Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2021

Ψηφιακή τεχνολογία. Στην υπηρεσία ποιών;

 


 

 

Περιεχόμενα

 

 

α/α

Τίτλος

1.   

Εισαγωγή

2.   

Απομυθοποίηση

3.   

Το οικονομικό πεδίο

4.   

ΟΙ Κίνδυνοι παρανοήσεων από τους όρους ανταλλακτική αξία και αξία χρήσης

5.   

Το μέρος της πολιτικής οικονομίας

6.   

Οι χρήστες του διαδικτύου και η υποκλοπή στοιχείων τους

7.   

Η ανάλυση

8.   

Η αξία χρήσης και η ανταλλακτική αξία των δεδομένων

9.   

Ο μεγάλος κίνδυνος

10.                

Μονοπωλιακές τιμές και ποιος τις πληρώνει

11.                 

Μια απάντηση στον μύθο περί δημιουργίας αξίας και υπεραξίας, από αξίες χρήσης και χωρίς μισθωτή εργασία στον καπιταλισμό.

12.                

Η ηθική του καπιταλισμού στην οικονομία

13.             

Το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο - Τι δεν ξέρουν οι χρήστες;

14.               

Η ιδέα της ανάπτυξης

15.                 

Η χρήση της τεχνολογίας από τους λαούς στο έδαφος του καπιταλισμού

16.                

Τα ψηφιακά «κρυπτονομίσματα» και η παγίδα τους

17.                

Το άυλο νόμισμα στην ΕΣΣΔ. Η αποτυχία μιας προσπάθειας

18.                 

Τα κοινωνικά δίκτυα και οι σχέσεις ταξικής και πολιτικής εξουσίας

19.                 

Τι είναι αυτό που αφορά τους χρήστες του διαδικτύου από την «υπόθεση «Τραμπ - Τουΐτερ»:

20.               

Ο έλεγχος των πολιτών και των συνειδήσεων

21.                

Και στον σοσιαλισμό;

22.                 

Η άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΣΕ να εισάγει την ψηφιακή τεχνολογία στην κεντρική διεύθυνση της οικονομίας της ΕΣΣΔ και οι συνέπειες

23.               

Η σημασία της ηλεκτρονικής στον σοσιαλισμό

24.               

Το κρατικό - διοικητικό πεδίο

25.               

Συμπεράσματα

 

1. Εισαγωγή

Εδώ και χρόνια οι πληροφορίες για την ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και ιδίως των ψηφιακών μέσων, πλημμυρίζουν την  παγκόσμια κοινωνία μέσα από απίστευτο αριθμό μελετών, δημοσιευμάτων, εφαρμογών. Πράγματα απίστευτα για τις δυνατότητες της ανθρώπινης τεχνολογίας, πριν λίγες δεκαετίες, είναι τώρα πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι τις αντιλαμβάνονται μέσα από τη χρήση τους κατά την παραγωγική διαδικασία και από τις καταδυναστέψεις στις οποίες υπόκεινται προκειμένου να παράγουν κέρδη για την επιχείρηση. Οι καπιταλιστές τις αντιλαμβάνονται και τις αξιολογούν μέσα από τις δυνατότητες νέων αυξημένων κερδών για τις επενδύσεις τους.

Τόσο οι εργαζόμενοι όσο και τα λαϊκά στρώματα τις αντιλαμβάνονται σαν κοινωνία και τις αξιολογούν μέσα από τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων, των επικοινωνιών, των ψηφιακών κοινωνικών δικτύων,  των αυτοματισμών, των μεταφορών και λιγότερο, αν και σημαντικότερα, από εφαρμογές στην υγεία, στην παραγωγή τροφίμων και στις υποδομές. Επιπλέον, έρχονται σε επαφή και με αρνητικό τρόπο, ως μέσα της εξουσίας για τον έλεγχο της καθημερνής ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της ή και όταν αυτά χρησιμοποιούνται από τα όργανα καταστολής σε βάρος τους.

Μέσα στις διάφορες μορφές ενημέρωσης, βλέπουμε τις τάσεις της κοινωνίας για την κριτική αποτίμηση των νέων τεχνολογιών. Τα ρεύματα είναι πολλά, τα δημοσιεύματα, ατομικά και συλλογικά άπειρα. Υπάρχουν πολλά προπαγανδιστικά υμνολόγια  των τεχνολογιών και κάθε νέας ανακάλυψης, υπάρχουν αποδόσεις υπερφυσικών ή έως και μεταφυσικών ιδιοτήτων σε αυτά, υπάρχουν φοβικά τρομακτικά δημοσιεύματα που δαιμονοποιούν την τεχνολογία, ιδίως την ψηφιακή για τις άπειρες, αφανείς λειτουργίες της, υπάρχουν πολεμικού τύπου δημοσιεύματα για τα «θαύματα» καταστροφικής πολεμικής χρήσης κατά χωρών και λαών. Δεν λείπει τίποτα, ακόμη και η γνωστή φράση των γιαγιάδων για τα «διαβολικά πράγματα», ακόμη και η ρατσιστική αναφορά στον υπεράνθρωπο του Νίτσε που υπήρξε ο ιδανικός Γερμανός των Ναζί, ντυμένο με ανθρωπιστικές προθέσεις!

Από τα δημοσιεύματα, αυτά που προβάλλονται  ελάχιστα, είναι τα δημοσιεύματα  με μαρξιστική – διαλεκτική ανάλυση για την αντικειμενική ύπαρξη των νέων τεχνολογιών ως κομμάτι της αντικειμενικής ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, ενώ αποσιωπούνται και δημοσιεύματα από ταξικής σκοπιάς, που αφορούν στη χρήση τους από το κράτος, τις μονοπωλιακές εταιρείες και τους μηχανισμούς καταστολής,  για την σταθεροποίηση της εξουσίας της άρχουσας τάξης και φυσικά με αναφορά στην αποκόμιση κερδών σε βάρος των εργαζομένων και των λαών.

Με φοβικό τρόπο οι λαοί νοιώθουν τις νέες τεχνολογίες στα χέρια των ιμπεριαλιστικών κρατών, ως καταστροφικά πολεμικά όργανα επιβολής της κυριαρχίας τους σε χώρες και λαούς καθώς και από τους ανταγωνισμούς και τις «ισορροπίες τρόμου» μεταξύ τους, για την διανομή και αναδιανομή του κόσμου.

Πάντα, οι νέες ανακαλύψεις που αφορούσαν κρίσιμους τομείς αιχμής, έμπαιναν πρώτα σε γνώση και στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, και εξαντλούνταν όλες οι δυνατότητες αξιοποίησης για «αμυντικούς» σκοπούς και για εσωτερική θωράκιση της εξουσίας της έναντι των λαών. Στη συνέχεια τις επέκτειναν προς τα μονοπώλια για την παραγωγή εμπορευμάτων - τεχνολογικά θαύματα, στο βαθμό που η παραγωγή απέφερε κέρδη. Δεν είναι σπάνιο να διαβάζουμε για τις «ωφέλειες» της κοινωνίας από την εισαγωγή εφευρέσεων και νέων υλικών στην παραγωγή, οι οποίες προέρχονται από τις έρευνες για αμυντικούς, διαστημικούς και πολεμικούς σκοπούς. Δίνεται έτσι και η ευκαιρία «ξεπλύματος» του ρόλου των δαπανών για πολεμικούς σκοπούς.

Σε μια καπιταλιστική κοινωνία όπου τίποτα δεν υπάρχει χωρίς ταξικό πρόσημο, τίποτα δεν κινείται χωρίς κέρδος και χωρίς υπαγωγή στην ατομική ή ταξική, συλλογική καπιταλιστική ιδιοκτησία, δεν θα μπορούσαν να εξαιρούνται από τον κανόνα μέσα παραγωγής νέων τεχνολογιών, οποιαδήποτε χρήσης. 

Θα ήταν αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι νέες τεχνολογίες της όποιας μορφής είναι ουδέτερες στη χρήση τους. Ακόμη και οι δωρεάν παροχές υπηρεσιών από το κράτος ή από πολυεθνικές εταιρείες, όπως του διαδικτύου, υποκρύπτουν έμμεσο κέρδος, είτε συλλογικό της τάξης, είτε «ατομικό» των μονοπωλίων. Ό,τι δεν παράγει κέρδος στον καπιταλισμό, αποτελεί «άχρηστο» αντικείμενο και δεν θα διέθεταν ποτέ κεφάλαια για την αξιοποίησή του, προς βελτίωση της ζωής του λαού.

 Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να αναλύσει τεχνικά χαρακτηριστικά των νέων τεχνολογιών και των ψηφιακών μέσων. Αναλύσεις κάθε τύπου από άσχετους έως πολύ έγκυρες επιστημονικές και κοινωνιολογικές, κυκλοφορούν δωρεάν και κατά χιλιάδες, ακριβώς στον «τόπο του εγκλήματος», στο διαδίκτυο και ειδικά στα κοινωνικά δίκτυα.  Ο σκοπός του είναι να επισημάνει κάποιες πλευρές της μαρξιστικής κριτικής σκέψης για τις νέες τεχνολογίες και την χρήση τους από την άρχουσα τάξη. Επιχειρεί ακόμη να εισέλθει κριτικά σε διάφορες αντιλήψεις, σκέψεις και απόψεις που διαχέονται στα κοινωνικά δίκτυα για τον ρόλο των κοινωνικών δικτύων και τη σχέση των απλών χρηστών με αυτά.

 

2. Απομυθοποίηση

 

Όσα υπερβολικά και αν γράφονται για τις νέες τεχνολογίες και την ψηφιακή εποχή, τα μέσα που χρησιμοποιούνται, υλικά ή άυλα, δεν είναι παρά μέσα τεχνολογίας για παραγωγή ή για χρήση, όπως κάθε προηγούμενο τεχνολογικό μέσο. Δεν περιέχουν τίποτα μαγικό και, όπως τα προηγούμενα, θα περάσουν στην αχρηστία με την αντικατάσταση από νέα. Η δε καλή ή κακή χρήση των δυνατοτήτων τους δεν εξαρτάται από αυτά, αλλά από τους κατόχους τους.

Οι νέες τεχνολογίες δεν έχουν καμία αυτόβουλη, υπερφυσική ή μεταφυσική ιδιότητα. Όλη η χρήση τους εξαρτάται από τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και ειδικότερα από τους σκοπούς των κρατών, των τάξεων, των εξουσιών, των επιχειρήσεων και των ατόμων. Υπ’ αυτή την έννοια ό,τι και αν συμβαίνει με τα μέσα, ανάγεται στους σκοπούς των παραπάνω χρηστών. Η πρόθεση δαιμονοποίησής τους μόνο ιδεοληψίες ή σκόπιμες προθέσεις παραπλάνησης των χρηστών φανερώνουν.

Τα τεχνολογικά μέσα με όσες δυνατότητες και αν «φορτωθούν», ακόμη και με τεχνητή νοημοσύνη, θα υπόκεινται στα όρια που τους έχουν θέσει οι κατασκευαστές και οι χρήστες. Φανταστικές δυνατότητες αυτοτελούς δράσης αυτοτελούς αναπαραγωγής και αυτοεξέλιξης, παρά και ενάντια στους ιδιοκτήτες ή τους κατασκευαστές, ανήκουν στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των κρίσιμων τεχνολογιών αιχμής, είναι ότι υπόκεινται στον πλήρη έλεγχο της άρχουσας τάξης και των κρατικών οργάνων κάθε χώρας, ανεξαρτήτως αν είναι καλά κρυμμένα από τους λαούς ή βρίσκονται σε ευρεία χρήση από τον πληθυσμό και τις επιχειρήσεις.

Αν σήμερα, το 2021,  δούμε τον παγκόσμιο ανταγωνισμό οικονομικής κυριαρχίας  και τη σύγκρουση μέχρις εσχάτων κρατών, ιδίως Κίνας - ΗΠΑ – Ρωσίας - ΕΕ και τον ανταγωνισμό επιχειρηματικών κολοσσών, για ένα σοβαρό θέμα, όπως οι αμυντικές τεχνολογίες ή ειδικά οι τεχνολογίες επικοινωνίας 5G, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι το μόνο πράγμα που δεν είναι ούτε άμωμο θηριωδών συμφερόντων,  ούτε, πολύ περισσότερο, προσφορά στον άνθρωπο, είναι αυτές οι τεχνολογίες. 

Την περίοδο που είχε ξεσπάσει η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» έγινε μια μεγάλη προσπάθεια να δοθούν στα τεχνολογικά μέσα, ιδίως στο διαδίκτυο και στα κινητά τηλέφωνα, ιδιότητες ανεξάρτητων και μη ελεγχόμενων μηχανισμών που μπορεί να γίνουν όπλα της εργατικής τάξης και του λαού (!) κατά μιας αντιλαϊκής εξουσίας. Η ίδια θεωρία πήγε να αναπτυχτεί και στην Ελλάδα μέσα από το κίνημα των πλατειών. Πολύ γρήγορα βέβαια οι οπαδοί αυτής της θεωρίας κατάλαβαν «ποιοι κυβερνούν αυτόν τον τόπο», όταν είδαν τα αδιέξοδα και την αδιατάρακτη θέση στην πολιτική εξουσία, της ίδιας τάξης με διαφορετικά πρόσωπα. Το πρόβλημα αυτής της θεωρίας ήταν ότι τις εξουσιαστικές και ταξικές σχέσεις στις καπιταλιστικές κοινωνίες, αποπειράθηκε να τις ερμηνεύσει σαν σχέσεις ανθρώπων – τεχνικών μέσων. Οποία αυταπάτη! Σε τέτοιες συγκρούσεις, αν το λαϊκό κίνημα δεν έχει δικό του αυτόνομο κέντρο εξουσίας και στόχο την ανατροπή της εξουσίας της κυρίαρχης τάξης, αργά ή γρήγορα η τάξη αυτή επανέρχεται δριμύτερη και επιβάλει τις επιλογές της.

3. Το οικονομικό πεδίο

Οι νέες τεχνολογίες και η εμπορευματική παραγωγή

 

Πολλές είναι οι φορές που στο διαδίκτυο αναρτώνται κείμενα που δίνουν μια πανοραμική εικόνα στις ψηφιακές τεχνολογίες οι οποίες κυριαρχούν σε κάθε δραστηριότητα της ατομικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Το κύριο θέμα που προβάλλεται, ως προειδοποίηση για τους απλούς χρήστες του διαδικτύου, είναι η απαρίθμηση σειράς δυνατοτήτων του διαδικτύου να παγιδέψουν και να υποκλέψουν κάθε πληροφορία που οι χρήστες, δημόσια ή όχι, αποφασίζουν να την διαχειριστούν μέσω των ψηφιακών τεχνολογιών και του διαδικτύου. Αυτοί οι κίνδυνοι δεν είναι φανταστικοί αλλά αληθινοί.

Ωστόσο, μέσα στην αρθρογραφία έγινε προσπάθεια να υπερπηδηθούν  άθελα ή με σκοπιμότητα των συντακτών, οι νομοτελειακές διαδικασίες της καπιταλιστικής παραγωγής εμπορευμάτων (ανταλλακτικής αξίας) και υπεραξίας. Διευκρινιστικά προσθέτουμε ότι στην καθομιλουμένη και στη φορολογική νομοθεσία έχει καθιερωθεί να λέγεται υπεραξία κάθε αξία αντικειμένου που προέρχεται από τη διαφορά τιμής αγοράς με την τρέχουσα σημερινή εμπορική τιμή. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ο φόρος εμπορικών ακινήτων επί της άυλης εμπορικής αξίας που έχει επιτευχθεί με βάση την αύξηση της εμπορικής κίνησης στον δρόμο! Φυσικά καμία νέα αξία δεν προστέθηκε σε ένα ακίνητο που παλιώνει, πολύ δε περισσότερο δεν έλαβε καμία εργασία εργαζομένων η οποία είναι και η μόνη που μπορεί να παράγει υπεραξία, εκτός από αξία, στον καπιταλισμό.

Οι επιχειρηματολογία αυτής της άποψης αναφέρεται σε «εργασία» των χρηστών που παράγει αξία και υπεραξία χωρίς δέσμια (εξαρτημένη) καπιταλιστική παραγωγική σχέση και έχει ως εξής: οι χρήστες των υπολογιστικών μέσων ανταλλάσουν συνεχώς και σε τεράστια κλίμακα πληροφορίες μεταξύ τους. Κάθε κτύπος πλήκτρου είναι και ένα bytes, στίγμα του «πού και πώς». Κάθε περιεχόμενο είναι και ένα data  (δεδομένο). Από την επεξεργασία αυτών των δεδομένων με επιστημονικό προσωπικό ή με τεχνητή νοημοσύνη εκ μέρους των εταιρειών που έχουν δυνατότητα άντλησής τους, αυτές φτάνουν σε απίστευτα σημεία γνώσης προσωπικών ιδιοτήτων και λεπτομερειών του κάθε χρήστη. Η γνώση αυτή σε κατάλληλα χέρια μπορεί να παράγει άπειρες δυνατότητες χειραγώγησης, εξάρτησης, εκβιασμού, «προσφοράς», διαφήμισης αλλά και δημιουργία ειδικών ατομικών προϊόντων μόνο γι αυτούς.

Στα στοιχεία αυτά έχει πρόσβαση κάθε τύπου κρατική, ημικρατική ή παρακρατική υπηρεσία καθώς και οργανισμοί που παρέχουν «υπηρεσίες» στο κράτος, στα πολιτικά κόμματα, σε επιχειρήσεις, μέχρι και σε εγκληματικές οργανώσεις για να αξιοποιήσουν τα δεδομένα ο καθένας για δικούς του σκοπούς. 

Πρακτικά, αυτά είναι ήδη επιβεβαιωμένα από πλήθος γεγονότων και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ούτε να κρυφτούν πίσω από παραπλανητικές πολιτικές «προστασίας προσωπικών δεδομένων» των χρηστών.

Ανάμεσα σε αυτά τα πραγματικά γεγονότα παρεισφρέει και η κοινή αντίληψη, ότι αυτό που κάνει ο χρήστης με τα bytes και τα data εκτός από ενασχόληση, είναι και παραγωγική «εργασία» ανταλλακτικών αξιών, δεδομένου ότι «παράγουν», εν αγνοία ή και εν γνώσει τους, δεδομένα με μεγάλη αξία για άλλους, όπως οι εταιρείες του διαδικτύου, τα οποία, αυτές, συσσωρεύουν επεξεργάζονται και πουλάνε βγάζοντας μεγάλα κέρδη.

 

4. Κίνδυνοι παρανοήσεων από τους όρους ανταλλακτική αξία και αξία χρήσης

 

Εδώ υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα πολιτικής οικονομίας, πολύ ευρύτερο από αυτό που κάποιος θα νόμιζε, διαβάζοντας ότι οι χρήστες «εργάζονται» και «παράγουν» τζάμπα αξία και υπεραξία με τα data και bytes.

Μπορεί εύκολα να φανεί αληθινό, κατά την κοινή ή φορολογική αντίληψη ότι παράγεται αξία και υπεραξία αλλά συμβαίνει.

Αν μείνει σκοτεινό αυτό το σημείο, μπορεί εύκολα να συμβεί και κάτι απίστευτο, πολύ πέρα από την καλή πρόθεση να ενημερωθούν οι χρήστες για κινδύνους ή για κλοπή της «εργασίας» τους: Να επιτευχθεί αυτό που 150 χρόνια οι κάθε είδους αντιμαρξιστές προσπαθούν και δεν το καταφέρνουν. Να καταρριφθεί ο καπιταλιστικός οικονομικός νόμος της παραγωγής ανταλλακτικής αξίας και υπεραξίας! Και αυτό θα το καταφέρουν με τη σκόπιμη εξίσωση μιας «εργασίας» που κάνουν οι χρήστες, για δικό τους αποκλειστικό λόγο και σκοπό, με την εργασία καταγραφής, συσσώρευσης και επεξεργασίας πληροφοριών που κάνουν εταιρείες με το εργατικό και επιστημονικό τους δυναμικό. Κρούουν δε τον κώδωνα του κινδύνου στους χρήστες και τους καλούν να έχουν υπόψη ότι είναι άμισθοι εργαζόμενοι εταιρειών οι οποίες υποκλέπτουν στοιχεία που επεξεργάζονται και πουλάνε.

 Φυσικά συμβαίνει να γίνεται αυτή η υποκλοπή επεξεργασία και πώληση στοιχείων. Μόνο που είναι κλοπή και όχι παραγωγική σχέση.

Σημειώνουμε ότι, μπορεί η κλοπή προσωπικών δεδομένων, αποθηκευμένων στις βάσεις δεδομένων των εταιριών να είναι παράνομη πράξη, αλλά τις πληροφορίες που κοινοποιούνται στο διαδίκτυο και κυκλοφορούν ελεύθερα, μπορεί  ο καθένας να λάβει γνώση και να τις αξιοποιήσει, χωρίς αυτή η διαδικασία να είναι κλοπή. Το πρόβλημα έγκειται στις ειδικές επεξεργασίες που κάνουν οι εταιρείες και καταλήγουν να πλουτίζουν σε βάρος των χρηστών και όχι στην αξία των πληροφοριών για όποιον τη λαμβάνει από τη δημοσίευση στο διαδίκτυο.

Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι τα στοιχεία data και byte δεν είναι εμπορεύματα, δεν είναι παράγωγα μιας δέσμιας καπιταλιστικής παραγωγικής σχέσης, είναι στοιχεία με μόνη ιδιότητα την αξία χρήσης τους. Εδώ βρίσκεται η απόπειρα υπερπήδηση των νομοτελειών της καπιταλιστικής παραγωγής ανταλλακτικών αξιών (εμπορευμάτων) από αξίες χρήσης.

 

5. Το μέρος της πολιτικής οικονομίας

 

Διευκρινήσεις:

Ø  Μοναδική πηγή παραγωγής ανταλλακτικής αξίας (εμπορευμάτων) είναι η ζώσα ανθρώπινη εργασία.

Ø  Στην καπιταλιστική επιχείρηση, εργασία είναι μόνο η σκόπιμη κατανάλωση του εμπορεύματος «εργατική δύναμη» του εργάτη (και της εργασιακής δύναμης για τους ιδιοκτήτες) για την παραγωγή ανταλλακτικών αξιών (εμπορευμάτων).

Ø  Το εμπόρευμα περιέχει ανταλλακτική αξία (και υπεραξία όταν παράγεται από εργάτες) μόνο όταν πουληθεί.

Ø  Κάθε εμπόρευμα που δεν πουλιέται έχει για την επιχείρηση «ανταλλακτική αξία μηδέν» και δεν προσμετρείται σε αξίες άσχετα αν παράχθηκαν με εργασία (όπως τα φρούτα στις χωματερές).

Ø  Η ανταλλακτική αξία είναι ενιαίο ποσοτικό μέτρο όλων των εμπορευμάτων και καθορίζεται από τον «κοινωνικά αναγκαίο  χρόνο εργασίας» που καθορίζει η αγορά και όχι από τον ατομικό χρόνο εργασίας.

Ø  Υπεραξία είναι αξία που παράγεται μόνο κατά τη διάρκεια της σκόπιμης κατανάλωσης του εμπορεύματος «εργατική δύναμη» για την παραγωγή εμπορευμάτων και αφορά στην ποσότητα χρόνου εργασίας πάνω από τον χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπλήρωση της αναλωμένης αξίας της εργατικής δύναμης (μισθός).

Ø  Ανταλλακτικές αξίες παράγουν και οι εργοδότες που εργάζονται στην επιχείρηση, ιδίως μικρομεσαίοι και κάτω, καθώς και αυτοαπασχολούμενοι οι οποίες περιέχουν «υπερπροϊόν» (αξία πάνω από την αξία της εργασιακής δύναμης που κατανάλωσαν) και η οποία παίρνει θέση αντί της υπεραξίας.

Ø  Αξία χρήσης είναι κάθε  υλικό και άυλο προϊόν που παράγεται από τη φύση, ή τον άνθρωπο και καλύπτει ανάγκες κατά την κατανάλωση ή χρήση του.

Ø  Κάθε προϊόν με πραγματική η φανταστική αξία χρήσης, είναι απαραίτητο στοιχείο του εμπορεύματος προκειμένου να πουληθεί.

Ø  Δεν υπάρχουν ανταλλακτικές αξίες (εμπορεύματα) χωρίς αξία χρήσης, ενώ υπάρχουν αξίες χρήσης χωρίς αξία ανταλλαγής.

Ø  Οι άξιες χρήσης δεν μετατρέπονται σε ανταλλακτική αξία και υπεραξία αν δεν μεσολαβήσει η καπιταλιστική παραγωγική σχέση για την παραγωγή εμπορευμάτων.

 

6. Οι χρήστες του διαδικτύου και η υποκλοπή στοιχείων τους

 

Τα data και τα bytes είναι στοιχεία πληροφορίας που οι εταιρείες αποσπούν μέσα από τα δικά τους μέσα (εκτός των χάκερ). Δεν υπεισέρχονται δηλαδή σε χώρο – άσυλο του χρήστη, υπεισέρχονται σε στοιχεία που απόθεσε ο ίδιος στη βάση δεδομένων τους. Στην πραγματικότητα, οι εταιρίες κλέβουν προσωπικά δεδομένα των χρηστών.

Τι είναι τα στοιχεία που μαζεύουν; Αξίες χρήσης για επεξεργασία χωρίς αξία εργασίας, ή κλεμμένο εμπόρευμα, προερχόμενο από εργασία, για πώληση;

Η πολιτική οικονομία δεν εξετάζει ποινικά ή ηθικά αδικήματα στις παραγωγικές σχέσεις. Εξετάζει μόνο τις διαδικασίες παραγωγής αξιών χρήσης και αξιών ανταλλαγής. Συνεπώς, αυτό που μπορεί να εξετάσει είναι μόνο το τι είναι τα data και τα bytes στη διαδικασία παραγωγής αξιών.

 

7. Η ανάλυση

 

Οι χρήστες σήμερα γνωρίζουν στον ένα ή στον άλλο βαθμό ότι κάθε κλικ στο διαδίκτυο και στο κινητό τηλέφωνο καταγράφεται. Ελάχιστοι έχουν άγνοια και μόνο υποκριτές, με τόσες ειδήσεις γύρω τους, μπορούν να το αρνηθούν.

Από την αρχαιότητα και ιδίως τα τελευταία 100 χρόνια οι πολίτες κάθε χώρας γνωρίζουν πως τα μέσα μεταφοράς της πληροφορίας ήταν κεντρικός στόχος κάθε εξουσίας, κάθε κράτους, κάθε τάξης, οργάνωσης και ομάδας ανθρώπων που είχε συμφέρον από τη γνώση της. Ομοίως αυτό το ήξεραν και για τους χαφιέδες του υπέκλεπταν και μετέφεραν πληροφορίες. Όλα αυτά, τα τελευταία 100 – 150 χρόνια αντικαταστάθηκαν με σύγχρονα μέσα και τις τελευταίες δεκαετίες από τα ψηφιακά μέσα. Ποιος δεν ξέρει ότι εδώ και 100 χρόνια τα τηλέφωνα παρακολουθούνται, τα σήματα υποκλέπτονται, τα γράμματα ανοίγονται και οι αγγελιοφόροι είναι στόχος και παίζουν τη ζωή τους; Είναι δυνατόν να επικαλείται άγνοια για το διαδίκτυο;

Οι χρήστες με τη θέλησή τους χρησιμοποιούν αυτά τα μέσα, άσχετα με τον λόγο για τον οποίο τα χρησιμοποιούν, ενώ ξέρουν ότι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό ότι καταγράφονται.

Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι χρήστες δεν είναι μεταφυσικά φοβικά σύνδρομα για το διαδίκτυο, αλλά πως για  την κλοπή δεν φταίνε τα τεχνολογικά μέσα. Τα μέσα αυτά έχουν κάθε δικαίωμα να τα χρησιμοποιούν με ασφάλεια, αλλά το σύστημα τα μετατρέπει σε όργανο για κάθε είδους εξάρτηση και έλεγχο σε βάρος τους.

Μπορεί να νομίζουν λανθασμένα ότι από την «εργασία» των χρηστών παράγεται αξία και υπεραξία. Όμως δεν είναι αυτό το κύριο θέμα τους, αλλά η υποτίμηση του τεράστιου κινδύνου όταν αδιαφορούν, με αντάλλαγμα τη χρήση, για τη δυνατότητα που παρέχουν σε κάθε εξουσία, επιχείρηση και οργάνωση να τους κάνουν ελεγχόμενα υποχείρια. Αυτό το δεύτερο είναι το πολλαπλά επικίνδυνο αλλά υπάγεται στο πεδίο της πολιτικής και  όχι της πολιτικής οικονομίας.

 

8. Η αξία χρήσης και η ανταλλακτική αξία των δεδομένων

 

Σήμερα, όλα τα προηγμένα κράτη έχουν στον άλφα ή βήτα βαθμό πρόσβαση στις πληροφορίες που κοινοποίησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι χρήστες όλου του κόσμου. Με απλά «μηχανάκια» τεχνητής νοημοσύνης, σε χρόνο μηδέν αποκτούν, κατατάσσουν και αξιολογούν τις πληροφορίες που αποσπούν νόμιμο ή παράνομα.

Υπ αυτή την έννοια οι δημοσιευμένες πληροφορίες αυτές που οι εταιρείες διαδικτύου κατέχουν είναι προσβάσιμες ως ένα βαθμό, για όλους. Είναι κοινές και δεν διαφέρουν από κάθε πληροφορία που μπορεί να λάβει μια εταιρεία ερευνών εξαπολύοντας 1000 ελεύθερους ερευνητές σε μια περιοχή. Αν οι καφετέριες χωρούσαν αριθμό πελατών όπως τα κοινωνικά δίκτυα, οι πληροφορίες που θα ακούγονταν δεν θα διέφεραν και πολύ από τις πληροφορίες που οι χρήστες καταθέτουν στα κοινωνικά δίκτυα. Από την άποψη αυτή δεν παρουσιάζουν κάτι το ιδιαίτερο για να ονομαστούν κλεμμένη αξία και υπεραξία, παρότι υποκλέπτονται. Αυτές οι πληροφορίες δεν διαφέρουν, ως αξίες χρήσης στον καπιταλισμό, από κάθε πληροφορία με αξία χρήσης που υπάρχει στον πλούτο των βιβλιοθηκών, των εφευρέσεων, των ανακαλύψεων, των δημοσιεύσεων που είναι στη διάθεση του καθενός, χωρίς να καταβάλει σεντς.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι οπαδοί αυτής της θεωρίας είναι πως όλες αυτές οι πληροφορίες μπορεί αποτελούν σημαντικές αξίες χρήσης για τον κάθε επίδοξο επεξεργαστή αλλά δεν αποτελούν από μόνες εμπόρευμα με ανταλλακτική αξία. Μπερδεύοντας εύκολα τη λέξη «αξία» με την αξία χρήσης, εξίσου εύκολα μετατρέπουν την αξία χρήσης σε ανταλλακτική αξία! Έτσι ενημερώνουν τους χρήστες ότι όχι μόνο «εργάζονται» αλλά ότι παράγουν (εμπορευματική) αξία και υπεραξία!

Αυτό δεν συμβαίνει. Και θα ήταν χωρίς αξία σχολιασμού αν δεν έθετε θέμα αμφισβήτησης της παραγωγής υπεραξίας μόνο από εργαζόμενους με καπιταλιστική παραγωγική σχέση, θέση που είναι η βάση της απόδειξης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από τους καπιταλιστές και όλου του εποικοδομήματος της μαρξιστικής φιλοσοφίας,  της πολιτικής και της επαναστατικής κομμουνιστικής πρακτικής!

Όπως αναφέρει ο Μαρξ «για να παράγει κανείς εμπόρευμα (Σ.Β.: ανταλλακτική αξία) δεν πρέπει να παράγει απλώς αξίες χρήσης, αλλά αξίες χρήσης για άλλους, κοινωνική αξία χρήσης και όχι απλώς για άλλους (…) για να γίνει το προϊόν (ΣΒ της εργασίας) εμπόρευμα πρέπει να μεταβιβαστεί μέσω ανταλλαγής στον άλλον, σ’ αυτόν που του χρησιμεύει σαν αξία χρήσης» Κ .Μαρξ Το Κεφάλαιο, τ. 1, σελ. 55, έκδοση Μόρφωση 1963. Πιο κάτω βέβαια εξηγεί πώς μετράται η αξία με τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας και πως μέσα σε αυτό το χρόνο περιλαμβάνεται και η υπεραξία του εργάτη που παράγει το εμπόρευμα και έχει προσληφθεί με διάθεση κεφαλαίου (μισθών), γι αυτόν ακριβώς το σκοπό: να παράγει αξίες χρήσης που είναι φορείς αξίας ανταλλαγής και περιέχουν υπεραξία. Αυτή η διαδικασία δεν υπάρχει στις σχέσεις χρηστών εταιρειών διαδικτύου παρότι όλοι ξέρουν την κλοπή.

 

9. Ο μεγάλος κίνδυνος

 

Αν δεχτούμε τη θεωρία (που καταρρίφθηκε πανηγυρικά από τον Μαρξ στο Κεφάλαιο) ότι μια αξία χρήσης όπως τα data και bytes και η κάθε πληροφορία μπορεί να μετατραπεί αυτομάτως από αξία χρήσης σε εμπόρευμα με αξία ανταλλαγής, περιέχοντας υπεραξία, ο νόμος της παραγωγής υπεραξίας του Μαρξ αυτομάτως θα έπαυε να ισχύει. Μαζί της έπαυε να ισχύει και η εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο! Αυτό κι αν θα ήταν αδάπανη προσφορά στο κεφάλαιο!

Έτσι η υπεραξία του καπιταλιστή θα συνθέτονταν όχι από την εργασία του εργάτη αλλά από όλα τα πράγματα εκτός από την εργατική δύναμη που πληρώθηκε «στην αξία της»!

Φυσικά όλοι ξέρουν ότι δεν συμβαίνει αυτό. Τα data και τα bytes είναι αξίες χρήσης αλλά για να μετατραπούν σε εμπόρευμα πρέπει να μεσολαβήσει εργασία κατά τον ίδιο τρόπο που μεσολαβούν οι εργασίες στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Το ίδιο όπως γίνεται με τις εταιρείες  ερευνών, τις επιστημονικές εργασίας στατιστικών κλπ… Η διαφορά είναι μόνο ο τρόπος συλλογής αξιών χρήσης που στηρίζουν την παραγωγή εμπορευμάτων – ανταλλακτικών αξιών.

Το προϊόν αποκτά αξία και υπεραξία μόνο μετά από την ενσωμάτωση της κοινωνικά αναγκαίας εργασίας που αναλώθηκε για την παραγωγή του και όχι από την αξία χρήσης των data και τα bytes.

Από την άποψη αυτή κάθε απόπειρα να μετονομάσουν τους χρήστες σε εν αγνοία ή σε εν γνώση τους, «εργάτες» που παράγουν αξία και υπεραξία είναι εκτός πραγματικότητας.

Υπάρχει και μια άλλη αναφερόμενη εκδοχή. Να γίνεται άτυπη, συγγνωστή, συναλλαγή σε  «είδος» μεταξύ αγνώστων. Η εταιρεία να προσφέρει δωρεά υπηρεσίες διαδικτύου και ο χρήστης «εργασία» σε bytes. Όμως οι ανταλλαγές δώρων, ισοδύναμων ή άνισων, δεν περιλαμβάνονται σε εργασιακή σχέση ούτε στην παραγωγή ανταλλακτικών αξιών. Η αμοιβή με ανταλλαγή σε είδος ισχύει μόνο για εργαζόμενους με εργασιακή σχέση και αποτιμάται στο ακέραιο σε χρήμα (μισθό).

Αυτοί που έχουν ανακαλύψει τεράστιο πλούτο από την «εργασία» σε data και bytes από τους χρήστες, ξεχνούν ότι στο ΑΕΠ δεν προστίθεται ούτε σεντς επειδή συσσωρεύονται κάθε μέρα δισεκατομμύρια από αυτά. Αν ήταν έτσι σε κάποιες χώρες θα είχε εκτιναχτεί το ΑΕΠ με μόνη την παραγωγή data και τα bytes. Δεν συμβαίνει αυτό.

 Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να αναφερθούμε είναι ότι ο τρόπος που δίνεται το θέμα της πώλησης των επεξεργασμένων data και τα bytes ώστε να φαίνεται ότι προσθέτουν ανταλλακτική αξία στα εμπορεύματα των λιανοπωλητών και κατ’ ακολουθία στα εμπορεύματα των εταιρειών παραγωγής. Δηλαδή ισχυρίζονται ότι η αύξηση της τιμής μέσα από τις επιθυμίες και την αύξηση της ζήτησης από τους αγοραστές που διαγιγνώσκεται από τα bytes, προσθέτει ανταλλακτική αξία στις «τυχερές» προτιμητέες επιχειρήσεις. Ούτε σεντς αξίας δεν προσθέτουν! Απλώς μετακινούν τις καταναλώσεις των ίδιων εμπορευμάτων με την ίδια αξία - εργασία ανάλογα με τον όγκο των λάικ προτιμήσεων. Έμμεσα δε, μεταφέρουν αξία από τη μια επιχείρηση στην άλλη αφού ο πλέον αδύναμος στις προτιμήσεις θα αναγκαστεί να μειώσει τις τιμές για τα ίδια είδη, ενώ ο άλλος μπορεί να αυξήσει τις τιμές στο ίδιο ύψος (νόμος προσφοράς και ζήτησης)[1]

 

10. Μονοπωλιακές τιμές και ποιος τις πληρώνει

 

Όταν αδάπανα εισέρχονται στην παραγωγή εμπορευμάτων αξίες  χρήσης που δεν αγοράστηκαν ως ανταλλακτικές αξίες, όπως η δημόσιες πληροφορίες, οι οποίες με την αξιοποίηση τους ανεβάζουν  την παραγωγικότητα της εργασίας ή μειώνουν το κόστος, τότε στο εμπόρευμα δεν προστίθεται νέα ανταλλακτική αξία αλλά αντίθετα μειώνεται η συνολική ανταλλακτική αξία του εμπορεύματος. Αν πχ η αξία της συνολικής εργασίας που περιέχει το εμπόρευμα πέσει κατά 50% λόγω εκτίναξης της παραγωγικότητας από αξιοποίηση πληροφοριών data και bytes, τότε η ανταλλακτική αξία κάθε εμπορεύματος πέφτει στο μισό και τώρα στην ίδια αξία έχουμε διπλά εμπορεύματα. Παράδειγμα: Αν η παραγωγικότητα της εργασίας αυξηθεί 100%, με σταθερούς τους άλλους όρους, τότε σε 100 ώρες εργασίας θα παράγουμε τα διπλά εμπορεύματα και η ατομική ανταλλακτική αξία του κάθε εμπορεύματος θα είναι η μισή.  Αν αυτό γενικευθεί σε όλο το ΑΕΠ, το ΑΕΠ με ίδια αξία θα περιέχει διπλάσια εμπορεύματα και διπλάσιες αξίες χρήσης. Αν η υπεροχή παραγωγικότητας παραμείνει στην ιδιοκτησία μονοπωλίου, η τιμή δεν θα ακολουθήσει την αξία στην πτώση αλλά μόνο αναλογικά ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών και στο σημείο που αποδίδει και μονοπωλιακό υπερκέρδος και είναι φθηνότερο! Η μονοπωλιακή τιμή δεν είναι αναγκαστικά ακριβότερη. Μπορεί να είναι κάτω από την τιμή των ανταγωνιστών, πάνω  από την ατομική ανταλλακτική αξία του μονοπωλίου, κάτω από τη μέση αξία των εμπορευμάτων και να διασφαλίζει το υπερκέρδος μέσα στην χαμηλότερη τιμή που πουλάει! Πως θα το εξασφαλίσει;  Έχοντας πετύχει ατομική αξία των δικών του εμπορευμάτων πολύ μικρότερη από των ανταγωνιστών.

Συμπερασματικά, οι πληροφορίες που είναι αξίες χρήσης και όχι αξίες ανταλλαγής, μπορούν να γίνουν υλικό μεγάλων κερδών για τα μονοπώλια και, κατά προέκταση, ωφέλειας για τους καταναλωτές, μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας και τη μείωση των μέσων τιμών, αλλά δεν περιέχουν καμία ανταλλακτική αξία αυτών των πληροφοριών. Και για να μη χαρούν οι καταναλωτές, αν αναλυθεί η «φθηνότερη» μονοπωλιακή τιμή, καταλήγει να περιέχει κλεμμένη αξία από την αξία της εργατικής δύναμης, δεδομένου ότι είναι μεν φθηνότερο το προϊόν που αγοράζουν, αλλά είναι πάνω από την πραγματική αξία του! Τη διαφορά  τη συμπληρώνουν οι εργάτες ως καταναλωτές και άλλοι, μη μονοπωλιακοί παραγωγοί. Μόνο που αυτό το θέμα ελάχιστα αφορά την ανάλυση που κάνουμε.

 

11. Μια απάντηση για τον μύθο περί δημιουργίας αξίας και υπεραξίας, από αξίες χρήσης και χωρίς μισθωτή εργασία στον καπιταλισμό.

 

«…κι εγώ τους λέω: Μεγαλύτεροι αυτόματοι παραγωγοί προϊόντων με τεράστια αξία (χρήσης) για τη ζωή μας από τη γη και τον ήλιο δεν υπάρχουν! Κι όμως όλα τα παίρνουμε τζάμπα. Γιατί; Γιατί δεν μεσολαβεί ανθρώπινη εργασία. Ό,τι δεν περιέχει ανθρώπινη εργασία δεν μπορεί να ανταλλαχθεί σαν εμπόρευμα με άλλο εμπόρευμα που έχει ανθρώπινη εργασία. Κανένας δεν ανταλλάσσει τον αέρα που αναπνέει με ένα ζευγάρι παπούτσια παρότι χωρίς παπούτσια μπορεί να ζήσει αλλά χωρίς αέρα ούτε λεπτό. Αν όμως μιλήσουμε στον καπιταλισμό για παραγωγή του αέρα οξυγόνου, τότε θα γίνει ανταλλαγή. Γιατί; Γιατί σε αυτή την περίπτωση περιέχει ανθρώπινη εργασία και δεν πληρώνουμε το οξυγόνο αλλά την εργασία παραγωγής του. Και η ανταλλαγή θα γίνει ισοδύναμα. Με ίσες κοινωνικά αναγκαίες (αναγνωρισμένες) ώρες εργασίας για κάθε εμπόρευμα, αν αφαιρεθούν οι εκβιαστικές πρακτικές των μονοπωλίων. Και τα ρομπότ το μόνο που έχουν και μπορούν να δώσουν δεν είναι τίποτα άλλο από την εργασία που ήδη περιέχουν από κατασκευής τους και όχι μια νέα αξία χωρίς νέα ανθρώπινη εργασία. Ό,τι και να παράγουν δεν μπορεί να ξεπεράσει τη δική τους αξία που μεταβιβάζεται στο προϊόν (απόσβεση). Όσο χρήσιμο και αν είναι δεν έχει άλλη αξία ανταλλαγής από την πραγματική εργασία που του έχει ενσωματωθεί – είπαμε και ο αέρας είναι χρήσιμος αλλά χωρίς εργασία δεν μπορεί να ανταλλαχτεί. Κι αν κάποτε τα ρομπότ παράγουν τόσο τον εαυτό τους όσο και νέα προϊόντα, χωρίς νέα ανθρώπινη εργασία θα ισχύει το προηγούμενο, ότι χωρίς ανθρώπινη εργασία η αξία ανταλλαγής είναι μηδενική εφόσον έχει αποσβηστεί η αρχική αξία παραγωγής των ρομπότ, θα αξίζουν όσο ο ελεύθερος αέρας. Εκτός αν κάποιος εκβιαστικά μέσω ιδιοκτησίας εκβιάσει τους ανθρώπους να ανταλλάξουν πράγματα χωρίς αξία εργασίας με εμπορεύματα εργασίας των ανθρώπων. Πχ να πουλήσει τον ήλιο το αστικό κράτος σε έναν καπιταλιστή και αυτός στο όνομα της ιδιοκτησίας αυτού του απίστευτου φυσικού «ρομπότ» ενέργειας να απαιτεί από τους ανθρώπους αντάλλαγμα για κάτι που δεν παράγει! Αυτό όμως είναι εκβιαστική σχέση καπιταλιστών - ανθρώπων, δεν είναι σχέση ανθρώπων και ρομπότ, ούτε ανταλλαγή εμπορευμάτων. Και δεν διαφέρει από το αν το κράτος επιβάλει εκβιαστικό τέλος κατανάλωσης αέρα ή ήλιου ή νερού πηγής.»

 

12. Η ηθική του καπιταλισμού στην οικονομία

 

Γενική διευκρίνιση: Το ότι το κεφάλαιο χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο για να επιτύχει την αύξηση των κερδών δεν χωράει αμφισβήτηση και με «γυμνό μάτι» διαπιστώνεται. Είτε αυτό γίνεται με νέες επενδύσεις, είτε με εντατικοποίηση της εργασίας των εργαζομένων, είτε με κρατικές επιδοτήσεις, είτε με αφαίρεση αξιών από τις μικρότερες επιχειρήσεις, είτε με μονοπωλιακές τιμές, είτε με κλοπή και αξιοποίηση data, bytes και κάθε πληροφορίας, το θέμα είναι να φέρνει κέρδος. Το κέρδος νομιμοποιεί τα πάντα για το κεφάλαιο, ακόμη και τις εκατόμβες νεκρών από πολέμους.

Καμία από αυτές τις διαδικασίες δεν έχει ηθική βάση. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην αξιοποίηση στοιχείων του διαδικτύου και αυτό έχει συνέπεια την αύξηση της παραγωγικότητας, σε καμιά περίπτωση δεν απενοχοποιεί τα μονοπώλια. Δεν υπάρχει εκμετάλλευση και κλοπή αξιών από την εργατική τάξη και τον λαό την οποία κάνουν τα μονοπώλια, που να μπορεί να εκληφθεί σαν «καλή πρακτική» επειδή αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγικότητας και τη μείωση των τιμών. Δυστυχώς, τα παπαγαλάκια του συστήματος κατά τον ίδιο τρόπο που υμνούν τις νέες τεχνολογίες, υμνούν και τα κέρδη των μονοπωλίων που αυτές φέρνουν. Το κέρδος ξεπλένει και ηθικοποιεί στον καπιταλισμό τα πάντα!

 

13. Το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο

 

Τι δεν ξέρουν οι χρήστες; Ποιες είναι οι πραγματικές συνέπειες της αποδοχής μιας ανταλλαγής αξιών χρήσης με εκχώρηση εξουσιών και δικαιωμάτων;

 

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στον κόσμο είναι εκτός πραγματικότητας ένας κάποιος ισχυρισμός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χρηστών της ψηφιακής τεχνολογίας έχουν άγνοια των παρακάτω πραγματικοτήτων:

-Όλες οι επικοινωνίες από την αυγή των οργανωμένων σε ιεραρχία και τάξεις κοινωνιών, παρακολουθούνται με όλα τα μέσα από την εξουσία, την άρχουσα τάξη και τους ισχυρούς στυλοβάτες της, οι οποίοι έχουν τρόπους να αντλούν τα βασικά στοιχεία που αναζητούνται και τώρα.

-Όλοι οι χρήστες, πλην ελαχίστων, ξέρουν σε κάποιο βαθμό την δυνατότητα των εταιρειών και της ταξικής και πολιτικής εξουσίας να παρακολουθεί τα δικά τους μέσα επικοινωνίας και την έκθεση των ιδεών, αντιλήψεων, διαθέσεων και πολλές φορές των πράξεων.

-Όλοι οι χρήστες, πλην κάποιων αφελών, γνωρίζουν ότι τίποτα δεν χαρίζεται από τα μονοπώλια. Κάθε παροχή, όπως η δωρεάν πρόσβαση και χρήση στις απλές επικοινωνίες των κοινωνικών δικτύων, των e-mail των blog και site, αντανακλά ή απαιτεί πολλαπλή «πληρωμή» από τους χρήστες.

-Όλοι οι χρήστες, όταν τους θέτεις το θέμα των κινδύνων και της κλοπής στοιχείων από τη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων, το κατανοούν. Ελάχιστοι, σε μηδαμινό, ποσοστό διακόπτουν. Οι περισσότεροι δηλώνουν ότι το ξέρουν, ως να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ το ποσοστό που «το ακούν και συνεχίζουν» είναι κοντά στο 100%!

Αυτό το τελευταίο είναι η πλέον επικίνδυνη πλευρά του θέματος. Βλέπουν τον κίνδυνο, τον καταλαβαίνουν και το αποδέχονται! Το επικίνδυνο είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Ότι αυτή η αποδοχή συνάδει και  είναι παράγωγο της γενικότερης υποταγής του λαού και της εργατικής τάξης στην εξουσία της αστικής τάξης και των μονοπωλίων. Δεν είναι μια απλή αποδοχή ανταλλαγής άνισων αξιών χρήσης. Είναι και μια επικίνδυνη γι αυτούς και για την κοινωνία εκχώρηση εξουσίας στα ατομικά τους στοιχεία, μια υποταγή ενίσχυσης της αντίπαλης ταξικής εξουσίας.

Αυτή η υποταγή θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την επέλαση του φασισμού στη δεκαετία του ’30 στις συνειδήσεις πολλών λαών με την απονέκρωση του κριτηρίου του τι δίνουν και τι κερδίζουν που στο τέλος οδήγησε στην πλήρη κυριαρχία του φασισμού! Όταν δε οι πρωτοπόροι αντιφασίστες, με πρώτους του κομμουνιστές, επεσήμαιναν ότι η φανερή ή σιωπηρή αποδοχή ή ανοχή του φασισμού οδηγεί στον πόλεμο και τους ίδιους στον κίνδυνο αφανισμού, δεν φαίνεται η αντίδρασή μεγάλου μέρους τους να ήταν διαφορετική από τις σημερινές αντιδράσεις στην παγίδευση από τις εταιρείες του διαδικτύου.

Χωρίς αστεία, εκείνες οι παραληρηματικές ενθουσιώδεις υποδοχές του Χίτλερ και του Μουσολίνι, προ του πολέμου, θυμίζουν, εν μέρει, την άγνοια κινδύνων στις ενθουσιώδεις υποδοχές των νέων λογισμικών και των νέων μοντέλων pc και κινητών τηλεφώνων (ουρές για την αγορά σε εποχή κρίσης!) με τους ύμνους που κάνουν σαν υπνωτισμένοι για τις νέες δυνατότητες! Υπερβολή; Ας μην απαντήσουμε σε αυτό σαν υπνωτισμένοι.

Αυτές οι ιστορικές συγκρίσεις, βέβαια, πρέπει να γίνονται αντιληπτές  τηρουμένων των αναλογιών, με διαλεκτικές αφαιρέσεις και αναγωγές των μέσων, των στάσεων και των αποτελεσμάτων για να υπάρξει δυνατότητα κατανόησης και σύγκρισής. Δεν ζούμε σήμερα στην εποχή των Ναζί.

Το πρόβλημα που αναδείχνει αυτή η σιωπηλή αποδοχή της εξουσίας των εταιρειών να ελέγχουν τις συνειδήσεις, είναι το πραγματικό στοιχείο της μάχης που πρέπει να δοθεί. Οι νέοι δεν πρέπει απλώς να ενημερώνονται για τις παγίδες του διαδικτύου. Αν συνειδητοποιήσουν ότι ο πραγματικός εχθρός δεν είναι το μέσο, το διαδίκτυο, το μήνυμα, το pc κλπ, αλλά είναι η εξουσία των μονοπωλίων και του κράτους που παγιδεύει το μέλλον τους και χαλκεύει αλυσίδες σε βάρος των ιδίων και του λαού, τότε υπάρχει ελπίδα.

Η απλή (μικροαστική) περιγραφή του τρόμου, χωρίς την άμεση σύνδεση με τον ταξικό αγώνα για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, οδηγεί σε αδιέξοδο, σε απογοήτευση και σε νέα εδραίωση της εξουσίας αυτής.

Υπάρχουν στο διαδίκτυο πολλά σοβαρά άρθρα που αναλύουν τις ταξικές πλευρές όλων των δρώμενων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δυστυχώς η προπαγανδιστική δύναμη της μονοπωλιακής αστικής τάξης και της κατασταλτικής δύναμης του κράτους που μεταφράζεται σε φόβο εκδήλωσης αντίθεσης και αντίστασης, συμπαρασύρει στην ηθελημένη υποτίμηση του κινδύνου και στην αποφυγή εμβάθυνσης και ταξικής κατανόησης αυτών των ενημερώσεων.

Απαιτείται τεράστιος αγώνας για να κυριαρχήσει στις συνειδήσεις των νέων γενεών η απόφαση να ενταχθούν σε πραγματικό αγώνα κατά των εξουσιών, εκτοπίζοντας τις τρομολαγνικές, μεταφυσικές, φοβικές ή υμνητικές «ενημερώσεις» των αστών και μικροαστών για τα ψηφιακά μέσα.

 

14. Η ιδέα της ανάπτυξης

 

Η όλη προσπάθεια ανάπτυξης των ηλεκτρονικών και ψηφιακών μέσων έχει μια πραγματική οικονομική πλευρά και μια πολιτική πλευρά.

-Από τη μια είναι ταυτόχρονα μια ανάπτυξη μέσων παραγωγής που κυριολεκτικά απογειώνει την παραγωγικότητα της εργασίας, την αποδοτικότητα του κεφαλαίου και συνολικά την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Δείγμα πρακτικής επιβεβαίωσης, σε μικροκλίμακα, εμφαίνεται στο άρθρο Ο ρόλος της εξορθολογισμένης διαχείρισης και λειτουργίας ενός Data Center στην ασφάλειά του.

-Από την άλλη, είναι ένα μέσο του, με «καλές προθέσεις»,  πανοτπικού ελέγχου των υποκείμενων σε εκμετάλλευση τάξεων και λαών για την εδραίωση της εξουσίας των εκμεταλλευτών  και την διαιώνισης της εκμετάλλευσης.

Χαρακτηριστικό της διφυούς αυτής ιδιότητας των ηλεκτρονικών και ψηφιακών μέσων είναι τόσο η υμνολογία της επένδυσης 1 δισ. ευρώ της Microsoft για την ελληνική οικονομία, όσο και οι αποκαλύψεις για τον άλλο ρόλο των λεγόμενων data centers που είναι τμήμα του παγκόσμιου δικτύου ελέγχου διακίνησης της πληροφορίας κάθε τύπου, από τις απλές μέχρις  τις κατασκοπευτικές. Μέρος και αυτό της ίδιας τακτικής της μονοπωλιακής εξουσίας και αποτέλεσμα των τεράστιων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

 

15. Η χρήση των μέσων από τους λαούς στο έδαφος του καπιταλισμού

 

Πολλοί είναι αυτοί που δαιμονοποιώντας το διαδίκτυο και τις ψηφιακές τεχνολογίες και έχοντας αδιέξοδο στην αντιμετώπιση του φόβου, καλούν σε άρνηση κάθε χρήσης νέων τεχνολογιών μαζί και της ψηφιακής τεχνολογίας και τη Λερναίας Ύδρας που είναι το διαδίκτυο.

Ο φόβος και η άρνηση των νέων τεχνολογιών είναι παλιά ιστορία. Στον καπιταλισμό ξεκινάει από την εισαγωγή των μηχανών στη βιομηχανική  παραγωγή (18ος-19ος αι.) που υποδαυλίστηκε και από τις συνέπειες της άμεσης ανεργίας που έφερνε η μηχανή που αντικαθιστούσε εργατικά χέρια.

Φυσικά σε καμιά περίπτωση οι μηχανές, το διαδίκτυο, οι νέες τεχνολογίες, τα κινητά τηλέφωνα δεν αποτελούν τα υποκείμενα που δημιουργούν από μόνα τους, ανεργία, φόβους, παγίδες, κλοπή στοιχείων, καταστάσεις εκβιασμών, κλοπών, εξαρτήσεων κλπ. Όλα όσα φοβούνται οι χρήστες - και τα περισσότερα είναι εντελώς υπαρκτά - δεν υπάγονται στις ιδιότητες των τεχνολογικών μέσων αλλά υπάγονται στις ιδιότητες των εξαρτησιακών – εξουσιαστικών  σχέσεων που δημιουργούν οι ιδιοκτήτες στους χρήστες και στην κοινωνία.

Από τη στιγμή που η νέα τεχνολογία δελεάζει τους χρήστες με κρυφούς και ανομολόγητους σκοπούς των ιδιοκτητών, δεν διαφέρει από τον όφι που δελέασε τους πρωτόπλαστους με το μήλο, χωρίς να είναι ο όφις αυτός που έστησε την παγίδα, αλλά ο διάβολος. Συνεπώς και στις δύο περιπτώσεις το μέσο των σκοπών κάποιων τρίτων δεν μπορεί να δαιμονοποιείται αυτοτελώς.

Εκείνο που μένει στους χρήστες είναι να εξετάσουν σε βάθος τις εξαρτησιακές σχέσεις στις οποίες πάνε να εμπλακούν όπως η Εύα με το μήλο. Να δουν σε βάθος ποιοι είναι αυτοί που τους παγιδεύουν και αντλούν δικά τους στοιχεία μετατρέποντάς τα σε εμπόρευμα προς πώληση σε κάθε ενδιαφερόμενο, ακόμη και σε δολοφόνους, και να ζυγίσουν το λεγόμενο «κόστος – όφελος» από τη χρήση.

Η αλήθεια είναι πως μόνο μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων καταλήγει να εκτιμήσει το κόστος ως πολύ μεγαλύτερο από το όφελος και πράττει ανάλογα. Όσον δε αφορά τις επιχειρήσεις,  μάλλον δεν θα βρεθεί καμία που να αρνείται το διαδίκτυο και τις νέες τεχνολογίες.

  Στην Ελλάδα, μια έρευνα της Pulse RC για λογαριασμό του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας, τον Δεκέμβριο του 2020, έδειξε ότι ποσοστό 89% των πολιτών κάνει τακτική χρήση ψηφιακών τεχνολογιών και ένα 4% κάνει σπάνια χρήση  και σύνδεση με το διαδίκτυο. Μόνο το 6% δεν κάνει ποτέ χρήση και το 1% αρνήθηκε να απαντήσει. Αυτό επιβεβαιώνει ότι ανεξαρτήτως κινδύνων η κυρίαρχη επιλογή είναι η χρήση αυτών των μέσων.

 

Γιατί όμως είναι έτσι τα πράγματα ενώ οι επικριτές έχουν επισημάνει τεράστιους κινδύνους; Η απάντηση εδώ ποικίλει και κυρίως στρέφεται γύρω από την άγνοια, την αφέλεια και κυρίως την υποτίμηση των κινδύνων από τους χρήστες.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο πολύ ισχυρότερο κίνητρο. Το πηγαίο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα του λαού και ιδίως των νέων γενεών, στις νέες τεχνολογίες. Ιστορικά ο λαός απαιτούσε πάντα, ό,τι νέο μέσο για τη βελτίωση της  ζωής και της παραγωγής υπήρχε να είναι και δικό του κτήμα. Στις εκμεταλλευτικές κοινωνίες μάλιστα, έμμεσα οι λαοί ένοιωθαν ότι αυτά τα μέσα που χρησιμοποιούνταν σε βάρος τους, στην πραγματικότητα τους ανήκαν, ήταν παράγωγα του ιδρώτα τους και ήταν εντελώς άδικο να τα κατέχει η άρχουσα τάξη και πολύ περισσότερο να τα χρησιμοποιεί με απάνθρωπους τρόπους σε βάρος τους. Το ίδιο γίνεται και σήμερα.

Συνεπώς, οι νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο είναι ένα τεχνικό μέσο που εξ ορισμού θα έπρεπε πρώτα να ανήκει στους παραγωγούς, στο λαό.  Επειδή στον καπιταλισμό με βάση τον Νόμο - Κανόνα της δικτατορίας του κεφαλαίου, όποιο εμπόρευμα παραχθεί στην επιχείρηση ανήκει χωρίς καμία άλλη εκδοχή στον ιδιοκτήτη του κεφαλαίου, μοιραίο είναι ο ιδιοκτήτης να ορίσει τις ιδιότητες του και τη χρήση του με σκοπό τον μόνο σκοπό της καπιταλιστικής επιχείρησης: το κέρδος!

Με βάση αυτή την ανάγνωση των λειτουργιών των νέων τεχνολογιών ως σχέση χρηστών – καπιταλιστών, η μόνη λύση του προβλήματος είναι η ανατροπή - κατάλυση αυτής της σχέσης και της εξουσίας που την επιβάλλει, η οποία παράγεται από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής εκ μέρους μιας, μικρής σε αριθμό – ισχυρής σε δύναμη, τάξης ανθρώπων, της αστικής τάξης.

Συμπερασματικά, καταλήγουμε ότι αντί άρνησης, οι χρήστες και κυρίως οι νέοι, εντελώς δικαιωματικά πρέπει να διεκδικούν να έχουν στη διάθεσή τους τις νέες τεχνολογίες με ασφάλεια των προσωπικών τους δεδομένων, και παράλληλα θα πρέπει να ξέρουν να αντιπαλεύουν την τάξη που τα αξιοποιεί σε βάρος τους. Η αποχή, το μποϊκοτάζ και η δαιμονοποίηση, στην ουσία είναι αδιέξοδη αποχώρηση από ένα δικό τους δικαίωμα.

 

16. Τα ψηφιακά «κρυπτονομίσματα» και η παγίδα τους

 

Η αξία των υλικών και άυλων εμπορευμάτων είτε σε ένα κλάδο είτε στο σύνολο της οικονομίας (ΑΕΠ) αποτελείται από το σύνολο των κοινωνικά αναγκαίων χρόνων εργασίας για την παραγωγή τους. Το χρήμα είναι το μέσο σύγκρισης και ισοδύναμης ανταλλαγής αυτών των αξιών στη θέση του δύσκολου υπολογισμού και πρακτικής χρήσης του αντιπραγματισμού των εμπορευμάτων.

Στην αγορά το χρήμα, ως γενικό ισοδύναμο ανταλλαγών, και ποσοτικό μέτρο αξιών, εμφανίζεται ως μέτρο των αξιών με τις τιμές. Οι άπειρες τιμές της αγοράς (το χάος των τιμών) αποτελούν η κάθε μια τον κλασματικό αριθμητή ενός και μόνο παρονομαστή που είναι η μέση αξία. Στο σύνολο, το σύνολο των τιμών αντανακλούν, σε σταθερές τιμές, το σύνολο των αξιών εμπορευμάτων. Οι τιμές εκφράζονται πρακτικά με το χρήμα που μπορεί να είναι εμπόρευμα με αξία αποδεκτή να αποτελεί γενικό ισοδύναμο μέτρησης των αξιών όλων των εμπορευμάτων ή να είναι νόμισμα, ένα «πράγμα» που δεν έχει καμία δική του αξία αλλά μέσα από κοινωνική σύμβαση ή κρατική επιβολή και εγγύηση, αντανακλά και μετράει τις άξιες, αποτελώντας αποδεκτό μέσο ανταλλαγής.

Τι είναι τα ψηφιακά κρυπτονομίσματα που τόσο πολύ κάνουν τον γύρο του κόσμου όπως παλιότερα τα «αεροπλανάκια»;  Τίποτα περισσότερο από νόμισμα, δηλαδή πράγμα χωρίς καμία δική του αξία όπως και κάθε νόμισμα όπως και κάθε χαρτονόμισμά ή άυλες πιστωτικές μονάδες σε τράπεζες, χωρίς να βλέπουμε το χρήμα.

Όσο και αν προβάλλουν το  ψηφιακό κρυπτονόμισμα, ως «σταθερή αξία», ως δημιουργό κερδών και αξιών από το μηδέν και χωρίς να κάνει κανείς τίποτα, αρκεί να περιμένει να πλουτίσει, η αλήθεια είναι πως τα ψηφιακά κρυπτονομίσματα δεν έχουν τίποτα το υπερφυσικό που δημιουργεί αξίες εκ του μηδενός. Όσο η κατοχή μιας μετοχής δημιουργεί αξίες άλλο τόσο δημιουργεί και το κρυπτονόμισμα. Μπορεί όμως να μη δημιουργεί άξια αλλά μπορεί να δημιουργήσει κέρδη. Από πού προέρχονται τα κέρδη; Φυσικά από την κλοπή αξιών από κατόχους πραγματικών αξιών, ανεξαρτήτως του μηχανισμού με τον οποίο αυτό γίνεται.

Η ανταλλαγή ενός κρυπτονομίσματος με την αγορά εμπορευμάτων, αποτελεί μια σκέτη κλοπή ιδρώτα των παραγωγών. Όχι όμως πάντα. Αν ο πωλητής βρει έναν άλλο πωλητή που αποδέχεται την ανταλλαγή όπως κάθε νόμισμα, τότε μπορεί και να κερδίσει. Όσο αυτή η αλυσίδα δεν σπάζει αλλά εμπλουτίζεται με νέο χρήμα και εμπιστοσύνη, το νόμισμα λειτουργεί και να φέρνει κέρδη σε όσους κατέχουν κρυπτονόμισμα.

Να ένα παράδειγμα πλασματικής δημιουργίας αξίας κρυπτονομίσματος. Κάπου το 2011, ένας αγρότης στις ΗΠΑ, πλήρωσε την αξία μιας ηλεκτρονικής παραγγελίας πίτσας (30 δολάρια) που αγόραζε τρίτος, και έλαβε από αυτόν κρυπτονόμισμα bitcoin! Η αξία του ψηφιακού νομίσματος που την περίοδο της συγκεκριμένης ηλεκτρονικής παραγγελίας πίτσας (2011)  έφτανε τα 0,003 δολάρια (δηλαδή, με ένα δολάριο αγόραζες 333,33 bitcoins) έφτασε σε 6 χρόνια, στις 17/12 του 2017, το ένα bitcoin του 0,003 δολαρίου να αξίζει 20.000 δολάρια! Ο άνθρωπος αυτός έγινε ψηφιακά πλούσιος αποκομίζοντας αντίκρισμα αξιών περίπου 20.000 φορές περισσότερα από την «επένδυση» των 333,33 bitcoin με αξία 0,003 δολάρια το ένα! Όσο για την τρέχουσα ισοτιμία, στις 17:01 ώρα της Δευτέρας, 4 Ιανουαρίου 2021, ένα bitcoin στοίχιζε 31.935,805 δολάρια! Τέτοια απόδοση κερδών ούτε στην καλύτερη φαντασία του κάθε επενδυτή καπιταλιστή έχει υπάρξει. Σημειώνουμε ότι η άνοδος της «αξίας» του bitcoins προγραμματίστηκε να λήξει στις… 2140! Μέχρι τότε θα δίνει φθίνοντα ποσοστά κέρδους οπότε και θα μηδενιστούν εκεί.

Παραβλέποντας τα γνωστά καπιταλιστικά νομισματικά «ατυχήματα» που μηδενίζουν τα νομίσματα, το τέλος του μπορεί να έρθει και πολύ νωρίτερα, όταν μια ομάδα κατόχων, βλέποντας τη φθίνουσα απόδοση, θελήσουν να απαλλαγούν από αυτό το γρηγορότερο για να κατοχυρώσουν σε άλλες σταθερές αποδόσεις και αξίες, τα κέρδη που θα αποκομίσουν. Τότε θα έχουμε κάτι από αυτό που έγινε με τις μετοχές το 1929 και όλοι ξέρουμε τα αποτελέσματα της τότε οικονομικής κρίσης, απότοκος της οποίας υπήρξε και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Από τη στιγμή που θα αρχίσει η απαξίωση του κρυπτονομίσματος, σε κάθε ανταλλαγή θα απαιτούνται περισσότερα κρυπτονομίσματα, σε μια τρελή πορεία πτώσης της αξίας μέχρι να καταλήξει μια συλλεκτική κατοχή ψηφιακής εικόνας τίτλου χωρίς ανταλλακτική αξία. Τότε δισεκατομμύρια κρυπτονομίσματα θα αξίζουν ένα μηδέν. Όπως κατέληξαν τα νομίσματα των δισεκατομμυρίων δραχμών της κατοχής που έκαναν δισεκατομμυριούχους, χωρίς ούτε ψωμί, εκατομμύρια Ελλήνω

Το παράδειγμα της πλασματικής αξίας των μετοχών της ENRON ταιριάζει πολύ στα κρυπτονομίσματα. Οι μετοχές σε ελάχιστο χρόνο μηδενίστηκαν και όλες οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων που ήταν (εκβιαστικά) σε μετοχές της εταιρείας, εξαφανίστηκαν! Το είδαμε και με το «κραχ» στις μετοχές του ΧΑΑ στην Ελλάδα που το 1999 είχαν αξία 6.350 μονάδων του Γενικού Δείκτη και έπεσε σταδιακά στις 630 μονάδες και στο ίδιο ύψος κυμαίνονταν χρόνια μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 2020! Όσοι αγόρασαν μετοχές στη μέση τιμή των 6.300 μονάδων τα επόμενα χρόνια κατείχαν 630 μονάδες δηλαδή το 1/10 της αρχικής αξίας τους! καμιά διαφορά με τα κρυπτονομίσματα και την «εγγυημένη»… σταθερή απόδοση!

Παρά τη θεοποίηση και την απόδοση κερδών το κρυπτονομισμα έχει όλα τα ελαττώματα των νομισμάτων, δεδομένου ότι δεν έχει το ίδιο αξία. Δεν είναι δηλαδή χρήμα - εμπόρευμα το ίδιο με διπλή ιδιότητα ως αξία χρήσης και αξία ανταλλαγής, όπως πχ ήταν ο χρυσός. Δεν έχει καμία αυτοτελή αξία ανταλλαγής. Η δε κατακρήμνισή του είναι πιο εύκολη από τα κρατικά νομίσματα, δεδομένου ότι τα τελευταία έχουν κρατική στήριξη.

17. Το άυλο νόμισμα στην ΕΣΣΔ. Η αποτυχία μιας προσπάθειας

Αν κάποιος νομίσει ότι το ψηφιακό νόμισμα το ανακάλυψαν οι καπιταλιστές κάνει λάθος. Από πολύ νωρίς στους κύκλους των μαρξιστών και άλλων σοσιαλιστικών ρευμάτων συζητούνταν η δημιουργία συστήματος ανταλλαγών χωρίς το χρήμα, με την μετατροπή της εργασίας σε απευθείας κοινωνική εργασία (αποδοχή της αξίας με όποιο χρόνο παράχθηκε το προϊόν)

Στη νεώτερη εποχή και με εντελώς άλλη φιλοσοφία από τα καπιταλιστικά κρυπτονομίσματα και τις  ηλεκτρονικές τραπεζικές συναλλαγές, ο κύριος σχεδιαστής, από το 1957, ηλεκτρονικών  υπολογιστικών συστημάτων στην ΕΣΣΔ, Βίκτορ Μιχάιλοβιτς Γκλουσκόφ, προώθησε περί το 1963 και ένα σχέδιο  που ονόμασε «μη χρηματικό σύστημα». Το σύστημα προορίζονταν να αντικαταστήσει όλους τους υπολογισμούς, τις αξιολογήσεις και τις συναλλαγές σε χρήμα με ηλεκτρονικό νόμισμα μέτρησης αξιών κατά το πρότυπο των εγγυήσεων που έδινε και στο χαρτονόμισμα. Το «μη χρηματικό σύστημα» εντάσσονταν μέσα στο σχέδιο πανσοβιετικού κεντρικού ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης όλων των δεδομένων του κεντρικού σχεδιασμού και της διεύθυνσης εκτέλεσης των πλάνων και της διανομής. Όπως ο ίδιος αφηγείται: «Σε σχέση με αυτό (σ.μ.: το μη χρηματικό σύστημα) έγραψα ξεχωριστό σημείωμα στην ΚΕ του ΚΚΣΕ, το οποίο πολλές φορές το εμφάνιζαν, μετά εξαφανιζόταν, όμως καμιά απόφαση για τη δημιουργία του μη χρηματικού συστήματος δεν πάρθηκε.»

Ενώ στον καπιταλισμό το κρυπτονόμισμα και το ηλεκτρονικό νόμισμα παρουσιάζονται σαν όργανα δυνητικής εξαπάτησης,  εξάρτησης και αποκόμισης κερδών σε σαλτιμπάγκους της οικονομίας, σε τραπεζίτες και χρηματιστές, πέρα από τις πραγματικές διευκολυντικές λειτουργίες στις συναλλαγές, στην ΕΣΣΔ θα έπαιζε έναν καταλυτικό ρόλο στη μείωση της γραφειοκρατίας και του κόστους λειτουργίας του χρήματος, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο απώλειας αξίας.

Το «μη χρηματικό σύστημα» προορίζονταν, σε βάθος χρόνου και με την εμβάθυνση των παραγωγικών  σχέσεων σε πορεία προς τον κομμουνισμό, να περάσει στον υπολογισμό της παραγωγής και κατανομής -  διανομής των προϊόντων, ως αξιών χρήσης για τους αποδέκτες και όχι ως αξιών ανταλλαγής (εμπορεύματα) μέσα από τους μηχανισμούς της αγοράς.

Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΣΕ προτίμησε τότε να ακούσει τις σειρήνες της μεταρρύθμισης και της εισαγωγής καπιταλιστικών στοιχείων της αγοράς, αντί της εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων με το πέρασμα στον ψηφιακό σχεδιασμό, έλεγχο και καθοδήγησης της οικονομίας  στη χώρα. Αντί ο κεντρικός σχεδιασμός και η διεύθυνση της οικονομίας να περάσουν στην ψηφιακή εποχή επέστρεφαν στον αναχρονιστικό κανόνα της καπιταλιστικής αγοράς. Η ηγεσία απέφυγε να απαντήσει μαρξιστικά – κομμουνιστικά με ποιοτικό άλμα στην εντατικοποίηση των οικονομικών νόμων της σοσιαλιστικής οικονομίας με τη βοήθεια των νέων τεχνολογιών, στο πρόβλημα της εξάντλησης των ορίων εκτατικής ανάπτυξης της οικονομίας. Απάντησε με ανάθεση στους τυφλούς και ανελέγκτους μηχανισμούς της αγοράς την επίλυση των προβλημάτων! Μεγάλη αυταπάτη! Το αποτέλεσμα είναι γνωστό από την αναδημιουργία στοιχείων παλινόρθωσης του καπιταλισμού στα σπλάχνα της σοσιαλιστικής κοινωνίας!

 

18. Τα κοινωνικά δίκτυα και οι σχέσεις ταξικής και πολιτικής εξουσίας

Ένα παράδειγμα

 

Θα ήταν καλό να αξιολογήσουμε, όχι με το θυμικό αλλά με την λογική, τα κοινωνικά δίκτυα. Μπορούμε να πάρουμε ως αφορμή αυτό που έγινε με την εισβολή των ακροδεξιών στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ, στις 6 Ιανουαρίου 2021.

Σχεδόν με αγαλλίαση άκουσε ο κόσμος την απαγόρευση από το τουΐτερ του δικαιώματος του προέδρου των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ να διαχειριστεί όπως ήθελε τον λογαριασμό του στο δίκτυο, με δικαιολογία την υποδαύλιση της ακροδεξιάς εφόρμησης από αυτόν. Το δίκτυο, σε μια επίδειξη λαϊκισμού, φόρεσε το ένδυμα του καλού δικαστή με την κατά τη δική του αντίληψη δικαιοσύνη, και βλέποντας την ευκαιρία να έχει κέρδη διαφόρων τύπων από τηνθυμική ικανοποίηση δισεκατομμυρίων ανθρώπων στη γη, επέβαλε τιμωρία στον Πρόεδρο των ΗΠΑ για μη συμβατά με τον «ανθρωπισμό και τη δημοκρατία» μηνύματα!!! Άσχετα με τα ατοπήματα και την αντιδραστικότητα του Τραμπ – στην πράξη ελάχιστα διέφερε από τους Προέδρους που προηγήθηκαν - το θέμα στην περίπτωση ήταν η επίδειξη εξουσίας και όχι η πραγματική κριτική στην πολιτική του. Αυτό έγινε αντιληπτό με την κατά το δοκούν λογοκρισία των μηνυμάτων του, μέχρι τον μόνιμο αποκλεισμό του! Ναι, μια εταιρία έλαβε την απόφαση να αυτοδικήσει και να αναμετρηθεί με τον Πρόεδρο του κράτους και να νικήσει!  Έτσι είναι η δύναμη των μονοπωλίων.

Κι ενώ πλήθυναν οι ύμνοι της τιμωρίας του προέδρου από το τουΐτερ (!)  ο κόσμος άφησε στο απυρόβλητο την ουσία της πράξης του μονοπωλίου!

Από πού αντλούσε αυτό το θράσος; Είναι απλό. Από το δικαίωμα των φυσικών φορέων της ταξικής εξουσίας των μονοπωλίων να παρεμβαίνουν «διορθωτικά» ή κατασταλτικά στην πολιτική εξουσία των διαχειριστών τους και να ορθώνουν το δικό τους ανάστημα πάνω από την πολική ηγεσία.

Εννοείται πως δεν έχουμε καμία διάθεση υπεράσπισης ούτε του «δικαιώματος» του Τραμπ ούτε του «δικαιώματος» του Τουΐτερ. Και τα δύο έχουν υφαρπαχθεί από τον λαό.

Για την αποφυγή παρεξηγήσεων, σε χώρα με πραγματική λαϊκή εξουσία, ανεξέλεγκτος πρόεδρος όπως ο Τραμπ δεν υπήρχε περίπτωση να ανέλθει, και όποιος αποτολμούσε παρόμοιες μεθόδους δεν θα αποκλείονταν από κάποια δίκτυα, αλλά θα είχε συλληφθεί! Το ίδιο θα συνέβαινε, αν λαϊκή δύναμη έκανε έφοδο στο Καπιτώλιο! Η αστική τάξη όμως φυλάει «ευγενική» μεταχείριση για τα παιδιά της.

 

19. Τι είναι αυτό που αφορά τους χρήστες του διαδικτύου από την «υπόθεση «Τραμπ - Τουΐτερ»:

 

Πρώτο, ότι ο κάθε χρήστης είναι απλώς ένα «πραγματάκι» στα χέρια των μονοπωλίων των ηλεκτρονικών δικτύων – ποια προστασία προσωπικών δεδομένων και δικαιωμάτων να ψάξουμε όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της μητρόπολης των μονοπωλίων γίνεται πιόνι και φιμώνεται;

Δεύτερο και πολύ σοβαρότερο, οι ανά τον κόσμο πολίτες δεν πρόσεξαν την ανεξέλεγκτη εξουσία του μονοπωλίου αλλά μόνο τη ικανοποίηση από την τιμωρία του Τραμπ! Νομιμοποίησαν έτσι έμμεσα την τερατώδη και μη ελεγχόμενη εξουσία του, όχι μόνο πάνω στον αντιπαθή Πρόεδρο αλλά και στους ίδιους και πάνω στις αυριανές επιλογές τους για την εκλογή των πολιτικών εκπροσώπων τους ή των προσωπικών πολιτικών επιλογών τους. Αν σήμερα «καλά έκανε» γιατί αφορούσε τον αντιπαθή Τραμπ, ποιος τους σταματάει αύριο όταν κάποιος θα είναι της αρεσκείας ενός λαού αλλά της απαρέσκειας των μονοπωλητών των κοινωνικών δικτύων;

Φυσικά ούτε ο Τραμπ ούτε το τουΐτερ είναι για χειροκρότημα. Το θέμα είναι πολύ πιο βαθύ από το να ταχθείς με τη Σκύλα ή την Χάρυβδη.

Παρόμοια περιστατικά προκλητικών παρεμβάσεων των δικτύων έχουμε πάρα πολλά στον κόσμο με σκοπό την διαμόρφωση της συνείδησης των χρηστών σε εξαρτήματα - οπαδούς των απόψεων των μονοπωλίων. Το είδαμε στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία στη Λευκορωσία και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος. Στην Ελλάδα το βλέπουμε καθημερινά από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια και τον τύπο που λειτουργούν ως 5η φάλαγγα στη συνείδηση των πολιτών, χειραγωγώντας τις συνειδήσεις τους.

 

20. Ο έλεγχος των πολιτών και των συνειδήσεων

 

Ένα από τα πλέον σοβαρά στοιχεία που χρειάζεται ανάλυση αποτελεί η χρήση των ηλεκτρονικών και ψηφιακών μέσων για τον έλεγχο των πολιτών και των συνειδήσεων.

Η έκφραση εκπλήξεων από ορισμένους όταν διαβάζουν ή γράφουν τις λεπτομέρειες των συστημάτων ελέγχου, παρακολούθησης και «καθοδήγησης» των πολιτών και των χρηστών των κοινωνικών δικτύων ή είναι ανιστόρητη ή υποκριτική. Η υποκριτική στο θέμα αυτό αφορά μεγάλο μέρος των αρθρογράφων γιατί πίσω από αυτή κρύβεται σαφέστατα ο πολιτικός στόχος. Είναι φανερό για παράδειγμα η περιγραφή από τους δυτικούς, του συστήματος ελέγχου των πολιτών  της Κίνας με πολλές λεπτομέρειες στις εκδηλώσεις της καθημερινότητας, παρουσιάζοντάς το σαν ένα τέρας που βρίσκεται παντού.

Το ίδιο το σύστημα όμως έχει και διαφορετικές περιγραφές σαν σύστημα αξιολόγησης της κοινωνίας και των επιχειρήσεων, αποδοχής κανόνων και των νόμων κοινούς για ολους κλπ. Για παράδειγμα, οι επικριτές με μεγάλη άνεση καταγγέλλουν το πόιντ σύστεμ ελέγχου των επιχειρήσεων στην Κίνα, που ενώ δεν διαφέρει και πολύ από τα ευρωπαϊκά λογιστικά πρότυπα για να εμφαίνεται το επίπεδο συμμόρφωσης των επιχειρήσεων, καταγγέλλεται ως ασφυκτικός έλεγχος. Οι ίδιες οι επιχειρήσεις κινέζικες και ξένες που το τηρούν το θεωρούν σαν ένα προστατευτικό φράγμα από παράνομες ή αυθαίρετες επιχειρηματικές πρακτικές ανταγωνισμού άλλων επιχειρήσεων που θα ήθελαν να παρανομήσουν.

Το σύστημα με τον ίδιο τρόπο εποπτεύει και αξιολογεί κάθε κυβερνητικό στέλεχος.

Όπως και να περιγράψεις το σύστημα ο πραγματικός έλεγχος λεπτομερειών των επιχειρήσεων και ιδίως των πολιτών στην Κίνα, είναι μια πραγματικότητα.

Αυτοί που αρθρογραφούν σκόπιμα εναντίον του, παραλείπουν να αναφέρουν το τέρας - ηλεκτρονικό δίκτυο που εποπτεύει τους ίδιους την ίδια στιγμή, ούτε ότι το κινητό τους καταγράφει και ενημερώνει, ούτε οτι οι αρχές μπορούν να τους εντοπίσουν πολύ γρήγορα για δικούς τους λόγους, ούτε ότι στις πόλεις τους έχουν πλέον εκατοντάδες χιλιάδες  κάμερες που καταγράφουν τα πάντα και το χειρότερο, ότι ζουν κάτω από ένα πλέγμα άγνωστων, μυστικών και τεράστιων μέσων παρακολούθησης των πάντων στις δικές τους, δυτικές χώρες.

Οι χώρες αυτές πρωτεύουν σε μυστικές επιχειρήσεις παρακολούθησης από δεκαετίες τώρα. Σε σχέση με το κινέζικο σύστημα είναι ίδιες οι περιγραφές που γίνονται αλλά έχουν μια ενδιαφερουσών  διαφορά. Το κινεζικό σύστημα καταγραφής και παρακολούθησης, τουλάχιστον αυτό που περιγράφουν διάφοροι δυτικοί, είναι γνωστό, δημόσιο και έχουν γνώση του οι πολίτες. Μπορεί αυτό να μη απενοχοποιεί το σύστημα, αλλά έχει μια σημασία έναντι των επικριτών του. Το ίδιο και το σύστημα Hukou για την αξιολόγηση της μεταναστευτικής συμπεριφοράς των αγροτικών περιοχών που τέθηκε σε εφαρμογή από το  1958, με σκοπό να αποφευχθεί η ανεξέλεγκτη αστικοποίηση του πληθυσμού των πόλεων με τις τραγικές συνέπειες που είδαμε να γίνεται  στις υπό ανάπτυξη δυτικές χώρες, γεμίζοντας τις πόλεις με Favelas, Slums (φτωχογειτονιές), Bidonvilles (τενεκεδουπόλεις) κ.α. Και μιλάμε για μια χώρα με τεράστιο πληθυσμό που πάσχιζε να τον συγκρατήσει από την ανεξέλεγκτη αύξηση σε συνθήκες οικονομικής καθυστέρηση αιώνων, χωρίς κουλτούρα αστικής ζωής. Το σύστημα πέτυχε αλλά δέχεται την ίδια σκληρή κριτική από τους δυτικούς ως απάνθρωπο και καταπιεστικό. Φυσικά κάθε κανόνας και σύστημα έχει καταναγκασμούς αλλά μένει να αξιολογηθεί πραγματικά και όχι με ιδεοληψίες ή σκόπιμη διαστρέβλωση. Και το κινέζικο σύστημα δεν υπάρχει λόγος να εξαιρεθεί από την κριτική.

Θα πει κάποιος, αφού η ουσία είναι ίδια, και οι μηχανισμοί είναι ίδιοι τι σημασία έχει; Η σημασία της διαφοράς είναι ότι οι δυτικές χώρες παραστάνουν υποκριτικά τους φρουρούς  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τα οποία, όπως αναφέρουν, παραβιάζει το κινεζικό σύστημα ενώ κατά τον ίδιο τρόπο τα παραβιάζουν και αυτές αποκρύπτοντάς το. Οι χρήστες πρέπει να ξέρουν τι πληροφορίες τους δίνουν.

Δεν υπάρχει κράτος στον κόσμο που να μην έχει μηχανισμούς ελέγχου, παρακολούθησης και αξιολόγησης της συμπεριφοράς των πολιτών ή υπηκόων. Από την δημιουργία διοικητικής ιεραρχίας – εξουσίας της πρωτόγονης εποχής, όλα τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους για τον σκοπό αυτό τίθονταν σε λειτουργία. Διαφορετικά, καμία εξουσία δεν θα μπορούσε να σταθεί.

Απέναντι στις εξουσίες, οι υποκείμενες και εκμεταλλευόμενες τάξεις πάλευαν για να κατοχυρώσουν όσα περισσότερα δικαιώματα μπορούσαν. Μέσα σε αυτά ήταν και η κατακραυγή των φανερών καταπιεστικών μέτρων ελέγχου. Άλλοτε το κατάφερναν άλλοτε όχι, τελικά όμως, κάθε φορά με κάθε  επανάσταση και κάθε κοινωνική εξέλιξη των συστημάτων, τα δικαιώματα των υποκείμενων τάξεων σημείωναν βελτίωση. Αυτό ανάγκασε τα κράτη να αποκρύπτουν την παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων γι αυτό και έστηναν ολόκληρους μυστικούς μηχανισμούς παρακολούθησης.

Σήμερα, όλος ο κόσμος ξέρει ότι καταγράφονται και παρακολουθούνται τα πάντα. Συνεπώς οι δήθεν εκπλήξεις από τα συστήματα παρακολούθησης «των άλλων» δεν είναι παρά μια πολιτική υποκρισία με πολλές στοχεύσεις.

Τα ηλεκτρονικά, ψηφιακά, δορυφορικά, τηλεφωνικά δίκτυα παρακολούθησης το μαρτυρούν.

 

21. Και στον σοσιαλισμό;

 

Ανεξαρτήτως των τερατολογιών περί φακελώματος και παρακολούθησης των πάντων στις σοσιαλιστικές χώρες, είναι γεγονός πως το σοσιαλιστικό καθεστώς για να προστατευθεί από τις προβοκάτσιες, τις κατασκοπευτικές και ανατρεπτικές δραστηριότητες καθώς και από τα στοιχεία που το υπονόμευαν,  τηρούσε φακέλους για όσους ήταν ύποπτοι από διάφορες αιτίες. Χωρίς αυτοπροστασία θα είχαν ανατραπεί από την πρώτη ημέρα.

Το θέμα εδώ είναι κατά πόσο αυτές οι δραστηριότητες έπρεπε να παρακολουθούνται και να ελέγχονται με όσα μέσα διέθεταν ή να αφήνονταν όλοι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Φυσικά κανένα καθεστώς στη δύση δεν θα το έλεγε αυτό για τον εαυτό του, παρότι το απαιτούσε από τις σοσιαλιστικές χώρες! Στον σοσιαλισμό όμως, το καθεστώς της εργατικής τάξης, δεν είχε κανένα λόγο να στρώσει τον δρόμο στους ανατροπείς.

Όταν σε μια συζήτηση κάποιος ανέφερε με έκπληξη και αγανάκτηση ότι η Στάζι στην Λ.Δ. της Γερμανίας τηρούσε, αρχές δεκαετίας του ’80, 5 εκ. φακέλους ανέμενε τις αντιδράσεις καταδίκης. Και του ήρθε η εξής απάντηση: «Ναι είναι πολλοί οι φάκελοι! Ήταν χώρα που πριν είχε δηλητηριαστεί από τον ναζισμό και ξέμεινε τεράστιος αριθμός οπαδών του, έτοιμος να μπει στην υπηρεσία των Αμερικανών. Στην Ελλάδα που ζεις οι φάκελοι που τηρούνταν στα αρχεία του κράτους και των υπηρεσιών, ήταν τον ίδιο καιρό κατ’ ομολογία του τότε υπ. Δημόσιας τάξης μόνο… 41,3 εκατομμύρια»!!! Μετά, κάηκαν και διέδωσαν πως το φακέλωμα τελείωσε. Ποιος σήμερα πιστεύει ότι αυτό που γίνεται από χρόνια με το ηλεκτρονικό φακέλωμα στον κόσμο δεν γίνεται στην Ελλάδα;

 

22. Η άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΣΕ να εισάγει την ψηφιακή τεχνολογία στην κεντρική διεύθυνση της οικονομίας της ΕΣΣΔ και οι συνέπειες

 

Από τη δεκαετία του 1950, η ΕΣΣΔ είχε κάνει σημαντικά βήματα στην ηλεκτρονική τεχνολογία. Οι σημαντικές επιτυχίες στην κατάκτηση του διαστήματος, στην ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας με την ελεγχόμενη σχάση, στην ανάπτυξη του ατομικού οπλοστασίου ως δύναμη αποτροπής και φυσικά στην στρατιωτική τεχνολογία επικοινωνιών και διεύθυνσης, ιδίως των απομακρυσμένων ναυτικών και αεροπορικών μονάδων, είχαν επιβεβαιώσει την υπεροχή των ηλεκτρονικών υπολογιστικών μηχανών σε ταχύτητα, ακρίβεια και απίστευτη παραγωγικότητα, έναντι κάθε αναλογικής μηχανής ή μεθόδου.

 Το 1951,  υπό την καθοδήγηση του ακαδημαϊκού Σ. Α. Λέμπεντεφ, δημιουργήθηκε ο πρώτος στη Σοβιετική Ένωση ηλεκτρονικός υπολογιστής MESM. Το 1955 για πρώτη φορά διατυπώθηκε από την Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ η πρόταση για τη δημιουργία συστήματος ακαδημαϊκών υπολογιστικών κέντρων για επιστημονικούς υπολογισμούς και έρευνα.

Μια ομάδα επιστημόνων δούλευε εκείνη την εποχή για την ανάπτυξη ηλεκτρονικών υπολογιστών με πλέον διακριτό τον  πρωτοπόρο επιστήμονα τεχνολογιών Βίκτορ Μιχάιλοβιτς Γκλουσκόφ, μετέπειτα επικεφαλής στο υπολογιστικό εργαστήριο του Ινστιτούτου Μαθηματικών της Ακαδημίας Επιστημών της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας.

Τον Δεκέμβριο του 1957 το εργαστήριο της τεχνολογίας υπολογιστών, το οποίο καθοδηγούσε ο Β. Μ. Γκλουσκόφ, μετατράπηκε σε Κέντρο Υπολογιστών της Ουκρανικής ΣΣΔ με δικαιώματα επιστημονικού ερευνητικού ιδρύματος. Το 1962 το Κέντρο Υπολογιστών μετατράπηκε σε Ινστιτούτο Κυβερνητικής της Ουκρανικής ΣΣΔ, διευθυντής του οποίου ως το τέλος της ζωής του παρέμεινε ο Β. Μ. Γκλουσκόφ. Σε αυτό το ίδρυμα υπό την καθοδήγηση του Βίκτορ Μιχαΐλοβιτς δημιουργήθηκαν δεκάδες τύποι ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Η παραγωγή ηλεκτρονικών υπολογιστών προορίζονταν για επιμέρους επιχειρησιακά συστήματα, για ειδικές εργασίες, για έρευνα, επιστημονικές προσομοιώσεις κλπ.  

Ωστόσο, η ραγδαία ανάπτυξη των υπολογιστών αποκάλυψε τη δυνατότητα να αξιοποιηθεί η ηλεκτρονική υπολογιστική στον κεντρικό σχεδιασμό

Το Νοέμβριο του 1962 ανατέθηκε από την κυβέρνηση στον ο Β. Μ. Γκλουσκόφ το καθήκον σχεδιασμού και δημιουργίας του Κρατικού Αυτοματοποιημένου Συστήματος Διεύθυνσης της Οικονομίας (ΚΑΣΔΟ).

Τον ίδιο εκείνο καιρό είχε γίνει φανερό ότι η οικονομία της ΕΣΣΔ είχε εξαντλήσει τα όρια της εκτατικής και ποσοτικής ανάπτυξης και έπρεπε να περάσει στην εντατική – ποιοτική ανάπτυξη. Παράλληλα ο γραφειοκρατικός όγκος των χειρόγραφων δεδομένων άρχισε να γίνεται χαοτικός και δεν ήταν δυνατόν να σχεδιάζεται και να παρακολουθείται μια τεράστια βιομηχανική χώρα σε εποχή 1960 με μοντέλα της δεκαετίας του 1930, όταν ξεκινούσε η βιομηχανική απογείωση μιας αγροτικής χώρας.

Στην ουσία τέθηκε το ερώτημα αν η σοβιετική οικονομία θα περάσει σε βάθεμα των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων, με βήματα προς τον κομμουνιστικό τρόπο παράγωγης ή θα βαλτώσει.

Το πλέον κρίσιμο σημείο στο όποιο συγκεντρώνονταν τα πλεονεκτήματα της σοσιαλιστικής οικονομίας ήταν το κεντρικό σύστημα σχεδιοποίησης και διεύθυνσης της παραγωγής, της διανομής και γενικά της οικονομίας.

Η ανάθεση του ΚΑΣΔΟ  στον Γκλουσκόφ έδωσε μια πρώτη ευκαιρία να αναπτύξει τις επιστημονικές ικανότητές του στην ανάπτυξη πολυσύνθετου δικτύου ηλεκτρονικού υπολογιστικού συστήματος για όλη την οικονομία της ΕΣΣΔ.

Από τη στιγμή εκείνη ξεκίνησε ένας σκληρός πόλεμος αντιλήψεων στο εσωτερικό των κυβερνητικών και κρατικών οργάνων για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η σοβιετική οικονομία. Της εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων προς τον κομμουνισμό με νέες τεχνολογίες εντατικοποίηση και εξορθολογισμό των παραγωγικών διαδικασιών ή η ηγεσία θα έκρινε ότι το έργο αυτό δεν μπορούσε να το αναλάβει ψάχνοντας για άλλη διέξοδο; Η αλήθεια είναι βέβαια ότι δεν ήταν και εύκολο ένα ρίσκο σε άγνωστες ατραπούς των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Έτσι, μέσα από συνεχή πόλεμο των δύο πλευρών οι στατική γραφειοκρατική, και όπως αποδείχτηκε βαθιά αναθεωρητική ομάδα, επεκράτησε στις πολιτικές αποφάσεις και απέβαλε το σχέδιο για δημιουργία Κρατικού Αυτοματοποιημένου Συστήματος Διεύθυνσης της Οικονομίας με αξιοποίηση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αντί αυτού, μπροστά στο φάσμα της καθυστέρησης και στον τεράστιο όγκο προβλημάτων που έπρεπε να λύσει για να περάσει σε εμβάθυνση του σοσιαλιστικού (πρώτου κομμουνιστικού σταδίου) τρόπου παραγωγής,  επέλεξε ένα δήθεν ασφαλή δρόμο: το πέρασμα σε «μεταρρυθμίσεις» με εισαγωγή στοιχείων καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και της καπιταλιστικής αγοράς στη σοσιαλιστική οικονομία. Στην ουσία αντί να δοθεί έμφαση στην εντατικοποίηση της οικονομίας και στη μεγαλύτερη παραγωγή αξιών χρήσης (παραγωγή με μόνο μέτρο τις ανάγκες του λαού, με μετατροπή της εργασίας σε άμεσα κοινωνική) με νέες τεχνολογίες, κάτι που ήδη γινόταν στους τομείς παιδείας, υγείας, κοινωνικής προστασίας, κατοικίας κ.α., πέρασαν στο αντίθετο άκρο: Στην έμφαση της παραγωγής εμπορευμάτων, στην εμπορευματική παραγωγή με την αυταπάτη περί αυτόματης λύσης των προβλημάτων (με «κίνητρο» το κυνήγι του επιμέρους επιχειρηματικού κέρδους και τον μηχανισμό της προσφοράς και ζήτησης) – δηλαδή αντί μπροστά προς τον κομμουνισμό, πίσω στη ΝΕΠ! Παράλληλα το πέρασμα από την εκτατική παραγωγή στην εντατική γίνονταν με αυτούς τους όρους αδύνατη γιατί με τη μεταρρύθμιση σχηματίζονταν χωριστές δυνάμεις αδράνειας που αντιδρούσαν σε κάθε αλλαγή, δεδομένου ότι θίγονταν τα ειδικά συμφέροντα τα οποία οι ομάδες τα έθεταν πάνω από την κοινωνία. Έτσι η οικονομία και η κοινωνία, αντί ενότητας πολύδιασπάστηκε και απέτυχε και το εναλλακτικό σχέδιο εντατικοποίησης της οικονομίας που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Αυτό το λάθος σημάδεψε όλη τη μετέπειτα υστέρηση της ΕΣΣΔ έναντι των καπιταλιστικών χωρών. Ήταν προδιαγραμμένο ότι με καπιταλιστικά όπλα ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να κερδίσει τον καπιταλισμό.  Το ακριβώς αντίθετο έπρεπε να γίνει αλλά επεκράτησε η αναθεωρητική του μαρξισμού τάση, με τα γνωστά αποτελέσματα. Στα σπλάχνα του σοσιαλισμού και του ΚΚΣΕ, αντί να πλάθεται ο σοσιαλιστικός άνθρωπος, ο επιστήμονας, ο διευθυντής, ο σοσιαλιστικός εργάτης, άρχισε να παράγονται οι ομάδες ανθρώπων και επιχειρήσεων στενών συμφερόντων και  οι οποίες μέσα από τις μεταρρυθμίσεις της αγοράς, έβαζαν το ειδικό τους συμφέρον πάνω από το γενικό της χώρας και του λαού.

Η μάχη με τον καπιταλισμό άρχισε να γίνεται διαρκώς και πιο άνιση. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί βαθύτερης ποιοτικής ενότητας της οικονομίας και των παραγωγικών σχέσεων με τις παραγωγικές δυνάμεις να προκληθεί πολυδιάσπαση σε επιμέρους ομαδοποιημένα συμφέροντα με μεγάλη δόση ανταγωνισμού μεταξύ τους.

Παράλληλα, η καταπάτηση αξιών, η απαξίωση και η παρακμή θεσμών και δομών, η διαφθορά και αποδιοργάνωση παρέλυσαν την ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες στις οποίες μεταδόθηκε το μικρόβιο της «μεταρρύθμισης» και της αγοράς.

Στο τέλος, η ανατροπή και η παλινόρθωση του καπιταλισμού, ήρθε σαν ώριμο φρούτο, από τα προπλάσματα της νέας καπιταλιστικής αστικής τάξης που επωάζονταν ταχύτατα, όχι από τα υπολείμματα της παλιάς αστικής τάξης που δεν υπήρχε, αλλά από την εισαγωγή καπιταλιστικών στοιχείων μέσα στο σοσιαλιστικό σύστημα! Στο τέλος της δεκαετίας του ’80, αυτή η νέα αστική τάξη απέκτησε στόχο, δύναμη και οργάνωση και αποφάσισε να ληστέψει για λογαριασμό της τον πλούτο του λαού, παρά να δουλεύει με καπιταλιστικές μέθοδες για λογαριασμό του λαού.

Καθόλου τυχαία δεν είναι η πανηγυρική έπαρση του αντιδραστικού Πολωνού πολιτικού και Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου  Donald Tusk που δεν δίστασε να δηλώσει στις 11 Ιουλίου 2019: «Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ΔΕΝ ήταν η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του αιώνα. Σήμερα από τη Γεωργία θέλω να το βροντοφωνάξω: η κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήταν ευλογία για τους Γεωργιανούς, τους Πολωνούς, τους Ουκρανούς και όλη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Αλλά και για τους Ρώσους» (Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο - Ιούλιος 2018 - Νοέμβριος 2019 σελ. 16). Φυσικό ήταν. Ένας τεράστιος πλούτος των λαών των σοσιαλιστικών χωρών πέρασε αδάπανα, και χωρίς να ματώσει μύτη, στα χέρια των καπιταλιστών - ιμπεριαλιστών του κόσμου! Τέτοιο «θαύμα» ούτε το «θαύμα της Κανά» δεν το φτάνει. Κι έτσι γεμίζουν οι καπιταλιστές του κόσμου τα χρυσά δισκοπότηρα τους με το «κρασί» της ανατροπής του σοσιαλισμού και πίνουν «μέχρι μέθης», όπως υπενθύμισε, κατά τας γραφάς, ο αρχιτρίκλινος της Κανά!

 

23. Η σημασία της ηλεκτρονικής στον σοσιαλισμό

 

Η εκτεταμένη αναφορά στο θέμα της εισαγωγής της ηλεκτρονικής και των νέων τεχνολογιών στην οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης και πάνω απ όλα στο κεντρικό σύστημα σχεδιοποίησης και διεύθυνσης της οικονομίας, έγινε με μόνο σκοπό να δοθεί το πως μπορεί η ψηφιακή τεχνολογία να αξιοποιηθεί για την ευημερία του λαού και όχι για την παγίδευση και παρακολούθηση των πολιτών ή για τον σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ των μονοπωλιακών επιχειρήσεων  και ιμπεριαλιστικών κρατών.

Το σύστημα που σχεδίασε ο Β. Μ. Γκλουσκόφ είχε όλε τις δυνατότητες να συλλέγει, στην εξέλιξη του, και να επεξεργάζεται το σύνολο των ποσοτικών πληροφοριών που συλλέγουν και τα δυτικά ηλεκτρονικά συστήματα. Μόνο που η διαφορά είναι πως αυτά τα στοιχεία, όσον αφορά τις επιχειρήσεις και τους χρήστες καταναλωτές, ήταν στοιχεία των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων και συμμέτοχων στη διεύθυνσή τους. Στο εσωτερικό τους δεν υπήρχε ούτε επιχειρηματικό απόρρητο για να κρύβονται από ανταγωνιστές, ούτε κλοπή προτιμήσεων από τους καταναλωτές, αφού η ηλεκτρονική διατύπωση των καταναλωτικών αναγκών και προτιμήσεων θα ήταν όχι μόνο δικαίωμα, αλλά καθήκον και βασικό στοιχείο. Μόνο έτσι θα υπήρχε συνεχή βελτίωση μέσα από το ΚΑΣΔΟ του σχεδιασμού της παραγωγής, ανάλογα με τις πραγματικές επιχειρηματικές και ατομικές ανάγκες του λαού, κάτι στο οποίο υστερούσε η ΕΣΣΔ.  Ό λαός δηλαδή γίνονταν βασικός συνεργάτης του σχεδιασμού της παραγωγής των επιχειρήσεων και της εθνικής (λαϊκής) οικονομίας.

Τέλος, το ηλεκτρονικό σύστημα σχεδιασμού και διεύθυνσης, έχοντας σε τρέχοντα χρόνο το σύνολο των στοιχείων των επιχειρήσεων, θα μπορούσε όχι μόνο να διορθώνει τις αστοχίες αλλά και να αυξάνει τον καταμερισμό, την εξειδίκευση και τη συνδυασμένη παραγωγικότατα των επιχειρήσεων (κοινωνικοποίηση της παραγωγής) σε πρωτόγνωρα ύψη. Η ανάθεση αυτού του έργου στην αυτόματη λειτουργία της αγοράς, κατέστρεψε κάθε προοπτική επιταχυνόμενης ανάπτυξης του σοσιαλισμού. Περιττό να πούμε για τις μεγάλες δυσκολίες της γραφειοκρατικής διεύθυνσης της οικονομίας που πρόεκυψαν από τις δυσκολίες μεταβίβασης και επεξεργασίας τεραστίου όγκου δεδομένων στα κέντρα διεύθυνσης, οι οποίες αύξαιναν όσο αύξαινε η παραγωγή. Όταν οι επιχειρήσεις απέχουν μεταξύ τους χιλιάδες χιλιόμετρα και η επεξεργασία δεδομένων χρειάζεται χιλιάδες εργαζόμενους για τη εξαγωγή αποτελεσμάτων, ενώ με το ηλεκτρονικό σύστημα οι αποστάσεις μηδενίζονταν και οι επεξεργασίες των εισαχθέντων στοιχείων από την κάθε επιχείρηση γινόταν αυτόματα, με ηλεκτρονική ταχύτητα και χωρίς χαρτιά, είναι φανερό τι ζημιά είχε προκληθεί.

 

24. Το κρατικό - διοικητικό πεδίο

 

Οι νέες τεχνολογίες όπως και η ιστορία έχει δείξει, πρώτα ήταν σε ζήτηση από την κάθε άρχουσα εκμεταλλευτική τάξη και το κράτος της για να τις χρησιμοποιήσει για αμυντικούς, πολεμικούς, κρατικούς κλπ λόγους που αφορούσαν την ασφάλειά της, την εδραίωση της εξουσίας της και στο βαθμό που μπορούσε για επιθετικούς σκοπούς.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα πεδία της ατομικής ενέργειας, η χρήση των μέσων κατάκτησης του διαστήματος και φυσικά η ψηφιακή τεχνολογία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ οι καπιταλιστικές χώρες επένδυαν στην ανάπτυξη του ατομικού τους οπλοστασίου, η ΕΣΣΔ μόνο για αποτρεπτικούς λόγους παρήγαγε ατομικά όπλα, ενώ έδωσε μεγάλη προσοχή στην ειρηνική χρησιμοποίηση της ατομικής ενέργειας και πρώτη κατάφερε την ελεγχόμενη σχάση με τη δημιουργία πρώτου ατομικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Το ίδιο συνέβη και με το διάστημα. Η ΕΣΣΔ, πρώτη χώρα που κατέκτησε το διάστημα,  διακήρυξε εξ αρχής την θέση για διασφάλιση της ειρηνικής χρήσης του διαστήματος. Φυσικά το ακριβώς αντίθετο έκαναν οι καπιταλιστικές χώρες και σήμερα μόνο φύλο συκής είναι η Συνθήκη Ειρηνικής Χρήσης του Διαστήματος.

Η ψηφιακή τεχνολογία άνοιξε τεράστιες δυνατότητες χρήσης της για όλο το φάσμα των κρατικών, αμυντικών, κατασκοπευτικών, καταπιεστικών οικονομικών κ.α. δραστηριοτήτων των χωρών.

Το κεφάλαιο αυτό δεν έχει σκοπό να εισέλθει σε λεπτομέρειες τέτοιων δραστηριοτήτων γιατί ουδείς αμφιβάλει από πολιτική άποψη για την ύπαρξή τους. Θα παραθέσουμε μόνο μερικά στοιχεία για να εμφανιστεί το μέγεθος της χρήσης αυτών.

-Ο πόλεμος ΗΠΑ – Κίνας για το δίκτυο 5G είναι χαρακτηριστικός για την πρόθεση να αξιοποιηθούν τα πλεονεκτήματα που διαθέτει, ώστε τα κράτη να προσποριστούν απίστευτα οφέλη από τους χρήστες αλλά κυρίως από το ψηφιακό περιβάλλον των χωρών. Μπορούν να αποτελέσουν όχι μόνο μέσα χειραγώγησης των χρηστών αλλά πολύ περισσότερο ολόκληρων κρατών, επιχειρήσεων και  υπηρεσιών. Στην πράξη δηλαδή μπορούν να συμβάλουν σε γεωστρατηγικές ανακατατάξεις των σφαιρών επιρροής. Οι δυτικές χώρες έχοντας διαπιστώσει ότι η δυναμική ανάπτυξη της Κίνας της προσφέρει πολύ περισσότερες δυνατότητες αξιοποίησης της ίδιας τεχνολογίας, προσπαθούν με πολιτικά, οικονομικά και εκβιαστικά μέσα να σταματήσουν τη διείσδυση της Κίνας σε τρίτες χώρες και κυρίως σε συμμαχικές χώρες. Το αποτέλεσμα είναι προσωρινά να παρεμποδίζουν την εξάπλωση, αλλά μεσοπρόθεσμα αν δεν διακοπεί η οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη της Κίνας, η επικράτηση στις επικοινωνίες είναι πολύ πιο πιθανή.

-Η υποκλοπή δεδομένων των μυστικών υπηρεσιών από όσα κράτη έχουν τέτοια δυνατότητα, είναι σε καθημερινή δράση. Ένα χάος υποκλοπών δεδομένων με ψηφιακά μέσα βρίσκεται σε εξέλιξη. Στη μάχη μπήκαν από καιρό και οι χάκερ. Οι χάκερ μπορεί να είναι κάθε είδους χρήστες του διαδικτύου με εξαιρετικές δυνατότητες διείσδυσης σε περιφρουρούμενα και απόρρητα δίκτυα. Αρχικά τα κράτη εξέλαβαν τη δράση αυτή μόνο ως παράνομη. Όμως οι μυστικές υπηρεσίες δεν είχαν την ίδια άποψη. Έτσι το κυνήγι των χάκερ μετατράπηκε σε μεγάλο βαθμό σε κυνήγι χάκερ εγκεφάλων σε όλο τον κόσμο για να γίνει η μεταφορά τους από την παράνομη δράση σε «νόμιμη» παράνομη δράση των μυστικών υπηρεσιών. Οι χάκερ που είναι γνωστοί ή άγνωστοι εχθροί είναι οι χάκερ των αντίπαλων κρατών!

Στον πόλεμο μυστικών υπηρεσιών εξέχουσα, και αιματηρή πολλές φορές, θέση έχει το αλληλοκλέψιμο δεδομένων μεταξύ μυστικών υπηρεσιών!

Από την άλλη, μυστικές υπηρεσίες όπως η αμερικανική NSA και η βρετανική GCHQ κ.α. χρησιμοποιούσαν εφαρμογές όπως το Angry Birds και το Flickr, που στέλνουν μη κρυπτογραφημένα τα προσωπικά στοιχεία χρηστών όπως την εκάστοτε τοποθεσία, το φύλο, την ηλικία τους, προκειμένου να υποκλέπτουν τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών-στόχων. Απώτερος σκοπός να παρακολουθούν τα πάντα γύρω από τους υποψήφιους ή πραγματικούς απλούς χρήστες – εχθρούς.

Ο πόλεμος των βιομηχανικών μυστικών και των ερευνών πρωτοπόρων πανεπιστημίων, ινστιτούτων, και εταιρειών αιχμής, όπως οι φαρμακοβιομηχανίες, είναι στην ημερήσια διάταξη. Αφορά τεράστιες επενδύσεις τις οποίες ανταγωνιστές, μυστικές υπηρεσίες και τα ίδια τα κράτη επιχειρούν να υποκλέψουν για απόκτηση πλεονεκτημάτων κάθε είδους. Ένα πλήθος επιχειρήσεων συμμετέχουν σε δίκτυα κατασκοπίας σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η ψηφιακή υποκλοπή επιχειρηματικών και κρατικών μυστικών είναι στην ημερήσια διάταξη.

Ο πόλεμος των κατασκόπων είναι επίσης σε φάση όξυνσης. Δεν υπάρχει ψηφιακό πεδίο αντιπαράθεσης που να μην εμπλέκονται οι κατάσκοποι.

Η παράθεση περιπτώσεων χρήσης της ψηφιακής τεχνολογίας με παράνομο τρόπο από κράτη, υπηρεσίες και εταιρείες είναι ατελείωτη. Πίσω από όλη αυτή τη μάχη κρύβονται τεράστια συμφέροντα που αφορούν τα πάντα, από την γεωστρατηγική πολιτική και την ιμπεριαλιστική ανακατανομή των σφαιρών επιρροής του κόσμου, μέχρι την απλή παρακολούθηση των πολιτών.

 

25. Συμπεράσματα

 

Ποιο όμως είναι το τελικό συμπέρασμα όλων αυτών των δράσεων που περιγράψαμε από την αρχή, με αφορμή τις δυνατότητες που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες στις κάθε μορφής εξουσίες;

Το συμπέρασμα είναι ότι τα κράτη και οι εκμεταλλευτικές εξουσίες οποιασδήποτε μορφής, διεξάγουν έναν ανελέητο πόλεμο που επιφανειακά φαίνεται να διεξάγεται μεταξύ τους αλλά στην ουσία τα πραγματικά λάφυρα και θύματα είναι οι λαοί. Στόχος των ανταγωνισμών είναι οι εργαζόμενοι, οι παραγωγοί του πλούτο όλου του κόσμου και αυτόν ζητούν οι εκμεταλλευτικές εξουσίες να ελέγχουν.

Για τους λαούς δεν υπάρχει εντός του συστήματος πραγματική διέξοδο από το πλέγμα ελέγχου των καπιταλιστικών εξουσιών στις οποίες υπόκεινται. Η αναζήτηση και υπεράσπιση δικαιωμάτων εντός του συστήματος, είναι ίδιο με το ατελείωτο μαρτύριο του Σίσυφου. Ούτε  βέβαια υπάρχει καμία προστασία από τις νομοθεσίες (GDPR) προστασίας των προσωπικών δεδομένων, ούτε από τα Μανιφέστα με τις ηθικοποιημένες εταιρικές κοινωνικές ευθύνες που με υποκριτική υπερηφάνεια διαφημίζουν τα όργανα και οι κονδυλοφόροι της ΕΕ! Αυτοί είναι νόμοι και οδηγίες ευχολογίων που συγκρατούν τις παράνομες ενέργειες σε βάρος των λαών, όσο το σουρωτήρι συγκρατεί το νερό!

Μοναδική – πραγματική διέξοδος από αυτό το πλέγμα καταπιεστικού ελέγχου των εκμεταλλευτικών εξουσιών, είναι η εγκαθίδρυση γνήσιας εργατικής και λαϊκής εξουσίας στην οποία οι όροι θα είναι αντεστραμμένοι και με τις νέες τεχνολογίες ο λαός θα ελέγχει τις πράξεις των εκλεγμένων (και ανακλητών) δημοκρατικών οργάνων, τις κάθε είδους υπηρεσίες και φυσικά το κράτος τους, το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου για να μη μπορούν ποτέ όργανά του να διολισθήσουν σε αντιλαϊκές πράξεις.

 

Επιτρέπεται η αναπαραγωγή με αναφορά στην πηγή

 

[1] Η μέθοδος της «κλοπής μυστικών» είναι παλιά

Θα θυμίσουμε εδώ και μια ιστορική μορφή συλλογής τεχνικών και επαγγελματικών πληροφοριών που αν αφαιρεθεί το ποιοτικό στοιχείο της μορφής, προσμοιάζει με την περίπτωση των εταιρειών αξιοποίησης των data και bytes. Είναι γνωστό ότι από τα βάθη των αιώνων μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1970, μεγάλο μέρος των επαγγελματιών μάθαινε την τέχνη εργαζόμενοι ως «τσιράκια», βοηθοί, καλφάδες, μάστορες δίπλα σε αρχιμαστόρους και επαγγελματίες, γνώστες «επτασφράγιστων μυστικών» του κάθε επαγγέλματος. Η αμοιβή τους για τις τότε συνθήκες ήταν ως βοηθοί εργάτες. Όμως κατά τη διάρκεια της θητείας αυτής οι νεώτεροι που είχαν φιλοδοξία να ανοίξουν δική τους δουλειά, συσσώρευαν «μυστικά» για το επάγγελμα με κάθε τρόπο είτε από τον αρχιμάστορα, είτε από άλλους μαστόρους γνωστούς τον κύκλο, είτε από διάβασμα, ιδίως τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο και φυσικά από ειδικούς ή επιστήμονες που διέθετε το κράτος για να στηρίξει και να καταρτίσει νέους επαγγελματίες. Ήταν μάλιστα πολύ γνωστή η φράση: «έκλεψε μυστικά του επαγγέλματος...». Αυτή η «κλοπή» ήταν «όλα τα λεφτά» για εκείνες τις εποχές. Όλες αυτές οι πληροφορίες συλλέγονταν τζάμπα ή δωρεάν. Όλες ήταν μια μεγάλη παρακαταθήκη αξιών χρήσης οι οποίες αξιοποιούνταν στο έπακρο από τον νέο επαγγελματία για να κάνει καλύτερη δουλειά, με φθηνότερη τιμή προσθέτοντας και δικές του καινοτομίες, οι οποίες αποτελούσαν το δικό του «επτασφράγιστο μυστικό». Το αποτέλεσμα ήταν ότι κάθε νέος επαγγελματίας πρόσφερε στην κοινωνία και στον καταναλωτή φθηνότερη τιμή για ίδια εμπορεύματα, συμβάλλοντας στη γενικότερη οικονομική ανάπτυξη. Παρότι λοιπόν συνέλεξε, όπως και οι εταιρείες τα data, δωρεάν πληροφορίες, αντί να αποτιμήσει στη δουλειά του την αξία τους και το εμπόρευμα να περιέχει και την αξία της πληροφορίας, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: Αυξάνονταν η παραγωγικότητα της εργασίας και φθήνυναν τα εμπορεύματα. 

Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, η μεγάλη διάδοση των επαγγελματικών σχολών, έκανε δυνατό, όλες αυτές τις πληροφορίες να τις συσσωρεύσουν ειδικοί εκπαιδευτές και επιστήμονες, τις οποίες δίδασκαν στις σχολές για όλους τους νέους. Σημειώνουμε ότι μέχρι τότε υπήρχαν από τη δεκαετία του ’50 μόνο οι λεγόμενες Σχολές Μαθητείας (1952) δυαδικής μάθησης με πρακτική εργασία και σχολή και κάποιες ιστορικές σχολές επαγγελμάτων όπως η Διπλάρειος Σχολή (1892) κ.α. Από τη γενίκευση των σχολών και της επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης τίποτα πια δεν ήταν ατομικό μυστικό που «κρύβονταν και κλέβονταν» και το σύνολο των επαγγελμάτων άρχισαν να εκσυγχρονίζονται εισάγοντας και νέες τεχνολογίες προς μεγάλη ανάπτυξη της ποιότητας των επαγγελμάτων και της φθηνότερης μαζικής παραγωγής εμπορευμάτων.

  

- Η αλήθεια για τα data centers της Microsoft

https://kosmodromio.gr/2020/10/10/%CE%97-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B1-datacenters-%CF%84%CE%B7%CF%82-microsoft/

 

Σχετικό: Η Κούβα και η σιωπή των κομμουνιστών

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2011/04/blog-post_22.html

Αναρτήθηκε από στις

3 σχόλια:

  1. Σεχταρ ο Τρομερός14 Ιανουαρίου 2021 στις 10:38 π.μ.

    Στέργιε, το έχεις σε Word;
    Είναι μια καλή "σούμα" σε ένα τεράστιο σύγχρονο θέμα, όπου επικρατούν πολλές συγχύσεις.
    Στην ΕΣΣΔ είχε ξεκινήσει γύρω στα '68 με '70(;) μια συζήτηση με θέμα την φύση της πληροφορίας και της γνώσης. Δυστυχώς επεκράτησαν, κατά τη γνώμη μου, μεταφυσικές/οπορτουνιστικές αντιλήψεις και εδώ. Η Πληροφορία και η Γνώση, καθώς και όλες οι "παράγωγες" έννοιες, μαθηματικοί τύποι, αλγόριθμοι, "προγράμματα", πατέντες, Τεχνογνωσία κλπ. δεν είναι ακριβώς αντικείμενα του Φυσικού κόσμου αλλά κατηγορίες της Αντανάκλασής του στα μυαλά των ανθρώπων. Δεν έχουν την ποσοτική ιδιότητα, δεν μπορούν να είναι εμπορεύματα και άρα δεν μπορούν να είναι αντικείμενα ανταλλαγής ούτε να έχουν αξία, χρήσης η ανταλλακτική. Οταν εφαρμόζουμε, "χρησιμοποιούμε", π.χ. έναν μαθηματικό τύπο, απλά μιμούμαστε, με τον δικό μας εγκέφαλο, τον τρόπο λειτουργίας του ανθρωπίνου εγκεφάλου (ενός η πολλών - δεν έχει σημασία) που τον συνέταξε. Δεν καταναλώνουμε ούτε φθείρουμε τίποτε από την εργασία, που τον παρήγαγε.
    Η Πληροφορία/Γνώση είναι η εργασία στην απόλυτη κοινωνική της μορφή, που πρέπει να "πληρωθεί", δηλαδή να ανταλλαχτεί από την Κοινωνία συνολικά, με ότι χρειάζεται ο δημιουργών εγκέφαλος, η πνευματική εργατική δύναμη, για να αναπαραχθεί και να μπορεί να συνεχίσει να παρέχει Πληροφορία/Γνώση συνολικά στην Κοινωνία και όχι σε μεμονωμένους καταναλωτές.
    Εδώ πια είναι σαφές, πως μιλάμε για νέα κοινωνική σχέση παραγωγής, που απλά δεν "χωράει" στις σχέσεις παραγωγής της αγοράς εμπορευμάτων και του Καπιταλισμού.
    Η απελευθέρωση της Γνώσης/Πληροφορίας μόνο στον Σοσιαλισμό μπορεί να πραγματοποιηθεί και να απογειώσει μαζί της όλες τις δυνάμεις παραγωγής της Κοινωνίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ4 Μαΐου 2021 στις 4:48 μ.μ.

      Νομίζω πως έχω όλα τα αρχεία και σε word.

      είχα πρόβλημα με την λήψη των σχολίων και τώρα ((4-5-2021) το είδα.

      Διαγραφή
    2. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤΕΡΓΙΟΣ4 Μαΐου 2021 στις 4:54 μ.μ.

      Εγώ έπιασα κάποια ελάχιστα θέματα απο μια διαμάχη, δεν έκαναν ολοκληρωμένη μελέτη. Πολλά μπορούμε να δουμε. Εδώ με ενδιαφέρει η διαφύλαξη της θεωρίας παραγωγής αξίας και υπεραξίας από μη κατανάλωση εργατικής δύναμης αγορασμένης από τον καπιταλιστή. Τα άλλα περνάνε για επόμενες επεξεργασίες

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)