Ιστορίες. Ο Βαγγέλης…

Τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν, εμείς παρόντες στον αγώνα… 

 

Ήρθε ήρεμα, ήσυχα στον ΣΦΕΑ (Σύνδεσμο Φυλακισθέντων Εξορισθέτων Αντιστασιακών 1967-1974). Κύριος, ευθυτενής, κορμοστασιά ίσια, με άσπρα μαλλιά.

 

-καλησπέρα σας,

-καλησπέρα, λέμε όλοι με μια δόση απορίας. Κάτι μπορεί να μας θύμιζε μα πιο πολύ η σιγουριά ότι και αυτός είναι ένας από τους τόσους συναγωνιστές, άφησε για μετά τις δεύτερες σκέψεις.

Κοιταζόμαστε μεταξύ μας, κυρίως οι τότε νεώτεροι πολιτικοί κρατούμενοι, τα «αλάνια» της εξορίας… μα ποιος είναι, τι να θέλει άραγε… γιατί ήρθε σήμερα που έχουμε ΔΣ, ίσως κάτι θέλει να μας πει…

Χρόνος δεν υπήρχε, ξεκίνησε το ΔΣ και η απορία έμενε γιατί κανένας μας δεν ρώτησε άμεσα «ποιος είσαι συναγωνιστή;»! Ίσως από τον φόβο του ελλείμματος μνήμης. Ίσως από το ωραίο παρουσιαστικό του! Τα τότε μαύρα μαλλιά μας έγιναν λευκά, μεταξένια! Στύβαμε το μυαλό μας αλλά δεν έβγαινε τίποτα!

Μας άκουσε όλους. Πριν την απόφαση ζήτησε να πει και αυτός την άποψή του. Στέρεα άποψη, πατούσε στα πόδια της, ταίριαζε και με τις σκέψεις των μελών του ΔΣ. Αφού κατέγραψε ο ΓΓ τη άποψη, τον ρωτάει για τα πρακτικά:

-πως σε λένε συναγωνιστή, για να το γράψω;

-είμαι ο Βαγγέλης…

Πριν πει το επίθετο, μια κοινή σκέψη κάναμε όλοι οι τότε νεώτεροι της εξορίας: «μα ποιος Βαγγέλης;»

-… ο Γκιουγκής!

-Ρε Βαγγέλη εσύ!!! Ρε Βαγγέληηηη!!! Όλοι με μια φωνή, χαμός το ΔΣ, η συνεδρίαση πήρε μια ανάσα, φωνές, χαρές, ερωτήσεις, μα πως και δεν σε καταλάβαμε;;;

Ποιο "έξυπνος" εγώ έκανα την απίστευτη… αποκάλυψη:

-ρε παιδιά ο Βαγγέλης μεγάλωσε!!! Γλυκά – πικρά χαμόγελα.

Μετά όλα έγιναν στα γρήγορα, οι αποφάσεις ομόφωνες και γύρω από τον Βαγγέλη οι τότε μικρότεροι. Σχεδόν συνομήλικος και ο Βαγγέλης ο Γκιουγκής από το Διδυμότειχο, που έπαιζε και ωραίο ποδόσφαιρο, και βόλεϋ, αγαπητός σε όλους. Με άλλους είχε να ιδωθεί 50 χρόνια, με άλλους 40 με άλλους λιγότερα.

Συγκίνηση, αναθυμήσεις, ιστορίες… κάπου μετά και κανένα δάκρυ στα κρυφά! Άλλα δεν λέω.

Οι συναγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα έχουμε πάντα ένα μέταλλο βαθιάς αγάπης και δεσμού αγώνα μεταξύ μας. Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν φθείρεται, δυναμώνει.

 

 

Θάνατος από υπερεργασία!

• Έρευνα του ΠΟΥ: Περισσότερες από 55 ώρες εργασίας την εβδομάδα αυξάνουν τους κίνδυνους για τη ζωή

• Το 2016, 745.000 άνθρωποι πέθαναν από εγκεφαλικό ή καρδιακές παθήσεις εξαιτίας των πολλών ωρών που εργάζονταν
• Ο αριθμός των ωρών εργασίας αυξήθηκε κατά περίπου 10% στη διάρκεια των lockdown
• Επαγγελματίες, βιοτέχνες, μικρέμποροι κινδυνεύουν εξ ίσου από την υπερεργασία

 Μια έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), ήρθε να επιβεβαιώσει, για μια ακόμη φορά, τις αρχικές διαπιστώσεις των Άγγλων Εποπτών Εργασίας που σημείωναν στις εκθέσεις τους,  τον 19οα αιώνα, ότι όταν οι ώρες εργασίας ξεπερνούν τα όρια ομαλής αναπαραγωγής – αναπλήρωσης της εργατικής – εργασιακής δύναμης μειώνεται τόσο ο χρόνος παραγωγικής εργασιακής ζωής των εργαζομένων, όσο και ο χρόνος της ίδιας της ζωής τους. Έκρουαν δε τον κώδωνα του κινδύνου για την αγγλική βιομηχανία ότι αν δεν σταματήσει η ατέρμονη εργασία, πολύ γρήγορα αυτή θα χάσει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που στηρίζονται στην ποιότητα του εργατικού δυναμικού και στις ικανότητές του.

Στον 20^ο αι. μετά από πολλές, ως και αιμτηρές κοινωνικές και συνδικαλιστικές συγκρούσεις καθιερώθηκε το ωράριο που οι εργαζόμενοι διατύπωσαν ως τη «χρυσή τομή» της ομαλής αναπαραγωγής και ανάπτυξης της εργατικής δύναμης, της εργατικής οικογένειας και της ανάπτυξης των ικανοτήτων με τα 3 οκτάωρα: 8 ώρες εργασίας, 8 ώρες ανάπαυση – πολιτισμός – μόρφωση, 8 ώρες ύπνου, με αργία της Κυριακής και ετήσιες άδειες.

 

Την ίδια διαπίστωση όμως έκαναν και οι άλλοι εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενοι, βιοτέχνες, επαγγελματίες, μικρέμποροι και με διάφορους τρόπους, ακόμη και μαχητικούς, καθιέρωσαν στην κοινωνία τα δικά τους ανθρώπινα ωράρια λειτουργίας και εργασίας, όπως τα είδαμε, σχεδόν μέχρι το τέλος του 20^ου αι. Ωστόσο, αυτά τα στρώματα ήταν πιο ευάλωτα με αποτέλεσμα να πιέζονται διαρκώς από τον ανταγωνισμό των μεγάλων επιχειρήσεων και ως αντίδοτο να βρίσκουν την αύξηση του ωραρίου εργασίας ή, ακόμη χειρότερα, να τραβάνε στη μία εργασία και άμισθα μέλη της οικογένειες για να επιβιώσουν.  Το «χρυσό ωράριο» κατέρρευσε κάτω από την πίεση των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυκαταστημάτων πριν από την κατάρρευση του εργατικού ωραρίου. Δεν είναι λίγες οι φορές που επαγγελματίες έφτασαν και τις 90 ώρες δουλειά!

Αν στους εργαζόμενους με εξαρτημένη σχέση εργασίας υπάρχει μια θέση ανεργίας από την υπερεργασία των άλλων εργαζομένων, στις οικογενειακές επιχειρήσεις υπάρχει μια θέση άμισθης υπερεργασίας από τα συμβοηθούντα μέλη της οικογένειας, χωρίς κανένα δικαίωμα!

Δεν υπάρχουν έρευνες για τις επιπτώσεις της ατέρμονης εργασίας στους επαγγελματίες αλλά είναι βέβαιο ότι πολλές «εργατικές» ασθένειες τους έχουν προσβάλει ίσα ή περισσότερο από τους εργάτες.

Η έρευνα του ΠΟΥ ίσως είναι και μια απάντηση – καμπανάκι σε όσους πλασάρουν το 10ωρο ή, ακόμη χειρότερα, το ωράριο της Οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 4ης Νοεμβρίου 2003, «σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας» που καθιερώνει 10ωρο,   12ωρο και 13ωρο καθώς και 12 συνεχόμενα 12ωρα εργασίας, χωρίς ανάπαυση! «Φύλο συκής» η «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», που ορίζει ότι το εξοντωτικό ωράριο θα αναπληρώνεται με ίση ξεκούραση σε άλλη χρονική περίοδο ίσως και στο επόμενο εξάμηνο! Δεν λαμβάνονται εδώ υπόψη οι ανεπίστρεπτες απώλειες και βλάβες στην εργασιακή δύναμη που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστούν, όχι μόνο ως ατομικές σωματικές ασθένειες αλλά και ως «κοινωνικές ασθένειες», όπως η αδυναμία ομαλής οικογενειακής ζωής, η τεκνοποίηση και   το άκρως επικίνδυνο, της όξυνσης του δημογραφικού προβλήματος που κοινωνικά θα εμφανιστεί με ανατροπή του ισοζυγίου εργαζομένων – συνταξιούχων και εθνικά με έλλειμμα γενεών συνέχειας της ισχύος του λαού και του κράτους να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Και φυσικά λύση δεν είναι η συνεχόμενη παράταση του έτους συνταξιοδότησης σε εργαζόμενους που «έκαψαν το γαλονάκι» τους πολύ νωρίς με τα 10ωρα και τα 12ωρα.

Αν όμως αυτό θα συμβεί στους εργαζόμενους με εξαρτημένη σχέση εργασίας, τι θα συμβεί με τους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους; Γιατί, ανεξαρτήτως θέσης και ταξικής ονομασίας, ο ανθρώπινος οργανισμός είναι το ίδιο ευάλωτος απέναντι στη εξαντλητική εργασία.

Σε μια εποχή ψηφιακής υπερ-τεχνολογίας και αυτοματισμού, που τόσο διαφημίζουν οι κυβερνήσεις των χωρών του κόσμου,  θα περίμενε κανείς την ακριβώς αντίθετη πορεία στις ώρες εργασίας του ανθρώπινου παραγωγικού δυναμικού, εργαζομένων και μικρομεσαίων. Δυστυχώς αντιφάσκουν με όσα λένε για τις τεχνολογίες, επικαλούμενες οικονομική κρίση και σκληρό ανταγωνισμό που επιβάλουν τόσο περισσότερη εργασία όσο πιο εξελιγμένες είναι οι νέες τεχνολογίες!

 

Η είδηση όπως τη μεταδίδει το ΑΠΕ μας λέει ότι:

Περισσότερες από 55 ώρες εργασίας την εβδομάδα αυξάνουν τον κίνδυνο θανάτου λόγω καρδιαγγειακών προβλημάτων, σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας(ΠΟΥ) και της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), μια τάση που φαίνεται να αυξάνεται, με τους οργανισμούς να προειδοποιούν ότι ενδέχεται να επιδεινωθεί περαιτέρω λόγω της πανδημίας της covid-19.

Στην πρώτη παγκόσμια έρευνα για τους θανάτους που οφείλονται στις πολλές ώρες εργασίας, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Environment Intenational, έδειξε ότι το 2016, 745.000 άνθρωποι πέθαναν από εγκεφαλικό ή καρδιακές παθήσεις εξαιτίας των πολλών ωρών που εργάζονταν.

Πρόκειται για αύξηση σχεδόν 30% σε σχέση με το 2000.

“ Το να εργάζεται κανείς 55 ή και περισσότερες ώρες την εβδομάδα αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την υγεία”, δήλωσε η Μαρία Νέιρα διευθύντρια του τμήματος Περιβάλλοντος, Κλιματικής Αλλαγής και Υγείας του ΠΟΥ.

“ Αυτό που θέλουμε να κάνουμε με αυτές τις πληροφορίες είναι να προωθήσουμε περισσότερες ενέργειες, περισσότερη προστασία για τους εργαζόμενους”, πρόσθεσε.

“ Έχει έρθει η ώρα όλοι – κυβερνήσεις, εργοδότες και εργαζόμενοι – να παραδεχθούμε επιτέλους ότι οι πάρα πολλές ώρες εργασίας ενδέχεται να προκαλέσουν πρόωρο θάνατο”, υπογράμμισε η Νέιρα.

Η μελέτη του ΠΟΥ και της ΔΟΕ έδειξε ότι οι περισσότεροι θάνατοι αφορούν άνδρες -σε ποσοστό 72% – ηλικίας 60 με 79 ετών οι οποίοι εργάζονταν για 55 ώρες την εβδομάδα ή και περισσότερο όταν ήταν 45 με 74 ετών.

Επίσης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι που ζουν στη νοτιοανατολική Ασία και την περιοχή του δυτικού Ειρηνικού Ωκεανού – μια περιοχή στην οποία περιλαμβάνονται η Κίνα, η Αυστραλία και η Ιαπωνία – πλήττονται περισσότερο.

Γενικά η έρευνα, που εξέτασε στοιχεία από 194 χώρες, βρήκε ότι όσοι εργάζονται επί 55 ώρες την εβδομάδα ή και περισσότερο έχουν αυξημένο κίνδυνο σε ποσοστό 35% να εμφανίσουν εγκεφαλικό και σε ποσοστό 17% να πάθουν ισχαιμικό επεισόδιο σε σχέση με όσους εργάζονται 35 με 40 ώρες την εβδομάδα.

Η έρευνα αφορούσε την περίοδο 2000-2016 και δεν εξέτασε τις συνθήκες εργασίας εν μέσω πανδημίας κορονοϊού. Ωστόσο αξιωματούχοι του ΠΟΥ επεσήμαναν ότι η αύξηση της τηλεργασίας και η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας λόγω της υγειονομική κρίσης ενδέχεται να έχουν αυξήσει τους κινδύνους.

“ Η πανδημία επιταχύνει εξελίξεις που ενδέχεται να τροφοδοτήσουν τάσεις που οδηγούν σε αυξημένες ώρες εργασίας”, επεσήμανε ο ΠΟΥ, εκτιμώντας ότι τουλάχιστον το 9% των ανθρώπων εργάζονται πάρα πολλές ώρες.

Επικαλούμενος έρευνα του National Bureau of Economic Research σε 15 χώρες ο Φρανκ Πέγκα, ειδικός του ΠΟΥ, σχολίασε ότι “ ο αριθμός των ωρών εργασίας αυξήθηκε κατά περίπου 10% στη διάρκεια των lockdown”. Η τηλεργασία καθιστά πιο δύσκολη την αποσύνδεση των εργαζομένων, πρόσθεσε ο ίδιος, συνιστώντας να οργανώνονται “ περίοδοι ξεκούρασης”.

Παράλληλα η πανδημία αύξησε την εργασιακή ανασφάλεια, κάτι που σε περιόδους κρίσης ωθεί όσους διατήρησαν την εργασία τους να εργάζονται περισσότερο προκειμένου να αποδείξουν ότι είναι ικανοί, επεσήμανε ο Φρανκ Πέγκα.

“ Καμία εργασία δεν αξίζει να αναλάβουμε τον κίνδυνο ενός εγκεφαλικού ή μιας καρδιακής νόσου. Οι κυβερνήσεις, οι εργοδότες και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνεργαστούν για να συμφωνήσουν σε περιορισμούς που θα επιτρέψουν να προστατευθεί η υγεία των εργαζομένων”, τόνισε ο γενικός γραμματέας του ΠΟΥ Τέντρος Αντανόμ Γκεμπρεγέσους.

 Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Β

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθήνας.

https://www.eea.gr/arthra-eea/erevna-tou-pou-perissoteres-apo-55-ores-ergasias-tin-evdomada-afxanoun-tous-kindinous-gia-ti-zoi/

 

 

 

 

Εργασιακές σχέσεις: Ωρα μηδέν

Οι νέες αλλαγές στα Εργασιακά ενταγμένες στη λογική των αντιμεταρρυθμίσεων του ευρωπαϊκού Εργατικού Δικαίου

 Η ιστορία ρύθμισης της εργάσιμης ημέρας, όπως και του ύψους της εργατικής αμοιβής, κρύβει μέσα της μακραίωνους αγώνες μεταξύ των κατόχων των μέσων παραγωγής και των εργατών (...) Παρατηρείται (...) ότι η εργάσιμη ημέρα ανέρχεται καθημερινά σε 24 ώρες αφού αφαιρεθούν οι λίγες ώρες ανάπαυσης, χωρίς τις οποίες η εργασιακή δύναμη αποτυγχάνει τελείως να επιτελέσει εκ νέου την υπηρεσία της. Το 8ωρο επιβλήθηκε ως χρόνος αναγκαίος για μόρφωση, πνευματική ανάπτυξη, ψυχαγωγική κοινωνική επαφή. Η υπερεργασία με την παράταση της εργάσιμης ημέρας διαπιστώθηκε ότι προκαλεί την πρόωρη εξάντληση και νέκρωση της ίδιας της εργασιακής δύναμης, κατάσταση που δεν συνέφερε ούτε τους εργοδότες. (...)

 

Στο κατώφλι του 20ού αιώνα οι κοινωνικοί αγώνες της εργατικής τάξης οδήγησαν τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας να υιοθετήσει στις 29 Οκτωβρίου 1919 την υπ' αριθμό 1 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας, που περιορίζει τις ώρες εργασίας στις βιομηχανικές επιχειρήσεις σε 8 ώρες ημερησίως και σε 48 εβδομαδιαίως. Η Ελλάδα κύρωσε τη Σύμβαση με τον ν. 2269/1920. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, οι ρυθμίσεις επεκτάθηκαν σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και το δικαίωμα των εργαζομένων στην ανάπαυση και στον ελεύθερο χρόνο αποτυπώθηκε σε διεθνή κείμενα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. (...)

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησε μια αντίστροφη πορεία σταδιακής απορρύθμισης όλων των προστατευτικών ρυθμίσεων. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η Οδηγία 93/104/ΕΚ που τροποποιήθηκε με την 2000/34/ΕΚ και μεταγενέστερα με την Οδηγία 2003/88/ΕΚ, κάτω από τις έντονες εργοδοτικές πιέσεις για «ευελιξία» και αυξομείωση των ωρών απασχόλησης ανάλογα με τις επιχειρησιακές ανάγκες, αποτελεί τη βάση διαμόρφωσης του χρόνου εργασίας. Το άρθρο 3 της Οδηγίας προβλέπει ελάχιστη διάρκεια της ημερήσιας ανάπαυσης τις 11 συναπτές ώρες, ρύθμιση η οποία με αντίστροφη ανάγνωση επιτρέπει τις 13 ώρες ημερήσιας εργασίας. Το άρθρο 16 εισάγει την έννοια της «περιόδου αναφοράς» με τέτοιον τρόπο ώστε η διάρκεια της εβδομαδιαίας ανάπαυσης (24ωρο) όπως και η ανώτατη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας (48ωρο) να υπολογίζονται πλέον όχι σε σταθερή εβδομαδιαία βάση αλλά εντός μιας περιόδου 14 ημερών για την πρώτη περίπτωση και 4 μηνών για την δεύτερη περίπτωση.

Τέλος, το άρθρο 17 αποτελεί έναν μακροσκελέστατο κατάλογο παρεκκλίσεων από την όποια προστασία παρέχει η Οδηγία. Η πικρή πραγματικότητα της επιστροφής σε εργασιακές συνθήκες προηγούμενων αιώνων δεν μπορεί να ωραιοποιηθεί με τις γενικόλογες διακηρύξεις και τα ευχολόγια του προοιμίου της Οδηγίας όπως και άλλων διεθνών κειμένων (...) Ο αναθεωρημένος Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης, που κυρώθηκε στην Ελλάδα με το ν. 4359/2016, συνδέει με περισσότερη ειλικρίνεια την υποχρέωση υιοθέτησης λογικής διάρκειας της ημερήσιας και εβδομαδιαίας απασχόλησης με την αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή την αύξηση του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων.

Στο ελληνικό Εργατικό Δίκαιο η υπερεργασία όπως και η υπερωρία αμείβονται με επιπρόσθετη αμοιβή. Η τάση της διαρκούς αύξησης του επιχειρηματικού κέρδους με συμπίεση του μισθολογικού κόστους οδήγησε στη θεσμοθέτηση της λεγόμενης «διευθέτησης του χρόνου εργασίας», δηλαδή στη συνολική αποτίμηση της εργασίας σε ευρύτερες (της εβδομάδας) χρονικές περιόδους χωρίς την καταβολή της επιπρόσθετης αμοιβής στους εργαζομένους για την πραγματοποίηση υπερεργασίας και υπερωρίας. Οι ρυθμίσεις αυτές της παραπάνω αναφερόμενης Ευρωπαϊκής Οδηγίας (...) εισήχθησαν στο ελληνικό Δίκαιο με το άρθρο 42 του ν. 3986/2011. Τότε ο νομοθέτης στην παράγραφο 7 του άρθρου 42 θεωρούσε ως ελάχιστο όρο διασφάλισης των συμφερόντων των εργαζομένων την προηγούμενη επιχειρησιακή συλλογική συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εκπροσώπων των εργαζομένων.

* * *

Το προτεινόμενο Σχέδιο Νόμου προχωράει μερικά βήματα παραπέρα. Η σημαντικότερη αντιμεταρρύθμιση πραγματώνεται στις διατάξεις που προβλέπουν την αύξηση της ημερήσιας εργασίας στις 10 ώρες, χωρίς επιπλέον αμοιβή για την υπερωριακή απασχόληση και χωρίς προηγούμενη συλλογική συμφωνία. Ο εργαζόμενος σε μια εποχή αυξημένης ανεργίας, οικονομικής ανασφάλειας και εκβιαστικών διλημμάτων για τη διατήρηση της θέσης εργασίας του, καλείται να προτείνει ο ίδιος στον εργοδότη του την επιπλέον απασχόλησή του χωρίς επιπρόσθετη αμοιβή. Να συναινέσει εθελοντικά και με δική του πρωτοβουλία στην αποστέρηση του ελάχιστου χρόνου για ξεκούραση, μόρφωση, οικογενειακές και κοινωνικές επαφές, να ζητήσει «τη συμφιλίωση της προσωπικής με την επαγγελματική του ζωή». Του «δίνεται η δυνατότητα», σύμφωνα με τις αρχές του νομοσχεδίου που παρουσίασε το υπουργείο Εργασίας, να φθείρει τη σωματική και ψυχική υγεία του, να μεταβληθεί σε ζωντανό εξάρτημα της επιχείρησης.

Ακόμα κι αν υπήρχε το ιδανικό για τις επιχειρήσεις πρότυπο τέτοιου εργαζόμενου, το κοινωνικά ουδέτερο κράτος που ενδιαφέρεται να έχει πολίτες υπεύθυνους, σωματικά και ψυχικά υγιείς, θα όφειλε να μην επιτρέψει τον εξανδραποδισμό τους. Η ανέξοδη για τις επιχειρήσεις μεταφορά των υπερωριών σε άλλη χρονική περίοδο γίνεται αποκλειστικά και μόνο προς όφελος των ίδιων των επιχειρήσεων, ικανοποιώντας το πάγιο αίτημά τους για ευελιξία στη διαμόρφωση του χρόνου εργασίας. Σε περιόδους «νεκρές» ή υποτονικές για την παραγωγικότητα μιας επιχείρησης, θα απέφερε επιπλέον κέρδος το μειωμένο ωράριο διότι με τον τρόπο αυτό θα μειώνονταν και τα λειτουργικά έξοδα του εργοδότη. Η υπερένταση του ανθρώπινου οργανισμού για μεγάλα χρονικά διαστήματα προκαλεί μόνιμη και ανυπολόγιστη φθορά στη σωματική και ψυχική υγεία, που δεν αποκαθίσταται με τον συμψηφισμό των μειωμένων ωρών απασχόλησης σε άλλη χρονική περίοδο. Αποκρύπτεται επίσης η δυνατότητα που έχει ο εργοδότης να απολύσει τον εργαζόμενο μετά το πέρας της περιόδου αυξημένης απασχόλησης, έχοντας εξοικονομήσει τις επιπλέον ώρες απασχόλησης χωρίς την πρόσθετη αμοιβή.

Στην παρουσίαση του νομοσχεδίου το υπουργείο Εργασίας θεωρεί ως μέτρο που απαντά στα σύγχρονα προβλήματα την αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου των υπερωριών στις 150 ώρες τον χρόνο σε βιομηχανία και λοιπούς κλάδους, αίροντας με τον τρόπο αυτό τη διάκριση των 120 ωρών κατ' έτος στις μη βιομηχανικές επιχειρήσεις και στις 48 ώρες το εξάμηνο στη βιομηχανία. Η εξίσωση των υπερωριών στους δύο διαφορετικούς κλάδους όχι μόνο δεν οδηγεί στο αριθμητικό όριο της χαμηλότερης επιβάρυνσης για τον εργαζόμενο, αλλά ούτε καν στο υψηλότερο. Δημιουργείται ένα νέο όριο 25% πιο αυξημένο από τον ανώτατο αριθμό υπερωριών και 50% περίπου από τον κατώτατο, προκειμένου οι επιχειρήσεις να μην υποχρεώνονται σε πρόσληψη επιπλέον προσωπικού, που οδηγεί σε αύξηση του κόστους και μείωση των κερδών, αλλά να στηρίζονται στον μεγαλύτερο βαθμό έντασης της εργασίας των ήδη απασχολουμένων.

Διευρύνεται τέλος το καθεστώς της 7ήμερης λειτουργίας σε διάφορους κλάδους της βιομηχανίας (...) διότι «η απαγόρευση λειτουργίας τις Κυριακές εμποδίζει τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας». Στην πραγματικότητα η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ωφελεί και πάλι τις επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν χρήση των αυξημένων υπερωριών, με τις οποίες θα επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, και να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους. Για τον λόγο αυτό αυξάνονται οι υπερωρίες στις 150 ώρες τον χρόνο. Αντίθετα, η κυριακάτικη εργασία στις βιομηχανίες δεν συνδέεται με καμία νομική υποχρέωση των εργοδοτών να αυξήσουν ανάλογα τις θέσεις εργασίας.

* * *

Το υπουργείο Εργασίας παρουσιάζοντας τη φιλοσοφία του νέου νομοσχεδίου διαπιστώνει ότι «δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις, ούτε και επιχειρήσεις με εργαζόμενους στα κεραμίδια». Για τον λόγο αυτό ίσως επιχειρείται να αποδυναμωθεί ακόμα περισσότερο το μοναδικό μέσο διαμαρτυρίας των εργαζομένων, η απεργία: Για να διασφαλιστεί όσο το δυνατό με μεγαλύτερη πιθανότητα η συναίνεση και ο συμβιβασμός των εργαζομένων σε ρυθμίσεις που αυξάνουν τον χρόνο απασχόλησης πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και για να καμφθεί κάθε είδους αντίδραση και διαμαρτυρία στην ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων.

Σε ένα ήδη απονευρωμένο συνταγματικό δικαίωμα, που του άφησαν το περίβλημα και του στέρησαν την ουσία, σε ένα δικαίωμα που οι δεκάδες συνταγματικοί και αντισυνταγματικοί νομοθετικοί περιορισμοί το οδηγούν στην παρανομία και στην καταχρηστικότητα κατά 90%, προστίθεται άλλος ένας: Ο ορισμός του προσωπικού ασφαλείας στις ΔΕΚΟ σε ποσοστό 33% των παρεχόμενων υπηρεσιών (...) παρατηρούμε στην προκειμένη περίπτωση να εισάγεται μία εντελώς εσφαλμένη αντίληψη της έννοιας και του σκοπού του «προσωπικού ασφαλείας». (...) Τα καθήκοντα του προσωπικού ασφαλείας έχουν άμεση σχέση με την ασφάλεια των εγκαταστάσεων της επιχείρησης και την πρόληψη καταστροφών και ατυχημάτων. Δεν επιτρέπεται συνεπώς στον εργοδότη να αναθέσει επιπλέον καθήκοντα στους εργαζόμενους, ούτε να αξιοποιηθεί το προσωπικό ασφαλείας ως θεσμοθετημένος απεργοσπαστικός μηχανισμός ώστε να αποδυναμωθεί η πίεση που ασκείται με την απεργία. Η παροχή ενός επιπέδου λειτουργίας μιας επιχείρησης σε ποσοστό 33% δεν συνδέεται με τους παραπάνω σκοπούς, αλλά αποτυπώνει έναν αυθαίρετο και αντισυνταγματικό νομοθετικό προσδιορισμό του «ανεκτού ποσοστού απεργίας» για το κράτος, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα την πρόθεση μείωσης της αποτελεσματικότητας του εργατικού αγώνα.

Στην αλληλουχία των νομοθετικών παρεμβάσεων σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο, που ξεκίνησαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το προτεινόμενο σχέδιο νόμου δεν αποτελεί έκπληξη. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε λανθασμένη μεταφορά ενωσιακού Δικαίου ή κακότεχνη διατύπωση, αλλά σε μια συνειδητή επιλογή. Ολοένα και μεγαλύτερη απομείωση εργασιακών δικαιωμάτων με κατάργηση προστατευτικών νομοθετικών ρυθμίσεων και θέσπιση περιορισμών που ακυρώνουν συνταγματικές διατάξεις προς όφελος της ευελιξίας και της μεγαλύτερης κερδοφορίας των επιχειρήσεων.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η περίοδος των ισορροπιών και των συμβιβασμών στον χώρο της εργασίας έχει παρέλθει και ότι δεν είναι εφικτή η ταυτόχρονη ικανοποίηση των συγκρουόμενων συμφερόντων των κοινωνικών αντιπάλων. Τα εθνικά κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις έκαναν την επιλογή τους.

(Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων)

Χριστόφορος ΣΕΒΑΣΤΙΔΗΣ
ΔΝ - Εφέτης, πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

 

Ριζοσπάστης 12/5/2021

Ο χρόνος εργασίας και οι πηγές έμπνευσης του 13ωρου

1956. Η δασκάλα στο αριθμητήριο της πρώτης τάξης, με τις χάντρες.

 -Παιδιά μου σήμερα μαθαίνουμε αφαίρεση.

Έχουμε να μοιράσουμε σε δύο 24 μήλα. Δίνουμε στον έναν 11 μήλα, πόσα μένουν για τον άλλον; 24-11=13! Το βρήκαμε! 13 Μήλα!

 

2017: Νόμος 4498/2017. Ο Τσίπρας στη βουλή, στους βουλευτές:

Σήμερα θα μοιράσουμε τον χρόνο του εργαζόμενου σε ανάπαυση και εργασία. Έχει 24 ώρες στη διάθεσή του. Αν αφαιρέσουμε τις 11 για ανάπαυση πόσες μένουν για το κεφάλαιο; 24-11=13. Το βρήκαμε, 13 ώρες εργασίας!!! Μπορούμε όμως να είμαστε και με θετικό… αριστερό πρόσημο: 11+13=24!!!

2021: Δεν θα αφήσουμε τον Μητσοτάκη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του να μας πάρει τη δόξα και να εφαρμόσει το αντεργατικό 10ωρο!

 

Τι λέει η ΟΔΗΓΙΑ 2003/88/ΕΚ που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ με το Ν.  4498/2017  στο Άρθρο 3:

Ημερήσια ανάπαυση

«Τα κράτη μέλη θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα ώστε κάθε εργαζόμενος να διαθέτει, ανά εικοσιτετράωρο, περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας ένδεκα συναπτών ωρών».

 Ποιος θα τολμήσει να ανατρέψει την οδηγία;;; με τζάμπα αντι-νεοφιλελεύθερες κορώνες για το πόπολο, δεν ανατρέπεται.

 Η πηγή:

 «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»!  

Από πού οι Ευρωβουλευτές και οι Κομισάριοι εμπνεύστηκαν, εκτός από τα σημερινά μονοπώλια, το 13ωρο;

 Ας το δούμε:

19^ος αιώνας: [Ό κ. Ότλεϋ, διευ­θυντής ενός έργοστασίου ταπετσαρίας στό Μπόρο (στό Λονδίνο), λέει: «Θά μάς (!) ήταν πολύ βολικός ένας νόμος πού θά έπέτρεπε μιάν ερ­γάσιμη ημέρα άπό τίς 6 τό πρωί ώς τίς 9 τό βράδυ, οί ώρες όμως πού καθορίζει ο νόμος γιά τά εργοστάσια, άπό τίς 6 τό πρωί ώς τίς 6 τό βράδυ, δέ μάς (!) βολεύουν...]

Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», τ.1 σελ 258, εκδ. Σύγχρονη Εποχή

Τόσο «μπροστά» είναι οι «Ευρωπαίοι» που εμπνεύστηκαν από τους βιομηχάνους του 19^ου αι. την Οδηγία, οι συριζαίοι που έκαναν νόμο την Οδηγία και οι ΝΔημοκράτες που την… τελειοποιούν «για το καλό του εργάτη»!

 

9 Μάη 1945: Αυτή είναι η Ημέρα των Λαών!

 Ημέρα νίκης του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, Ημέρα της  Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών!

 Τι λένε οι παραχαράκτες της ιστορίας με εντολή της ΕΕ; «Ημέρα της Ευρώπης» σήμερα;;;

 Μάλλον αυτό είναι η τελευταία διαστροφή των χυδαίων αντικομουνιστών που μετατρέπουν την Ημέρα της Νίκης κατά του φασισμού με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς σε μέρα αγάπης και «αξιών» της ΕΕ! Της ΕΕ που και σήμερα θρέφει το τέρας του φασισμού στα υπόγειά της.

 Και χωρίς ντροπή αναρτούν τη σημαία της ΕΕ στην Ακρόπολη για να μας πουν ότι διαγράφουμε την ιστορία και τη μεγαλύτερη αντιφασιστική μέρα και την κάνουμε γλυκανάλατη μέρα έρωτος(!) μεταξύ των καπιταλιστών της Ευρώπης που χθες (και σήμερα) κατάσφαζαν τους λαούς για τα κέρδη τους!

  «Το κίνημα σας έχει προσφέρει μια υπηρεσία σε όλο τον κόσμο. Έχει δώσει σε όλο τον κόσμο το απαραίτητο αντίδοτο στο Ρωσικό δηλητήριο...

Ύμνοι Τσόρτσιλ για τον φασισμό του Μουσολίνι!

 «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σσ: του κομμουνισμού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σε σύντροφό μας»]

Άλφριντ Κρουπ, Πρόεδρος της Ένωσης Γερμανών Βιομηχάνων

 «Η Εργασία Απελευθερώνει»! Προφητικό σύνθημα υποδοχής των κρατουμένων του Άουσβιτς («οδηγός» αυτών που ψήφισαν την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2003/88/ΕΚ με το 10ωρο, το 12ωρο, το 13ωρο...)!

 Και σήμερα οι απόγονοι αυτών των τεράτων κυβερνούν τις «αξίες» της ΕΕ, αυτοί διαστρέφουν και παραχαράσσουν την ιστορία. Και θέλουν να ξεχάσουμε τις 700.000 νεκρούς στην Ελλάδα. Να ξεχάσουμε και να διαγράψουμε τη θυσία του σοβιετικού λαού και να πούμε ότι φασισμός και κομμουνισμός ήταν ίδιοι και σφάχτηκαν μεταξύ τους!

Να ξεχάσουμε ότι: η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού στη συντριβή του φασισμού και στην απελευθέρωση των λαών της αγνώμονης (καπιταλιστικής) Ευρώπης αφορούσε:

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 540 νεκρούς. Κάθε μέρα 13.000 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων (σσ εποχής), μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

   Έτσι γράφτηκε η Ιστορία μέχρι τις 9 Μάη (που τώρα διαστρέφουν μιλώντας για «Ημέρα της Ευρώπης»!), Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

 «Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει…» (Ερνεστ Χεμινγουέι)].

 Με βάση το άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου:

9 Μάη 1945: Αυτή είναι η σημαία μας!

https://www.imerodromos.gr/9-mai-1945-ayti-einai-i-simaia-mas/