Τα διδάγματα του ’40 επίκαιρα και σήμερα

Στο υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, για πρώτη φορά ακούστηκαν αλήθειες για την 28η Οκτωβρίου 1940. Αλήθειες που κάνουν να τρίζουν τα κόκκαλα των δωσίλογων στην Κόλαση! Αλήθειες που καταρρίπτουν ψεύδη δεκαετιών.

Η χώρα  και ο λαός μας γιορτάζουν σήμερα, 28 Οκτωβρίου, την επέτειο του μεγάλου έπους  του 1940, όταν όρθωσε το ανάστημά του στον Ιταλικό φασισμό και έδωσε την πρώτη μεγάλη νίκη στους συμμάχους και το πρώτο μεγάλο μήνυμα προς τους σκλαβωμένους λαούς της Ευρώπης: Ο Άξονας δεν ήταν ανίκητος, αρκεί να αποφασίσουμε ν' αγωνιστούμε!

Τα μηνύματα της αντίστασης και της υπεράσπισης των αξιών και δικαίων της πατρίδας και του λαού είναι και σήμερα επίκαιρα.

Τα μηνύματα αυτά τα καταγράφτηκαν στην κεντρική πανηγυρική ομιλία στη εορταστική συγκέντρωση του υπουργείου Παιδείας   από το στέλεχος του υπουργείου κα Αιμιλία Λυμπεράκη – Besson.

28η Οκτωβρίου 1940, το ΟΧΙ του λαού στην ιταμή φασιστική επίθεση

"Εβδομήντα έξι χρόνια από το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό, το μήνυμα της άρνησης και της μη υποταγής,  παραμένει πάντα επίκαιρο για τις νέες γενιές που πρέπει να υπερασπίσουν και σήμερα, κάτω από δύσκολες συνθήκες, τα ιδανικά και τις αξίες της πατρίδας μας.

Στις 28 Οκτωβρίου, ο λαός μας γιορτάζει μια ξεχωριστή μέρα. Γιορτάζει την όρθωση ενός γιγάντιου ΟΧΙ στην φασιστική εισβολή των Ιταλών και ενός μεγάλου ΟΧΙ σε κάθε φασισμό που επιβουλεύεται την ελευθερία του.

Ξημερώματα της ημέρας αυτής, το 1940, η ιταλική κυβέρνηση απαίτησε στην ουσία παράδοση άνευ όρων της χώρας μας. Τα ανησυχητικά μηνύματα για πολεμική εισβολή, είχαν πυκνώσει ήδη από τον τορπιλισμό του καταδρομικού «Έλλη», στις 15 Αυγούστου του ίδιου έτους. Η επίθεση ήταν μόνο ζήτημα χρόνου.

Την απάντηση στην ιταμή πρόκληση της ιταλικής κυβέρνησης, την έδωσε η ελληνική κυβέρνηση στον ιταλό πρέσβη στην Αθήνα: ΟΧΙ!

Την απάντηση όμως, ΟΧΙ στον ιταλικό φασισμό και στα στρατεύματά του, την έδωσε ο ελληνικός στρατός και ο ελληνικός λαός ενωμένοι σε ένα μέτωπο μάχης και αυτοθυσίας.

Ο λαός βγήκε στους δρόμους. Έκτισε αμέσως τη δική του εθνική ενότητα και ομοψυχία.

Γενική επιστράτευση!

Όλοι ήθελαν να στρατευθούν, να πολεμήσουν. Τα τρένα για τον πόλεμο ήταν υπερπλήρη!

Ακόμη και εκείνοι που το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, έκλεισε σε φυλακές και εξορίες, καταργώντας το σύνταγμα και τη δημοκρατία, ακόμη και αυτοί, μπροστά στην άρνηση των αρχών να τους αφήσουν να πολεμήσουν, δραπέτευαν από τους χώρους κράτησης και τραβούσαν για το μέτωπο!

Το καθεστώς τούς αρνιόταν, ζητώντας πρώτα υποταγή και αποκήρυξη των ιδεών τους. Όσοι δεν κατάφεραν να δραπετεύουν, τους παρέδωσε, στην συνέχεια στους κατακτητές για να τους εκτελέσει, όπως οι 200 της Καισαριανής. Όμως όλοι τους, όπου και αν βρέθηκαν, βρήκαν τον τρόπο τους να πολεμήσουν και να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στον αγώνα του λαού.

Ο πόλεμος αυτός ήταν από κείνες τις σπάνιες στιγμές της ιστορίας που η επικέντρωση στον στόχο βάζει σε δεύτερη μοίρα τις διαφορές και που η ελπίδα υπερνικά τον φόβο! Ο λαός πραγματοποιούσε τη δική του ΕΝΟΤΗΤΑ μπροστά στον κίνδυνο.

Οι πρώτες μάχες στα σύνορα έδωσαν και το πρώτο μήνυμα στον στρατό του δικτάτορα Μουσολίνι: «Δεν θα περάσετε»!

Στις μάχες που ακολούθησαν οι Ιταλοί κατάλαβαν αμέσως ότι ο πόλεμος αυτός δεν είναι ένας απλός περίπατος. Απέναντί τους, είχαν μεν έναν ελλιπώς εξοπλισμένο σε όπλα στρατό, αλλά πλήρως εξοπλισμένο με ιδανικά και αποφασιστικότητα να νικήσει. Έτσι, έριχναν συνεχώς νέες δυνάμεις. Έκαναν αλλεπάλληλες επιθέσεις με την παρουσία του ίδιου του Μουσολίνι. Δεν κατάφεραν να περάσουν ποτέ! Ό,τι κέρδιζαν τη μια μέρα το έχαναν την άλλη.

Ο ελληνικός στρατός με την υποστήριξη του λαού και την συνεχή τροφοδοσία του από τον ντόπιο πληθυσμό και τις ηρωίδες μάνες της Πίνδου, κατάφερε τελικά να αποκρούσει τους εισβολείς και σταδιακά να προωθηθεί στα εδάφη της Β. Ηπείρου, στην Αλβανία, εδάφη που κατείχε ο Εχθρός! Σε λίγο άρχισε η άτακτη υποχώρηση και ξαφνικά η φασιστική Ιταλία ήταν εκτεθειμένη στον απόλυτο εξευτελισμό.

Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα, απελευθερώθηκαν!

«Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των φώτων, λάβαμε

τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν

έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις

γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα

ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη

μέρα, συνέχεια, και είχαν μείνει σκεδόν οι μισοί και δεν

αντέχανε άλλο…».

«Άξιον Εστί», Οδυσσέας Ελύτης

 Ήταν ένας έπος ηρωισμού, αυτοθυσίας και αποφασιστικότητας. Όλος ο κόσμος τότε μίλησε για τους Έλληνες που πολεμούν σαν ήρωες. Και το αντέστρεψε: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»! (Τσώρτσιλ).

Οι λαοί της Ευρώπης που βρισκόταν κάτω από την μπότα του φασιστικού άξονα Γερμανίας - Ιταλίας, αναθάρρησαν. Οι Έλληνες πέτυχαν την πρώτη μεγάλη νίκη κατά του φασισμού, ο φασισμός δεν είναι ανίκητος αρκεί να το πάρεις απόφαση να τον πολεμήσεις!Ο λαός μας μέθυσε από τις νίκες. Η τέχνη με τραγούδια, θεατρικά έργα, σκίτσα, αφίσες, ανέκδοτα, ποιήματα και αφηγήματα τις μετέτρεπε σε εθνική εποποιία. Από την άλλη, οι χαροκαμένες μάνες των νεκρών του πολέμου, βίωναν τον ον χαμό βουβά λειαίνοντας τον πόνο με την υπερηφάνεια. Τότε η ζωή γίνεται γιορτή, οι θυσίες έχουν νόημα και τα προβλήματα δίνουν τη θέση τους στα όνειρα.

Ο κόσμος όλος κρατούσε την ανάσα του. Ο φασιστικός άξονας βρέθηκε προ αδιεξόδου και όλοι ανέμεναν τις αντιδράσεις. Δεν άργησαν να έρθουν. Η σύμμαχος της Ιταλίας, ναζιστική Γερμανία, προ του κινδύνου να ρεζιλευτεί η Ιταλία, επιτέθηκε σε ευθεία γραμμή στη Γιουγκοσλαβία και σε συνέχεια, στις 6 Απριλίου 1941, στην Ελλάδα, με σκοπό να σώσει την σύμμαχό της.

Νέες άνισες ηρωικές μάχες έδωσαν τα ελάχιστα ελληνικά στρατεύματα στα βόρεια σύνορα. Στα οχυρά του Ρούπελ γράφτηκε η πιο περήφανη πολεμική και ηθική απάντηση στον Γερμανικό φασισμό. «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται»! Αυτή ήταν η απάντηση του Ταγματάρχη Γεώργιου Δουράτσου, διοικητή του οχυρού Ρούπελ στους Γερμανούς αγγελιοφόρους στις 9 Απριλίου 1941, όταν του ζήτησαν την παράδοση του οχυρού.

Σε συνέχεια, ο ηρωικός αγώνας του Κρητικού λαού, κουρέλιασε και αχρήστευσε δια παντός στον πόλεμο, τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές στη μάχη της Κρήτης, που άρχισε στις 20 Μάιου 1941 και έγραψε νέες σελίδες δόξας.

Η χώρα κατακτήθηκε τελικά από υπέρτερες δυνάμεις και βίωνε την τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων. Όμως πέτυχε την πρώτη νίκη των λαών κατά του φασισμού και καθυστέρησε υπέρμετρα τα σχέδια του Χίτλερ για την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση που ήταν ο αντικειμενικός του σκοπός.

Ο φασισμός στο μεταξύ έδειχνε όλο και περισσότερο τα δόντια του με τις μαζικές εκτελέσεις, την πείνα, την ομηρία, τον αφανισμό των Εβραίων, την καταλήστευση του πλούτου της χώρας.

Ωστόσο, το «Έπος του 40», καταγράφηκε στη μνήμη του λαού μας σαν παρακαταθήκη ενότητας και αντίστασης και μια από τις ηρωικές εξάρσεις του ελληνισμού απέναντι στον κίνδυνο του αφανισμού από έναν υπέρτερο εχθρό.

Αυτό το έπος δεν σταμάτησε στις μάχες των στρατών. Ο ενωμένος λαός και ο στρατός δεν παρέδωσαν ούτε την ψυχή ούτε το πνεύμα. Αντίθετα, το έπος του 40 αποτέλεσε τη μαγιά για να ανθίσει το άλλο μεγάλο έπος που έκανε τους σκλαβωμένους λαούς να εκπλήσσονται για άλλη μια φορά: Το έπος της Εθνικής Αντίστασης!

Σοφοί αξιωματικοί και στρατιώτες, απορρίπτοντας τις εντολές της κυβέρνησης των δωσίλογων του Τσολάκογλου, η οποία παρέδωσε τη χώρα τους κατακτητές, να παραδώσουν τον οπλισμό τους, τον φύλαξαν και τον απέκρυψαν σαν την αυριανή πρωταρχική υλική εφεδρεία της Εθνικής Αντίστασης.

Το έπος της Εθνικής Αντίστασης ήταν το άλλο στάδιο του αγώνα κατά του φασισμού και της τριπλής ξένης κατοχής. Ήταν ένα έπος που κανένας δεν μπορεί πλέον να αμφισβητεί! Σε αυτή την αντίσταση πήραν μέρος όλοι οι Έλληνες. Μόνο μια μικρή μειοψηφία, προδοτών, δωσίλογων και πλουσίων μαυραγοριτών, ήταν οι φίλοι των κατακτητών. Μέσα από ανείπωτα βασανιστήρια και αγώνες, μέσα από άνιση πάλη με υπέρτερο εχθρό, η Εθνική Αντίσταση σε πόλεις, χωριά και βουνά, έδωσε και πάλι τα διδάγματά της. Δεν πτόησαν τα παλικάρια της, ούτε οι εκτελέσεις, ούτε τα μπλόκα, ούτε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κατάφεραν να οργανωθούν και να αντιπαλέψουν τον εχθρό. Από το κατέβασμα της Σβάστικας από την Ακρόπολη (30/5/1941) και από τον Γοργοπόταμο (25/11/1942) μέχρι τη μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι στις 13 Οκτωβρίου 1944, η Αντίσταση έστελνε πάντα ένα βαθύτερο μήνυμα. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε τη δυναμική που γεννάει αυτή η στιγμή της ενότητας. Μια δυναμική που δεν είναι ψεύτικη, που μπορεί και μετατρέπεται σε πραγματική δύναμη νίκης.

Η ελευθερία δεν χαρίζεται. Κατακτιέται με αγώνα και αίμα.

Ο αγώνας φλογίζονταν από ιδανικά!

« Ὀμπρὸς (αδέλφια) βοηθᾶτε νὰ σηκώσουμε τὸν ἥλιο πάνω ἀπ᾿ τὴν Ἑλλάδα,
(…)

Ὀμπρός, παιδιά, καὶ δὲ βολεῖ μονάχος ν᾿ ἀνέβῃ ὁ ἥλιος,
σπρῶχτε μὲ γόνα καὶ μὲ στῆθος νὰ τὸν βγάλουμε ἀπ᾿ τὴ λάσπη,
(…).
Ὀμπρός, ἀδέλφια, καὶ μᾶς ἔζωσε μὲ τὴ φωτιά του,
ὀμπρός, ὀμπρὸς κι ἡ φλόγα του μᾶς τύλιξε ἀδελφοί μου…».

 «Πνευματικό Εμβατήριο», Άγγελος Σικελιανός

Τα διδάγματα από το έπος του 40 και το έπος της Εθνικής Αντίστασης είναι πολλά και αποδέκτες τους είναι πάντα οι νεώτερες γενιές. Η γνώση της ιστορίας αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον μας!

 Σήμερα, η χώρα αντιμετωπίζει άπειρες νέες προκλήσεις. Σε όλο τον κόσμο σηκώνουν και πάλι κεφάλι ο εθνικισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και ο οικονομικός πόλεμος.

 Το φάντασμα του φασισμού φαίνεται να απειλεί για ακόμη μια φορά την Ευρώπη. Με διαφορετικό τρόπο βέβαια, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, που δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας. Για άλλη μια φορά, η χώρα μας και οι λαοί της Ευρώπης, οφείλουν να πουν ένα νέο δυνατό ΟΧΙ.

 Η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται και πάλι από τους πολέμους. Λαοί αφανίζονται, κράτη διαλύονται. Κύματα προσφύγων κατακλύζουν ξένες χώρες. Πολλοί δεν φτάνουν ποτέ.

 Στο κέντρο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών βρίσκεται και η χώρα μας. Η εδαφική της ακεραιότητα αμφισβητείται πίσω από αμφισβήτηση του κύρους των Συνθηκών. Ο υπόγειος ορυκτός πλούτος αποτελεί στόχο γειτονικών ιμπεριαλιστικών βλέψεων.

 Βιώνουμε μια τεράστια οικονομική κρίση. Οι εταίροι μας στην Ε.Ε. αντί για αλληλεγγύη, μας έδειξαν τα μνημόνια της απαξίωσης και της οικονομικής ασφυξίας.

 Από αυτό τον φαύλο κύκλο πρέπει να βγούμε το συντομότερο. Στον πολυμέτωπο αγώνα για την περιφρούρηση της ειρήνης και της ακεραιότητας της χώρας και για την έξοδο από την κρίση, μόνο ο Ενωμένος Λαός μπορεί να δώσει νικηφόρα απάντηση.

 Αν αναλογιστούμε, πως ο λαός μας κατάφερε να νικήσει υπέρτερους αντιπάλους και να σταθεί όρθιος και περήφανος στην κατοχή, τότε ναι, μπορούμε να ξεπεράσουμε και αυτή την κρίσιμη καμπή νικητές. Η ενότητα του λαού απέναντι στους κινδύνους που μας απειλούν είναι διαχρονικά το μυστικό μας και συνάμα χρέος μας! Ο ανυποχώρητος αγώνας το όπλο μας!

 Ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον με παρακαταθήκη την ιστορία μας!

 «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει

(…)

Νάτη πετιέται από ξαρχής, κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό, με το καμάκι του ήλιου…».

«Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας»,

Γιάννης Ρίτσος

Και τότε, ο λαός μας, η ρωμιοσύνη, γράφει νέες σελίδες δόξας …"

Πηγή: Υπουργείο Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων

Το ΚΚΕ, η Βενεζουέλα και αυτοτελής πολιτική της εργατικής τάξης

 

Μια θέση του ΚΚΕ για τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, τη… Βενεζουέλα και όχι μόνο.

Η «Μπολιβαριανή Επανάσταση» κινδυνεύει! Οι ιμπεριαλιστές κινούν όλα τα νήματα για να την ανατρέψουν μαζί με το πρόεδρο Μαδούρο.

Ποια η θέση των κομμουνιστών σε μια τέτοια σύγκρουση;

Ανεξάρτητα αν βρεθούν, αντικειμενικά, στα πολιτικά χαρακώματα κατά της ιμπεριαλιστικής και μεγαλοαστικής επίθεσης,  δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι είναι σύγκρουση μεταξύ δύο εκμεταλλευτικών δυνάμεων των αστικών τάξεων, για το ποιος θα ελέγξει τον πλούτο της χώρας και ποιος θα αποσπάει από το λαό τον ιδρώτα του, μετατρέποντάς τον σε κέρδη.

Η Βενεζουέλα, παρά τις μεταρρυθμίσεις και την αντιιμπεριαλιστική πολιτική που εφάρμοσε, ποτέ δεν έπαψε να είναι μια κανονική καπιταλιστική χώρα.

Σε κάθε περίπτωση οι κομμουνιστές και το αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουν την πάλη τους σαν υπεράσπιση της «Μπολιβαριανής Επανάστασης» για να διατηρηθεί ο καπιταλισμός και τα προνόμια της εθνικής αστικής τάξης.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει, παράλληλα με τις μάχες αυτές, να έχουν τη δική τους αυτοτελή πολιτική της εργατικής τάξης, για την ανατροπή του καπιταλισμού και ούτε μια δράση τους κατά τη μάχη, να μην αφίσταται του κεντρικού σκοπού της ανατροπής της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού.

Κάθε παρέκκλιση είναι μόνο οπορτουνισμός που οδηγεί ευθέως στην υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική. Και αυτοί που καλούν, και στη χώρα μας, να δράσουμε για να τη σώσουμε από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ευρώ, απαιτώντας να μη θέτει το ΚΚΕ θέμα εξουσίας στην πάλη του, δεν είναι παρά οι προπομποί της διάβρωσης της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.  

Για το θέμα αυτό είναι πολύ σημαντικό το παρακάτω απόσπασμα – δίδαγμα που αναφέρει η ανακοίνωση του ΠΓ του ΚΚΕ για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου.

Τι επισημαίνει η ανακοίνωση του ΚΚΕ

«Ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα αυτής της περιόδου είναι η έμπρακτη επιβεβαίωση της ανάγκης, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να κατευθύνουν τον αντιφασιστικό αγώνα και την πάλη τους στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Ιδιαίτερα σήμερα, που πυκνώνουν οι εστίες πολέμων, με επίκεντρο την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των αγορών και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, με την εμπλοκή και της Ελλάδας, τα διδάγματα εκείνης της περιόδου είναι όσο ποτέ χρήσιμα και αναγκαία. Για να μη βρεθεί ο λαός κάτω από τη σημαία των εκμεταλλευτών του, αλλά να χαράξει τον δικό του δρόμο για δική του εξουσία. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, το ΚΚΕ είναι έτοιμο να ασκήσει τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του για τα συμφέροντα του λαού και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Στηριγμένος στην ιστορική πείρα, ο λαός να εμπιστευτεί το ΚΚΕ, να αποχτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη. Να βαδίσει στο δρόμο της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, για να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους: Το σοσιαλισμό».

ΑΘΗΝΑ 25/10/2016

Και μια σημείωση.

Για όποιον επικαλείται ότι σήμερα οι συσχετισμού είναι αρνητικοί για το κομμουνιστικό κίνημα και την εργατική τάξη, θα τους έλεγα ότι το 1941, όταν άρχισε η Εθνική Αντίσταση ήταν επίσης πολύ αρνητικοί. Η μοιρολατρική εφαρμογή αυτής της θέσης όμως και το κρύψιμο «κάτω από το χαλί» του αντικειμενικού σκοπού της εργατικής τάξης, μέσα στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, είδαμε σε τι τεράστια ήττα κατέληξε. Ποτέ λοιπόν ξανά τέτοια λάθη!

http://www.rizospastis.gr/page.do?id=16431&publDate=28%2F10%2F2016&pageNo=5

Μαύρες σελίδες της ιστορίας: Πετράκης Θεμιστοκλής, ΓΣΕΒΕ

"…τους έδεσαν σε πλάτανο στην πλατεία διπλανού, από τον Βόλο, χωριού, πιθανόν της Αγριάς, τους άνοιξαν με λόγχες και μαχαίρια την κοιλιά βγάζοντας τα άντερά τους έξω, κι ενώ ψυχορραγούσαν έβαλαν στις κοιλιές τους πέτρες, τις έραψαν και με βάρκα τους βύθισαν στον Παγασητικό! Ποτέ δεν βρέθηκαν τα πτώματά τους ενώ ποτέ «δεν βρέθηκαν» και οι δολοφόνοι! Ήταν μια τρομοκρατική δολοφονία μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, για να τρομοκρατηθούν και να μη βοηθούν τους κομμουνιστές, καθώς και για «παραδειγματισμό», μια πρακτική που εφάρμοζαν οι κατακτητές Γερμανοί φασίστες".

Με την ευκαιρία της διεξαγωγής του 48^ου Συνεδρίου της ΓΣΕΒΕΕ (14-16/10/2016), η Συνέλευση των Αντιπροσώπων, τίμησε μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης και ανάμεικτων συναισθημάτων, τους τρεις πρώην Προέδρους της εν ζωή, Διονύση Κορφιάτη, Γιώργο Κανελλόπουλο και Δημήτρη Ασημακόπουλο για τη δράση τους.

Η εκδήλωση έδωσε αφορμή να γίνει, ακροθιγώς, μια αναφορά στην ανάγκη να γραφεί και να δημοσιοποιηθεί η πραγματική ιστορία των αγώνων της ΓΣΕΒΕΕ και του συνδικαλιστικού κινήματος των Επαγγελματιών Βιοτεχνών και (μικρο)Εμπόρων (ΕΒΕ).

 

Λίγοι γνωρίζουν ότι οι πρώτοι τρεις νεκροί ΕΒΕ έπεσαν στην μεγάλη απεργία στις 10 Μαρτίου 1927! Τότε τα αιτήματα δεν διέφεραν και πολύ από σήμερα. Διαδηλώσεις και απεργίες κατά της φορολογίας, κατά της κατάργησης της προστασίας της επαγγελματικής στέγης (ενοικιοστασίου) και κατά των ξένων μονοπωλίων (ΟΥΛΕΝ, ΠΑΟΥΕΡ κ.α.) που άλωσαν την ελληνική οικονομία με απίστευτα προνόμια.

 Ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν τις φυλακίσεις και εξορίες ΕΒΕ στη δεκαετία του ’30 καθώς και για τη μεγάλη συνεισφορά των ΕΒΕ στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών με την ένταξη και στήριξη της Αντίστασης, την δημιουργία συσσιτίων και την εθνική αλληλεγγύη.  Λιγότερο γνωστά είναι και τα δεινά τους στον εμφύλιο από τις παρακρατικές συμμορίες που συγκρότησαν οι πρώην δωσίλογοι με την στήριξη των Άγγλων και των ελληνικών κυβερνήσεων, όπως και οι αγώνες τους κατά της χούντας.

Μιλώντας ο Δ. Κορφιάτης, ο οποίος μετείχε στο ΠΑΜ κατά τον αντιδικτατορικό αγώνα, δεν παρέλειψε να αναφέρει αυτή την υποχρέωση από την νέα Διοίκηση της ΓΣΕΒΕΕ, αναφέροντας μάλιστα τους τρεις νεκρούς του 1927 και τον Γραμματέα της ΓΣΕΒΕ Θεμιστοκλής Πετράκη ο οποίος δολοφονήθηκε, το 1946, φρικτά από τους παρακρατικούς στο Βόλο.

Μετά την απελευθέρωση, στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ και στη ΓΣΕΒΕ κυριάρχησαν οι αντιστασιακές δυνάμεις. Παρά τα Δεκεμβριανά και την ήττα του αντιστασιακού κινήματος, μεταξύ 1945-1947 στους κόλπους των συνδικαλιστικών οργανώσεων των ΕΒΕ, υπάρχει ακόμη πολυμορφία δυνάμεων και, φυσικά, αντιθέσεων.

Όμως στα χρόνια της ταξικής (εμφύλια ονομάστηκε) μισαλλοδοξίας, η πολιτική βία και η κρατική καταστολή άλωσαν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τη ΓΣΕΒΕ. Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια σημειώθηκαν δεκάδες επεισόδια ξυλοδαρμών και εκφοβισμού συνδικαλιστών, ενώ μαχητές συνδικαλιστές έπεσαν θύματα της ανεξέλεγκτης δράσης παρακρατικών συμμοριών όπως ο δολοφονημένος Πρόεδρος της ΟΕΒΕ Τρικάλων Γ. Καβράκος κ.α.

Το πιο θλιβερό περιστατικό σημειώθηκε τον Αύγουστο του 1946 με την άγρια δολοφονία του Θεμιστοκλή Πετράκη, Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου της Γ.Σ.Ε.Β.Ε., καθώς και Γενικού Γραμματέα της Ο.Β.Σ. Μαγνησίας και της Πανθεσσαλικής Συνομοσπονδίας. Την δε άνοιξη του 1947, πολλοί συνδικαλιστές της Αριστεράς συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν στην Ικαρία σύμφωνα με τις επιταγές του Γ΄ Ψηφίσματος. 

Φρικτή δολοφονία

Για τον Πετράκη, ο οποίος είχε ενταχθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, λέγεται ότι τον συνέλαβαν οι παρακρατικοί μαζί με άλλους δύο κομμουνιστές, ένας εκ των οποίων βιοτέχνης ο Ε. Δουκίδης, τους έδεσαν σε πλάτανο στην πλατεία διπλανού, από τον Βόλο, χωριού, πιθανόν της Αγριάς, τους άνοιξαν με λόγχες και μαχαίρια την κοιλιά βγάζοντας τα άντερά τους έξω, κι ενώ ψυχορραγούσαν έβαλαν στις κοιλιές τους πέτρες, τις έραψαν και με βάρκα τους βύθισαν στον Παγασητικό! Ποτέ δεν βρέθηκαν τα πτώματά τους ενώ ποτέ «δεν βρέθηκαν» και οι δολοφόνοι! Ήταν μια τρομοκρατική δολοφονία μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, για να τρομοκρατηθούν και να μη βοηθούν τους κομμουνιστές, καθώς και για «παραδειγματισμό», μια πρακτική που εφάρμοζαν οι κατακτητές Γερμανοί φασίστες.

Να τι έγραφε για τον Θ. Πετράκη η εφημερίδα «ΧΡΟΝΙΚΑ των ΕΒΕ» στις 30/8/1046:

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ

(35 .έτών)

"Η κοινωνία του Βόλου καί (ιδιαίτερα ό έπαγγελματοβιοτεχνικός κόσμος τής Θεσσαλίας, άλλά καί όλοκλήρου τής Ελλά­δος θρηνεί ένα όπό τά πιό έπίλεκτα μέλη καί μαχητικώτερα στελέχη του, τό Θέμη Πετράκη, θύμα τής βαναύσου θηριωδίας των τρομοκρατών του Βόλου.

Νεώτατος άκόμη όπό 18 έτών αφιέρωσε τήν ζωήν του στήν προάσπιση των συμφερόντων τής τάξεως καί χάρις στους συνε­χείς αγώνες, πού έφτασαν πολλές φορές μέχρις αυτοθυσίας κατώρθωσε ν’ άναδειχθεί σέ συνδικαλιστικό στέλεχος πρώτης γραμμής. Γενικός Γραμματεύς τής ‘Ομοσπονδίας Βιοτεχνών Βόλου, αναδεικνύεται Γεν. Γραμματεύς τής Συνομοσπονδίας Έπαγγελματιών — Βιοτεχνών Θεσσαλίας καί στό τελευταίο συνέδριο των Επαγγελματιών — Βιοτεχνών έκλέγεται Γραμ­ματεύς τής Εκτελεστικής Επιτροπής τής Γεν. Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΒΕ).

Ή έμφάνισίς του μέσα στό Συνέδριο έπροκάλεσε τήν γε­νικήν άναγνώρισιν έκ μέρους των συνέδρων, των άρετών καί των ικανοτήτων του ώς άνταξίου έκπροσώπου τής τάξεως.

Μέ σαφήνεια καί κατανόησιν άνέπτυξε ώς εισηγητής πλείστα θέματα καί μέ τήν πειστικότητα πού διακρίνει τόν όλο­κληρωμένο μελετητή των θεμάτων μιάς τάξεως κατόρθωσε μέσα στό συνέδριο νά γίνουν σεβασταί όλαι αι άπόψεις του έπί τής έπιλύσεως των προβλημάτων τής τάξεως, τά όποία κα­τείχε στήν καθολική τους έκταση.

Έπεβλήθη ώς κυριαρχούσα μορφή τής τάξεως καί έτσι γνωστοί και άγνωστοι άπ' όλην τήν Ελλάδα τόν έξέλεξαν στήν τιμητικότατη θέσι του Γραμματέως τής Γεν. Συνομοσπον­δίας Έπαγγελματιών — Βιοτεχνών Ελλάδος, άπ’ όπου ένα λαμπρό μέλλον έξελίξεως άπλωνόταν γιά τήν συνδικαλιστική του σταδιοδρομία άλλά καί μιά θετική έλπίδα όλοκλήρου τής τάξεως ότι ένας άντάξιος μαχητής είναι έτοιμος πάντοτε νά δώση τήν μάχην, όσο σκληρή κι’ αν είναι αύτή, γιά τά συμφέροντά της....

Ό χαμός του άφίνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό τόσο στήν Κοινωνία του Βόλου πού ήταν άγαπητό της μέλος, όσο καί στίς ανώτερες Έπαγγελβιοτεχνικές 'Οργανώσεις που ήταν διαλεχτό της στέλεχος.

Στά τέσσερα μικρά παιδιά καί στή γυναίκα του πού μέ­νουν τώρα χωρίς προστάτη, τά «ΧΡΟΝΙΚΑ» εκφράζουν τήν βαθειά τους συμπάθεια καί εύχονται σύντομα νά παρηγορηθούν άπό τό άδόκητο πλήγμα πού τους έπεφυλαξε ή μοίρα".

Η αδιαφορία του κράτους και της, αλωμένης από το κράτος, ΓΣΕΒΕ

Σαράντα μέρες μετά τη δολοφονία του, ο συναγωνιστή του Ι.Χ., έγραφε μεταξύ άλλων στην ίδια εφημερίδα (ΧΡΟΝΙΚΑ 30/9/1946):

«Σαράντα ήμέρες έπέρασαν άπό τήν ήμέρα τών τραγικών γεγονότων τής πόλεώς μας. Οί λεπτομέρειες έχουν έξιστορηθεί σ’ όλη τή μακάβρια έκτασί τους καί σκοπός του σημειώματός μας αυτού δέν είναι νά τις έπαναλάβουμε άλλ’ απλώς ν’ άποτίσουμε υπό μορφήν μνημοσύνου ένα έλάχιστο φόρο τι­μής στή μνήμη των θυμάτων βιοτεχνών καί έπαγγελματιών Θ. Πετράκη, Ε. Δουκίδου κ. ά. ήρώων τής τάξεώς μας ή θυσία τών όποίων θά μείνη άνεξίτηλη στή μνήμη των Βιοτεχνών καί Έπαγγελματιών Βόλου άλλά καί όλων τών συναδέλφων τής Ελ­λάδος.

Ό ζήλος καί ή άφοσίωσις τών Πετράκη καί Δουκίδου διά τά ζητήματα τής τάξεως ίδίως του πρώτου έτυχε τής γενικής έκτιμήσεως καί έπιδοκιμασίας έκ μέρους όλων των Έπαγγελματοβιοτεχνών του Βόλου καί σύντομα κατέλαβαν τις κορυφαίες θέσεις μέσα στήν ιεραρχία τών συνδικαλιστικών μας ’Οργανισμών. Ό Πετράκης μάλιστα διά τής έκλογής του ώς Γραμματέως τής Γενικής Συνομοσπονδίας τών Έπαγγελματιών — Βιοτεχνών 'Ελλάδος άνεδείχθη είς στέλεχος πανελληνίου κύρους καί ή συμμετοχή του είς τήν Εκτελεστικήν Επιτροπήν τής Συνομοσπονδίας άποτελούσε μίαν έγγυησιν γιά τήν εύνοϊκήν λύσιν τών προβλημάτων τής τάξεώς μας.

Νεώτατος άκόμη καί είς μίαν άποφασιστικήν καμπήν τής συνδικαλιστικής του σταδιοδρομίας ό Πετράκης έπεσε θύμα τής μανίας τών άδιαλλάκτων στοιχείων πού δέν μπόρεσαν ποτέ νά σεβαστούν καί νά έκτιμήσουν τήν άνωτερότητα του χαρακτήρος άλλά καί τήν σπουδαιότητα τής άποστολής του.

Τό κενό πού άφισε ό χαμός του μέσα στήν τάξι μας είναι δυσαναπλήρωτο γιατί έχάθηκε ένας σθεναρός μαχητής τών συμφερόντων της. Τό κενό όμως πού δημιουργείται στήν οικογένειά του είναι άπερίγραπτο γιατί μένουν άπροστάτευτα πέντε πρόσωπα δικά του γυναίκα καί τέσσερα παιδιά.

Είναι θλιβερό τό γεγονός ότι τήν έκτέλεσι τών έπαγγελματιών καί βιοτεχνών τής πόλεώς μας ή Γενική Συνομοσπον­δία ‘Ελλάδος άντιμετώπισε μέ μίαν τυπικήν μόνον ένέργειαν καί άκόμη θλιβερότερον τό ότι δέν έλήφθη άκόμη καμμιά μέ­ριμνα γιά τήν οίκονομικήν ένίσχυσιν τών οίκογενειών τών θυ­μάτων άπό τό άνθηράτατο Τ.Ε.Β.Ε. Καί τώρα όμως είναι καιρός νά έπανορθωθή ή άδικα αύτή. Τό μέγεθος της θυσίας του Πετράκη κατά τών άλλων, τό έπιβάλλουν».

Βόλος 30/9/1946 I. X.

Εφημερίδα "ΜΕΛΛΟΝ" του 1936. Από τότε σημειώθηκε μαζικός διωγμός επαγγελματοβιοτεχνών που αρνούνταν την εξουσία της αστικής τάξης με τον δικό τους τρόπο.

Αποκατάσταση

Ατελείωτοι είναι η αγώνες και οι θυσίες των αγωνιστών ΕΒΕ σε όλα τα μέτωπα της εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της Χώρας.

Έφτασε ο καιρός να αποκατασταθούν εκεί που τους πρέπει και να απαλλαχθούν από τους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που η επίσημη και ανεπίσημη εμφυλιοπολεμικη και μετεμφυλιοπολεμικη Ελλάδα των εκτάκτων μέτρων μέχρι και η δικτατορία, τους επικολλούσε, χαρακτηρίζοντας τους πότε ανθέλληνες, ποτέ προδότες, πότε κατασκόπους, πότε ληστοσυμμορίτες, πότε κατσαπλιάδες κ.α. για να καλύψει τα ατελείωτα εγκλήματα, είτε του Ταξικού (εμφυλίου) πολέμου, είτε άλλων ανώμαλων περιόδων.