Οι σκληρές αλήθειες για το μέλλον του λαού επανέρχονται

Αντιφάσεις   

Από την αρχή της κρίσης παρατηρούμε ένα συνεχές ζικ- ζακ και πάνω – κάτω στην πορεία των λαϊκών αντιδράσεων στα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται.  

 

Από την άλλη, η ταξική εξουσία του ντόπιου και του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου υλοποιεί απαρέγκλιτα όλα τα μέτρα που έχει αποφασίσει να εφαρμόσει σε βάρος του λαού και ιδίως της εργατικής τάξης. Αλλάζει τους διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας με μεγάλη ευκολία, πηγαινοφέρνει τη τρόικα και τις διάφορες δηλώσεις των ντόπιων και διεθνών πολιτικών εκπροσώπων της επί παντός επιστητού, παίζοντας τον καλό και τον κακό στο παιχνίδι γάτας – ποντικιού αλλά ποτέ δεν παρεκκλίνει ούτε γραμμή από τη γραμμή της. Αντιλαϊκή και κάθε φορά αντιλαϊκότερη. 

Ανεξάρτητα κατά πόσο οι ντόπιοι και ξένοι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου απέκρυπταν από τον λαό τις πραγματικές προθέσεις τους όταν ανακοίνωσαν ότι θα λάβουν «όποια μέτρα είναι αναγκαία για την σωτηρία της χώρας» εδώ τα πράγματα μιλάμε μόνα τους: α) την πραγματική αλήθεια, η οποία ακολούθως επιβεβαιώθηκε, την είπε από την αρχή το ΚΚΕ(*) και β) ένα τεράστιο αίσθημα αυταπατών στις λαϊκές μάζες, συνεπικουρούμενο από απίστευτους και ύποπτους δημαγωγούς, παρεμπόδιζε την αποδοχή της σκληρής αλήθειας ενώ παράλληλα μετάφραζε προς το επιθυμητό τα σκληρά μέτρα που εξαγγέλλονταν ελπίζοντας ότι δεν θα εφαρμοστούν γιατί είναι «πολύ σκληρά»!

 

Από μεγάλες μάζες τους εργαζόμενου λαού δεν έγινε κατανοητό αυτό που έρχεται. Άρχισε ένα γαϊτανάκι αυταπατών και χαμένων ελπίδων που διαρκώς χάνονταν αλλά αντικαθιστούνταν από άλλες πολύ ασθενέστερες και κατώτερες. Το «κίνημα των πλατειών» ήταν μια από τις μήτρες που γεννούσε συνεχώς παρόμοιες αυταπάτες ότι με έναν απλό τρόπο διαμαρτυρίας, η εξουσία ήταν δυνατόν να επιστρέψει όλα όσα έπαιρνε και να αποποιηθεί όλα όσα σχεδίασε να πάρει. Και αυτά που σχεδίασε να πάρει ήταν όλες οι κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού σε όλα τα επίπεδα, εργασιακές, πολιτικές, δημοκρατικές, συνδικαλιστικές κ.α. κατακτήσεις. 

Οι λαϊκές αντιδράσεις μέχρι τώρα ήταν σπασμωδικές και αμήχανες με πολλά σκαμπανεβάσματα. Όλες όμως είχαν ως σημείο αναφοράς την επιστροφή σε ένα ειδυλλιακό καπιταλιστικό παρελθόν και αναγκαστικά έπαιρναν τη μορφή μαχών οπισθοφυλακής για τα «κεκτημένα». 

 

Η σκληρή αλήθεια και το κόστος της άρνησης 

Από την πλευρά του το ΚΚΕ εξ αρχής είπε την πολύ σκληρή αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κερδίσει ο λαός αγωνιζόμενος να σώσει ταυτόχρονα και τα δικαιώματά του και το καπιταλιστικό σύστημα (ΕΕ, ευρώ κλπ). Η μόνη (τελική) λύση ήταν η ανατροπή αυτού του συστήματος. Η όποια κατάκτηση στο μέλλον θα πρέπει να είναι μόνο ένα κρίκος στο άνοιγμα ενός μακρύ δρόμου προς την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Ήταν προφανές ότι η επιστροφή στο παρελθόν δεν ήταν δυνατή και το μέλλον μας δεν θα μπορούσε να είναι το παρελθόν που μας έφερε εδώ.

 

 Αυτή η σκληρή αλήθεια εμφανώς δεν έγινε αποδεκτή από μεγάλο μέρος του εργαζόμενου λαού. Αντιθέτως με τη βοήθεια πολιτικών φορέων που πόνταραν σε πρόσκαιρα οφέλη, γιγαντώθηκαν οι αυταπάτες. Στη βάση της απελπισίας των μαζών και μπροστά στη συνεχή διάψευση των προηγούμενων αυταπατών τους, καλλιεργήθηκαν διλήμματα καταστροφής και η νέα αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει λύση με αντικαπιταλιστική και αντιμνημονιακή πολιτική μέσα στο σύστημα και στην ΕΕ, τα οποία μπορούν να είναι η… εγγύηση για αλλαγή πολιτικής χωρίς καμία επώδυνη, «αιματηρή» και σκληρή  θυσία!

 

Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της στροφής των μαζών σε νέες αυταπάτες ήταν και η «τιμωρία» του ΚΚΕ με το 4,5% των τελευταίων εκλογών της 17^ης Ιουνίου. Οι ψηφοφόροι αρνήθηκαν και να ακούσουν την σκληρή αλήθεια που έρχονταν και την περιέγραφε το ΚΚΕ, παράλληλα με το τι πρέπει να κάνουμε για να την ανατρέψουμε. Ψήφισαν τις αυταπάτες, ψήφισαν αυτό που τώρα υλοποιείται. 

 

Ένα άλλο αποτέλεσμα των αυταπατών ήταν η πλήρη αδρανοποίηση και αποχή μεγάλων μαζών από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, εν αναμονή αλλαγών… χωρίς αγώνες! Από τον Απρίλιο μέχρι τον Σεπτέμβρη τα σημάδια της αδρανοποίησης και των αυταπατών ήταν έντονα. Το αποτέλεσμα είναι να οργιάζει η εξουσία σε μέτρα χωρίς τέλος σε βάρος του λαού και να αδρανεί και η στοιχειώδης μαζική αντίσταση. Πέραν των κινητοποιήσεων του ΠΑΜΕ, εμφανώς ψαλιδισμένες στην αρχή, και κάποιων μικρών δυνάμεων της Αριστεράς σε ειδικά πεδία, καμία μεγάλη πολιτική και συνδικαλιστική  δύναμη δεν έκανε την εμφάνισή της στο πεδίο των αγώνων, ούτε φυσικά η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Εκείνο το λεγόμενο «27%» ήταν παντελώς απών. 

Ένα από τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της αδράνειας και των αυταπατών ήταν και η μεγάλη επίθεση που έκανε η κυβέρνηση κατά των απεργών της Ελλ. Χαλυβουργίας καταλύοντας με τη βία την 9μηνη ηρωική απεργία, για χάρη όλης της καπιταλιστικής αστικής τάξης που το απαιτούσε ως όρο για οποιαδήποτε στήριξη. Και ενώ εκείνο το διάστημα έπρεπε να γιγαντωθούν οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες, υπήρξε πτώση. 

Μέσα στα αποτελέσματα των αυταπατών ήταν και η επανάκαμψη με ορμή του φασιστικού φαινομένου. 

 

Ποιος τιμωρήθηκε λοιπόν από την απόρριψη των σκληρών αληθειών του ΚΚΕ; Η μείωση του ποσοστού του ΚΚΕ είναι μια απειροελάχιστη απώλεια σε σχέση με αυτά που ο λαός απώλεσε από τις αυταπάτες που κατάφεραν να του εμφυσήσουν οι δυνάμεις του συστήματος είτε με «αριστερό» είτε με συντηρητικό χρώμα. 

Η κατάρρευση των αυταπατών 

Μετά ήρθε ξανά η πολύ σκληρή πραγματικότητα που πολλοί δεν ήθελαν ούτε να πιστέψουν, ούτε να ακούσουν και τους ξύπνησε βίαια με τα νέα μέτρα. Ήρθε και η νέα(;) στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό αυτές τις αυταπάτες, να αποκαλύψει στις μάζες ότι δεν πρόκειται να υλοποιήσει το δικό τους όνειρο αλλά το όνειρο της άρχουσας τάξης για έναν… «αντιμνημονιακό» καπιταλισμό στα πλαίσια της ΕΕ χωρίς κοινωνικές αναταραχές και με «συμμετοχή του λαού» στην κοινωνική ειρήνη «αφού ο λαός θα είναι εξουσία»! Μουδιασμένες οι μάζες άρχισαν να καταλαβαίνουν σε ποιους έδινε εξετάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και τι είδους «αριστερή διακυβέρνηση» ετοιμάζει. 

 

Τι θα πει «δεν ξέρω»; 

Ανεξάρτητα από το αν το ΚΚΕ έκανε ή όχι λάθη επικοινωνιακής και οργανωτικής τακτικής για να περάσει στο λαό τις θέσεις και τις αλήθειες του, (http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/17-3.html «Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ - μέρος 3ο») σήμερα δεν δικαιολογείται κανένα να λέει «δεν ξέρω». 

Τι θα πει «δεν ξέρει»; Δεν ξέρει ότι τα μέτρα που έρχονται δεν έχουν τέλος μέχρι τη δική του πτώχευση, μέχρι το πλήρες ξεπούλημα της χώρας, μέχρι την πλήρη απώλεια όλων των δικαιωμάτων, μέχρι την πλήρη απαξίωση της εργατικής δύναμης και της εργασίας του λαού γενικά, μέχρι την προετοιμασία του φασισμού και του πολέμου; Δεν ξέρει ότι στο αστικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει καμία δύναμη που αρνείται τον καπιταλισμό, την ΕΕ, το ευρώ της και όλα τα άνθη του κακού του συστήματος; Δεν ξέρει ότι μέσα στην ΕΕ και μέσα στον μονοπωλιακό καπιταλισμό που επιβάλλει αυτά τα μέτρα, δεν έχει κανένα μέλλον; Τι από αυτά που του λέει το ΚΚΕ δεν ξέρει; 

Μια αλλαγή 

Φυσικά δεν είπαμε ότι μπορεί κάποιος σε μια στιγμή να αρνηθεί τα πάντα και να προσχωρήσει στις θέσεις του ΚΚΕ. Όμως οφείλει πρώτα να αναγνωρίσει, να σκεφτεί, να συγκρίνει και σε συνέχεια να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Οι μεταβολές στις συνειδήσεις είναι οι πλέον επώδυνες μεταβολές σε έναν άνθρωπο. Πολύ δε περισσότερο όταν προϋποθέτουν θυσίες. Οι χρόνιες αντιφάσεις μεταξύ ταξικής συνείδησης και πολιτικής επιλογής τον κυνηγούν και οι αυταπάτες κάθε φορά, έστω και με τη μορφή του μικρότερου κακού, παραμονεύουν. Οι σειρήνες για να αδρανήσει και πάλι και να καταδικάσει για άλλη μια φορά τον εαυτό του, ηχούν από τα μέσα ενημέρωσης και κάθε καπιταλιστικό μηχανισμός χειραγώγησης. 

Τον τελευταίο καιρό είδαμε μεγαλύτερη συμμετοχή στις απεργίες του Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου. Πολύ μεγαλύτερη και η συμμετοχή στις διαδηλώσεις. Η οργή ξεχείλιζε. Στις απλές συνειδήσεις επανήλθε η απελπιστική κατάσταση προ των εκλογών προσαυξημένη. Πολλοί ήταν εκείνοι που κατανόησαν, σιωπηρά ή φανερά, ότι οι αλήθειες του ΚΚΕ μπορεί να είναι σκληρές αλλά είναι αλήθειες. Το μεγάλο πύκνωμα των γραμμών του ΠΑΜΕ και των άλλων μετωπικών οργανώσεων που επηρεάζονται από το ΚΚΕ, είναι αψευδής μάρτυρας. Θα ήταν αστείο να πει κανείς σήμερα το ΚΚΕ, «κόμμα του 4,5%». Πολύ δε περισσότερο θα ήταν αστείο να πει ότι η επιρροή του δεν είναι πλέον πολύ περισσότερη από αυτή που ήταν πριν μερικούς μήνες. Τα όνειρα της άρχουσας τάξης για «σβήσιμο του ΚΚΕ» πάνε και πάλι περίπατο! 

 

Μετά τι;

Όμως πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στο βάθος; Και το «βάθος» είναι ο οργανωτικός τομέας των πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών φορέων της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων του εργαζόμενου λαού. 

Τεράστιες ήταν οι διαδηλώσεις ιδιαίτερα στην απεργία της 18^ης Οκτωβρίου. Τεράστια και η διαδήλωση του ΠΑΜΕ. Τέθηκε αμέσως όμως το ερώτημα: Μετά τι;;; Δεν μπορεί αυτό που γίνεται τελευταία να μην είναι αρχή ενός άλλου αγώνα, οργανωτικού, συνδικαλιστικού, πολιτικού σε όλα τα επίπεδα ώστε η επόμενες απεργίες και διαδηλώσεις να έχουν βάθος και να τείνουν σε ανατροπή αυτών των πολιτικών με αξιώσεις. Θα είναι όμως; 

Η οργάνωση σε βάθος είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να τραντάξει την εξουσία, η μόνη δύναμη που μπορεί να θέσει και θέμα εξουσίας. Αυτή είναι και η μόνη δύναμη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον ανερχόμενο φασισμό και όχι επίπλαστα και ευκαιριακά, επιφανειακά «αντιφασιστικά μέτωπα». Μόνο αν μπορεί ο λαός και η εργατική τάξη να παραλύσουν τους κατασταλτικούς και εκμεταλλευτικούς μηχανισμούς της ταξικής εξουσίας μέσα από την καταλυτική παρέμβαση στην καρδιά του συστήματος, είναι δυνατόν πλέον να ελπίζουμε σε πραγματική αλλαγή της κατάστασης.

Καμία αυταπάτη δεν χωράει εδώ.

 

 

 

(*) Για να μην αδικήσω κανέναν, στον πολιτικό χάρτη υπήρξαν και άλλες μικρές πολιτικές δυνάμεις στο χώρο του συνδικαλισμού και της ριζοσπαστικής Αριστεράς που κινητοποιούνταν στο μέτρο των δυνάμεών τους και είχαν παραπλήσιες θέσεις ή εκτιμήσεις με το ΚΚΕ για τον χαρακτήρα της κρίσης και το τι περιμένει τον λαό, έστω και αν ορισμένες από αυτές δεν ήταν πάντα συνεπείς με τον εαυτό τους.

Η ΞΕΥΤΙΛΑ ΕΝΟΣ ΝΟΜΠΕΛ

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το Νόμπελ Ειρήνης!

«Το φετινό Νόμπελ Ειρήνης απονέμεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως αποφάσισε ομόφωνα η νορβηγική επιτροπή, δικαιολογώντας την επιλογή της με την προώθηση της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων που έχει επιφέρει η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.»

Για άλλη μια φορά αυτό το βραβείο δίνεται σε αυτούς που γεμίζουν τον

κόσμο με αίμα, θάνατο και πόνο, μέσα από τις πολιτικές τους.

-Τι να θυμηθούμε;
-Τη συμμετοχή της ΕΕ στους επανειλημμένους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας;
-Την ανάδειξη του αιμοσταγούς ΝΑΤΟ σε στρατιωτικό της όργανο;
-Τη συμμετοχή των χωρών της σε βομβαρδισμούς στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, Λιβύη και τώρα στον προετοιμαζόμενο πόλεμο κατά της Συρίας;
-Την εξοντωτική πολιτική λιτότητας που επέβαλλε στις χώρες της Αν. Ευρώπης με συνέπεια ανεργία, πείνα και εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους από την κατάργηση των συστημάτων υγείας και πρόνοιας των χωρών αυτών;
-Την καταλήστευση όλων των λαών με πρώτα θύματα τους λαούς της Νότιας Ευρώπης;
-Την επιβολή σκληρής λιτότητας και σχεδιασμένης πτώχευσης των λαών και γενικής  υποτίμησης της εργατικής δύναμης;
-Τις αντεργατικές Οδηγίες της;
-Την ωμή αντικομμουνιστική φύση και θέση της με τα αντικομμουνιτικά μνημόνια που εξισώνουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό εγκρίνοντας την ηρωοποίηση των βάφεν ss;
 -Την συμμετοχή της σε κάθε παγκόσμια αντιλαϊκή πολιτική;

Δεν έχουν τέλος τα κατορθώματά της στην… «προώθηση της ειρήνης, της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων»!!!

Άξια του βραβείου των αιμοσταγών και φοβερών Χένρυ Κίσινγκερ, Μπεγκίν, Ράμπιν, Τζίμι Κάρτερ, Φρεντερίκ Ντε Κλερκ, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, Λεχ Βαλέσα.

Τα άλλα σχόλια περιττεύουν

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ

Ένα τεράστιο ποτάμι διαδηλωτές κατά της Μέρκελ, της ΕΕ, της τρόικας , των μνημονίων και των πολιτικών που ασκούνται, το οποίο ξεκινούσε σχεδόν από την Ομόνοια και κατέληγε στην Φιλελλήνων ήταν η σημερινή διαδήλωση του ΠΑΜΕ. Οι εικόνες μιλάνε μόνες τους.

Η μαζική αυτή παρουσία απέτρεψε την παρουσία των προβοκατόρων και όση ώρα διαρκούσε η διαδήλωση δεν κατάφεραν να παρεισφρήσουν και να δημιουργήσουν επεισόδια ώστε να προκαλέσουν τις δυνάμεις καταστολής για να επέμβουν και να… «εφαρμόσουν το νόμο»! Να εφαρμόσουν δηλαδή την παράνομη και αντισυνταγματική απαγόρευση των συγκεντρώσεων από Ομόνοια και Σύνταγμα μέχρι Κατεχάκη

Φυσικά η απαγόρευση αυτή έγινε θρύψαλα από την μαζική παρουσία του κόσμου με πυρήνα το ΠΑΜΕ. Οι δε προβοκάτορες εμφανίστηκαν μετά την αποχώρησή του, για να παίξουν τους γνωστούς θεατρικούς ρόλους του κλέφτη κι αστυνόμου για να δώσουν την τροφή που θέλουν τα κανάλια ώστε να αμαυρώσουν τη διαδήλωση.

 Ομόνοια
 

 

Ομόνοια
 

Σταδίου
 

Σύνταγμα

Σύνταγμα, η αντάμωση με τους άλλους διαδηλωτές.

Σύνταγμα, η αντάμωση με τους άλλους διαδηλωτές.

Σύνταγμα, η αντάμωση με τους άλλους διαδηλωτές.

Σύνταγμα

 

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ

Τα τύμπανα του πολέμου που κτυπούν αυτή τη στιγμή σε βάρος της Συρίας, είναι τα ίδια τύμπανα του ιμπεριαλισμού, του φασισμού και του πολέμου που άρχισαν να κτυπούν αμέσως μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων το 1989-1991. Είναι τα τύμπανα των ίδιων δυνάμεων που μίλησαν για το «τέλος της ιστορίας» και για έναν κόσμο διαρκούς ειρήνης χωρίς πόλεμο, χωρίς οικονομικές κρίσεις και με παγκόσμια κυριαρχία της δημοκρατίας και της ευημερίας.

Λίγες μόνο φωνές πραγματικών μαρξιστών που δεν πρόδωσαν και δεν διολίσθησαν τότε, φώναζαν απεγνωσμένα ότι ο καπιταλισμός στο τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο δεν αλλάζει αλλά γίνεται όλο και πιο επιθετικός, όλο και πιο επικίνδυνος για την ανθρωπότητα.



Λίγο μετά έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο με τον πόλεμο του Κόλπου και την υποδαύλιση του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία. Αυτά όμως πέρασαν σαν την άμυνα της δημοκρατίας στην επιθετικότητα των δικτατόρων! Σωρεία «αριστερών» έτρεξαν τότε να στηρίξουν αυτή την άποψη. Ο πόλεμος κτυπούσε ξανά την πόρτα του κόσμου και αυτοί ονειρεύονταν έναν καλό καπιταλισμό χωρίς πολέμους. Η συνέχεια με τους πολλαπλούς απάνθρωπους και αιματηρούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους δεν σηκώνει αμφισβητήσεις για το ποιόν του ιμπεριαλισμού.

Παράλληλα άρχισε η σχεδιασμένη επιβολή του παγκόσμιου αυταρχισμού με περιορισμό εθνικών, δημοκρατικών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ήταν το υπόστρωμα του φασισμού τον οποίο εξέθρεψαν ξέροντας ότι κάποια μέρα θα είναι η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Σήμερα βλέπουμε τους καρπούς εκείνης της πολιτικής σε πολλές χώρες.

Βρισκόμαστε στο μέσο ενός επικίνδυνου δρόμου. Ο ιμπεριαλισμός τραβάει την ανθρωπότητα προς τον πόλεμο και τον φασισμό. Όλα τα στοιχεία αποτελούν ένα παζλ που σταδιακά δείχνουν κρίση, πόλεμο, καταστροφή, σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο. Οι ιμπεριαλιστικές χώρες με διάφορα προσχήματα σχηματίζουν τα αυριανά μέτωπα στα οποία θα σφαγιάσουν για άλλη μια φορά τους λαούς, στο όνομα της υπεράσπισης των ιμπεριαλιστικών πατρίδων. Τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται σε βάρος των λαών στο όνομα της κρίσης, για να περάσουν θα ζητάνε διαρκώς και περισσότερο φασισμό. Ο πόλεμος και ο φασισμός πάνε μαζί με τον ιμπεριαλισμό.




Η ιστορία που εκτυλίσσεται είναι άλλη μια ιστορία ιμπεριαλιστικής αναδιανομής του κόσμου, πολέμου, φασισμού και αίματος του καπιταλισμού. Αν οι λαοί δεν τους σταματήσουν έγκαιρα θα πλημυρίσουν για άλλη μια φορά στο αίμα τους.

Σήμερα αυτό που είπε ο Μαρξ για την αναντιστοιχία των παραγωγικών σχέσεων με τις παραγωγικές δυνάμεις στον καπιταλισμό, είναι πιο φανερό από ποτέ. Οι παραγωγικές δυνάμεις ασφυκτιούν, ο κόσμος δεν μπορεί να αναπτυχθεί παραπέρα με τις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις και το κεφάλαιο για να μη χάσει την εξουσία και τα κέρδη του, τραβάει τον κόσμο προς τα πίσω, προς την βίαιη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και του κόσμου όλου, προκειμένου να μην αλλάξει.

Είναι φανερό ότι η διέξοδος από αυτή την κατάσταση είναι μόνο η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Το κόστος για τους λαούς από αυτή την επαναστατική ανατροπή θα είναι απείρως μικρότερο από το κόστος των σφαγείων που μας ετοιμάζουν. Το κέρδος όμως θα είναι ολόκληρο το μέλλον τους. Άλλη διέξοδος για να ξεφύγουμε από τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό και τον πόλεμο δεν υπάρχει.