Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

ΠΝΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΜΕ ΘΗΛΙΑ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"!






Από τη γελοιοποίηση του δικαιώματος της απεργίας που νομοθετήθηκε έτσι ώστε να βγαίνει το 90% παράνομο και καταχρηστικό, μέχρι τη νομοθέτηση της ουσιαστικής απαγόρευσης του υπόλοιπου 10% "δια της πολλής δημοκρατίας" του 50%+1 στο σωματείο!









Αν και αυτό δεν τους βγαίνει θα νομοθετήσουν το 50%+1 όλων των εργαζομένων σε ένα κλάδο ή οργανισμό ή επιχείρηση, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι στο σωματείο (το γνωστό και αλήστου μνήμης άρθρο 4 του δημοκράτη πασόκου κ. Γ. Γεννηματά)!



Αν και αυτό δεν τους βγει θα επιβάλλουν να εγκρίνουν την απεργία αυτοί που... διαφωνούν με την απεργία, παραιτούμενοι κατά πλειοψηφία 50%+1 από το «δικαίωμα στην εργασία», ώστε να είναι βέβαιο ότι αυτό δεν παρεμποδίζεται!



Αν και αυτό δεν βγαίνει, θα επιβάλουν την αποζημίωση του κεφαλαίου από τους απεργούς για "διαφυγόντα κέρδη" γιατί του επέβαλαν αναγκαστική αργία και απώλεια κερδών και απόσβεσης!



Αν και αυτό δεν τους βγει, θα νομοθετήσουν το πανελλαδικό δημοψήφισμα για κάθε απεργία ώστε να έχει τη νομιμοποίηση του λαού!



Αν μας φανεί παράξενο θα μας πουν να βρούμε πιο δημοκρατικό μέτρο από ένα δημοψήφισμα!



Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που θέλει να νομοθετεί «δημοκρατικά» με βάση τις πλειοψηφίες του 50%+1, κυβερνάει με το 21,60% του εκλογικού σώματος και ψηφίζει νόμους τους οποίους επιβάλει στο 100% του εκλογικού σώματος ή στην καλύτερη περίπτωση στο 78,4% που δεν την ψήφισε! Τόσο δημοκρατικά!!!




Ένας εργάτης απαντάει

Το 50%+1 και το 15%

Ένας εργάτης από το «γιαπί, το πιλοφόρι, το μυστρί» απαντάει από τη σκαλωσιά του αγώνα της εργατικής τάξης, στους πτυχιούχους Χάρβαρντ της κυβέρνησης, του ΣΕΒ και των επιτελείων τους, για την αντίληψή της δημοκρατία τους στην πράξη.

Για όσους ισχυρίζονται ότι η θέση της κυβέρνησης και των πολιτικών που υπηρετούν το κεφάλαιο, πως η καθιέρωση του 50%+1, στις Γ.Σ., για λήψη απόφασης για απεργία, είναι «εισαγωγή δημοκρατίας»(!) στα συνδικάτα και για όσους υποκριτικά λένε πως, «επιτέλους δεν είναι δυνατόν το 10% - 15% κάποιων συνδικαλισμένων, να σέρνουν το σύνολο των εργαζομένων σε απεργία»!

Προσέξτε ειδικά τα ποσοστά, και την συνέπεια λόγων και έργων όσον αφορά την αντίληψη περί δημοκρατίας στον εργασιακό χώρο.

10 κόμματα, δυο τάξεις και δυο ταξικές πολιτικές, είναι η ουσία της διαμάχης. Και το δίκαιο είναι καταφανώς υπέρ της εκμεταλλευόμενης τάξης, όσοι «επιστήμονες» της παραπλάνησης και αν μιλάνε για δημοκρατία στα συνδικάτα.

Μιλάει ο Γ. Τασσούλας, Πρόεδρος των Οικοδόμων, στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ κατά την απεργία της 14ης Δεκεμβρίου 2017.




https://www.youtube.com/watch?v=rdsE0k69dNQ








 




Η αφορμή για το σχόλιο



Τι γράφει ο Πρόεδρος Πρωτοδικών 



Η αύξηση του ποσοστού απαρτίας ισοδυναμεί με ουσιαστική κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην απεργία



Άρθρο του Του Χριστόφορου Σεβαστίδη,
Προέδρου Πρωτοδικών-
Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων


Πηγή: dikastis.blogspot.gr





Η αύξηση του ποσοστού απαρτίας ισοδυναμεί με ουσιαστική κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος στην απεργία - Κατιούσα



katiousa.gr









07-12-2017



«Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να θέτει όπου μπορεί ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας προς όφελος της επιχειρηματικής ελευθερίας, έτσι ώστε το δικαίωμα να υφίσταται στα νομοθετικά κείμενα αλλά να είναι καταργημένο στην πράξη»





Το Σύνταγμα στο άρθρο 23 παρ. 2 αναγνωρίζει ρητά το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία. Δεν υπάρχει νομίζω άλλο συνταγματικό δικαίωμα που η αναγνώρισή του πέρασε μέσα από τόσες εκατόμβες νεκρών και για το οποίο χύθηκε τόσο ανθρώπινο αίμα.



Η απεργία αποτέλεσε το μοναδικό όπλο εκατομμυρίων μεταναστών που έφταναν σε άθλιες συνθήκες από την γηραιά ήπειρο στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1860 και το κυρίαρχο μέσο πάλης των εξαθλιωμένων της Ευρώπης από τις αρχές του 20ου αιώνα.   Αρκεί να ανατρέξει κανείς στην πρόσφατη ιστορία για να διαπιστώσει πως όλα τα «αυτονόητα» δικαιώματα, όπως το 8ωρο, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, η μείωση της εντατικοποίησης της εργασίας, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κατακτήθηκαν με αιματηρούς απεργιακούς αγώνες. Και όσο δύσκολα κατακτήθηκαν τόσο εύκολα χάθηκαν λόγω της υποχώρησης του εργατικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.



Είχα την ευκαιρία να σημειώσω και παλαιότερα (Χριστόφορος Σεβαστίδης, Το δικαίωμα απεργίας και ο δικαστικός έλεγχος της άσκησής του, έκδ. 2015, σελ. 11-12) ότι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να θέτει όπου μπορεί ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας προς όφελος της επιχειρηματικής ελευθερίας, έτσι ώστε το δικαίωμα να υφίσταται στα νομοθετικά κείμενα αλλά να είναι καταργημένο στην πράξη.  Από το 2014 επισημάναμε τις συνεχείς πιέσεις που ασκούνταν στην Ελλάδα για λήψη απόφασης απεργίας με απόλυτη πλειοψηφία της γενικής συνέλευσης, κατά το παράδειγμα που ακολουθήθηκε και στη Βουλγαρία.



Ο νομοθέτης στην Ελλάδα έθεσε μέχρι σήμερα τόσους περιορισμούς στο δικαίωμα της απεργίας ώστε σε διάστημα μιας πενταετίας (2009-2014) το ποσοστό των νόμιμων απεργιών να φθάνει μόλις το 10% (26 από τις 264) ενώ το 90% αυτών να κρίνονται παράνομες ή καταχρηστικές από τα Δικαστήρια, ιδίως λόγω έλλειψης κάποιας τυπικής προϋπόθεσης. Εφόσον επομένως αυξηθεί το ποσοστό απαρτίας για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης περί απεργίας θα έχουμε έναν νέο νομοθετικό περιορισμό που θα καταργήσει στην πράξη εκ βάθρων την σχετική διάταξη του Συντάγματος.

Η σύμφωνη με το Σύνταγμα νομοθέτηση απαιτεί όχι μόνο τη μη αύξηση του αριθμού της απαρτίας της γενικής συνέλευσης αλλά αντίθετα την τροποποίηση του άρθρου 20 παρ. 1 ν. 1264/82 το οποίο εισάγει έναν αδικαιολόγητο διαχωρισμό (επαναλαμβάνοντας άκριτα το ν. 2151/1920 που μόλις αποποινικοποίησε την απεργία) και το οποίο αναγνωρίζει μόνο για τις τοπικές πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ως αρμόδιο όργανο την γενική συνέλευση. Σε όλες τις άλλες οργανώσεις –πρωτοβάθμιες πανελλαδικής έκτασης, δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες-  αναθέτει την άσκηση του απεργιακού δικαιώματος στα διοικητικά συμβούλια.



Θυμίζω ότι για την κήρυξη απεργίας στο Δημόσιο ισχύει το άρθρο 30 παρ. 8β’ ν. 1264/82 που καθιστά αρμόδια όργανα τις Γενικές Συνελεύσεις ακόμα και για τις δευτεροβάθμιες και τις τριτοβάθμιες οργανώσεις. Για το λόγο αυτό άλλωστε ο κατάλογος των απεργιών σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, που κηρύχθηκαν παράνομες είναι βασανιστικά μακρύς. Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα αναφέροντας ότι η απεργία μπορεί να κηρυχθεί «από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις» εννοεί σαφώς με οποιονδήποτε τρόπο αυτές οι οργανώσεις εκδηλώνουν την βούλησή τους (ανωτ, σελ. 70 επ) άρα και μέσω των διοικητικών τους συμβουλίων.  Ποτέ και σε καμία άλλη περίπτωση δεν δείχνει ο νομοθέτης τόση δυσπιστία στο εκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο παρά μόνο όταν αυτό αποφασίζει την κήρυξη απεργίας. Μήπως όμως δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και η σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία που βασίζεται στην αρχή της αντιπροσωπευτικότητας;



Σήμερα με το πρόσχημα της τήρησης της δημοκρατικής αρχής και της μεγαλύτερης κατά το δυνατό εκπροσώπησης των εργαζομένων θα καθίσταται αδύνατη τις περισσότερες φορές η κήρυξη απεργίας λόγω της αδυναμίας σύγκλησης ενός τόσο δυσκίνητου οργάνου όπως είναι η ΓΣ και μάλιστα με πλειοψηφία άνω του 50%.



Ο πραγματικός λόγος νομοθέτησης μιας τέτοιας διάταξης που έφερε με τροπολογία το Υπουργείο Εργασίας είναι περισσότερο από προφανής: Ο εργαζόμενος δεν φτάνει μόνο να είναι φθηνός και να μην έχει σταθερό ωράριο. Θα πρέπει να είναι απογυμνωμένος από κάθε συλλογικό δικαίωμα όπως αυτό των σ.σ.ε. και της απεργίας ώστε να μην μπορεί να διεκδικεί βελτίωση των συνθηκών εργασίας του. Μόνο με τέτοιους όρους θα ανοίξει ο δρόμος για προσέλευση επενδυτών. Οι διατάξεις ωστόσο του Συντάγματος βάζουν ένα όριο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί για χάρη οποιασδήποτε επιδίωξης ή σκοπιμότητας.


Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Καπιταλισμός: Έξοδος από την κρίση με αντίτιμο νέα βαθύτερη κρίση



Αποκοιμίζουν τον κόσμο τα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου αποκρύπτοντας ότι το ξεπέρασμα της κρίσης από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες γίνεται με την προετοιμασία μεγαλύτερης και βαθύτερης κρίσης. Το σύστημα δεν μπορεί ποτέ να λύσει τις αντιφάσεις του και έτσι απλώς κάθε φορά βυθίζεται σε νέα κρίση προκειμένου να ξεπεράσει την προηγούμενη! 


Ποιο είναι το κρίσιμο σημείο της παραπλάνησης; Ότι σήμερα το χρέος μπορεί να «εξυπηρετείται» με λιτότητα, υφαρπαγή πλούτου, μικρή ανάπτυξη και νέο δανεισμό χωρίς να αποπληρώνεται με αποτέλεσμα να υπάρχει η αυταπάτη και η ψευδαίσθηση της ασφάλειας και του ξεπεράσματος της κρίσης. Στην πρώτη επιμέρους κρίση όμως από την εξάντληση των πηγών εξυπηρέτησης του χρέους, δεν αποκλείεται η παγκόσμια αυταπάτη να σκάσει σαν φούσκα όμοια με αυτή του 2008 ή, ακόμη χειρότερα, του 1929.


Απόδειξη της ελλοχεύουσας κρίσης, η αύξηση των δημόσιων και ιδιωτικών χρεών. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο απομυζεί τον κόσμο συσσωρεύοντας από τη μια κέρδη για τον εαυτό του και από την άλλη χρέη και φτώχεια στους οφειλέτες του, θεωρώντας ότι αυτή η υπερσυσσώρευση θα το σώσει από την κρίση. Στην ουσία σκάβει τον λάκκο του με νέα κρίση. Οι άυλοι τίτλοι που συσσωρεύει ως απαιτήσεις από την κοινωνία δεν αντανακλούν πραγματικό υπαρκτό πλούτο, άρα ποτέ δεν θα μπορέσει να αγοράσει με αυτούς πραγματικές αξίες όσα μέτρα και λάβουν όση λιτότητα και αν επιβάλουν. Η φούσκα θα ξανασκάσει με άγνωστες συνέπειες για τον κόσμο, οι οποίες ποτέ δεν αποκλείουν και την βίαιη, αιματηρή, πολεμική καταστροφή κεφαλαίων και ανθρώπινου δυναμικού (κρέας για την πτώχευση και τα κανόνια του κεφαλαίου).



Οι ΗΠΑ σήμερα είναι το παράδειγμα «ξεπεράσματος» της κρίσης, παράδειγμα μείωσης της ανεργίας, εκτίναξης των χρηματιστηριακών δεκτών και κερδών, και των αναπτυξιακών ρυθμών. Κλίμα ευφορίας επικρατεί παντού!!!



Και τι λένε τα στοιχεία;



«Είναι φανερό πως με κριτήριο το πραγματικό ΑΕΠ η ανάπτυξη των Η.Π.Α. έχει τροφοδοτηθεί από το χρέος – οπότε, εάν αφαιρούσε κανείς τη συνδρομή του επί πλέον δανεισμού τους, θα οδηγούταν στο γράφημα που ακολουθεί, το οποίο αποκαλύπτει πως η πτώση του ήταν δραματική. Μπορεί λοιπόν η σχέση χρέους προς ΑΕΠ να είναι σχετικά χαμηλή, στο 106,1% το 2016 από 62,5% το 2007 (πηγή), αν και έχει υπερβεί το κρίσιμο μέγεθος του 90%, επάνω από το οποίο ο ρυθμός ανάπτυξης δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική – κατά την άποψη μας εξαιρετικά ανησυχητική.»[1]



Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Fed, το συνολικό χρέος των αμερικανικών νοικοκυριών έφθασε τα 12,96 τρισ.[2]



Τον Σεπτέμβριο του 2017 η Βουλή και η Γερουσία των ΗΠΑ ψήφισαν νέα αύξηση του δημόσιου δανεισμού της κεντρικής κυβέρνησης. Έτσι το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ ανήλθε στα 20,16 τρισ. δολάρια[3] (από 9,2 τρις το 2007[4]) ή περίπου στο 27% του παγκόσμιου ΑΕΠ, χώρια το επιμέρους χρέος των Πολιτειών, ορισμένες των οποίων βρίσκονται στο χείλος της πτώχευσης.



Το παγκόσμιο ΑΕΠ σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας ανέρχονταν το 2016 στα 74τρισ. δολάρια[5] και το παγκόσμιο κρατικό χρέος στα 217 τρισεκ. δολάρια.



Εδώ δεν υπολογίζεται το ιδιωτικό χρέος το οποίο σε πολλές περιπτώσεις μετατρέπεται σε δημόσιο χρέος όπως στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.



Το παγκόσμιο ΑΕΠ αναπτύσσεται με 5% ενώ οι τόκοι (χωρίς τα χρεολύσια) που απαιτούνται για την εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους πρέπει να διατίθεται, στους δανειστές τοκογλύφους, το 10% του ΑΕΠ κάθε χρόνο! Αποτέλεσμα: Κάθε χρόνο το χρέος αυξάνεται σε σημείο που οι αντιφάσεις χρέους – πραγματικής παραγωγής πλούτου να είναι ασυμβίβαστα. Η κρίση θα επανέλθει ως πολύ πιο δραματικό γεγονός από την κρίση που ξέσπασε το 2008.


Χρέος (%) των κρατών ως προς το παγκόσμιο ΑΕΠ, 2016







Τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας δείχνουν ότι ο πλανήτης πνίγεται στα κρατικά χρέη, τα οποία έχουν φτάσει σε τριπλάσιο ύψος από το παγκόσμιο ΑΕΠ και η εξυπηρέτηση τους μόνο σε τόκους απαιτεί περίπου το 10% του παγκόσμιου προϊόντος, ποσό σχεδόν τριπλάσιο της ετήσιας παγκόσμιας ανάπτυξης, πράγμα που υποδηλώνει ότι ο πλανήτης οδεύει σε χρεοκοπία.



Πολύ περισσότερο, που η όποια παγκόσμια ανάπτυξη βασίζεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στην υπεραύξηση του χρέους (11τρισ. δολ μέσα στο 2016 ή περίπου από 15% του Παγκόσμιου ΑΕΠ!) (5)

 




Άλλα στοιχεία



Παγκόσμιο χρέος: 40% υψηλότερο ως προς το ΑΕΠ σε σχέση με το 2008




Σύμφωνα με «Το Βήμα»[6] (23/7/2017), κατά 75 τρισ. ευρώ ή κατά σχεδόν ένα παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε την τελευταία δεκαετία το ιδιωτικό και δημόσιο παγκόσμιο χρέος, με αποτέλεσμα ο κόσμος να κάθεται πλέον επάνω σε μια «φούσκα χρέους» που ανήλθε στο ιστορικό υψηλό των 217 τρισ. δολ. (192 τρισ. ευρώ) αντιπροσωπεύοντας πλέον το 327% του συνδυασμένου ΑΕΠ του πλανήτη, με αποτέλεσμα κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί σε αυτόν τον κόσμο να χρωστά 28.900 δολ. (25.575 ευρώ).


 Τα επίπεδα του παγκοσμίου χρέους ως προς το ΑΕΠ είναι σήμερα 40% ψηλότερα σε σχέση με την περίοδο της κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας και των αγορών το 2008, παρά το γεγονός ότι η τάση απομόχλευσης (μείωσης των δανεικών) ήταν αυτή που κυριάρχησε κυρίως στον δυτικό κόσμο την τελευταία 10ετία.


Αναλυτές ανέφεραν πως αυτό σημαίνει ότι η κρίση χρέους δεν έχει ακόμη παρέλθει, ούτε στην Αμερική ούτε στην ευρωζώνη. Η αύξηση του χρέους επίσης στην Ασία και σε άλλες αναδυόμενες οικονομίες δείχνει πως το πρόβλημα παραμένει στο τραπέζι.



Το συνολικό χρέος στις ανεπτυγμένες οικονομίες αυξήθηκε στα 161 τρισ. δολάρια εφέτος (143 τρισ. ευρώ), από 128 τρισ. δολάρια το 2006 και 56 τρισ. δολάρια το 1996, αντιπροσωπεύοντας το 390% του συνολικού ΑΕΠ των χωρών αυτών, ενώ το αντίστοιχο των αναδυομένων οικονομιών εκτινάχθηκε στα 56 τρισ. δολάρια πέρυσι (50 τρισ. ευρώ), από 16 τρισ. δολάρια πριν από μία δεκαετία και 7,4 τρισ. δολάρια πριν από 20 χρόνια φθάνοντας το 218% του ΑΕΠ τους. Η αύξηση κατά 35 τρισ. δολάρια στο κρατικό χρέος των ανεπτυγμένων οικονομιών ήταν απόρροια του διπλασιασμού την τελευταία δεκαετία του δημοσίου χρέους των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ η Ιαπωνία και οι ανεπτυγμένες χώρες στην Ευρώπη είδαν το κρατικό χρέος τους να αυξάνεται κατά περίπου 50%.



Στην ευρωζώνη (19 χώρες) πάντως η σταθερή μείωση του χρέους του ιδιωτικού τομέα οδήγησε σε μείωση από 103,4 τρισεκατομμύρια δολάρια το πρώτο τρίμηνο του 2016 σε 99,7 τρισ. δολάρια (88,2 τρισ. ευρώ) το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους.
Το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος στις ΗΠΑ διαμορφώθηκε επίσης στα 63 τρισ. δολάρια, ενώ η άνοδος του αντίστοιχου χρέους στην Κίνα στα 33 τρισ. δολ.


Το συνολικό χρέος της Κίνας ξεπέρασε εφέτος το 304% του ΑΕΠ, ενώ και ο δανεισμός των νοικοκυριών ανήλθε στο ιστορικό υψηλό του 45% του ΑΕΠ.




Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)