Σκέψεις με αφορμή τη απεργία
Το ξέραμε. Ξέρουμε
και ότι τίποτα δεν μπορεί να διορθωθεί ριζικά. Ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να
κάνει λειτούργημα γιατί είναι υπάλληλος ενός κεφαλαίου που υπηρετεί κεφάλαια
και γιατί προσλαμβάνεται μόνο για τους σκοπούς αυτού του κεφαλαίου. Όλοι μαζί
οι σκοποί των κεφαλαίων κάνουν τους σκοπούς της αστικής τάξης. Αυτήν υπηρετούν,
αλλιώς απολύονται.
Όπως ο εργάτης στο εργοστάσιο υπηρετεί το σκοπό του κεφαλαίου και του
κεφαλαιοκράτη, αλλιώς απολύεται.
Καμία αυταπάτη περί αυτών.
Δεν είναι όμως ένοχοι οι εργαζόμενοι που, για να ζήσουν, εξαρτώνται από
το κεφάλαιο και δουλεύουν γι αυτό, δίνοντάς του κέρδη για να δυναμώνει τις αλυσίδες
με τις οποίες τους δένει.
Είναι ένοχο το
σύστημα που τους αφαιρεί με τη βία της ταξικής εξουσίας (δικτατορίας) του
κεφαλαίου, κάθε ίχνος αυτοδιάθεσης και ελέγχου του προϊόντος τους.
Μέσα σε αυτούς όμως, υπάρχουν και οι πραγματικοί ένοχοι, πρωτοστάτες της
υποταγής των άλλων. Είναι αυτοί που πρωτοπορούν και παράγουν πολιτική, καθοδήγηση
και ουσία για την υπηρέτηση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης και καθοδηγούν
όλους τους εργαζόμενους δημοσιογράφους να παράξουν το προϊόν που παραγγέλλουν
οι αστοί. Αυτά είναι τα όρια.
Ένα προϊόν παραπλάνησης και διαμόρφωσης μιας υποταγμένης κοινωνικής
συνείδησης, χωρίς ταξική αντίληψη, αδρανή, όλα στη διάθεση του κεφαλαίου.
Αυτή την κατάσταση πρέπει να πολεμήσουν οι δημοσιογράφοι, έξω από τις εντολές
και τις παραγωγικές νόρμες των εργοδοτών τους. Όχι μόνο με ατομική μάχη αλλά,
κυρίως, με συλλογική - ταξική δράση. Αν δεν παλέψουν για γενικότερες ανατροπές,
κάθε επιμέρους ανατροπή θα είναι έωλη και στην πρώτη αδυναμία θα χαθεί, όπως χάνονται
τώρα όλες οι προηγούμενες κατακτήσεις.
Το σύστημα είναι το
πρόβλημα, όχι η κάποια μικρή μεταρρύθμισή του. Αν κάθε κατάκτηση, κάθε προοδευτική
μεταρρύθμιση και λαϊκή, δημοκρατική αλλαγή δεν είναι μέρος της ανατροπής και της
επανάστασης, αργά ή γρήγορα ή θα χαθεί, η θα μεταλλαγεί σε κακέκτυπο
μεταρρύθμισης και δικαιώματος, υποταγμένο στην υπηρεσία του συστήματος.
Αυτά λένε οι μαρξιστές.
Ας δούμε όμως και μια αξιόλογη κριτική του Δημήτρη Μηλάκα στην
εφημερίδα «Το Ποντικι» της 23/4/2016, με λεπτομέρειες για τον κλάδο. Κάποιες φορές αυτές βοηθάνε να αποκαλυφθεί το
σκηνικό που περιγράφουμε γενικά και να τεκμηριωθούν οι θέσεις μας.
Ψιτ… συνάδελφε!
(δημοσιογραφικό και πένθιμο)
23.4.2016
/ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Για
να δημιουργηθούν οι πιθανότητες επιτυχίας ενός αγώνα , βασική
προϋπόθεση είναι η διάχυση του δίκαιου χαρακτήρα του στην κοινωνία, έτσι ώστε
να εξασφαλιστεί ανοχή, συμπάθεια, κατανόηση και υποστήριξη. Δεν υπάρχει
άλλος κλάδος, άλλη επαγγελματική κατηγορία, που υπονόμευσε τόσο
συστηματικά αγώνες (άλλων) εργαζομένων υποθάλποντας τον κοινωνικό
αυτοματισμό όσο η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι. Ως εκ τούτου, δεν
πρόκειται να «κλάψει» κανείς για τον «θάνατο» του επαγγέλματος…
Ο
θάνατος άλλωστε έχει επέλθει προ πολλού και σίγουρα πολύ πριν την κατάθεση του
ασφαλιστικού από την κυβέρνηση της «αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα. Η βαριά
ασθένεια του επαγγέλματος ξεκινά από πολύ παλιότερα. Τότε, που έδεναν τα σκυλιά
με τα λουκάνικα… Από τότε, το «σύμπλεγμα» των media τοποθετήθηκε δίπλα
στην εξουσία και πρόσφερε τις υπηρεσίες του με το αζημίωτο για τη
διαχείριση (και όχι ενημέρωση) της κοινής γνώμης. Όσο οι πόροι ήταν επαρκείς το
σύστημα μπορούσε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του: εναλλαγή των κομμάτων
εξουσίας, μοίρασμα της πίτας στην οικονομική ολιγαρχία, αρκετά ψίχουλα για την
ικανοποίηση των ψευδαισθήσεων των «λειτουργών» του Τύπου, κάποιοι από τους
οποίους –και όχι λίγοι- συνήθισαν στο παντεσπάνι.
Ενσωματωμένο
στο σύστημα εξουσίας το δημοσιογραφικό επάγγελμα (κατά περίπτωση ακούσια ή
εκούσια) αναλάμβανε την βρώμικη δουλειά με μοναδικό στόχο την διαιώνιση
μιας βολικής και προσοδοφόρας κατάστασης για όσους ήταν στο κόλπο. Έτσι
γίνονταν οι δουλειές, έτσι υπογράφονταν οι συμβάσεις, έτσι χαρίζονταν η διαφήμιση,
έτσι μοιράζονταν οι θέσεις φιλέτα, έτσι εξασφαλίζονταν 2 και 3 και 4 και
5 αργομισθίες, έτσι καπαρώνονταν γραφεία τύπου, θέσεις σε γραμματείες και
πάει λέγοντας. Έτσι, εξασφαλίστηκαν δουλειές με αστρονομικές απολαβές (τάχα ο
νόμος της προσφοράς και της ζήτησης) έτσι, σιγά- σιγά άρχισε να παγιώνεται η
εικόνα και η αντίληψη του αλήτη ρουφιάνου δημοσιογράφου. Κάπως έτσι, ένας
ολόκληρος κλάδος αφέθηκε στο σάπισμα της «ευημερίας»…
Χρειάστηκε
να περάσουν έξι χρόνια υπηρέτησης των πολιτικών του μονόδρομου των
μνημονίων για να αντιληφθεί ο δημοσιογραφικός κλάδος ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί
σε τοίχο. Το αντιληφθήκαμε άραγε (ως επαγγελματικό συνάφι) μόνο και μόνο γιατί
συνθλιβόμαστε και μεις πάνω σ αυτόν τον τοίχο; Τι άραγε κάναμε αυτά τα
τελευταία χρόνια και δεν βλέπαμε που πάμε; Είχαμε δουλειές να κάνουμε…
- Την πέσαμε στους δημοσίους υπαλλήλους που είναι πολλοί και δεν δουλεύουν
- Κράξαμε τους συνταξιούχους που ζουν πολύ και παίρνουν πολλά
- Ξεφωνίσαμε ταξιτζήδες, φροτηγατζήδες, δικηγόρους συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς που με τη στάση τους υπονομεύουν τις δυνατότητες εκσυγχρονισμού του τόπου
- Τα βάλαμε με την δωρεάν παιδεία και τις δαπάνες για την υγεία
- Γιουχάραμε τους αγρότες με τα καγιέν που τρώνε τις επιδοτήσεις στα στριπτιζάδικα
- Ξεφωνήσαμε κάθε πορεία και διαμαρτυρία γιατί κάνει κακό στην αγορά και τον τουρισμό
- Υποστηρίξαμε με πάθος κάθε συμφωνία με τους δανειστές όλα αυτά τα χρόνια για να μην χρεοκοπήσουμε και κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις
- Χορέψαμε σε κάθε σκοπό που βόλευε την όποια κυβέρνηση για να υλοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, για περικοπές, περικοπές, περικοπές και ξεπουλήματα όσο –όσο.
Φωνάζουμε
τώρα και θα απεργήσουμε «διαρκώς» για το ασφαλιστικό «μας» ενώ εδώ και
χρόνια σιγοντάρουμε τις πολιτικές που έχουν καταστρέψει όλους τους υπόλοιπους.
Κοιτάζοντάς μας, (σαν κλάδο) ολοένα και περισσότερο θυμίζουμε την
περιβόητη παραγκόβια ατάκα: εμείς (και το ταμείο μας) να είμαστε καλά και οι
άλλοι να πάνε να γαμηθούνε…
Να
όμως που ήρθε η σειρά μας…
ΥΓ:
Οι γενικεύσεις είναι πολλές φορές ενοχλητικές και άδικες. Ωστόσο ένα
ποτήρι νερό μπορεί εύκολα να χρωματιστεί, αρκεί μια σταγόνα μπογιάς και το νερό
δεν πίνεται…
