Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 4ο τελευταίο)

ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Κριτική και ευθύνη

Το ποιο εύκολο πράγμα είναι να κάνουμε χωρίς όρους και ευθύνη κριτική. Κριτική και αναλύσεις επί αναλύσεων της κατάστασης για το ΚΚΕ, την πολιτική του κλπ. Δεν είναι όμως καθόλου εύκολο η κριτική να γίνεται με ηθική δέσμευση και λογική απαίτηση να ακολουθείται από επαρκή απάντηση στο πως θα διορθωθεί το λάθος που εντοπίζει η κριτική. Είναι άπειρες οι φορές που βλέπουμε την κριτική. Λίγες την πρακτικά εφαρμόσιμη πρόταση. Δυστυχώς στις ως τώρα κριτικές πληθωρίζουν οι στείρες κριτικές και είναι λίγες οι θετικές.

Για τους κομμουνιστές και τους μαρξιστές όμως δεν νοείται κριτική χωρίς πρόταση για λύση. Ακόμη και λάθος να είναι η πρόταση πρέπει να γίνεται και είναι 100 φορές καλύτερη από αυτή που δεν γίνεται. Άλλωστε σε μεγάλο βαθμό έτσι ξεχωρίζουν αυτοί που κάνουν κριτική για να βοηθήσουν το ΚΚΕ και αυτοί που κάνουν κριτική για να το πολεμήσουν.

Τα προηγούμενα μέρη της κριτικής μας περιείχαν ταυτόχρονα και προτάσεις διόρθωσης των αδυναμιών. Επισημάνθηκαν σοβαρά λάθη στην επικοινωνιακή πολιτική, επισημάνθηκαν σοβαρές οργανωτικές αδυναμίες και αδυναμίες σε πολλούς τομείς. Δεν θα επανέλθουμε. Τώρα θα πάμε μόνο στην πολιτική συμμαχιών και σε ζητήματα πρακτικών αναγκών του κομμουνιστικού κινήματος για τα μέτωπα.

Το μέτωπο και η στρατηγική συμμαχιών

Η πολιτική συμμαχιών αποτελεί πάντα κομβικό σημείο για την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος. Η ιστορία του είναι πάντα συνυφασμένη με τα μέτωπα σε όλα τα επίπεδα είτε είναι πετυχημένα είτε όχι.

Τα μέτωπα δεν συγκροτούνται τυχαία ούτε πάνω σε ιδεολογική βάση. Είναι ταξικά, πολιτικά, κοινωνικά και συγκροτούνται για την λύση σημαντικών προβλημάτων (αντιθέσεων). Όσο μεγαλύτερο και οξύτερο είναι το πρόβλημα τόσο ευρύτερο είναι το εύρος των κοινωνικοπολιτικών και ταξικών δυνάμεων που πρέπει να συμμετέχουν για τη λύση του.

Χωρίς να μπούμε άλλο στη θεωρία των μετώπων θα λέγαμε ότι από την εκδήλωση της κρίσης το ζήτημα έγινε επιτακτικό και αυτό φαίνεται από την ένταση με την οποία οι ευρείες μάζες αποζητούν ένα μέτωπο των αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων και του ΚΚΕ, προκειμένου να συγκροτηθεί ένας ισχυρός πόλος για έξοδο από την κρίση.

Αυτό που γινόταν αντιληπτό ήταν ότι με βάση την αντίθεση που είχε ο καθένας κατά νου να λύσει, έκτιζε και το αντίστοιχο μέτωπο. Έτσι ένας τεράστιος αριθμός προτάσεων για το τι μέτωπο πρέπει να γίνει και ποιο στόχο πρέπει να έχει κυκλοφορεί ήδη στους χώρους της αριστεράς και όχι μόνο.

Το θέμα εδώ είναι να εντοπισθεί η κυρίαρχη αντίθεση πάνω στην οποία θα χτιστεί το μέτωπο με τις παράγωγες αντιθέσεις που τη συγκροτούν. Η λύση αυτής της αντίθεσης πρέπει να είναι το κλειδί που λύνει και το πρόβλημα και ανοίγει τον δρόμο για την εξουσία της εργατικής τάξης και του λαού. Ένα μέτωπο που μόνο στόχο θα έχει να λύσει ένα επιμέρους πρόβλημα αφήνοντας άθικτο το σύστημα, στην ουσία θα του δώσει παράταση ζωής αναπαράγοντας τα αδιέξοδα.

Ποιο μέτωπο;

Ένα Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο του εργαζόμενου λαού σήμερα, αποτελεί, όπως φαίνεται, την καλύτερη έκφραση του λαού στην κυρίαρχη αντίθεση του καπιταλισμού, δηλαδή στην αντίθεση λαός – μονοπώλια.

Μπορεί το όνομα του μετώπου να μη παίζει τον κυρίαρχο ρόλο αλλά όποιο και αν είναι, πρέπει να αντανακλά το περιεχόμενο. Το αντιφασιστικό μέτωπο, το παλλαϊκό μέτωπο, το ΕΑΜ, το δημοκρατικό μέτωπο (ΕΔΑ) κ.α που κατά καιρούς συγκροτήθηκαν, αντανακλούσαν την επίλυση της κυρίαρχης πολιτικής, ταξικής ή εθνικής αντίθεσης της εποχής τους. Αυτό απαιτείται να γίνει και σήμερα. Πχ το «αντικαπιταλιστικό μέτωπο» θεωρητικά είναι πιο προχωρημένο από τον αντιμονοπωλιακό διότι παραπέμπει κατευθείαν στη λύση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού (κεφάλαιο – εργασία) παρακάμπτοντας την κυρίαρχη (μονοπώλια – λαός). Έτσι όμως σχεδόν όλα τα μεσαία στρώματα βγαίνουν πρακτικά εκτός μετώπου και μόνο σε ιδεολογική βάση θα υπάρχουν προσχωρήσεις σε αυτό από τα μεσαία στρώματα. Τα μέτωπα όμως δεν συγκροτούνται σε ιδεολογική βάση αλλά σε κοινωνικοπολιτική και αντανακλούν συμφέροντα τάξεων και στρωμάτων που έχουν άμεση ανάγκη και υλικό συμφέρον από την επίτευξη των στόχων τους.

Ενίοτε συγκροτούνται μέτωπα για επιμέρους κρίσιμες αντιθέσεις όπως η αποτροπή του φασισμού ή η αντιμετώπιση ξένου εισβολέα οπότε λαμβάνουν χώρα και οι ανάλογες μεταβολές στο εύρος των δυνάμεων που συμμετέχουν και στους στόχους. Αν για παράδειγμα τα πράγματα οξυνθούν πολύ και η αστική τάξη κατευθύνει τα πράγματα προς νέες μορφές φασισμού, θα είμαστε αναγκασμένοι να μεταθέσουμε το κέντρο συγκρότησης του μετώπου στον αντιφασιστικό άξονα για να περιλάβουμε και δυνάμεις που ενδιαφέρονται μόνο για τη απόκρουση του φασισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση παρότι γνωρίζουμε ότι η τελική λύση είναι η ανατροπή των μονοπωλίων και της εξουσίας του κεφαλαίου, θα προταχθεί η αποτροπή του φασισμού. Το παράδειγμα αυτό αναφέρεται γιατί από πολλές πλευρές σημειώνεται ότι, τηρουμένων των αναλογιών, η χώρα μπήκε σε διαδικασίες αποσύνθεσης τύπου Δημοκρατίας της Βαίμάρης που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία και δεν αποκλείεται να τεθεί θέμα αντιφασιστικού μετώπου.

Οι πολιτικές δυνάμεις

Μπορεί σήμερα πράγματι να μην υπάρχει έδαφος συνεννόησης για ένα αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο αλλά αυτά τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν και οι μικρές έστω οργανώσεις που μπορούν να συμφωνήσουν θα αποτελέσουν την μαγιά αλλά και την ψυχολογική δύναμη για πολλαπλάσια οφέλη για το μέτωπο. Έτσι η αποτίμηση πιθανών συμμάχων οργανώσεων πρέπει να γίνεται με βάση τις μελλοντικές ωφέλειες και όχι με στατική αποτίμηση. Οι πολιτικές αντιθέσεις που σήμερα παρουσιάζονται μπορούν σταδιακά να μπουν σε πρακτική δοκιμασία εξομάλυνσης στο συνδικαλιστικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο από τα κάτω ώστε να καλλιεργηθεί το έδαφος του μετώπου για να γίνουν κινήσεις από τα πάνω.

Το πρόγραμμα

Θα λέγαμε ότι με βάση τα προαναφερθέντα το περιεχόμενο του προγράμματος ενός μετώπου με προοπτική στην Ελλάδα σήμερα, δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη σειράς αντιμονοπωλιακών αντιιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών μέτρων τα οποία θα θέτουν επί τάπητος την επίλυση των κυριότερων αντιθέσεων και θα ανοίγουν προοπτικές χωρίς να παγιδεύουν την μετεξέλιξή του μέχρι την λαϊκή εξουσία. Αν π.χ. το πρόγραμμα δεν περιέχει στην προοπτική του την έξοδο της χώρας από την ΕΕ αλλά προβλέπει την παραμονή, ακόμη και να περιέχει προχωρημένα «επαναστατικά» μέτρα στο εργασιακό, το συνταξιοδοτικό κλπ αργά ή γρήγορα θα σκοντάψει στις υπερεξουσίες της ΕΕ και το μέτωπο ή θα υποταχθεί ή θα διαλυθεί.

Ήδη από πολλές πλευρές αλλά και εκατοντάδες αγωνιστές που αγωνιούν για την εξέλιξη των πραγμάτων, έχουν κατατεθεί σωρεία προτάσεων για το περιεχόμενο ενός μετώπου του εργαζόμενου λαού είτε σε ελάχιστο πρόγραμμα είτε σε γενικές αρχές και όλες αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν από το ΚΚΕ και όσες δυνάμεις ενδιαφέρονται πραγματικά και όχι υποκριτικά για το μέτωπο. Φυσικά δεν μιλάμε εδώ για υποκριτικές ή ύποπτες προτάσεις «μετώπων» τύπου «αριστερής διακυβέρνησης» κλπ που μόνο στόχο είχαν την ψηφοθηρία σε βάρος του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ κλειδί του μετώπου

Χωρίς καμία αμφιβολία και χωρίς να κάνουμε αναλυτική τεκμηρίωση, το κλειδί για οποιοδήποτε αριστερό αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο του εργαζόμενου λαού είναι σήμερα το ΚΚΕ. Χωρίς αυτό, μπορεί να γίνονται συνεχώς σχέδια, προγράμματα και προτάσεις αλλά μένουν πάντα στο χαρτί και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να υλοποιηθούν.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Οι πρακτικές συγκρότησης του μετώπου

Ό,τι και να γράψουμε ό,τι και να πούμε, όποιες θεωρίες και να κάνουμε, το κρίσιμο σημείο συγκρότησης οποιουδήποτε ριζοσπαστικού αριστερού μετώπου είναι οι πάντα πρακτικές που ακολουθούνται για τη συγκρότησή του. Πρακτικές αποκλεισμού από ιδεολογικούς λόγους για μικρές διαφορές ή πρακτικές παράβλεψης μεγάλων διαφορών κατά τη συγκρότηση των μετώπων ή κατά τη λειτουργία τους, μπορεί να το οδηγήσουν ή στην αφυδάτωση ή σε διαλυτικές μικροαστικές καταστάσεις.

Αυτό που καταλογίζουν πολλοί από τους φίλους του ΚΚΕ στις πρακτικές του για το μέτωπο είναι η στενή αντίληψη της συγκρότησής του. Οι μετωπικές οργανώσεις όπως ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ κ.α. που στηρίζει το ΚΚΕ είναι μεν προϋπόθεση προώθησης μετωπικών θέσεων αλλά η μεταξύ τους ενότητα δεν συγκροτεί μέτωπο. Η βάση τους, παρά τις διακηρύξεις, ήταν πρακτικά η ιδεολογική ενότητα με το ΚΚΕ. Αυτό ακύρωνε στην ουσία την έννοια του μετώπου. Το ίδιο και με τις Λαϊκές Επιτροπές οι οποίες συγκροτήθηκαν από κομμουνιστές αλλά δεν ανοίχτηκαν σε ευρείες μάζες με αποτέλεσμα να αποτελέσουν κλειστές ομάδες που αδυνατούν να παίξουν αποφασιστικό πολιτικό και κοινωνικό ρόλο στον χώρο τους.

Το κρίσιμο σημείο είναι οι πρακτικές συγκρότησης μετώπου να ανοιχτούν με πρωτοβουλία του ΚΚΕ σε ευρείες μάζες με ανοικτά προσκλητήρια και χωρίς φανερά η αφανή ιδεολογικοπολιτικά εμπόδια. Το πιο βασικό στοιχείο αυτής της πρακτικής δεν είναι οι διακηρύξεις αλλά το περιεχόμενο που θα δίνεται στις οργανώσεις βάσης αυτών των μετωπικών οργανώσεων και κυρίως η δημιουργία κλίματος ελεύθερης ανάπτυξης πρωτοβουλιών και ευθυνών από του νεοεισερχόμενους. Έτσι θα αναπτύξουν νέες καινοτομικές ιδέες δράσης και ταυτόχρονα θα μπουν στη φωτιά της μάχης η οποία είναι η μόνη που μπορεί να σφυρηλατήσει τις συνειδήσεις και να τους κάνει αποφασισμένα ή και πρωτοπόρα μέλη του μετώπου.

Όσον αφορά τις σύμμαχες οργανώσεις, οι αρχές κάθε μετώπου για την ισοτιμία και τον σεβασμό της διαφορετικότητας μέσα στην ενότητα του μετώπου είναι γνωστές δεν χρειάζεται εδώ να αναφερθούν. Εκείνο που προέχει είναι οι πρακτικές πρωτοβουλίες να μαζευτούν όσες δυνάμεις υπάρχουν σε ένα ενιαίο μέτωπο του εργαζόμενου λαού που θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και όχι αθροιστικά. Οι χθεσινές εχθρότητες πρέπει να επανεκτιμηθούν με βάση τις σημερινές ανάγκες συγκρότησης μετώπου ώστε να διερευνηθεί έξω από αντιπαλότητες και το ελάχιστο έδαφος συγκρότησης μετώπου.

Σε κάθε περίπτωση το μέτωπο δεν αλλάζει την φυσιογνωμία των οργανώσεων που συμμετέχουν και, φυσικά, το ΚΚΕ διατηρεί όχι μόνο την αυτοτέλειά του μέσα στο μέτωπο, όπως και κάθε οργάνωση, αλλά διατηρεί και το σύνολο των στόχων και την ιστορική του αποστολή που ξεπερνά τα όρια του μετώπου.

Η αισιοδοξία μας

Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που η ψυχή του είναι επαναστατική δεν προσκυνά, δεν υποκύπτει, δεν πεθαίνει. Μπορεί να φαίνεται ότι λυγίζει κάποιες στιγμές, μπορεί να πανηγυρίζουν οι αντίπαλοι ότι το εξαφάνισαν ή το εξόντωσαν αλλά αυτό ξεπετάγεται πάντα μπροστά τους πρωτοπόρο, μαχητικό, ανυπότακτο. Δεν είναι κάποιο υπερφυσικό ή μεταφυσικό φαινόμενο. Είναι απολύτως φυσικό και στηρίζεται στη συνεχή αναπαραγωγής της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, της αέναης αναγέννηση της ταξικής σύγκρουσης της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο και της ανάγκης της να απαλλαγεί επιτέλους από την εκμετάλλευση.

Με βάση αυτή τη γενική αρχή η αναγέννηση δεν είναι μόνο αναγκαία αλλά και αντικειμενική διαδικασία. Ποιο είναι το ζητούμενο; ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ! Αυτοί οι πρωτοπόροι μαχητές παντός καιρού. Αυτοί μόνο μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα και να υλοποιήσουν τους πόθους του λαού και την νομοτέλεια της ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου μέσα από τους καθημερινούς αγώνες και την οργάνωση του λαού στις μάχες αυτές.

Πράγματι, ο λαός αυτή τη στιγμή για να δει «φως στο τούνελ» της κρίσης και να συσπειρωθεί γύρω από ένα σκοπό, έχει άμεση ανάγκη από μια πρωτοπορία αγωνιστών που έχουν αποφασίσει όλες τις θυσίες προκειμένου να την απαλλάξουν από την εκμετάλλευση. Αυτή η πρωτοπορία γεννιέται μόνο μέσα από τους αγώνες.

Το ανθρώπινο δυναμικό

Υπάρχει εκτός ΚΚΕ ένας τεράστιος αριθμός δυνάμεων που τον αποτελούν ριζοσπάστες αριστεροί, πρώην μέλη του κόμματος, φίλοι του κόμματος, δημοκράτες αγωνιστές, μαχητές κοινωνικών και τοπικών αγώνων, μαχητές της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ, των αγροτών, των νέων, των συνταξιούχων που αναμένουν ένα γενναίο προσκλητήριο από το ΚΚΕ για να ανοίξουν μια νέα σελίδα αγωνιστικών δεσμών μαζί του στους σημερινούς αγώνες.

Αυτό είναι το ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να αποτελέσει τη βασική δύναμη του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού, Δημοκρατικού Μετώπου.

Το ζήτημα εδώ έχει δύο πλευρές απλές, λιτές αλλά και μεγάλες. Το πρώτο είναι το γενικό προσκλητήριο που δεν θα εξαιρεί και δεν θα προϋποθέτει τίποτα πέρα από τα ελάχιστα που αποδίδει ο τίτλος του μετώπου και το δεύτερο, το άμεσο άνοιγμα πρακτικών διαδικασιών συγκέντρωσης όλων αυτών των ανθρώπων σε τοπικές οργανωτικές μορφές, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι και οι Λαϊκές Επιτροπές με νέο ευρύ περιεχόμενο και οι Εργατικές Επιτροπές στους εργασιακούς χώρους.

Δεν είναι καθόλου ανάγκη η συμφωνία σε ιδεολογικά, και ειδικά πολιτικά ζητήματα για το μέτωπο. Αρκεί να συνενώνονται οι δυνάμεις στους κεντρικούς στόχους και να εκπονούν από κοινού πλάνα αγωνιστικής υλοποίησής τους.

Ένα τέτοιο μέτωπο με συμμετοχή μεγάλου αριθμού μαχητών της αριστεράς θα αποτελέσει το έδαφος ανάδειξης νέων πρωτοπόρων λαϊκών αγωνιστών οι οποίοι θα αποτελέσουν και τη δεξαμενή άντλησης νέων μελών και στελεχών για το ΚΚΕ. Χωρίς αυτό το ευρύ έδαφος, η άντληση εφεδρειών και νέων δυνάμεων θα είναι πάντα μια βασανιστική υπόθεση και θα σκοντάφτει στην απόσταση που χωρίζει τις απαιτήσεις ενός μέλους του κόμματος από τους απλούς ανθρώπους που δεν έχουν ψηθεί σε μάχες. Το πρόβλημα φάνηκε καθαρά στην αδυναμία του ΚΚΕ να κεφαλαιοποιήσει τα αποτελέσματα των αγωνιστικών κινητοποιήσεών του στα χρόνια της κρίσης.

Προσκλητήριο

Καταλήγοντας για το τι πρέπει να γίνει άμεσα, θεωρούμε ότι το ΚΚΕ σαν το κλειδί της συγκρότησης Αντιμονοπωλιακού, Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου του εργαζόμενου λαού που θα περιλάβει όλες τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κοινωνικών δυνάμεων που ακουμπάνε τα συμφέροντά τους σε αυτό, πρέπει:

• Να μελετήσει τις ως τώρα αδυναμίες και αποτυχίες των μετωπικών πολιτικών σε πολιτικό και κυρίως πρακτικό επίπεδο.

• Να αναμορφώσει την πολιτική και πρακτική συμμαχιών με βάση τα συμπεράσματα και τις λενινιστικές αρχές συμμαχιών, συγχρονίζοντας το περιεχόμενο των προτάσεων και του ελάχιστου προγράμματος στις σημερινές ανάγκες.

• Να απευθύνει με γενναιότητα καρδιάς ένα πλατύ προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να συγκροτήσουν αυτό το μέτωπο.

• Να προσκληθούν όλα τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ που βρέθηκαν για διάφορους λόγους εκτός ΚΚΕ και δεν στρατεύθηκαν σε αντι-ΚΚΕ πολιτικές να επανασυνδεθούν με το κόμμα με οποιαδήποτε πρόσφορη οργανωτική μορφή πέρα από την ένταξή τους σε μετωπικές οργανώσεις.

• Να προσκληθεί η νεολαία να αναλάβει το βαρύ έργο να πρωτοπορήσει στους αγώνες μαζί με την εργατική τάξη και με νέες ιδέες και δράσεις να δώσει στον λαό το αίσθημα ότι με αποφασιστικότητα, συγκεκριμένη στόχευση και συστράτευση, μπορεί να βγει νικητής από αυτή τη μάχη.

Αυτό το προσκλητήριο το αναμένουν όχι μόνο οι αγωνιστές της αριστεράς και οι φίλοι του ΚΚΕ αλλά και ευρείες μάζες που δυνητικά μπορούν να ενταχθούν στο μέτωπο και στον κοινό αγώνα.


(*)Σημείωση. Ο συγγραφέας του κειμένου δεν έχει καμία οργανωτικού χαρακτήρα σύνδεση με το ΚΚΕ και οι απόψεις του είναι προσωπικές.

Ποιος κατέχει την εξουσία στην Αίγυπτο;

Ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Μούρσι ανακηρύχθηκε πρόεδρος της Αιγύπτου. Η είδηση αυτή υποτίθεται ότι ολοκληρώνει μια πορεία αμφισβήτησης της στρατιωτικής εξουσίας στην Αίγυπτο η οποία υποτίθεται ότι ανατράπηκε μετά από τη μεγάλη εξέγερση του λαού που είχε ως κέντρο την πλατεία Ταχρίρ. «Ιστορική εξέλιξη» στα χρονικά της Αιγύπτου και του αραβικού κόσμου χαρακτηρίστηκε η ανακήρυξη του ισλαμιστή υποψηφίου αλλά μόνο στα λόγια. Η πραγματική εξουσία στη χώρα παραμένει το Στρατιωτικό Συμβούλιο.

 Δεν έχουμε καμία συμπάθεια στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης της Αιγύπτου και συμβιβασμένοι με τους αμερικανούς είναι. Έχουν στο ενεργητικό τους την δράση 5ης φάλαγγας κατά του αριστερού και προοδευτικού κινήματος της Αιγύπτου σε συνεργασία με το καθεστώς. Ωστόσο ο λαός ψήφισε τον υποψήφιό του ελπίζοντας ότι θα εφαρμόσει άλλη πολιτική και τις στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικές ελευθερίες.  

Δεν είναι βέβαιο ότι θα ικανοποιήσει αυτές τις ελπίδες και δεν θα μετατραπεί και αυτός σε έναν αντιδραστικό θρησκευτικοπολιτικό δυνάστη. Εκείνο που παρατηρήσαμε μέσα από τη σκληρή διαμάχη των μερίδων της αστικής τάξης της Αιγύπτου για τον έλεγχο της χώρας με ενεργή συμμετοχή και των αμερικανών είναι ότι ο λαός στης Αιγύπτου για άλλη δημοκρατία εξεγέρθηκε και άλλη του ετοιμάζουν.  

Είχαμε επισημάνει επανειλημμένως, όταν γινόταν οι αραβικές εξεγέρσεις και ειδικά της Αιγύπτου, ότι αν ο λαός δεν πάρει πραγματικά την εξουσία στα χέρια του αργά ή γρήγορα θα επανακάμψουν με άλλη μορφή οι ίδιες δυνάμεις στην εξουσία. Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι αν δεν έχει ο λαός ένα εναλλακτικό κέντρο εξουσίας και εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα εξουσίας, το αδιέξοδο κάθε εξέγερσης είναι προδιαγεγραμμένο. Αυτό φαίνιεται να επιβεβαιώνεται και στην Αλιγυπτο. Ο λαός ή θα πέσει στο στρατιωτικο καθεστώς ή στο ημιισλαμικό των Α. Μουσουλμάνων. 

Έχει σημασία όμως να δούμε τη σύγκρουση της αστικής τάξης της Αιγύπτου μέσα από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. 

Ο νέος πρόεδρος θα κληθεί να ασκήσει τα λιγοστά του καθήκοντα ασφυκτικά περιορισμένος από τον στρατό.

Με ένα έκτακτο συνταγματικό διάταγμα λίγες ώρες αφότου είχαν κλείσει οι κάλπες των προεδρικών εκλογών στις 17 Ιουνίου, το κυβερνών Στρατιωτικό Συμβούλιο ανέθεσε στον εαυτό του(!!!) υπερεξουσίες στον απόηχο της διάλυσης του Κοινοβουλίου που είχαν προκύψει από τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές και στο οποίο ήταν κυρίαρχη η Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Οι υπερεξουσίες που ανέλαβε ο στρατός καταγγέλθηκαν ως πραξικόπημα και χιλιάδες Αιγύπτιοι διαδήλωσαν επί ημέρες στην πλατεία Ταχρίρ.

Ο νέος πρόεδρος πρέπει να ζητά την έγκριση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου, το οποίο διατηρεί την πρωτοβουλία της πρότασης, αλλά και της έγκρισης των νόμων. Επιπλέον, η χώρα δεν έχει ακόμη Σύνταγμα και θα περάσουν μήνες πριν ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ενάμιση χρόνο μετά την πτώση του μισητού για πολλούς 30ετούς καθεστώτος Μουμπάρακ, οι Αιγύπτιοι βλέπουν ότι έχουν γίνει επί της ουσίας πολύ λίγα βήματα προς μία πραγματική δημοκρατία. 

Αν δεν κατοχυρώσει ο λαός την εξουσία αυτή θα γίνεται το λάφυρο κάθε επίδοξου φανερού ή κρυφού κυβερνήτη.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 3ο)

 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΤΑΞΙΚΗ ΘΕΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Αν πιστέψουμε τους περισσότερους απλούς ανθρώπου, φίλους ή όχι του ΚΚΕ για το τι έφταιξε και το ποσοστό του ΚΚΕ πήγε στο 4,5%,  η αχίλλειος πτέρνα του κόμματος ήταν η επικοινωνιακή πολιτική. Αυτή η τοποθέτηση δεν σχηματίσθηκε στις τελευταίες προεκλογικές περιόδους. Από καιρό ακούγονταν και κυκλοφορούσε.  

Όμως όπως επισημάνθηκε το 2^ο μέρος αυτής της κριτικής ανάλυσης, ο βασικός λόγος της μεγάλης πτώσης ήταν οι οργανωτικές αδυναμίες του κόμματος στους μαζικούς χώρους.  Η αδυναμία του να μεταφράσει σε οργανωτική διεύρυνση και εμβάθυνση την αντίθεση του λαού στα μέτρα που λαμβάνονταν και πολύ περισσότερο τις μεγάλες κινητοποιήσεις που οργάνωσε από την αρχή της κρίσης. 

Οι επικοινωνιακές πολιτικές σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν τον κύριο μηχανισμό ανατροπής των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων.

Πρέπει όμως να σημειώσουμε εδώ, όσον αφορά ένα κομμουνιστικό κόμμα, την αμφίδρομη διαλεκτική σχέση αλληλεπίδρασης που έχει η επικοινωνιακή πολιτική με την οργανωτική πολιτική και αντίστροφα (πρόγραμμα, λόγος, προπαγάνδα, εκδηλώσεις, πρακτικές δράσεις, έντυπος ηλεκτρονικός ραδιοτηλεοπτικός πόλεμος, ιδεολογικός πόλεμος, ενημέρωση, προκηρύξεις κλπ). Το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο, ανεξάρτητα αν το κύριο από τα δύο είναι η οργάνωση. Κάθε επιτυχία στον επικοινωνιακό τομέα ενισχύει τον οργανωτικό και κάθε επιτυχία στον οργανωτικό τομέα ενισχύει τον επικοινωνιακό. Τα παραδείγματα από τη σπουδαία δράση του Λένιν στον τομέα αυτόν είναι άπειρα. 

Τα όρια των επικοινωνιακών πολιτικών

Οι επικοινωνιακές πολιτικές από μόνες τους μπορούν κάλλιστα να μετακινήσουν μεγάλες μάζες ψηφοφόρων μεταξύ των πολιτικών σχηματισμών στο ίδιο ταξικό μπλοκ αλλά όχι από το ένα ταξικό μπλοκ στο άλλο. Αυτός είναι ο λόγος που δημιουργείται μια ανεστραμμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας για τη δύναμη της επικοινωνιακής πολιτικής όταν γίνεται μεγάλη μετακίνηση ψηφοφόρων μεταξύ των αστικών κομμάτων στο ίδιο ταξικό μπλοκ, την οποία οι αστοί πολιτικοί την έχουν αναγάγει σε «λαϊκή πραγμάτωση της δημοκρατίας» και σε επιστήμη της παραπλάνησης.  

Διαχειριστικοί ανταγωνισμοί και επικοινωνιακή πολιτική 

Οι αστοί πολιτικοί έχοντας λυμένο από άλλους το πρόβλημα της ταξικής εξουσίας την οποία διασφαλίζει το κεφάλαιο και τα κρατικά όργανα της δικτατορίας του, ασχολούνται μόνο με την διαχειριστική πλευρά της εξουσίας αυτής. Έτσι κρίνονται και σε αυτό το πεδίο αναπτύσσουν τους ανταγωνισμούς τους, τους οποίους αναγάγουν στο Α και το Ω της πολιτικής, σύροντας και τον λαό σε αυτά τα διλήμματα με τα μέσα πίεσης και διάπλασης που διαθέτει το σύστημα.  

Να σημειώσουμε εδώ ότι όταν ένα κόμμα αποδεδείχνει στο κεφάλαιο ότι είναι ικανότερο να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, ιδίως σε περίοδο κρίσης, τότε ξαφνικά ο λαός «πληροφορείται» ότι το κόμμα αυτό έχει όλα τα χαρίσματα για να υπηρετήσει υπεύθυνα και στα σίγουρα τα συμφέροντά του! Όχι λίγες φορές η ίδια διαδικασία ακολουθείται και για τα πρόσωπα - ηγέτες αυτού του κόμματος.  

Τα κόμματα αυτά ανεξάρτητα από το πού βρισκόταν όταν δεν τα είχε ανάγκη η αστική τάξη, ξαφνικά εκτοξεύονταν στα ύψη δημοσκοπήσεων και ποσοστών και στο τέλος κυβερνούσαν. Τα αποτελέσματα τέτοιων πορειών είναι γνωστά. Όλη η ιστορία του καπιταλισμού είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις εδώ και παγκοσμίως. Υπ αυτές τις συνθήκες σημειώνουμε τις περιπτώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου την περίοδο 1977-81, του Γ.Α. Παπανδρέου το 2009 (σε λίγους μήνες από γραφικός «Γιωργάκης» έγινε υπεύθυνος ηγέτης με παγκόσμιο κύρος!) και του Α. Τσίπρα με το κόμμα του.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6% το 2009 εκτινάχθηκε στο 27% το 2012. Αυτή η εκτίναξη έχει άμεση σχέση με τις επιτυχημένες κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι, στην κρίση αυτή, είναι ικανός να διαχειριστεί τις υποθέσεις της κοινωνίας (κεφαλαίου). Εν όσο δεν γινόταν πιστευτός από την αστική τάξη και δεν έδινε τα διαπιστευτήριά του ή η κρίση δεν απαιτούσε επιστράτευση ακόμη και αριστερών «σωτήρων», ο ΣΥΡΙΖΑ έμπαινε - δεν έμπαινε στη βουλή.  

Αυτή είναι η ερμηνεία της μετακίνησης ψηφοφόρων εντός του ίδιου ταξικού πολιτικού μπλοκ.  

Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι οι εκτελεστές της Ρ. Λούξενμπουργκ και των Γερμανών κομμουνιστών επαναστατών σπαρτακιστών, ήταν καθόλα αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες που διακήρυτταν τον σοσιαλισμό και κλήθηκαν σε κρίσιμη στιγμή από την αστική τάξη να σώσουν το σύστημα, πράγμα που έκαναν επιτυχώς! Ύστερα οι πρωτεργάτες τους συνταξιοδοτήθηκαν επί τιμή από τον Χίτλερ και την αστική τάξη για τις υπηρεσίες τους! 

Επικοινωνιακές αδυναμίες 

Γενικά το επικοινωνιακό κομμάτι του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια είχε πολλές αδυναμίες. Οι περισσότερες είναι γνωστές ιδίως αυτές που σχετίζονται με την παρουσία στελεχών σε τηλεοπτικές εκπομπές ανεξάρτητα από την εχθρική ως προβοκατόρικη λειτουργία πολλών δημοσιογράφων. Τα στελέχη δεν είχαν καθαρό, ξάστερο, επαναστατικό λόγο, δεν εξέθεταν ένα πρόγραμμα που να «βουλώνει στόματα» και να θέτει τα διλήμματα στους άλλους.  Κατά κανόνα είχαν τακτική άμυνας και απολογητισμού. Τουλάχιστον αυτό προσλάμβαναν οι ψηφοφόροι οι οποίοι πολλές φορές μετέφραζαν αυτή την τακτική σε ηττοπαθή κατάσταση.  

Τα στελέχη παρουσίαζαν αδυναμίες ανάπτυξης κατανοητού λόγου στη γλώσσα του λαού. Όχι λίγες φορές γίναμε μάρτυρες χρήσης κομματικών ορολογιών και τσιτάτων για να αντικρούσουν επιθέσεις σαν να απευθύνονταν σε κομματικά στελέχη, πράγμα που είχε αρνητικές συνέπειες. Άλλοτε δεν είχαν την αμεσότητα και δεν παρήγαγαν στιγμιαία σκέψεις και θέσεις για να αντιπαρατεθούν με αποτέλεσμα να καταφεύγουν συνεχώς σε γενικόλογες θέσεις.  

Η επικοινωνιακή πολιτική  στους μαζικούς χώρους 

Ομοίως και η επικοινωνιακή πολιτική  στους μαζικούς χώρους σταδιακά συρρικνώθηκε σε προβολή μόνο βασικών κεντρικών θέσεων. Αυτό σήμαινε αφοπλισμό των στελεχών των μαζικών οργανώσεων από το όπλο της παραγωγής θέσεων και ιδεολογίας προσαρμοσμένης στο χώρο τους. Η κατάσταση αυτή μετέτρεπε τα στελέχη σε απλούς ιμάντες μεταβίβασης των θέσεων και του προγράμματος χωρίς προσαρμογές και χωρίς διαλεκτική αναπαραγωγή τους στις ειδικές συνθήκες κάθε χώρου. Αυτό όμως γινόταν αντιληπτό από τα μέλη των οργανώσεων με αποτέλεσμα να χάσουν την έλξη τους οι θέσεις του ΚΚΕ.  

Δεν αρκεί να έχεις γενικά σωστές θέσεις πρέπει αυτές να μπορούν να γίνουν σωστές θέσεις ειδικά. Μόνο τότε θα έχεις αποτελέσματα. 

Παράδειγμα προς αποφυγή παρόμοιας ισοπεδωτικής πολιτικής σε θέσεις για  μαζικούς χώρους αποτέλεσε η πρακτική των προγραμμάτων και διακηρύξεων των παρατάξεων της ΠΑΣΕΒΕ που πρόσκεινται στο ΚΚΕ. Τα τελευταία χρόνια κατά κανόνα έχει καταργηθεί η ειδική παραγωγή θέσεων και προγραμμάτων στους κλάδους των μικρομεσαίων. Υπήρχε μια κεντρική διακήρυξη στην οποία άλλαζε το εισαγωγικό κομμάτι και σε όλα τα άλλα ήταν σχεδόν η ίδια. Είτε επρόκειτο για κλάδο, είτε για σωματείο, είτε ομοσπονδία είτε για τη ΓΣΕΒΕΕ και την ΕΣΕΕ ο κορμός ήταν ίδιος. Τα τοπικά στελέχη δεν έβαζαν τη δική τους «σφραγίδα», δεν έβγαζαν την δική τους ειδική διακήρυξη με ανάλυση των επαγγελματικών προβλημάτων, με ειδικές προτάσεις κλπ.  

Στο τέλος αυτό καταντούσε «ξύλινη γλώσσα». Τα στελέχη δεν είχαν τίποτα να προσθέσουν και να αφαιρέσουν, επαναπαύονταν στο γενικό κείμενο και ανέμεναν την αύξηση των δυνάμεών τους με βάση τις γενικές διακηρύξεις.  

Το ίδιο ακριβώς έγινε και στις τελευταίες εκλογές στα επιμελητήρια όπου ένα ίδιο κείμενο, ίσχυε για του μικρομεσαίους της Ξάνθης, της Αθήνας και της Κρήτης. Ομοίως το ίδιο κείμενο ίσχυε για τους Βιοτέχνες, τους Επαγγελματίες και τα τμήματα Υπηρεσιών! Ούτε μια διαφορά! Όλο το δυναμικό των παρατάξεων στα επιμελητήρια το μόνο που είχε να κάνει ήταν να αναλύει αυτό το γενικό κείμενο.  

Στην ουσία η παράταξη στους μαζικούς χώρους αφοπλίζονταν, υποβαθμίζονταν και αδρανοποιούνταν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αφαίρεση της προσωπικής συμμετοχής και του ενθουσιασμού που παράγει αυτή η μάχη. Χωρίς ενθουσιασμό όμως, με απλή καθηκοντολογία, καμία μάχη δεν κερδίζεται. Έτσι «κάθονταν» εκλογικά οι παρατάξεις. Με άλλα λόγια τα στελέχη και μέλη των μαζικών παρατάξεων απαντούσαν στην υποβάθμιση της ενεργής συμμετοχής τους με απλή «εκτέλεση του καθήκοντος» πράγμα που στην πραγματικότητα σήμαινε «λευκή απεργία» στην ενεργή προώθηση των θέσεων του κόμματος. 

Δεν είναι γνωστό αν στις συνελεύσεις και συνεδριάσεις αυτών των παρατάξεων επισημαίνονταν όλα αυτά. Αν όμως δεν επισημαίνονταν και επικρατούσε σιωπή η οποία φαινόταν σαν «συμφωνία» με τις κεντρικές εισηγήσεις, σήμαινε ότι και στην κριτική γινόταν «λευκή απεργία». Αυτό είναι μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση για ένα επαναστατικό κόμμα γιατί στην ουσία κανένας δεν φωνάζει για να διορθώσει μια πορεία προς τα βράχια. Τα φωτισμένα στελέχη του κόμματος πρέπει άμεσα να ερμηνεύσουν την κατάσταση και να κτυπήσουν συναγερμό.  

Τα εκλογικά αποτελέσματα τόσο στις συνδικαλιστικές οργανώσεις όσο και στα επιμελητήρια ήταν απογοητευτικά. Από κάποια στοιχεία στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα φάνηκε ότι σε μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις υπήρξαν και απώλειες τη στιγμή ακριβώς που η κρίση έκαιγε τους εργαζόμενους και το ΚΚΕ είχε κατεβάσει κόσμο στο δρόμο. 

Το δίδαγμα από αυτά είναι ότι όταν αδρανοποιείς με έμμεσους τρόπους τις οργανωμένες δυνάμεις σου στους μαζικούς χώρους αυτές το ανταποδίδουν στα ίσα, σιωπηρώς μεν αλλά πραγματικώς με αδράνεια τόσο σε οργανωτικό όσο και σε επικοινωνιακό επίπεδο. 

Ο ρόλος του διαδικτύου 

Πολλές φορές υπερτιμάμε ή υποτιμάμε τα μέσα επικοινωνίας για την άσκηση επικοινωνιακής πολιτικής. Ένα από τα μέσα που υποτιμήθηκε είναι το διαδίκτυο. Η χρησιμοποίησή του από πράκτορες, μυστικές υπηρεσίες, προβοκάτορες κλπ δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε από τον ιδεολογικό πόλεμο που γίνεται εκεί μέσα. Άλλο να προφυλάσσεις και να μη δίνεις πληροφορίες που μπορεί να αξιοποιήσει ο εχθρός και άλλο να εγκαταλείπεις το πεδίο. Άλλο να υπάρχουνε εκεί προβοκάτορες παραπληροφόρησης και άλλο να αρνείσαι τον δικό σου ρόλο.

Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι ιδίως νέοι συνδέονται με αυτό και τρισεκατομμύρια πληροφοριών κυκλοφορούν από όλο τον κόσμο. Είναι το φθηνότερο και αμεσότερο μέσο κυκλοφορίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Είναι μια τεράστια αποθήκη ταχύτατων πληροφοριών από την οποία μπορείς να επωφεληθείς αν τις αξιοποιήσεις σωστά.

Τα τεχνικά μέσα από μόνα τους δεν έχουν τάξη αλλά μπορούν να γίνουν όργανα μιας τάξης ή να στηθούν στην υπηρεσία μιας τάξης όπως στήνεται όλο το κλασσικό πολιτισμικό και εκπαιδευτικό εποικοδόμημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτούμαστε από τις μάχες σε αυτά τα πεδία. Ίσα - ίσα η απουσία μας από εκεί μπορεί να στοιχίσει με βαριές απώλειες. 

Οι κομμουνιστές δεν είναι δυνατόν να αφήνουν όλο αυτό το έδαφος στις δυνάμεις του συστήματος οι οποίες διαπλάθουν ανάλογα και τις συνειδήσεις. Χωρίς την ανάγκη κάποιων αναλύσεων και τεκμηριώσεων, το διαδίκτυο πρέπει να αξιοποιηθεί σωστά από τους κομμουνιστές και από τις μαζικές οργανώσεις. 

Παρεμπίπτοντος, οι «μαγικές ιδιότητες» που δίνουν κάποιοι στο διαδίκτυο ως «όργανο» του… λαού ή της επανάστασης(!) για να παραπλανήσουν τον κόσμο και να τον καθοδηγήσουν από τον «καναπέ», είναι η άλλη όψη του νομίσματος της πλήρους υποτίμησής του. Ούτε  το ένα συμβαίνει ούτε το άλλο πρέπει να συμβαίνει. Το διαδίκτυο είναι βοηθητικό αν και όχι πάντα αξιόπιστο μέσο στην πολιτική που ασκεί ένα ΚΚ και η υπερτίμηση ή υποτίμηση μόνο κακό κάνει.

Η μεταβολή των συνειδήσεων και το επαναστατικό άλμα 

Αν κάποιος κατάλαβε ότι όλα τα κακά του κόσμου βρίσκονται στις παραπάνω επικοινωνιακές αδυναμίες του ΚΚΕ, λάθος κατάλαβε.  Στην αρχή επισημάναμε ότι το άλμα από ένα ταξικό μπλοκ σε άλλο είναι απείρως δυσκολότερο από μια απλή πολιτική μετακίνηση μέσα στο ίδιο μπλοκ. 

Η επικοινωνιακές αδυναμίες του ΚΚΕ βοήθησαν αλλά δεν διαμόρφωσαν το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα. Τα αίτια είναι βαθύτερα και ανάγονται στον οργανωτικό τομέα.

Ωστόσο πρέπει να πούμε εδώ και κάτι που συνήθως υποτιμάμε. Και η καλύτερη επικοινωνιακή πολιτική για ένα ΚΚ θα έφερνε λίγα εκλογικά αποτελέσματα γιατί δεν θα είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα άλλα αστικά και μικροαστικά κόμματα αλλά τη δύναμη του ίδιου του συστήματος που καθημερινά με τα μέσα του αλλά και τους θεσμούς του πλάθει τις συνειδήσεις του λαού. 

Για να ξεκουνηθεί ένας άνθρωπος, ένας εργαζόμενος από την «τάξη» του συστήματος και να περάσει σε επαναστατική θέση ανατροπής της, το άλμα είναι τεράστιο και δεν επέρχεται επειδή κάποιος κομμουνιστής «τα λέει καλά». Αν ήταν τόσο απλά τότε οι επαναστάσεις θα ήταν έργο ρητόρων. Η μάζα των ανθρώπων πρέπει μέσα από άπειρες διαδικασίες και πρακτικές εμπειρίες να πεισθεί για αυτό το άλμα.

Από τις διαδικασίες αυτές μόνο λίγοι φτάνουν στο τέλος. Αυτοί είναι οι πρωτοπόροι, οι αποφασισμένοι και να θυσιαστούν για την αλλαγή. Οι άλλοι θέλοντας και μη περιδιαβαίνουν εκλογικά τα αστικά κόμματα είτε βαυκαλιζόμενοι ότι θα τους λύσουν τα προβλήματα είτε ότι οι λύσεις τους είναι βολικές και προσφέρονται δωρεάν, χωρίς αγώνα.  

Συμπεράσματα  

Σε πολλά αστικά και μικροαστικά κόμματα είναι φανερό ότι οι ψηφοφόροι καταλαβαίνουν ότι η ηγεσία τους κοροϊδεύει αλλά παρόλα αυτά εκεί ψηφίζουν! Η ταξική θέση των ανθρώπων δεν αντιστοιχεί στην πολιτικής τους προτίμηση όση προπαγάνδα και αν τους κάνεις. Η επικοινωνιακή πολιτική δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και να ανατρέψει τις δυνάμεις του συστήματος.

Η ευθυγράμμιση και αντιστοιχία ταξικής θέσης και πολιτικής συνείδησης γίνεται από τον εργαζόμενο λαό κάθε χώρας σε στιγμές επαναστατικής κατάστασης που οδηγεί σε ανατροπή του συστήματος. Μέχρι τότε οι αντιφάσεις θα είναι δεδομένες, διαφορετικά κανένα πολιτικό σύστημα δεν θα μπορούσε να σταθεί στον καπιταλισμό.  

Το συμπέρασμα είναι ότι η αλλαγή των συνειδήσεων και το πέρασμα σε επαναστατική πολιτική επιλογή είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία και εξαρτάται από πολλές παραμέτρους όχι μόνο της επικοινωνιακής. Η επικοινωνιακή πολιτική είναι απαραίτητη για την ταχύτερη ωρίμανση των συνειδήσεων αλλά δεν τις καθορίζει. Καμιά υποτίμηση του ρόλου της δεν πρέπει να γίνει όπως και καμία υπερτίμηση. 

Με αυτό το πλαίσιο το ΚΚΕ πρέπει να αναβαθμίσει την επικοινωνιακή του πολιτική ώστε να γίνει σημαντικός παράγοντας ωρίμανσης συνειδήσεων σε συνδυασμό πάντα με όλες τις άλλες δράσεις και επιδράσεις.

 (*)Σημείωση. Ο συγγραφέας του κειμένου δεν έχει καμία οργανωτικού χαρακτήρα σύνδεση με το ΚΚΕ και οι απόψεις του είναι προσωπικές.

Προώθηση της παγκόσμιας πολιτικής δικτατορίας του κεφαλαίου στον εργασιακό τομέα

Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών αμφισβητεί σε παγκόσμιο επίπεδο το δικαίωμα στην απεργία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.  Οι εργοδότες αντικαθιστούν το συλλογικό δικαίωμα στην απεργία με το ατομικό δικαίωμα αν θέλει κάποιος να εργαστεί για έναν εργοδότη ή όχι. Θέλουν τους εργαζόμενους άτομα χωρισμένα απέναντι στο κεφάλαιο με το οποίο… «συναλλάσσονται ισότιμα» μέσα από τους μηχανισμούς της προσφοράς και ζήτησης! 

Θεωρούν τα συνδικάτα… μονοπώλια της εργατικής δύναμης και θέλουν εφαρμογή… αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας για να απελευθερωθούν οι εργαζόμενοι από την καταπίεση των συνδικαλιστών!  Ισοτιμούν το δικαίωμα στην απεργία με το δικαίωμα στην εργασία σε ατομικό επίπεδο και καταργούν τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών νιώθοντας αδικημένη(!) ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης(!) για να κατοχυρωθεί η αμφισβήτησή της στο δικαίωμα της κήρυξης απεργίας από τα συνδικάτα για μια σειρά από χώρες. 

 Δεν θέλουν να έχουν οι εργαζόμενοι συνδικαλιστικό «καπέλο» όπως μας λένε και καμία συλλογική αντιπροσώπευση. Τους θέλουν… ελεύθερους! Αυτό ακριβώς που έλεγαν και οι «πλατείες» όταν απαγόρευαν τα συνδικάτα και τα πανώ τους για να… προστατεύσουν δήθεν τους πολίτες από τα «καπέλα» των συνδικάτων και των κομμάτων!!! Όλοι θυμούνται το τρίπτυχο «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα, έξω τα πανώ και οι σημαίες τους». 

Ας μη τα ξεχνάμε και αυτά γιατί δεν αποκλείεται σύντομα να δούμε να γίνονται πράξη οι απαιτήσεις της πλατείας. Δεν είναι άσχετες οι ανάλογες επιθέσεις στις απεργίες των Χαλυβουργών, των ναυτικών κλπ αλλά και γενικότερα η υπερπροβολή του δικαιώματος στην εργασία ως ιερότερου της απεργίας και οι φωνές να θεσπιστεί «ισοτιμία» τους, δηλαδή κατάργηση της απεργίας. 

Νεοφιλελεύθερη δικτατορία μέσα από την ατομική ελευθερία του εργαζόμενου. Τα είχε γράψει το 1959  ο πατριάρχης του νεοφιλελευθερισμού Φ. Α. Χάγιεκ και τα εφαρμόζουν σταδιακά σε παγκόσμιο επίπεδο από το 1979. 

«Το κομμάτιασμα της ελευθερίας, απόλυτη θεώρησή της σαν φυσική και όχι κοινωνική έννοια και η ακραία απομόνωση των ατόμων στην «ελευθερία» τους, είναι η άλλη όψη της φασιστικής αντίληψης για την ελευθερία η οποία ταυτίζεται με την ελευθερία του ηγέτη, του αρχηγού, και πίσω από αυτόν της άρχουσας τάξης, να ορίζει την ελευθερία όλων των άλλων. Εδώ η κοκκοποίηση της ελευθερίας από τον Χάγιεκ δίνει τη δυνατότητα σαρώματος της κοινωνικής ελευθερίας από επίδοξους σωτήρες αφού, τα απομονωμένα άτομα αδυνατούν να αντιληφθούν τη κοινωνική διάσταση της ελευθερίας και κάθε καταπάτησή τους θα μετρηθεί με βάση τη λειτουργία των νόμων της αγοράς. Από τη στιγμή που «δεν θίγεται» αυτό το «ανώτατο, φυσικό, κριτήριο» της ελευθερίας, κανένας δικτάτορας δεν είναι ενοχλητικός. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό να εκπέμπεται από την αστική τάξη και στις χειρότερες δικτατορίες. Επί πλέον οι κοινωνικές ελευθερίες που θίγονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ακριβώς τα δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα, πράγμα επιθυμητό για την αστική τάξη όταν μπορεί να το επιβάλει χωρίς μεγάλους κινδύνους. Άλλωστε ο ίδιος ο Χ. επανειλημμένα αναφέρει ως εχθρό της ελευθερίας τόσο τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα όσο ακόμα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Θωρεί, για παράδειγμα, κίνδυνο για την ελευθερία και δημοκρατία την ύπαρξη «πολλών» εργατών οι οποίο σε μια δημοκρατία θα μπορούν να γίνουν πλειοψηφία και να… αποφασίζουν παρότι οι απόψεις τους να είναι… «υποδεέστερες και επικίνδυνες»!!! 

Το «Σύνταγμα της Ελευθερίας» και οι νεοφιλελεύθερες διαστροφές

 http://aristeripolitiki.blogspot.com/2010/05/blog-post_24.html

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 2ο)

Ο ρόλος της οργάνωσης στους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων


Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17/6/2012 ήταν στην ουσία ένας θρίαμβος του συστήματος της ταξικής και πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης. Σε παραπλανητικά αλλά σοβαρά διλήμματα που κατάφερε και έθεσε το κατεστημένο στον ελληνικό λαό όπως η ΕΕ και το ευρώ, το 95% τάχθηκε υπέρ της ΕΕ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα και της προηγούμενης προσχώρησης όλων των κομμάτων πλην ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ (μ-λ)-Μ-Λ ΚΚΕ στο φιλοευρωαπαϊκό μέτωπο.


Συνέπεια αυτού ήταν το αντιμνημονιακό μέτωπο σταδιακά να μετατραπεί σε ιδιότυπο φιλομνημονιακό μέσα από «μαγικές» λέξεις όπως «πολιτική καταγγελία», «αναθεώρηση» «αναδιαπραγμάτευση» κλπ. Στην πραγματικότητα και κάτω από τις ετικέτες και εδώ τα ποσοστά ήταν 95% - 5%!


Αυτή η τεράστια επίδειξη δύναμης του συστήματος που επιβεβαίωσε στην πράξη ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές δεν μπορεί παρά να έχουμε πολλά κόμματα αλλά πάντα δύο (ταξικού χαρακτήρα) πολιτικές, στην ουσία αποκάλυψε:


• Τις αυταπάτες ότι υπάρχει έδαφος ανατροπών των βασικών επιλόγων του συστήματος για τη διασφάλιση των κερδών του κεφαλαίου και την επίρριψη της κρίσης στον λαό.
• Την αφέλεια ότι με εκλογές μπορεί ο εργαζόμενος να ελπίζει σε ριζικές αλλαγές
• Την επιβεβαίωση της μαρξιστικής θέσης ότι μόνο με την μεταβολή των συσχετισμών δυνάμεων σε ταξικό – κοινωνικό επίπεδο επέρχεται η μεταβολή των πολιτικών συσχετισμών
• Την επιβεβαίωση ότι οι ταξικοί και πολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν υπέρ του λαού και της εργατικής τάξης μόνο με την οργάνωσή τους σε βάθος με ακατάλυτους οργανωτικούς δεσμούς και με άπλωμα πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων μη ελεγχόμενων από την άρχουσα τάξη.


Το ΚΚΕ και οι αντιφάσεις ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής των μαζών


Σε αυτά τα πεδία το ΚΚΕ έχασε τη μάχη των ταξικών συγκρούσεων που αναπτύχθηκε από την έναρξη της κρίσης. Τα αποτελέσματα στο συνδικαλιστικό πεδίο των εργαζομένων και των μικρομεσαίων καθώς και αυτά της Αυτοδιοίκησης έδειξαν αδυναμία διείσδυσης στις ευρύτερες μάζες του εργαζόμενου λαού. Τα στοιχεία από τις εκλογές σε αυτούς τους χώρους έδειξαν συρρίκνωση των δυνάμεων. Την εικόνα διασώζουν εν μέρει οι απεργίες και κινητοποιήσεις που οργανώνονταν σε συνεχή βάση από τις μετωπικές οργανώσεις.


Υπήρξε μια αντίφαση μεταξύ σωστών γενικά θέσεων που πρόβαλε το ΚΚΕ σε αυτούς τους χώρους (που σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται) με το αποτέλεσμα της επίδρασής τους πάνω στις εργαζόμενες μάζες. Αυτό το πρόβλημα της μεγάλης αντίφασης μεταξύ ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής είναι ανάγκη να μελετηθεί και να λυθεί άμεσα («Αντιφάσεις εκλογικής επιλογής και ταξικής θέσης» http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html  )

Πρέπει να εντοπιστεί ο κρίκος εκείνος που αδυνατεί να μετατρέψει σωστές γενικά πολιτικές επιλογές σε ειδικές πολιτικές πρακτικές οι οποίες επιδρούν στις συνειδήσεις των μαζών και τις μεταβάλλουν.


Ο υποκειμενικός παράγοντας και οι αδυναμίες του


Στην ουσία μιλάμε για μεγάλη απόσταση μεταξύ των ικανοτήτων που έχουν τα στελέχη και τα μέλη να υλοποιούν αυτή την πολιτική με τις απαιτήσεις που έχει η εποχή μας. Αρχίζοντας από το επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης και πηγαίνοντας στα επίπεδα πρακτικής αντίληψης, διαλεκτικής προσαρμογής της δράσης, επαφής με τις μάζες καθώς και του τρόπου συμπεριφοράς, θα πρέπει να αναλυθούν όλα και να γίνουν οι ανάλογες μεταβολές.


Πολλές φορές γίναμε μάρτυρες μια αλαζονείας και άρνησης στελεχών να κατανοήσουν τις ειδικές συνθήκες του χώρου δράσης τους με πρόταξη της ορθότητας των γενικών επιλογών του κόμματος πίσω από τις οποίες καλύπτονταν. Στην ουσία υποτιμούσαν την λενινιστική θέση να αναπαράγουμε μαρξιστικά – διαλεκτικά την γενική πολιτική ως ειδική κομμουνιστική πολιτική σε κάθε χώρο τηρώντας τις γενικές πολιτικές κατευθύνεις (θέλει πολύ μελέτη και πολύ κούραση αυτό…).


Αντικαθιστούσαν την ανάγκη ειδικής πολιτικής θέσης με την γενική πολιτική πράγμα που όχι μόνο απέτρεπε να γίνει κατανοητή η θέση του ΚΚΕ αλλά βοηθούσε τους αντιπάλους να στερεώνουν την κατηγορία ότι το ΚΚΕ «ζει στον κόσμο του» και δεν ενδιαφέρεται για τα καθημερινά προβλήματα του λαού. Κάποια στελέχη φαίνεται ότι φοβόταν ότι οι ειδικές πολιτικές μπορεί να οδηγήσουν σε ρεφορμισμό(!) και δεν αξιοποιούσαν ούτε το πρόγραμμα του κόμματος που πολύ καθαρά περιγράφει και ειδικές τρέχουσες συγκυριακές θέσεις δένοντάς τες διαλεκτικά με το αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα χωρίς πρόβλημα.


Η διαλεκτική εξειδίκευση θέσεων σε κάθε χώρο και η προβολή τους όχι μόνο δεν είναι άρνηση της γενικής πολιτικής του κόμματος αλλά είναι η ο μόνος τρόπος επιβεβαίωσής της σε μικροεπίπεδο.


Οι Λαϊκές Επιτροπές


Μέρος της οργανωτικής αδυναμίας εμφανίστηκε και στη συγκρότηση των Λαϊκών Επιτροπών. Οι Λαϊκές Επιτροπές είναι μια σπουδαία σύλληψη μετωπικού χαρακτήρα οργάνωσης η οποία θα ασχολείται με πολλά τοπικά και γενικά προβλήματα του εργαζόμενου λαού. Αυτό που γενικά φάνηκε ήταν ότι οι επιτροπές αυτές έμειναν κλειστές επιτροπές κάποιων επώνυμων στελεχών του κόμματος ενώ θα έπρεπε να είναι κυριολεκτικά το μελίσσι, το κέντρο οργάνωσης όλου του πληθυσμού πάνω σε ορισμένες γενικές κατευθύνσεις και στόχους με πρωτοπορία τους κομμουνιστές.


Η σωστή συγκρότηση, διάθρωση και δομή, συνοδευόμενη με το ανάλογο περιεχόμενο αντιμονοπωλιακών μετωπικών δράσεων και τη συνένωση της λαϊκής εφευρετικότητας με την κομμουνιστική εμπειρία, μπορούν δώσουν άλλον αέρα στη διεύρυνση και λειτουργία αυτών των επιτροπών. Οι επιτροπές αυτές μπορούν να αποτελέσουν το μέσο με οποίο θα αλλάξουν σημαντικά οι σχέσεις του ΚΚΕ με τον εργαζόμενο λαό στη γειτονιά ενώ μπορούν να μετατραπούν σε φυτώρια αγωνιστών αλλά και σε πρόπλασμα οργάνων λαϊκής εξουσίας.


Είναι λοιπόν αναγκαίο να γίνει ένα πρώτο βήμα και να δούμε μια ανανεωμένη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στις οποίες πρέπει να τραβηχτούν όλες εκείνες οι δυνάμεις που για διάφορους λόγους εγκατέλειψαν τις όποιες σχέσεις είχαν κατά καιρούς με το ΚΚΕ (από μέλη μέχρι ψηφοφόροι), να αναγεννήσουν την αισιοδοξία τους με αυτή τη σχέση, να μπουν ξανά στον αγώνα και παράλληλα να τραβήξουν νέες μάζες και κυρίως νεολαία, η οποία και πρέπει να αναλάβει σοβαρό τοπικό έργο στην υλοποίηση των δράσεων των επιτροπών.


Προβλήματα θεωρητικής κατάρτισης


Σοβαρά ήταν τα προβλήματα θεωρητικής κατάρτισης των στελεχών των μαζικών χώρων. Ο κομμουνιστής οφείλει να διακρίνεται όχι μόνο για την καλή γνώση των δικών του πολιτικών αλλά και των πολιτικών των αντιπάλων του ώστε να μη βρίσκεται ποτέ σε αμηχανία από έλλειμμα γνώσεων. Οφείλει μάλιστα να κατέχει στοιχειωδώς τη συνολική μαρξιστική θεωρία ώστε να έχει κατακτήσει τον μηχανισμό της διαλεκτικής ανάλυσης των φαινομένων και να μπορεί αστραπιαία να απαντάει στους αντιπάλους του σε όποια πολιτική θέση εκθέτουν. Αν η γνώση είναι στατική και φωτογραφική τότε σε κάθε νέο φαινόμενο θα αναμένει κεντρικά την απάντηση για να τη δώσει πράγμα που σημαίνει μια μικρή καταστροφή. Η ανάδειξη νέων στελεχών εδώ με ικανότητες διαλεκτικής ανάλυσης και σύνθεσης της πραγματικότητας είναι αναγκαία συνθήκη για την άρση των υστερήσεων.


Στο σημείο αυτό καλό είναι να ειδωθεί ξανά η ανασύσταση του ΚΜΕ για θεωρητική έρευνα και έρευνα πεδίου καθώς και η λειτουργία νέων ομάδων μελέτης ώστε να παράγεται και έρευνα και μαρξιστική παιδεία πάνω στον τρόπο διαλεκτικής ανάγνωσης της πραγματικότητας στην κίνησή της. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από την υποτίμηση παραγωγής ιδεολογίας όταν η πρακτική αδυνατεί να ανοίξει νέους δρόμους μέσα σε νέες συνθήκες χωρίς τη θεωρία.


Εν αρχή ειν’ η οργάνωση


Συμπερασματικά σε επίπεδο οργάνωσης στους μαζικούς χώρους υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για τις δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ. Όμως η λύση αυτού του προβλήματος είναι προϋπόθεση ανατροπής των ταξικών και πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων άρα και της εμφάνισης θετικών εκλογικών αποτελεσμάτων. Σε αυτές τις συνθήκες αποδείχτηκε ότι το κλειδί της μεταβολής που επιδιώκει το ΚΚΕ βρίσκεται στην οργάνωση σε βάθος του εργαζόμενου λαού.


Σε κάθε περίπτωση δηλαδή όταν σκεφτόμαστε από πού ν’ αρχίσουμε για να ανατρέψουμε την αρνητική κατάσταση, πρέπει να εμπεδώσουμε μέσα μας το αξίωμα ότι «εν αρχή ειν’ η οργάνωση». Γνώμη μου είναι ότι οι φίλοι του ΚΚΕ πάνω σε αυτό πρέπει να αρχίσουν να δουλεύουν με πολύ μεράκι και μεγάλη υπομονή. Καμιά άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.


Το αξίωμα «εν αρχή ειν’ η οργάνωση» δεν ισχύει μόνο για τους μαζικούς χώρους αλλά ισχύει πολύ περισσότερο για την ανασυγκρότηση του ίδιου του κόμματος. Όμως αυτό είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα που αφορά τα μέλη του τα οποία και γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα την κατάσταση.



(*)Σημείωση. Ο συγγραφέας του κειμένου δεν έχει καμία οργανωτικού χαρακτήρα σύνδεση με το ΚΚΕ και οι απόψεις του είναι προσωπικές.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 1ο)

Το παρόν κείμενο είναι το πρώτο μέρος μιας γενικότερης τοποθέτησης για την εκτίμηση των αποτελεσμάτων των εκλογών της 17/6/2012.

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη 2012 χωρίς αμφιβολία αποτέλεσε ένα μεγάλο ψυχολογικό σοκ για όλους τους φίλους και οπαδούς του ΚΚΕ πολύ δε περισσότερο για τα μέλη του. Και ο πλέον απαισιόδοξος δεν πρόβλεπε παρόμοια πτώση.


Όμως όπως κάθε σοβαρό συμβάν στη ριζοσπαστική – ανατρεπτική Αριστερά και ιδίως στο Κομμουνιστικό Κίνημα έτσι και αυτό πρέπει να εξετάζεται από πολλές πλευρές και σε βάθος.


Θα έλεγα ότι οι περισσότερες εν θερμώ κριτικές που ακούσαμε ήταν οργισμένες που έψαχναν τις αιτίες της πτώσης στο εσωτερικό του ΚΚΕ και στις τακτικές και πρακτικές που εφαρμόστηκαν. Δικαίως ή αδίκως οι εξωτερικοί παράγοντες που πάντα υπάρχουν, αυτή τη φορά καταλάμβαναν μικρό μέρος στις σκέψεις των φίλων του ΚΚΕ ως αιτίες του αποτελέσματος. Ωστόσο στην «Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ - Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012» καταλάμβαναν μεγάλο μέρος. Αυτή η αντίφαση επισημάνθηκε από πολλούς φίλους σε χαμηλούς τόνους, ωστόσο δεν είναι γνωστό ποια επίδραση έχει στην κριτική ανάλυση των αιτιών της πτώσης και κατά πόσο παρεμποδίζει μια βαθύτερη ανάλυση.


Βαθύτερα τα αίτια


Η πτώση των ποσοστών που είδαμε δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Τα μνήματα ερχόντουσαν από καιρό όταν με τόσους αγώνες που έκαναν μέσα στην κρίση το ΚΚΕ και οι μετωπικές οργανώσεις του δεν μπορούσε να κεφαλαιοποιηθεί ένα αποτέλεσμα και οι κατάσταση σε συνδικαλιστικό, αυτοδιοικητικό και κοινωνικό επίπεδο δεν μεταβάλλονταν υπέρ του κόμματος. Αυτό ανησυχούσε ήδη πολλούς φίλους του ΚΚΕ και το διαπίστωναν όταν τις σωστές θέσεις πήγαιναν να τις προωθήσουν στα κοινωνικά στρώματα και στους εργαζόμενους για να μετατραπούν σε οργανωτικούς δεσμούς, συναντούσαν αρνήσεις. Δεν έγινε δυνατό τότε να ερμηνευθεί η στάση αυτή. Όμως δεν έγινε και προσπάθεια να αναλυθεί.


Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε ένα άκρως αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα και να μη ξέρουμε από πού να αρχίσουμε την κριτική ανάλυση ώστε στο τέλος να βγει ένα πραγματικό συμπέρασμα για το τι πρέπει να γίνει και να ξεκινήσει μια νέα διαδικασία ανάτασης του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Ωστόσο αν δεν ξεκινήσεις, ποτέ δεν θα το κάνεις.


Η καλύτερη οδός για την κριτική ανάλυση της σημερινής κατάστασης του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα είναι να γίνει σε πολλά επίπεδα και σταδιακά να φτάσει σε μεγάλο βάθος. Αυτό που επείγει είναι να αρχίσει η ανασυγκρότηση των δυνάμεων με όσα μέσα υπάρχουν και με πρωτοβουλία της ηγεσίας να δοθεί ένας άλλος άνεμος αισιοδοξίας στους φίλους του ΚΚΕ για να κινηθούν ξανά προς τα μπρος. Παράλληλα με την ανασυγκρότηση και την δράση, να ανοιχτούν διαδικασίες εκτίμησης, ανάλυσης και μελέτης όλων των θεμάτων που απασχολούν το κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας και σε τακτό διάστημα, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (συνδιάσκεψη, ή συνέδριο) να γίνουν οι απαιτούμενες μεταβολές.


Ζητήματα κριτικής ανάλυσης,


Μια γενική τοποθέτηση: Χρειαζόμαστε ένα κόμμα νέου τύπου, επαναστατικό μαρξιστικό – λενινιστικό, δομημένο και οργανωμένο σε συνθήκες κρίσης του συστήματος, με πρωτοπόρα στελέχη που ζουν και δρουν μέσα στην κρίση και είναι αποφασισμένα για κάθε μάχη και θυσία, καθοδηγώντας την εργατική τάξη και το λαό στις μάχες για την αντιμετώπιση και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Ένα Κομμουνιστικό Κόμμα που τηρεί πλήρως τις αρχές του.


Το ψυχολογικό σοκ από τις εκλογές και η οργανωτική απάντηση


Το ψυχολογικό σοκ των φίλων του ΚΚΕ από το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν μεγάλο. Επείγει η άμεση αναστροφή αυτού του κλίματος. Δεν επαρκούν ομιλίες και μεγαλοστομίες για την σπουδαία ως τώρα στάση τους. Χρειάζονται πρακτικές δράσεις του ΚΚΕ που δείχνουν ότι κάνει μια στροφή σε περισσότερη και καλύτερης ποιότητας επαφή μαζί τους και κυρίως ότι αναθέτει σε αυτούς ένα μέρος της πλατιάς δράσης (πχ με τις Λαϊκές Επιτροπές) που μέχρι τώρα φορτώνονταν τα μέλη. Δεν αρκούν τυπικές σχέσεις πρέπει να προσελκυσθούν με συγκριμένες μορφές δράσης, σε πολιτικά και κοινωνικά κινήματα εφόσον δεν μπορούν να είναι μέλη του κόμματος. Η οργάνωση αυτή θέλει μεγάλη μελέτη αλλά είναι πλέον αναγκαία.


Επικοινωνιακή πολιτική


Η μεγάλη αδυναμία του ΚΚΕ ήταν, από καιρό τώρα, η σχεδόν ανύπαρκτη επικοινωνιακή πολιτική. Είναι ένα θέμα που χρήζει ειδικής ανάλυσης τόσο της πρακτικής πολιτικής που εφαρμόστηκε όσο και των στελεχών που την διεκπεραίωσαν. Δόθηκε η εντύπωση ότι οι παρουσίες στα μέσα ενημέρωσης ήταν κατώτερες των απαιτήσεων και δημιουργούσαν συγχύσεις ενώ το πρόγραμμα του κόμματος ήταν σαφέστατο και ξεκάθαρο. Επί πλέον ο Ριζοσπάστης και ο 902 δεν ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες μιας μάχης που δίνονταν σε πολλά ταυτόχρονα μέτωπα.


Το διαδίκτυο


Υπήρξε υποτίμηση του ρόλου του διαδικτύου. Παρά το ότι αυτό χρησιμοποιείται από μυστικές υπηρεσίες και προβοκάτορες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι πεδίο οξύτατης ιδεολογικής πάλης και διακίνησης ιδεών. Οι νέοι κατά κανόνα σε αυτό στρέφονται και από εκεί αντλούν πληροφορίες. Αντί οργανωμένης παρουσίας του ΚΚΕ υπήρχε εχθρική στάση, απίστευτη υποτίμηση και υπερτονισμός των αρνητικών του. Οι κομμουνιστές όχι μόνο δεν πρέπει να φοβούνται ιδεολογικοπολιτικές μάχες σε οποιοδήποτε πεδίο αλλά αυτές πρέπει να τις δίνουν ακόμη και εκεί που κυριαρχούν αντιδραστικές δυνάμεις.


Στελεχιακό δυναμικό


Για τους κομμουνιστές δεν υπάρχουν ταμπού με τα στελέχη. Αντίθετα ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, όταν εφαρμόζεται σωστά, θέτει κάθε μέρα υπό κρίση όλα τα στελέχη και δεν υπάρχει για κανέναν μονιμότητα ή ισοβιότητα ή ασυλία κριτικής. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει παραβίαση των όρων του καταστατικού για τα μέλη αλλά εφαρμογή του. Για δε τους φίλους η ελεύθερη αλλά υπεύθυνη κριτική δεν πρέπει να γνωρίζει περιορισμούς και άβατα. Μόνο έτσι θα βοηθηθεί το κόμμα να διορθώνει την πολιτική ανάδειξης στελεχών και ηγετών. Κάθε κριτική πρέπει να γίνεται με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια εκμετάλλευσης από τους αντιπάλους, αντιθέτως πρέπει να αποτελεί φόβητρο και επικίνδυνη διαδικασία για τους αντιπάλους του κομμουνιστικού κινήματος.

Το να τεθεί υπό κρίση όλο το στελεχιακό δυναμικό του κόμματους κάτω από το πρίσμα των νέων συνθηκών, από τις ΚΟΒ μέχρι την ηγεσία είναι μια μάλλον απαραίτητη και αναγκαία διαδικασία ανανέωσης του κόμματος. Κανένας δεν είναι εκτός κριτικής.


Η οργανωτική πλευρά


Η εσωτερική οργανωτική κατάσταση του κόμματος δεν είναι δυνατόν να κριθεί παρά από τα μέλη του κόμματος που τη ζουν. Όμως η οργανωτική διείσδυση του κόμματος σε πεδία όπως το συνδικαλιστικό, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των κοινωνικών οργανώσεων και των «κοινωνικών κινημάτων» όπως ονομάζουν πολλοί κάποια νεοφανή κινήματα που κατά βάση κυριαρχούν μικροαστικές δυνάμεις, ήταν μικρή. Ήταν μικρή ως απελπιστική σε ορισμένες περιπτώσεις όπως έδειξαν κάποια αποτελέσματα στα συνδικαλιστικά πεδία της εργατικής τάξης, των ΕΒΕ και των επιμελητηρίων. Αν δεν μελετηθεί σε βάθος όλο το ζήτημα της οργανωτικής εμβάθυνσης των δυνάμεων του ΚΚΕ στους μαζικούς χώρους, αν δεν μελετηθούν ξανά οι πολιτικές και τα προγράμματα και αν δεν γίνει εντατική αναβάθμιση του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου των στελεχών που εκφράζουν αυτή την πολιτική, δεν θα γίνει δυνατό να ανατραπούν συσχετισμοί που είναι υπέρ των αστικών κομμάτων και της λεγόμενης «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κρίσιμο ζήτημα η μελέτη των στοιχείων που δεν επέτρεψαν την κεφαλαιοποίηση των μαχών που έδωσαν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ κ.α. στους χώρους τους ενώ ήταν ομολογουμένως οι πλέον συνεπείς αγωνιστικές δυνάμεις κατά του μνημονίου και των πολιτικών της ΕΕ και της άρχουσας τάξης.


Η στάση απέναντι σε "νέα φαινόμενα"


Η στάση του κόμματος απέναντι σε «κινήματα» όπως των πλατειών και αργότερα της «πατάτας» ήταν κατώτερη των απαιτήσεων από ένα κόμμα νέου τύπου. Αφέθηκε ένα τεράστιο τμήμα του λαού να καθοδηγείται εκεί από αντιδραστικές δυνάμεις και από τα μέσα ενημέρωσης της αστικής τάξης με αποτέλεσμα να παραχθούν όλα τα εθνικιστικά και αντικομουνιστικά φαινόμενα. Η αρχική πολιτική απαξίωση των πλατειών από το ΚΚΕ εκλήφθηκε από πολύ κόσμο ως εχθρότητα απέναντι στις διαμαρτυρίες του έναντι των μνημονίων με αποτέλεσμα αυτό το συναίσθημα να αξιοποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις πράγμα που φάνηκε και από την απαράδεκτη στάση τους στις επιθέσεις που έγιναν κατόπιν κατά του ΠΑΜΕ στην πλατεία Συντάγματος.


Απέναντι σε τέτοια κινήματα η Λενινιστική στάση είναι να ξεχωρίζουμε τον λαό από την τάξη που τον παραπλανά και να κάνουμε δουλειά για το τράβηγμα του λαού. «Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ' αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες.» Λένιν: «Ο ΠΑΡΤΙΖΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» (Άπαντα Λένιν τ. 14, σελ. 1-12 εκδ Σ.Ε.)


Οι συμμαχίες


Όσο και αν φαίνεται δύσκολο, το θέμα της πολιτικής συμμαχιών θα είναι πάντα επίκαιρο. Και η παραμικρή ευκαιρία πρέπει να αξιοποιείται. Οι αποτυχημένες απόπειρες συμμαχιών στο παρελθόν από το κομμουνιστικό κίνημα αντισταθμίζονται από πετυχημένες μορφές. Το δίδαγμα είναι πως αυτές εξαρτώνται απολύτως από τον υποκειμενικό παράγοντα και την ικανότητα της ηγεσίας να εφαρμόσει πετυχημένες συμμαχίες.

Αυτό που δίνεται προς τα έξω είναι ο πλήρης αποκλεισμός κάθε περίπτωσης συμμαχίας σε επίπεδο οργανώσεων επειδή τους «χωρίζει χάος» από το ΚΚΕ. Αυτό το «χάος» είναι πολύ φυσικό να διογκώνεται κάτω από την οξυμένη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση. Όμως αν κάτω από συνθήκες αναγκών, όπως συμβαίνει πάντα με τη συγκρότηση μετώπων, βρεθεί έδαφος συνεννόησης και σε επιμέρους σημεία, δεν πρέπει να απορρίπτεται στο όνομα των μεγάλων διαφορών.


Είναι φανερό ότι σήμερα ελάχιστα είναι τα περιθώρια κάποιων συμμαχιών με άλλες οργανώσεις. Σε επίπεδο κοινωνίας τάξεων και στρωμάτων παρουσιάζονται περισσότερες περιπτώσεις. Όμως δεν υπάρχουν απτά αποτελέσματα και εδώ. Είναι φανερό ότι σε επίπεδο συμμαχιών τα αποτελέσματα είναι πενιχρά και απαιτείται εκ νέου μελέτη σε βάθος του τι ακριβώς συμβαίνει και τι πρέπει να γίνει.


Λαϊκές Επιτροπές και Επιτροπές Εργατικού Ελέγχου

Αυτές οι μορφές οργάνωσης που είναι οι πυρήνες από τους οποίους θα ξεπεταχτούν μελλοντικά τα όργανα της λαϊκής εξουσίας στην κοινωνία και της δικτατορίας του προλεταριάτου στις επιχειρήσεις, πρέπει να αποκτήσουν ευρύτατη διάδοση και δύναμη με την άσκηση ανάλογης πολιτικής από το ΚΚΕ. Είναι ένα θέμα που θα προκύψει άμεσα στο επόμενο διάστημα τόσο για την ανάπτυξη αγώνων σε βάση γειτονιάς, πόλης, περιφέρειας όσο και για την στήριξη των αγώνων της εργατικής τάξης. Η ανάλυση και η γενίκευση των μοντέλων δράσης, του περιεχομένου, της συγκρότησης κλπ είναι αναγκαία όσο ποτέ.

(*)Σημείωση. Ο συγγραφέας του κειμένου δεν έχει καμία οργανωτικού χαρακτήρα σύνδεση με το ΚΚΕ και οι απόψεις του είναι προσωπικές.

 

ΚΚΕ - Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012

Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ - Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012

18/06/12

Πραγματοποιήθηκε συνεδρίαση της ΚΕ στις 18 Ιουνίου 2012 με θέμα την πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου και τις μετεκλογικές εξελίξεις. Η τοποθέτηση της ΚΕ θα συζητηθεί ως τις ΚΟΒ και τις οργανώσεις της ΚΝΕ, σε συσκέψεις με συνεργαζόμενους, φίλους και οπαδούς του Κόμματος ώστε να συγκεντρωθούν γνώμες και υποδείξεις. Η εκτίμηση θα ολοκληρωθεί στην ΚΕ, αφού συγκεντρωθούν οι απόψεις και οι υποδείξεις, οι παρατηρήσεις και για τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις Μαΐου - Ιουνίου, που θα χαράξει και τα άμεσα καθήκοντα του Κόμματος. Α. ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η ΚΕ συνοψίζει την πρώτη της τοποθέτηση που θέτει για συζήτηση ως εξής: Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012 είναι αρνητικό για το λαό ο οποίος έχει δεχθεί καίρια πλήγματα από τις συνέπειες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Τα ορατά αρνητικά στοιχεία καταρχήν είναι τα παρακάτω: - Οι μεγάλες απώλειες του ΚΚΕ, σε αναντιστοιχία με την απήχηση των θέσεων και της δράσης του, μπροστά στις αρνητικές εξελίξεις που προβλέπονται. Συντελέσθηκε κάτω από την πίεση του ρεύματος των αυταπατών και της λογικής του δήθεν μικρότερου κακού, του ανώδυνου και εύκολου δρόμου ότι είναι δυνατόν να σχηματισθεί μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων και της ενσωμάτωσης στην ΕΕ, η οποία θα καταφέρει να βάλει φρένο στην επιδείνωση της θέσης του λαού. Επέδρασε ταυτόχρονα και το κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας για την έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Συντελέσθηκε σε συνθήκες συστηματικής και ύπουλης επίθεσης των ιδεολογικοπολιτικών μηχανισμών του συστήματος ως και με την συστηματική χρησιμοποίηση του διαδικτύου. Βασικός στόχος ήταν η αποδυνάμωση του Κόμματος ώστε να αποτραπεί η άνοδος του εργατικού κινήματος σε συνθήκες που χειροτερεύει η θέση του λαού. Η ΚΕ χαιρετίζει τους χιλιάδες εργαζομένους, όλους όσοι παρά τις πιέσεις και τους εκβιασμούς άντεξαν και έδωσαν την ψήφο τους για μια ακόμη φορά στο ΚΚΕ, συσπειρώθηκαν στο κάλεσμα για να αντιμετωπισθεί η προσπάθεια αποδυνάμωσής του. Εκτιμά και χαιρετίζει την ηρωική δράση των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ κατά την διάρκεια της δύσκολης αυτής εκλογικής αναμέτρησης. -H αύξηση της ΝΔ που την έφερε πρώτο κόμμα και βάση για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Η πολιτική της ΝΔ είναι αντεργατική, αντιλαϊκή, θα επιδιώξει να φορτώσει τα βάρη της όξυνσης της κρίσης στο λαό διασφαλίζοντας την δυνατότητα ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Έχει δώσει όλες τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις στην αστική τάξη και την ΕΕ για την «ευρωμονοδρομική» στρατηγική της. Τα χειρότερα είναι μπροστά και όχι το αντίθετο που ισχυρίσθηκε ο Α. Σαμαράς. Η διαφαινόμενη κυβέρνηση συνεργασίας θα κινηθεί στην κατεύθυνση του «ευρωμονοδρόμου», στην αστική διαχείριση της κρίσης. - Η αύξηση του ΣΥΡΙΖΑ και στην δεύτερη εκλογική μάχη και ενώ αποκαλύφθηκε η διαχειριστική λογική του με το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασε. Στο πρόγραμμα αυτό απαλείφθηκαν τα όποια φραστικά ριζοσπαστικά συνθήματα είχε προβάλλει στο εκλογικό πρόγραμμα με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου για την κατάργηση του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης, την κατάργηση των αποκρατικοποιήσεων κλπ. Αναδείχθηκε σε πρόγραμμα αστικής διαχείρισης. Επέδειξε κραυγαλέο ενδοτισμό απέναντι στον ξένο παράγοντα. Σε συνθήκες έντονης λαϊκής χειραγώγησης στηρίχθηκε από λαϊκές δυνάμεις που ήθελαν διαπραγμάτευση του Μνημονίου, μακριά από κάθε πνεύμα αντιπαράθεσης με την ΕΕ, αλλά και την ευρωζώνη. -Η σταθεροποίηση της εκλογικής δύναμης της φασιστικής Χρυσής Αυγής, η μετατροπή της σε κοινοβουλευτικό κόμμα. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί σημαντικό όπλο για το αστικό πολιτικό σύστημα σε συνθήκες κρίσης για το τσάκισμα του εργατικού λαϊκού κινήματος, την επικίνδυνη για το λαό εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού ως κρατική ιδεολογία και κατά συνέπεια πρακτική σε βάρος του ΚΚΕ. Το συμπέρασμα είναι ότι το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα εκφράζει τάση ανάσχεσης του όποιου ταξικού ριζοσπαστισμού που αναπτύχθηκε στην διάρκεια της περιόδου της κρίσης, κάτω από το ρεύμα του ανερχόμενου μικροαστικού ριζοσπαστισμού, υπό την καθοδήγηση της αστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας. Είναι φανερό ότι οι αγώνες που αναπτύχθηκαν δεν μπόρεσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος και σταθερότητα στον ριζοσπαστισμό καθώς δεν απέκτησαν την μαζικότητα και κυρίως την οργάνωση και τον πολιτικό προσανατολισμό που απαιτούν οι συνθήκες. Σε τελευταία ανάλυση η όποια θετική τάση αναπτύχθηκε επηρεάσθηκε από το στενό αντιμνημονιακό περιεχόμενο, από την μείωση των απαιτήσεων σε συνθήκες εξάπλωσης της φτώχειας, μαζικής ανεργίας. Το εκλογικό αποτέλεσμα συμβάλλει στην προώθηση και ενίσχυση των σχεδίων της αστικής τάξης της χώρας να αντικατασταθεί το σύστημα εναλλαγής των δύο αστικών κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από ένα νέο δίπολο, την κεντροδεξιά με πυρήνα τη ΝΔ και την κεντροαριστερά με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ που απορρόφησε ένα μεγάλο μέρος των οργανωμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Διευκολύνονται τα σχέδια ανασύνταξης της σοσιαλδημοκρατίας που έχει αποδειχθεί χρήσιμη για την αστική τάξη όσο αφορά την αλλοίωση της ριζοσπαστικής συνείδησης υπέρ του «ευρωμονοδρόμου», το χτύπημα και τον έλεγχο του εργατικού κινήματος. -Η ΚΕ καλεί όλους εκείνους που προτίμησαν αυτήν την φορά να ψηφίσουν αντί το ΚΚΕ, άλλα κόμματα και ιδιαιτέρα ΣΥΡΙΖΑ να προβληματισθούν πολύ σοβαρά έστω και εκ των υστέρων. Καλεί γενικότερα τον εργαζόμενο λαό να σκεφθεί ψύχραιμα πάνω σε μια σειρά γεγονότα που μεσολάβησαν από τις 6 του Μάη ως τις 17 Ιούνη και που έδωσαν ξεχωριστά και πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά στην εκλογική αναμέτρηση, τέτοια που σε καμία προηγούμενη δεν είχαμε ζήσει σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Συγκεκριμένα πρόκειται για: α. Την άνευ προηγουμένου άμεση, προκλητική, απροκάλυπτη επέμβαση στην εκλογική αναμέτρηση της Κομισιόν με ηγετικούς της παράγοντες, της Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ, των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Όλων δηλαδή εκείνων που εκφράζουν αντιτιθέμενα συμφέροντα μονοπωλιακών ομίλων, άρα επιθυμούσαν να εκφοβιστεί ο ελληνικός λαός, να παραιτηθεί ακόμα και από το αίτημα για την κατάργηση του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που ήταν στο επίκεντρο της εκλογικής μάχης της 6ης Μαΐου. Αν και το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είχε σημαντική άνοδο και κινητοποιήσεις πανευρωπαϊκής απήχησης, δεν είχε ούτε τον προσανατολισμό ούτε την μαζικότητα-οργανωτικότητα ώστε άμεσα να απειλεί την αστική εξουσία του κεφαλαίου. Αν και το μέγεθος της Ελλάδας είναι πολύ μικρό στα πλαίσια της ΕΕ, ωστόσο η βαθειά ενσωμάτωσή της στην ευρωζώνη, η βαθειά παρατεταμένη κρίση της σε συνδυασμό με την εκδήλωση της ύφεσης στην ευρωζώνη έκαναν επιτακτική την παρέμβαση των διεθνών συμμαχιών μέσα και έξω από την ΕΕ για να ανακοπεί κάθε τάση ριζοσπαστικοποίησης του κινήματος στην Ελλάδα και διεθνούς επίδρασής του. Σ' αυτά τα πλαίσια εκδηλώθηκε η συστηματική προσπάθεια να συγκροτηθεί ένα νέο δίπολο με βάση την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα χρησιμοποιήθηκαν οι ελληνικές εκλογές του Ιουνίου ως ένα πείραμα και εργαλείο στην υπηρεσία των ανταγωνισμών ανάμεσα στην Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία στο φόντο της νέας όξυνσης της κρίσης. Η συζήτηση για τροποποιήσεις στην συνταγή λιτότητας της ΕΕ δεν ξεκίνησε με τις ελληνικές εκλογές της 6ης Μαΐου, είχε προηγηθεί στο φόντο ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων εντός της ΕΕ και με την συμμετοχή σ' αυτές των ΗΠΑ και προσωπικά του προέδρου Ομπάμα. Οι ελληνικές εκλογές και οι εξελίξεις αξιοποιήθηκαν ως μοχλός για τις μεταξύ τους διενέξεις ενόψει και της συνόδου της ΕΕ στις 28-29 Ιουνίου, της συνόδου του G7 και της συνόδου του G20 18-19 Ιουνίου. Η αντιμερκελική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιήθηκε από ένα μέρος των ευρωπαίων ανταγωνιστών προς την Γερμανία, όπως και από την πλευρά των ΗΠΑ, σε αντίθεση με το άλλο μέρος που υποστήριζε ότι η κατάργηση του Μνημονίου θα οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, θα προκαλέσει ενδεχομένως και την διάλυσή της. β. Την ανακοίνωση του ΣΕΒ για την αναγκαιότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας και με τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ. Την φανερή υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα τμήμα μονοπωλιακών ομίλων και συγκροτημάτων των ΜΜΕ, και της κρατικής ραδιοτηλεόρασης. γ. Την ομαδική μετακόμιση ενός μεγάλο μέρους στελεχών του ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα από τις πρώην ΔΕΚΟ, Τράπεζες, την δημόσια διοίκηση και άλλων κεντρικών στελεχών του μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι πήραν ενεργό μέρος στην οργάνωση του εκλογικού του αγώνα, στην οργανωμένη μετακίνηση σημαντικού μέρους της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ. δ. Την ομοφωνία όλων των κομμάτων του «ευρωμονοδρόμου» ότι στην Ευρώπη πνέει θετικός αέρας αλλαγής και ότι η τροποποίηση του Μνημονίου ακόμα και της δανειακής συμφωνίας μπορούσε να φέρει ανακούφιση και θετική προοπτική στον ελληνικό λαό και γενικότερα, παρ' όλο που προετοιμάζονται εναλλακτικά αντιδραστικά ενδεχόμενα για να προχωρήσουν ενιαία οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στα κράτη μέλη της: Ενίσχυση των υπερεξουσιών της Κομισιόν και όξυνση των αντιθέσεων που φέρνει επιδείνωση της ανισομετρίας και των φυγόκεντρων δυνάμεων, ακόμα και την αποσύνθεση της ευρωζώνης. Οι δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, ιδιαίτερα της 17ης Ιουνίου εξελίχθηκαν σε πρωτοφανή επιχείρηση χειραγώγησης της ψήφου, με εκβιασμούς, παραπληροφόρηση, επίθεση στο Κόμμα για την άρνηση να συμμετέχει σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης, χειραγώγηση που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Η επίθεση στο Κόμμα είχε στόχο την στρατηγική του, την άρνηση συμμετοχής σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης. Είναι βέβαιο ότι μετά τις εκλογές θα αποκαλυφθούν πολλά περισσότερα γύρω από τα παρασκήνια των ανταγωνισμών και την χρησιμοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτά. Β. ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ Η πολιτική γραμμή και οι προβλέψεις του ΚΚΕ που επιβεβαιώνονται με βάση και τις ίδιες εξελίξεις, θα είναι στήριγμα και σημαντική βοήθεια στον αγώνα του λαού. Ο λαός θα έχει την ευκαιρία να βγάλει τα συμπεράσματά του. Οι ριζοσπάστες αριστεροί θα έχουν επίσης την δική τους ευκαιρία να βγάλουν συμπεράσματα για την σημασία που είχε να στηρίξουν εκλογικά το ΚΚΕ ώστε από καλύτερες θέσεις να δώσει την μάχη στην συνέχεια για την ανασύνταξη του κινήματος και την απόκρουση της νέας επίθεσης. Το ΚΚΕ έδωσε την μάχη κόντρα στο ρεύμα της φοβίας και μοιρολατρίας, των ποικιλώνυμων απειλών (από την έξωση από την ευρωζώνη ως την ακυβερνησία), και της αυταπάτης που συστηματικά καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανέδειξε στον λαό τον χαρακτήρα της κρίσης και των προϋποθέσεων για διέξοδο υπέρ των εργαζομένων, τις προϋποθέσεις για να συμμετέχει το ΚΚΕ στην διακυβέρνηση, που συνδέονται με την αποδέσμευση, την μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση, δηλαδή την διακυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Έδωσε την μάχη αυτή παίρνοντας υπόψη τον κίνδυνο του εκλογικού κόστους. Η παραμικρή όμως υποχώρηση του Κόμματος στην πίεση για συμμετοχή σε κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης θα οδηγούσε στον αφοπλισμό και στην υποχώρηση-ήττα του εργατικού κινήματος, στη ματαίωση της προσπάθειας για την συγκρότηση ισχυρής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που συγκρούεται με την πολιτική γραμμή των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ. Θα ακύρωνε κάθε προσπάθεια για συσπείρωση στην πάλη για τα καθημερινά προβλήματα που οξύνονται όλο και πιο πολύ, στην προοπτική της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Το ΚΚΕ θα βρίσκονταν σε μια πρακτική ακύρωσης της συνέπειας και σταθερότητας λόγων και έργων, καθώς από το Κόμμα ζητούνταν επιζήμιες, καθοριστικά λαθεμένες υποχωρήσεις τόσο από το πρόγραμμά του όσο και από τα άμεσα καθήκοντα πάλης. Έχει μεγάλη σημασία ότι σε τέτοιες συνθήκες, όπου μια σειρά άλλα κομμουνιστικά κόμματα μένουν έξω από τα κοινοβούλια ή διαχέονται σε σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά αριστερά σχήματα στην Ευρώπη, το ΚΚΕ παρέμεινε όρθιο με λιγότερη εκλογική δύναμη σε σύγκριση με την ευρύτερη πολιτική του επιρροή. Η στρατηγική του για τους δύο δρόμους ανάπτυξης, για την αναγκαιότητα της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας και την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, η διεύρυνση και εμβάθυνση των δεσμών του με την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, παραμένει στοιχείο νέας εξόρμησης στο λαό ώστε να κρατηθεί όρθιος, να μη λυγίσει μπροστά στις νέες περιπέτειες που τον περιμένουν. Η μεγάλη μείωση της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ σε συνθήκες αφόρητης πίεσης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ερμηνευθεί μόνο από τους υπαρκτούς αντικειμενικούς λόγους. Οπωσδήποτε επηρεάζεται αποφασιστικά από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης η οποία δεν καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από το κόμμα, αλλά και από τον γενικότερο συσχετισμό δυνάμεων. Η ΚΕ και όλο το Κόμμα με ουσιαστική συζήτηση χρειάζεται να εξετάσει τους γενικότερους υποκειμενικούς παράγοντες που μεσοπρόθεσμα επιδρούν στην πολιτική διείσδυση του Κόμματος ή σε υποκειμενικές αδυναμίες κατά την προεκλογική περίοδο ανεξάρτητα από την επίδραση ή τον βαθμό επίδρασης στο εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν πρέπει να μας εφησυχάζει ότι η πολιτική μας επιβεβαιώνεται ως προς τις εξελίξεις. Απαιτείται να εξετάσουμε το επίπεδο ικανότητας του Κόμματος με κριτήριο πώς ανταποκρινόμαστε σε όλες τις συνθήκες. Το 18ο Συνέδριο και οι κατοπινές αποφάσεις της ΚΕ έχουν επισημάνει εκείνους τους παράγοντες που καθορίζουν την ικανότητα του κόμματος να αντιστοιχείται στις ανάγκες και τις απαιτήσεις: πώς δρα και δουλεύει στις εργατικές λαϊκές μάζες, στο κίνημα και στις οργανώσεις του, στην κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη, στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους, στη κοινωνική συμμαχία, στη δουλειά στις νέες ηλικίες και στις γυναίκες. Συνδέεται επίσης με ζητήματα επίσης της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς μέσα στο κόμμα και στην εργατική τάξη, στη νεολαία. Η εκλογική μάχη προσφέρεται για πιο ολοκληρωμένα συμπεράσματα, για νέες πλευρές που πρέπει να εξετασθούν καλύτερα και που επέδρασαν ως ένα βαθμό και στην εκλογική μάχη. Δεν αρκεί να έχεις σωστή στρατηγική και μαχητικότητα, απαιτείται να μελετήσουμε καλύτερα πως κατακτάμε την μεγαλύτερη-όσο γίνεται- επάρκεια που αντιστοιχεί στο ύψος των καθηκόντων αλλά και στην ταχύτητα των εξελίξεων. Απαιτείται να γίνουμε πιο απαιτητικοί και αυστηροί σε ζητήματα καθοδήγησης, οργάνωσης, πρακτικού προσανατολισμού, δράσης στις εργατικές λαϊκές μάζες. Μπορεί αυτές οι αδυναμίες να μην έπαιξαν καθοριστικό παράγοντα στο εκλογικό ποσοστό, στις συγκεκριμένες εκλογικές συνθήκες, όπου ήταν δύσκολο να αναχαιτισθεί το ρεύμα φόβου και κυρίως αυταπατών, όμως παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην προετοιμασία, ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα, μπροστά στα νέα και πολύ σύνθετα καθήκοντα που μας περιμένουν. Γ. ΝΕΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ Το ΚΚΕ θα παλέψει και θα επιδιώξει να συναντηθεί με τις  ριζοσπαστικές εργατικές λαϊκές δυνάμεις ώστε να μη χρεωθεί και να μη πληρώσει ο λαός την πολιτική χρεοκοπία της κυβέρνησης που ετοιμάζεται να σχηματισθεί. Να μη χαθεί η ελπίδα, να αποκτήσει δύναμη ο λαός, να παρεμποδίσει νέα μέτρα, να παλέψει για παραχωρήσεις, να κατακτήσει τη δική του εξουσία. Στο επίκεντρο της προσοχής του είναι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι νέες ηλικίες, οι γυναίκες. Για να αντιμετωπιστεί το κύμα της απογοήτευσης από την συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής. Για να αποτραπεί να κυριαρχήσει ο φόβος και η απογοήτευση, να μη σταθεροποιηθεί ένα αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό στο φόντο των κοινοβουλευτικών αυταπατών, σε συνθήκες εμβάθυνσης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η ελπίδα, η αγωνιστική ανάταση είναι θέμα και προσωπικής ευθύνης του καθένα και της καθεμιάς που ακολουθούν το δρόμο του ριζοσπαστισμού, έχουν αριστερή πολιτική σκέψη. Είναι ζήτημα πριν απ' όλα ευθύνης της εργατικής τάξης. Η ιστορική ευθύνη του ΚΚΕ δεν είναι να στηρίξει μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης σε βάρος του λαού. Το ΚΚΕ διαθέτει πολύτιμη ιστορική και σύγχρονη πείρα, ικανότητα αντοχής και αγωνι στικής προσαρμογής σε συνθήκες απότομης ανόδου του κινήματος αλλά και πισωγυρίσματος του εργατικού κινήμα τος. Μπορεί να συνδυάζει τα άμεσα και γενικότερα αιτήματα, να ενοποιεί αγωνιστικές δυνάμεις σε ενιαίο πολιτικό στόχο. α. Θα δώσει την μάχη μαζί με το λαό και τη νεολαία να μη χρησιμοποιηθεί ελληνικό έδαφος, να μην υπάρξει ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο κατά της Συρίας και του Ιράν που ετοιμάζεται ίσως μετά τις αμερικανικές εκλογές. β. Το ΚΚΕ με συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα, θα καταθέτει και σχέδια νόμου και τροποποιήσεις για καίρια λαϊκά προβλήματα. Ανάμεσα στα πρώτα θα είναι η κατάργηση των Μνημονίων, της Δανειακής Σύμβασης και όλων των σχετικών νόμων που πέρασαν από την προηγούμενη βουλή στο μεσοδιάστημα. γ. Άμεσα θα στηρίξει την οργάνωση του εργατικού κινήματος και των συμμάχων του για την αντιμετώπιση απολύτως επειγόντων προβλημάτων όπως είναι η χρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ, των ασφαλιστικών ταμείων, της λειτουργίας των κέντρων υγείας και των νοσοκομείων, της προστασίας των ανέργων, των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, την ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας από την βαριά άμεση και έμμεση φορολογία, τα οξυμένα προβλήματα νεολαίας, γυναικών, υπερηλίκων, ΑΜΕΑ. Σε περίπτωση άναρχης πτώχευσης και νέας εσωτερικής υποτίμησης θα στηρίξει κάθε λαϊκή πρωτοβουλία, αλληλεγγύη και συσπείρωση που θα βοηθήσει το λαό να αντιμετωπίσει τις μεγάλες ανάγκες του. δ. Θα επιδιώξει την λαϊκή συσπείρωση εν όψει της απόφασης της ΕΕ που θα συνεδριάσει στις 28-29 Ιούνη για να ξεκινήσει η συζήτηση για τις υπερεξουσίες της Κομισιόν. ε. Η ΚΕ καλεί τους εργατοϋπαλλήλους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες να δράσουν άμεσα μέσα από δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες για να αλλάξει δραστικά ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων στα τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία και οργανώσεις, για να πάρουν ενεργητικό μέρος στα πρωτοβάθμια σωματεία τα εκατομμύρια εργαζόμενοι που ως τώρα δεν μετέχουν. Η ΚΕ καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, τους φίλους και τους οπαδούς να συμβάλλουν στην μελέτη και αντιμετώπιση των γενικότερων αδυναμιών και ελλείψεων και υποκειμενικού χαρακτήρα που υπάρχουν όσο αφορά την δράση μας στο κίνημα στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, στο χωριό, στους χώρους της μάθησης, για την ανασύνταξη του κινήματος. Δίχως αυτή την ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση μιας πιο ισχυρής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας δεν είναι δυνατόν ο λαός να τα βγάλει πέρα, να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Να αντιμετωπίσουν την πολυμέτωπη και πολυεπίπεδη επίθεση που θα ενταθεί σε βάρος του κόμματος με πρόσχημα το εκλογικό αποτέλεσμα. ΑΘΗΝΑ 18/6/2012                            Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ