Το χρονικό ενός δυσλεκτικού … και εκατομμυρίων άλλων!

 Σκηνή μετά το τέλος μιας παράστασης:

-«Είδα όλη την παιδική μου ζωή να την παίζετε στη σκηνή. Μπήκατε βαθιά στον ρόλο», είπε ο θεατής στον ηθοποιό που με τόση μαεστρία (και ιδρώτα) έπαιζε τον δυσλεκτικό στο θέατρο.

-«Α, ευχαριστώ, είμαι κι εγώ δυσλεκτικός», είπε με απλότητα κι έτρεξε σε μια υποχρέωση που τον καλούσε…

Σκηνή, εκτός σκηνής, μετά το θεατρικό έργο: «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού» του Γιάννη Πασχου στο Θέατρο 104 -Black Box με σκηνοθέτη τον Ντίνο Ψυχογιό και ηθοποιό τον  απίστευτο τον Δημήτρη Μαμιό.(*)

 

 **************

 Ακούω δίπλα μου την αφήγηση του δυσλεκτικού σε μια φίλη του:

 [1956. Δημοτικό Σχολείο Σερρών.

 Η πρώτη δασκάλα της ζωής: «Έλα εδώ ΠΣ. Πόσες φορές θα σου πω ότι το Λόλα γράφεται με κεφαλαίο Λ και με ένα ω και λ; Τι είναι αυτό το λωωλλα; Να γράψεις 10 φορές με το κονδύλι το Λόλα»

 Τι μου έλεγε αυτή; Και τι έγινε αφού μου άρεσε το όνομα και ήθελα, όπως στη Μακεδονία συνηθίζαμε, να λέμε μακρόσυρτα το ω και το λ βαθιά και σε μάκρος όταν μας άρεσε. Γλυκό γράμμα!  Και δεν είναι καλύτερο το λωωλλα από το ξερό Λόλα;

 Και οι πρώτες σφαλιάρες και οι μπάτσες από εκείνες με βαριά χέρια, έπεσαν σύννεφο! Και η τιμωρία βαριά.

Διαπίστωση: «Το παιδί είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως»!

 Στη Δευτέρα τάξη το πρόβλημα μεγάλωσε. Ήρθαν και τα τετράδια, βαρύ πράγμα να γράφεις με μολύβι που δεν έσβηνε κι αν το σάλιωνες γινόταν μελανί. Κι εκείνα τα μελανοδοχεία και οι πένες με τους κονδυλοφόρους βάσανο μεγάλο λέρωναν, έσταζαν, μουντζούρωναν όπου βρισκόταν. Κι έπεφτε καμία σφαλιάρα, επιπλέον των δασκάλων, από τους δικούς σου γιατί δεν υπήρχαν λεφτά για τετράδια!

 Η δασκάλα: «Ούτε το όνομά σου δεν ξέρεις να γράφεις! Με γιώτα γράφεται όχι με ήτα! Και 8+8 κάνει 16 όχι 61»

 Τώρα τι έλεγε αυτή; Αφού ναι, 16 έγραφα. Άρχισα να το προσέχω και να το ξαναγράφω. Μα πως γίνεται αυτό; Εγώ βλέπω ότι γράφω 16 αλλά το χέρι έγραφε 61 γιατί άρεσε πιο πολύ αυτό. Πάνω από το 61 έρχονταν κι έμπαινε στα μάτια μου ένα φανταστικό 16 κι έλεγα «μα είναι μια χαρά» τι μου λέει αυτή! Και το ξύλο σύννεφο!

 Η Δασκάλα: «Θα μου φέρεις αύριο γραμμένα 100 φορές αυτή τη φράση και αυτούς τους αριθμούς. Φέρε και μια βίτσα από κείνες που έχετε στο δάσος του σπιτιού σας, από κρανιά, ίσιο»

 Ωχ, το ξύλο με βίτσα (βέργα) από κρανιά πονούσε διπλά από τη βέργα της, αλλά κατά έναν παράξενο λόγο ήθελα να δείξω τη δεξιότητά μου στην κοπή της κρανιάς, μέχρι και μικροσκαλίσματα έκανα πάνω της, όπως μου έμαθε ένας τσομπάνος στο μαντρί δίπλα από το σπίτι, και θεώρησα ότι έτσι θα φάω λιγότερο ξύλο!

 Λάθος μου. Είδε την τιμωρία μου, διαπίστωσε ότι και σε αυτή είχα λάθη, είδε τη βέργα, της άρεσε και μου λέει «άνοιξε τις παλάμες». Χάπ και χαπ και χαπ και κοκκίνησαν οι παλάμες και δεν μπορούσα να πιάσω ούτε το μολύβι. Και τα δάκρυα ποτάμι...

 Ευτυχώς όμως το να γράφω πολλές φορές είχε κάτι, ένα καλό. Διαπίστωσα ότι έτσι μαθαίνω τα «ορθά» τους! και σκέφτηκα τις λέξεις που δεν ήξερα να τις γράφω 100 φορές για να τις μάθω! Όμως αυτές ήταν άπειρες. Εγκατέλειψα το σχέδιο και έγραφα όπως άκουγα όχι όπως έβλεπα στις γραμματικές.

 Το έργο επαναλήφθηκε πολλές φορές στις άλλες τάξεις του δημοτικού που χαριστικά περνούσα με… «άριστα 5» όπως με κορόιδευαν. Και οι εκπαιδευτικοί με λυπούνταν και με έδερναν. Αυτό το ξύλο πια ήταν το καμάρι μου. Μόνο ένας με περνούσε σε περισσότερο ξύλο!

 Στην τρίτη τάξη περίμενα πότε θα τελειώσει το σχολείο για να σπάσω ένα τζάμι από εκδίκηση. Και το έσπασα χωρίς κανένας να με δει για να με δείρει. Επιτυχία 100%

 Στις επόμενες τάξεις τα ίδια, αλλά «μεγάλωσα», μεγάλωσαν και τα λάθη. Στα άλλα, όπως ότι τα άστρα αλλάζουν θέσεις τη νύχτα, ήμουν άσσος γιατί τα έβλεπα, τα βράδια που ξάπλωνα ανάσκελα να κοιμηθώ στα χωράφια με τα καπνά να κινούνται. Αλλού το βράδυ, αλλού τα χαράματα!

 Πέρα από αυτά,

 Οι δάσκαλοι αποφάσισαν τελεσίδικα ότι «Το παιδί δεν παίρνει τα γράμματα, το παιδί είναι ξύλο απελέκητο, είναι κούτσουρο, δεν κάνει για γυμνάσιο και καλό είναι να τον κάνετε ή τσομπάνο ή γεωργό αν θέλει να… προκόψει»! Βγήκα «λειτουργικά αναλφάβητος»!

 Πήρα και απολυτήριο! Με «άριστα 6»! και πανηγύρισα, όχι μόνο για τον βαθμό αλλά και γιατί θα βγω και δεν θα ξαναμπώ στο σχολείο και θα σπάσω και τα τζάμια του για τελευταία φορά. Και το έκανα! Για 2-3 χρόνια δεν περνούσα έξω από το σχολείο γιατί νόμιζα ότι θα πεταχτούν όλοι οι δάσκαλοι μαζί και θα με δέρνουν ανελέητα γιατί έσπασα τα τζάμια! Ήμουν σίγουρος ότι εμένα θα έβγαζαν ένοχο!

 Τους την έσκασα των δασκάλων όμως γιατί δεν τους χώνευα. Δεν έγινα αυτό που πρότειναν. Είπα θα γίνω κτίστης, οικοδόμος να βγάζω και λεφτά, όχι να μου καίνε τα καπνά όπως έκαναν στους γονείς μου και μας κυνηγούσε η γνωστή ΑΤΕ για να μας πάρει τα χωράφια γιατί δεν είχαμε να την πληρώσουμε… και ο οικοδόμος έγινε ύψιστο όνειρό μου!

 1963, μια δολοφονία

Κάθε μέρα, όταν μπορούσα, κατά μια ανεξήγητη τάση ενώ και να διαβάζω δεν ήξερα καλά – καλά, πήγαιναν και στεκόμουν στο περίπτερο να δω τους τίτλους των εφημερίδων με μεγάλα γράμματα να γράφουν για πολιτικές διαμάχες και απίστευτα κυνηγητά καλών χωροφυλάκων που έδερναν και κακών οικοδόμων και εργατών που δέρνονταν. Οι χωροφύλακες ήταν ίδιοι οι δάσκαλοι! Έδερναν!

 Ένα πρωί όμως κόσμος πολύς στα περίπτερα για τζάμπα ανάγνωση τίτλων εφημερίδων: «Σκότωσαν τον Λαμπράκη»! Κάτι με στενοχώρησε. Όταν πήγα να δουλέψω στις οικοδομές οι οικοδόμοι μουρμούριζαν ότι τον Λαμπράκη τον «έφαγαν» παρακρατικοί της αστυνομίας γιατί υποστήριζε το δίκαιο του οικοδόμου και του εργάτη! Είπα, θα γίνω «Λαμπράκης» γιατί τον «έφαγαν» οι δάσκαλοι με στολή παρακρατικού!!! Κι έγινα!

  Και βρήκα πολλούς άλλους Λαμπράκηδες και ανθρώπους που με καταλάβαιναν. Και μου δείχνουν μια βιβλιοθήκη που την αγάπησα πολύ κι ας την ανατίναξαν μετά οι «παρακρατικοί» που λέγαμε! Κι όλα τα βιβλία μπροστά μου. Εκεί έμαθα και την επιστημονική εξήγηση κίνησης των πυραύλων, την «δύναμη – αντίδραση» και το έλεγα σε άλλους με περηφάνια! Έπαιρνα και στο σπίτι και τα διάβαζα όπως ήθελα με τις δικές μου φαντασίες πάνω από τα γράμματα και τις άγνωστες λέξεις, όχι όπως ήθελαν οι δάσκαλοι που με κυνηγούσαν ακόμη μέσα μου κι ας τέλειωσα το δημοτικό! Και η αγράμματη μάνα μου όλο φώναζε τις Κυριακές: «Σταμάτα να διαβάζεις, τι, καθηγητής θα γίνεις και διαβάζεις; Κάνε δουλειά στον μπαχτσέ»! Και το βράδυ φώναζε να σβήσω τη γκαζόλαμπα γιατί καίει πετρέλαιο και να σταματήσω το διάβασμα. Δεν την άκουγα γιατί αυτό δεν το έγραφαν τα βιβλία!

 Απόγευμα Κυριακών όμως ξέδινα. Πήγαινα γήπεδο που άνοιγε για την πιτσιρικαρία στο τελευταίο τέταρτο για τζάμπα αγώνα και αντί να φύγω αμέσως μάζευα εφημερίδες που άφηναν οι θεατές που κάθονταν πάνω τους και πήγαινα και τις διάβαζα και αυτές τζάμπα!

 Μετά ήρθε η νύχτα και το σκοτάδι της Χούντας. Αμετανόητος στις δικές μου φαντασιώσεις αποφάσισα να την κάνω «μέρα και φως», στα κρυφά και στα παράνομα!

 1974, μετά τη χούντα

Κάποιος ψιθύρισε σε έναν από τους δασκάλους με το «βαρύ χέρι»: «Ξέρεις, θυμάσαι εκείνον τον ΣΠ, τον είχαν «μέσα», έφαγε και της χρονιά του και που να στα λέω… εκείνος ο γύφτος, ο ξυπόλυτος που ήταν ξύλο απελέκητο…» Κάπου εκεί θα αγαλλίασε η ψυχή του δασκάλου γιατί η χούντα δικαίωνε το ξύλο του και την πρόβλεψή του ότι είμαι «ξύλο απελέκητο»! Αλλά ο γνωστός «κάποιος» συνέχισε σε άλλο ύφος με κάποιον αφανή  φόβο και ταραχή: «…ε, να τώρα τον λένε «ήρωα»! Γύρισε και δεν μπορείς να τον γνωρίσεις, άλλος άνθρωπος με απίθανες πολιτικές, ιστορικές και φιλοσοφικές γνώσεις… λένε όλοι ότι «σπούδασε» και έβγαλε με άριστα το «Πέτρινο Πανεπιστήμιο» και τα έμαθε όλα απ’ έξω κι ανακατωτά, τα ξέρω από τον αδελφό του που είναι οικοδόμος, έγινε επικίνδυνος»!(**)

 Κοντογείτονας ο δάσκαλος που η σφαλιάρα του έφερνε βουή για 24 ώρες! Μια μέρα τον είδα στο δρόμο από μακριά και απέναντι. Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον χαιρετίσω με τόσο ξύλο, αλλά με απάλλαξε αυτός. Μόλις κατάλαβε ποιόν είχε απέναντι του άλλαξε απότομα δρόμο κι έκανε πως δεν με είδε! Και τι να έλεγε; Ότι είμαι περήφανος που το ξύλο μου πέτυχε να βγάλει έναν «ήρωα» και μορφωμένο;

 Εγώ πήρα τον δρόμο μου προς τα πάνω και αυτός προς τα κάτω, στον Αγιαντώνη!

Αυτά είχα να σου πω συνοπτικά βλέποντας το έργο και γυρίζοντας δεκαετίες πίσω, όταν οι άνθρωποι και οι δάσκαλοι, δεν είχαν ιδέα τι είναι δυσλεξία και τι σπουδαίες δυνατότητες μπορεί να κρύβονται πίσω από έναν άνθρωπο με δυσλεξία.

 Μια στάλα τιμής για όλους όσους υπέφεραν αυτόν τον ιδιότυπο ρατσισμό.]

 Για την αντιγραφή Σ.Β.

 Σχετικά:

(*) «Το χρονικό ενός δυσλεκτικού» του Γιάννη Πάσχου

https://www.more.com/theater/to-xroniko-enos-dyslektikou-tou-gianni-pasxou-1/

 (**) Οι δάσκαλοι της φυλακής και της εξορίας

 http://aristeripolitiki.blogspot.com/2012/01/blog-post_16.html

 

Σχολιασμός πάνω σε ένα άρθρο για την παρακμή του καπιταλισμού

Συνολικά οι ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δεν χωράει πλέον στα στενά όρια των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Αυτή η αντίθεση λύνεται στο τέλος μόνο με ανατροπή των παραγωγικών σχέσεων ποτέ με ανατροπή της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Όταν η εκτατική και εντατική ανάπτυξη του καπιταλισμού εξαντλούνται η μόνο οδός ύπαρξης είναι ο κανιβαλισμός των κεφαλαίων για να επιβιώσουν τα ισχυρότερα με το αίμα των αδύναμων. Το λένε και ωραία συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίων και αγορών σαν να είναι το ευχάριστο μέλλον όσων πετιούνται έξω από την παραγωγή και την επιβίωση!

Τεράστια μάζα μέσων παραγωγής, ανθρώπινου και εργατικού δυναμικού ρίχνονται ζωντανά στον τάφο καταστροφής κάθε είδους αξιών. Στόχος να καταστραφεί ό,τι «περισσεύει» από τα όρια των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων για να αρχίσει η επανάληψη ίδιου κύκλου.  

 Οι κρίσεις και οι καταστροφές αξιών η μία διαδέχεται την άλλη και κάθε φορά το σύστημα εξαντλεί χρόνο από τη ζωή του μέχρι την τελική ανατροπή. Μπορεί να φαίνεται κατά διαστήματα πανίσχυρο και ακατάρριπτο. Τόσο πανίσχυρο όσο το φεουδαρχικό των βασιλιάδων μόλις νίκησε τον Ναπολέοντα και την αστική γαλλική επανάσταση το 1815, επαναπαυόμενο στη νίκη του. Τότε που έκαναν και την Ιερά Συμμαχία (κάτι σαν μικρό ΝΑΤΟ) για να μην επανακάμψει η αστική τάξη και η αστική δημοκρατία! Σε έναν αιώνα οι νικητές είχαν εξαφανιστεί μαζί με τον φεουδαρχισμό!*

Ο καπιταλισμός πνέοντας τα λοίσθια, παρουσιάζει κάθε είδους αρρώστια με πρώτη τον κανιβαλισμό κεφαλαίων και εργατικής δύναμης. Μεγάλες αλλαγές γίνονται στο εσωτερικό του με βάση την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού που βιώνει οδυνηρά ο δυτικός ιμπεριαλισμός από τον καπιταλισμό της Ανατολής.  Το τέλος του σε απρόβλεπτο χρόνο (ιστορική στιγμή) όπως κάθε προηγούμενου συστήματος.**

Η τερατώδης ονομαστική αύξηση των άυλων τίτλων (περί τις 14 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ το 2010!) με παραγωγή φανταστικών αξιών από τις επαναλαμβανόμενες εγγυήσεις δανείων και αλληλοϋποχρεώσεων που διογκώνουν το εικονικό χρήμα δεν αυξάνουν ούτε κατά ένα ζευγάρι κάλτσες το ΑΕΠ και την πραγματική αξία του. Απλώς είναι ένα οικοδόμημα αναδιανομής εισοδημάτων σε βάρος των λαών με τραπουλόχαρτα φόρων και χρεών που στέκεται γιατί το σύστημα έβαλε «ανεμιστήρες» βίας από κάθε πλευρά ώστε να μη πέφτει! Ως πότε ο γυμνός βασιλιάς θα περιπατεί χωρίς να το δουν οι λαοί;

*Στην Ελλάδα πρέπει να είμαστε περήφανοι που μέσα στη βασιλεία της Ιεράς Συμμαχίας κάναμε την επανάσταση του ’21 και επιβάλαμε το σύνταγμα της Επιδαύρου, χάρτα Γαλλικής Επανάστασης! Ας όψονται οι μεγάλες δυνάμεις…

** η αγοραστική δύναμη του ΑΕΠ της Κίνας είναι πάνω από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια (ΔΝΤ 2020) μεγαλύτερο από των ΗΠΑ και το πραγματικό μερίδιο στο παγκόσμιο ΑΕΠ απέχει κατά 3,2 εκατοστιαίες μονάδες (ΤτΕ 2023). Από κοντά η Ινδία και η Ρωσία που ανέρχεται εν μέσω κυρώσεων και πολέμου! Η ονομαστική, εικονική αξία του κινεζικού ΑΕΠ είναι μερικά τρισεκατομμύρια μικρότερη των ΗΠΑ! Αυτό το χάος πραγματικού και εικονικού τρομάζει τους δυτικούς. Θα τους κανιβαλίσουν μια μέρα οι ασιατικές οικονομίες γι αυτό στρέφονται στο πέρασμα από τον οικονομικό στον ένοπλο πόλεμο ως σωτηρία… βαδίζοντας προς τον θάνατο του συστήματος…

Επικουρικά:

Ο πλανήτης μπροστά σε γιγάντιες ανατροπές. Στο βάθος πόλεμος;

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2024/10/blog-post_19.html

 

Το άρθρο

https://www.facebook.com/photo/?fbid=2558948757644911&set=a.109897322550079

ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ;
«ΗΔύση έχει γίνει ένας ολοκληρωτικός χώρος – ο χώρος μιας αυτοαμυντικής ηγεμονίας που υπερασπίζεται τον εαυτό της ενάντια στη δική της αδυναμία». (Ζαν Μποντριγιάρ)

Μία από τις πιο συχνά αναφερόμενες σκηνές στο Arthur Penn's Night Moves (1973) παρουσιάζει έναν απελπισμένο Gene Hackman να πέφτει μπροστά από μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση, παρακολουθώντας με μισή καρδιά έναν αγώνα αμερικανικού ποδοσφαίρου. Όταν η γυναίκα του μπαίνει μέσα και ρωτάει: «Ποιος κερδίζει;», μουρμουρίζει: «Κανείς. Η μία πλευρά απλώς χάνει πιο αργά από την άλλη». Όπως προέβλεψαν συνειδητά καταθλιπτικές ταινίες του Χόλιγουντ, όπως το Night Moves, η κρίση της δεκαετίας του 1970 σηματοδοτούσε ήδη το τέλος της καπιταλιστικής κοινωνικοποίησης: μια δομική και σύντομα παγκόσμια κοινωνικοοικονομική, πολιτιστική και ψυχολογική πανωλεθρία που εισέρχεται τώρα στη φάση της ταχείας κλιμάκωσής της (αν και το Χόλιγουντ αυτή τη φορά βρίσκεται σε πλήρη άρνηση).

Όπως γίνεται όλο και πιο σαφές, το σύστημα σήμερα επιβιώνει μόνο μέσω του επιτυχημένου μάρκετινγκ καταστάσεων έκτακτης ανάγκης: πανδημίες, στρατιωτικές συγκρούσεις, εμπορικοί πόλεμοι και άλλες καταστροφές που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά. Το χάος και η αποσταθεροποίηση χρησιμοποιούνται σκόπιμα ως όπλο προκειμένου να προκαλέσουν μια σειρά παβλοφικών αλυσιδωτών αντιδράσεων των οποίων ο πραγματικός λόγος ύπαρξης είναι εμφατικά οικονομικός. Με άλλα λόγια, οι δυσκολίες «παγκόσμιας ανησυχίας» είναι ο μόνος πόρος που έχει απομείνει σε έναν καταρρέοντα πολιτισμό, του οποίου οι πληθυσμοί μοιάζουν όλο και περισσότερο με πλήθη ζόμπι που βαδίζουν κλειδωμένα προς το ζοφερό πεπρωμένο τους - ενώ το Instagram κάνει Instagram κάθε δευτερόλεπτο.

Με καθαρά συστημικούς όρους, η λογική είναι απλή: ο σημερινός καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς είναι εθισμένος σε μια αδιάσπαστη σειρά γεωπολιτικών σοκ που λειτουργούν ως άλλοθι, έτσι ώστε τα «κεφάλαια» να μπορούν να δημιουργηθούν από την οικονομική ανυπαρξία και να «ανακατευθυνθούν» επιδέξια στις χρηματιστηριακές αγορές. Τα παράγωγα και οι πύραυλοι είναι οι δύο όψεις του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος και εκείνοι που ασκούν έλεγχο στα παράγωγα συνήθως αποφασίζουν ποιος πυροβολεί πρώτος. Οι κερδοσκοπίες που βασίζονται στο χρέος σχετικά με ένα ατελείωτα υποθηκευμένο σύνολο πλασματικής αξίας που θα παραμείνει απραγματοποίητο είναι ένα παιχνίδι προσομοίωσης που απαιτεί συνεχή τραύματα. Το κεφάλαιο τώρα κανιβαλίζει βίαια το ίδιο του το μέλλον σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κρύψει την αφερεγγυότητά του – ένα τέχνασμα που λειτουργεί μόνο στο βαθμό που το παραστατικό χρήμα που αντιπροσωπεύει τα IOUs δεν διεκδικείται πίσω ως μέσο αποθήκευσης αξίας.

Αλλά πρέπει να προστεθεί ότι ακόμη και αυτό το εγκληματικό Truman Show πλησιάζει τώρα στο σημείο όπου το ιστιοφόρο χτυπά τον ψεύτικο ορίζοντα από χαρτόνι. Το βασικό πρόβλημα θα πρέπει να είναι προφανές μέχρι τώρα: το πιο ισχυρό έθνος στον κόσμο – οι κυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης – πνίγεται στο χρέος και την αντιπαραγωγική κατανάλωση (κάτι που δεν είναι χωρίς ειρωνεία, γιατί σημαίνει ότι ο εκδότης του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος πεθαίνει από την ίδια την ασθένεια που εδώ και δεκαετίες επισκέπτεται άλλες χώρες για να τις ρουφήξει). Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ έχουν εμπλακεί σε έναν άσκοπο και καταστροφικό αγώνα για να αποτρέψουν την κατάρρευση της παγκόσμιας ηγεμονίας τους, προσπαθώντας να μετακυλήσουν ένα σισύφειο βάρος χρέους που έχει αυξηθεί από τα 900 δισεκατομμύρια δολάρια του Ρήγκαν το 1981 στα σημερινά 35+ τρισεκατομμύρια δολάρια (ενώ ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ έχει αυξηθεί από 30% σε 122%).

Αν το ζήτημα του χρέους, εξεταζόμενο στο ευρύτερο πλαίσιο της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν ήταν αρκετά ηλίθιο αυτό καθαυτό, το πιο γελοίο μέρος της ιστορίας είναι ότι η υπερχρεωμένη και υπερ-αντιπαραγωγική υπερδύναμη χρειάζεται τώρα τη βοήθεια του πληθωρισμού για να κρατήσει καλυμμένο το βρώμικο υπογάστριό της. Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ απαιτούν αρνητικά πραγματικά επιτόκια: ο πληθωρισμός πρέπει να είναι υψηλότερος από την απόδοση του χρέους, εάν τα όλο και πιο αντιπαθή κρατικά χρεόγραφα (ειδικά τα T-notes και τα T-bills, δηλαδή τα βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα χρεόγραφα) πρόκειται να νομισματοποιηθούν και να αναχρηματοδοτηθούν. Όσο κουραστικά κι αν φαίνονται τα μαθηματικά του χρέους στους περισσότερους από εμάς, από μόνα τους επιβεβαιώνουν ότι το σημερινό σύστημα έχει χρεοκοπήσει – μια δύσκολη θέση που επιδεινώνεται σημαντικά από το πανταχού παρόν φαινόμενο της «άρνησης κατάρρευσης», το οποίο φέρνει το σύστημα πιο κοντά στη θερμοπυρηνική «λύση».

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κύριος σκοπός του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού δεν είναι πλέον απλώς να καταβροχθίζει κέρδη εις βάρος της ανθρώπινης και φυσικής ζωής· Πιο διεστραμμένα, για να επιδιώξει αυτόν τον σκοπό, πρέπει πρώτα να εμποδίσει την κλιμακούμενη μάζα των IOUs να αποκαλύψει το καθεστώς σκουπιδιών τους. Αυτός είναι ένας υπαρξιακός αγώνας που απαιτεί όλο και πιο χειριστικά, παράλογα και καταστροφικά μέτρα. Και δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του καπιταλιστικού κόσμου είναι εξασφαλισμένο σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα που μπορούν να επιβιώσουν μόνο με το να επεκταθούν στο μέλλον, θα φαινόταν θεμιτό να συμπεράνουμε ότι «τα σκατά έχουν χτυπήσει τον παγκόσμιο ανεμιστήρα». Ταυτόχρονα, ωστόσο, η παρακμή της Δύσης έχει πλέον πείσει μια σειρά γεωπολιτικών παραγόντων να αποκαλούν ρεαλιστικά τους εαυτούς τους έξω από ένα παιχνίδι θάρους που υπαγορεύεται από έναν αφερέγγυο αφέντη. Η συνεχιζόμενη διαδικασία αποδολαριοποίησης (που προαναγγέλλει το τέλος της κυριαρχίας του δολαρίου) μπορεί να φαίνεται λογική μόνο με καπιταλιστικούς όρους, και όμως έχει ήδη προκαλέσει ενδοσυστημικές συγκρούσεις (Ουκρανία, Μέση Ανατολή) που θα μπορούσαν εύκολα να επεκταθούν στον αφανισμό μεγάλων τμημάτων της ανθρώπινης ζωής στη Γη.

Η οικονομική άρνηση εκφράζεται μέσω διαφόρων μετρήσεων που είναι εντελώς παραπλανητικές – όπως το ΑΕΠ. Σήμερα, το ΑΕΠ μιας χώρας, στις λίγες περιπτώσεις όπου υποτίθεται ότι εξακολουθεί να καταγράφει κάποιο είδος «ανάπτυξης», αντικατοπτρίζει απλώς την ποσότητα των πιστώσεων που χρησιμοποιούνται σε αυτή την οικονομία. Η μηχανική αύξηση της παραγωγικότητας από ωκεανούς πιστώσεων που ξεδιάντροπα δημιουργούνται από τις κεντρικές τράπεζες είναι η παιδαριώδης στρατηγική που συνοψίζει την διανοητικά οπισθοδρομική κατάσταση του πολιτισμού μας και των ετοιμόρροπων ηγετών του. Ο μόνος στόχος είναι να κλωτσήσουμε το χρέος στο δρόμο, με κόστος περισσότερη αγωνία για εμάς, και, ιδιαίτερα, την εν ψυχρώ εξόντωση χιλιάδων αναλώσιμων αμάχων. Όποια (ασήμαντη) «ανάπτυξη» μπορεί κανείς να επικαλεστεί με βάση την κλιμάκωση των ελλειμμάτων, μπορεί να είναι σίγουρος ότι πρόκειται για ψεύτικη ανάπτυξη, αφού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω τεχνητής νομισματικής επέκτασης. Η επέκταση των ήδη μέγιστων πιστωτικών ορίων αντιπροσωπεύει μια πορεία δράσης της οποίας το σωρευτικό αποτέλεσμα είναι, από οικονομική άποψη, η σταδιακή αλλά ασταμάτητη καταστροφή εκείνων των μονάδων χρέους που είναι επίσης γνωστές ως νομίσματα fiat. Ο τρόπος με τον οποίο χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο ή οι ΗΠΑ πωλούν στο κοινό την ιστορία ότι, παρά τις δημοσιονομικές μαύρες τρύπες τους, πρόκειται να αναθερμάνουν την πραγματική ανάπτυξη μέσω «στρατηγικών επενδύσεων», είναι τόσο απελπισμένος όσο και παράλογος. Είναι ισοδύναμο με τη διεξαγωγή αισθητικής χειρουργικής σε έναν nonagenarian που πάσχει από καρκίνο σταδίου-4. Είναι, επομένως, ένα ψέμα, του οποίου ο μόνος στόχος είναι να στηρίξει τις τεχνητά διογκωμένες χρηματιστηριακές αγορές.

Το πλαίσιο με επίκεντρο το δολάριο που τώρα σπάει στις ραφές είναι το νομισματικό σύστημα που είχαμε από το 1944 (συμφωνία Bretton Woods), όπου το δολάριο ΗΠΑ λειτουργεί ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα ως πρωτογενή παγκόσμια χρεόγραφα. Κατά το δεύτερο εξάμηνο του 20ου αιώνα, αυτή η νομισματική τάξη έχει υποστεί ορισμένες βασικές προσαρμογές που τελικά οδήγησαν στη δημιουργία αυτού που είναι κοινώς γνωστό ως «κύκλος ελλείμματος» μεταξύ των ΗΠΑ και των χωρών της Ανατολικής Ασίας όπως η Κίνα και η Ιαπωνία. Από τη δεκαετία του 1970, οι ΗΠΑ έχουν 1) αποβιομηχανοποιήσει δραστικά την οικονομία τους. 2) Άρχισε να έχει μεγάλα εμπορικά ελλείμματα. και 3) Επέτρεψε στα κεφάλαιά της να ρέουν σε πρόσφατα βιομηχανοποιημένες χώρες με τεράστιες δεξαμενές φθηνού εργατικού δυναμικού, όπως η Κίνα. Η παραγωγικότητα έχει μετακινηθεί αθόρυβα από το ένα μέρος του πλανήτη στο άλλο, ακολουθώντας τη φυσική τάση του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται τη λιγότερο ρυθμιζόμενη διαθέσιμη εργατική δύναμη.

Το 1971, ο πρόεδρος Νίξον αποσύνδεσε το δολάριο από τον χρυσό, ενώ παράλληλα ήρε το 21ετές εμπορικό εμπάργκο κατά της κομμουνιστικής Κίνας (μια νέα διμερής εμπορική συμφωνία τέθηκε σε ισχύ το 1980). Ενώ το εμπόριο ήταν αργό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 - με την Κίνα να παραμένει ένα μέρος για να πουλήσει παρά να παράγει προϊόντα - οι μεταρρυθμιστικές πολιτικές που εισήγαγε ο Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιαοπίνγκ τον Δεκέμβριο του 1978 (ο Μάο Τσε Τουνγκ είχε πεθάνει το 1976) άρχισαν να αντιστρέφουν την κατεύθυνση των επενδύσεων και του εμπορίου. Ο Deng, με άλλα λόγια, άνοιξε την πόρτα της Κίνας στις πρωτεύουσες των ΗΠΑ, ιδιαίτερα με τη δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (αρχικά στο Shenzhen, Zhuhai, Shantou και Xiamen) όπου οι ξένες επενδύσεις ήταν σε θέση να επωφεληθούν από ένα τεράστιο και σε μεγάλο βαθμό απορρυθμισμένο εργατικό δυναμικό. Από τότε, πολυεθνικές εταιρείες με έδρα τις ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένων των Nike, Apple και Walmart) άρχισαν να αναθέτουν την παραγωγή στην Κίνα, η οποία έγινε το νέο κέντρο διακρατικής δημιουργίας αξίας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η Κίνα παράγει φθηνά αγαθά που οι ΗΠΑ εισάγουν και καταναλώνουν χάρη στη χρηματοπιστωτική «βιομηχανία» της που βασίζεται στο δολάριο. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ ήταν σε θέση να επεκτείνουν το χρέος τους και να έχουν μεγάλα εμπορικά ελλείμματα χωρίς να χρεοκοπήσουν χάρη σε μια «πανούργα» ανταλλαγή: η παραγωγή τους μεταφέρθηκε στην Κίνα, ενώ η Wall Street συγκέντρωσε την παγκόσμια υπερπαραγωγή χάρη στην παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου. Δεδομένου ότι όλες οι παραγωγικές χώρες χρειάζονται δολάρια για να είναι σε θέση να συναλλάσσονται διακρατικά, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να πουλήσουν τα εμπορεύματά τους στις αγορές των ΗΠΑ (και της συλλογικής Δύσης), ενώ επενδύουν επίσης τα πλεονάσματά τους σε μετοχές με βάση το δολάριο και ομόλογα με βάση το δολάριο (αμερικανικά κρατικά ομόλογα).

Εν ολίγοις, ένα σημαντικό μέρος των καθαρών πλεονασμάτων που κέρδισαν οι εμπορικοί εταίροι των ΗΠΑ επέστρεψε στις αγορές μετοχών και χρέους των ΗΠΑ. Στη δεκαετία του 1990, αυτή η εισροή ξένου κεφαλαίου άρχισε να τροφοδοτεί την έκρηξη της στρατιωτικής βιομηχανίας των ΗΠΑ με βάση το έλλειμμα (η οποία μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε «παγκόσμιο χωροφύλακα»), ενώ παράλληλα διόγκωσε τεράστιες χρηματοπιστωτικές φούσκες και φούσκες ακινήτων, οι οποίες με τη σειρά τους υποστήριξαν μια γιγαντιαία καταναλωτική έκρηξη (το 70% του ΑΕΠ των ΗΠΑ εξακολουθεί να βασίζεται στις καταναλωτικές δαπάνες). Ουσιαστικά, τόσο η κρατική όσο και η ιδιωτική κατανάλωση στις ΗΠΑ βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στον δανεισμό από τους ίδιους ξένους προμηθευτές στους οποίους οι ΗΠΑ είχαν αναθέσει την παραγωγή εμπορευμάτων. Αρχικά, αυτός ο μηχανισμός που βασίστηκε στη δύναμη αναρρόφησης του δολαρίου καθιέρωσε μια σχετικά σταθερή αλληλεξάρτηση μεταξύ της μη παραγωγικής κατανάλωσης των ΗΠΑ και της ασιατικής εξαγωγικής παραγωγής - με τον στρατό των ΗΠΑ να ενισχύει το δολάριο μέσω δολοφονικών πολέμων μετά την 9/11 που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια εκατομμυρίων αθώων ζωών. Ωστόσο, από την παγκόσμια κατάρρευση του 2008, αυτός ο εύθραυστος και εγγενώς δολοφονικός συμβιβασμός έχει επιδεινωθεί γρήγορα σε έναν παγκόσμιο ανεμοστρόβιλο πλασματικής νομισματικής επέκτασης, ο οποίος είναι πλέον μη διαχειρίσιμος μόνο μέσω της συμβατικής οικονομικής πολιτικής.

Οι παραπάνω παρατηρήσεις από μόνες τους θα πρέπει να μας πείσουν να εγκαταλείψουμε την εσφαλμένη αντίληψη ότι οι εθνικές οικονομίες συντονίζουν το εμπόριο αυτόνομα. Αντ 'αυτού, είναι η διακρατική και απρόσωπη κίνηση κεφαλαίων που καθορίζει τις περισσότερες επιλογές που γίνονται από μεμονωμένες χώρες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με την κλιμάκωση του πολέμου. Μόνο σήμερα το κεφάλαιο ανταποκρίνεται στο όνομά του: μια ανώνυμη, αφηρημένη, μεταφυσική και τυραννική ολότητα που επιβλέπει σχεδόν οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη Γη. Το να δούμε το «παγκόσμιο καπιταλιστικό» δάσος από τα δέντρα της «εθνικής οικονομίας» είναι επομένως απαραίτητο αν θέλουμε να ξετυλίξουμε τον «μπερδεμένο ιστό που υφαίνουμε όταν εξασκούμαστε για πρώτη φορά στην εξαπάτηση» (όπως το έθεσε ο Sir Walter Scott το 1808). Η πιστωτική και χρηματική κρίση που βιώνουμε, η οποία μετατρέπεται σε γεωπολιτικό εφιάλτη, σχεδόν ποτέ δεν θεωρείται ως το αναγκαίο καταστροφικό αποτέλεσμα της εσωτερικής διάβρωσης της πραγματικής καπιταλιστικής συσσώρευσης. Αυτό που οδυνηρά λείπει από τις περισσότερες κριτικές – ειδικά εκείνες της αριστεράς – είναι το ουσιαστικό και επομένως θεμελιώδες μέρος: η εστίαση στην κατάρρευση της καπιταλιστικής κοινωνικοποίησης ως τέτοιας.

Ο κύκλος ελλείμματος ΗΠΑ-Κίνας επιδεινώνεται εδώ και δεκαετίες, κυρίως επειδή το παγκόσμιο αποθεματικό περιουσιακό στοιχείο αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα ένα χρέος τέτοιου μεγέθους που τώρα θέτει υπό αμφισβήτηση τη φερεγγυότητα της κυρίαρχης χώρας - η οποία, με τη σειρά της, οδηγεί τους ξένους επενδυτές στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα να επανεξετάσουν τις επενδύσεις τους. Επιπλέον, μετά την πρόσφατη κατάσχεση 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ σε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στη Δύση, όλοι βλέπουν τον βαθμό στον οποίο το δολάριο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όπλο και, ως εκ τούτου, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να εξετάσουν το σχέδιο Β. Δεδομένης της πολύ ασταθούς νομισματικής υπεροχής τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μέχρι στιγμής διατηρήσει το χρέος τους αξιόπιστο (έναντι πιθανής χρεοκοπίας των κρατικών ομολόγων τους) κυρίως χρηματοδοτώντας πολέμους και άλλες παγκόσμιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, των οποίων ο βασικός σκοπός είναι να δικαιολογήσουν την εκτύπωση περισσότερων μετρητών, επιδιώκοντας παράλληλα αρνητικά πραγματικά επιτόκια και ωθώντας τον κόσμο προς μια νέα νομισματική υποδομή βασισμένη σε ψηφιακά περιουσιακά στοιχεία που τελικά θα ελέγχονται κεντρικά. Ακόμη και με ρεαλιστικούς καπιταλιστικούς όρους, αυτό δεν είναι ένα «βιώσιμο» σύστημα. Κατ 'αρχάς, κανένας λογικός επενδυτής δεν είναι πρόθυμος να χάσει κρατώντας ομόλογα που διογκώνονται από την κυβέρνηση μιας χώρας που έχει χρέος άνω των 35 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ακριβώς σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα, αυτό το σύστημα είναι ένας νεκρός που περπατάει.

Ποιες είναι λοιπόν οι προοπτικές για το εγγύς μέλλον; Οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης και της Ιαπωνίας λειτουργούν επί του παρόντος με αυτόματο πιλότο για να αποφύγουν μια κατάρρευση του χρηματιστηρίου. Η Federal Reserve, ειδικότερα, προσπαθεί να κρατήσει ένα σπασμένο βάζο μαζί, τουλάχιστον μέχρι τις 5 Νοεμβρίουου. Αλλού, οι χώρες φορτώνονται με σκληρά περιουσιακά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού, του αργύρου, του πετρελαίου και των σπάνιων γαιών. Εάν σκάσει η φούσκα των μετοχών, η Κίνα και άλλες χώρες BRICS θα έχουν τουλάχιστον μερική υποστήριξη. Αλλά δεδομένου ότι η τελική αιτία της κρίσης είναι ότι η συνολική αξία που παράγεται (για την οποία αγωνίζονται οι ανταγωνιζόμενοι συμμετέχοντες) συρρικνώνεται, τα «έξυπνα» ατομικά ή εθνικά κεφάλαια μπορούν να κρατήσουν το κεφάλι τους πάνω από το νερό μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα και κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το κοινωνικά αλληλένδετο πεπρωμένο τους. Η υποτίμηση του νομίσματος περιλαμβάνει τώρα ολόκληρη την αναπαραγωγή πλήρως κεφαλαιοποιημένων κοινωνιών, που λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο μιας γενικής επέκτασης της πίστωσης (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας). Και επειδή ο καπιταλισμός έχει ήδη καταναλώσει το δικό του μέλλον, ο πυρηνικός μηδενισμός είναι ένας ισχυρός υποψήφιος για την επόμενη «πιο ρεαλιστική» επιλογή στο τραπέζι. Εξάλλου, ο πόλεμος είναι εγγενώς πληθωριστικός. Όσο πιο καταστροφικός είναι ένας πόλεμος, τόσο περισσότερο θα παρέχει στις ΗΠΑ και τους υποταγμένους (μαζοχιστές) συμμάχους τους στην ΕΕ δικαιολογίες για την εφαρμογή καθεστώτων ελέγχου κεφαλαίων και διανομής αγαθών ή υπηρεσιών σε ένα περιβάλλον μετά τον Covid, όπου οι πληθυσμοί έχουν ήδη εκπαιδευτεί επιτυχώς στην πολιτική συμμόρφωση.

Αν, επομένως, έχουμε ένα μόνο ηθικό καθήκον, είναι να εκπαιδεύσουμε τις νέες γενιές να σκεφτούν κριτικά για τις πραγματικές αιτίες πίσω από τη βίαιη κατάρρευση του συστήματος. Ωστόσο, το κεφάλαιο φαίνεται να έχει προβλέψει εδώ και καιρό οποιαδήποτε τέτοια κίνηση αποικίζοντας όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης. Ο καλλωπισμός των νέων γενεών σε μια «κουλτούρα» ναρκισσιστικής αμβλείας και περήφανης συναίνεσης είναι ζωτικής σημασίας για την εγκαθίδρυση ενός νέου ολοκληρωτικού καθεστώτος όπου η φτώχεια, η βία και η χειραγώγηση κανονικοποιούνται. Οι όμιλοι κοινωνικών μέσων προσφέρουν μια τέλεια περίπτωση. Ο εθισμός στον κύλινδρο του τηλεφώνου, για παράδειγμα, είναι υπνωτικός από μόνος του, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο που εμφανίζεται σύντομα στην οθόνη. Μόλις τα μάτια παγιδευτούν στο διαβολικό τέχνασμα, ο νους απευαισθητοποιείται αμέσως στην ανάγκη για σοβαρή κριτική σκέψη. Έτσι, ενώ συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε τους εθισμούς μας στην οθόνη, οτιδήποτε μπορεί να συμβεί «εκεί έξω», συμπεριλαμβανομένου του πολτοποίησης των παιδικών σωμάτων κάτω από δημοκρατικές βόμβες που παράγονται από ηθικούς κατασκευαστές όπλων και εγκρίνονται από φιλελεύθερες κυβερνήσεις «στις οποίες εμπιστευόμαστε». Από το μεγάλο πείραμα του Covid, το παγκόσμιο χωριό κατοικείται όλο και περισσότερο από παράξενα πλάσματα προγραμματισμένα να συζητούν αντωνυμίες αντί να ασχολούνται κριτικά με τις καταστροφικές διαδικασίες της φονικής μηχανής που ονομάζεται κεφάλαιο. Πιο επειγόντως από ποτέ, οι άνθρωποι πρέπει να βρουν τρόπους να αποπρογραμματίσουν το μυαλό και τις συνήθειές τους, διαφορετικά ο κίνδυνος είναι ότι ούτε ο ήχος μιας πυρηνικής έκρηξης δεν θα τους ταρακουνήσει από την εκπαιδευμένη συναίνεσή τους.