Βενεζουέλα. Η μαρξιστική θέση

«Αποδεικνύεται δηλαδή ότι στο πλαίσιο μιας αστικής διαχείρισης, ακόμα και ορισμένα θετικά μέτρα που μπορούν να παρθούν προς όφελος εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, είναι φτερό στον άνεμο στο βαθμό που δεν συνδέονται με την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της αστικής εξουσίας. Αποδεικνύεται επίσης ότι ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας φορτώνει τα βάρη στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τη διαχείριση που ακολουθείται».

Όσοι θεοποιούν τον Μαδούρο και τη μερίδα της αστικής τάξης που είναι στην πολιτική εξουσία δεν έχουν καταλάβει, ούτε για την Βενεζουέλα ούτε για την Ελλάδα, ότι όσο δεν ανατρέπεται το καπιταλιστικό σύστημα ο «καλός καπιταλισμός» είναι μια καλή αυταπάτη για την μακροημέρευση του!

Κάνουν λάθος το ΚΚΕ και το ΚΚΒ που το λένε; 

Ωστόσο οι κομμουνιστές στέκονται πρωτοπόροι στη μάχη κατά των ιμπεριαλιστών και των μονοπωλητών της Βενεζουέλας που επιβουλεύονται τον πλούτο της, χωρίς να ξεχνούν ότι τελικά μόνο με την ανατροπή όλων των αστικών εξουσιών ανεξαρτήτως μορφής και αντιθέσεων μεταξύ τους, ο λαός θα γίνει αφέντης στον τόπο του. Αυτή τη διαλεκτική σχέση δεν μπορούν να καταλάβουν μικροαστοί και «αριστεροί» οπορτουνιστές. 

Μήπως μπορούν οι εδώ οπορτουνιστές να μας πουν γιατί ο Μαδούρο αποκλείει το ΚΚΒ από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο; 

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ

Κλιμακώνεται η αντιπαράθεση

Βενεζουέλα, Ριζοσπάστης, 25/4/2017 

Το ΚΚΕ, η Βενεζουέλα και αυτοτελής πολιτική της εργατικής τάξης

Δέκα σημεία για τα «μεταβατικά στάδια»

Πολλοί είναι αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν ότι η απόρριψη των «σταδίων» από το ΚΚΕ δεν σημαίνει απόρριψη και των μέτρων και των πολιτικών που είναι αναγκαίες για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.

Δεν κατανοούν ότι μια ενιαία πολιτική μπορεί να εμπεριέχει όλα τα μέτρα πολιτικής αναλόγως των καταστάσεων που θα προκύψουν. Βασική προϋπόθεση: να είναι πολιτικές του επαναστατικού κινήματος και όχι της αντίδρασης.

Πολλοί Θεωρούν ως χωριστό, κάθε στάδιο αυτής της πορείας και απαιτούν να κατακτάται πρώτα το ένα στάδιο, να σταθεροποιείται αυτό και μετά να το ανατρέψουμε και να περάσουμε στο επόμενο. Το κυριότερο στάδιο που προβάλλουν είναι η Αντιμονοπωλιακή Αντιιμπεριαλιστική Δημοκρατία.

Με αυτή τη λογική κι επειδή το  ΚΚΕ δεν δέχεται τα στάδια, φτάνουν να λένε ότι πάει αντίθετα με τον Λένιν είτε στις Θέσεις του Απρίλη είτε στη ΝΕΠ. Δεν κατανοούν ότι ο Λένιν δεν έβλεπε κανένα στάδιο το οποίο θα επέβαλε το ΚΚ πριν τον σοσιαλισμό, αλλά μόνο τους συσχετισμούς δυνάμεων εντάσσοντας κάθε συγκριμένη θέση και τακτική υποχώρησης και επίθεσης στην νίκη του σοσιαλισμού και όχι στη νίκη των καπιταλιστών για ένα διάστημα και μετά βλέπουμε. Ειδικά η ΝΕΠ δεν ήταν κανένα στάδιο, ήταν πολιτική εντός της ενιαίας πολιτικής του ΚΚμπ. για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Άλλο μια ενιαία πολιτική, άλλο σαλαμοποιημένη σε στάδια και ας περιέχουν ίδια μέτρα, αν οι συνθήκες το απατούν.

 

Το ξεκαθάρισμα της σύγχυσης και η μη ύπαρξη «μεταβατικών σταδίων» μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού, δεν απαλλάσσει το ΚΚΕ και κανένα επαναστατικό κίνημα από την ανάγκη της ανάλυσης των πιθανών διαδρομών προς την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

 

1.     Αναλόγως της μορφής της επαναστατικής κατάστασης, η ουδετεροποίηση και η συμμαχία με μεσαία στρώματα, ιδίως τα κατώτερα, από πλευράς εργατικής τάξης, απαιτεί, στην αρχή, τη λήψη σειράς αντιμονοπωλιακών μέτρων που θα είναι συνέχεια της μάχης κατά των μονοπωλίων που ήδη διεξάγεται στο έδαφος του καπιταλισμού.

2.    Εφόσον υπάρξει περίοδος «δυαδικής πολιτικής εξουσίας» η αντιμονοπωλιακή πολιτική, για το ελάχιστο αυτό διάστημα «ποιος – ποιόν», είναι άκρως απαραίτητη. Εδράζεται στην αντίθεση μονοπώλια – λαός η λύση της οποίας διευκολύνει τη λύση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου – εργασίας υπέρ της εργατικής τάξης.

3.    Μετά την επικράτηση της εργατικής τάξης στην πολιτική και ταξική εξουσία, θα υπάρχει εκ των πραγμάτων «δυαδική» οικονομική κατάσταση σοσιαλιστικών (κομμουνιστικών πρώτης φάσης) και προ-σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής, δεδομένου ότι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας δεν αλλάζει σε μια νύχτα τις παραγωγικές σχέσεις, ιδίως σε τομείς χαμηλού ύψους παραγωγικών δυνάμεων. 

4.    Μέχρι την ολοκλήρωση των σοσιαλιστικών σχέσεων σε επίπεδο καίριων τομέων και μεγάλων επιχειρήσεων, οι τομείς αυταπασχολούμενων, μικρών επιχειρήσεων, μικρών αγροτών θα πρέπει να ενταχθούν στο σοσιαλιστικό σχεδιασμό με προοπτική σταδιακής οικονομικής απονέκρωσης αυτών των μορφών και μετάβασης σε ανώτερο επίπεδο οργάνωσης παραγωγικών δυνάμεων και (σοσιαλιστικών) παραγωγικών σχέσεων.

5.    Είναι άγνωστες οι συνθήκες ταξικής πάλης και κατά πόσο αυτές θα επιδράσουν στην επιτάχυνση της εξαφάνισης των καπιταλιστικών και προ-σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων αλλ΄ ωστόσο το κόμμα πρέπει να έχει υπόψη του σχέδια συμμαχιών και  ενσωμάτωσης των μικρών παραγωγών μέσα από πολιτικές μετάβασης σε σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις.

6.    Κέντρο των πολιτικών δεν μπορεί να είναι η διάσωση του «φυτωρίου του καπιταλισμού» μέσω παλιών παραγωγικών μοντέλων, επιχειρήσεων και σχέσεων αλλά οι άνθρωποι για τους οποίους ο σοσιαλισμός, με αντάλλαγμα την εξασφάλιση της εργασίας, της ζωής και της ασφάλειας, θα τους απαλλάξει σταδιακά από την εξάρτηση με τα παλιά μοντέλα επιβίωσης. Μια πραγματικά πολύ δύσκολη δουλειά.

7.    Αυτά δεν αποτελούν «στάδια», ούτε επαναφορά των σταδίων από την πίσω πόρτα. Είναι πρακτικές πολιτικές προσωρινού, μεταβατικού χαρακτήρα για την εξασφάλιση συμμαχιών στην πορεία προς το σοσιαλισμό και ταυτόχρονα για την λειτουργία της οικονομίας σε επίπεδα που ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να τα αντικαταστήσει αυτόματα με ανώτερη οργάνωση των παραγωγικών δυνάμεων.

8.    Η αντίληψη περί «σταδίων» αποτελεί μια αυτονόμηση και παρανόηση της μαρξιστικής αντίληψης των κομμουνιστών για την αναγκαιότητα άσκησης αντιμονοπωλιακής πολιτικής ή και άλλων πολιτικών, όπως της αποκατάστασης στοιχειωδών αστικών ελευθεριών και μεταρρυθμίσεων σε παλιότερες φάσεις του καπιταλισμού.

9.    Η αντιμονοπωλιακή πολιτική είναι πεδίο μάχης στον καπιταλισμό και μπορεί να εφαρμοστεί σε κάποιες αρχικές μεταβατικές φάσεις, όταν η εξουσία της εργατικής τάξης βρίσκεται ακόμη σε πορεία σταθεροποίησης, για την προσωρινή αποδυνάμωση των μονοπωλίων, μέχρι την κοινωνικοποίησή τους και την επιβολή των σοσιαλιστικών παραγωγικών σχέσεων.

10. Η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πολιτική αποτελεί στοιχείο τακτικής μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας μετάβασης και εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού και όχι κάποιο ενδιάμεσο αυτοτελές στάδιο, με μορφή κοινωνικοοικονομικού συστήματος,  μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού.

Η Ρωσία, η Συρία και οι ΗΠΑ

Παρατηρώντας  διάφορες  αναρτήσεις για την επίθεση των ΗΠΑ κατά της Συρίας και ότι στην πραγματικότητα δείχνει τη νέα  ιμπεριαλιστική τους επιθετικότητα σε όλο τον κόσμο, είδα ότι κάποιοι έσπευδαν σαν από παραγγελία  να μιλήσουν για την ιμπεριαλιστική  εμπλοκή της Ρωσίας με βάση το παλιό σύνδρομο «ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία…». 

Δεν το κάνουν για να μας υπενθυμίσουν την εμπλοκή της Ρωσίας που σε όλους είναι γνωστή. Το κάνουν  καθαρά, για μια έμμεση αθώωση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.  Μεταφέροντας αυτή τη  παλιά θέση - σύνθημα που φύτεψαν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές μέσα σε «αριστερές» αριστερίστικες, αναρχικές, υπερεπαναστατικές, μαοϊκές κ.α. οργανώσεις στη σημερινή εποχή, επιχειρούν και πάλι αυτό που έκαναν και τότε. Να αθωώσουν έμμεσα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Με την θέση περίπου ότι όλοι είναι εγκληματίες και ένα υποκρυπτόμενο  νόημα ότι και η «δική σας» Ρωσία δεν είναι αθώα, προσπαθούν να κάνουν επ’  ευκαιρία και αντικομουνιστική επίθεση.  Εγκαλούν μάλιστα και το ΚΚΕ ισχυριζόμενοι ότι δεν καταδικάζει τη Ρωσία και ότι στο 20ο συνέδριο "δεν τη χαρακτήρισε ιμπεριαλιστική"!!!

Βέβαια δεν ήθελαν να καταδικάσει τη Ρωσία όποτε να είναι αλλά την ώρα της επίθεσης των ΗΠΑ!!! Από την άλλη μάλλον δεν διάβασαν τις πολλές αναφορές στη Ρωσία και τον ιμπεριαλιστικό ρόλο και χαρακτήρα της. Μόνο ένα απόσπασμα να βάλω επαρκεί για να καταρρίψει το επιχείρημα:

Θέση 8

«Οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη, ξοδεύοντας πάνω από 600 δισ. δολάρια το χρόνο, δηλαδή όσα ξοδεύουν μαζί οι υπόλοιπες δέκα ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις.

Η Ρωσία είναι η δεύτερη ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη. Με τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος της επιδιώκει να διασφαλίσει τα οικονομικά συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων». Με αυτή τη βάση το ΚΚΕ  κρίνει τον ρόλο της Ρωσίας και ας αφήσουν τις πονηράδες.

Φυσικά για αυτούς «τίποτα δεν άλλαξε» από την εποχή του σοσιαλισμού στην  ΕΣΣΔ  και παρότι πανηγύρισαν περισσότερο από τους δεξιούς την ανατροπή του, σήμερα παριστάνουν ότι τίποτα δεν άλλαξε! Γι αυτούς πάντα η Ρωσία ήταν ιμπεριαλιστική και κρατικο-καπιταλιστική κι έτσι δικαιούνται να απευθύνουν  προς τους κομμουνιστές κατηγορίες ότι με τον τρόπο τους καλύπτουν την ρωσική επέμβαση στη Συρία και μιλάνε μόνο για την αμερικανική!

Για το αν άλλαξε το σύστημα στη Ρωσία, απλώς ας αναλογισθούν πόσα έχασαν η παγκόσμια εργατική τάξη και οι λαοί από εκείνη την τεράστια ήττα, ανεξάρτητα τι άποψη είχε ο καθένας για τον τότε σοσιαλισμό.  Το αναλογίζονται, το σκέφτονται ή νομίζουν ότι η σημερινή τροπή του κόσμου στα πρόθυρα γενικευμένου πολέμου μαζί με την καταρράκωση κάθε εργασιακού δικαιώματος είναι τυχαίο γεγονός; Για τους επαγγελματίες αντικομουνιστές βέβαια δεν υπάρχει καμία ερώτηση. Ξέρουν τι κάνουν!

Καλά αυτοί που εγκαλούν τους κομμουνιστές, δεν κατάλαβαν ότι κατά την αντίληψη των κομμουνιστών η  Ρωσία είναι μια σκέτη ιμπεριαλιστική χώρα και όλες της οι κινήσεις της έχουν ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα; Γιατί μας το λένε για να αθωώσουν δια τις πλαγίας τις ΗΠΑ; Και πρέπει σε κάθε εγκληματική ενέργεια των δυτικών ιμπεριαλιστών να βάζουμε δίπλα υπαρκτά ή φανταστικά (της Δύσης) ρωσικά εγκλήματα για να φαινόμαστε «ίσων αποστάσεων» του «ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία»;

Μεταφέρουν τα παλιά αντισοβιετικά σύνδρομα και στους ενδοϊμπεριαλιστικούς καυγάδες και ανταγωνισμούς; Τόσος δογματισμός πια;

Φυσικά μπορούμε να κάνουμε εκτιμήσεις και κριτικές στη ρωσική εμπλοκή από την άποψη των ιμπεριαλιστικών της συμφερόταν αλλά πως κολλάει το παλιό πρότυπο; Μόνο σε εμμονές για τους αγαθούς και σε επαγγελματική αντικομουνιστική υπηρεσία για τους σκοπούμενους, μπορούμε να το χρεώσουμε.

Θα πρέπει να ξέρουμε ότι σε κάποιες στιγμές τα συμφέροντα μιας μερίδας της αστικής τάξης μιας χώρας όπως στη Συρία, μπορεί να συμπίπτουν με μια ιμπεριαλιστική χώρα όπως η Ρωσία (και της Ελλάδας με την Αγγλία στον Β’ ΠΠ κατά του άξονα) αλλά ο καθένας έχει τους δικούς του σκοπούς. Τίποτα δεν παρέχεται χωρίς πολλαπλή ιμπεριαλιστική απαίτηση. Πόσο καλοί είναι αυτοί οι σκοποί για το λαό; Μπορεί στιγμιαία να αποτραπεί η κατάκτηση της χώρας από τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές και να ανασάνουν εθνικά. Ταξικά όμως ο λαός καμία καλή τύχη δεν θα έχει.

Άρα: μπορεί να φαίνεται ότι η Ρωσία βοηθάει το συριακό λαό (το ίδιο ισχυρίζονται και οι βομβαρδιστές της δύσης) αλλά το πραγματικό συμφέρον αυτού του λαού είναι να πολεμήσει κάθε ιμπεριαλιστή που επιβουλεύεται τη  χώρα και όσον αφορά το καθεστώς, να πολεμήσει κάθε αστική τάξη που τον εκμεταλλεύεται. Κανένας συμβιβασμός δεν μπορεί να υπάρξει με ιμπεριαλιστές και με ταξικούς εκμεταλλευτές, όποιοι και αν είναι αυτοί.