Ταξική και πολιτική εξουσία

27/1/2021

Γινόμαστε για 2^η φορά μέσα σε λίγες μέρες, μάρτυρες  μιας παγκοσμίων διαστάσεων αντιπαράθεσης μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων με τους πολιτικούς διαχειριστές της ταξικής εξουσίας τους. Πρόκειται για τη φαινομενική σύγκρουση φαρμακευτικών πολυεθνικών από τη μια και την ηγεσία της ΕΕ και τις κυβερνήσεις των χωρών - μελών της από την άλλη. Προηγήθηκε η σύγκρουση των πολυεθνικών μονοπωλίων του διαδικτύου με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ.

 Και στις δύο περιπτώσεις οι μονοπωλιακές επιχειρήσεις επέλεξαν σύγκρουση για να επιβάλουν τις δικές του θέσεις πάνω στους πολιτικούς διαχειριστές που οι ίδιες προώθησαν στη κυβερνητική - διαχειριστική εξουσία. Στην πράξη θέλησαν να «καταργήσουν» τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς θεσμούς και να επιβάλουν τα δικά τους ειδικά συμφέρονταν πάνω σε κυβερνήσεις, συντάγματα, νόμους, θεσμούς και πάνω απ όλα στους λαούς.

 Ο μεν Πρόεδρος της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη, Ντ. Τραμπ, νικήθηκε κατά κράτος από το Τουΐτερ και το Φέισμπουκ τα οποία και τον λογόκριναν και κατάργησαν το δημόσιο δικαίωμα να μιλάει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η δε Ευρωπαϊκή Ένωση παραπαίει έναντι των φαρμακευτικών εταιρειών, ζητάει εξηγήσεις για παράβαση συμβατικών υποχρεώσεων για το εμβόλιο κατά της covid19, ζητάει «διαφάνεια» και εισπράττει απαξίωση και χλευασμό για να καταλάβουν όλοι ότι η πραγματική εξουσία είναι το Κεφάλαιο και όλοι οι άλλοι είναι κομπάρσοι στο έργο που γράφει το κεφάλαιο.

 Όταν οι μαρξιστές κάνουν κριτική στις κυβερνήσεις και στα αστικά και μικροαστικά "αριστερά" κόμματα και αναφέρουν στον λαό ότι η πραγματική εξουσία στις καπιταλιστικές χώρες είναι η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις είναι απλώς διαχειριστές, οι αστοί πολιτικοί διαμαρτύρονται και ισχυρίζονται πως «η δική τους κυβέρνηση» μπορεί να επιβληθεί στα μονοπώλια και στο κεφάλαιο! Πάνω σε αυτό το μοτίβο παράγουν σωρεία προγραμμάτων, ιδίως στην αντιπολίτευση, τα οποία πλασάρουν ως το νικητήριο άρμα με το οποίο θα σαρώσουν την ταξική εξουσία του κεφαλαίου ή θα ανατρέψουν το «κακό κεφάλαιο» και θα αποκαταστήσουν το «τίμιο και καλό κεφάλαιο - επιχειρηματικότητα» ή θα διορθώσουν τα «λάθη του κεφαλαίου»!

 Φυσικά, όταν τελειώνουν οι εκλογές και γίνονται κυβέρνηση το «άρμα» γίνεται σκόνη και αυτοί μένουν ξυπόλυτοι στα αγκάθια και στο ναρκοπέδιο του κεφαλαίου. Τότε αρχίζει η περίοδος των αναλύσεων περί «εφικτών» και η παραγωγή νέων αυταπατών ότι είναι μεν τα πράγματα δύσκολα γιατί οι προηγούμενοι κατέστρεψαν τα πάντα αλλά «τώρα» όλα θα πάν καλύτερα! Μέχρι να αγανακτήσουν αυτοί που τους ψήφισαν και να έρθουν οι άλλοι με νέες αυταπάτες για να παιχθεί ξανά το ίδιο έργο.

 Πιο πολύ βέβαια σε προγράμματα παραγωγής αυταπατών περί «τιθάσευσης» του κεφαλαίου ξεχωρίζουν οι λεγόμενες «αριστερές» και «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις, όπως το έχουμε δει στην Ελλάδα και σε τόσες άλλες χώρες με πολλά «επαναστατικά» και «ανατρεπτικά» λόγια.

 Γιατί όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς, τα μονοπώλια ξεφτιλίζουν κυβερνήσεις και αστικά κόμματα με τους ψηφοφόρους τους, αλλά οι τελευταίοι συνεχίζουν να υποτάσσονται και να τα ψηφίζουν, σε ένα παιχνίδι που μονά χάνουν αυτοί και ζυγά κερδίζουν οι άλλοι; 

 

 Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση και ανάγεται σε ζητήματα ταξικών και πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων εξουσίας - λαών, ωρίμανσης συνειδήσεων και φυσικά ωρίμανσης επαναστατικών καταστάσεων, κρίσεων κλπ, που απελευθερώνουν τις μάζες από τον φόβο και τα δεσμά της εξουσίας του κεφαλαίου. Μόνο τότε έρχονται ανατροπές! Μέχρι τότε η πάλη είναι για την ωρίμανση αυτών των προϋποθέσεων και όχι για καλλωπισμό του τέρατος που λέγεται καπιταλισμός.