Πως θα εξελιχθεί το πολιτικό σκηνικό;

Η ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ (13/9/2014) ενθουσίασε τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, ικανοποίησε ένα μέρος αναποφάσιστων, ξένισε τους Πασόκους που αισθανόταν μια «μεγάλη κλοπή» του «Συμβολαίου με το Λαό», προβλημάτισε τους Νεοδημοκράτες που έβλεπαν 3-4 «Ζάππεια» πακέτο σε ένα και επιβεβαίωσε τις κρίσεις των κομμουνιστών ότι, πρόκειται για μια αταξική έκθεση ιδεών που η επιτυχία τους είναι άμεσα συνυφασμένη με το κατά πόσο αποφέρει, από την πίσω πόρτα, άμεσα ή μακροπρόθεσμα κέρδη διαφόρων τύπων στο κεφάλαιο μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που πρώτα ποδηγετεί και παγιδεύει την αντίσταση της εργατικής τάξης και μετά εξασφαλίζει τα κέρδη.

Η πλήρης απουσία ταξικών θέσεων, συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων και με ποιους θα πάει εναντίον ποιών για να πάρει ο λαός τα χαμένα, αποτελεί το χαλί πάνω στο οποίο θα πατήσει το κεφάλαιο για να δει με «καλό μάτι» τις θέσεις αυτές και να περάσει στο καλάθι των αχρήστων τις επιμέρους απόψεις κάποιων συνιστωσών που ως τώρα χρησιμοποιούσε για εκβιαστικούς σκοπούς.

Στις επόμενες εβδομάδες θα γίνουμε μάρτυρες μιας σκληρής μάχης μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου για το αν συμφέρουν ή όχι οι προτάσεις Τσίπρα. Θα βλέπουμε σταδιακά την κατάταξη των κεφαλαιοκρατών και των μέσων ενημέρωσης προς τη μια ή την άλλη πλευρά και στο τέλος θα έχουμε, το που θα γείρει η ζυγαριά. Τότε θα είναι έτοιμο το κλίμα για εκλογές, ανεξαρτήτως της περίπτωσης εκλογής ή μη Προέδρου.

Η εκτίμησή μου είναι ότι σταδιακά θα αρχίσει στα μέσα ενημέρωσης, μια απόκλιση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ,  πράγμα που θα αποκαλύψει  και τις επιλογές του μεγαλύτερου μέρους του κεφαλαίου. Στο τέλος, το κεφάλαιο θα δείξει, με τον τρόπο του, «ΣΥΡΙΖΑ».

Το τι θα κάνει ο λαός από την πλευρά του, στην κατάσταση εξάρτησης, ανοργανωσιάς και εκβιαστικών διλημμάτων που βρίσκεται, εξαρτάται, όπως έχουμε δει πάρα πολλές φορές, από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ελέγχει πλήρως το κεφάλαιο, δεδομένου ότι δεν έχει απεξαρτηθεί από αυτά. Να θυμίσουμε πως, όλοι σχεδόν ήξεραν ότι και ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς προεκλογικά έλεγαν ψέματα. Ωστόσο υπερψηφίστηκαν και πήραν την κυβέρνηση.

Θα επισημάνουμε ότι τα οποιαδήποτε μέτρα και οι οποιεσδήποτε ανατροπές σε βάρος του κεφαλαίου έχουν ως προϋπόθεση, όχι κάποια εκλογική ή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, όπως τη ζήτησε ο Τσίπρας, αλλά, ένα αποφασισμένο και καλά οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, το οποίο όχι μόνο θα στηρίξει τις αλλαγές αλλά, θα είναι έτοιμο να δώσει πραγματικές μάχες με το κεφάλαιο για να πετύχουν.

Δυστυχώς, η οργάνωση του λαϊκού κινήματος κυριολεκτικά αγνοήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και το είχε στα «αζήτητα» τα τελευταία 2 χρόνια ενώ στην κοινωνία δεν υπάρχει μια εύκολη κατάσταση από πλευράς κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης.

Σε αυτή την κατάσταση, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, ανεξαρτήτως αν θα παλέψουν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων κόντρα στο κεφάλαιο και ανεξάρτητα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν σημειώσει μια μεγάλη στροφή στη συνείδηση και στην οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού που να σηματοδοτεί ανατροπή των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων.

Χωρίς την ανατροπή όμως των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων, η οποία είναι η μήτρα κάθε πολιτικής αλλαγής σε οποιοδήποτε πεδίο και επίπεδο, καμία αλλαγή και ανατροπή δεν μπορεί να γίνει.

Για το ποια είναι σήμερα η κατάσταση της συνείδησης της λεγόμενης «κοινής γνώμης» που πρέπει να ανατραπεί, μας το δίνει εύγλωττα μια έρευνα της εταιρείας «ΚΑΠΑ RESEARCH». Ορισμένα σχόλια του Ριζοσπάστη  (14/9/2014) για τις απίστευτες απαντήσεις που δόθηκαν, είναι πολύ χρήσιμο να τα δούμε:

«Στην πραγματικότητα, κυριαρχεί η άποψη ότι η ευημερία του κεφαλαίου είναι προϋπόθεση για τη δική τους (των λαϊκών στρωμάτων) ευημερία. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αυτή που θα αντιμετωπίσει την ανεργία, θα φέρει βελτίωση στα εισοδήματα. Ετσι οι εργαζόμενοι μετατρέπονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, αργά ή γρήγορα, καλυμμένα ή ανοιχτά, σε φορείς των διλημμάτων και της πρακτικής των καπιταλιστών (μεγαλοεπιχειρηματιών, αστών πολιτικών, εργατοπατέρων και άλλων), σε οπαδούς της ελάχιστης φορολόγησής τους, της αφειδούς δανειοδότησής τους, της διευκόλυνσής τους με κάθε τρόπο (ακόμα και με εθελούσιες μειώσεις των μισθών τους), ακόμα - ακόμα μπλέκονται στις ενδοαστικές διαμάχες των αφεντικών τους, παίρνοντας ανοικτά θέση υπέρ τους».

(……)

«Η αλλαγή αυτής της κατάστασης δεν είναι, λοιπόν, εύκολη υπόθεση, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη δράση των κομμουνιστών αλλά από το πώς εξελίσσονται και μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες και κυρίως η δυνατότητα του συστήματος, των κομμάτων του, των συνδικαλιστικών ηγεσιών τους, του κράτους του κεφαλαίου, να διαχειρίζονται προβλήματα, να ενσωματώνουν, να χειραγωγούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Υπάρχουν περίοδοι στην κοινωνικο - οικονομική εξέλιξη που η ικανότητα αυτή κλονίζεται και τότε είναι υπόθεση του εργατικού κινήματος, του λαού να σφραγίσει τις εξελίξεις.

Χειραφέτηση των λαϊκών μαζών δεν μπορεί να υπάρξει με αποδοχή της τάσης μείωσης των απαιτήσεων στο όνομα του ρεαλισμού…»

 Για να μην έχουμε παρανοήσεις η παραπάνω ανάλυση αφορά μια υπάρχουσα πραγματικότητα και δεν αποτελεί μια μοιρολατρική αποδοχή της. Οι κομμουνιστές ποτέ δεν αποδέχτηκαν καμιά καπιταλιστική κατάσταση πραγμάτων και βασική τους αρχή δεν είναι απλώς η γνώση και η ανάλυση της κατάστασης του κόσμου αλλά η αλλαγή και ανατροπή της. Αυτή η ανατροπή του κόσμου όμως ποτέ δεν μπορεί να έρθει χωρίς πραγματική, διαλεκτική ανάλυση.

 

Περί ταξικών και πολιτικών εξουσιών

Όσο πλησιάζει η πιθανότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία, εκτός των άλλων ευτράπελων απότομης «προσαρμογής» στις ανάγκες λειτουργίας του συστήματος, έχουμε και την πλήρη αμνησία πολλών παλιών στελεχών του, ως προς το τι είναι πολιτική και τι ταξική εξουσία.

Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει διακριτός διαχωρισμός μεταξύ ταξικών εξουσιών (δικτατοριών) και πολιτικών εξουσιών που είναι διαχειριστές των ταξικών εξουσιών δηλαδή των δικτατοριών τους. Μπερδεύουν, για να το πω αλλιώς, τον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης με τον διορισμένο (και με εκλογές...) μάνατζερ ή τον λογιστή της.

Όλο και περισσότερο ακούμε ότι, μόλις αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει ο δρόμος για ατέρμονες πολτικο-κοινωνικές αλλαγές που στην αρχή θα είναι μικρές για να συσσωρευτεί η αναγκαία λαϊκή δύναμη και σταδιακά θα γίνονται ανατροπές, μέχρι να φτάσουμε και τον σοσιαλισμό!

Με αυτή τη θέση δηλώνουν ότι το κόμμα περιλαμβάνει όλες τις τάξεις και λύσεις, από τον υγιή καπιταλιστή επιχειρηματία, που τώρα θέλει να σώσει την επιχείρησή του από τα σκληρά μέτρα της κεντροδεξιάς κυβέρνησης και να επενδύσει, μέχρι τον εργάτη και τον άνεργο που κάποια μέρα θα απαλλοτριώσουν την επιχείρηση του καπιταλιστή επιχειρηματία τον οποίο όμως τώρα θα σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν αυτό θυμίζει ΠΑΣΟΚ του ΄80 μας βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει καμία σχέση, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ!

Δεν κάνω το σχόλιο αυτό για να αναλύσω τους διακριτούς ρόλους της ταξικής και της πολιτικής εξουσίας. Αυτό είναι θέμα άλλης ανάλυσης. Μπορώ όμως να πω από τώρα ότι, όποιος λαμβάνει μέτρα για τη «καλή και υγιή» λειτουργία του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος (και μετά να το ανατρέψει) στην πραγματικότητα είναι ένας κανονικός διαχειριστής της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου. Κάθε μέτρο που θα παίρνει θα θωρακίζει, σε τελευταία ανάλυση, το σύστημα, που υποτίθεται αύριο θα ανατρέψει, άσχετα τι θα λέει και τι θα πιστεύει. Αυτό είναι το ένα σημείο.

Το άλλο σημείο είναι ότι γίνεται προσπάθεια να εξαφανιστούν οι ποιοτικές διαφορές των ταξικών εξουσιών της δικτατορίας του κεφαλαίου (αστικής τάξης) και της δικτατορίας της εργατικής τάξης(προλεταριάτου) όταν στην πολιτική εξουσία βρεθεί ένα «αριστερό κόμμα» όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι δηλαδή σαν δυαδική εξουσία όπου ο εργάτης, λόγω ΣΥΡΙΖΑ, συγκυβερνά και συνδιοικεί αρμονικά το σύστημα μέχρι να το ανατρέψει. Έτσι μας λένε πως, είναι άκυρο να μιλάμε για δικτατορία του προλεταριάτου, την οποία αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας, αφού αρκεί να έχουμε επάνω μια δημοκρατική κυβέρνηση του λαού!

Όμως, εφόσον η οποιαδήποτε πολιτική εξουσία (κυβέρνηση) δεν ανέρχεται ταυτόχρονα με ένα λαϊκό κίνημα που αναλαμβάνει, σταδιακά έστω ως σύντομη μεταβατική περίοδο, την ανατροπή και αντικατάσταση της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου με την ταξική εξουσία του προλεταριάτου, η κυβέρνηση αυτή αιωνίως θα είναι κυβέρνηση του ενός συστήματος, του καπιταλισμού όσες διακηρύξεις ανατροπής του και αν κάνει.

Αυτή την αλήθεια προσπαθούν να την ξεπεράσουν με «χρυσωμένα χάπια» που αναφέρονται στην αύξηση των μισθών, στην αποκατάσταση αδικιών, σε επαναπροσλήψεις, στην αύξηση συντάξεων, παροχών παιδείας, υγείας κλπ, ό,τι δηλαδή μπορεί να κάνει κάθε αστικό δημοκρατικό κόμμα, με σκοπό να αντικαταστήσουν την ανάγκη ριζικών ανατροπών. 

Όχι πως δεν έχουν τεράστια σημασία (έχουν και παραέχουν) για το λαό τέτοιες κατακτήσεις που με αίμα έγιναν στους προηγούμενους αιώνες και με αίμα θα ξαναγίνουν για να έχει ο άνεργος δουλειά και γάλα για το παιδί του και ο άρρωστος φάρμακα, αλλά όσες και αν είναι, όταν εδράζονται στη βάση του καπιταλισμού, πάντα θα έχουν ως υπόστρωμα την διασφάλιση πρώτα του κέρδους του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης και μετά τη βελτίωση της ζωής του εργαζόμενου, αν αυτή γίνει και όσο γίνει. 

Θα ξαναγυρίζουμε δηλαδή πάντα στα ίδια, με κρίσεις πολέμους και μέτρα που παίρνουν πίσω όσα κερδίζουμε και ξανά από την αρχή. Το αντίθετο είναι αδύνατο γιατί θα διαλυθεί το σύστημα κάτι που μόνο με ποτάμια αίματος θα αφήσει να γίνει. 

Με άλλα λόγια και πάλι ο εργάτης θα πηγαίνει (αν) στη δουλειά, θα παράγει και δεν θα του ανήκει τίποτα, εκτός από έναν καλό ή κακό μισθό, αντί να του ανήκει όλο το προϊόν της εργασίας του. Αυτή είναι η δικτατορία του κεφαλαίου και σε όποιον αρέσει.

Ποιος αποφασίζει για τις εκλογές;

Παντού βλέπουμε διάφορες αναλύσεις για το πότε θα γίνουν εκλογές. Είναι κατά βάση αναλύσεις απολογητικές, βάση του εκάστοτε σκηνικού που διαμορφώνουν τα κόμματα. Ορισμένοι βέβαια αναλυτές εκφράζουν εντελώς άλλες βουλήσεις, που εμφανίζονται ως δήθεν προσωπικές αναλύσεις και όχι λίγες φορές είναι αυτοί που εμφανίζουν τις αποφάσεις, επιθυμίες και βουλήσεις της βαθύτερης εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν είναι εύκολο να τους ξεχωρίσεις και πολύ περισσότερο να τους κατατάξεις, ποιας μερίδας του κεφαλαίου εκφράζουν τη βούληση.

Από γενική άποψη και πάντα σε «τελευταία ανάλυση» δηλαδή βασικά και ως γενεσιουργός αιτία, τις εκλογές τις αποφασίζει το βαθύ κεφάλαιο ντόπιο και ξένο με δικά του κριτήρια και αφήνοντας όλες τις λεπτομέρειες στο πολιτικό σύστημα διαχείρισης της εξουσίας του. Μετά, η απόφαση αυτή εμφανίζεται "δημιουργικά"  με πολιτικές κινήσεις (χαριτομενιές θα έλεγα) που θα κάνει κάθε κόμμα εξουσίας για να μετατρέψει σε πολιτική πράξη την απόφαση και, φυσικά, για να κερδίσει τις εκλογές.

Στο μεταξύ θα έχει διαχυθεί η απόφαση στους μηχανισμούς κομμάτων, κυβέρνησης, κράτους και στους βουλευτές και τις χωριστές ομάδες τους. Δεν είναι καθόλου τυχαία η παράλυση των μηχανισμών, όταν υπογείως διαχέεται η απόφαση για εκλογές. Η τελική πορεία και έκβαση θα εμφανιστεί μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παραπληροφόρησης και διαμόρφωσης αποτελεσμάτων που ελέγχει το κεφάλαιο. Εμείς αυτό που θα βλέπουμε θα είναι οι κοκορομαχίες των κομμάτων εξουσίας και θα νομίζουμε ότι από αυτούς εξαρτάται η εξέλιξη.

 

 

Να θυμίσω ότι η απόφαση για καθαίρεση του Καραμανλή, γιατί περί αυτού πρόκειται, και μετά η ίδια απόφαση για καθαίρεση, σε μια νύχτα, του Γ. Παπανδρέου παρότι διέθετε άνετη πλειοψηφία, ήταν αποφάσεις του βαθέως κεφαλαίου και των υψηλών, ντόπιων και ξένων, εκπροσώπων του, γι αυτό και πολλοί δεν κατάλαβαν πολλά πράγματα και έψαχναν για εξωπραγματικές ερμηνείες, ότι δήθεν ό ένας κουράστηκε και ήθελε να παίζει τάβλι, ο άλλος έκανε το «λάθος» (ποιο λάθος;;;) και ζήτησε δημοψήφισμα και άλλα τέτοια φούμαρα.

Προσωπικά επιμένω σε ένα εντελώς, μα εντελώς, φανταστικό σενάριο που έγραψα για την επόμενη μέρα του αστικού πολιτικού συστήματος τον Μάιο.

Η "Νέα Σπορά" κατά ΚΚΕ με όχημα το Ουκρανικό!

Μάλλον πολιτική "περιέργεια"(;) βγάζει η ανακοίνωση της «Νέας Σποράς» που τρέχει να απαντήσει σε μια σύντομη ανακοίνωση 500 λέξεων του Γρ. Τύπου του ΚΚΕ, από εκείνες που απλώς θέτουν αρχικά ορισμένες θέσεις, με παράθεση κειμένου ανάλυσης 3.000 λέξεων! Γιατί τόση πρεμούρα να επιλύσει όλα τα προβλήματά της με το ΚΚΕ τοποθετούμενη επί του Ουκρανικού;

-Όσο για την ουσία των τοποθετήσεών της, το πόσο με το ένα πόδι ακουμπάει σε εθνικιστικές απόψεις, πίσω από υπαρκτά προβλήματα, δεν κρύβεται και λυπάμαι. Μου θυμίζουν τις παλινωδίες της ΚΔ στη δεκαετία του ‘20 και την εμπλοκή της σε εθνικά ζητήματα όπως της Μακεδονίας, με λάθος τρόπο (συμμαχίες και με εθνικιστές), δήθεν για να προωθηθεί η επανάσταση που τελικά μόνο σε καλό δεν βγήκαν. Όποιος βάζει μπροστά από την ταξική ανάλυση την συγκυριακή, εθνική θα την πατήσει σίγουρα. Και το ΚΚΕ την έχει πατήσει και είναι γνωστό αυτό, γι αυτό είναι τόσο φειδωλό στο να υποστείλει τη ταξική σημαία έναντι, πραγματικών εθνικών και εθνολογικών  προβλημάτων.

-Όχι ότι οι κομμουνιστές δεν παίρνουν θέση για εθνικά ζητήματα, παίρνουν και πολεμάνε μάλιστα, όχι γιατί δεν υπάρχουν στιγμές για να διαλέξεις πού ο δικός σου ταξικός στόχος προωθείται καλύτερα, αλλά το θέμα που προκύπτει είναι να μη υποβιβάσεις τον ταξικό προσανατολισμό κάθε θέσης έναντι του εθνικού. Φοβάμαι ότι η  ΝΣ αυτό κάνει. Και το κυριότερο, όταν έχεις να κάνεις με αντιθέσεις ιμπεριαλιστών σε εθνικά ζητήμτατα, πρέπει να είσαι πολυ προσεκτικός πως θα τους αντιμετωπίσεις υπέρ των λαών και χωρίς να ρίξεις νερό στο μύλο κανενός.

-Είναι πιθανόν η ΝΣ να καταλήξει, με τη λογική της, σε εθνικιστική θέση ντυμένη με πολύ λενινισμό.

-Διαβάζοντας πάντως την ανακοίνωση, διαπίστωσα ότι και ο Λένιν είναι… κατά της ανακοίνωσης του ΚΚΕ μιας και ο Λένιν, στα εθνικά θέματα είναι με τη… Ν.Σ.!!!

-Κάπου λέει η ΝΣ: «Η μόνη πρόταση που θα μπορούσε να διατυπωθεί ήταν η απαίτηση για άμεση αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, γιατί είναι οι φορείς του πολέμου. Η πρόταση αυτή απαιτεί, όμως, και την εναλλακτική λύση ως προς την κυβέρνηση που θα την υλοποιήσει, ένα κάλεσμα για το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο, που με την κυβέρνησή του θα αναλάβει αυτό το καθήκον». Σε συνδυασμό με άλλα σχόλια, όπως «ο περιοριστικός χαρακτήρας της πολιτικής του Κόμματος» κλπ αφήνει να νοηθεί ότι το ΚΚΕ υποβιβάζει την έξοδο από ΝΑΤΟ ΕΕ, υποβιβάζει το αντιμονοπωλιακό - αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, επειδή θέτει καθαρά ταξικά το ζήτημα ης Ουκρανίας! Αν είναι δυνατόν!!! Από πότε ο ταξικός αγώνας είναι έξω από αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα;

-Επί της ουσίας, η ανακοίνωση της ΝΣ μάλλον σε οπορτουνιστικές  δευτεροδιεθνιστκές θέσεις ολισθαίνει. Δεν θέλω να το πάω στα άκρα αλλά όλη η ανακοίνωση αυτό αναδύει.  

-Τέλος, απ’ όλα πιο χειρότερη είναι η παράγραφος της ανακοίνωσης της ΝΣ που δήθεν κατακεραυνώνει τη θέση του ΚΚΕ η οποία αναφέρει ότι «η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει καμία περαιτέρω εμπλοκή, καμιά συμμετοχή στα σχέδια της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία». Η ΝΣ σχολιάζει ότι «Η πρόταση (του ΚΚΕ) ουσιαστικά δεν έχει κανένα πρακτικό πολιτικό αντίκρισμα, γιατί η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς είναι εμπλεκόμενη χώρα, θα εμπλακεί δε ακόμη περισσότερο στα σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ευρωπαϊκής Ένωσης ενάντια στη Ρωσία». Μεγαλύτερη ηττοπάθεια και μοιρολατρική αποδοχή της κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Ούτε ΣΥΡΙΖΑ να ήταν!

-Όσο για την ανακοίνωση του ΚΚΕ, αν δεν τη συνδυάζεις με τη γενική πολιτική του σε αυτά τα ζητήματα, στο τέλος μπορείς να τη βγάλεις και φίλια προς… το Κίεβο αφού δεν ακολουθεί τις… λενινιστικές θέσεις της «Νέας  Σποράς»!

Γι όποιον αμφιβάλει και έχει διάθεση να διαβάσει τις 3.000 λέξεις της ΝΣ μπορεί να δει τα κείμενα που αναφέρω εδώ:

http://www.neaspora.gr/?p=2243