Τι γίνεται; Θα γυρίσουν τα μυαλά μας ανάποδα!!!!

.

Πολλοί λένε ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι χούντα και δικτατορία. Πραγματικά δεν είναι εύκολο να το παραδεχτώ αυτό. Σήμερα ψάχνοντας το αρχείο μου για άσχετο θέμα, έπεσα σε μια πράξη της δικτατορίας και "κάπως" μου ήρθε. Βρε λέω, τόση μεγάλη διαφορά έχει η χούντα από τη σημερινή κυβέρνηση!!! Και γιατί κάποιοι απαράδεκτοι τη κατηγορούν ότι είναι χούντα; Έλα μου ντε γιατί;;; Αφού δεν της μοιάζει καθόλου!

Για να μη παρεξηγηθούμε μια άλλη διαφορά ήταν ότι, τότε ο γράφων ήταν φυλακισμένος της χούντας ενώ τώρα είναι αιχμάλωτος της τρόικας. Ε, δεν είναι και μικρή η διαφορά!

Τέλος πάντων ας διαβάσουμε δυο πράξεις για να δούμε τη μεγάλη διαφορά.

Ψηφίστηκαν οι ντροπολογίες απαγόρευσης αυξήσεων από τον ΟΜΕΔ

Με ψήφους 53 έναντι 47, υπερψηφίστηκε στην Ολομέλεια της Βουλής, η τροπολογία που καταργεί για έναν χρόνο την δυνατότητα χορήγησης αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα, μέσω ΟΜΕΔ και περιορίζει κατόπιν για δύο χρόνια, τις όποιες αυξήσεις στους κατώτερους μισθούς και ημερομίσθια, στα επίπεδα μεταβολής του ευρωπαϊκού πληθωρισμού.

Ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου υπογράμμισε πως η τροπολογία, «κατά κανέναν τρόπο δεν καταργεί τον ΟΜΕΔ, ούτε βεβαίως τις συλλογικές συμβάσεις, αλλά λέει πως, όταν η χώρα είναι σε αυτήν την δημοσιονομική κατάσταση και οι κοινωνικοί φορείς έχουν πάρει κάποιες εξαιρετικά υπεύθυνες αποφάσεις, ουδείς δικαιούται να φεύγει απ' αυτές».

Ας δούμε και τη πράξη της δικτατορίας.

Εφημερίδα «ΒΙΟΤΕΧΝΗΣ» 17/5/1967

Η συσσώρευση και η έκρηξη

.


Η κυβέρνηση με τη τακτική των σαρωτικών αντιλαϊκών μέτρων νομίζει ότι θα γυρίσει την Ελλάδα στον Μεσαίωνα χωρίς να αντιδράσει κανείς. Καθημερινά προσθέτει σκληρά μέτρα οπισθοδρόμησης τα οποία ονομάζει «έξοδο από τη κρίση και ανάπτυξη»!


Στην ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης η θεωρία της μονομερούς λήψης μέτρων σε βάρος των λαών, χωρίς πολλαπλάσιο κόστος για όσους το επιχειρούν, ποτέ δεν έχει επαληθευτεί. Αντίθετα επαληθεύτηκε πάντα η θεωρία ότι όσο αντιλαϊκά είναι τα μέτρα, τόσο σκληρότερες είναι οι τελικές συνέπειες για τις αντιλαϊκές εξουσίες. Ενίοτε δε οι συνέπειες αφορούσαν συνολικά το κοινωνικό σύστημα το οποίο και ανατρέπονταν.


Η σημερινή κυβέρνηση αρνείται να δει την ιστορία. Νομίζει ότι επειδή περνάει σήμερα τα μέτρα και οι δυναμικές αντιδράσεις είναι ακόμη επί μέρους και αποσπασματικές, αυτό θα συνεχίζεται επ’ αόριστο και κυρίως ποτέ δεν θα ενωθεί το λαϊκό ποτάμι των αντιδράσεων. Αδυνατεί να διαπιστώσει ότι σήμερα το καζάνι της λαϊκής αγανάκτησης που του έχει σφραγίσει τη διέξοδο, απλά συσσωρεύει στο πολλαπλάσιο δυνάμεις που δεν εκτονώνονται. Όταν όμως έρθει η ώρα της λαϊκής έκρηξης, τινάζεται και το καζάνι μαζί. Με άλλα λόγια ό,τι κτίζει μια αντιλαϊκή εξουσία σε καιρούς που νομίζει ότι ο λαός δεν αντιδρά, τινάζεται στον αέρα σε χρόνο μηδέν.


Αυτό έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στη ιστορία των λαών. Η σημερινή κυβέρνηση και η αυριανή στην οποία θα παραδώσει με σκοπό να κεφαλαιοποιήσει τα «κέρδη» της οικονομικής ολιγαρχίας, θα ξυπνήσουν απότομα.  Οι μικρές συσσωρεύσεις αγανάκτησης που καθημερινά μαζεύονται απο το λαό, θα μετατραπούν σε έκρηξη. Και τότε δεν τις σώζει τίποτα.


Ας μη νομίζουν ότι δεν θα γίνουν έτσι τα πράγματα. Το ίδιο νομίζει κάθε αντιλαϊκή εξουσία μέχρι την ανατροπή της.

Η κοινωνική διακαιοσύνη στη πράξη

.
1. Λοβέρδος: Θα καταργήσω τις διαιτητικές αποφάσεις με αυξήσεις πάνω από το Μνημόνιο!!!

Αυτό θα πει μαγκιά, πολιτικό θάρρος και αγνόηση πολιτικού κόστους. Ακόμη και τα δικαστήρια να αποφασίζουν αλλιώς ο Λοβέρδος βάζει «πάνω απ όλα τη σωτηρία της πατρίδος» (κεφαλαίου) όπως είπε ο ΓΑΠ και καταργεί και τη δικαιοσύνη. Γιατί ο ΟΜΕΔ δικαιοσύνη για εργασιακά θέματα είναι και με το νόμο μάλιστα.


Τώρα έρχεται και λέει ο Λ. ότι πάνω από συμφωνίες, πάνω από τη δικαιοσύνη είναι το ΜΝΗΜΟΝΙΟ! Το ξέραμε δηλαδή αλλά περιμέναμε κάποια… «κομψότητα» στον εξευτελισμό της δικαιοσύνης που στο κάτω - κάτω δικής τους δικαιοσύνη είναι, όχι των εργαζομένων. Σιγά μην είχε ευγένεια. Ποιος από το Υπ, Συμβούλιο είχε και την έχασε για να τη βρει αυτός!


Σύμφωνα με δήλωση του Λοβέρδου στη Βουλή, θα προβεί σε νομοθετική παρέμβαση με την οποία θα καταργούνται αποφάσεις διαιτησίας που δίνουν αυξήσεις στον ιδιωτικό τομέα πέραν των προβλεπόμενων και επιτρεπόμενων από το Μνημόνιο, όπως…. 1,5%!!! Μία δε περίπτωση διαιτητικής απόφασης είπε ότι… «αποτελεί και το κραυγαλέο παράδειγμα» καταπάτησης του Μνημονίου (ούτε ευαγγέλιο στην Ιερά Εξέταση να ήταν!) γιατί δίνει δεύτερη αύξηση, για το 2010, στο 3%!!! Άκουσον άκουσον θράσος!!!


Όπως γίνεται φανερό ο Λοβέρδος είναι πάνω από τάξεις και συμφέροντα. Δεν τα βάζει μόνο με την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους περικόπτοντας τους μισθούς για να σώσει τη χώρα αλλά δεν διστάζει να τα βάλει και με τον ΟΜΕΔ που τολμά να υπονομεύσει τη χώρα, δίνοντας αλόγιστες αυξήσεις! Ακόμη και οι εργοδότες να αποδεχτούν τη διαιτητική απόφαση ο Λ. θα στραφεί εναντίον τους με το ίδιο αιτιολογικό. Βλέπετε ως σοσιαλιστής είναι κατά του κεφαλαίου και δεν θα το αφήσει να υπονομεύσει τη (σοσιαλιστική) σωτηρία της πατρίδος!!!


Ζήλεψε τη δόξα των υπουργών του Ανδρέα που έστειλαν στη φυλακή εργοδότες μεταξύ των οποίων και τον νόμω ιδιοκτήτη του «Ριζοσπάστη» Γ. Τρικαλινό, γιατί έδωσαν αυξήσεις, το 1986, πάνω από το όριο της τότε Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου!!! Αυτό θα πει σοσιαλισμός, να μη χάνουμε το νήμα, όσες δεκαετίες και αν περνάνε.
Για να μη νομίσετε όμως ότι είναι μόνος ο κ. Λοβέρδος, συνεχάρη τους κοινωνικούς εταίρους οι οποίοι - όπως είπε - συνδιαμόρφωσαν με την νέα Γενική Εθνική Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψαν μισθολογικούς όρους εργασίας για την επόμενη τριετία που «και μέσα στο πλαίσιο του Μνημονίου είναι και έχουν σπέρματα κοινωνικής δικαιοσύνης». Συνεχάρη εργοδότες και εργατοπατέρες (τρεις «ΠΑΣΟΚόπουλους») για κοινωνική δικαιοσύνη(!!!) παρότι μαζί έκαναν τις καρατομήσεις των εισοδημάτων.


Τώρα όμως διεκδικεί το (πενταδάκτυλο) μετάλλιο κοινωνικής δικαιοσύνης με τη γενναία πράξη κατάργησης και με το νόμο, των νομίμων αποφάσεων του ΟΜΕΔ. Μήπως κύριε υπουργέ είναι καιρός να καταργηθεί αυτό το πολυκαιρισμένο όργανο που υπονομεύει τη σωτηρία της πατρίδος και πάει κόντρα στο σοσιαλισμό και τη κοινωνική δικαιοσύνη; Λέμε μήπως;;;

2. Η απάντηση του ΠΑΣΟΚ στη πράξη για τα εισοδήματα και τη κοινωνική δικαιοσύνη.


Πως καταργήθηκε η σπατάλη και η διαφθορά!


Μη νομίσετε ότι η κυβέρνηση εφορμά μόνο κατά του εισοδήματος των εργαζομένων. Κοιτάξτε να δείτε τι έκανε ένα σε ένα εργαζόμενο γκόλντεν μπόϊς και πείτε μου αν δεν είναι σκληρή, σκληρότατη και ανάλγητη συμπεριφορά.


Η είδηση είναι από ρεπορτάζ που κυνηγά τις απολύσεις μπας και προλάβει τα κοινωνικά δράματα.


«Απέλυσαν το μεγαλοστέλεχος Απόστολο Ριζάκο των ΕΛ.ΠΕ. με 1,2 εκατ. € αποζημίωση και τον ξαναπροσέλαβαν με 250.000 € ετησίως» (μόνο)!


Απέλυσαν το μεγαλοστέλεχος Απόστολο Ριζάκο τον Μάιο για να προλάβει το Ασφαλιστικό και τον έφεραν πίσω αμέσως με νέα σύμβαση Την ίδια μέρα η εταιρεία απέλυσε 40 συμβασιούχους των 500 και των 600 ευρώ. Την ώρα που η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων μισθωτών υποβάλλεται σε θυσίες και αποχαιρετά οριστικά τα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεκαετιών, στα ΕΛ.ΠΕ. συνεχίζεται το «πάρτι των ημετέρων».


Όπως λεει το ρεπορτάζ, η κρίση δεν αφορά στα golden boys -ακόμη κι αν είναι συνταξιούχοι του ομίλου των ΕΛ.ΠΕ. υπό τη διοίκηση του κ. Τάσου Γιαννίτση, ο οποίος πέρασε στην Ιστορία ως εμπνευστής του σκληρού Ασφαλιστικού που απέτυχε να νομοθετήσει ως υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση Σημίτη.


Μόλις τον περασμένο Απρίλιο ο κ. Γιαννίτσης υπέγραψε την απόλυση 40 συμβασιούχων, οι αμοιβές των οποίων κυμαίνονταν από 500 έως 600 ευρώ τον μήνα. Τον Μάιο όμως υπέγραψε μία άλλη απόφαση για τη συνταξιοδότηση έξι υψηλόβαθμων στελεχών του ομίλου προτού ψηφιστεί το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, το οποίο θα συνεπαγόταν τη μείωση κατά το ήμισυ και τη φορολόγηση των υψηλών αποζημιώσεών τους.


Ένας από τους προνομιούχους είναι ο κ. Απόστολος Ριζάκος, ο οποίος πήρε αποζημίωση λόγω συνταξιοδότησης ύψους 1.200.000 ευρώ και αμέσως μετά επαναπροσλήφθηκε με ετήσιες αποδοχές 250.000 ευρώ τον χρόνο. Το 2008 ο κ. Ριζάκος ήταν γενικός διευθυντής Εφοδιασμού και Εμπορίας Πετρελαιοειδών των ΕΛ.ΠΕ. Οι αποδοχές του ήταν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του λογιστηρίου, 198.000 ευρώ ετησίως. Το 2009, χρονιά κρίσης, οι αποδοχές του αναπροσαρμόστηκαν με αύξηση 4%. Τον Απρίλιο του 2010 η διοίκηση με την ανακοίνωση Νο 167/28.04.2010 τον αναβάθμισε σε επικεφαλής της νεοσυσταθείσας Γενικής Εμπορικής Διεύθυνσης του ομίλου. Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι τι εξυπηρετούσε η αναβάθμιση που έγινε μόλις έναν μήνα πριν από τη συνταξιοδότησή του και δύο μήνες πριν από την ψήφιση του νέου Ασφαλιστικού. Με την αναβάθμιση όμως αναπροσαρμόστηκαν και οι απολαβές του και με βάση αυτές πια καθορίστηκε αφενός το ύψος της αποζημίωσης και αφετέρου το νέο συμβόλαιο που του έκαναν τα ΕΛ.ΠΕ., τα οποία προφανώς έκριναν ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους χωρίς τις πολύτιμες υπηρεσίες του.


Συγκεκριμένα, στις 17/6/2010 το Δ.Σ. των ΕΛ.ΠΕ. συνεδρίασε με θέμα «Παραμονή στην εταιρεία στελεχών που συμπλήρωσαν τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης» και με εισήγηση του διευθύνοντος συμβούλου κ. Γιάννη Κωστόπουλου αποφάσισε «την υπογραφή σύμβασης με τον κ. Ριζάκο ορισμένης διάρκειας για την περίοδο από 21/6/2010 έως 20/6/2012 με δυνατότητα ανανέωσης ενός ακόμη έτους».


Στην ίδια συνεδρίαση αποφασίστηκε να υπογραφούν συμβάσεις ορισμένου χρόνου και με άλλους συνταξιοδοτηθέντες. Συγκεκριμένα τους κυρίους Κωνσταντίνο Σγουρή (από 1/7/2010 έως 31/12/2010), Γεώργιο Μερσιάδη (από 21/6/2010 έως 20/6/2011), τους δικηγόρους Γεώργιο Ηλιόπουλο και Αγησίλαο Σακκά (από 21/6/2010 έως 31/3/2011), την κυρία Πηνελόπη Κίσσα (από 21/6/2010 έως 20/12/2010) και τον κ. Μιχαήλ Κωτίδη (από 21/6/2010 έως 20/12/2010). Φυσικά όλοι ανεξαιρέτως πήραν τις αποζημιώσεις τους, ενώ τα νέα συμβόλαια είναι ανάλογα των έως τότε απολαβών τους που ξεπερνούσαν τις 100.000 ευρώ τον χρόνο.


Φρίκη βγάζει η αντεργατική πρακτική του κ.Γιαννίτση!!! Απέλυσε 40 συμβασιούχους και 7 εργαζόμενους και μετά μετέτρεψε τους 7 απολυμένους σε συμβασιούχους στη θέση των 40 και πιθανόν των επόμενων 80 συμβασιούχων! Οι άνθρωποι αυτοί τώρα (οι 7) είναι έρμαια της εργοδοσίας ακριβώς όπως οι προηγούμενοι συμβασιούχοι και το μέλλον τους είναι άδηλο και ζοφερό. Η ανάλγητη εργοδοσία για μια ακόμη φορά έδειξε τι καπνό φουμάρει!!!!


Όταν λέμε χτυπάμε χτύπημα της διαφοράς και της σπατάλης αυτό ακριβώς εννοούμε!!!


Άντε και εις… κατώτερα κύριοι της κυβέρνησης.
.

Θέλουν να διαλύσουν την Ελληνική ναυτιλία!

.
Διαβάζω στην «Ημερήσια», 21/7/10, ότι ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Επιβατηγού Ναυτιλίας (ΣΕΕΝ) κατάγγειλε το ΠΑΜΕ γιατί εισέβαλε στα γραφεία του και διέκοψε τις διαπραγματεύσεις που έκαναν εφοπλιστές και κάποια σωματεία της ΠΝΟ, την ώρα που ήταν όλα έτοιμα για να υπογραφεί σύμβαση που τη προηγούμενη εβδομάδα η ίδια η ΠΝΟ κατάγγειλε και αποχώρησε των συνομιλιών.


Τα σωματεία της ΠΝΟ που βασιλικότερα του βασιλέως, ανέλαβαν να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά», κατήγγειλαν ότι «δεν είναι δυνατόν να προχωρήσουμε με αυτόν τον τρόπο έχοντας στόχο (το ΠΑΜΕ) να διαλύσει τα πάντα. Στόχος του ΠΑΜΕ, είπαν, είναι να μην υπογραφεί η σύμβαση»!


Πολύ σωστά. Το ΠΑΜΕ θέλει να διαλύσει τα πάντα στην ελληνική ναυτιλία! Και θέλει να μην υπογραφεί η σύμβαση για να… διαλυθεί! Ενώ τα σωματεία της ΠΝΟ θέλουν να τη σώσουν με συμβάσεις ξεπουλήματος. Και όταν λέμε ξεπουλήματος το πολύ ευγενικά το λέμε. Διαβάστε τη παρακάτω λεπτομέρεια.


Πρόεδρος του ΣΕΕΝ είναι ο ιδιοκτήτης του κρουαζιερόπλοιου ZENITH στο οποίο ΑΠΟ ΤΑ 613 ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑΥΤΙΚΟΣ! Με αυτόν θα υπέγραφαν τη σύμβαση, ίσως για να πιστοποιήσουν ακριβώς τη διάλυση της ελληνικής ναυτιλίας.


Κατά τα άλλα φταίει το ΠΑΜΕ για τη διάλυση.


Δεν έγινε γνωστό αν τους συνδικαλιστικοπατέρες τους προσέλαβε με παχυλό μισθό ο εφοπλιστής Πατέρας ή ο ιδιοκτήτης του ΖΕΝΙΤ.


Κατάντια…

Πως νέα ΕΓΣΣΕ κατάργησε το 13ο και 14ο μισθό που… διέσωσε!

.

Γιατί πανηγύριζαν τα κανάλια, ο ΓΑΠ και ο ΣΕΒ και οι λοιποί «κοινωνικοί εταίροι» όταν με τη νέα ΕΓΣΣΕ «διασώθηκαν» ο 13ος και ο 14ος μισθός; Τόση χαρά είναι αδύνατο να τους φέρνει μια «εργατική επιτυχία», όπως την ονόμασε ο εργατοπατέρας Παναγόπουλος.

Το μυστικό ήταν ότι στη πράξη καταργήθηκαν ο 13ος και ο 14ος μισθός που… «διασώθηκαν»! Ήταν άλλο ένα σάλτο διαστροφής της λογικής από το ΠΑΣΟΚ που διδάχθηκε καλά από την εποχή των βάσεων που «έφευγαν μένοντας»! Μιμήθηκαν και τον Μητσοτάκη όταν είπε εκείνο το απίθανο ότι οι μηδενικές αυξήσεις ισούνται με αύξηση του μισθού 14% και έμεινε την ιστορία γνωστό ως «0+0=14%»!!! Όπως τότε έτσι και τώρα το δούλεμα και η διαστροφή των νοημάτων πήγε σύννεφο. Μόνο που τώρα άλλαξαν οι εποχές και γρήγορα θα ανακαλύψουν όλοι ότι ο ψεύτης και ο κλέφτης τη πρώτη μέρα χαίρονται.

Η ΕΓΣΣΕ δεν τήρησε απλώς το Μνημόνιο για «πάγωμα» μισθών και κατάργηση του 13ου και ο 14ου αλλά με πρωτοβουλία  ΓΑΠ, Λοβέρδου και  εργατοπατέρων, οι μισθοί μειώνονται και ο 13ος και ο 14ος μισθός στη πράξη καταργούνται!

Ας δούμε τους λογαριασμούς.

Με βάση την ΕΓΣΣΕ, για τα έτη 2010-2012 ο κατώτατος μισθός (όχι των νέων που είναι μικρότερος) θα αποδώσει στον εργαζόμενο συνολικά με τους δήθεν διασωθέντες 13ο και 14ο , 31.388 ευρώ. Αν υπολογίσουμε τον πληθωρισμό στο 5% οι μισθοί για να μείνουν «παγωμένοι» και όχι για να αυξηθούν (ίδιοι σε σταθερές τιμές), θα έπρεπε να φτάσουν ονομαστικά στα 34.276 ευρώ για τα τρία χρόνια. Με βάση τη νέα ΕΓΣΣΕ οι εργαζόμενοι χάνουν 2.888 ευρώ.

Το σύνολο των υπολογιζόμενων 13ου και 14ου που θα δώσουν με την νέα ΕΓΣΣΕ (6 μισθοί για τρία χρόνια) είναι 4.483 ευρώ. Δηλαδή με τη μείωση των μισθών οι εργαζόμενοι για 3 χρόνια εργασίας (36+ 6=42 μισθοί) θα λάβουν μισθούς όχι για 42 μήνες αλλά για 38½ μήνες ή για κάθε χρόνο θα λαμβάνουν 12 («παγωμένους») μισθούς και 25/30 ενός μισθού. Αν δηλαδή υπολογίζαμε και αυξήσεις μισθών λίγο πάνω από τον ελληνικό πληθωρισμό, η πραγματική ετήσια αμοιβή της νέας ΕΓΣΣΕ θα ήταν μικρότερη από 12 κανονικούς μισθούς!!! Αυτή είναι η κατάσταση.

Αυτή η μετατροπή των 2 μισθών σε προνοιακό επίδομα των 25/30 ή και λιγότερο, συμβαδίζει με τη λογική της καρατόμησης της 13ης και 14ης σύνταξης.

Ποιόν 13ο και 14ο μισθό διέσωσαν λοιπόν οι απατεώνες της ΓΣΕΕ και της κυβέρνησης; Είναι μετά να μη πάρουν τα συχαρίκια από τη Τρόικα που κατάφεραν, όπως διέταξε, να κόψουν τους μισθούς που «διέσωσαν»; Να μη πάρουν τα συχαρίκια ο Λοβέρδος και οι «κοινωνικοί εταίροι» διότι παρουσίασαν με θράσος τη εξαφάνιση των μισθών αυτών ως διάσωση;

Αλλά, αν η Τρόικα αντιληφθεί ότι οι εργαζόμενοι κατάπιαν τη φόλα να είστε σίγουροι ότι θα αγριέψει στον Λοβέρδο λέγοντας ότι παραβίασε το Μνημόνιο για το «πάγωμα» μισθών με τις «αυξήσεις» του 1,5% και 1,7% και επιβάλλεται η άμεση λήψη πρόσθετων μέτρων!!! Αν όμως δει ότι οι εργαζόμενοι αγριεύουν τότε θα δώσει δημόσια συγχαρητήρια για το θάρρος του!!! Αυτό είναι το νόημα των ταξικών συσχετισμών δυνάμεων που διαμορφώνονται στη ταξική και πολιτική πάλη, στους δρόμους, στις απεργίες, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές…

Από το παραπάνω οι εργαζόμενοι πρέπει να καταλάβουν τι σπουδαίο ρόλο παίζουν οι αγώνες τους στις αποφάσεις της εξουσίας έστω και αν οι εξουσιαστές φανερά δεν παραδέχονται τίποτα, και τι πρέπει να κάνουν για να καθορίσουν από δω και πέρα τις εξελίξεις. Γι αυτό ποτέ δεν είχαν άδικο αυτοί που λέγαν ότι κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος παρά μόνο αυτός που δεν γίνεται.

Κεφαλαιοποίηση κερδών

.

Η επέλαση «θετικών ειδήσεων» τις τελευταίες ημέρες έχουν ένα διπλό στόχο: Από τη μια να δείξουν ότι τα μέτρα του ΔΝΤ πετυχαίνουν και άρα όσο σκληρά και αν είναι έχουν αποτέλεσμα και καλώς εληφθησαν και από την άλλη να κεφαλαιοποιηθούν τα κέρδη και να νομιμοποιηθούν με τον καθησυχασμό της κοινής γνώμης πως ό,τι έγινε, έγινε και τώρα έρχονται «καλές μέρες». Άρα δεν χρειάζεται να ετοιμάζεται ο λαός για καμία κινητοποίηση τους επόμενους μήνες και η όποια δυσκολία είναι αποδεκτή αφού το μέλλον προδιαγράφεται "καλό".

Αυτή η τακτική ενισχύθηκε με την εμφάνιση των κερδών του κεφαλαίου ως κέρδη για το λαό!!! Η κίνηση της τράπεζας Πειραιώς να εξαγοράσει την ΑΤΕ και το ΤΤ παρουσιάστηκε σαν σπουδαίο γεγονός για την Ελλάδα και προτρέπεται το κεφάλαιο να ακολουθήσει τη πρακτική των εξαγορών και συγχωνεύσεων και φυσικά την αγορά κοψοχρονιά των υπό ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων. Η μονοπώληση στο απόγειό της παρουσιάζεται ως λαϊκό ζητούμενο για σταθερή οικονομία!!!

Το ΔΝΤ μας έβγαλε από την "εντατική"! Τα μέτρα αποδίδουν! Αυτό λέει η έκθεσή του μόλις το λαϊκό εισόδημα και το ασφαλιστικό πήγαν στη κόλαση. Ευλογεί τα γένια του. Πανηγύρια παντού στα κανάλια αλλά με νόημα. Βγήκαμε επειδή εφαρμόσαμε σκληρά μέτρα, άρα μη ζητάτε τίποτα από όσα κόψαμε, θα χρειαστεί να κόψουμε και άλλα για να πάμε ακόμα καλύτερα!!! Ποιοι θα πάνε καλύτερα δηλαδή;;;;

Το έλλειμμα του δημοσίου (της… ΝΔ) μειώθηκε κατακόρυφα! Ούτε γάζες δεν αγοράζουμε!!!

Το ευρώ, λένε, ανεβαίνει… εξ αιτίας των επιτυχιών της κυβέρνησης του ΓΑΠ!!! Ο χωριατο-μεγαλοϊδεατισμός στο απόγειό του!

Η ΕΓΣΣΕ που μειώνει τους μισθούς περί το 13% σε 3 χρόνια (αύξηση το λένε χωρίς ντροπή!!!) παρουσιάζεται ως επιτυχία της διάσωσης του 13ου και 14ου μισθού και αυτών των ίδιων των συλλογικών διαπραγματεύσεων(!!!), Έτσι, έστησαν πανηγύρι οι σφογκολολάριοι του κεφαλαίου. Γιατί όχι αφού οι μισθοί των νέων θα είναι κάτω από την ΕΓΣΣΕ και με το νόμο; Ποια διάσωση των συλλογικών συμβάσεων;;;

Το κεφάλαιο έχει πάρτι, ο λαός κηδεύει τα δικαιώματά του αλλά τι να λέμε τώρα, η διαστροφή όλων των όρων είναι κανόνας. Ο ΓΑΠ από τη Σύμη μας το εμπέδωσε μιλώντας για… χαρά, ομορφιά κλπ (!) που πρέπει να έχουμε, «για να οδηγηθούμε (με την… ΕΓΣΣΕ και το ΔΝΤ) σε μια βιώσιμη ανάπτυξη που θα μας δώσει τη δυνατότητα να οικοδομήσουμε μια Πολιτεία, μια κοινωνία, με κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια». Δεν είναι παράκρουση, είναι το πιστεύω το κεφαλαίου που ερμηνεύει τη δυστυχία του εργαζόμενου λαού σε ευτυχία δια στόματος διαχειριστή του.

Το χρηματιστήριο, μας λένε, κινείται, επί τέλους, θετικά και ετοιμάζουν πάρτι! Οι μετοχές των τραπεζών ανεβαίνουν και όλοι χαιρόμαστε (λες και είναι του λαού)! Οι ξένοι «επενδυτές» της αρπαχτής επανέρχονται και δείχνουν «εμπιστοσύνη» στο ΧΑ!

Έρχονται λέει και ξένα κεφάλαια για επενδύσεις, μόλις αποδείχτηκε ότι η οικονομία "πάει καλά" (και εξαγγέλθηκε νέα φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου ενώ πετσοκόφτηκαν οι μισθοί).

Όλα έχουν το νόημά τους. Να εμπεδωθούν τα μέτρα! Να αποδειχτεί ότι αποδίδουν. Να γίνει συνείδηση ότι η περικοπή του μισθού και των συντάξεων είναι η σωτηρία της πατρίδος! Να εδραιωθεί το αξίωμα όσο χειρότερα για τους εργαζόμενους και το λαό τόσο καλύτερα για την… οικονομία (κεφάλαιο)!

Και αφού και αν, καταφέρει το κεφάλαιο να μετατρέψει τη σημερινή κατάσταση σε αποδεκτή κατάσταση (κεφαλαιοποίηση), τότε θα ξεκινήσει για το δεύτερο γύρο αρπαγής σε ότι έχει απομείνει. Η κεφαλαιοποίηση των κερδών είναι πάντα προϋπόθεση νέας εξόρμησης του κεφαλαίου για νέα κέρδη. Το λέει και… «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ!

Γιατί να πανηγυρίζει λοιπόν ο λαός όταν το κεφάλαιο χωρίς ντροπή και με θράσος μας λέει ότι μετέτρεψε τα πάθη μας σε πακτωλό κερδών εν μέσω κρίσης;

Φαίνεται όμως ότι κάποιοι νομίζουν ότι αν ο βασιλιάς φοράει πολλά χρυσά που έκλεψε από το λαό, ο λαός δεν θα το καταλάβει και θα είναι ενθουσιασμένος με τα λαμπερά που βλέπει. Όλοι όμως ξέρουν καλά ότι στο τέλος ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και τότε θα εφορμήσουν πάνω του.

Ας μη κάνει όνειρα το κεφάλαιο. Στη  κεφαλαιοποίηση των κερδών που επιχειρεί, ο λαός θα αντιτάξει τη δική του «κεφαλαιοποίηση» των αγώνων και της ιστορίας του. Είναι το καλύτερο εφόδιο για τον σκληρό αγώνα που έχει να κάνει μέχρι να αποτινάξει τη πανούκλα του κεφαλαίου. Και ο ρόλος της Αριστεράς εδώ, στο να οργανώσει το λαό, είναι αποφασιστικός. Διαφορετικά ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός για να τον απαξιώσει και να τον στείλει στα αζήτητα της ιστορίας.

.

Γιατί όχι ανασχηματισμός, εκλογές, και μεικτή κυβέρνηση;

.

Η πρώτη αντιλαϊκή μάχη δόθηκε με «επιτυχία» από τη κυβέρνηση! Το σχέδιο να οδηγηθεί η χώρα στο ΔΝΤ και με πρόσχημα αυτό να καρατομηθούν δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα, σε χρόνο ρεκόρ, πέτυχε!!!

Σήμερα η εργατική τάξη αλλά και οι συνταξιούχοι, οι αγρότες και τα μεσαία στρώματα έχουν χάσει σχεδόν όλες τις βασικές κατακτήσεις και δικαιώματά τους. Ένα νέο τοπίο κοινωνίας ανοίγεται μπροστά τους. Ένα τοπίο το οποίο ακόμη δεν είδαν τις πραγματικές του διαστάσεις, δεν ένοιωσαν πως είναι και δεν κατάλαβαν καλά το μέγεθος της πανωλεθρίας που υπέστησαν τα δικαιώματά τους και αυτοί σαν άτομα, σαν τάξεις και σαν στρώματα.


Η ιστορία έχει να επιδείξει πολλές παρόμοιες αντιλαϊκές επελάσεις της άρχουσας τάξης όταν η κρίση άγγιζε το σύστημα που τη γέννησε και όταν οι συσχετισμοί των ταξικών και πολιτικών δυνάμεων της το επέτρεπαν.


Η πρώτη δεκαετία του 21ου αι. ήταν ιδανική ακριβώς για μια τέτοια επέλαση. Η εργατική τάξη τσακισμένη από την ήττα των προοδευτικών δυνάμεων στις οποίες εναπέθετε το μέλλον της για να απελευθερωθεί από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, βρισκόταν σε διαρκή υποχώρηση σε παγκόσμια κλίμακα. Καμιά πολιτική, συνδικαλιστική και ταξική ανασυγκρότηση. Πλήρη διάλυση και απογοήτευση. Αυτό ήταν και η αιτία για την άρχουσα τάξη να ανατρέψει πλήρως ένα πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο δικαιωμάτων που αντανακλούσε παλιότερους συσχετισμού δυνάμεων κεφαλαίου - εργασίας. Τώρα πια τα πράγματα άλλαξαν σε βάρος της εργατικής τάξης. Ήταν λογικό να θελήσει να της πάρει όλα όσα μπορούσε. Ακόμη και το μέλλον της, ακόμη και το παρόν της.

Αυτό έγινε και στην Ελλάδα. Μια τεράστια επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης και του λαού.


Τώρα το νέο θεσμικό τοπίο προοιωνίζει ακόμη χειρότερες εξελίξεις. Αν η εργατική τάξη και ο λαός (και οι λαοί) δεν ξεσηκωθούν, η διαδικασία αφαίρεσης των εναπομεινάντων υπολειμμάτων δικαιωμάτων θα συνεχίζεται αενάως ενώ θα επιβάλλονται και νέα πρωτόγνωρα δεσμά.


Θα συνεχίζεται όμως; Η εργατική τάξη θα είναι πάντα θεατής και θα σύρεται πάντα να ρίχνει τουφεκιές στον αέρα για χάρη ξεπουλημένων ηγεσιών που έχουν εγκατασταθεί ως πράκτορες της αστικής τάξης στα σπλάχνα του συνδικαλιστικού της κινήματος; Και θα ανέχεται οι πολιτικοί φορείς της να ζουν ακόμη με τα περασμένα;


Υπάρχει το σημείο μηδέν για όλα. Είναι μάλλον το σημείο που, από τη μια η άρχουσα τάξη υπερβαίνει τις δυνάμεις της και πετυχαίνει σχεδόν αδάπανα θριαμβευτικές αλλά πύρρειες νίκες μη αναλογιζόμενη τις συνέπειες για αυτήν και από την άλλη η «παλιά» εργατική τάξη που δεν μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά αλλά θα μπορέσει η νέα που ακόμη δεν δίνει το παρόν! Λανθάνουσα ανισορροπία! Έτσι, μη υπάρχοντος ποτέ κενό πολιτικής, το κεφάλαιο νομίζει ότι κυριαρχεί ακόπως και αδαπάνως. Όμως η εργατική τάξη συνολικά δεν μπορεί να πάει παρακάτω σε αυτό το σημείο ενεργοποιείται "απροσδόκητα" επαναστατικά για την άρχουσα τάξη!

Ωστόσο μέχρι να φανεί η νέα αντίσταση της εργατικής τάξης, η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να συγκρατήσει τις δυνάμεις της και να αρνηθεί τις πύρρειες νίκες. Μόνο οι αντίπαλοι της, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, μπορούν να τη σταματήσουν. Στο σημείο μηδέν όμως οι αντίπαλοί της είναι ακόμη ανίκανοι και έτσι η άρχουσα τάξη διαβαίνει το Ρουβίκωνα χωρίς να το καταλάβει. Η λανθάνουσα ανισορροπία θα παγιδεύσει τελικά την ίδια την αστική τάξη και το κεφάλαιο οδηγώντας σε υπέρβαση των πραγματικών συσχετισμών δυνάμεων.


Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα; Μάλλον στο σημείο μηδέν. Οι από κάτω δεν μπορούν ακόμη και οι από πάνω αυταπατώνται ότι έτσι θα είναι πάντα γι αυτούς και για τους από κάτω! Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση του σημείου: Οι απο πάνω δεν μπορούν να πάνε παραπέρα και οι απο κάτω δεν ανέχονται να τους πάνε παραπέρα. Η στιγμιαία "κρίσιμη στασιμότητα" λυνεται μόνο με την αντιστροφή της κατάστασης υπέρ της εργατικης τάξης που τώρα αρχίζει να γράφει αυτή την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης. Τότε αλοίμονο για το κεφάλαιο.


Όπως φαίνεται όμως κάποιοι φύλακες έχουν γνώση και ξέρουν ότι οι μέρες της απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου αρχίζουν να τελειώνουν. Τις τελείωσε η ίδια η άρχουσα τάξη με την επίθεση που έκανε υπερβαίνοντας τις δυνάμεις της, νομίζοντας πως η ηττημένη εργατική τάξη που επί 20 χρόνια υποχωρεί, θα υποχωρεί πάντα.


Έτσι αρχίζουν να σχεδιάζουν την απαλλαγή από μια πολιτική διαχείριση (κυβερνητικό σχήμα) που έκανε τη «βρώμικη δουλειά» αλλά δεν σημαίνει ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί και τις συνέπειες που θα δημιουργηθούν. Συνέπειες στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ταξικό πεδίο συγκρούσεων που σταδιακά θα παράγουν ένα νέο τοπίο.


Αν πιστεύει το κεφάλαιο ότι το νέο τοπίο δεν θα γεννήσει και νέες αντιθέσεις, εντελώς διαφορετικές από την εποχή των "παχιών αγελάδων" του συστήματος, πλανάται πλάνην οικτρά. Οι αντιθέσεις θα έρθουν και αν δεν έχουμε απότομες κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις τον Σεπτέμβριο, θα έχουμε την εκκίνηση με αύξουσα ένταση μιας νέας ταξικής και κοινωνικοπολιτικής σύγκρουσης με διαχρονικό χαρακτήρα, χωρίς όρια και χωρίς δυνατότητα να συγκρατηθεί και να ελεγχθεί από κανένα.

Οι Παναγόπουλοι μαζί με όλο το συνδικαλιστικο-πελατειακό σύστημα θα εκπαραθυρωθούν όχι απλά από τις θέσεις τους σε συνδικαλιστικά όργανα, αυτό δεν θα έχει και μεγάλη σημασία, αλλά από το νέο μαχητικό, μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα. Θα είναι άγνωστοι σε αυτό, ξένο σώμα,  υπόλειμμα μιας ξεπερασμένης εποχής. Η απαξίωσή τους στις νέες συνθήκες έφτασε στο ακρότατο σημείο ανοχής.

Το ίδιο θα συμβεί και με τους πολιτικούς οργανισμούς που επιβάλουν τα μέτρα. Όχι κατ ανάγκη σε ψήφους αλλά σε όρους ταξικής σύγκρουσης και ταξικής αντιπαράθεσης. Όλοι γνωρίζουν ότι οι συγκρούσεις αυτές δεν υπακούουν σε καμιά εκλογική ή εκλογικίστικη λογική και πλειοψηφία.


Όποιος και να κερδίσει τις όποιες εκλογές, θα κληθεί να λύσει τις άλυτες αντιθέσεις που θα της κληροδοτήσει η προηγούμενη κυβέρνηση που τις δημιούργησε. Στις ταξικές συγκρούσεις όμως η αντιθέσεις δεν λύνονται με εκλογές. Λύνονται ή με προσωρινό συμβιβασμό και υποχώρηση αυτού που ξεπέρασε τις δυνάμεις του ή αλλιώς η σύγκρουση συνεχίζεται μέχρι πτώσεως του ενός. Τότε όμως το τοπίο θα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ονειρεύονται οι σημερινοί σχεδιαστές -νεκροθάφτες των λαϊκών δικαιωμάτων. Άλλωστε και ιστορικά να το δούμε, η μόνη τάξη που σε αυτή την ιστορική περίοδο δεν μπορεί να εξαφανιστεί απο το προσκήνιο, είναι η εργατική τάξη. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με την αστική τάξη και το κεφάλαιο. 

Η εργατική τάξη είναι απο πάντα προϋπόθεση ύπαρξης της αστικής τάξης και του κεφαλαίου αλλά  η αστική τάξη δεν είναι σήμερα προϋπόθεση ύπαρξης της εργατικής τάξης. Η ιστορία έληξε για την αστική τάξη και το κεφάλαιο. Η εργατική τάξη σήμερα μπορεί και να παράγει τον πλούτο και να τον διαχειρίζεται. Η κοινωνική παραγωγή και η κατανάλωση δεν έχουν ανάγκη απο εκμεταλλευτές - διαμεσολαβητές για να ολοκληρωθούν.


Τι να κάνουν λοιπόν οι σχεδιαστές των κινήσεων του συστήματος στο πολιτικό πεδίο για να μη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση όχι μόνο για αυτούς αλλά και για όλο το σύστημα;

Γιατί όχι ανασχηματισμός, εκλογές, και μεικτή κυβέρνηση; Γιατί όχι αφού έτσι νομίζουν ότι ο λαός θα νομιμοποιήσει τις ανατροπές σε βάρος του, δεδομένου ότι είναι σίγουροι ότι ο δικομματισμός έστω τραυματισμένος θα κερδίσει πανηγυρικά τις εκλογές; Γιατί να μη προηγηθεί ανασχηματισμός για να προλειάνει το έδαφος για πολιτικές συμμαχίες και για να παραγραφούν… «ατομικά» (!!!) τα εγκλήματα κάποιων υπουργών και να συνεχίσουν το ίδιο έργο οι επόμενοι, αθώοι για ότι παρέλαβαν αλλά με τη λογική του «ώ γέγονε γέγονε»;;;!!!!


Γιατί, τέλος, να μη κατασκευάσουν μετά τις εκλογές και μια μεικτή (εθνική, εθνοσωτήρια κλπ) κυβέρνηση από πολιτικούς και «προσωπικότητες- τεχνοκράτες» που δεν καταλαβαίνουν τάχα από πολιτική και από πολιτικό κόστος(!!!) ώστε να φανεί ότι «όλη η κοινωνία» μαζί και οι κορυφαίες προσωπικότητές της (από αυτές που φανερά η κρυφά στηρίζουν ως μεγάλες εφεδρείες το σύστημα) υποστηρίζουν ότι άλλος δρόμος για τη χώρα δεν υπάρχει από αυτόν της Τρόικας;

Γιατί με αυτή τη κίνηση να μην υλοποιηθεί εν τη πράξη η ρήση του Πρωθυπουργού ότι «υπεράνω όλων βάζουμε τη σωτηρία της πατρίδος», ρήση που λύνει τα χέρια ακόμη και έναντι του Συντάγματος για να κάνουν ό,τι θέλουν στο όνομα της πατρίδος;


Γιατί όχι ανασχηματισμός, εκλογές, και μεικτή κυβέρνηση λοιπόν; Όλα θα τα επιχειρήσει το σύστημα προκειμένου να μην επιτρέψει οι σημερινοί του θρίαμβοι να μετατραπούν σε πύρρειες νίκες.



Και η Αριστερά; Η (σημερινή υπαρκτή) Αριστερά ή θα επιχειρήσει έφοδο στο λαό και στον ουρανό του μέλλοντος ή θα θαφτεί μαζί με το πολιτικό σύστημα. Καθαρά πράγματα. Αν δεν συνέλθει, αν δεν ρισκάρει, η τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη.

Όχι, δεν θα χαθεί! Αντίθετα θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Όμως θα αναγεννηθεί ως μια άλλη Αριστερά, άσχετα απο σύμβολα και ονόματα, που θα υιοθετήσει τακτική μετωπικής σύγκρουσης και αναμέτρησης με το σύστημα, με το κεφάλαιο, με τις ανάγκες των καιρών. Θα αναγεννηθεί ξανά πάνω στον ιστορικό ρόλο για τον οποίο υπάρχει από την εποχή που την δημιούργησε η εργατική τάξη ως πολιτικό εργαλείο για να την οδηγήσει στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και στην απελευθέρωσή της. Αυτός και μόνο αυτός είναι ο ρόλος της Αριστεράς. Όσο δεν τον παίζει χάνεται και η εργατική τάξη δημιουργεί στη θέση της, μια άλλη Αριστερά. Κανένας δεν έλαβε το αιώνιο χρίσμα από την εργατική τάξη!

Όμως δεν φτάσαμε ακόμη εκεί. Η Αριστερά έμαθε να φτάνει στη κρίσιμη στιγμή και να ξαφνικά να δίνει μια στην ιστορία και να την κινεί ξανά προς τα εμπρός, ευρισκόμενη στο κέντρο της. Ο λαός και η εργατική τάξη αυτό περιμένουν να κάνει και τώρα γιατί η αντίστροφη μέτρηση άρχισε ήδη.


Οι καιροί δεν περιμένουν. Η ιστορία δεν περιμένει. Κανείς δεν περιμένει πια….
.

Η απεργία σε φωτογραφίες

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ!!!

.

Απεργία σήμερα!

Απεργεί και το ΣΚΑΪ!!! Στερεί από το λαό τη πληροφόρηση. Τι θα γίνει με όλους αυτούς τους αναξιοπαθούντες που θέλουν να μάθουν αν το λιμάνι το έκλεισε η ΠΝΟ ή το ΠΑΜΕ για να ξέρουν ποιόν να βρίζουν;

Την έκανε το ΣΚΑΪ και όλη η Ελλάδα στερείται βασικής πληροφορίας για τη ζωή της!!! Πως θα ζήσει η χώρα χωρίς αυτό;

Τελικά και εγώ έχω πλήρη σύγχυση. Είναι αντικοινωνική, ανθελληνική και αντισυνταγματική η απεργία της ΠΝΟ που στερεί τους ταξιδιώτες απο το ταξίδι ή όχι; Τι δηλαδή μόνο η απεργία του ΠΑΜΕ είναι αντικοινωνική; Αισθάνομαι μοναξιά!!!

Θα αναμένω από το ΣΚΑΪ εξηγήσεις δεμένου ότι συνήθισα τόσο να το ακούω να βρίζει τις απεργίες και τους απεργούς του ΠΑΜΕ που τώρα με τη ΠΝΟ και τη ΓΣΕΕ δε μου κάθεται καλά να μην ακούω ύβρεις. Δεν ανέχομαι διακρίσεις σε βάρος της ΓΣΕΕ και της ΠΝΟ!

ΙΟΒΕ: Μονόδρομος και κινδυνολογία

.


Τι θα περίμενε κανείς από ένα όργανο του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας μας; Μα φυσικά την… αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης δεδομένου ότι «όλοι οι άλλοι» όπως μας λέει, είναι ανεύθυνοι, επικίνδυνοι για τη χώρα, δεν προτείνουν καμία λύση και επί πλέον «Δαιμονοποιούν» το… καλύτερο οικονομικό κείμενο των τελευταίων χρόνων δηλαδή, για όσους δεν κατάλαβαν ποιό, το Μνημόνιο!!!


Να τι λέει συνοπτικά το ΙΟΒΕ (ΙΔΡΥΜΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ) στη τελευταία έκθεσή του για την ελληνική οικονομία:


Το Μνημόνιο αποτελεί:


α) Ένα αναγκαίο(!) μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ανάταξης της ελληνικής οικονομίας.

β) Προϋπόθεση για την εκταμίευση του διαθέσιμου ποσού έκτακτης βοήθειας των 110 δισ. ευρώ, σε μια περίοδο που οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές είναι ερμητικά κλειστές για την Ελλάδα.

γ) Διαβατήριο για την έξοδο της Ελλάδας από την επικίνδυνη ζώνη της χρεοκοπίας και για τη προστασία από την εξαθλίωση των πλέον ευάλωτων τμημάτων του πληθυσμού της(!!!).

Μα πως ανακάλυψε ότι είναι… διαβατήριο εξόδου από τη κρίση των πλέον ευάλωτων τμημάτων του πληθυσμού; Μήπως εννοεί άλλο «διαβατήριο» και δεν το ομολογεί;;;

Να και η κινδυνολογία.

Κατά το ΙΟΒΕ όλοι, πλην αυτού, είναι εχθροί και υπονομευτές του Μνημονίου!!! Όπως αναφέρει, «ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχει σήμερα η χώρα (ναι η χώρα!) προέρχεται από τη δαιμονοποίηση του Μνημονίου από μέρος του πολιτικού συστήματος, του Τύπου, των συνδικάτων, των επαγγελματικών και επιχειρηματικών ομάδων που θίγονται. Ουδείς όμως από τους παραπάνω προτείνει εναλλακτική λύση, διότι απλώς δεν υπάρχει».

Κοίτα που το όργανο του ΣΕΒ αποκαλύπτει ότι όλοι υπονομεύουν τη χώρα εκτός της παρέας του ΓΑΠ που υπέγραψε νύχτα το Μνημόνιο!!! Δεν άφησε κανέναν ακόμη και τους βουλευτές που το ψήφισαν!

Καραμανλής ή τανκς;

«Οι επιλογές μας σήμερα συνοψίζονται στο δίλημμα: Μνημόνιο ή χρεοκοπία και εξαθλίωση;». Αυτό γράφει χωρίς ντροπή στην έκθεσή του το ΙΟΒΕ! Συνηθισμένο σε διλήμματα που αποφέρουν πακτωλό χρημάτων στα μονοπώλια.

Επειδή εμείς δεν καταλαβαίνουμε καλά, το ΙΟΒΕ αποφάσισε όπως λέει «μεταβάλλοντας ελαφρά» (κάτι μυρίζεται εδώ…) τη δομή της τριμηνιαίας έκθεσής του, να κάνει μια πλήρη ανάλυση και αποτίμηση του Μνημονίου, προκειμένου να διαφωτίσει και να ενημερώσει την κοινή γνώμη γι' αυτό το «τόσο σημαντικό τεκμήριο οικονομικής πολιτικής»!

Φυσικά δεν χρειάζεται εμείς να πούμε πολλά. Άλλωστε όταν το όργανο του ΣΕΒ λέει για κάτι ότι είναι σωστό, πρέπει να ψαχνόμαστε γιατί είναι σίγουρο ότι δεν συμφέρει στο λαό.

Ωστόσο η φωνή ξεγυμνώματός του έρχεται από ανακοίνωση του ΤΕΕ που λέει:

«Θεωρούμε ότι στην αγωνία να υπάρξει επικοινωνιακή στήριξη των σκληρών μέτρων που είτε επιβάλλονται με την επίκληση του Μνημονίου, είτε εξ' αφορμής αυτού, επαναλαμβάνεται η λογική των λανθασμένων στατιστικών στοιχείων, έστω και αν πρόκειται εδώ για πρόγνωση. Γενικότερα, δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν κάποιοι ότι θα οδηγηθούμε σε θετικά αποτελέσματα, τραβώντας στα άκρα, ουσιαστικά, την ίδια πολιτική η οποία μας οδήγησε στην ιστορική κρίση την οποία βιώνει η χώρα».

Τα δικά μας σχόλια μάλλον περιττεύουν

Στάση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους.

.

Αυτό που τόσο ξόρκιζε η κυβέρνηση και διαβεβαίωνε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει ήδη το κάνει στο εσωτερικό.


Σήμερα είχαμε στάση πληρωμών στην ΕΘΕΛ αλλά και σε σειρά άλλων οργανισμών που πληρώνονται από το δημόσιο. Πριν λίγες μέρες είχαμε επαναδιαπραγμάτευση του εσωτερικού χρέους έναντι των φαρμακευτικών εταιρειών, με εκβιαστικό τρόπο, όπως κάθε παρόμοια περίπτωση.


Η στάση και η επαναδιαπραγμάτευση είναι ήδη πράξη. Τα διεθνή χρηματιστηριακά κέντρα έλαβαν το μήνυμα και προεξοφλούν τις εξελίξεις με αύξηση των ασφαλίστρων του χρέους. Αύριο θα δούμε και άλλες παρενέργειες.


Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι τη στάση τη κάνει μια κυβέρνηση που προτάσσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Έτσι φορτώνει τα χρέη στο μέλλον αντί να κάνει άρνηση χρεών. Η χώρα αντί να κερδίσει βουλιάζει στη κρίση ξεπουλώντας το μέλλον της.


Είναι φανερό λοιπόν ότι όταν ένα μέτρο δεν συνοδεύεται από ανάλογη πολιτική στο σύνολο της οικονομίας απλά αναπαράγει το αδιέξοδο. Στάση και επαναδιαπραγμάτευση με αστική φιλομονοπωλιακή κυβέρνηση είναι το αντίθετο από αυτό που συμφέρει στο λαό. Το ίδιο μέτρο παράγει τα αντίθετα αποτελέσματα, ανάλογα σε ποιόν ανήκει η εξουσία.

Η ταύτιση ταξικής και πολιτικής εξουσίας

.

Μια σχετικά απλή αλλά τεκμηριωμένη περιγραφή της σύμφυσης οικονομικής (ταξικής) και πολιτικής (διαχειριστικής) εξουσίας του καπιταλισμού, του Β. Βιλιάρδου στο «sofokleous10» (http://youpayyourcrisis.blogspot.com/ ) με τίτλο «Η ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ», έφερε στην επιφάνεια με υπόκωφο τρόπο τα σημάδια της γοργής παρακμής του συστήματος.

Το άρθρο περιγράφει με αρνητικό τρόπο το πέρασμα της εξουσίας διαχείρισης του συστήματος από τη πολιτική στην οικονομική ολιγαρχία, αρχικά αφανώς και υπόγεια αλλά στη πραγματικότητα άμεσα.


Φυσικά δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα σε αυτό από την Ελλάδα όπου η Τρόικα (και μαζί της τα διεθνή χρηματιστηριακά κονσόρτσιουμ) κυβερνά και η κυβέρνηση εκτελεί, η δε Βουλή ασχολείται με τα αρχαία της τα λούσα.


Όπως αναφέρει ο αρθογράφος, "Οι σκιώδεις κυβερνήσεις, οι ιδιωτικές λέσχες τύπου Bilderberg, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της Πολιτικής, οι ιδιαιτερότητες της δύναμης και οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των κρατών όπως φαίνεται, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «φιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων», (…) η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της - με τις ενέργειες της ολοκληρωτικής «κατάληψης» της Πολιτείας".


Γερμανός  κοινωνιολόγος (αναφέρεται στο ίδιο άρθρο), παρατηρεί ήδη ότι "Πρακτικά, μεταξύ του κόσμου της Πολιτικής και του κόσμου της Οικονομίας, δεν μεσολαβεί ούτε καν ένα λεπτό φύλο χαρτιού. Οι σύγχρονες τάσεις, με την πρωτοβουλία των μονοπωλιακών υπερεπιχειρήσεων, φαίνεται να μας οδηγούν στην επαναφορά της φεουδαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι, δίπλα από τις τυπικές δομές, δίπλα δηλαδή από τα δημοκρατικά εκλεγμένα κοινοβούλια, η «άτυπη», η σκιώδης καλύτερα εξουσία, κερδίζει ξανά ειδικό βάρος - με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς. Οι εκλεκτοί της άτυπης εξουσίας τώρα, οι αυτοαποκαλούμενοι βέβαια εκλεκτοί, οι οποίοι κυβερνούν τον κόσμο εκ των άνω, κρύβονται όλο και περισσότερο από τους υπόλοιπους» – σε λέσχες με κρυφά, αυστηρώς εμπιστευτικά θέματα συζητήσεων, καθώς επίσης πίσω από τις «εκλεγμένες» κυβερνήσεις".


Αύριο όμως ίσως τα απαξιωμένα πλέον κοινοβούλια πάνε στο καλάθι των αχρήστων και έχουμε ενός νέου τύπου φασιστική διακυβέρνηση της οικονομικής ολιγαρχίας με πλήρη παράδοση της πολιτικής στα υπερμονοπώλια και τους οργανισμούς τους.

Δεν είναι χώρος για μεγάλες θεωρητικές αναλύσεις. Από τον συγγραφέα που τόσο λεπτομερώς κάνει τη περιγραφή διαφεύγουν βασικά στοιχεία ανάλυσης γιατί δεν αντιλαμβάνεται τον καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό σαν ένα ταξικό σύστημα με ιστορικά όρια και την αστική δημοκρατία σαν μια απο τις πολιτικές μορφές διαχείρισής του, αλλά σαν φυσική κατάσταση που τώρα κάποιοι έρχονται να αλλοιώσουν!

Όμως γίνεται φανερό ότι συντελείται μια μεγάλη μεταβολή, στο διαχειριστικό μέρος του συστήματος, που ούτε στο παλιό φασισμό γινόταν. Η τάξη, το κράτος, τα κόμματα της τάξης, οι θεσμοί του συστήματος, ο πολιτικός κόσμος του συστήματος γίνονται όλα ένα, το ένα υποκαθιστά το άλλο χωρίς όρια με πραγματικά όρια τη δύναμη της επιβολής του ισχυρού και του άμεσου συμφέροντός του.

Όταν όμως τα όρια των εξουσιών, των τάξεων, των θεσμών και του κράτους χάνονται και η ταξική εξουσία μετατρέπεται σε πολιτική για να διασώσει τα συμφέροντα της, το σύστημα βρίσκεται σε βαθιά παρακμή. Τότε η συλλογική συνείδηση του κεφαλαίου που εκφράζεται από τους πολιτικούς της τάξης, παραμερίζεται και στη θέση της μπαίνει η επί η μέρους ταξική εξουσία των πιο άγριων μονοπωλίων τσαλαπατώντας τους όρους και τους θεσμούς που θεσπίστηκαν για την ομαλή και διευρυμένη κοινωνική αναπαραγωγή του ίδιου του συστήματος. Το σύστημα τρώει τις σάρκες του!

Κάποιοι θα νομίσουν ότι το κεφάλαιο έτσι εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Στην πραγματικότητα θυσιάζει το μέλλον του, στο παρόν του διότι συσσωρεύτηκε σε τέτοιο βαθμό που μόνο με αυτόν τον τρόπο θα πάρει μερικές πρόσκαιρες ανάσες (κέρδη) επιβίωσης.

Κάποτε το τραπεζικό κεφάλαιο μοίραζε δάνεια με τοκογλυφικούς όρους, σαν να επρόκειτο να μην πληρωθούν ποτέ. Όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής κατάλαβαν όλοι ότι δεν υπάρχουν λεφτά, τα είχε μαζέψει όλα στο κεφάλαιο. Τα μελλοντικά εισοδήματα είχαν θυσιαστεί στα προηγούμενα δάνεια και στους τόκους τους. Έτσι η κρίση πληρωμών σήμανε και κρίση της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου αφού οι αποδόσεις κατακρημνίστηκαν. Και όλοι γνωρίζουμε ότι κεφάλαιο χωρίς κέρδη είναι νεκρό κεφάλαιο όπως ο βρικόλακας χωρίς νέο αίμα!

Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν τώρα και «δανείζονται» πολιτικά, θεσμικά και οικονομικά από το μέλλον. Όμως θα πάθουν ό,τι οι δανειολήπτες. Αύριο δεν θα υπάρχει καμιά εφεδρεία για να σωθεί το σύστημα. Και δεν μιλάμε μόνο για οικονομικά "δάνεια" (άγρια φορολογία της πραγματικής οικονομίας που συρρικνώνεται) αλλά και για κοινωνικά δάνεια. Το σύστημα αυτοϋπονομεύεται πέρα από την κύρια και βασική υπονόμευση που υφίσταται αντικειμενικά από την όξυνση της πάλης της εργατικής τάξης και των πληττόμενων στρωμάτων. Όταν αυτά τα δυο ανταμώνουν οι καμπάνες χτυπάνε το τέλος του συστήματος.

Το θέμα έχει πολύ ουσία και είναι άξιο να παρατηρηθεί η πορεία «ιδιωτικοποίησης της πολιτικής». Θα είναι η πραγματική πορεία της ψυχής του συστήματος προς την παρακμή και τη καταστροφή.

Θυμίζω μια άλλη «ιστορία». Η ταύτιση τάξης, κράτους, κόμματος, συνδικάτων και θεσμών, υπήρξε ο πρώτος όρος για την υπονόμευση του σοσιαλισμού από τα πρώτα στάδια εφαρμογής του μοντέλου αυτού στη δεκαετία του ΄20 που είδαμε στην ΕΣΣΔ. Μη ψάχνουμε τις αιτίες στο τελευταίο στάδιο διάλυσης αλλά στο πρώτο γενεσιουργό.

Εκεί όμως πληρώθηκε το λάθος. Εδώ τι θα γίνει; Εδώ είναι υπόθεση της ταξικής πάλης… και σε αυτή την υπόθεση ο ίδιος ο καπιταλισμός πάντα είναι πρόθυμος να προσφέρει (πουλήσει) όπλα στον αντίπαλο που θα τον ανατρέψει, αρκεί να κερδίσει σήμερα από τη «πώληση»!

Ελπίζω να επανέλθω.