Ένας προσωπικός
φίλος, που πίστευε στις «αξίες» του καπιταλιστικού συστήματος, αφηγείται ότι
εγκαταλείπει τον αγώνα κατά των καρτέλ, παραδεχόμενος την ήττα του στη μάχη που
έδωσε.
Τι να
του πω;
«ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ.
ΤΟ ΚΑΝΩ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ. ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΠΙΕΣΗ ΧΩΡΙΣ
ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΑΠΟ ΟΤΙ ΦΑΝΗΚΕ. ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ.» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΦΛΩΡΑ
Στην ζωή μου ποτέ δεν ήμουν ρίψασπις. Έχω αγωνιστεί για πολλά πράγματα ακόμα
και όταν όλα ήταν απέναντί μου. Αγωνιζόμουν και αγωνίζομαι για αυτά όταν
πιστεύω ότι έχω δίκιο. Όταν όμως διαπιστώσω ότι έχω άδικο (αντικειμενικά ή
υποκειμενικά) τότε σταματάω. Μια μεγάλη μάχη της ζωής μου είναι και η μάχη κατά
του πιο βρόμικου συστήματος της διαπλοκής στην Ελλάδα, κατά των καρτέλ και των
προστατών τους. Έμπλεξα άθελά μου όταν ένα «καρτελάκι» σχηματίστηκε στον χώρο
που δούλευε η οικογένειά μου επί δεκαετίες, στα ξενόγλωσσα βιβλία. Το λέω
«καρτελάκι» γιατί αυτοί έκλεψαν καμιά 100στη εκατομμύρια ευρώ μόνο από τους
καταναλωτές, ψίχουλα μπροστά στους «αρχηγούς» (τρόφιμα, καύσιμα, δομικά υλικά,
κατασκευές, σούπερ μάρκετ, τράπεζες κλπ). Η ανάγκη να αντισταθώ (μαζί με την
οικογένειά μου) στα λαμόγια που αποφάσισαν να μας κλείσουν με παράνομες
μεθόδους, με έφερε αντιμέτωπο με μια τρομακτική πραγματικότητα. Ο ατομικός
αγώνας στην πορεία έγινε αγώνας κατά της διαπλοκής που διέλυε την Κοινωνία.
Στην πορεία ανακάλυψα από πρώτο χέρι την μεγάλη ληστεία. Μεγάλες ελληνικές και
ξένες επιχειρήσεις είχαν στήσει καρτέλ παντού. Σε κάθε αγορά που ο Καταναλωτής
είχε ανάγκη να προμηθευθεί τα αγαθά, ένα καρτέλ επικρατούσε. Είτε με αρχηγό την
ισχυρή πολυεθνική που κατείχε δεσπόζουσα θέση, είτε με συνεννόηση των 4-5
κορυφαίων κάθε κλάδου. Παντού τα ίδια. Σκεφθείτε μόνο ότι την 10ετία 2000-2010
η Ελλάδα έκανε εισαγωγές 550 δις ευρώ, σε τιμές αγοράς. Σκεφθείτε τι μας
λήστεψαν οι εταιρείες που έλεγχαν την αγορά και που μας χρέωναν 30%-50%
παραπάνω από όσο έπρεπε λόγω
έλλειψης ανταγωνισμού. Η ληστεία του Αιώνα, όχι SIEMENS και αηδίες.
Το τρομακτικό που διαπίστωσα από πρώτο χέρι ήταν ότι το γνώριζαν όλοι όσοι
έπρεπε να πολεμάνε τα καρτέλ. Το γνώριζε η Επιτροπή Ανταγωνισμού, η πολιτική
ηγεσία, οι δημοσιογράφοι, η δικαστική εξουσία. Το γνώριζαν φυσικά και οι καταναλωτές
που πλήρωναν πανάκριβα τα προϊόντα πρώτης ανάγκης αλλά ήταν αδύναμοι (και
αδιάφοροι) να αντιδράσουν.
Όσο έψαχνα έβρισκα. Και όσο έβρισκα το δημοσιοποιούσα. Πίστευα ότι αυτά που
έβρισκα θα ενδιέφεραν τους διώκτες των εγκληματιών. Μα τι ανόητος που ήμουν
τόσα χρόνια. Μου έκανε εντύπωση ότι εύκολα έβρισκα τις βρομιές τους. Δεν είχα
καταλάβει ότι τις έβρισκα εύκολα γιατί δεν τους ένοιαζε να τις κρύβουν, αφού
ήξεραν ότι το σύστημα θα τις θάψει.
Ας ξεκινήσουμε από την πολιτική ηγεσία. Τα καρτέλ είχαν τον πλήρη έλεγχο τους.
Οι εγκληματίες με τις γραβάτες, είτε κατείχαν οι ίδιοι τα Μέσα (τηλεόραση,
ράδιο, εφημερίδες) είτε με την διαφήμιση που έδιναν στα Μέσα τους έλεγχαν
πλήρως. Είναι κοινό μυστικό ότι στις εκλογές οι μεγάλοι διαφημιζόμενοι έκλειναν
θέσεις στα πάνελ για υποψηφίους βουλευτές που στήριζαν. Όταν σκας στα κανάλια
30-40 εκατομμύρια το χρόνο, βάζεις στα προεκλογικά πάνελ και την γιαγιά σου.
Πρόσθεσε σε αυτά και το μαύρο μετρητό στους υποψήφιους βουλευτές και στα
κόμματα της εξουσίας (Χριστοφοράκος: όλες οι μεγάλες εταιρείες έδιναν το 2% του
τζίρου τους σε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), έτσι οδηγηθήκαμε στο να ελέγχουν οι εγκληματίες των
καρτέλ μεγάλο μέρος της Βουλής. Φυσικά παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις, όπως ο
«τρελός Αχαιός»…. αλλά και διάφοροι άλλοι Βουλευτές κατά το παρελθόν, άνθρωποι
που ήταν έτσι και αλλιώς στην μαύρη λίστα του συστήματος.
Οι δημοσιογράφοι ήθελαν να μιλήσουν, στην πλειοψηφία τους, αλλά δεν μπορούσαν.
Όταν μιλάμε για καρτέλ μιλάμε για το συντριπτικό ποσοστό των διαφημιζομένων στα
ΜΜΕ. Έχω συνεργαστεί με δεκάδες δημοσιογράφους για θέματα καυτά που στο τέλος
δεν βγήκαν στον αέρα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις ομολογώ. Τι γινόταν μετά στις
εξαιρέσεις; Απειλές ότι αν ξαναβγεί σχετικό θέμα κόπηκε η διαφήμιση ή απευθείας
κόψιμο της διαφήμισης προς συμμόρφωση. Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις απειλές ορισμένα
ισχυρά Media Shops. Αυτά έπαιζαν τον ρόλο του νταβατζή για το βρόμικο σύστημα
των καρτέλ. Θυμάμαι σε ένα έντυπο, όπως μου είχαν εκμυστηρευθεί, τους είπαν,
όταν έμαθαν ότι ετοίμαζαν ένα σχετικό θέμα “αν θέλετε διαφήμιση τρεχάτε να σας
την δώσει ο Φλωράς”. Δεν θα ξεχάσω επίσης μια δημοσιογράφο σε «αληθινή»
εφημερίδα που μου τηλεφώνησε 15 Αυγούστου να μου ζητήσει επισταμένα «ένα θέμα
για τα καρτέλ, ότι να ναι». Της έδωσα ότι ήθελε, το θέμα δεν μπήκε ποτέ, όμως μπήκε
μια θαυμάσια ολοσέλιδη διαφήμιση εταιρείας τηλεπικοινωνιών με σοβαρή διαπλοκή
στο σύστημα αυτό.
Για την Επιτροπή Ανταγωνισμού κάθε λόγος είναι περιττός. Πρόεδροι και μέλη
διορισμένοι με κομματικά κριτήρια, επιλογές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ από το 2003 έως σήμερα ο
πρόεδρος. Έχει καταλογίσει πρόστιμα 490 εκ. ευρώ από το 2004 ως το 2014 και από
αυτά έχουν εισπραχθεί μόνο 190 εκ. ευρώ Δηλαδή σκεφθείτε ότι τα καθάρματα που
μας κατακλέβουν επί 15 χρόνια, από το 2000 και μετά, που έχουν ληστέψει από τις
τσέπες μας δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, έχουν πληρώσει πρόστιμο μόνο 190 εκ.
ευρώ Τιμωρεί τα λαμόγια με καθυστέρηση ετών (26 χρόνια καρτέλ κατασκευαστικών,
16 χρόνια Μπύρα, 20 χρόνια η μεγαλύτερη αλυσίδα τεχνολογίας) χαρίζοντας τους
δισεκατομμύρια. Εξαιτίας της αδράνειάς της καταστράφηκαν εκατοντάδες ελληνικές
επιχειρήσεις που τις συνέτριψαν τα καρτέλ.
Η προσπάθειά μου να αναδείξω τις αδυναμίες της Επιτροπής Ανταγωνισμού ήταν
συστηματική επί χρόνια. Πίστευα ότι ενδιαφερόντουσαν αυτοί που έπρεπε. Τι
ανόητα ρομαντικός που ήμουν. Όταν τελικά καταδικάστηκε αμετάκλητα η Επιτροπή
Ανταγωνισμού και κατέβαλε 500.000€ στην εταιρεία μου επειδή καθυστέρησε
αδικαιολόγητα, σχεδόν 4 χρόνια, να εξετάσει την καταγγελία μου (οδηγώντας την
επιχείρηση σε πτώχευση), εκδικητικά (κατόπιν πολιτικής εντολής όπως έχει
καταγραφεί σε επίσημα πρακτικά) μου έκανε αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση
ζητώντας ως αποζημίωση το ίδιο ποσό, 500.000€!!! Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα
που το Κράτος στρέφεται κατά ενός πολίτη ζητώντας αποζημίωση για ηθική βλάβη
από υποτιθέμενη συκοφαντία μέσω ενός προσωπικού blog. Φανταστείτε να κερδίσει
το δικαστήριο, ο Ερντογάν μετά θα φαντάζει δημοκράτης μπροστά στην καταδίωξη
των απλών πολιτών από το Ελληνικό δημόσιο, όπως αυτό εκφράζεται από την
Ανεξάρτητη Αρχή.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση επί χρόνια ήταν η απάθεια των Καταναλωτών.
Όταν όλα τα επίσημα στοιχεία έδειχναν ότι πληρώναμε τα προϊόντα 40-60%
ακριβότερα από χώρες με ίδιο εισόδημα με εμάς και σε ανάλογες τιμές με χώρες
που ο βασικός μισθός ήταν διπλάσιος, οι Καταναλωτικές Οργανώσεις το μόνο που
έκαναν ήταν να βγάζουν δελτία τύπου. Σε άλλες χώρες ένα τέτοιο φαινόμενο θα
είχε ρίξει την Κυβέρνηση. Στην Ελλάδα σιωπή. Βρισίδια στο σπίτι μας γιατί δεν
μας φτάνουν τα χρήματα για αγορές αλλά αντίδραση μηδενική.
Να μην ξεχάσω φυσικά και την στάση των επιχειρηματικών φορέων. Άκρα του τάφου
σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Έχει κανείς απορία γιατί; Οι ισχυροί φορείς έχουν
σαν βασικά μέλη τους τις εταιρείες που στήνουν όλες τις αγορές. Οι λιγότεροι
ισχυροί φορείς εξαγοράζονται με διαφόρους τρόπους, βλ. Πχ τα προϊόντα τους σε
μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ με προνομιακούς όρους. Φυσικά και οι πολιτικές
σχέσεις των προέδρων παίζουν σημαντικό ρόλο.
Το δεδομένο για εμένα ήταν ότι η προηγούμενη Κυβέρνηση, και τα δυο κόμματα,
ήταν ένα με το βρόμικο σύστημα της διαπλοκής. Περίμενα και περιμένω από την
παρούσα Κυβέρνηση να δράσει ουσιαστικά. Γνωρίζω τι συμβαίνει. Το βρόμικο
σύστημα προστατεύεται από μεγάλα συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας, ιδίως από
την πλευρά των δανειστών. Μην ξεχνάμε ότι αυτοί που μας ληστεύουν, στην
πλειοψηφία τους είναι επιχειρήσεις που εδρεύουν στις χώρες τους σκληρού πυρήνα
των δανειστών μας.
Όμως η προστασία του βρόμικου συστήματος από άλλες δυνάμεις δεν είναι
ουσιαστικός λόγος να μην αλλάζει τίποτα. Ο νόμος περί ελεύθερου ανταγωνισμού
έχει δεχθεί αστείες αλλαγές τα 2 τελευταία χρόνια. Η προσπάθεια της Κυβέρνησης
επικεντρώθηκε στην μελλοντική αλλαγή προσώπων στην σύνθεση της Επιτροπής
Ανταγωνισμού, όταν λήξει η θητεία τους. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.
Σταθάκης (ο προηγούμενος) και Παπαδημητρίου (ο νυν) δεν έχουν καταλάβει τι
σημαίνει να είσαι Υπουργός Ανάπτυξης αναφορικά με τα θέματα Ανταγωνισμού.
Παρέδωσαν πλήρως την εθνική πολιτική στην ανίκανη και κομματική Επιτροπή
Ανταγωνισμού. Δεν κατάλαβαν ότι αυτοί νομοθετούν στο όνομα του Ελληνικού λαού.
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, τα λαμόγια των πολυεθνικών που καταχρώνται την
δεσπόζουσα θέση τους να έχουν ως ποινική ευθύνη ένα αστείο χρηματικό πρόστιμο.
Είναι αδιανόητο να μην τιμωρείται ποινικά σχεδόν ποτέ κανείς από τα λαμόγια που
μας ληστεύουν, όταν για ευτελή αδικήματα ο Έλληνας πολίτης θα καταδικαστεί σε
ποινή φυλάκισης 5-10-20 μηνών. Για ένα αυθαίρετο κοτέτσι η ποινή μπορεί να
φτάσει τους 12 μήνες, για μια ληστεία εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ από μια
πολυεθνική εις βάρος των καταναλωτών, η ποινή από το δικαστήριο 15.000€
πρόστιμο. Πρόστιμο που και αυτο δεν θα πληρωθεί ποτέ καθώς μπαίνουν συστηματικά
στο αρχείο οι καταδίκες αυτές.
Μπορεί ο κ. Παπαδημητρίου να έχει υψηλό εισόδημα και να μην τον ενοχλεί μια
τιμή 30% ακριβότερη στα τρόφιμα, όμως η πλειοψηφία του κόσμου μετράει τα
10λεπτα στην τσέπη του για να ψωνίσει στο σούπερ μάρκετ. Ξέρετε όμως κ.
Υπουργέ, στην Αμερική που ζήσατε, όταν στήσουν καρτέλ πάνε φυλακή (στην πράξη
όχι στα λόγια) και τους τσακίζουν στα πρόστιμα. Δεν τους χαϊδεύουν όπως γίνεται
στην Ελλάδα.
Πέρασα πολλά στην μάχη με το βρόμικο σύστημα. Έκτος την αγωγή της Επιτροπής
Ανταγωνισμού (500.000€) μου έκαναν αγωγές τα μέλη του καρτέλ του ξενόγλωσσου
βιβλίου ζητώντας μου 1.200.000€ για συκοφαντική δυσφήμηση. Οι ίδιοι τύποι που
έχουν καταδικαστεί σε κάθε δικαστήριο ότι λήστευαν τους μαθητές και τις
οικογένειές τους. Προσπάθησαν όλοι τους να μου κλείσουν το στόμα με εξοντωτικές
αγωγές.
Μου έριξαν λάσπη με τους τόνους. Η αιχμή του δόρατος η εφημερίδα με την
μεγαλύτερη κυκλοφορία που έχει συνδέσει το όνομά της με ιδιοκτήτες που
ξεπλένουν μαύρο χρήμα. Αυτούς που η Ντόρα έλεγε ότι “κάθε Κυριακή εκβιάζουν από
την εφημερίδα τους επιχειρηματίες και πολιτικούς”. Τελείως τυχαία φυσικά ουδείς
από αυτούς τιμωρείται τελικά παρότι διακινούν εκατομμύρια ευρώ σε σακούλες και
τους σταματάνε στα σύνορα. Από άλλα σημαντικά ΜΜΕ, μεγάλα κανάλια, είχα την
“τιμή” να είμαι στην μαύρη λίστα των προσκεκλημένων. Δεν το ήξερα ότι υπήρχε η
λίστα αυτή έως ότου μου το επιβεβαίωσε δημοσιογράφος που εργαζόταν εκεί. Όταν
ρώτησα με ποιο κριτήριο με έβαλαν στην Μαύρη λίστα μου είπε “μιλάς πολύ”.
Άλλοι «χρήσιμοι» φίλοι του συστήματος με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να σταματήσω
γιατί οι «σκληροί ποινικοί στις φυλακές» για 5-10 χιλιάρικα μπορούν να κάνουν
μεγάλο κακό.
Κατά του καρτέλ του ξενόγλωσσου βιβλίου κέρδισα επτά δικαστήρια, δικαιώθηκα
πλήρως. Και τι έγινε; Οι ποινές τους από τα ποινικά δικαστήρια μπήκαν στο
αρχείο, δεν πλήρωσαν ούτε ένα ευρώ, από τα 20 εκ. Ευρώ πρόστιμο της Επιτροπής
Ανταγωνισμού καταβλήθηκαν μόνο 2 εκ. Ευρώ. Καταλήστεψαν τους καταναλωτές, άνω
των 100 εκ. Ευρώ, και δεν πλήρωσαν ουσιαστικά τίποτα. Σε αντίθεση με αυτούς,
όσοι τα έβαλαν μαζί τους καταστράφηκαν.
Κατάλαβα λοιπόν ότι μάλλον εγώ κάνω λάθος και όχι όλοι όσοι αναφέρω παραπάνω.
Μάλλον το σωστό σε μια Κοινωνία είναι να ληστεύουν τα καρτέλ του καταναλωτές,
οι καταναλωτές να το γνωρίζουν και να μην τρέχει τίποτα. Το σωστό είναι να τα
αρπάζουν κάποιοι τύποι και να κερδίζουν δισεκατομμύρια τα καρτέλ χωρίς ποτέ να
τιμωρούνται. Το σωστό είναι η πολιτική ηγεσία να προτιμάει τις επενδύσεις των
εγκληματιών, επιτρέποντας τους να κλέβουν τους Καταναλωτές. Αυτό προφανώς είναι
το σωστό και όχι η ιδέα μου ότι η σωστή Κοινωνία θα πρέπει να έχει κανόνες στο
επιχειρείν και να προστατεύει τους Καταναλωτές.
Εγκαταλείπω λοιπόν την μάχη κατά των καρτέλ. Το κάνω με βαριά καρδιά αλλά και
με ανακούφιση. Πολλά χρόνια ψυχική πίεση χωρίς τελικά να νοιάζεται κανείς, από
ότι φάνηκε. Λυπάμαι πολύ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΩΡΑΣ
*******
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ
Φίλε Γιώργο,
Είναι
αδύνατο να σε φανταστώ να αποχωρείς από τη μάχη κατά των καρτέλ.
Νικημένο
(προσωρινά) ναι μπορώ να σε φανατιστώ, αλλά ηττημένο ποτέ. Σε γνώρισα σαν
άνθρωπο του συστήματος, που πίστευε στις αξίες του, τις υπεράσπιζε και θεωρούσε
ότι μπορούν να λειτουργήσουν και να αποκαθάρουν την κοινωνία από τα «λαμόγια», όπως
λες. Σε γνώρισα αγωνιστή, για τις δικές σου ιδέες και όχι προσκυνημένο.
Πάντα
με ευγενικό τρόπο, όπως ταιριάζει σε κάποιον που έχει διαφορετική γνώμη και την
πιστεύει αγνά, σου εξέφραζα τις αντιρρήσεις μου για τις αφέλειες και τις πίστεις
σου. Το κράτος είναι «αυτό», σου έλεγα, κατ’ εικόνα και ομοίωση των παραγωγικών
σχέσεων που κυριαρχούν (το κέρδος πάνω απ όλα, ακόμη και με αίμα και οι «αρχές»
είναι μόνο μόστρα).
Σου είχα
επισημάνει να μη τρέφεις ελπίδες για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, όχι γιατί τη
γνώριζα από μέσα μιας και ήμουν 3 χρόνια μέλος της, αλλά γιατί «έτσι είναι το
σύστημα». Ήταν μόνο για διευθετήσεις μεταξύ καρτελ όχι για περιφρούρηση του
πεθαμένου εδώ και ενάμισι αιώνα «ελεύθερου ανταγωνισμού» και σε έναν καπιταλισμό που σήμερα διανύει το ιμπεριαλιστικό
του στάδιο και τον βλέπουμε όχι μόνο να τα τσαλαπατάει όλα, αλλά και να
μακελεύει ανοιχτά τον κόσμο για «ένα βαρέλι πετρέλαιο». Κανένας δεν θα
ασχολούνταν με τους μικρούς και ηττημένους του οικονομικού ανταγωνισμού σαν
εσένα, από αυτές τις Επιτροπές. Και κάποια μέτρα που λαμβάνουν, το διαπιστώνεις
κι εσύ, είναι για το θεαθήναι ή για να πάρουν κομμάτι και οι άλλοι παίκτες (πχ
όμιλος Μπ. Γκαίητζ)
Ήξερα
καλά τι θα πει σύμφυση κράτους – μονοπωλίων που έστησαν τον κρατικομονοπωλιακό
καπιταλισμό και τις κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις (προμήθειες, κίνητρα,
φοροαπαλλαγές, ΣΔΙΤ κ.α.) τις οποίες παρουσιάζουν σαν ανάπτυξη επενδύσεων ενώ
είναι τζάμπα χρήμα, φοροαπαλλαγές, μοίρασμα αγορών, προείσπραξη κεφαλαίου (διόδια),
παραχώρηση οικοπέδων και κέρδη προς τα καρτέλ και το χρηματιστικό κεφάλαιο. Τι να
απορήσουμε δηλαδή που ο τάδε επίτροπος της ΕΕ ανέλαβε κάποιο πολυεθνικό τέρας
και κάποιος διευθυντής άλλου πολυεθνικού τέρατος ανέλαβε επίτροπος ανταγωνισμού
κλπ; Τι να πούμε για τα προγράμματα και τα ΚΠΣ που έγιναν εξαγωγή κεφαλαίων, τι
να πούμε για τους φορολογικούς παράδεισους, τι να απορήσουμε για τη μικρή
Ελλάδα που τα ζει όλα εξ αντανακλάσεως και κυρίως παραποιημένα προς το
χειρότερο.
Εγώ δεν
είχα καμία απορία για όλα αυτά γιατί τα διδάχτηκα πολύ καλά στα γνωστά «Πέτρινα
Πανεπιστήμια», μιας και πήγα μόνο 6 χρόνια δημοτικό, την ώρα που υποτίθεται
άλλοι σπούδαζαν «πραγματικές επιστήμες» στα πανεπιστήμια. Πραγματικές επιστήμες
διδάσκονται και το Χάρβαρντ αλλά ούτε λέξη για την κρίση την ώρα που έρχονταν
και ακόμη και το ΚΚΕ την περιέγραφε! Γιατί να το πουν; Είναι πολλά τα λεφτά,
δεν καταλαβαίνεις; Όσο θυμάμαι τον χλευασμό που μου έκαναν όταν προδιέγραφα από
το 1992 τι θα μας έρθει με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ή σε τι παγίδα θα οδηγήσει
η άνοδος του χρηματιστηρίου, πριν ξεσπάσει η κρίση (γιατί τα γραπτά μένουν),
τόσο θυμώνω με τους επιστήμονες και τους πολιτικούς και κρατικούς λειτουργούς
που δήθεν με τις επιλογές τους θα έφερναν την ευτυχία και την ανάπτυξη.
Προσωπικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να
παραδεχτώ ήττα και να τους προσκυνήσω. Άλλωστε ο δικός μου αγώνας δεν είναι
ατομικός, είναι κοινωνικός τον άρχισαν άλλοι και θα τον συνεχίσουν άλλοι, ένας κρίκος
που δεν έσπασε, είμαι στον αγώνα αυτόν και ξέρεις τι υπέφερα για να τον κρατήσω
ψηλά.
Αυτά που
γράφεις για τα καρτέλ, έπρεπε να τα δεις με τα μάτια σου για να τα καταλάβεις. Όμως
αν κάποιος σου έλεγε, βρε Γιώργο αυτά έχουν καταγραφεί σε παγκόσμιο επίπεδο 100
χρόνια πριν (1917), πως θα σου φαινόταν;
Είχες
την ατυχία να μη διαβάσεις το απλό βιβλίο του Λένιν «Ο Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του
καπιταλισμού». Και δεν κάνω εδώ προπαγάνδα, ξέρω και σέβομαι τις απόψεις σου,
θέλω μόνο να πω πόσο καλά είχε περιγράψει την κατάσταση 100 χρόνια πριν.
Ελάχιστα
αποσπάσματα από το βιβλίο θα σου δώσουν μια γεύση. Και θα δείξουν πόσο μπροστά
είναι κάποιες σκέψεις που ο «σύγχρονος κόσμος» μας τις παρουσιάζει για
ξεπερασμένες, αναχρονιστικές κλπ. Κι όμως, αυτοί είναι πιο πίσω και από 100
χρόνια!
Το μυστικό
δεν είναι η εξυπνάδα του Λένιν και του κάθε Λένιν, ούτε πολύ περισσότερο η
ανύπαρκτη ικανότητα… αστρολογικής πρόβλεψης. Το μυστικό είναι η γνώση των
νομοτελειών του συστήματος μέσα από τις οποίες προδιαγράφεται αυτό που θα
συμβεί σαν από αυτό που άλλοι μας το λένε «μονόδρομο» Μόνο που βλέπει τα
πραγματικά και όχι τα παραπλανητικά.
Στέργιος
Αποσπάσματα
από το βιβλίο
Ο
ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ, ΑΝΩΤΑΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ (1)
….Τα
καρτέλ κλείνουν συμφωνία γιά τούς όρους πώλησης, για τίς προθεσμίες πληρωμής
κ.ά. Μοιράζονται μεταξύ τους τις περιοχές πώλησης. Καθορίζουν την ποσότητα των
προϊόντων πού πρέπει νά παραχθούν. Κανονίζουν τίς τιμές. Κατανέμουν τά κέρδη
άνάμεσα στίς διάφορες επιχειρήσεις κτλ.
(…)
‘Ο
άριθμός των καρτέλ στη Γερμανία ύπολογιζόταν σέ 250 περίπου τό 1896 καί σε 385
τό 1905, καί συμμετείχαν σ ’αύτά πάνω-κάτω 12 000 επιχειρήσεις*. "Ολοι
όμως παραδέχονται ότι οί άριθμοί αύτοί παρουσιάζονται πολύ μειωμένοι.
(…)
Στίς
'Ενωμένες Πολιτείες τής Βόρειας ’Αμερικής ό άριθμός των τράστ ύπολογιζόταν τό
1900 σέ 185 καί τό 1907 σε 250. Η
άμερικανική στατιστική χωρίζει όλες τις βιομηχανικές επιχειρήσεις σέ
επιχειρήσεις πού άνήκουν σέ χωριστά άτομα, σέ εταιρίες καί ενώσεις. Στίς
τελευταίες άνήκαν τό 1904 τά 23,6% καί τό 1909 τά 25,9%, δηλαδή πάνω άπό τό ένα
τέταρτο του συνολικού άριθμοϋ των επιχειρήσεων. Στις επιχειρήσεις αύτές
εργάζονταν τό 1904 τά 70,6% των εργατών καί τό 1909 τά 75,6%,
δηλ. τά τρία τέταρτα τού συνολικού άριθμού των εργατών…
(…)
Στα
χέρια των καρτέλ καί των τραστ συγκεντρώνονται συχνά τά επτά ώς όκτώ δέκατα όλης
τής παραγωγής ένός δοσμένου κλάδου τής βιομηχανίας.
(…)
Ο γερμανός οικονομολόγος Κέστνερ αφιέρωσε ειδικό έργο στήν
«ΠΑΛΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΑΡΤΕΛ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΡΤΕΛ ΕΤΑΙΡΙΕΣ», ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΥΣ
ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΑ ΚΑΡΤΕΛ. Τό εργο αύτό τό ονόμασε «ό
εξαναγκασμός για οργάνωση», ενώ θά επρεπε νά μιλάει, αν δέν θέλει φυσικά να έξωραΐσει
τόν καπιταλισμό, γιά εξαναγκαστική ύποταγή στις ενώσεις τών μονοπωλητών. Θά
είναι διδακτικό νά ρίξουμε μια ματιά εστω καί μόνο στήν άπαρίθμηση τών μέσων
τής σύγχρονης, νεότατης, πολιτισμένης πάλης γιά «οργάνωση», στην οποία
καταφεύγουν οί ενώσεις τών μονοπωλητών: 1) στέρηση τών πρώτων ύλών («... είναι
μιά άπό τίς σπουδαιότερες μεθόδους γιά τήν εξαναγκαστική προσχώρηση στό
καρτέλ»)· 2) στέρηση τών εργατικών χεριών μέ τίς «συνεργασίες» (δηλαδή μέ συμφωνίες
τών καπιταλιστών μέ τίς έργατικές ένώσεις, γιά νά πιάνουν οί εργάτες δουλιά
μόνο σέ έπιχειρήσεις πού άνήκουν στο καρτέλ)· 3) στέρηση τού εφοδιασμού' 4)
αποκλεισμός άπό την αγορά κατανάλωσης* 5) συμφωνία μέ τόν άγοραστή νά έχει εμπορικές
σχέσεις αποκλειστικά μέ τά καρτέλ* 6) σχεδιασμένη μείωση τών τιμών (γιά τήν
καταστροφή τών «έξωκαρτελικών», δηλαδή τών επιχειρήσεων πού δεν υποτάσσονται
στούς μονοπωλητές, ξοδεύονται εκατομμύρια γιά νά πωλούνται επί ορισμένο χρονικό
διάστημα τά εμπορεύματα σέ τιμές κάτω άπό τό κόστος. Στή βιομηχανία τής
βενζίνης ύπήρξαν παραδείγματα μείωσης τών τιμών άπό 40 σέ 22 μάρκα, δηλαδή
σχεδόν στό μισό!)· 7) στέρηση τής πίστωσης 8) κήρυξη μποϋκοτάζ.
(…)
Δέν έχουμε
πιά μπροστά μας τήν πάλη τού συναγωνισμού τών μικρών καί τών μεγάλων, τών
τεχνικά καθυστερημένων και των τεχνικά προοδευμένων επιχειρήσεων. ’ΈΧΟΥΜΕ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΝΙΞΙΜΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΠΩΛΗΤΕΣ
ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ, ΣΤΟ ΖΥΓΟ ΤΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΟΥΣ.
(…)
Νά πώς άντανακλαται τό προτσές αυτό στή συνείδηση
ένός άστού οικονομολόγου:
«’Ακόμη
καί μέσα στή σφαίρα τής καθαρά οικονομικής δραστηριότητας - γράφει ό Κέστνερ - γίνεται
μιά ορισμένη μετατόπιση από τήν εμπορική
δραστηριότητα, με τήν προηγούμενή της έννοια, στήν όργανωτικο-κερδοσκοπική. Τή
μεγαλύτερη επιτυχία δέν τήν έχει ό έμπορος πού, στηριζόμενος στήν τεχνική καί
εμπορική του πείρα, ξέρει νά υπολογίζει καλύτερα τίς ανάγκες των πελατών καί πού είναι σέ θέση
νά βρίσκει καί, μπορεΐ νά πει κανείς, νά
«θέτει σέ ενέργεια» τή ζήτηση, ή οποία βρίσκεται
σέ ύπολανθάνουσα κατάσταση, ΑΛΛΑ Η ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ (;!), πού είναι σέ θέση νά
ύπολογίζει από πρίν ή έστω καί νά
προαισθάνεται μόνο τήν οργανωτική ανάπτυξη καί τή δυνατότητα ορισμένων σχέσεων ανάμεσα στις ξεχωριστές
έπιχειρήσεις καί στίς τράπεζες...».
(…)
Θά δούμε παρακάτω πώς «πάνω σ’ αύτή τή βάση» ή
μικροαστική - άντιδραστική κριτική τού
καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού ονειρεύεται τήν επιστροφή προς τά πίσω, προς τόν «έλεύθερο», «ειρηνικό»,
«τίμιο» συναγωνισμό.
(...)
Οί
μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, τά καρτέλ, τά συνδικάτα, τά τράστ,
μοιράζουν μεταξύ τους πρίν άπ’ όλα την εσωτερική αγορά, κατακτώντας περισσότερο
ή λιγότερο ολο κληρωμένα τήν παραγωγή τής δοσμένης χώρας. Στίς συνθήκες όμως
τού καπιταλισμού ή εσωτερική αγορά συνδέεται αναπόφευκτα μέ τήν έξωτερική. O
καπιταλισμός από καιρό εχει δημιουργήσει τήν παγκόσμια άγορά. Και στό μέτρο πού
αναπτυσσόταν ή εξαγωγή κεφαλαίου καί άπλώνονταν μέ κάθε τρόπο οί εξωτερικές καί
οί αποικιακές σχέσεις καί οί «σφαίρες έπιροής» των πιό μεγάλων μονοπωλιακών
ενώσεων, τά πράγμα τα τραβούσαν «φυσιολογικά» προς την παγκόσμια συνεννόηση ανάμεσα
τους, προς τή δημιουργία διεθνών καρτέλ.
(…)
Καί
νά, τό 1907 άνάμεσα στό άμερικανικό καί τό γερμανικό τραστ υπογράφτηκε συμφωνία
γιά τό μοίρασμα του κόσμου. * Ο συναγωνισμός παραμερίζεται. Η «Γενική Ήλεκ.
Εταιρία» (G.E.C.) «παίρνει» τίς Ενωμένες Πολιτείες καί τόν Καναδά. Στή «Γενική
Εταιρία ’Ηλεκτρισμού» (A.E.G.) «πέφτουν» ή Γερμανία, ή Αύστρία, ή Ρωσία, ή
’Ολλανδία, ή Δανία, ή ’Ελβετία, ή Τουρκία καί τά Βαλκάνια. ’Ιδιαίτερα - φυσικά μυστικά
- σύμφωνα ύπογράφτηκαν σχετικά μέ τίς «εταιρίες- θυγατέρες», πού διεισδύουν σέ
νέους κλάδους τής βιομηχανίας καί σέ «νέες», τυπικά άκόμη άμοίραστες χώρες.
Καθορίστηκε ή αμοιβαία ανταλλαγή των εφευρέσεων καί τής πείρας*.
(…)
Εξαιρετικά
διδακτική είναι έπίσης ή ιστορία του σχηματι σμού του διεθνούς καρτέλ
σιδηροτροχιών. Γιά πρώτη φορά τά άγγλικά, τά βελγικά καί τά γερμανικά
έργοστάσια σιδηροτροχιών άποπειράθηκαν νά ιδρύσουν τέτιο καρτέλ τό 1884 ήδη, τον
καιρό πού οί δουλιές τής βιομηχανίας σημείωναν τή μεγαλύτερη πτώση. Συμφώνησαν να
μή συναγωνίζονται αναμεταξύ τους στήν έσωτερική άγορά τών χωρών πού συμμετείχαν
στη συμφωνία καί νά μοιράσουν τίς εξωτερικές άγορές μέ την παρακάτω άναλογία: *
Αγγλία 66%, Γερμανία 27% καί Βέλγιο 7%. 'Η * Ινδία είχε παραχωρηθεϊ
ολοκληρωτικά στήν 'Αγγλία. Ενάντια σέ μιά άγγλική έταιρία πού είχε μείνει εξω
άπό τη συμφωνία διεξήχθηκε κοινός πόλεμος, πού τά δξοδά του καλύπτονταν άπό
όρισμένο ποσοστό τών κοινών πωλήσεων.
Στίς
άρχές τού 1904 ιδρύθηκε τό συνδικάτο ατσαλιού στη Γερμανία. Τό Νοέμβρη τού 1904
άνασυστήθηκε τό διεθνές καρτέλ σιδηροτροχιών μέ τήν παρακάτω άναλογία:
"Αγγλία 53,5%, Γερμανία 28,83% Βέλγιο 17,67%. ’Αργότερα προσχώρησε ή
Γαλλία μέ 4,8% γιά τόν πρώτο χρόνο, 5,8% γιά τό δεύτερο καί 6,4% γιά τόν τρίτο
χρόνο, τά ποσοστά αύτά ύπολογίζονται πάνω άπό 100%, δηλαδή μέ βάση τό συνολικό
ποσό 104,8% κτλ. Τό 1905 προσχώρησε τό «Τράστ άτσαλιού» τών Ενωμένων Πολιτειών
(ή «Έταιρία άτσαλιού»), κατόπι ή Αύστρία καί ή Ισπανία. «Τότε - εγραφε ο
Φόγκελσταϊν τό 1910—τό μοίρασμα του κόσμου τέλειωσε καί οί μεγάλοι καταναλωτές και
πρώτ’άπ’δλα οί κρατικοί σιδηρόδρομοι - μιά καί ό κόσμος εχει πιά μοιραστεί
χωρίς νά παρθούν ύπόψη τά συμφέροντα τους - μπορούν νά κατοικούν, όπως ό
ποιητής, στούς ουρανούς τού Δία»*.
(…)
Το μονοπώλιο ξεπήδησε από τή συγκέντρωση της παραγωγής
σέ μιά πολύ υψηλή βαθμίδα τής ανάπτυξής της. Είναι οι μονοπωλιακές ενώσεις τών
καπιταλιστών, τά καρτέλ, τά συνδικάτα, τά τράστ. Είδαμε τί τεράστιο ρόλο
παίζουν αυτά στή σύγχρονη
οικονομική ζωή. Στις αρχές τού 20ού αιώνα άπόκτησαν απόλυτη ύπεροχή στίς
προηγμένες χώρες, καί αν τά πρώτα βήματα στό δρόμο τής καρτελοποίησης εγιναν
νωρίτερα στις χώρες μέ ύψηλούς προστατευτικούς δασμούς (Γερμανία, ’Αμερική),
στήν ’Αγγλία μέ τό σύστημά της τού έλεύθερου εμπορίου παρουσιάστηκε απλώς λίγο
αργότερα τό ϊδιο ακριβώς βασικό γεγονός - γέννηση τών μονοπωλίων από τή
συγκέντρωση της παραγωγής.
