Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι της «Cosco»

Για όσους κάνουν ότι δεν ξέρουν πόση ευτυχία φέρνουν οι «επενδυτές».

Αυτό το ξεφτίλισμα των εργαζομένων ποιος θα το καταπιεί;

Είναι ακόμη κάποιος που δεν ξέρει τι είναι καπιταλισμός; 

«Παιδί μου, έχεις δει ευτυχισμένο άνθρωπο;»...

-- «Παιδί μου, έχεις δει ποτέ ευτυχισμένο άνθρωπο;»

-- «Οχι»

-- «Ε, τότε κοίτα εμένα»!

Ο διάλογος είναι από εκείνες τις παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, και διεξάγεται ανάμεσα στον «ευτυχισμένο» Βασίλη Αυλωνίτη και στον απορημένο και δύσπιστο Νίκο Ρίζο. Δύσπιστο, αφού ο καημένος ούτε είχε ξαναδεί, ούτε ήξερε πώς είναι ένας «ευτυχισμένος άνθρωπος»...

*

Αν και σεις έχετε την ίδια απορία, αν και σεις δυσπιστείτε, αν ψάχνετε και δεν βρίσκετε «πώς είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος», δε χρειάζεται να περιμένετε πότε θα μεταδοθεί η ταινία για να απολαύσετε τη φιγούρα του Αυλωνίτη.

Υπάρχει πιο «βιωματικός» τρόπος για να ανακαλύψετε την «ευτυχία»: Να πάτε στο λιμάνι. Στον Πειραιά. Και συγκεκριμένα να πάτε στις εγκαταστάσεις της κινεζικής «Cosco».

Αυτό έκανε χτες ο κύριος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και του έκανε καλό. Ο λόγος είναι απλός: Επισκεπτόμενος την «Cosco» ο κ. Παπούλιας είχε την ευκαιρία να δει - και μάλιστα πολλούς μαζεμένους - ευτυχισμένους ανθρώπους! Για την ακρίβεια είδε «ευτυχισμένους εργαζόμενους»!

Το είπε ξεκάθαρα στις δηλώσεις του ο κ. Παπούλιας:

«Ηταν μια θαυμάσια επίσκεψη», τόνισε. «Εζησα ακριβώς την αποδοτικότητα της ελληνοκινεζικής συνεργασίας», πρόσθεσε. Και στη συνέχεια εξήγησε:

«Το κλίμα είναι καλό. Οι 1.000 περίπου εργαζόμενοι διαβιούν κάτω από καλές συνθήκες εργασίας, είναι ικανοποιημένοι και το παράδειγμα αυτής της επενδυτικής συνεργασίας νομίζω ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμο...».

*

Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι η «ικανοποίηση» που διέγνωσε στα πρόσωπα των εργαζομένων στην «Cosco» ο κ. Παπούλιας, προφανώς και αποτελεί προέκταση του κινέζικου εργασιακού μοντέλου, των «καλών συνθηκών εργασίας», που ιδίοις όμμασι διαπίστωσε ότι επικρατούν στο λιμάνι.

Είναι το ίδιο εκείνο μοντέλο μέσω του οποίου οι κυβερνώντες φιλοδοξούν να κάνουν «ευτυχισμένους» και «ικανοποιημένους» όλους τους Ελληνες, τώρα που - και μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κίνα - όλη η Ελλάδα προσφέρεται για κινεζικού τύπου «επενδύσεις».

Οι εργασιακές σχέσεις που θα επικρατούν σε αυτές τις κινέζικες «επενδύσεις» (τις οποίες ευχήθηκε και προσμένει ο κ. Παπούλιας), φυσικά και θα είναι αντίστοιχες εκείνων που επικρατούν στην «Cosco», αφού - διαπιστωμένα πλέον - αυτές είναι οι εργασιακές σχέσεις (της «Cosco») που φέρνουν «ικανοποίηση» και «ευτυχία» στους εργαζόμενους (και στους ανθρώπους, γενικά)...

*

Επειδή, όμως, καμιά φορά ακόμα και η ευτυχία, ειδικά όταν έρχεται απότομα, έχει παρατηρηθεί ότι είναι πιθανό να προκαλέσει μέχρι και αποπληξία (σσ: είναι αυτή η συναισθηματική αλλαγή από το κρύο στο ζεστό που ενίοτε δεν αντέχεται),

χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε ποιο είναι το ακριβές εργασιακό μοντέλο που επικρατεί στην «Cosco», το οποίο - όπως ο πελαργός σε άλλες περιπτώσεις - φέρνει την «ικανοποίηση».

Μόλις το περασμένο Σάββατο, υπήρξε αποκαλυπτικότατο και αναλυτικότατο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» που το περιέγραφε με σαφήνεια. Μετρήστε, λοιπόν, μερικούς χαρακτηριστικούς λόγους «ευτυχίας» και «ικανοποίησης»:

1) Οι εργαζόμενοι στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, που παραδόθηκε στην «Cosco» υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας...

2) Οι μέρες εργασίας του εργαζόμενου δεν ξεπερνούν τις 12 το μήνα...

3) Ο καθαρός μισθός των εργαζομένων δεν ξεπερνά τα 660 ευρώ το μήνα...

4) Οι ώρες εργασίας ημερησίως μπορεί να ξεπεράσουν και τις 15...

5) Σύμφωνα με τη σύμβαση ανάμεσα στον εργαζόμενο και στην εταιρεία «ο εργοδότης δικαιούται να μεταθέτει ή αποσπά τον εργαζόμενο, από εργασία σε εργασία, από βάρδια σε βάρδια, από τμήμα σε τμήμα, από μηχάνημα σε μηχάνημα, από εκμετάλλευση σε εκμετάλλευση κτλ».

6) Σύμφωνα με τη σύμβαση «κάθε πρόσθετη πέραν της νομίμου εργασίας που τυχόν ήθελε παρασχεθεί (αμοιβή νυχτερινής εργασίας, αμοιβή Κυριακών, αργιών, αμοιβή για εκτός έδρας εργασία κλπ.)» ΔΕΝ πληρώνεται, αφού η απλήρωτη αυτή αμοιβή θεωρείται ότι περιλαμβάνεται στο συμφωνημένο μηνιάτικο των 660 ευρώ και ότι πληρώθηκε (!)...

7) Οι υπερωρίες επίσης δεν πληρώνονται αφού σύμφωνα με τη σύμβαση «η υπέρβαση του ημερήσιου ωραρίου απασχόλησης (...) λογίζεται οικειοθελής παραμονή στο χώρο εργασίας» (!)...

*

Επειδή, όπως μπορεί να καταλάβει ο καθένας, η «ευτυχία» και η «ικανοποίηση» στους εργασιακούς χώρους της «Cosco» είναι ανεπανάληπτες, η εταιρεία έχει πάρει τα μέτρα της:

Για να μην κατακλύζεται καθημερινά από αιτήσεις και διαδηλώσεις δυστυχισμένων ανθρώπων, που μαθαίνουν τις συνθήκες «ευτυχίας» που επικρατούν στην «Cosco» και της ζητούν να ανοίξει τον «παράδεισό της» και σε εκείνους, η «Cosco» έχει φροντίσει στις συμβάσεις εργασίας στις οποίες υποχρεώνει τους εργαζόμενους να συμπεριλάβει και την εξής ρήτρα:

Κάθε εργαζόμενος, λέει η ρήτρα,

«...υποχρεούται έναντι του εργοδότη σε υποχρέωση πίστης που αναλύεται σε απαγόρευση διάδοσης εταιρικών μυστικώνκαι πληροφοριώνσε οποιοδήποτε φυσικό ή νομικό πρόσωπο»...

Λογικό:

Είναι τόση η «ικανοποίηση», όπως άλλωστε το δήλωσε ο κ. Παπούλιας, και τόση η «ευτυχία» της κινεζοποίησης, είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που υπόσχονται στους εργαζόμενους οι «επενδύσεις» τύπου «Cosco», είναι τόση η «ικανοποίηση» και τόση η «ευτυχία» που θα φέρει αυτού του τύπου η «ανάπτυξη»

που αν μη τι άλλο, δεν χρειάζεται να τις κάνουν και βούκινο.

Τόση «ικανοποίηση» και τέτοια «ευτυχία», καλό (σσ: καλό, εννοείται, για εκείνους που τις προκαλούν) είναι να κρύβονται. Και να περιφρουρούνται με τη δέουσα... εχεμύθεια. Ώστε να μπορούν μετά πρόεδροι, υπουργοί και φαρισαίοι, να ανακαλύπτουν «ικανοποιημένους» και ευτυχισμένους» ανθρώπους, ανάμεσα σε ένα λαό φτωχοποιημένων ειλώτων.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΡΙΖ. 31/5/13

 *********

Σ.σ. Στη «Cosco» σίγουρα υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Είναι οι επενδυτές της καταλήστευσης του ιδρώτα των εργαζομένων. Μαζί τους είναι ευτυχισμένοι και οι άνθρωποί τους στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στα αστικά κόμματα, στα μέσα ενημέρωσης και στην Προεδρία της Δημοκρατίας!

Αντιρατσιστικός νόμος ή παγίδα για το λαϊκό κίνημα;

• Μερικά στοιχεία - υπόστρωμα στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Ποια είναι η βάση της αντιρατσιστικής νομοθετικής πρεμούρας; Είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι θα χρησιμοποιηθεί για το κτύπημα της ΧΑ ή στο τέλος θα κτυπηθεί το λαϊκό κίνημα; Μήπως η "θεωρία των άκρων" κρύβει στο τέλος τη θεωρία του ενός και μοναδικού «άκρου»; Όχι πως δεν θέλουμε να κτυπηθεί πραγματικά ο ρατσισμός και ο φασισμός. Από αυτό όμως μέχρι τα αστικά κόμματα να ετοιμάζουν τέτοια νομοσχέδια υπάρχει η εξής διαφορά: στο τέλος μετατρέπονται στο αντίθετό τους! Η ιστορία διδάσκει και οι πολιτικές της ΕΕ το επιβεβαιώνουν.

Παραθέτουμε παρακάτω μερικά στοιχεία για του λόγου το αληθές.

Το ιδιώνυμο ως προϊστορία 

του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου

Οι «καλές εθνικές(!) προθέσεις» ενός νόμου δεν μπορεί να κρύψουν για πολύ τους αντιλαϊκούς στόχους του. Μπορεί το ιδιώνυμο του Βενιζέλου να θεσπίστηκε δήθεν για την «προστασία των ελευθεριών των πολιτών» αλλά στο τέλος κατάντησε εργαλείο των «σωτήρων» κατά των ελευθεριών και του λαού. Ας μη ξεχνάμε ότι «επέζησε» μέχρι τη χούντα η οποία εξόριζε τους πολιτικούς κρατούμενους με το ιδιώνυμο!

Το ιδιώνυμο ψηφίστηκε το 1929 (N. 4229) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Παραπλανητικός τίτλος: "Περί μέτρων προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών". Πραγματικός στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη των κομμουνιστών, και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.

 

Με την επίκληση του "ιδιωνύμου" διαλύθηκαν οι περισσότερες εργατικές οργανώσεις προς τα τέλη του έτους 1930. Αξιοσημείωτη ήταν η απόρριψη από το Βενιζέλο της πρότασης να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες!

Τα αστικά κόμματα  στις 7 Αυγούστου 1936, και αφού είχε κηρυχτεί η δικτατορία της 4ης Αυγούστου από τον Μεταξά, ο Γ. Καφαντάρης (ηγέτης των Προοδευτικών) κι ο Αλ. Παπαναστασίου (ηγέτης του Αγροτικού-Εργατικού κόμματος) από κοινού με τους αρχηγούς των κομμάτων των Φιλελευθέρων (Θεμ. Σοφούλης) και του Λαϊκού (Χαρ. Βοζίκης) ζητούν από τον βασιλιά Γεώργιο να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να «παταχθή αποτελεσματικώς κάθε προπαγάνδα εγκαταστάσεως οιουδήποτε καθεστώτος στηριζομένου εις την βίαν ειδικώτερον δε όπως εξουδετερωθή και διά συνταγματικών εν ανάγκη νομοθετικών μέτρων η κομμουνιστική δράσις»!!! 

Ο φασισμός βασίλευε και αυτοί έβλεπαν το ένα «άκρο»!

Σύμφωνα με το νόμο, η απεργία δεν αναγνωριζόταν ως μέσο προβολής πολιτικών αιτημάτων, η διαδήλωση θεωρούνταν διασάλευση της κοινωνικής γαλήνης και ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε "ιδιώνυμο" αδίκημα.

Δεν χρειάζονται σχόλια για το πώς εφαρμόζονται οι νόμοι…

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΤΗ ΡΟΤΑ ΤΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗΣ ΦΑΣΙΣΜΟΥ – ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ 
ΚΑΙ Η ΟΔΗΓΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ

ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

του Συμβουλίου της Ευρώπης

(Απόσπασμα από την εισήγηση για το αντικομουνιστικό μνημόνιο στη Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης)

Θέση 5

Πρόσκληση για απαγόρευση

«Σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού….»!

Θέση 46

Λύπη που η εξίσωση δεν πέρασε στους  λαούς

46. Ωστόσο, ενώ ο εγκληματικός και καταδικαστέος χαρακτήρας της ναζιστικής ιδεολογίας και καθεστώτος είναι αδιαμφισβήτητος για τουλάχιστον μισόν αιώνα, και οι ηγέτες του και πολλοί αυτουργοί έχουν λογοδοτήσει, η κομμουνιστική ιδεολογία και τα καθεστώτα δεν έχουν αντιμετωπίσει μια συγκρίσιμη αντίδραση.

Θέση 54

Πρόσκληση για κάθε είδους αντικομουνισμό

54. Τέλος, αλλά όχι τελευταίο, η Επιτροπή Υπουργών θα πρέπει να εκκινήσει μια καμπάνια πληροφόρησης στα κράτη - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Αυτό θα περιλαμβάνει την αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων. Τα κράτη - μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης θα πρέπει να ενθαρρυνθούν…»

ΨΗΦΙΣΜΑ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΗΕ

Η ΕΕ δεν καταδικάζει το ναζισμό!

Ριζοσπάστης 10/1/2010

Η στάση όλων των κυβερνήσεων της Ευρωένωσης δείχνει ότι ο αντικομμουνισμός με την ανοχή στον φασισμό, πάνε χέρι - χέρι με την στρατηγική του κεφαλαίου

Η στάση που τήρησαν οι κυβερνήσεις της ΕΕ, σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες, και ανάμεσά τους και αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στο ψήφισμα που έφερε στις 18 του μήνα η Ρωσία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για την καταδίκη της επιχειρούμενης δικαίωσης του ναζισμού και της ηρωοποίησης όσων συμμετείχαν στις φασιστικές λεγεώνες «Βάφεν SS» στις χώρες της Βαλτικής, και στην εδώ και μερικά χρόνια βεβήλωση αντιφασιστικών μνημείων, είναι άλλη μια απόδειξη ότι αυτός ο οργανισμός είναι ιμπεριαλιστικός.

Επιλέγοντας η ελληνική κυβέρνηση και όλη η ΕΕ την στάση της αποχής, στο ψήφισμα που υπερψηφίστηκε από 124 χώρες (ανάμεσά τους η Κούβα, η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, η Βολιβία, η Νότια Αφρική, η Αγκόλα, η Λευκορωσία, το Καζαχστάν, η Κιργιζία, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν κ.ά.) τάχθηκαν ουσιαστικά στο πλευρό των ΗΠΑ, της μόνης χώρας που το καταψήφισε με το επιχείρημα «της διαφύλαξης της ελευθερίας γνώμης», δηλαδή της ...ελευθερίας γνώμης όσων τιμούν τους ναζιστές.

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ

Ριζοσπάστης 28/9/2008

Αποσπάσματα

"- Να υπάρξει αναγνώριση ότι πολλά εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του κομμουνισμού πρέπει να χαρακτηριστούν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή για τις μελλοντικές γενιές και να δικαστούν όπως συνέβη και με τα εγκλήματα των ναζιστών στη δίκη της Νυρεμβέργης.

- Να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου, μέρα που υπογράφτηκε το σύμφωνο ανάμεσα στον Χίτλερ και τον Στάλιν, γνωστό ως σύμφωνο Μολότοφ - Ριμπεντρόπ, ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ναζιστικών και κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων.

- Να ζητηθεί από όλα τα εθνικά κοινοβούλια να αποφασίσουν να αναγνωριστούν τα εγκλήματα του κομμουνισμού ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ώστε να οδηγηθούμε σε ανάλογες νομοθετικές πρωτοβουλίες.

- Να προχωρήσουμε σε δημόσια συζήτηση για την απαγόρευση της εμπορικής και πολιτικής χρήσης των κομμουνιστικών συμβόλων.

- Να αναμορφωθούν τα ευρωπαϊκά βιβλία της Ιστορίας, ώστε τα παιδιά να μάθουν για τον κομμουνισμό και τα εγκλήματά του και να τους επιστηθεί η προσοχή ακριβώς όπως έχουν διδαχθεί για τα εγκλήματα του ναζισμού".

Όλα αυτά τα «μέτρα» είναι φανερό ότι θα προωθηθούν το επόμενο διάστημα. Και βέβαια αυτό που δείχνουν όλες αυτές οι αντικομμουνιστικές προσπάθειες, είναι ο φόβος και ο τρόμος των αστών, να μην μάθουν οι νέες γενιές, που τους καρατομούνται καθημερινά δικαιώματα, για το σοσιαλισμό. Φοβούνται τη σοσιαλιστική προοπτική γι' αυτό προχωράνε σε τέτοιες κινήσεις. Και είναι στο χέρι των λαϊκών κινημάτων, να «σπάσουν τα μούτρα» τους.

ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΗΣ ΕΕ

Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό

9/4/2009

Β.  λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ακραίες μορφές ολοκληρωτικού κράτους που εφάρμοσαν οι ναζιστικές, οι φασιστικές και οι σοβιετικές κομμουνιστικές δικτατορίες οδήγησαν σε προμελετημένα και μαζικά εγκλήματα εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων και των βασικών και αναφαίρετων δικαιωμάτων τους, σε κλίμακα που δεν είχε γνωρίσει ως τότε η ιστορία·

Ζ. λαμβάνοντας υπόψη ότι η Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να επανενώσει την ιστορία της, να αναγνωρίσει τον κομμουνισμό και το ναζισμό ως κοινή κληρονομιά και να διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα του περασμένου αιώνα,

5.	θεωρεί ότι πολλά εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομα του ολοκληρωτικού κομμουνισμού θα πρέπει να αποτιμηθούν ως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και να χρησιμεύσουν ως προειδοποίηση προς τις μελλοντικές γενιές, όπως ακριβώς αποτιμήθηκαν και έμειναν στη μνήμη τα ναζιστικά εγκλήματα.
11.	θεωρεί ότι απαιτείται ή αναθεώρηση και ενημέρωση των ευρωπαϊκών σχολικών βιβλίων ιστορίας προκειμένου να διδάσκονται όλοι οι μαθητές τις καταστροφικές συνέπειες των ολοκληρωτικών δικτατοριών  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό και τον φασισμό δεν χρειαζόμαστε αμφίβολους νόμους που αργά ή γρήγορα θα ερμηνευτούν ανάποδα, στη βάση της εξίσωσης φασισμού – κομμουνισμού και θα στραφεί κατά των κομμουνιστών. Το μόνο που πρέπει, είναι να αντιταχθούμε πολιτικά, δυναμικά, ανατρεπτικά απέναντι στον καπιταλισμό που είναι η γενεσιουργός αιτία του φασισμού. 

Δεν υπάρχει καμία άλλη λύση. Αστικές αντιφασιστικές συμμαχίες είναι σαν να συμμαχούμε με τους φίλους των λύκων για να τους αντιμετωπίσουμε. Η ιστορία έχει επιβεβαιώσει πολλές φορές τον ρόλο των αστικών κομμάτων στο στρώσιμο του δρόμου για την επικράτηση του φασισμού, δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε το ίδιο λάθος.

Σχόλιο περί Γαλλικού Μάη του ‘68

Η εξύμνηση του «γαλλικού «Μάη του ‘68»από πολλούς σημερινούς οπαδούς του, σαν να ήταν αυταπόδεικτη η δικαίωσή του, ξεφεύγει από την πραγματικότητά του και υπερεκτιμά τον ρόλο του. Αποκόβει το κίνημα αυτό από τον χαρακτήρα του και το όλο περιβάλλον και το αναγάγει σε δυνατότητα των πάντων.

Δεν ήταν έτσι. Ούτε του έφταιγαν οι κομμουνιστές για την αποτυχία. Η αποτυχία ήταν εδραιωμένη στο εσωτερικό του. Δεν μπορεί ένα φοιτητικό κίνημα να σηκώσει στις πλάτες του μια επανάσταση της εργατικής τάξης, όσο ωραία συνθήματα και αν λέει. Δεν μπορεί να αναγάγει τον εαυτό του σε επαναστάτη σαν φορέας γιατί δεν είναι τάξη. Και ως γνωστό τις εξουσίες τις κατέχουν τάξεις, όχι πολυταξικές ομάδες πληθυσμού. Τι του έλειπε λοιπόν από το εσωτερικό του; Η εργατική τάξη! Όχι ότι δεν ξεσηκώθηκε, όχι ότι δεν απείργησε, όχι ότι δεν έδωσε μάχη. Ήταν ότι δεν διηύθυνε αυτή τη μάχη. Και είναι γνωστό ότι καμία τάξη δεν επαναστατεί δι’ αντιπροσώπων αρχηγών όπως ο φοιτητής Κον Μπεντίτ και η ομάδα του.

Φυσικά το ΓΚΚ σκέφτονταν ρεφορμιστικά, όχι χωρίς λόγο. Η εκτίμησή του ήταν ότι δεν μπορούσε να ανατρέψει τους γενικούς εθνικούς και διεθνείς ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Κακή εκτίμηση γιατί δεν υπάρχουν στατικοί συσχετισμοί. Αλλά και αν προσχωρούσε στην εξέγερση σαν το πρωτοπόρο κομμάτι της οργανωμένης εργατικής τάξης θα ήταν απλώς οπαδός της δεν θα ήταν το κέντρο της επανάστασης που έκαναν ήδη άλλοι. Δεν έχει σημασία αν οι φοιτητές έλεγαν «όλοι μαζί» το ζήτημα ήταν ότι ο πυρήνας της εξέγερσης δεν ήταν στην εργατική τάξη στην οποία προσχωρούσαν οι φοιτητές και οι μικροαστοί αλλά το αντίθετο. Τεράστια τη διαφορά και ας μη φαίνεται και ας καλύπτεται πίσω από μεγαλοστομίες.  

Σήμερα δεν μπορούμε, πίσω από ύμνους, να κρύψουμε τον μικροαστικό χαρακτήρα της εξέγερσης. Εξ ου και οι ύμνοι από την ίδια την αστική και μικροαστική τάξη γι αυτήν, με σαφή αντικομουνιστικό στόχο.

Συμπέρασμα. Τεράστιες οι αντιφάσεις μιας εξέγερσης. Οι εξεγερμένοι δεν ήταν η τάξη του μέλλοντος και η τάξη του μέλλοντος δεν ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης. Η εξέγερση ήθελε ένα κέντρο πραγματικής επαναστατικής οργάνωσης που την είχε το ΚΚ και το ΚΚ ήθελε τους εξεγερμένους και τη φλόγα που δεν είχε. Περίπλοκη η διαλεκτική σχέση τους. Ας μην απλοποιούμε τα πράγματα και αρχίζουμε τις μονομέρειες σε βάρος του ΓΚΚ και ύμνους στους άλλους.

Τέλος, οι ηγέτες εκείνης της εξέγερσης εκτός από τις βλακώδεις θεωρίες περί εξουσίας για την οποία δεν είχαν καμία γνώση παρά μόνο συνθήματα, πολύ γρήγορα έδειξαν ότι δεν εννοούσαν αυτό που διακήρυτταν όπως τους καταλόγιζε εξ αρχής το ΚΚ. Ήταν απλώς «μικροαστικού τύπου» εξεγερμένοι που μετά την εξέγερση ξαναγυρίζουν εκεί που ήταν, στις θεσούλες του συστήματος. Αν ήταν πραγματικοί επαναστάτες δεν θα αναγνώριζαν καμία ήττα, θα συνέχιζαν τον αγώνα, θα παρέκαμπταν το ΚΚ που τους εμπόδιζε στην επανάσταση και θα αποδίδονταν σε ένα μακροχρόνιο αγώνα, ταξικού πλέον χαρακτήρα, για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ας θυμηθούμε την αντίστοιχη στάση του Λένιν στην εξέγερση του 1905 και πως την αξιοποίησε και ας το συγκρίνουμε με τους επαναστάτες του Μάη! Καμία σχέση. Γιατί οι αγώνες δεν διαρκούν 20-30 μέρες. Διαρκούν χρόνια και δεκαετίες. Ας μη κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε.

Τελικά τι έκαναν στην πράξη μετά όλοι αυτοί οι τότε επαναστάτες; Σήμερα πρέπει να είναι μάνατζερ, διευθυντές, αναλυτές του συστήματος, χρηματιστές, σύμβουλοι τραπεζών και φορολογικών παραδείσων, βουλευτές δήθεν προοδευτικών κινημάτων, οπαδοί των βομβαρδισμών άλλων λαών κλπ, κλπ. Κανονικά όργανα του συστήματος δηλαδή. Καμιά σχέση με επανάσταση, εργατιά ιδανικά, ανατροπή της εξουσίας.

Και τι έγινε το ΓΚΚ; Αναλογιζόμενο το λάθος του αντί να το διορθώσει επέλεξε τον Ευρωκομμουνσμό για να γίνει και αυτό ουρά της ίδιας εξουσίας που έγιναν και οι «επαναστάτες» του Μάη.

Πόσο διαφορετικοί ήταν άραγε οι ρεφορμιστές του ΓΚΚ από τους «επαναστάτες» του Μάη; Καθόλου, η ιστορία το επιβεβαιώνει και δεν επιδέχεται φανταστικές ερμηνείες. Όπως δεν μας χρειάζονται φανταστικά σενάρια ότι με το «αν» και «αν» τότε «θα» και «θα»! Θα είχαμε δήθεν μια εργατική επανάσταση, εργατική εξουσία, και την φαντασία να κυβερνά. Ουτε το ΓΚΚ ήταν ικανό για εργατική εξουσία ούτε οι δήθεν επαναστάτες του Μάη. Απλώς σήμερα ο καθένας ποντάρει ελεύθερα σε δικές του επιθυμίες φορτώνοντάς τες στον γαλλικό Μάη.