Περί εφεδρικών λύσεων μέσα στη κρίση

Προβάλλεται τις τελευταίες ημέρες, και μέσα στο ΠΑΣΟΚ, το μοντέλο της «διαρχίας» κυβέρνησης και κόμματος, ως λύση εκτόνωσης των αντιθέσεων κυβέρνησης - κόμματος.

Δεν είναι γνωστό τι εννοούν αυτοί που το προβάλλουν αλλά ότι η «διαρχία» που ετοιμάζει η αστική τάξη είναι μάλλον διαφορετική. Ένα τμήμα απογοητευμένων και «αγανακτισμένων» του ΠΑΣΟΚ, για να μη φύγει από το «μαντρί» της, ωθείται να ιδρύσει το ψευδές αντι-ΠΑΣΟΚ σε μια πορεία αντικατάστασης του ΠΑΣΟΚ, κατά τους ίδιους όρους που ο Α. Π. αντικατέστησε στην Εν. Κέντρου το 1974-81.

Τότε μιλούσε με πλήρη αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική ορολογία, έξω ΝΑΤΟ, βάσεις, ΕΟΚ, κοινωνικοποίηση του κεφαλαίου κλπ. Τώρα το αντι-ΠΑΣΟΚ ωθείται να πορευτεί με πλήρη αντικαπιταλιστική, αντικαθεστωτική και αντιεξουσιαστική ορολογία . Όταν και αν φτάσει στην εξουσία, θα κάνει ότι κάνει κάθε μικροαστικό κίνημα. Θα κάνει ακριβώς τα αντίθετα και θα αναστραφεί σε άκρως αντιδραστικό πολιτικό φορέα, προφέροντας στην άρχουσα τάξη νέο μηχανισμό ποδηγέτησης των μαζών και συνέχισης της εξουσίας της. Αν τα καταφέρει βέβαια.

Κοινός παρονομαστής, να δημιουργηθεί ένας νέος μικροαστικός πόλος εγκλωβισμού των διαμαρτυρομένων μαζών και φυσικά, όπως παλιά, ο αποκλεισμός της Αριστεράς από τις εξελίξεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο αποκλεισμός της Αριστεράς από τις πλατείες ούτε και η ενεργητική στήριξη του «κινήματος των πλατειών» από κάποια οργανωμένα μεσαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τα μέσα ενημέρωσης του κεφαλαίου.

Η εφεδρικές λύσεις πάντα προετοιμάζονται από το κεφάλαιο. Το μοντέλο της αστικής δημοκρατίας φαίνεται πως υπάρχουν αμφιβολίες αν μπορεί να καλύψει τις νέες ανάγκες πολιτικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Έτσι ετοιμάζονται καλού κακού και εφεδρικές λύσεις. Μόνο που τώρα η εφεδρική λύση που προετοιμάζεται στις πλατείες και στις «Σπίθες», θα έχει και μπόλικο ολοκληρωτισμό μέσα από το μικροαστικό μόρφωμα της «Άμεσης Δημοκρατίας». Ένα μόρφωμα που απαγορεύει εξ ορισμού τα κόμματα και τα οργανωμένα ταξικά συνδικάτα.

Καθόλου τυχαία η υιοθέτηση, και από τα κανάλια, των απαξιωτικών χαρακτηρισμών ορισμένων ακροδεξιών ομάδων της πλατείας κατά του κοινοβουλίου, του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων, ιδίως της Αριστεράς.

Ομοίως δεν είναι τυχαία και η προβολή των «εθνικοπατριωτικών» κινήσεων της Σπίθας και άλλων δυνάμεων στη πλατεία, με τις οποίες οι Συνελεύσεις των πλατειών συνδέονται υπόγεια και ευθέως μέσα από την υιοθέτηση του μορφώματος της άμεσης δημοκρατίας.

Για όσους δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη τι είδους μάχη διεξάγεται στις πλατείες και στους δρόμους που κινητοποιούνται μάζες λαού, γεμάτες οργή για τις πολιτικές που ασκούνται σε βάρος τους, είναι καιρός να το αντιληφθούν.

Στους δρόμους και στις πλατείες διεξάγεται ένας ανελέητος πολιτικός και ιδεολογικός αγώνας. Από τη μια η αστική τάξη επιχειρεί να εγκλωβίσει την αγανάκτηση του λαού σε μια ανώδυνη εκτόνωση συγκεντρώσεων διαρκείας στις πλατείες και να την οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε υιοθέτηση αντιδραστικής διεξόδου. Από την άλλη η εργατική τάξη και οι πολιτικοί φορείς της μάχονται για να διαφυλάξουν το λαό από το δηλητήριο της αντιδραστικής και αδιέξοδης πολιτικής στάσης και να τον οδηγήουν σε ριζικές λύσεις που ξεκινούν από την ανατροπή των εφαρμοζόμενων πολιτικών του μνημονίου και της τρόικας και φτάνουν μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Η εποχή της αθωότητες για τις πλατείες και για τους «αγανακτισμένους» ή τους «ανεξάρτητους» πολίτες τελείωσε. Όσο οι ταξικές και πολιτικές αντιθέσεις θα οξύνονται τόσο θα αποκαλύπτονται τα εφεδρικά σχέδια της άρχουσας τάξης για το αύριο του πολιτικού συστήματος και για το λαό που κινητοποιείται.