Όταν τα ψέματα τελείωσαν

Του Γιώργου Σαρρή

O ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του έφτασε τελικά την περασμένη εβδομάδα στο δύσκολο σταυροδρόμι.

Δεν ήταν δυνατόν πια να μιλάει με πολλές γλώσσες και να λέει στον κάθε συνομιλητή ό,τι ήθελε να ακούσει. Και κυρίως δεν μπορούσε πια να κοροϊδεύει ανοιχτά το λαό μιλώντας για κατάργηση μνημονίων ή να υπόσχεται δήθεν φιλολαϊκά μέτρα.

Είχε φτάσει η στιγμή που η τέως τρόικα και νυν οι Θεσμοί θα έπρεπε μαζί με την κυβέρνηση να φτάσουν σε μια συμφωνία. Η συμφωνία χωρίς αμφιβολία, όποιο κι αν ήταν το τελικό αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, θα ήταν αντιλαϊκή και θα περιείχε μια σειρά από σκληρά μέτρα. Αυτό που είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα καταργούσε τα μνημόνια ή ότι ο λαός θα ζούσε καλύτερες μέρες, θα αποδεικνυόταν ένα μεγάλο ψέμα που κατέρρεε εντελώς.

Οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ

Τί έπρεπε να κάνει λοιπόν η κυβέρνηση για να διασώσει το "αριστερό" φιλολαικό προφίλ της;;

Σίγουρα είχε προαποφασίσει ότι θα πέταγε το μπαλάκι της ευθύνης της απόφασης στο λαό, πράγμα που ήδη λεγόταν από καιρό. Ποιες επιλογές είχε όμως;

1η επιλογή: Να καταλήξει σε συμφωνία και μετά να καλέσει το λαό σε δημοψήφισμα.
Αυτή η επιλογή δεν μπορούσε να αποφασιστεί γιατί τότε θα αναγκαζόταν να ζητήσει την υπερψήφιση μιας κακής συμφωνίας πού μάλιστα θα είχε βάλει την υπογραφή της από κάτω κόντρα σε όσα είχε υποσχεθεί. Ακόμη κι αν υπερψηφιζόταν η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση θα είχε εκτεθεί στα μάτια του λαού. Αν καταψηφιζόταν θα βρισκόταν σε απόλυτο αδιέξοδο.

2η επιλογή: Να θέσει σε ψηφοφορία-δημοψήφισμα τη δική της πρόταση, πράγμα που είπαν αυτές της μέρες πάρα πολλοί, που λογικά ένιωσαν έκπληξη που μπήκε σε ψηφοφορία μια πρόταση των θεσμών που έτσι κι αλλιώς θα μπορούσε να αλλάξει την επόμενη στιγμή, όπως και έγινε. Όμως και αυτή  η λύση δεν μπορούσε να επιλεγεί, αφού

1.Η ίδια η πρόταση της κυβέρνησης ήταν γεμάτη σκληρά μέτρα που ελάχιστα απείχαν από αυτά των δανειστών.

2.Δεν μπορούσε η κυβέρνηση παρά να προτείνει στο λαό να υπερψηφίσει την παραπέρα αυτοσφαγή του ψηφίζοντας ΝΑΙ.

3.Αν η πρόταση καταψηφιζόταν δεν θα είχε κανένα περιθώριο ελιγμών, αφού θα είχε πάρει αρνητική απάντηση και μάλιστα με δημοψήφισμα, που θα ήταν υποχρεωμένη να υλοποιήσει, ενώ αντίθετα στους δανειστές τόσους μηνες υποσχόταν υποχωρήσεις και σκληρά μέτρα και μεταρρυθμίσεις.

Έπρεπε  λοιπόν να βρεθεί ένας άλλος πιο πονηρός και πιο "περήφανος" τρόπος.

Η 3η επιλογή.

Αυτή ήταν πράγματι μια πονηρή επιλογή! Θα έβαζε σε ψηφοφορία την πρόταση-τελεσίγραφο των Θεσμών (τι έξυπνα απαλή και αποδεκτή λέξη σε σχέση με τη μιστή τρόικα!).
Έτσι θα καλούσε το λαό να πει ένα περήφανο ΟΧΙ, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτό το ΟΧΙ, δε σήμαινε ΟΧΙ στα μνημόνια συνολικά, αλλά αποδοχή της δικής της πρότασης λιτότητας.

Έτσι έλεγε από τη μια ένα "περήφανο αριστερό" ΟΧΙ, ενω από την άλλη στην ουσία έλεγε ένα ωραίο ΝΑΙ στη νέα συμφωνία και στα νέα αντιλαϊκά μέτρα!

 
Μάλιστα δεν θα είχε σχεδόν καμία σημασία το αν θα ψηφιζόταν το ΟΧΙ.

Ό,τι κι αν ψηφιζόταν στο τέλος θα αποφασιζόταν μια συμφωνία αντιλαϊκή, ένα 3ο μνημόνιο λεηλασίας (Με βάση το τελευταίο πόνταρε ότι δεν θα έβρισκε μεγάλη αντίδραση από τους «εταίρους»της)

Βέβαια η κυβέρνηση είχε προφανώς μετρήσει δημοσκοπικά και είχε δει ότι κατά πάσα πιθανότητα θα κέρδιζε το δημοψήφισμα, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Μόνο που υπήρχαν σχέδια και από την άλλη πλευρά της ΕΕ που εκφράζοντας τις απαιτήσεις άλλων επιχειρηματικών συμφερόντων, περίμενε την κυβέρνηση στη γωνία, απαιτώντας την υποταγή σε όσο πιο σκληρά μέτρα γινόταν.

Όταν είδαν λοιπόν ότι η κυβέρνηση πήρε απόφαση για Δημοψήφισμα 2 μέρες ουσιαστικά πριν τη λήξη του προγράμματος που ήδη έτρεχε, αποφάσισαν να τραβήξουν το χαλί και να στριμώξουν την Ελληνική πλευρά στη γωνία παρά το ό,τι στην πραγματικότητα στο επίπεδο των μέτρων δεν υπήρχαν μεγάλες αποστάσεις.

Αρνήθηκαν λοιπόν τη συνέχιση της χρηματοδότησης, με αποτέλεσμα να κλείσουν αναγκαστικά οι τράπεζες αφού δεν θα υπήρχε ρευστότητα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις(τέλος μήνα και η κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε κατακραυγή), και κρατώντας αυτοί τα κλειδιά των αποφάσεων ως ΕΕ και ΔΝΤ έσπρωξαν την ελληνική πλευρά στο γκρεμό.

Σε 2 μέρες η Ελλάδα βρέθηκε χωρίς πρόγραμμα, με το ΔΝΤ απλήρωτο (αργά ή γρήγορα θα έσκαγε κι αυτή η βόμβα σε κάποια χέρια), με την ελληνική πλουτοκρατία να ουρλιάζει και με έναν κόσμο (που ποτέ δεν φρόντισαν να προετοιμάσουν για σύγκρουση) να αγωνιά απροετοίμαστος για οποιαδήποτε τέτοια εξέλιξη μπροστά στα ΑΤΜ και να εύχεται μια κάποια συμφωνία.

Τώρα όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά.

Ο λαός έχει βρεθεί στη μέση, ενώ γιγάντιοι ανταγωνισμοί πολλών ειδών (πολιτικοί, οικονομικοί, χρηματιστηριακοί, γεωπολιτικοί) έχουν πυροδοτηθεί και εξελίσσονται σε ένα πολύπλοκο μπρα ντε φερ με πολλούς παίκτες που κανείς δεν μπορεί να πει που θα βγάλει. Η πλευρά των θεσμών χτυπάει βέβαια άμεσα και αλύπητα προαναγγέλοντας σκληρότερη στάση και απάνθρωπα μέτρα σε περίπτωση νέας συμφωνίας, πράγμα που βλέπει ότι στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν με την επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, μπορεί μάλλον να πετύχει.

Υπάρχει λύση λοιπόν σ' αυτή την τρομερά δύσκολη κατάσταση;

Υπάρχει η μόνη λύση που υπήρχε πάντα. Ο δύσκολος δρόμος του αγώνα και της αντίστασης. Μόνο ο ίδιος ο λαός μπορεί να απαντήσει παλεύοντας για την ίδια του τη ζωή.

Και οι νέοι σωτήρες εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Αποδείχτηκε με τον πιο τρανταχτό τρόπο, ότι όποιες κι αν είναι πιθανά οι προθέσεις, λύση  για το λαό μέσα στο πλαίσιο του απάνθρωπου ιμπεριαλιστικού μηχανισμού της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο λαός πρέπει να δει με ψυχραιμία αλλά και με πείσμα την κατάσταση, να σταματήσει να πιστεύει τα εύκολα λόγια σωτήρων, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να αποφασίσει να παλέψει για έξοδο από το κλουβί της ΕΕ.

Είναι ώρα για μια σοβαρή απόφαση ζωής. Χωρίς σκληρό οργανωμένο αγώνα τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί.