Αναγκαίες
αρχικές επισημάνσεις:
- Άλλο πράγμα είναι η εξουσία κι άλλο η κυβέρνηση.
- Η
κυβέρνηση, απλά υπηρετεί την Τάξη που κατέχει την εξουσία.
- Έτσι, άλλη
κυβέρνηση θέλει η αστική τάξη κι άλλη προφανώς η εργατική.
Η νίκη του
λαού, η λαϊκή κυριαρχία προϋποθέτει αυτός να έχει στα χέρια του το πλούτο που
παράγει, αυτός να πάρει την εξουσία.
Αυτό
σημαίνει η εργατική τάξη να κάνει κουμάντο εκεί που παράγεται ο πλούτος,
σημαίνει να έχει ανατραπεί ο υπέρτατος νόμος που είναι πάνω από οποιοδήποτε
νόμο ψηφιστεί στη βουλή, αυτός του κέρδους για το κεφάλαιο.
Αυτό
σημαίνει εξουσία που θα ασκείται μέσω της οργάνωσης των εργαζομένων πρώτα απ'
όλα στους τόπους δουλειάς. Η συμμετοχή σε αυτή την οργάνωση θα εξασφαλίζει τη
συμμετοχή των εργαζομένων, του λαού στη διεύθυνση της παραγωγής, στην
διακυβέρνηση και τον έλεγχο. Στις αποφάσεις και στην υλοποίησή τους. Στην
ανάδειξη λαϊκών αντιπροσώπων σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας.
Αυτό
σημαίνει ότι θα αξιοποιηθεί άμεσα για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών ο
τεράστιος πλούτος που παράγεται ήδη σ' αυτή τη χώρα και σήμερα μεταφράζεται σε
κέρδη στο χρηματιστήριο, καταθέσεις στην Ελβετία, επενδύσεις στα Βαλκάνια και
στο Λονδίνο, νέα πλοία που ναυπηγούνται στην Κίνα.
Αυτό
σημαίνει ότι θα απελευθερωθούν οι αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της
Ελλάδας που είναι πλούσια σε εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ενεργειακές
πηγές, ορυκτό πλούτο, που έχει τη βάση για μεγαλύτερη αγροτική και βιομηχανική
παραγωγή.
Αυτό
σημαίνει επίσης όργανα αντιπροσωπευτικά που δεν θα αποτελούνται από
επαγγελματίες βουλευτές, αλλά από εκπροσώπους των εργατών αιρετούς και ανακλητούς,
χωρίς κανένα υλικό προνόμιο για αυτή τη συμμετοχή τους.
Αυτό
σημαίνει στρατός και δυνάμεις ασφάλειας και περιφρούρησης της λαϊκής εξουσίας
υποταγμένες στα εργατικά-λαϊκά όργανα. Ο φιλολαϊκός προσανατολισμός αυτών των
δυνάμεων εξασφαλίζεται στην πλήρη ενσωμάτωσή τους στους σκοπούς και στόχους της
λαϊκής εξουσίας.
Σημαίνει
εξουσία και διακυβέρνηση αποδεσμευμένη από τις συνθήκες και τους σχεδιασμούς
όλων των διεθνών ιμπεριαλιστικών διακρατικών συμμαχιών και διεθνών συμβάσεων,
την ΕΕ, τους στρατιωτικούς σχηματισμούς, το ΝΑΤΟ.
Στη
διακυβέρνηση αυτής της λαϊκής εξουσίας το ΚΚΕ θα έχει αποφασιστικό και τον
πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτή την
πρόταση διακυβέρνησης και εξουσίας προβάλλει το ΚΚΕ στο λαό.
Αυτή είναι η διαφωνία. Το ΚΚΕ μιλά για την εργατική τάξη. Προσωπικά, μιλώ κι οραματίζομαι ως υποκείμενο τη μεσαία τάξη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλη κουβέντα, ξέρω, κι ατέρμονη.
Αν αρχίσουμε τώρα για τις τάξεις καήκαμε πραγματικά. Εγώ δεν δέχομαι τον όρο «μεσαία τάξη», δεν υπάρχει τέτοια. Αντίθετα υπάρχουν μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Είναι ετερόκλητα στοιχεία ως προς τις σχέσεις ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και στις σχέσεις με τις τάξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως η αναφορά των μαρξιστών στην εργατική τάξη είναι γιατί είναι η μόνη τάξη που μπορεί να μεταφέρει τον παραγόμενο πλούτο από τα χέρια του κεφαλαίου στα χέρια της εργασίας μέσα φυσικά από την ανατροπή στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Τα μεσαία στρώματα δεν μπορούν να κάνουν καμία μεταφορά ή αλλαγή έστω, στις σχέσεις ιδιοκτησίας, δεν μπορούν πχ να παραδώσουν τον παραγόμενο πλούτο στους παραγωγούς δηλαδή στην εργατική τάξη και εν μέρει στους αυταπασχολούμενους παραγωγούς. Πώς δηλαδή θα πάει και θα πει στις πολυεθνικές τέρμα η ιδιοκτησία σας θα τη παραδώσω σε άλλους; Θα κάνει για άλλους τέτοια θυσία; Στην ιστορία δεν υπάρχει ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε θα υπάρξει. Κάθε τάξη και στρώμα μπορεί να υπερασπίσει μόνο τα δικά του συμφέροντα και εκ συμπτώσεως συμφερόντων, συμφέροντα συμμάχων στρωμάτων.
Πάντως σοσιαλισμό μικρομεσαίων ή μεσαίας τάξης δεν είναι δυνατόν να δούμε ποτέ. Και οι ουτοπίες έχουν τα όριά τους.
Η μόνη πολιτική ιδεολογία που ταιριάζει απόλυτα στην "μεσαία" τάξη είναι ο φασισμός, έλεγε ο Ραφαηλίδης, και μάλλον πρέπει να τον πάρουμε πάρα πολύ στα σοβαρά.
ΔιαγραφήΟ τρόμος της μεσαίας τάξης είναι η κοινωνική κινητικότητα προς τα κάτω. Με δεδομένο πως ο μικροαστός θεωρεί τον εργάτη κατώτερο, το μονο που τον διασφαλίζει από τον αιώνιο τρόμο του, είναι η συμμαχία με τους μεγαλοαστούς ενάντια στους εργάτες.
Και για να θυμηθώ και ένα ρητό (δυστυχώς έχω ξεχάσει ποιού είναι...):
"Μεσαία ονομάζεται η γλοιώδης αυτή τάξη που στερείται, τόσο την καλιέργια της παραδοσιακής αριστοκρατίας, όσο και την λεβεντιά της εργατικής τάξης"
TRASH (1)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα θυμίσω πρόχειρα και απ έξω δύο αντίθετες θέσεις του Λένιν για τα μεσαία στρώματα (μικροαστούς) που φανερώνουν και την αντιθετική φύση τους.
1.«Είναι το φυτώριο του καπιταλισμού» (και μέσα στον σοσιαλισμό).
2.«Δεν μπορούμε να τους εξαφανίσουμε, πρέπει να τα συνταιριάξουμε μαζί τους είναι απαραίτητοι…»
Η μονομερής ανάγνωση των μεσαίων στρωμάτων επιφέρει λάθη.
Σε συνθήκες κρίσης είναι επιρρεπείς σε απόλυτες λύσεις όπως άμεση «επανάσταση» για τη σωτηρία τους ή φασισμό, πάλι για τη σωτηρία τους! Η εργατική τάξη πρέπει να έχει τη ψυχραιμία και την υπομονή να κερδίσει τα κατώτερα μεσαία στρώματα και να ουδετεροποιήσει α ανώτερα. Χωρίς αυτό η επανάσταση πάει πολύ πίσω.
Πως εκτιμάμε σήμερα τα μεσαία στρώματα;
Από την εισαγωγή του βιβλίου «Κείμενα για μικρομεσαίους και όχι μόνο…»
«Τα παραδοσιακά μεσαία στρώματα της πόλης, αυτά που σχηματίζουν οι χαρακτηριζόμενοι ως Επαγγελματίες, Βιοτέχνες, (μικρο)Έμποροι (ΕΒΕ) ή αλλιώς μικρομεσαίοι επιχειρηματίες (ΜΜΕ), παίζουν σημαντικό ρόλο στην οικονομία και την κοινωνία, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και όλων των χωρών του κόσμου.
Αποτελούν ένα ενδιάμεσο στρώμα μεταξύ της κυρίαρχης μονοπωλιακής αστικής τάξης και των κυριαρχούμενων τάξεων και στρωμάτων. Από τη φύση τους διχάζονται σε μεγάλο βαθμό μεταξύ των δύο αυτών συνιστωσών (ταξικών δυνάμεων) της κοινωνίας, μη προσχωρώντας ποτέ ολοκληρωτικά σε κάποια από τις δύο πλευρές.
Στο χάρτη των αντιθέσεων καταλαμβάνουν μια ιδιόμορφη θέση: από τη μία πλευρά βρίσκονται σε αντίθεση με το μεγάλο κεφαλαίο που τα συνθλίβει και από την άλλη, αντιπαρατίθενται και προς την εργατική τάξη την οποία, εν δυνάμει, θέλουν να εκμεταλλευτούν για λογαριασμό τους. Ταυτόχρονα επιδιώκουν αντιφατικές συμμαχίες με το μεγάλο κεφάλαιο κατά των εργαζομένων, αφ’ ενός, και με την εργατική τάξη κατά του μεγάλου κεφαλαίου, αφ’ ετέρου! Η αντιφατικότητα αυτή εμφανίζεται ανάλογα με τις αντιθέσεις (προβλήματα) που επιδιώκουν να επιλύσουν (διευθετήσουν) και τα πρόσκαιρα μέτωπα που επιβάλλουν οι ιδεολογικοπολιτικοί και συνδικαλιστικοί συσχετισμοί δυνάμεων.
Αυτός ο σύμφυτος «οπορτουνισμός» και η ταλάντευση των μεσαίων στρωμάτων είναι, εκ των πραγμάτων, το κύριο στοιχείο της ιδεολογικής και πολιτικής τους συμπεριφοράς και γι’ αυτό δεν μπορεί να απαιτεί κανείς συνέπεια στις «ταξικές» τοποθετήσεις τους. Τα μεσαία στρώματα δεν έχουν ενιαία ταξική συνείδηση, τοποθέτηση και θέση. Ένα μεγάλο μέρος τους (αυτοαπασχολούμενοι) βρίσκεται στις παρυφές της εργατικής τάξης, δεν εκμεταλλεύεται εργατική δύναμη και ένα άλλο, μικρό μέρος (μεσαίοι επιχειρηματίες), κινείται στις παρυφές του μεγάλου κεφαλαίου. Ο κεντρικός κορμός τους ταλαντεύεται ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα. Έτσι, η αντιφατικότητα και ο «οπορτουνισμός» έχουν υλικό υπόβαθρο».
TRASH,(2)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχεια
«Ο «οπορτουνισμός» των μεσαίων στρωμάτων σε συνδυασμό με την ανασφάλειά τους, όχι λίγες φορές, αξιοποιήθηκε σε πολλές χώρες από πολιτικά ρεύματα τα οποία οδήγησαν μέρος από αυτά (συντεχνίες) σε θέσεις ακριβώς αντίθετες προς τα πραγματικά συμφέροντά τους, όπως η στήριξη φασιστικών ιδεών κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και μετέπειτα…
Στη σύγχρονη εποχή, η όξυνση των αντιθέσεων με το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο τα συνθλίβει με όλο και μεγαλύτερη ένταση, τα ριζοσπαστικοποιεί με τρόπο που εξ αντικειμένου τα ωθεί προς αντιμονοπωλιακές συμμαχίες με τα άλλα στρώματα του λαού. Η τάση αυτή εντατικοποιείται με την ιδεολογική παρέμβαση των πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς, η οποία, παρά τη γενική υποχώρηση που έχει υποστεί από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, πρόλαβε να «κεφαλαιοποιήσει» ένα ιδεολογικό αντιμονοπωλιακό κεκτημένο στα μεσαία στρώματα, το οποίο πλέον αποτελεί κοινωνικό κεκτημένο που τροφοδοτείται από υπαρκτές αντιθέσεις και πολύ δύσκολα θα απολεσθεί για την κοινωνία μας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου (ΜΜΕ - μονοπώλια, πολυεθνικές, χρηματιστηριακό κεφάλαιο), με θολά τα ενδιάμεσα όρια, αποκτά κυρίαρχη μορφή αντίθεσης για τους μικρομεσαίους και καταλαμβάνει δεσπόζουσα θέση σε σχέση με την αντίθεση προς την εργατική τάξη. Η μεταβολή αυτή είναι ιστορικά μη αναστρέψιμη και οι ιδεολογικές «επιθέσεις φιλίας» του μεγάλου κεφαλαίου δεν μπορούν να αποκρύψουν την καθημερινή εμφάνιση της νομοτελειακής, πλέον, αντίθεσης που εκδηλώνεται με μορφές εξάρτησης, εκμετάλλευσης ή εκτόπισης από την αγορά. Η έννοια της «μη αναστρέψιμης» κατάστασης δεν εδράζεται στη σφαίρα των ιδεών και της πολιτικής, αλλά στην ίδια την αντικειμενική αντίθεση μικρού και μεγάλου κεφαλαίου, η οποία ιστορικά δε θα τερματισθεί παρά με την εξάλειψη του ενός εκ των δύο. Νομοτελειακά το μεγάλο κεφάλαιο εξαλείφεται πρώτο αφού σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία κοινωνικοποιείται (εξαλείφεται) πρώτο, ενώ το μικρό κεφάλαιο θα απονεκρωθεί σε βάθος χρόνου, όταν πάψει, με οικονομικούς όρους, να είναι απαραίτητο στην κοινωνική παραγωγή.
Όσο για το «κοινό όνειρο» των μικρομεσαίων που τους δένει με το μεγάλο κεφάλαιο και είναι «να γίνουν και αυτοί μεγάλοι», αποκτά όλο και μικρότερη σημασία μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα που απειλεί την ύπαρξή τους. Έτσι, δε χάνουν από την οπτική τους την κύρια αντίθεση μέσα στην οποία μάχονται για την επιβίωση. Οι μικρομεσαίοι όλο και δυσκολότερα ανταλλάσσουν μια σκληρή πραγματικότητα με ένα μελλοντικό, άπιαστο όνειρο που το τροφοδοτεί αυτός που τους ανταγωνίζεται εξοντωτικά».