ΣΥΡΙΖΑ. Στα κύματα του υπαρκτού συμβιβασμού

Ένα αναλυτικό κείμενο του Γιώργου Σαρρή με πολύ καλές τοποθετήσεις και απαντήσεις στο διάλογο των σχολίων τράβηξε την προσοχή μου. Χωρίς άλλες εξηγήσεις παρουσιάζω το δικό μου σχόλιο και το κείμενου του Σαρρή για να το χαρεί κάθε ένας που αναζητά ξεκάθαρες απαντήσεις σε καίρια προβλήματα που θέτουν σήμερα ο πολιτικός αγώνας και η ταξική πάλη.

Το ζήτημα της εξουσίας εισέρχεται σταδιακά στο κέντρο της πολιτικής ζωής.

Από διάφορα blog που διαβάζω βλέπω να αρχίζει να κυριαρχούν ξεκάθαρες απαντήσεις σε καίρια ζητήματα όπως λχ ο χαρακτήρας της εξουσίας και η διάκρισή της σε ταξική και διαχειριστική (κυβερνητική).

Μου γίνεται φανερό ότι σχηματίζεται μια νέα γενιά μαρξιστικής ιδεολογικής επεξεργασίας και απάντησης σε προκλήσεις και σε σύγχρονα προβλήματα που θέτουν η ζωή και οι αντίπαλοι του ΚΚΕ.

Αν πάω μερικά χρόνια πίσω πολλά από αυτά που λέμε σήμερα, στον πολύ κόσμο ήταν εντελώς θολά και οι απαντήσεις επίσης μισές και τουλάχιστον λιγότερο σταράτες και κατανοητές. Ήταν άλλοι καιροί τότε και σε άλλα προβλήματα απαντούσαμε. Σήμερα όμως το ζήτημα της εξουσίας χτυπάει την πόρτα μας ως πολιτικό πρόβλημα των μαζών που πρέπει να κατανοήσουν τι είναι και τι πρέπει να κάνουν.

Σχηματίζεται ξεκάθαρα το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο που χωρίζει τους κομμουνιστές από όλους τους άλλους που δεν πέρασαν ακόμη στην ανατρεπτική του συστήματος όχθη, όπως και αν ονομάζονται, αριστεροί, αριστερουτσικοι, προοδευτικοί κλπ. Το κριτήριο σιγά - σιγά γίνεται Η ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ του κεφαλαίου: ΑΝΑΤΡΟΠΗ Η ΥΠΗΡΕΤΗΣΗ; Ο λαός το λέει πιο απλά στο σύθημα: «Ή ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ‘Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ»!

Αυτή η επίθεση που εξαπολύθηκε κατά του ΚΚΕ κρύβει τον τρόμο τους να φτάσει αυτό το δίλημμα στους δικούς τους οπαδούς. Αλήθεια τι θα απαντήσουν οι του ΣΥΡΙΖΑ, όταν τα μέλη τους, τους θέσουν το ζήτημα σε μια κρίσιμη μάχη με την άρχουσα τάξη και ρωτήσουν:  «ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ;;;» Τι θα απαντήσουν τότε;  Θα στρίψουν απαντώντας «Κυβέρνηση της Αριστεράς»; Αυτό όμως δεν είναι απάντηση στο ερώτημα γιατί το ερώτημα θα επανέλθει πεισματικά σε ανώτερο επίπεδο:  «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ αλλά ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ;;;»

Τα συνθήματα του κόσμου της συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ που ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με τον λόγο του κ.Τσίπρα υπενθύμισαν στην ηγεσία ότι τα θέματα που θέτει το ΚΚΕ έχουν ήδη εισχωρήσει και εγκολπωθεί από τον κόσμο του που εναγωνίως αναζητά ριζική λύση στην κρίση και όχι επιδιόρθωση του συστήματος. Το ότι η ηγεσία έκανε τόσο πίσω ώστε ακόμη και κλασσικές θέσεις της αριστερά να αυτολογοκρίνονται έδειξε το μέγεθος της αντίφασης που επιχείρησε να λύσει ο Τσίπρας δια της «φυγής προς τα εμπρός» προβάλλοντας την «Κυβέρνηση της Αριστεράς» αντί της απάντησης για εξουσία του λαού. Αντίφαση τεράστια που σε λίγο θα κληθεί να πληρώσει και ας αφήσουν τις βλακείες ότι θα το πληρώσει το ΚΚΕ. Ας δουν λίγο, ελάχιστα στο παρελθόν, πχ στο Μάαστριχτ, για να καταλάβουν τι ξευτίλα τους περιμένει…

Τρόμος μπροστά στο ερώτημα!!!

Αντιλαμβάνεται κανείς τώρα τον τρόμο της άρχουσας τάξης αν το ζήτημα της ταξικής εξουσίας αρχίσει να εκτοπίζει το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας (διαχείρισης) σε όλη την Αριστερά και φτάσει στις παρυφές των δικών τους ψηφοφόρων και μελών, ιδίως σε όσους είναι εργαζόμενοι; Ξέρεις τι θα πει να μη παίζονται στα πεδία των πολιτικών μαχών οι θέσεις των κυβερνητών υπηρετών της άρχουσας τάξης αλλά η ίδια η δική της ύπαρξη;

Μπορεί να έχουμε ακόμη δρόμο ώστε το θέμα από την ιδεολογικό πρόβλημα ξεκαθαρίσματος να μετατραπεί σε κέντρο της ταξικής και πολιτικής πάλης του λαού. Όμως ο τρόμος τους δεν περιγράφεται. Και δεν περιγράφεται γιατί από την ιστορία ξέρουν ότι μερικά πράγματα που δεν γίνονται σε δεκαετίες μπορεί να γίνουν μέσα σε λίγες μέρες!

 Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο ΣΥΡΙΖΑ βιαστικά ξεκαθαρίζει τη ένταξή τους στο στρατόπεδο της ΕΕ δηλαδή του «καλού» και «ελεγχόμενου» καπιταλισμού με δημοκρατική και προοδευτική κυβερνητική διαχείριση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που έτρεξε να θέσει θέμα «κυβέρνησης της Αριστεράς» και όχι εξουσίας της εργατικής τάξης και του λαού.

Ας λουστούν λοιπόν αυτοί το ερώτημα "ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ‘Η ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ;" και αν έχουν κότσια ας απαντήσουν αυτοί και όχι οι κομμουνιστές που έχουν ήδη ξεκαθαρίσει από καιρό πως απαντούν.

Το πρόβλημα είναι εντελώς δικό τους.

Παρασκευή, 4 Μαΐου 2012

Στα κύματα του υπαρκτού συμβιβασμού- Συμπεράσματα και από τη χθεσινή ομιλία του Α.Τσίπρα

http://giorgossarris.blogspot.com/2012/05/blog-post_04.html

Σκεφτομαι τελευταία ότι ίσως το παρακάνω και οτι ίσως καμια φορά γινομαι επιθετικός προς τον  ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί και ναναι έτσι, αλλά η αλήθεια είναι ότι η επιλογή από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια αυτού του κατα τη γνώμη μου απολίτικου και συμβιβαστικού προφίλ τύπου πλατείας και από την άλλη το παραμύθι "περί Αριστερής κυβερνησης τη Δευτέρα" με εκνευρίζουν. Και αν για το πρωτο έφταιγα εγώ που δεν άκουγα τους παλιούς που μου τα έλεγαν εδω και καιρό, για το δευτερο φταίει η άτιμη η λατρεία του κοινοβουλευτισμού και η ανάδειξη της κυβερνητικής εξουσίας σε τελικό και απώτερο στόχο.

Δεν έχω καμια εμπάθεια και καμια προσωπική αντιπάθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ.Τσίπρα. Καθε άλλο κι αυτό είναι πιο γνωστό κι από γνωστό στους φίλους μου του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμη όμως πολιτικά δε γίνεται να μη μιλήσουμε σκληρά αν θέλουμε να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα από τον πολιτικό μας διάλογο

Η χθεσινή  λοιπόν ηταν μια ομιλία αρκετά καλή σε τόνο και ενθουσιασμό μπροστα σε πολύ κόσμο  που ειχε καταλάβει κάτι λιγότερο από τη μισή πλατεία Ομονοίας, αν είδα καλά, σε αρκετά πυκνό σχηματισμό.(Αν ειδα σωστά η εξεδρα είχε στηθεί στη μεση της πλατείας κοιτώντας προς τη μεριά της οδού Αθηνάς και μπροστα ήταν ο κόσμος του Συριζα ενω πισω δεν είδαμε πλανα).

Ηταν όμως μια ομιλία πολιτικά άδεια αφου έλλειπαν όλες εκείνες οι αιχμές που κάποτε οι Αριστεροί πολιτικοί όχι μόνο δεν παρέλειπαν αλλά και διαγωνιζόντουσαν μεταξυ τους σε Αριστερή φρασεολογία και συνθηματολογία. Τωρα προφανως ο ΣΥΡΙΖΑ εχει κρινει, είτε οτι όλα αυτα είναι παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος πολιτικός λόγος είτε ότι ειναι προτιμώτερο να αποφευχθούν για να μη χαλάσει η πολυσυλλεκτικότητα του χώρου. Εγω πάλι είμαι σίγουρος ότι  ο ίδιος ο λαός έχει ανάγκη και να μιλήσει πιο μεστά πολιτικά και να ακούσει ένα λόγο που να είναι καθαρός και ακριβής και όχι γενικόλογος. Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι όπλο στα χ'ερια του που θα τον βοηθήσει  να κάνει βήματα μπροστά.

Ειναι εντυπωσιακό και από ότι ακούω έκανε κακή εντύπωση στους αριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ το ότι σε μια τόσο μεγάλη ομιλία του Α.Τσίπρα στην πιο σημαντική συγκέντρωση ενός κόμματος που προσδιορίζεται ως Ριζοσπαστικό και Αριστερό να μην αναφερθεί ούτε μια φορά η λέξη καπιταλισμός και επίσης καμια φορά η λέξη σοσιαλισμος!

Ακουσα λοιπόν για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, ελευθερία, δικαιώματα του λαού, αλλαγή σελίδας, ενότητα όλων κλπ. και ένοιωσα πως ξαναγυρναγαμε στο '60 στην παρανομία κι στη λογοκρισία της εποχής. Μόνο που αυτη τη φορά η λογοκρισία ήταν αυτολογοκρισία που είχε γίνει από τη μεριά του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Το παράξενο ήταν ότι τα συνθηματα που ακουγόντουσαν από κάτω ήταν σε άλλη συχνότητα αφου εκτός από κάποια  που έμοιαζαν με τα συνθήματα του ΚΚΕ (όπως το "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά") άκουσα κάποια στιγμή κι ένα συνθημα που αναφερόταν στον  κομμουνισμό. Τωρα το πως αισθανόντουσαν αυτοί που φωναζαν τα συνθήματα και που σίγουρα διαπίστωσαν την αυτολογοκρισία του Α.Τσίπρα είναι δικό τους θέμα. Δεν θαθελα σε μια τετοια στιγμη τρομερής κρίσης να ειμαι στη θεση αυτών των οπαδών και μελών του ΣΥΡΙΖΑ που προσδοκούσαν και προσδοκούν με αγωνία από το χώρο αυτό εναν πιο καθαρό "αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό".

Ξαναγυρνώντας στη συγκριση με τον Ανδρέα Παπανδρεόυ θα θυμίσω μόνο ότι εκείνη την εποχή ο Ανδρεας μιλούσε για την ΕΟΚ, για το ΝΑΤΟ, για τον Ιμπεριαλισμό κλπ. και μάλιστα σε μια στιγμή που η Ελλάδα δεν υπέφερε και δεν περνούσε τη φρίκη που περνα  τώρα εξ αιτίας και  των μηχανισμών της ΕΕ, ενω δεν φαινόταν τότε κάποιος φανερός Ιμπεριαλιστικός κίνδυνος όπως φαίνεται τώρα που η Ελλάδα δείχνει να βρίσκεται σε μια περιοχή ενεργειακών ανταγωνισμών όπου δεν εμπλέκονται μικρές περιφερειακές δυνάμεις αλλά οι μεγάλοι παίκτες ΗΠΑ,ΕΕ, Ρωσια και Κίνα.

Ο Ανδρέας του '74-81, του οποίου η τακτική αντιγράφεται,= που ξέρουμε με ποιο τρόπο φέρθηκε στη συνέχεια- σε επίπεδο λόγων, διακηρύξεων και συνθημάτων ήταν παρασάγκας πιο Αριστερά από τον Α.Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012, είτε αρέσει είτε δεν αρ'έσει στους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται να αγνοηθεί γιατί παρά την αντίσταση που δημιουργούσε η διαπαιδαγώγηση και ριζοσπαστικοποίηση των εργαζόμενων που ακολουθούσαν τότε το ΠΑΣΟΚ που ειχε σημαία "το όραμα της αλλαγής" με όλη αυτή τη συνθηματολογία, τελικά δεν κατάφερε να φρενάρει και να σταματήσει την κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ που πρόδωσε εύκολα το λαό και πέρασε σχετικά γρήγορα και μαεστρικά στην πλευρά των υποστηριχτών των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Η ΕΔΑ πάλι του '50-'67  που υποτίθεται πως αποτελεί το καλούπι από το οποίο βγαίνει η τωρινή μορφή του ΣΥΡΙΖΑ , έχοντας πίσω της το ΚΚΕ δεν παρέλειπε να μιλάει για τον Αμερικάνικο παράγοντα και μάλιστα ενώ ήταν ένα κόμμα που λειτουργούσε σε συνθηκες περιορισμένων ελευθεριών και ανοιχτής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Κι όμως έκανε σοβαρά βήματα στην κατευθυνση της ριζοσπαστικοποίησης των μαζών.Πρέπει να ληφθεί υπ΄όψιν όλων των τωρινών υποστηριχτών της "γραμμής ΕΔΑ" οτι η ΕΔΑ είχε επιλεγεί από το ΚΚΕ σε μια στιγμή που το κομμουνιστικό κόμμα ήταν παράνομο και δεν υπήρχε άλλος τρόπος πολιτικής δράσης. Αυτό δεν έχει βεβαια σχέση με τη σημερινή κατάσταση όπου οι κομμουνιστές οφείλουν να βρίσκονται φανερά στην πρώτη γραμμή κι όχι κρυμμένοι σε κάποια νεα ΕΔΑ, μπερδεμένοι με σοσιαλδημοκράτες, αριστερούς εθνικιστές, ανανίψαντες Πασόκους, συντηρητικούς κεντρώους και άλλους αγνώστων χαρακτηριστικών που ανεξέλεγκτα εντάσονται στο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της πολυχρωμίας και της πατριωτικής συστράτευσης.

Ζουμε στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της δικής μας εποχής των τελευταίων 40-50 χρόνων.

 Ζουμε σε μια εποχή που ο καπιταλισμός παραπαίει και ταυτόχρονα απειλεί με απόλυτη καταστροφή όλη μας τη ζωή. Δεν μπορεί σε μια τετοια στιγμη οι άνθρωποι τυ ΣΥΡΙΖΑ να μην καταλαβαίνουν οτι παρα πολλά θα κριθούν από το βαθμό ριζοσπαστικοποίησης του λαού. Κι όμως επιλέγουν να απονευρώσουν τον πολιτικό τους λόγο και να τον περιορίσουν σε μια κεντρώα γενικολογία που τίποτα δεν μπορεί να προσφερει στη συνειδητοποίηση του λαού.

Τι φοβούνται άραγε; Αν όχι τωρα όπως λεει κι ο ίδιος ο Α.Τσίπρας πότε; Αν δεν μιλήσουμε τώρα ανοιχτά για την ανατροπή του καπιταλισμού πότε θα το κάνουμε; Μετά τις εκλογές όταν θα μας έχουν ψηφήσει και κάποιοι συντηρητικοί ψηφοφόροι; Ούτε τότε νομίζω οτι θα το κάνουν.

Χθες νομίζω οτι ο ΣΥΡΙΖΑ επισημοποίησε τη στροφή του προς μια  καθαρά συμβιβαστική  γραμμή.

Για την Αριστερή κυβερνηση τέλος θα πώ οτι χθες βράδι στην Ομόνοια ο Α.Τσίπρας πια ξεφυγε εντελώς.

Είπε πως  ψηφίζουμε για μια Αριστερή διακυβέρνηση τη Δευτέρα 7 Μαίου!! Πολύ ωραία. Τα εχουμε πει ξανα και ξανα αλλά θα πω κατι ακόμα.  Είναι τόσο κακή η μπλόφα,  που ακόμη κι αν κατάφερνε να υποκλέψει όλες τις ψήφους του ΚΚΕ(!) το καλύτερο που θα κατάφερνε θα ήταν να βγεί πρώτο κόμμα με ένα 20-25% (αν ξεπεράσουμε κάθε λογική παραλογισμού αλλά τέλος πάντων) μόνο που μετά δεν θα υπήρχε ΚΚΕ να δωσει τις υπόλοιπες ψηφους στη Βουλή για να στηρίξει την πρόταση Αριστερής διεξόδου! Μια Αριστερή διέξοδος που θα πήγαινε απ' ευθείας στα σκουπίδια αφού αν δεν υπήρχε πια ισχυρό κι οργανωμένο ΚΚΕ δεν θα υπήρχε ούτε και αυτό το προβληματικό αλλά ζωντανό και χρήσιμο λαικό κίνημα και τότε δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι σε ποιον αιώνα θα γυρίζαμε.

Ειναι λοιπόν φανερό και θα γίνει ακόμη πιο φανερό τις επόμενες μέρες, ότι στο μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεται ακριβώς μια Αριστερή διακυβέρνηση (που όπως έχουμε πει δε βγαίνει με τίποτα), πράγμα που έχει αρχίσει να φαίνεται από τις σημερινές και χθεσινοβραδινές τοποθετήσεις στελεχών και υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ. Στην καλύτερη των περιπτώσεων τα 3 κόμματα -ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ- δεν μπορούν να πάρουν πάνω από 100 έδρες. Αυτό που έχουν στο νου τους λοιπόν είναι μια έστω και λίγο Αριστερής χρειάς προσπάθεια με στήριξη του ΠΑΣΟΚ αλλά και άλλων πιθανόν. Ενας κανονικός αχταρμας δηλαδή Αριστερών,κεντρώων, συστημικών, μνημονιακών και ανανιψάντων αντιμνημονιακών στη λάθος βάση της "σωτηρίας της πατριδας" που από πίσω της κρύβει τη στήριξη συμφερόντων μερίδας της ελληνικής αστικής τάξης.Ολο αυτό βεβαια είναι απόλυτο δικαίωμά τους να το επιδιώκουν, αφού τέτοια ήταν πάντα η αντίληψη και η πολιτικη συμπεριφορά πολλών στελεχών τους.

Αυτό που δεν είναι δικαίωμα τους είναι η τρομερή επιμονή τους να μπλέξουν το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές ψηφοφόρους σε ένα τέτοιο απαράδεκτο συμβιβασμό.

Οποιος θέλει να πηδήξει στο γκρεμό ας το κανει μόνος του χωρίς να ζητάει από το ΚΚΕ να παίξει το ρόλο του αλεξίπτωτου.