Νέα σοσιαλδημοκρατία;

.
Η όξυνση της κρίσης αναπόφευκτα οξύνει τις ταξικές και πολιτικές αντιθέσεις του καπιταλισμού. Παράλληλα αναβιώνει σειρά από φαινόμενα που είχαν ατονήσει εν όσο το σύστημα περνούσε εποχές απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας και σχετικά ομαλής οικονομικής λειτουργίας. Η κρίση επαναφέρει στην επιφάνεια όχι μόνο βασικά θέματα πολιτικής αλλά πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά το ζήτημα της εξουσίας από τη πλευρά της εργατικής τάξης, ως ριζικής λύσης στη κρίση και το αδιέξοδο του καπιταλισμού.


Η άρχουσα τάξη προκειμένου να αποφύγει την αναβίωση παρόμοιων θεμάτων ασκεί με όλα τα μέσα που διαθέτει ισχυρότατη ιδεολογική και πολιτική πίεση σε όλα τα στρώματα του ελληνικού λαού και ιδίως στην εργατική τάξη.


Η πίεση της αστικής τάξης δεν μένει χωρίς αποτέλεσμα. Ορισμένα από τα φαινόμενα της πίεσης είναι και η παραγωγή νέων πολιτικοιδεολογικών ρευμάτων, στα πλευρά του συστήματος, σαν ενδιάμεσες εφεδρικές λύσεις για τη περίπτωση αποτυχίας των τυπικών πολιτικών εκπροσώπων του.


Τα ρεύματα αυτά παίρνουν διάφορες μορφές αλλά έχουν δυο βασικές ομοιότητες. Από τη μια δεν θίγουν την ύπαρξη του συστήματος και από την άλλη κινούνται σε λύσεις μέσα από το οπλοστάσιο του καπιταλισμού. Αυτό οδηγεί στη γέννηση νέων θολών πολιτικών φορέων οι οποίοι κάνουν αγώνα δρόμου για να κλείσουν την αντίθεση του συστήματος με τον λαό και την εργατική τάξη.


Ο λαός βομβαρδίζεται από τεχνοκρατικές αναλύσεις της κρίσης, του χρέους, των τεχνικών λύσεων που θα μας βγάλουν από τη κρίση «χωρίς να χάσουμε πολλά», ακόμη και δήθεν «επαναστατικές τεχνικές λύσεις» όπως η ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, το «κούρεμα», η ελεγχόμενη πτώχευση, η «πετυχημένη αναδιαπραγμάτευση» η «επιμήκυνση» κλπ, κλπ.

Όσο η κρίση και οι ταξικές αντιθέσεις θα οξύνονται τόσο οι θέσεις αυτές θα προβάλλονται ως σωτήριες για το «Έθνος» και το λαό!

Από τη στιγμή που η όποια λύση δεν συνδέεται με την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά με επίλυση της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος, στην ουσία γίνεται εφεδρική λύση του συστήματος.


Δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να πούμε ότι μερικές τέτοιες κινήσεις συνιστούν αναγέννηση της ξοφλημένης σοσιαλδημοκρατίας.


Αν η παλιά σοσιαλδημοκρατία απαξιώθηκε λόγω απονέκρωσης του αντικομουνιστικού ρόλου της, η νέα σοσιαλδημοκρατία παίζοντας τον ίδιο ρόλο του αναχώματος του συστήματος προς την Αριστερά, προσφέρει νέες «αριστερές» και «πατριωτικές» λύσεις κόντρα στον νεοφιλελευθερισμό αλλά όχι κόντρα στο σύστημα.

Το θέμα είναι τι προτείνει ο καθένας. Διόρθωση του καπιταλισμού ή ανατροπή του;

Η νέα σοσιαλδημοκρατία παίζει το χαρτί της «σωτηρίας της πατρίδας» κάτω από το οποίο κρύβεται η σωτηρία του συστήματος.