Κρίση, εξέγερση, επανάσταση

.


Τα τελευταία μέτρα σοκ κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αποτελούν τη τελευταία (ως σήμερα 17/6/10/ και ώρα 09.19…) αντεργατική και αντιλαϊκή πράξη της κυβέρνησης σε συνεργασία με ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ. Είναι μέρος ενός τεράστιου προγράμματος επιστροφής στον 19 αι. σε μια εποχή "ελεύθερου καπιταλισμού" ή εργασιακού Μεσαίωνα, όταν κανένα δικαίωμα δεν είχε ο εργαζόμενος αλλά και ο λαός.


Από τη άλλη τα μέτρα αποτελούν ένα ακόμη ποσοτικό στοιχείο που συσσωρεύει την λαϊκή αγανάκτηση και ετοιμάζει σταδιακά την ποιοτική μετατροπή της σε εξέγερση και εν δυνάμει σε επανάσταση. Ωστόσο αυτό καμιά εξουσία δεν το πιστεύει και νομίζει μέχρι τη τελευταία στιγμή ότι θα υποτάξει κάθε αντίδραση. Και βέβαια το πετυχαίνει πάντα εκτός από μια φορά. Όταν ανατρέπεται!


Τίθεται όμως σε όλο αυτό το ενδιάμεσο διάστημα, για την Ελλάδα ας πούμε, ένα πασίγνωστο στην ουσία θέμα: Ποιος προκαλεί την εξέγερση;


Σε πολλά σχόλια στα blog διαβάζω συχνά – πυκνά απόψεις του στυλ ότι το ΚΚΕ προσπαθεί να χειροτερέψει τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων για να τους αναγκάσει σε... επανάσταση(!!!), ότι η Αριστερά εκλιπαρεί να παίρνει η κυβέρνηση σκληρά μέτρα για να της στέλνει «αγανακτισμένους οπαδούς» γι αυτό δεν αντιδρά στα μέτρα(!), ότι κάνει απεργίες ώστε να φύγει από εδώ το κεφάλαιο και μέσω της οικονομικής καταστροφής και της ανεργίας να προκληθεί εξέγερση, ότι τελικά τα βάσανα των εργαζομένων υπάρχουν γιατί η Αριστερά τα επιδιώκει ώστε να ικανοποιήσει τα ιδιοτελή σχέδια για επανάσταση!!! Η θεωρία του "όσο χειρότερα τόσο καλύτερα" βασιλεύει...


Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Ότι τα μέτρα δεν θα υπήρχαν, η κρίση δεν θα υπήρχε, η δυστυχία δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχαν η Αριστερά και ιδίως το ΚΚΕ; Ότι τελικά ο εχθρός του λαού είναι η Αριστερά και αν τη βγάλουμε από τη μέση, θα γλυτώσουμε και από τα βάσανα;


Φυσικά όλοι αυτοί δεν αγνοούν καθόλου ότι το σύστημα παράγει τον νεκροθάφτη του με τα μέτρα που λαμβάνει για να διασφαλίσει τα κέρδη των καπιταλιστών. Απλά προσπαθούν να παραπλανήσουν, και δυστυχώς κάτι πετυχαίνουν, όταν παρόμοιες απόψεις κυκλοφορούν ευρέως. Υπάρχουν άνθρωποι που τους κόβουν τη σύνταξη και το μισθό και επειδή φοβούνται να σηκώσουν το ανάστημα στη εξουσία βολεύονται εύκολα βρίζοντας την Αριστερά.


Όμως η κρίση και το μπαράζ μέτρων έχει ξευτελίσει πλέον παρόμοιες απόψεις. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε άλλο. Τώρα κανένας δεν αμφιβάλει ποιος είναι ο φταίχτης των μέτρων. Όταν το σύστημα ρίχνει εκατομμύρια μαζών στη φτώχεια όλοι ξέρουν τον υπεύθυνο. Έτσι αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για κάθε σύστημα.


Την εξέγερση και την επανάσταση την ετοιμάζουν, την ωριμάζουν και την προκαλούν τα συνεχή μέτρα που λαμβάνει η εξουσία του κεφαλαίου. Σταδιακά αυτό γίνεται κοινή συνείδηση και στο τέλος μετατρέπεται σε στάση ζωής και σε πράξεις ζωής. Τότε είναι αργά για οποιαδήποτε προπαγάνδα να ρίξει σε άλλους τις ευθύνες.


Τα αντιλαϊκά μέτρα προκαλούν όχι μόνο εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης αλλά και της κοινωνικής και της πολιτικής κρίσης. Έτσι στρώνεται ο δρόμος της αμφισβήτησης της εξουσίας. Αυτό είναι το αίτιο που η κρίση οδηγεί στην εξέγερση και την επανάσταση. Κανένας άλλος λόγος.


Όταν οι από κάτω δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν παρά μόνο τις "αλυσίδες" που τους βάζει η εξουσία και όταν αυτοί αρνούνται να κυβερνηθούν και οι από πάνω είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν, τότε τίποτα δεν σταματά τις κοινωνικοπολιτικές ανατροπές. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα σχέδια εκτροπών και ημιδικτατορικών πολιτικών σχεδίων της άρχουσας τάξης που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Προσπαθούν να προλάβουν ακριβώς τη λαϊκή εξέγερση με κατασταλτικά μέτρα και χωρίς να χάσουν τίποτα από τον πλούτο που λήστεψαν από τον λαό. Όμως παραβλέπουν τον ιστορικά απρόβλεπτο λαϊκό παράγοντα που ποτέ καμιά εξουσία δεν κατάφερε να υποτάσσει συνεχώς.


Συνθήματα όπως «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» ή «Δουλειά – Υγεία – Δημοκρατία» μπορεί και πάλι να γίνουν συνθήματα μερικών λέξεων που συνασπίζουν μερικά εκατομμύρια…


Η στιγμή των εκρήξεων έρχεται. Αυτουργός τους το σύστημα. Όσο για την Αριστερά; Ο ρόλος της είναι η οργάνωσή του εξεγερμένου λαού για να έχει στόχο, πρόγραμμα, εναλλακτική λύση και δρόμους προς το μέλλον. Αν το σύστημα φέρει ευθύνη για τη κρίση η Αριστερά φέρει ευθύνη να οργανώσει το λαό για την ανατροπή του.





ΥΓ. Άκουσα ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ θα προσφύγει στα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια, καθώς και στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας για τα μέτρα!!! Τους εργαζόμενους θα τους καλέσει μόνο για κάποιες τουφεκιές. Προσπαθεί να σώσει το σύστημα από την αυτοϋπονόμευσή του και τη δική της ύπαρξη από την οργή των εργαζομένων, προσφεύγοντας σε δήθεν αταξικούς και ουδέτερους υπερεθνικούς οργανισμούς. Μετά απορούν για τα… γιαούρτια!!!