Σενάρια πολέμων

Αυτό το καιρό, βουτηγμένοι όλοι στη ανάλυση της κρίσης και στη διάγνωση τεχνικο-πολιτικών σεναρίων εξόδου από αυτή, μας διαφεύγει μια άλλη παράμετρος διεργασιών στο σύστημα. Αυτή της ριζικής πολιτικής λύσης της κρίσης με ακραίες αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές.

Δεν έχω δυνατότητα να πληροφορηθώ επακριβώς τι σχεδιάζουν τα σκοτεινά επιτελεία του κεφαλαίου και το «βαθύ» κράτος κάθε χώρας. Κάποιες αχνές, έμμεσες πληροφορίες διαρρέουν εδώ και εκεί. Ένα όμως είναι βέβαιο: ότι στο τραπέζι απλώνονται όλο και τακτικότερα τα σενάρια πολέμων. Πολέμων εμφύλιων και ταξικών. Πολέμων τοπικών, πολέμων περιφερειακών, πολέμων γενικών.

Καθημερινά γίνονται εμφανείς και αφανείς μάχες χαρακωμάτων (επιρροής) και προετοιμασίας στη παγκόσμια οικονομία και γεωστρατηγική. Κεφάλαια συσπειρώνονται και κράτη προστατεύουν, με οικονομικές ενέσεις, τη βιωσιμότητα τους έναντι της μείωσης του ποσοστού κέρδους κάτω από το όριο επιβίωσης.

Τα μέτρα κατά των λαών με σκοπό την βίαια αφαίρεση πλούτου, γίνονται διαρκώς και σκληρότερα αλλά και αναποτελεσματικότερα γιατί χάνονται σε έναν φαύλο κύκλο επιδείνωσης της κατάστασης από την απαίτηση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου να αποσπά με οποιονδήποτε τρόπο αποδώσεις από μια πραγματική οικονομία που αποτελεί μόνο το 1/14 του δικού του ύψους!

Το αδιέξοδο αναπαράγεται διευρυμένο σε κάθε νέα φάση για τον απλούστατο λόγο ότι, σε κάθε νέα φάση, η σχέση πραγματικής οικονομίας (παραγωγής) και υπερσυσσσωρευμένου κεφαλαίου επιδεινώνεται και τα αποθέματα βίαιης απόσπασης πλούτο από τον τους λαούς εξαντλούνται. Οι χώρες που ακόμη μένουν εκτός κρίσης (αναδυόμενες οικονομίες) μένει να αποδείξουν την ανθεκτικότητα τους στη γενική κρίση του καπιταλισμού αν και είναι φανερό ότι δεν μπορούν να σηκώσουν τη παγκόσμια κρίση του κεφαλαίου και αργά ή γρήγορα θα πληγούν.

Μια γενική απαξίωση του κεφαλαίου ώστε να αντιστοιχηθεί η πραγματική παραγωγή πλούτου σε πραγματικό και όχι εικονικό ύψος κεφαλαίου είναι η μοναδική λύση για το κεφάλαιο, αν εν τω μεταξύ οι λαοί δεν το έχουν ανατρέψει με όσα δεινά τους επιβάλει. Αυτό όμως κανένα κεφάλαιο δεν το δέχεται και προτιμάει να ριχτεί ο πλανήτης στη καταστροφή και στον πόλεμο παρά το ίδιο να αυτοαπαξιωθεί. Ειρηνικός θάνατος ή υποτίμηση του κεφαλαίου δεν υπάρχει. Το «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων» είναι το πιο προσφιλές αξίωμά του την ώρα του δικού του θανάτου. Δεν μιλάμε για απορροφήσεις και συγχωνεύσεις κεφαλαίων που γίνονται καθημερινά μιλάμε για μαζική καταστροφή!

Οι ιστορίες του μεσοπολέμου είναι διδακτικές για τη πορεία των πραγμάτων. Διδακτικές, όχι ίδιες. Για το πώς θα φτάσουμε στη καταστροφή, το κεφάλαιο έχει μια νομοτελειακή τάση που πάντα υλοποιεί. Το ένα μέτρο φέρνει το άλλο και όλα μαζί τον πόλεμο. Τα σκληρά οικονομικά μέτρα απαιτούν φόρους και εργασιακό μεσαίωνα, ο εργασιακός μεσαίωνας τη κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων τη κατάργηση συνδικαλιστικών, δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων ακόμη και ατομικών κλπ. Μετά, αν το σύστημα επικρατήσει, έρχονται ως επακόλουθο οι ταξικές συγκρούσεις, η εξέγερση, ο φασισμός, οι εμφύλιοι και ταξικοί πόλεμοι, οι κρατικοί πόλεμοι, οι περιφερειακοί πόλεμοι… Η Deutsche Bank, μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου δεν διστάζει να περιγράψει αρκούντως αποκαλυπτικά το τελευταίο κεφάλαιο του καπιταλισμού σε κρίση: « Πολιτική αναταραχή» και «Πόλεμος»!

Όλα είναι στο τραπέζι και παίζονται κάθε μέρα και περισσότερο. Αυτό που σήμερα φαντάζει μακρινό, γιατί μας απορροφά η οικονομία, αύριο θα είναι πολύ κοντινό. Οι κίνδυνοι είναι προφανείς και δεν είναι συνομωσιολογικά σενάρια. Είναι από τα πάγια σενάρια του καπιταλισμού σε κρίση.

Σε όλα αυτά μόνο μια δύναμη μπορεί να βάλει τέλος πριν είναι αργά: Οι Λαοί! Πως όμως; Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.