Η «νέα γνωριμία» στο στρατόπεδο των Ναζί. Μνήμες άγραφες…

 Είχαμε στις Σέρρες έναν κομμουνιστή που τον έλεγαν μπάρμπα Νίκο Φακή. Με δράση από τη δεκαετία του ’20, με κυνηγητά από τη δικτατορία Μεταξά, με δράση στην Εθνική Αντίσταση…

 Μας διηγούνταν στην εξορία την προσωπική του περιπέτεια στα στρατόπεδα των Ναζί.

Τον συνέλαβαν μαζί με τη γυναίκα του οι Βούλγαροι, τον παρέδωσαν στους Γερμανούς, τους στοίβαξαν στο στρατόπεδο θανάτου Μπέργκεν – Μπέλζεν. Εκεί που ήταν και η Άννα Φρανκ που δεν γνώρισε. Πείνα, αρρώστιες, τύφος, βασανιστήρια, κακουχίες μετέτρεψαν τον Φακή σε… φακή 35 κιλών. 

 

 

 Τη μέρα της απελευθέρωσης χαλάρωσαν απότομα τα μέτρα και όλοι αναζητούσαν τα δικά τους πρόσωπα, συγκρατούμενους, και ο μπάρμπα Νίκος την γυναίκα του Άννα. Μα δεν μπορούσαν να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον γιατί όλοι είχαν μεταμορφωθεί σε όμοιοι ζωντανοί – νεκροί, σε ετοιμοθάνατοι κινούμενοι σκελετοί γυμνοί ή με ριγέ ρούχα.

 Έτσι ο μπάρμπα Νίκος για να βρει την Άννα άρχισε να φωνάζει με όποια φωνή του έμενε εναλλάξ: Νίκος Φακής, Άννα Φακή, Νίκος Φακής… ακούγονταν και άλλα ονόματα… τα ίδια και η Άννα φώναζε το όνομα της και το όνομα του Νίκου. Ψάχνοντας ανάμεσα στους ζωντανούς και στα πτώματα που ήταν στρωματσάδα, έφτασαν απέναντι - απέναντι αγνώριστοι με ένα σύρμα να τους χωρίζει. Δεν πίστευαν στα μάτια τους!

-Άννα εσύ;

-Νίκο εσύ;

-Άννα ζας;

-Νίκο ζας;

-Ζάω Νίκο, ζάω!

-Ζάω Άννα, ζάω!

 Βεβαιώθηκαν ότι… ζουν!

 

«Γνωρίστηκαν» και πάλι από την αρχή. Κλάμα, χαρά και αγωνία αν θα ζήσουν τις επόμενες ώρες, αφού γύρω τους έπεφταν νεκροί πριν καταλάβουν ότι απελευθερώνονται (δεν είχαν ιδέα τι γινόταν, γύρω τους ακόμη ήταν Γερμανοί και απόμακρα Άγγλοι). Ένωσαν τα χέρια τους στο σύρμα και βρήκαν ένα άνοιγμα να ενωθούν ξανά.

 Μας έδειχνε με νόημα και τον αριθμό κρατουμένου με τατουάζ χαραγμένο για πάντα στο χέρι του! "Με αυτό θα πεθάνω, σαν να είμαι ακόμη στα χέρια των Ναζί", μας έλεγε μελαγχολικά.

 Δεν ξέχασε ποτέ τις σκηνές αυτές, της μετάβασης από τη ζωή στο θάνατο και από τον θάνατο στη ζωή. Κι όταν ήρθε η ώρα, έτσι θάφτηκε, με τον αριθμό και τις μνήμες.

Ούτε και οι νεώτερες γενιές  θα  ξεχάσουμε. Ενσωματώθηκαν όλα στη συλλογική μνήμη.

 ...πόσο μας θύμιζε το τραγούδι του Μίκη και Ι. Καμπανέλη από το Μαουτχάουζεν «Τι ωραία που είν' η Αγάπη μου..."

 https://www.youtube.com/watch?v=K9oXXboppqk