Πόλεμος. Όταν είναι μια σπίθα απόσταση

Ο καπιταλισμός αναπαράγει συνεχώς τις αντιθέσεις του με αυξημένη οξύτητα και διευρυμένη διάσταση.

Έτσι, δεν είναι καθόλου παράξενο που η αιματηρή ιστορία του επαναλαμβάνεται κάθε φορά με διαφορετικές μορφές και αφορμές. Οι νομοτέλειες του δεν αλλάζουν, ή κυριαρχούν ή ανατρέπονται.

Παρατηρώντας τα μικρά και μεγάλα γεγονότα, των τελευταίων χρόνων, στον κόσμο, βλέπουμε την επανάληψη, σε μείξη, των γεγονότων που προηγήθηκαν των Α΄ & Β’ Παγκοσμίων Πολέμων. Από τη μια συνεχή όξυνση των αντιθέσεων για τις σφαίρες επιρροής και την αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου με κάθε είδους «ειρηνικό» και αιματηρό τρόπο και από την άλλη, παράλληλη ανάπτυξη νέου φασιστικού φαινομένου σε όλο τον κόσμο.

Οι συνθήκες ενός νέου μεγάλου, περιφερειακού ή παγκόσμιου πολέμου ετοιμάζονται ραγδαία. Τα κεφάλαιο με την άγρια εκμετάλλευση που επέβαλαν τα προηγούμενα χρόνια με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, διαφόρων μορφών, συσσώρευσε τόσο πλούτο που δεν έχει «ζωτικό χώρο» να επενδύσει και να κερδίσει. Το αδιέξοδο πολλών οριακών κεφαλαίων είναι πλήρες. Λύση τους είναι η καταστροφή τους ή η επίθεση για να κανιβαλιστούν με τα άλλα κεφάλαια και να τα «φάνε» ή να πεθάνουν… αυτοβούλως! Επειδή δεν σκοπεύουν να πεθάνουν μόνα, προτιμούν να αποθάνουν μετά των αλλοφύλων και όχι μόνο επιλέγει τη σύγκρουση.

Για όσους δεν κατάλαβαν ο νεοφιλελευθερισμός ήταν το άρμα με το οποίο ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και ο φασισμός αναδύθηκαν, και πάλι, σαν "φυσικά φαινόμενα".

Όλοι ξέρουμε ότι σε τέτοιες συγκρούσεις δεν πολεμάνε οι καπιταλιστές και τα παιδιά τους, αλλά οι λαοί που προετοιμάζονται επί χρόνια, όχι μόνο να θεωρούν τον πόλεμο και το αίμα ως «φύση του ανθρώπου» αλλά και τη θυσία των ιδίων, για χάρη των κεφαλαίων της «πατρίδας» τους ως "φυσική"!

Έτσι, οι ιμπεριαλιστές και οι κεφαλαιοκράτες βρίσκουν έδαφος να επιστρατεύσουν, δια των κρατικών οργάνων και αντιπροσώπων τους, άπειρες ψυχές και κορμιά ως «κρέας για τα κανόνια τους».

Και οι αφιονισμένοι χειροκροτούν τα κεφάλαια που τους επιστρατεύουν, βάζοντας την υπογραφή τους για τον μελλοντικό τους θάνατο.

Θυμηθείτε τα παραληρούντα πλήθη Γερμανών και Ιταλών υπέρ των φασιστών ηγετών τους. Ήταν η υπογραφή του θανάτου τους, μαζί με εκατομμύρια ανθρώπων από άλλους λαούς, ως προϋπόθεση, νίκης των "δικών τους" μονοπωλίων!

Φτάσαμε στην ιστορικά αντιιμπεριαλιστική Ελλάδα, να γεμίσουμε και να υμνούμε τις βάσεις του θανάτου, να υπερασπιζόμαστε το ΝΑΤΟ που σχεδιάζει τη σφαγή μας μαζί με τη σφαγή άλλων λαών και να το θεωρούμε καταφύγιο… σωτηρίας της πατρίδας έναντι των «άλλων» που και αυτοί κάνουν ακριβώς το ίδιο…

Προσοχή. Όταν οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις φτάνουν σε τέτοιο σημείο όξυνσης, τότε, παρότι θα περάσουμε από νέες ιμπεριαλιστικές «συμφωνίες ειρήνης» τύπου Συμφωνίας Μονάχου, στην πραγματικότητα, όλοι θα περιμένουν μια σπίθα, μια αφορμή τύπου δολοφονίας του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας (1914) για να ξεκινήσει ο πόλεμος. Αρχικά ίσως μέσω αντιπροσώπων όπως ήδη γίνεται και μετά, δυστυχώς, με όλα τα μέσα.

Η γνωστή επίθεση ντροουνς, από την κατεστραμμένη από τους Σαουδάραβες Υεμένη, είναι μια καλή αφορμή πολέμου αλλά όχι ακόμη αρκετή. Ίσως χρειαστούν μερικά επεισόδια, συνομιλίες λύκων και αθέτηση συμφωνιών, για να υπάρχει επαρκής δικαιολογία διευρυμένου πολέμου.

Η λύση σε αυτούς τους κινδύνους είναι πάντα και μόνο η δύναμη των λαών. Η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Όμως πως θα οργανωθούν οι λαοί όταν βλέπουμε να έχουν συρθεί από την προπαγάνδα σε θεοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και όταν το μόνο οργανωτικό εργαλείο των λαών, το κομμουνιστικό - εργατικό κίνημα βρίσκεται ακόμη σε ήττα, υποχώρηση, διάβρωση και διάλυση;

Οι ιμπεριαλιστές ήξεραν γιατί πανηγύριζαν τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Αυτοί που πανηγύριζαν μαζί τους, ήξεραν ότι αυτό ήταν η υπογραφή τους, στις μελλοντικές σφαγές που θα τους έσυραν οι ιμπεριαλιστές;

Δυστυχώς δεν έχουμε καμία αυτοκριτική και μετάνοια για τέτοιους πανηγυρισμούς από «αριστερούς», ευρωκομμουνιστές, «άντισταλινικούς», «ανανεωτές» του μαρξισμού κλπ, πλην ελαχίστων. Ίσως, μάλιστα, να είναι πιο πολλοί οι συνετοί οπαδοί των αστικών κομμάτων που συνειδητοποίησαν τους κινδύνους από την έλλειψη τους σοσιαλιστικού στρατοπέδου, το οποίο εν όσο υπήρχε, η ειρήνη και τα δικαιώματα των λαών ήταν πολύ πιο ισχυρά.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Οι νομοτέλειες του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο όμως λειτουργούν επαναλαμβανόμενα ίδια. Οι μορφές αλλάζουν και αυταπάτες ας μην έχουμε.

Δεν είμαι μοιρολάτρης και δεν θα πω «ραντεβού στα γουναράδικα». Θα πω ραντεβού στους δρόμους του αγώνα…