Κορέα: Συμφωνία ειρήνης με ανήσυχα ερωτηματικά

Η υπογραφή «Διακήρυξης Ειρήνης» μεταξύ των ηγετών Βόρειας και Νότιας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν και Μουν Τζάε Ιν, υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μια καλοδεχούμενη κίνηση, από τους λαούς του κόσμου, για την ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο χωρών αλλά και της ευρύτερης περιοχής του Ειρηνικού.

Όσο όμως γίνεται φανερό ότι η εξέλιξη αυτή δεν είναι παρά, μια ακόμη κίνηση συμβιβασμού και αναβολής της σύγκρουσης των ασυμβίβαστων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ιδίως της Κίνας, των ΗΠΑ και της Ρωσίας σε μεγάλο βαθμό, που επικεντρώνονται στη χερσόνησο της Κορέας, η ανησυχία για το τι θα επακολουθήσει μεγαλώνει.

Φαινομενικά κανένας δεν βγήκε νικητής από την πολύχρονη κόντρα και κυρίως από την ισχυρή ιμπεριαλιστική πίεση Αμερικανών και Ιαπώνων στη Β. Κορέα. Όταν όμως αυτή η εξέλιξη των σχέσεων των δύο χωρών, έρχεται μετά την αναγγελία συμφωνίας για συνάντηση Ντόναλντ Τραμπ και Κιμ Γιονγκ Ουν οι ανησυχίες πληθαίνουν. Τι έχει προσυμφωνηθεί; Που οδηγείται η Β. Κορέα;

Οι διαδικασίες με τον τρόπο που εξελίσσονται θυμίζουν επανάληψη σεναρίων συναντήσεων Χρουτσόφ – Κένεντυ, Νίξον – Μάο, Ρήγκαν – Κορμπατσώφ…

Όλες εκείνες οι συναντήσεις είχαν έναν ανομολόγητο ηττημένο και αυτός ήταν οι λαοί του κόσμου. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είχε καταφέρει να επιβληθεί, όχι χωρίς την έμμεση ή αντικειμενική συνέργεια των άλλων και οι συναντήσεις αυτές ήταν μια επιβεβαίωση των ανατροπών δια της διπλωματικής οδού. Ύστερα από χρόνια, φάνηκαν τα δραματικά αποτελέσματα.

Σε καμιά δε περίπτωση πάντως, δεν ήταν συναντήσεις ισοτίμων, όπως αυτές των Τσώρτσιλ – Στάλιν – Ρούσβελτ.

Δεν αποκλείεται λοιπόν να έχουμε στην Κορέα μια επανάληψη της ίδιας ιστορίας και δεν θα είναι επανάληψη σαν φάρσα. Και πάλι σαν δράμα θα εξελιχθεί!

Από τη συμφωνία της Κορέας μια μικρή αναφορά είναι αυτή που δείχνει το «κάτι» που κρύβεται βαθύτερα. Αφορά το πρώτο βήμα, και αυτό είναι η συμφωνία να υιοθετήσουν οι δύο πλευρές πρακτικά βήματα για τη σύνδεση και τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων και των οδών στον ανατολικό διάδρομο μεταφορών, όπως και μεταξύ της Σεούλ και της Σινουίτζου» δηλαδή στο βορειοκορεατικό παραποτάμιο λιμάνι στα σύνορα με την Κίνα, όπου λειτουργεί βιομηχανικό κέντρο για την πειραματική εφαρμογή της «οικονομίας της αγοράς»!

Εδώ τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Όλοι βλέπουμε τον πρώτο και κύριο στόχο της ιμπεριαλιστικής πλευράς.

Η ανησυχία, δένει ακόμη περισσότερο με την απόφαση  για σταθερή ενίσχυση των επαφών και ανταλλαγών ανάμεσα στα επιτελεία των δύο πλευρών, σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς, από την Άμυνα μέχρι την Οικονομία.

«Σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς, από την Άμυνα μέχρι την Οικονομία»!

Μεταξύ ισοτίμων κρατών αυτό δεν έχει τίποτα το μεμπτό. Θα μπορέσει όμως η Β. Κορέα να σηκώσει το βάρος μιας ισοτιμίας ή, σε βάθος χρόνου, θα γίνει ένας ακόμη χώρος καπιταλιστικού παράδεισου των πολυεθνικών όπως όλη  η ανατολική Κίνα; Αν λάβουμε την απότομη στροφή πολιτικής, τύπου Μάο Τσε Τουνγκ, χωρίς εξηγήσεις, μάλλον πρέπει να ανησυχούμε. Συνεπώς, η στροφή στον καπιταλισμού «κινεζικού» ή «κορεατικού» τύπου δεν θα είναι και μεγάλη έκπληξη, δυστυχώς. Και ο χαμένος θα είναι ο κορεατικός λαός.

Το ερώτημα επιμένει πεισματικά: Θα έχουμε μια νέα τούμπα μεγάλων διαστάσεων; Θα παίξει ο Κιμ δήθεν το παιχνίδι των ίσων αποστάσεων με Κίνα- Ρωσία – ΗΠΑ, σαν φύλλο συκής για γρήγορη ενσωμάτωση στον χώρο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και στον καπιταλισμό, έστω υπό την σκέπη της ιμπεριαλιστικής Κίνας;

Όλα είναι πιθανά.

Εικασίες θα πει κάποιος. Μακάρι, αλλά όλοι ξέρουμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων.

Ας θυμηθούμε και μια βασική επισήμανση - πολιτική εκτίμηση του 20ου συνεδρίου του ΚΚΕ για το (μεταβατικού τύπου) καθεστώς της Λ.Δ. Κορέας που εντείνει τις ανησυχίες μας:

«Σε βήματα ενίσχυσης των λεγόμενων ελεύθερων οικονομικών ζωνών, της "αγοράς" έχει προχωρήσει και η Βόρεια Κορέα, όπου το Κόμμα Εργατών Κορέας εδώ και αρκετά χρόνια έχει απεμπολήσει το μαρξισμό - λενινισμό, προβάλλει την ιδεαλιστική θεωρία "τσου τσε", μιλάει για "κιμιλσουγκισμό - ιμγιονγκιλισμό", παραβιάζοντας κάθε έννοια σοσιαλιστικής δημοκρατίας, εργατικού - λαϊκού ελέγχου, μέσα σ’ ένα καθεστώς οικογενειοκρατίας.»