Αυτογελοιοποίηση. Η όταν οι αστοί προσπαθούν να απορρίψουν τον μαρξισμό

Η ταξική και η πολιτική εξουσία

Ακούμε το πρωί στο ΣΚΑΪ, κατά τις 07:30, «ελαφρά» κριτική της συνέντευξης της κας Περιστέρας Μπαζιάνα, στην «Εφημερίδα των Συντακτών - Σαββατοκύριακο» που κυκλοφορεί Παρασκευή 5/1/ 2018.

Μετά τα γνωστά μικροπολιτικά και μικρόψυχα, ως εισαγωγή, ώ του θαύματος κατάπληκτοι, καλεσμένοι αναλυτές και οικοδεσπότες, ανακαλύπτουν κάτι «ανεξήγητο» στη συνέντευξη: Πώς γίνεται να λέει η κυρία Μπαζιάνα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία», που έγινε και τίτλος της συνέντευξης; Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιούνται παραπειστικά,  να είναι στην κυβέρνηση και να κρύβεται ότι τάχα δεν έχει την εξουσία για αν δικαιολογεί τα πάντα;

Ο τρόμος μπροστά στον μαρξισμό!

Εδώ αρχίζουν όλες οι βαθυστόχαστες αναλύσεις προκειμένου η φράση να μη πάρει το περιεχόμενο που πραγματικά θα μπορούσε να έχει και το έχουν διατυπώσει μόνο οι μαρξιστές, αλλά πιθανόν από νύξεις της ίδιας της κυρίας αρπαζόμενοι, αρχίζουν οι αναλυτές τις αναλύσεις.

Πρώτος στόχος να καταρρίψουν, να καλύψουν, να διαστρεβλώσουν τον μαρξισμό και τις θέσεις του για την πολιτική και ταξική εξουσία. Ανέλαβε ο κ.Π. Καψής τη διαστρέβλωση, λέγοντας ελαφρά:

-Α, αυτό είναι μια παλαιοκομμουνιστική ιδεοληψία που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, κάτι σαν, δεν αξίζει καν να το συζητάμε, μία είναι η εξουσία και την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ!

Μετά αναλαμβάνει ο έτερος αναλυτής να υπερασπίσει την κα Μπαζιάνα.

-Δεν λέει κάτι παλαιοκομμουνιστικό – αν ήταν δυνατόν να είναι παλαιοκομμουνίστρια η κα του Πρωθυπουργού – είναι μια… πραγματικότητα αυτό που είπε. Άλλο η εξουσία άλλο η κυβέρνηση. Η κα Μπαζιάνα εννοεί ότι έχει μεν  ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση την αλλά την εξουσία την έχουν παλαιοκομματικοί και αντιδραστικοί πυρήνες στο κράτος και στην κοινωνία που έχουν καταλάβει θέσεις κλειδιά και αντιστέκονται στην… προοδευτική διακυβέρνηση και στις μεταρρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ! Αυτοί κατέχουν την εξουσία και παρεμποδίζουν την ανάπτυξη της χώρας!!!!

 

Θαυμάστε διαστρέβλωση για να βγάλουν τη φράση τη κυρίας Μπαζιάνα in (!) και μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, όπου το φως και το σκότος είναι η κυβέρνηση και η «εξουσία» που μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως για το καλό του τόπου!

Στις 08:20 κάνει επιδρομή και ο περίφημος "Μπάμπης" που αποφαίνεται ότι είναι γελοία αριστερή αντίληψη ότι υπάρχουν δύο εξουσίες… Η «δεδηλωμένη» είναι η εξουσία και απλώς η οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης ήρθαν σε σύγκρουση με την πραγματικότητα και προσπαθούν με «ένα παραμύθι» περί εξουσιών να δικαιολογηθούν. Μετά μπερδεύει τα μπούτια του και αυτός.

Η αλήθεια είναι εδώ και επιμένει

Όσες διαστρεβλώσεις και αν κάνουν αστοί, μικροαστοί, αναλυτές, «αριστεροί», αριστερούληδες και δεξιοί, καραδεξιοί, η πραγματικότητα είναι ότι σε όλα τα ταξικά συστήματα, αλλά ακόμη και στον σοσιαλισμό, η ταξική εξουσία είναι σαφώς διακριτή από την πολιτική εξουσία με σχετική αυτοτέλεια της δεύτερης από την πρώτη.

Η πρώτη είναι η βάση, είναι κάτι που δεν αλλάζει, είναι η εξουσία και η δικτατορία της τάξης που επιβάλλεται και αναφέρεται στις παραγωγικές σχέσεις που επικρατούν και σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο που παράγεται και άρα κατέχουν την εξουσία να ορίζουν τους όρους που θα κινηθεί η κάθε κυβέρνηση για να την υπηρετήσει.

Η δεύτερη είναι η πολιτική διαχείριση της ταξικής εξουσίας, ανήκει στο πολιτικό εποικοδόμημα της ταξικής εξουσίας και εργάζεται για την επίτευξη των στόχων της ταξικής εξουσίας. Η πολιτική εξουσία μπορεί να αλλάζει σαν τα πουκάμισα, με όλα τα χρώματα του κόσμου, αρκεί να υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που κυριαρχεί. Η ταξική εξουσία δεν αλλάζει μόνο ανατρέπεται.

 

Ας το δούμε πρακτικά

Για να το πούμε πρακτικά, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάζουν στον καπιταλισμό οι καπιταλιστές παραμένουν στις θέσεις τους, η εκμετάλλευση που κάνουν στην εργατική τάξη συνεχίζεται με διάφορους βαθμούς εκμετάλλευσης και με βάση όλο το νομικό οπλοστάσιο που οι πολιτικές κυβερνήσεις ψηφίζουν, διατηρούν ατάραχο το βασικό πυρήνα της δικτατορίας του κεφαλαίου: την παραγωγή πλούτου την κάνει η εργατική τάξη και την ιδιοκτησία όλης της παραγωγής την έχουν οι καπιταλιστές. Αυτή  η εξουσία δεν αλλάζει με τις αλλαγές της κάθε κυβέρνησης και φυσικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ.

Αν όμως μια κυβέρνηση έχει διάφορες μικροαστικές ιδεοληψίες και  παρ ελπίδα αποτολμήσει να αγγίξει, όχι να ανατρέψει, βασικά ή συγκυριακά ή επιμέρους συμφέροντα της εξουσίας της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, τότε απλώς την καθαιρούν. Το πώς την καθαιρούν δεν έχει σημασία. Όπως καθαίρεσαν «δημοκρατικά» τον Καραμανλή, τον Χριστόφια, τον ΓΑΠ και τον παππού του (την πολιτική του κεφαλαίου υπηρετούσαν όλοι) και τον Τσίπρα που τον αναβάπτισαν με εκλογές αγνώριστο και όπως καθαίρεσαν με πολύ αίμα τον Αλλιέντε, τον Σουκάρνο (Ινδονησία 1965 και 1 εκ. εκτελεσμένους κομμουνιστές!) και τον Μωσαντέκ (Ιράν 1953) μιας και είναι το Ιράν στην επικαιρότητα.

Εκτός αυτού, αλλάζουν οι κυβερνήσεις ανάλογα με το ποιο τμήμα και ομάδα  κεφαλαιοκρατών επικρατεί έναντι των άλλων, στο σκληρό ανταγωνισμό για τα κέρδη και τη ληστεία των λαών. Είναι (στον καπιταλισμό) κάτι σαν εκλεγμένοι ή διορισμένοι Διευθύνοντες Σύμβουλοι από τους ιδιοκτήτες της ΑΕ του καπιταλισμού οι οποίοι, όποτε θέλουν αλλάζουν Διευθύνοντα Σύμβουλο, αλλά ποτέ ο Διευθύνων Σύμβουλος δεν μπορεί να αλλάξει τους ιδιοκτήτες. Αυτή είναι η σχέση ουσίας και φαινομένου,περιεχομένου και μορφής, βάσης και εποικοδομήματος, αναγκαιότητας και τυχαίου.

Σε καμιά περίπτωση ταξική και πολιτική εξουσία δεν ταυτίζονται. Η πρώτη είναι το καθεστώς, το σύστημα, η δύναμη, η δικτατορία της τάξης και η δεύτερη είναι η διαχείριση αυτής της εξουσίας αστικοδημοκρατική, δικτατορική, ενδιάμεση... και στον σοσιαλισμό μπορούμε να έχουμε, και είχαμε, διάφορες διαβαθμίσεις της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και στην ιστορία απομένει να αποτιμήσει επακριβώς αυτές τις μορφές, πέρα από τις σημερινές απόψεις που διατυπώνουμε.

Για να μην έχουμε θολό τοπίο και στον σοσιαλισμό την ταξική εξουσία έχει η εργατική τάξη (που είναι και ιδιοκτήτρια των μέσων παραγωγής και  του πλούτο που παράγει) και την πολιτική εξουσία την έχουν οι πολιτικοί (και κοινωνικοί) φορείς της εργατικής τάξης και του λαού.

Ενοποιούνται αυτές οι εξουσίες μέσα από την ταξική λειτουργία του κράτους και της πολιτικής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζονται. Διατηρούν την σχετική αυτοτέλειά τους. Έτσι μπορούν να αλλάζουν οι κυβερνήσεις, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η εργατική τάξη από την εξουσία και να αλλάζει η τάξη με κάθε κυβέρνηση. Η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα παραμένει στην εργατική τάξη όπως και η ιδιοκτησία του πλούτου που παράγουν. Λεπτομέρειας και συμφωνίες και διαφωνίες για το πώς αυτά υλοποιούνται ή υλοποιήθηκαν στον σοσιαλισμό που είδαμε είναι θέμα εσωτερικό του σοσιαλισμού και δεν σχετίζεται με την αμφισβήτηση της θέσης περί σχέσεων ταξικής και πολιτικής εξουσίας.

Όταν στις σοσιαλιστικές χώρες η αναγεννημένη αστική τάξη ανέτρεψε τον σοσιαλισμό, επέβαλε και τη δική της πολιτική διακυβέρνηση. Αν αυτό έγινε με εκλογές ή με τα τανκς του Γέλτσιν δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει μόνο ότι έγινε και δεν μπορούσε να μη γίνει.

Μεταβατικές κυβερνήσεις από το ένα σύστημα στο άλλο (μη αιματηρή ανατροπή) πατώντας και στις δύο εξουσίες (δυαδική εξουσία), μέχρι να λήξει το «ποιος (θα φάει) ποιόν», δεν αναιρούν την πραγματικότητα αφού θα καταλήξουν να υπηρετήσουν μία εξουσία, πιθανόν με πολλές αλλαγές προσώπων.