Η πραγματική εξουσία στις ΗΠΑ ασκείται από το 0,001% του πληθυσμού!

Η σχέση ταξικής και πολιτικής εξουσίας

Οι κομμουνιστές από την εποχή του Μαρξ και του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, αλλά κυρίως από την Παρισινή Κομμούνα, γνώριζαν πολύ καλά τη διάκριση ταξικής και πολιτικής εξουσίας. Για το λόγο αυτό καθόρισαν, μαζί με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, και την ανατροπή της ταξικής εξουσίας της αστικής τάξης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την κατάργηση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων και την αντικατάστασή τους με τις μεταβατικές «σοσιαλιστικές παραγωγικές σχέσεις» στην περίοδο μετάβασης προς τον κομμουνισμό. Για να το πούμε πιο καθαρά την αντικατάσταση της ταξικής εξουσίας της αστικής τάξης (των κεφαλαιοκρατών ή αλλιώς της δικτατορίας του κεφαλαίου) από την ταξική εξουσία της εργατικής τάξης (δικτατορίας του προλεταριάτου).

Η είδηση λέει δια στόματος του πρώην προσωπάρχη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, ότι η πραγματική εξουσία στις ΗΠΑ ασκείται από το 0,001% του πληθυσμού ή αλλιώς από 400 ανθρώπους! Αν σκεφτεί τώρα κανείς ότι οι ΗΠΑ καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό την πορεία των εξελίξεων σε όλο τον πλανήτη, τότε μπορούμε ευκόλως να συμπεράνουμε ότι αυτοί οι 400 άνθρωποι με την προσθήκη και κάποιων ομογάλακτων από ΕΕ, καθορίζουν το σύνολο των παγκόσμιων εξελίξεως, ασκώντας τη δικτατορία του κεφαλαίου σε όλη την υφήλιο.

Η διαπίστωση αυτή κάνει το έργο των πρωτοπόρων μαχητών της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλισμού πολύ δύσκολο. Ωστόσο αντικειμενικά σπρώχνει σε όξυνση της ταξικής πάλης αφού όλο και περισσότερο η διατήρηση αυτής της εξουσίας απαιτεί πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα διασφάλισης και της ταξικής και της πολιτικής εξουσίας.

Η ένταση της εκμετάλλευσης, η υπερσυσσώρευση του πλούτου από τη μια και της φτώχειας από την άλλη, η αδυναμία διασφάλισης κερδών ικανών να κρατήσουν σε βιωσιμότητα όλα τα κεφάλαια και η αφαίρεση εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων από τον λαό οδηγούν αντικειμενικά σε απομόνωση την εξουσία του κεφαλαίου όσα μέσα και αν διαθέτει για να την ενισχύει.

Είναι εντελώς φυσικό μια εξουσία με τόσο μικρή κοινωνική βάση να στηρίζεται στο τέλος μόνο στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τη βία ταξικών και κρατικών πολέμων. Μέσα στο χρόνο σταδιακά όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις  του λαού οι οποίες επιβλήθηκαν με αγώνες και αίμα αιώνων αντικαθίστανται με βίαιες και αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης που συγχωνεύουν την πολιτική εξουσία στην ταξική εξουσία.

Αυτή η πορεία όμως που επιβάλλουν οι κεφαλαιοκράτες στην πραγματικότητα κλέβει από το μέλλον του συστήματος για να επιβιώσει σήμερα, άρα με ιστορικούς όρους φέρνει πιο κοντά την ανατροπή του. Για να γίνει αυτό κατανοητό πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κεφάλαιο στη σύγχρονη μορφή του για να λειτουργήσει αποδοτικά πρέπει να δέχεται την απόκτηση εργασιακών δικαιωμάτων ως προϋπόθεση απόκτησης παραγωγικών ικανοτήτων από την εργατική τάξη. Χωρίς αυτές είναι αδύνατη η κερδοφόρα λειτουργία των σύγχρονων μέσων παραγωγής και η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. 

 

 

Στην ουσία το κεφάλαιο βρίσκεται στο παρακάτω αδιέξοδο: αν δεν αφαιρέσει δικαιώματα από την εργατική τάξη τώρα, δεν μπορεί να αποσπάσει κέρδη και να επιβιώσει και αν δώσει δικαιώματα (πάντα κάτω από την πάλη των εργαζομένων) υπονομεύει την ύπαρξή του. Στην πρώτη περίπτωση σημαίνει βίαιες πολιτικές που οξύνουν την ταξική αντιπαράθεση και πάλη με ανυπολόγιστες συνέπειες και άδηλο μέλλον και στη δεύτερη σημαίνει ότι σταδιακά μετατρέπει την εργατική τάξη σε «συνεταίρο», όπως ισχυρίζονται οι αστοί, όταν πρόκειται να δώσουν ένα εργατικό δικαίωμα κάτω από την ταξική πάλη αλλά στην πραγματικότητα σε ικανότερο διεκδικητή της δικής της εξουσία μέσα από την πάλη της. Και στις δύο περιπτώσεις όμως το κεφάλαιο έχει ημερομηνία λήξης.

 

Και μια που έχουμε εκλογές, η είδηση μας αποκαλύπτει την πλήρη απαξίωση των δήθεν δημοκρατικών εκλογών στις καπιταλιστικές χώρες, δια μέσω των οποίων οι πολίτες δήθεν εκλέγουν αυτούς που θα κυβερνήσουν τη χώρα. Στην πραγματικότητα εκλέγουν αυτούς που θα διαχειριστούν την ταξική δικτατορία του κεφαλαίου με τούτους ή τους άλλους όρους που τους ονομάζουν «πρόγραμμα, ιδεολογία, πολιτική θέση» κλπ.

 

Η είδηση από το in.gr:

«Την πολιτική των ΗΠΑ καθορίζουν 400 άνθρωποι, λέει πρώην στέλεχος του ΥΠΕΞ

Η πολιτική των ΗΠΑ καθορίζεται περίπου από 400 ανθρώπους, ο συνολικός πλούτος των οποίων ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια δολάρια, καθώς αυτοί ελέγχουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της κυβέρνησης από το παρασκήνιο, υποστήριξε ο Λόρενς Γουίλκερσον, πρώην προσωπάρχης του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον λετονικό ραδιοσταθμό Radio Baltkom.

Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια περίπου του 0,001% του πληθυσμού των ΗΠΑ, πρόσθεσε ο Γουίλκερσον και σημείωσε ότι πρόκειται για μια μεγάλη ανισότητα που διαιωνίζεται.

Στην ίδια συνέντευξη ο πρώην αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επέκρινε την αμερικανική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή, χαρακτηρίζοντας τα αποτελέσματά της καταστροφικά. Ειδικά η εισβολή στο Ιράκ το 2003 ανέτρεψε την ισορροπία δυνάμεων που διατηρείτο στον Κόλπο επί 50 χρόνια, επισήμανε ο Γουίλκερσον, προσωπάρχης του Πάουελ από το 2002 ως το 2005».