Η ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ Η ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ

Ξαγρύπνησα λόγω υπερέντασης σήμερα, 20/2/2015.

Και πώς να μη ξαγρυπνήσεις όταν από τις 12:00  τα μεσάνυχτα μέχρι τις 2:30 το πρωί παρακολουθείς  ντοκιμαντέρ στο κανάλι της Βουλής για την Μακρόνησο;

 Πώς να ησυχάσεις όταν στα αυτιά σου ηχούν κραυγές,  φωνές και διηγήσεις εκατοντάδων Μακρονησιωτών από τα ανείπωτα βασανίστρια που υπέστησαν και η ιστορία τα έθαψε;

 Πώς να ησυχάσεις όταν θυμάσαι ακόμη τα λόγια του «τρελού» Μακρονησιώτη στο ψυχιατρείο - κολαστήριο της Λέρου να λέει στους πολιτικούς κρατούμενους που αντάμωσαν αναπάντεχα: «Αχ σύντροφοι, σύντροφοι, εσείς κάποια μέρα θα βγείτε αλλά εμείς ποτέ, ποτέ ,ποτέ σύντροφοι. Μας τρέλαναν με τα βασανίστρια και μας καταδίκασαν για πάντα»! 

Πώς να ξεχάσεις τον βασανισμένο που του έβγαλαν το ένα του μάτι και δήλωσε με «χαρά» ότι «τώρα είδε το φως του»; 

Πώς να ησυχάσεις όταν επί ώρα ακούς απέναντι από κρατούμενους το τέρας Σκαλούμπακα να σου λέει πως «προστάτευε τους κομμουνιστάς από τον κομμουνισμό», πως έκανε το «πατριωτικό καθήκον» του, πως οι εκατοντάδες που σκότωσαν, τον Φλεβάρη του 1948, με εντολή του και κοκκίνισε η θάλασσα, είναι αποκυήματα της φαντασίας των κομμουνιστών και δεν ήταν πάνω από 20, πως αυτοί έκαναν επίθεση στα πολυβόλα και τα αυτόματα των στρατιωτών και οι δικοί του απλώς υπεράσπισαν τη Μακρόνησο από την κομμουνιστική συνομωσία, εξέγερση και στάση, πως ποτές δεν έδειρε κανέναν, ποτέ δεν βασάνιζαν εκεί, πως «δεν έπεσε στην αντίληψη του βασανισμός», πως εκεί ήταν εθνική κολυμβήθρα ανάνηψης που με χαρά οι κομμουνισταί έμπαιναν με δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης μετά βδελυγμίας και αποτροπιασμού του εαμοσαλβοκομμουνισμού, πως όλοι οι κρατούμενοι έτρεχαν να τον σηκώσουν στα χέρια και του ζητούσαν επιμόνως όπλα να πολεμήσουν τον κομμουνισμόν, πως στη Μακρόνησο ήταν όλοι μια ωραία στρατιωτική οικογένεια με μόνους απομονωμένους (όπως πάντα) τους αμετανόητους κομμουνιστάς που απεργάζονταν σχέδια συνομωσίας στη Μακρόνησο που όμως αυτός με την εξυπνάδα και ικανότητα του μαζί με τους μετανοημένους, που, ε καμιά φορά ξέφευγαν και αμύνονταν με ρόπαλα κατά των κομμουνιστών, κατέστειλε και έσωσε το Έθνος…. 

 

Πώς να ξεχάσεις το αίμα των βασανιστηρίων που έτρεχε από τα χέρι του Μπαϊρακτάρη;

Πώς να ξεχάσεις τον μετέπειτα γνωστό μητροπολίτη Παπα-Πρεβέζης που υμνούσε ως θεϊκή εντολή τα βασανιστήρια;

Πώς να ξεχάσεις τη χαράδρα των βασανισμών ,των λυγμών και των οιμωγών;

Πώς να ξεχάσεις τον «παράφρονα» Ιωαννίδη με τα σεξουαλικά βασανιστήρια;

Πώς να ξεχάσεις τι έκαναν στους ανήλικους κρατουμένους μέσα στις σκηνές των βιασμών;

Πώς να ξεχάσεις ότι στον ίδιο τόπο βασανιστηρίων μετέφεραν και γυναίκες για να τις βασανίσουν και να τις «σπάσουν» αλλά ευτυχώς πήραν την περήφανη άρνησή τους ό,τι και αν σήμαινε αυτό.

Πώς να μη εξεγερθείς ακούγοντας τον Υπουργό Παιδείας του 1948 καθηγητή κ. Δ. Τσάτσο μετέπειτα πρόεδρο της Δημοκρατίας να μιλάει να νέο Παρθενώνα εθνικής ανάνηψης καταγγέλλοντας τα «ψεύδη του διεθνούς κομμουνισμού» περί βασανιστηρίων…. Καθηγητής στο ψέμα ο κύριος!

Πώς να ησυχάσεις όταν βλέπεις κάθε άρχοντα και πολιτικό της αστικής τάξης να είναι πλήρως ευθυγραμμισμένος στον αντικομουνισμό και στα βασανιστήρια χωρίς καμία ντροπή και ψευδόμενος ασυστόλως, υπηρετώντας το σύστημα και τους ξένους ιμπεριαλιστές; 

 Ένας από τους διαδόχους του Σκαλούμπακα σε μια απολογητική επιστολή του, πολλά χρόνια μετά, αποκάλυψε, εκ των έσω, το όργιο απάνθρωπων βασανιστηρίων και φρικτών καταστάσεων, ζητώντας συγνώμη από τα θύματα και συγχώρεση από τον Θεό για ό,τι έκανε πριν παραδώσει την ψυχή του. Ποιος και γιατί να του συγχωρήσει;

 

Με ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ δεν είναι δυνατόν να ησυχάσεις. Και καλύτερα να μην ησυχάσουμε ποτέ.