Το κεφάλαιο ανασταίνει τον νεκροθάφτη του!

.

Ο Μαρξ στηριζόμενος στου νόμους της κοινωνικής εξέλιξης και στις νομοτέλειες της διαδοχής των κοινωνικοοικονομικών συστημάτων, ονόμασε την Εργατική Τάξη «νεκροθάφτη του καπιταλισμού» γιατί είναι η μόνη τάξη που μπορεί να τον ανατρέψει και η μόνη που μπορεί να θέσει στη θέση του καπιταλισμού το δικό της σύστημα, το κομμουνιστικό μέσα στο οποίο συμπεριελάμβανε και τη πρώτη μεταβατική φάση του, τον σοσιαλισμό.

Όταν ανατρέπονταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός πολλοί ήταν εκείνοι, ακόμη και αριστεροί, που έψαλαν τον επικήδειο, όχι του κεφαλαίου αλλά της Εργατικής Τάξης ως νεκροθάφτη του. Προφανώς δεν είχαν κάνει τον κόπο να διαβάσουν Μαρξ και όπως μπήκαν αυθαίρετα έτσι μίλησαν αυθαίρετα.


Φυσικά η ζωή δεν καταλαβαίνει από θεωρίες που έρχονται σε αντίθεση με τις νομοτέλειες εξέλιξής της. Έτσι, ενώ όλοι είχαν θάψει τον νεκροθάφτη του καπιταλισμού δεν είχαν διαβάσει καθόλου εκείνη τη «παράγραφο» του Μαρξ που έλεγε ότι τον νεκροθάφτη δεν τον κατασκευάζει κανένας αριστερός ή κομμουνιστής αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός με την σκληρή εκμετάλλευση, την απαλλοτρίωση του προϊόντος της εργασίας των εργαζομένων και φυσικά με τις φοβερές κρίσεις του που ρίχνει τις μάζες του λαού σε απελπισία από την οποία μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή του συστήματος και η εγκαθίδρυση ενός άλλου που θα είναι δικό τους, κατάδικό τους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. ..


Μέσα στη παραζάλη τη νίκης, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, άρχισαν να παίρνουν συνεχώς μέτρα κατάργησης δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, νομίζοντας ότι ο νεκροθάφτης είναι πια πεθαμένος! Υπερσυσσώρευαν κεφάλαιο νομίζοντας ότι όσο το μεγαλώνουν τόσο θα αφαιμάξουν χωρίς τελειωμό την πραγματική παραγωγή που η εργατική τάξη παράγει. Στο τέλος έχασαν το λογαριασμό.


Έτσι όπως κοιμούνταν τον ύπνο του νικητή, οι καπιταλιστές ξύπνησαν απότομα στη κρίση του συστήματος την οποία δεν είχαν κααλάβει ότι προκάλεσε το αιμοαταγές κεφάλαιό τους.

Άρχισαν πανικόβλητοι να παίρνουν νέα μέτρα κατά των εργαζομένων για να βγουν απο τη κρίση χωρίς ζημία. Όμως είχαν εξαντλήσει όλα τα περιθώρια αφαίμαξης από τα προηγούμενα, ώστε τα νέα μέτρα μπορεί μεν να καταβύθιζαν την εργατική τάξη στην απόγνωση αλλά καμιά πραγματική ανάσα δεν έφεραν στο σύστημα. Η κρίση βάθαινε, το κεφάλαιο δεν είχε από που να αντλήσει πλούτο για να υπάρχει και έτσι η θηλιά που τόσο επιμελώς ετοιμάστηκε για την εργατική τάξη άρχισε να περνάει στο λαιμό του κεφαλαίου.


Τα σκληρά μέτρα όχι μόνο επιδεινώνουν τη κατάσταση αλλά ταυτόχρονα ξυπνάνε το θηρίο που λέγεται εργατική τάξη. Κάθε μέτρο που παίρνουν στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στην Ισπανία κλπ, ανασταίνει ξανά τον νεκροθάφτη του συστήματος. Κανένας εργαζόμενος δεν θα δεχτεί να σφαχτεί για ν΄ αγιάσει το κεφάλαιο.


Ο νεκροθάφτης ανασταίνεται από το κεφάλαιο το ίδιο.

Έκανα αυτές τις απλές σκέψεις απ αφορμή ένα τηλεφώνημα φίλης άνεργης, η οποία δεν ήταν αριστερή, δεν απείργησε ποτέ, δεν βγήκε στη διαδήλωση ποτέ, δεν αμφισβήτησε το σύστημα ποτέ, αλλά μόλις άκουσε στη τηλεόραση, της οποία τις ειδήσεις δεν είχε και σε πολύ εκτίμηση, ότι σχεδιάζεται η κατάργηση των δικαιωμάτων των συλλογικών συμβάσεων και η αντικατάσταση με τις ατομικές συμβάσεις όπου ο εργοδότης θα βάζει ο,τι μισθό γουστάρει, μου είπε οργισμένη: «Αν το κάνουν και αυτό θα γίνει χαμός, θα βγω κι εγώ στους δρόμους, δεν θα τους αφήσουμε, θα γίνει επανάσταση!!!»

Αυτό ήταν! Κατάλαβα ότι ο καπιταλισμός με τη κρίση του ανασταίνει τον νεκροθάφτη του ακόμη και όταν η Αριστερά έχει «μπατάρει» και θα του έρθει από κει που δεν το περιμένει. Αρκεί βέβαια η Αριστερά να μη συνεχίσει να είναι ελλειμματική στη κρίσιμη στιγμή, δηλαδή τώρα…


Έτσι θα μάθουν ξανά οι αστοί «πως δενότανε το ατσάλι» από την εργατική τάξη.