Πλουραλισμός και Αριστερά

.

Ένα σχόλιο στην ανάρτηση της Cynical -  http://e-cynical.blogspot.com/) “Η Δυσκολία του να είσαι Αριστερός”



Σκέφτομαι πόσο σοβαρά και πόσο αστεία είναι όλα τα περί άπειρων τάσεων, ομάδων και συνιστωσών στον ΣΥΡΙΖΑ, στον ΣΥΝ, στην Αριστερά. Ακόμη και πως αντιμετωπίζονται. Άλλοι αντιμετωπίζουν τη πολυποικιλία της Αριστεράς σαν πολυδιάσπαση, σαν κατάρα και αρνητική εξέλιξη και άλλοι σαν την πραγματική φύση ενός ζωντανού οργανισμού που παράγει άπειρες ιδέες και πράξεις για την υλοποίηση ενός και του αυτού σκοπού. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια παράγονται ενότητες, μέτωπα, ομογενοποιήσεις, διαφοροποιήσεις και διασπάσεις σε συνεχή βάση.



Η ενότητα και πάλη των αντιθέτων στο εσωτερικό της Αριστεράς για τον ίδιο σκοπό είναι πάντα, γι αυτή, η μήτρα της παραγωγής νέων ιδεών και νέων δυνάμεων αλλά και διασπάσεων. Το μόνο ζήτημα είναι ο κοινός παρονομαστής που ενοποιεί τους διαφορετικούς αριθμητές. Υπάρχουν και εδώ «κόκκινες» γραμμές. Δεν μπορούμε να επιτυγχάνουμε ενότητα ο ένας για να θεραπεύει τον καπιταλισμό και ο άλλος για να τον ανατρέψει. Αυτές οι δυνάμεις θα μπορούσαν να έχουν κάποια ενότητας τακτικής σε τρέχοντας θέματα πολιτικής αλλά όχι στρατηγικής. Κάπως έτσι συνυπήρχαν και συνυπάρχουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ. Τίποτα το παράξενο. Αυτό θα συνεχίσει ιστορικά να επανεμφανίζεται σε όλη την Αριστερά εν όσο οι δυο βασικές τάξεις, η αστική και η εργατική, συγκρούονται στο ταξικό και πολιτικό πεδίο προσπαθώντας να κυριαρχήσουν. Καρπός των πιέσεων αυτών είναι και τα τεκταινόμενα στον ΣΥΝ. Δεν μπορεί, θα υπάρχουν συνεχώς απώλειες για την Αριστερά. Μέχρι…



Έγραψα πριν λίγε μέρες ότι «Η Αριστερά ως πολιτικό υποκείμενο της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού ποτέ δεν ήταν ενιαία και μονολιθική, άσχετα αν έτσι φάνταζε σε κάποιες ιστορικές φάσεις. Ούτε είναι ανάγκη να είναι μονολιθική και ενιαία και χωρίς πολλές και διαφορετικές ιδέες στο εσωτερικό της για το πώς θα επιτελέσει το σκοπό της εργατικής τάξης. Όμως μπορεί να επιτυγχάνει κατά καιρούς ενότητα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που απαιτεί η κάθε ιστορική στιγμή. Ομοίως μπορεί να επιτυγχάνει ενότητα έναντι του κοινού αντιπάλου, του καπιταλισμού, και είναι όνειδος το ότι στις γραμμές της έχουν εμφιλοχωρήσει απόψεις που θέλουν να μπλοκάρουν την ενότητα σε μια τέτοια βάση, πίσω από μεγάλα λόγια για καθαρή (υπερταξική) δημοκρατία κλπ, κλπ».


Εννοείται βέβαια ότι αυτός ο πλουραλισμός της Αριστεράς δεν έχει καμιά σχέση με τον αστικό αταξικό πλουραλισμό που θέλει την αγαστή συνύπαρξη αλληλοαποκλειομένων πολιτικών και ιδεολογιών σαν γιορταστική και αδάπανη παρέλαση ιδεών που αφήνουν άθικτη (προπαντός) την μία και μόνη, γι αυτούς, εξουσία του κεφαλαίου. Ο Αριστερός πλουραλισμός υπάρχει μόνο στη βάση της ποικιλίας ιδεών για την ανατροπή του κεφαλαίου. Έτσι για να το ξεκαθαρίζουμε.

Για τις τάσεις, απόψεις, σκέψεις, «φράξιες» κλπ στο ΚΚΕ δεν θα πω τίποτα. Μόνο ότι πολλοί κοιμούνται ύπνο βαθύ αν νομίζουν ότι εκεί έχουν σταματήσει οι ίδιες διεργασίες που διέπουν όλη την Αριστερά. Απλά δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο ως βορά για τους αντιπάλους του. Όχι όμως ότι δεν γίνεται της… Το ΚΚΕ δεν είναι εκτός διεργασιών.


Τέλος το θέμα της πολυμορφίας στην Αριστερά έχει και μεγάλες φιλοσοφικές διασυνδέσεις που δεν φαίνονται. Μιλάμε για τις σχέσεις αναγκαιότητας και τυχαίου, μορφής και περιεχομένου, ουσίας και φαινόμενου και απόλυτης και σχετικής αλήθειας. Δεν είναι ώρα για τέτοιες αναλύσεις αλλά όποιος αριστερός παραβλέπει αυτές τις βασικές φιλοσοφικές κατηγορίες θα θεωρεί πάντα όνειδος τη διαφορετικότητα και τον πλουραλισμό στην Αριστερά. Όμως όνειδος είναι μόνο η έλλειψη παραδοχής του κοινού παρονομαστή που συνδέει και ομογενοποιεί τους διαφορετικούς αριθμητές και όχι οι διαφορετικοί αριθμητές στην Αριστερά.


Τέλος, ο χιουμοριστικός τίτλος «Η Δυσκολία του να είσαι Αριστερός» παραπέμπει άθελα στη σοβαρή του πλευρά. Όλοι γνωρίζουν πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να είσαι Αριστερός. Όχι γιατί δεν μπορείς να διαλέξεις μεταξύ πολλών φορέων της αλλά γιατί προϋποθέτει την ανάληψη μιας βαριάς ιστορίας και ενός βαριού καθήκοντος: Να αλλάξεις τον κόσμο με μεγάλες θυσίες προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές. Πιστέψτε με, το κόστος και τα βάσανα είναι ανείπωτα. Δεν είναι εκδρομή η Αριστερά. Είναι ο δρόμος μιας κόλασης με μόνο αντάλλαγμα το όνειρο ενός επίγειου παράδεισου. Εκατομμύρια είδαν μόνο τη κόλαση. Τον παράδεισο είδαν μόνο όσοι στο τέλος της ζωής τους κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει κανένας παράδεισος και αυτός είναι ακριβώς η σπουδαία πορεία μιας ζωής που θυσίασαν για το καλό του λαού….