Γιατί όχι ανασχηματισμός, εκλογές, και μεικτή κυβέρνηση;

.

Η πρώτη αντιλαϊκή μάχη δόθηκε με «επιτυχία» από τη κυβέρνηση! Το σχέδιο να οδηγηθεί η χώρα στο ΔΝΤ και με πρόσχημα αυτό να καρατομηθούν δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα, σε χρόνο ρεκόρ, πέτυχε!!!

Σήμερα η εργατική τάξη αλλά και οι συνταξιούχοι, οι αγρότες και τα μεσαία στρώματα έχουν χάσει σχεδόν όλες τις βασικές κατακτήσεις και δικαιώματά τους. Ένα νέο τοπίο κοινωνίας ανοίγεται μπροστά τους. Ένα τοπίο το οποίο ακόμη δεν είδαν τις πραγματικές του διαστάσεις, δεν ένοιωσαν πως είναι και δεν κατάλαβαν καλά το μέγεθος της πανωλεθρίας που υπέστησαν τα δικαιώματά τους και αυτοί σαν άτομα, σαν τάξεις και σαν στρώματα.


Η ιστορία έχει να επιδείξει πολλές παρόμοιες αντιλαϊκές επελάσεις της άρχουσας τάξης όταν η κρίση άγγιζε το σύστημα που τη γέννησε και όταν οι συσχετισμοί των ταξικών και πολιτικών δυνάμεων της το επέτρεπαν.


Η πρώτη δεκαετία του 21ου αι. ήταν ιδανική ακριβώς για μια τέτοια επέλαση. Η εργατική τάξη τσακισμένη από την ήττα των προοδευτικών δυνάμεων στις οποίες εναπέθετε το μέλλον της για να απελευθερωθεί από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, βρισκόταν σε διαρκή υποχώρηση σε παγκόσμια κλίμακα. Καμιά πολιτική, συνδικαλιστική και ταξική ανασυγκρότηση. Πλήρη διάλυση και απογοήτευση. Αυτό ήταν και η αιτία για την άρχουσα τάξη να ανατρέψει πλήρως ένα πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο δικαιωμάτων που αντανακλούσε παλιότερους συσχετισμού δυνάμεων κεφαλαίου - εργασίας. Τώρα πια τα πράγματα άλλαξαν σε βάρος της εργατικής τάξης. Ήταν λογικό να θελήσει να της πάρει όλα όσα μπορούσε. Ακόμη και το μέλλον της, ακόμη και το παρόν της.

Αυτό έγινε και στην Ελλάδα. Μια τεράστια επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης και του λαού.


Τώρα το νέο θεσμικό τοπίο προοιωνίζει ακόμη χειρότερες εξελίξεις. Αν η εργατική τάξη και ο λαός (και οι λαοί) δεν ξεσηκωθούν, η διαδικασία αφαίρεσης των εναπομεινάντων υπολειμμάτων δικαιωμάτων θα συνεχίζεται αενάως ενώ θα επιβάλλονται και νέα πρωτόγνωρα δεσμά.


Θα συνεχίζεται όμως; Η εργατική τάξη θα είναι πάντα θεατής και θα σύρεται πάντα να ρίχνει τουφεκιές στον αέρα για χάρη ξεπουλημένων ηγεσιών που έχουν εγκατασταθεί ως πράκτορες της αστικής τάξης στα σπλάχνα του συνδικαλιστικού της κινήματος; Και θα ανέχεται οι πολιτικοί φορείς της να ζουν ακόμη με τα περασμένα;


Υπάρχει το σημείο μηδέν για όλα. Είναι μάλλον το σημείο που, από τη μια η άρχουσα τάξη υπερβαίνει τις δυνάμεις της και πετυχαίνει σχεδόν αδάπανα θριαμβευτικές αλλά πύρρειες νίκες μη αναλογιζόμενη τις συνέπειες για αυτήν και από την άλλη η «παλιά» εργατική τάξη που δεν μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά αλλά θα μπορέσει η νέα που ακόμη δεν δίνει το παρόν! Λανθάνουσα ανισορροπία! Έτσι, μη υπάρχοντος ποτέ κενό πολιτικής, το κεφάλαιο νομίζει ότι κυριαρχεί ακόπως και αδαπάνως. Όμως η εργατική τάξη συνολικά δεν μπορεί να πάει παρακάτω σε αυτό το σημείο ενεργοποιείται "απροσδόκητα" επαναστατικά για την άρχουσα τάξη!

Ωστόσο μέχρι να φανεί η νέα αντίσταση της εργατικής τάξης, η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να συγκρατήσει τις δυνάμεις της και να αρνηθεί τις πύρρειες νίκες. Μόνο οι αντίπαλοι της, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, μπορούν να τη σταματήσουν. Στο σημείο μηδέν όμως οι αντίπαλοί της είναι ακόμη ανίκανοι και έτσι η άρχουσα τάξη διαβαίνει το Ρουβίκωνα χωρίς να το καταλάβει. Η λανθάνουσα ανισορροπία θα παγιδεύσει τελικά την ίδια την αστική τάξη και το κεφάλαιο οδηγώντας σε υπέρβαση των πραγματικών συσχετισμών δυνάμεων.


Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα; Μάλλον στο σημείο μηδέν. Οι από κάτω δεν μπορούν ακόμη και οι από πάνω αυταπατώνται ότι έτσι θα είναι πάντα γι αυτούς και για τους από κάτω! Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση του σημείου: Οι απο πάνω δεν μπορούν να πάνε παραπέρα και οι απο κάτω δεν ανέχονται να τους πάνε παραπέρα. Η στιγμιαία "κρίσιμη στασιμότητα" λυνεται μόνο με την αντιστροφή της κατάστασης υπέρ της εργατικης τάξης που τώρα αρχίζει να γράφει αυτή την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης. Τότε αλοίμονο για το κεφάλαιο.


Όπως φαίνεται όμως κάποιοι φύλακες έχουν γνώση και ξέρουν ότι οι μέρες της απόλυτης κυριαρχίας του κεφαλαίου αρχίζουν να τελειώνουν. Τις τελείωσε η ίδια η άρχουσα τάξη με την επίθεση που έκανε υπερβαίνοντας τις δυνάμεις της, νομίζοντας πως η ηττημένη εργατική τάξη που επί 20 χρόνια υποχωρεί, θα υποχωρεί πάντα.


Έτσι αρχίζουν να σχεδιάζουν την απαλλαγή από μια πολιτική διαχείριση (κυβερνητικό σχήμα) που έκανε τη «βρώμικη δουλειά» αλλά δεν σημαίνει ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί και τις συνέπειες που θα δημιουργηθούν. Συνέπειες στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ταξικό πεδίο συγκρούσεων που σταδιακά θα παράγουν ένα νέο τοπίο.


Αν πιστεύει το κεφάλαιο ότι το νέο τοπίο δεν θα γεννήσει και νέες αντιθέσεις, εντελώς διαφορετικές από την εποχή των "παχιών αγελάδων" του συστήματος, πλανάται πλάνην οικτρά. Οι αντιθέσεις θα έρθουν και αν δεν έχουμε απότομες κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις τον Σεπτέμβριο, θα έχουμε την εκκίνηση με αύξουσα ένταση μιας νέας ταξικής και κοινωνικοπολιτικής σύγκρουσης με διαχρονικό χαρακτήρα, χωρίς όρια και χωρίς δυνατότητα να συγκρατηθεί και να ελεγχθεί από κανένα.

Οι Παναγόπουλοι μαζί με όλο το συνδικαλιστικο-πελατειακό σύστημα θα εκπαραθυρωθούν όχι απλά από τις θέσεις τους σε συνδικαλιστικά όργανα, αυτό δεν θα έχει και μεγάλη σημασία, αλλά από το νέο μαχητικό, μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα. Θα είναι άγνωστοι σε αυτό, ξένο σώμα,  υπόλειμμα μιας ξεπερασμένης εποχής. Η απαξίωσή τους στις νέες συνθήκες έφτασε στο ακρότατο σημείο ανοχής.

Το ίδιο θα συμβεί και με τους πολιτικούς οργανισμούς που επιβάλουν τα μέτρα. Όχι κατ ανάγκη σε ψήφους αλλά σε όρους ταξικής σύγκρουσης και ταξικής αντιπαράθεσης. Όλοι γνωρίζουν ότι οι συγκρούσεις αυτές δεν υπακούουν σε καμιά εκλογική ή εκλογικίστικη λογική και πλειοψηφία.


Όποιος και να κερδίσει τις όποιες εκλογές, θα κληθεί να λύσει τις άλυτες αντιθέσεις που θα της κληροδοτήσει η προηγούμενη κυβέρνηση που τις δημιούργησε. Στις ταξικές συγκρούσεις όμως η αντιθέσεις δεν λύνονται με εκλογές. Λύνονται ή με προσωρινό συμβιβασμό και υποχώρηση αυτού που ξεπέρασε τις δυνάμεις του ή αλλιώς η σύγκρουση συνεχίζεται μέχρι πτώσεως του ενός. Τότε όμως το τοπίο θα είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ονειρεύονται οι σημερινοί σχεδιαστές -νεκροθάφτες των λαϊκών δικαιωμάτων. Άλλωστε και ιστορικά να το δούμε, η μόνη τάξη που σε αυτή την ιστορική περίοδο δεν μπορεί να εξαφανιστεί απο το προσκήνιο, είναι η εργατική τάξη. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και με την αστική τάξη και το κεφάλαιο. 

Η εργατική τάξη είναι απο πάντα προϋπόθεση ύπαρξης της αστικής τάξης και του κεφαλαίου αλλά  η αστική τάξη δεν είναι σήμερα προϋπόθεση ύπαρξης της εργατικής τάξης. Η ιστορία έληξε για την αστική τάξη και το κεφάλαιο. Η εργατική τάξη σήμερα μπορεί και να παράγει τον πλούτο και να τον διαχειρίζεται. Η κοινωνική παραγωγή και η κατανάλωση δεν έχουν ανάγκη απο εκμεταλλευτές - διαμεσολαβητές για να ολοκληρωθούν.


Τι να κάνουν λοιπόν οι σχεδιαστές των κινήσεων του συστήματος στο πολιτικό πεδίο για να μη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση όχι μόνο για αυτούς αλλά και για όλο το σύστημα;

Γιατί όχι ανασχηματισμός, εκλογές, και μεικτή κυβέρνηση; Γιατί όχι αφού έτσι νομίζουν ότι ο λαός θα νομιμοποιήσει τις ανατροπές σε βάρος του, δεδομένου ότι είναι σίγουροι ότι ο δικομματισμός έστω τραυματισμένος θα κερδίσει πανηγυρικά τις εκλογές; Γιατί να μη προηγηθεί ανασχηματισμός για να προλειάνει το έδαφος για πολιτικές συμμαχίες και για να παραγραφούν… «ατομικά» (!!!) τα εγκλήματα κάποιων υπουργών και να συνεχίσουν το ίδιο έργο οι επόμενοι, αθώοι για ότι παρέλαβαν αλλά με τη λογική του «ώ γέγονε γέγονε»;;;!!!!


Γιατί, τέλος, να μη κατασκευάσουν μετά τις εκλογές και μια μεικτή (εθνική, εθνοσωτήρια κλπ) κυβέρνηση από πολιτικούς και «προσωπικότητες- τεχνοκράτες» που δεν καταλαβαίνουν τάχα από πολιτική και από πολιτικό κόστος(!!!) ώστε να φανεί ότι «όλη η κοινωνία» μαζί και οι κορυφαίες προσωπικότητές της (από αυτές που φανερά η κρυφά στηρίζουν ως μεγάλες εφεδρείες το σύστημα) υποστηρίζουν ότι άλλος δρόμος για τη χώρα δεν υπάρχει από αυτόν της Τρόικας;

Γιατί με αυτή τη κίνηση να μην υλοποιηθεί εν τη πράξη η ρήση του Πρωθυπουργού ότι «υπεράνω όλων βάζουμε τη σωτηρία της πατρίδος», ρήση που λύνει τα χέρια ακόμη και έναντι του Συντάγματος για να κάνουν ό,τι θέλουν στο όνομα της πατρίδος;


Γιατί όχι ανασχηματισμός, εκλογές, και μεικτή κυβέρνηση λοιπόν; Όλα θα τα επιχειρήσει το σύστημα προκειμένου να μην επιτρέψει οι σημερινοί του θρίαμβοι να μετατραπούν σε πύρρειες νίκες.



Και η Αριστερά; Η (σημερινή υπαρκτή) Αριστερά ή θα επιχειρήσει έφοδο στο λαό και στον ουρανό του μέλλοντος ή θα θαφτεί μαζί με το πολιτικό σύστημα. Καθαρά πράγματα. Αν δεν συνέλθει, αν δεν ρισκάρει, η τύχη της είναι προδιαγεγραμμένη.

Όχι, δεν θα χαθεί! Αντίθετα θα αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Όμως θα αναγεννηθεί ως μια άλλη Αριστερά, άσχετα απο σύμβολα και ονόματα, που θα υιοθετήσει τακτική μετωπικής σύγκρουσης και αναμέτρησης με το σύστημα, με το κεφάλαιο, με τις ανάγκες των καιρών. Θα αναγεννηθεί ξανά πάνω στον ιστορικό ρόλο για τον οποίο υπάρχει από την εποχή που την δημιούργησε η εργατική τάξη ως πολιτικό εργαλείο για να την οδηγήσει στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και στην απελευθέρωσή της. Αυτός και μόνο αυτός είναι ο ρόλος της Αριστεράς. Όσο δεν τον παίζει χάνεται και η εργατική τάξη δημιουργεί στη θέση της, μια άλλη Αριστερά. Κανένας δεν έλαβε το αιώνιο χρίσμα από την εργατική τάξη!

Όμως δεν φτάσαμε ακόμη εκεί. Η Αριστερά έμαθε να φτάνει στη κρίσιμη στιγμή και να ξαφνικά να δίνει μια στην ιστορία και να την κινεί ξανά προς τα εμπρός, ευρισκόμενη στο κέντρο της. Ο λαός και η εργατική τάξη αυτό περιμένουν να κάνει και τώρα γιατί η αντίστροφη μέτρηση άρχισε ήδη.


Οι καιροί δεν περιμένουν. Η ιστορία δεν περιμένει. Κανείς δεν περιμένει πια….
.