Συρία, ο επόμενος εμφύλιος

 

Όταν τα ιμπεριαλιστικά βουβάλια συγκρούονται με τα μικρά βουβάλια των αστικών τάξεων των μικρών χωρών στον καπιταλιστικό βάλτο της κρίσης, πάντα τη πληρώνουν οι λαοί… Χιλιάδες οι νεκροί και πού είμαστε ακόμη…

Αυτά που γίνονται στη Συρία με την εξέγερση και την επέλαση του στρατού, προαναγγέλθηκαν ήδη από την Λιβύη. Η εξέγερση είχε προαναγγελθεί όπως προαναγγέλλεται και η επέμβαση των ιμπεριαλιστών με οποιαδήποτε μορφή, για να αξιοποιήσουν την κατάσταση προς όφελός τους.


Το αίμα ρέει στη Συρία από ένα δικτατορικό καθεστώς της ντόπιας αστικής τάξης που δεν κατάλαβε τις εξελίξεις και αντί να αλλάξει πολιτική αποφάσισε να έρθει σε κόντρα με το λαό αφήνοντας στο μεταξύ να οργιάζουν οι ξενοκίνητες οργανώσεις με χρήμα του εξωτερικού.


Τώρα που ο λαός βγήκε στους δρόμους ζητώντας έστω αστική δημοκρατία, το καθεστώς απομονωμένο στέλνει τα τανκς. Ο λαός είναι στους δρόμους και οι ιμπεριαλιστές αναμένουν την ευκαιρία και εδώ όπως στην Αίγυπτο, τη Λιβύη κ.α. να καπελώσουν την εξέγερση την οποία υποδαυλίζουν και εν μέρει καθοδηγούν. Καιροφυλακτούν και εδώ να στηρίξουν μια νεοφιλελεύθερη «δημοκρατία» που θα ξεπουλά των εθνικό πλούτο στο όνομα τη ελευθερίας.


Αυτό που δεν κατάφεραν παλιότερα με πόλεμο οι ιμπεριαλιστές στη Λιβύη και στη Συρία επιχειρούν να το καταφέρουν με το καπέλωμα των λαϊκών εξεγέρσεων. Διδάχτηκαν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν με το απίστευτο οικονομικό, πολιτικό και ανθρωπιστικό κόστος και αποφάσισαν να κάνουν τη μεγάλη στροφή. Τώρα με πολύ λιγότερα χρήματα και με πολλές πλαστές υποσχέσεις υποδαυλίζουν την ανατροπή των συσχετισμών δυνάμεων από το Μαρόκο μέχρι το Πακιστάν δια μέσω λαϊκών εξεγέρσεων. Άλλοι τώρα θα σκοτωθούν για λογαριασμό τους. Αν το πετύχουν θα είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των εξεγερμένων λαών τις τελευταίες δεκαετίες.


Τα πολεμικά τους μέσα μόνο επικουρικά ανατρέπουν τους συσχετισμούς στο εσωτερικό μέτωπο. Στη Συρία την επέμβαση απλά τη καθυστερεί η Λιβύη.


Προφανώς οι εξεγέρσεις δεν είναι χωρίς κάποιο κεντρικό σχεδιασμό αν λάβουμε υπόψη τις αναφορές του Ομπάμα, πολύ πριν τις εξεγέρσεις, για «αλλαγές» στη Μ. Ανατολή. Οι ΗΠΑ είχαν ήδη αποφασίσει να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι διοχέτευσαν αλλού τις δράσεις και τα κονδύλιά τους αλλά τα καθεστώτα της περιοχής είχαν αποκοιμηθεί άλλα στον φιλοαμερικανισμό τους και άλλα στον αντιαμερικανισμό. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν έχουν αντικειμενική βάση και ο λαός δεν ζητά πραγματικά δικαιώματα. Αυτό όμως λίγο ενδιαφέρει τους δυτικούς.


Αν σε κάτι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί είναι να παρατηρούμε πως οι λαοί εξεγείρονται για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη και πως οι δυτικοί πάνε να τους πάρουν και αυτά που έχουν. Το ενεργειακό κέντρο του κόσμου θα ελεγχθεί απόλυτα μέσω νεοφιλελεύθερων δήθεν δίκαιων κοινωνιών και δημοκρατιών. Αυτοί που υποκριτικά υποστηρίζουν τους εξεγερμένους, βαριές αλυσίδες τους ετοιμάζουν για να τους μετατρέψουν από λαούς που δεν χρωστάνε σε λαούς καταχρεωμένους. Η εξαγωγή της κρίσης σε όλο της το μεγαλείο με την αρπαγή του πλούτου των λαών.

Η Κούβα και η σιωπή των κομμουνιστών

Το πρόβλημα

Ερευνώντας κανείς σε βάθος το «τι έφταιξε» και ο σοσιαλισμός βάλτωσε σε σημείο που η παλινόρθωση του καπιταλισμού να αποτελεί τη «διέξοδό» του, συχνά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «μεγάλα ιδανικά έπεσαν σε πολύ μικρές πλάτες» με αποτέλεσμα να λυγίσουν και να τα μετατρέψουν στο αντίθετό τους.

Δεν είναι ιστορικά παράξενο. Πολλές επαναστάσεις πνίγηκαν στην αδυναμία των επαναστατικών υποκειμένων να διαχειριστούν τα μεγάλα ιδανικά τους.

Εξετάζοντας από κοντά την ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου και νοώντας την σαν μήτρα δικαίου σε μια κοινωνία ανισότητας, σαν μήτρα-κανόνα που επιβάλει το δικαίωμα του παραγωγού-εργάτη να είναι ιδιοκτήτης του κόπου του και να τον διαχειρίζεται, εξετάζοντας την τελειότητα μιας σωστής λειτουργίας του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, βλέποντας τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού στη βάση και το εποικοδόμημα, καταλήγει αβίαστα να πει: «ναι είναι πολύ τέλεια ιδανικά για να εφαρμοστούν από ατελείς ανθρώπους, ηγέτες, συλλογικούς φορείς».

Όμως δεν ήταν ποτέ διαφορετικά στη ζωή γιατί αυτή δεν παρασκευάζεται σε εργαστήρια αλλά μέσα στην ενότητα και πάλη των αντιθέτων, μέσα σε σκληρή ταξική σύγκρουση όπου τα λάθη και οι αδυναμίες είναι μέρος της ύπαρξης. Με αυτά θα ζούμε, με αυτά πρέπει να νικούμε, με αυτές τις πλάτες πρέπει να τα σηκώσουμε.

Βαθύτερα συμπεράσματα

Τα παλιότερα συμπεράσματα ότι ο σοσιαλισμός ανατράπηκε από τη νέα αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, μετά από πολύχρονη διάβρωση των φορέων της εργατικής τάξης (κόμματα, συνδικάτα, κοινωνικές οργανώσεις κλπ) επιβεβαιώνεται καθημερινά όσο παρατηρούμε τα υπολείμματα του σοσιαλισμού να διολισθαίνουν συνεχώς προς τον καπιταλισμό.

Μόνο που χρειάζεται να κάνουμε κάποιες παράδοξες διορθώσεις στα συμπεράσματα εκείνα. Δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός και η αστική τάξη απ έξω που τον ανέτρεψαν αλλά η αστική τάξη που εκκολάφτηκε στα σπλάχνα των κομμουνιστικών κομμάτων, στα σπλάχνα της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Και ενώ ο Μαρξ δίδαξε ότι στα σπλάχνα της κοινωνίας που πεθαίνει γεννιέται η κοινωνία που έρχεται εδώ είδαμε το θέατρο του παραλόγου, δηλαδή το αντίθετο.

Όταν έγιναν οι ανατροπές στις χώρες της Αν. Ευρώπης έγιναν τόσο γρήγορα που δεν μπορούσες να παρατηρήσεις σε βάθος τις διαδοχικές φάσεις «περάσματος» από τον σοσιαλισμό στον καπιταλισμό. Διαδικασίες που είχαν γίνει σιωπηρά δεν βγήκαν αμέσως στην επιφάνεια για να καταλάβουν οι κομμουνιστές του κόσμου τι γίνεται. Έτσι σε πολλούς δημιουργήθηκε η αίσθηση της «κατάρρευσης» με όλες τις συνέπειες για το όραμα και τα ιδανικά τους.

Όμως οι εξελίξεις στη Κίνα, το Βιετνάμ και τελευταία στη Κούβα (και προσεχώς πολύ πιθανόν στη Β. Κορέα) και η πορεία προς τον καπιταλισμό, βλέπουμε να εκτυλίσσονται σε αργό ρυθμό και με πολλά «ριπλέι».

Έκθαμβοι βλέπουμε την εκκόλαψη του καπιταλισμού και της νέας αστικής τάξης μέσα στους οργανισμούς της εργατικής τάξης που υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να την αφανίσουν.

Η ευκολότερη ερμηνεία των ανατροπών του σοσιαλισμού είναι φυσικά η απόδοσή τους στον υποκειμενικό παράγοντα. Ανίκανοι και προδότες ηγέτες, πράκτορες που σκαρφάλωσαν στην κορυφή του κόμματος και του κράτους, κόμματα που «ξέχασαν» τις βασικές αρχές του σοσιαλισμού, στοιχεία του παρελθόντος, πληρωμένες οργανώσεις, χρήμα από το εξωτερικό που εξαγόραζε συνειδήσεις κλπ, κλπ αποτέλεσαν για κάποιους τις βασικές αιτίες. Φυσικά όλα αυτά δεν έλλειπαν.

Όμως, όλοι αυτοί από δεκαετίες ετοίμασαν την ανατροπή του σοσιαλισμού σαν η εργατική τάξη, ο σοσιαλισμός και οι οργανώσεις του να ήταν τόσο ανίκανες να υπερασπίσουν την εξουσία τους που να μπορεί ο οποιοσδήποτε σχεδιάσει την ανατροπή της να τη πραγματοποιήσει και μάλιστα χωρίς να ριχτεί τουφεκιά; Αυτά είναι ανήκουστα πράγματα. Τέτοια διαστροφή του ιστορικού υλισμού μάλλον δεν μπορεί να τη σηκώσει κανένας μαρξιστής.

Ωστόσο αν αυτές οι θεωρίες γινόταν στη αρχή πιστευτές μετέπειτα με τα παραδείγματα του Βιετνάμ και τώρα της Κούβας απλώς καταρρέουν. Θα ήταν μάλλον για γέλιο να ισχυρίζονταν κάποιος ότι το ΚΚ Βιετνάμ και το ΚΚ Κούβας τα κατέλαβαν πράκτορες και αναθεωρητικά στοιχεία, μετέτρεψαν τα ΚΚ σε αναθεωρητικά και συμβιβαστικά και οδηγούν τον σοσιαλισμό σε σταδιακή ανατροπή.


Στο Βιετνάμ και στην Κούβα όμως είχαμε ένα ακόμη ισχυρό στοιχείο αποδυνάμωσης των θεωριών περί πρακτόρων και προδοτών. Οι ηγέτες τους ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν προδότες. Αντίθετα είναι αναγνωρισμένοι ήρωες του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος.

Εξίσου γελοίο θα ήταν να πιστέψει κανείς τις διακηρύξεις ότι με τη παλινόρθωση του καπιταλισμού εν είδη ΝΕΠ, «θα σωθεί» η επανάσταση και ο σοσιαλισμός! Αυτά τα επιχειρήματα που πρωτοεξέθεσε το ΚΚ Κίνας και μετά ο Γκορμπατσόφ δεν πείθουν κανένα λόγω πλήρους αντίφασης με τη πραγματικότητα.

Εξετάζοντας με σύνεση και σφαιρικά όλες αυτές τις εξελίξεις που είναι πλέον σε όλους γνωστές με πολλές λεπτομέρειες, βάζουν μεγάλο θεωρητικό καθήκον στους παλιούς και νέους μαρξιστές για το τι έγινε και τι δεν πρέπει να ξαναγίνει.

Πρέπει πρώτα να απορρίψουμε τις υποκειμενικές θεωρίες και να ξαναβάλουμε στο κέντρο της συζήτησης το κόμμα της εργατικής τάξης, τον χαρακτήρα της εξουσίας της, τον σοσιαλισμό, τις παραγωγικές του σχέσεις, το νόμο της αξίας στο σοσιαλισμό, το εποικοδόμημα και τη σοσιαλιστική δημοκρατία.

Η Κούβα


Η Κούβα είναι μια κορυφαία περίπτωση που καλεί τους μαρξιστές να αναλάβουν την ευθύνη για να δουν «τι έφταιξε». Η κεκαλυμμένη αναγγελία επιστροφής στη αρχή σε ήπιο και «ελεγχόμενο» καπιταλισμό και σε συνέχεια κανείς δεν ξέρει σε ποια αγριότητά του μέσα από την επέλαση των καπιταλιστικών λύκων, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το αδιέξοδο του συστήματος. Καμία διέξοδο προς τον σοσιαλισμό, προς το μέλλον.

Όχι, δεν πρέπει να έχουμε την απαίτηση η Κούβα να αντισταθεί εκεί που δεν τα κατάφεραν η ΕΣΣΔ και η Κίνα. Η Κούβα απλά εφάρμοσε το δικό τους σύστημα ίσως με πολλές καινοτομίες σοσιαλιστικού χαρακτήρα αλλά στη ψυχή του ελλόχευε το αδιέξοδο. Μοιραία θα κατέληγε εδώ, χωρίς μάλιστα εξωτερική βοήθεια απαραίτητη για την απόκρουση της περικύκλωσης και την αντίστασή της μπροστά στο στόμα του λύκου.

Και τόσο που άντεξε πολύ ήταν και στον ηρωισμό των κομμουνιστών και του λαού της πρέπει να το χρεώσουμε.

Γι αυτό την τιμάμε, γι αυτό υπερασπίζουμε τον κουβανέζικο λαό και την επανάστασή του, γι αυτό θλιβόμαστε και γι αυτό μέχρι τώρα οι κριτικές στη «στροφή» είναι η βουβή σιωπή των κομμουνιστών. Σιωπή πόνου για το κύκνειο άσμα μιας ελπίδας χωρίς μέλλον.

Στο συνέδριο του ΚΚ Κούβας η ολομέλεια των 1.000 συνέδρων ψήφισε το πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει 300 αλλαγές που αφορούν το άνοιγμα του ιδιωτικού τομέα, μειώσεις θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα, περιορισμό των κρατικών επιδοτήσεων, μορφές αυτοδιαχείρισης στις επιχειρήσεις καθώς και αποκέντρωση του κρατικού μηχανισμού.

Διαβάζοντας καλά τη μαρξιστική πολιτική οικονομία πουθενά δεν θα βρούμε ανάγκη επιστροφής σε προηγούμενες παραγωγικές σχέσεις για να σώσουμε τις επόμενες αφού οι νέες έχουν εδραιωθεί. Στην Κούβα, στο Βιετνάμ, και στην Κίνα, παρατηρείται ακριβώς το αντίθετο. Όταν στην αρχή της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού έπρεπε να διατηρηθούν και καπιταλιστικές σχέσεις στους τομείς που δεν ήταν δυνατόν να περάσουν με οικονομικά αποδοτικότερους όρους στο σοσιαλισμό (στην Κίνα επιχειρήθηκε αλλά σαρώθηκε από τη «Πολιτιστική Επανάσταση») όπως πχ κάποιες μεσαίες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η μικροεμπορευματοπαραγωγή, το μικρεμπόριο, οι μκροϋπηρεσίες, η οικοτεχνία κλπ, δεν διατηρήθηκαν για να απονεκρωθούν σιγά-σιγά με οικονομικούς όρους στο σοσιαλισμό. Αντίθετα όταν εξαφανίστηκαν οι όροι γι αυτές τις σχέσεις τα αδιέξοδα ήταν τόσα που το ΚΚ εξαναγκάσθηκε να τις επαναφέρει αντικαθιστώντας σοσιαλιστικές σχέσεις!


Χειρότερη και εκρηκτικότερη βόμβα στα θεμέλιά του συστήματος δεν θα μπορούσε να υπάρξει! Έτσι δεν πας μπροστά αλλά πίσω. Η Κούβα επανέρχεται στο 1960 με εντελώς αντίστροφους όρους και συσχετισμούς όμως από τότε. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού που τότε θα ήταν αδιανόητη σήμερα είναι η προοπτική που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Στον κόλπο Χιρόν θα καταπλεύσουν οι θαλαμηγοί των εμιγκρέδων και των παγκόσμιων μονοπωλιστών και οι νέοι μικροαστοί της Κούβας θα τους υποδεχτούν όχι με όπλα αλλά με λουλούδια και δώρο ολόκληρη την Κούβα!

Οι αντιπρόσωποι του συνεδρίου του ΚΚ Κούβας ενέκριναν στις 19/4/2011, την εισήγηση της ΚΕ που παρουσίασε ο Ραούλ Κάστρο καθώς και την απόφαση για τις «Κατευθύνσεις» όπου υπογραμμίζεται ότι «θα συνεχίσει να επικρατεί η βασισμένη στη σοσιαλιστική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής οικονομία» και ότι «μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να υπερνικήσει τις δυσκολίες και να διατηρήσει τις κατακτήσεις της Επανάστασης».

Θα το πούμε ευθέως και ας πονάει: Η παλινόρθωση του καπιταλισμού έρχεται με τις ωραιότερες των προθέσεων.

Το σύστημα του σοσιαλισμού


Το όλο σύστημα των παραγωγικών σχέσεων και του εποικοδομήματος του σοσιαλισμού που εφαρμόστηκε στο αρχικό πρότυπο που σχεδιάστηκε στα χρόνια 1925-1930 τέθηκε σε εφαρμογή με το 1ο πεντάχρονο, ήταν η μήτρα όλων των μετέπειτα μορφών του σοσιαλισμού με μικρές παραλλαγές. Εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες του αδιεξόδου του συστήματος και όχι στα πρόσωπα, στους ηγέτες, στους αναθεωρητές, στους δογματικούς κλπ. Εκείνη η αρχική μήτρα αδυνατούσε να παράξει το σύστημα του μέλλοντος και παρήγαγε ένα σύστημα εκτάκτων αναγκών που δεν ήταν ο σοσιαλισμός αλλά ο έκτακτος προπομπός του. Δυστυχώς μέχρι την ανατροπή, το σύστημα εκτάκτων αναγκών παρέμεινε με αποτέλεσμα να μην αποδεσμεύσει ποτέ τις δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού μέσα σε ένα σύστημα «χίλιες φορές ανώτερο» από τον καπιταλισμό.


Να θυμίσω ότι ο σοσιαλιστικός «τρόπος παραγωγής» (μεταβατική μορφή μεικτού συστήματος καπιταλιστικών και κομμουνιστικών οικονομικών αρχών προς τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής) εμπεριέχει έναν δικτατορικό Νόμο – Κανόνα (δικτατορία του προλεταριάτου) που λέει ότι όλα τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους δημιουργούς τους, δηλαδή στην εργατική τάξη και οι παραγωγικές δυνάμεις διευθύνονται από αυτήν. Για μικρο-παραγωγούς, ντόπιους καπιταλιστές, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες κλπ ισχύουν εδικά μεταβατικά δίκαια που όμως υπόκεινται στο Βασικό Νόμο του συστήματος μέχρι αφομοίωσης –απονέκρωσής τους με οικονομικούς όρους.

Τα κύρια μέσα παραγωγής, στο σοσιαλισμό, από τη φύση της ιδιοκτησίας τους δεν μπορούν να διευθύνονται από ατομικούς ιδιοκτήτες ή το κράτος, αλλά από τους κοινωνικούς ιδιοκτήτες τους. Έτσι υλοποιείται η κοινωνικοποίησή τους. Αυτή η διεύθυνση μαζί και η συνολική διεύθυνση των παραγωγικών δυνάμεων όμως δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο με συλλογικό τρόπο, δηλαδή μόνο με δημοκρατικό. Διαφορετικά είναι αδύνατο να γίνει διεύθυνση, θα γίνει χάος. Έτσι βγήκε και το αξίωμα «Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει».

Δυστυχώς το μοντέλο που θεσπίστηκε στη γέννηση του σοσιαλισμού ταύτισε το κόμμα με τη τάξη και το κράτος με την ιδιοκτησία και την εξουσία της τάξης με αποτέλεσμα την πλήρη διαστρέβλωση. Η ταύτιση τάξης, κράτους, κόμματος, συνδικάτων, ταξικής εξουσίας και θεσμών, υπήρξε ο πρώτος όρος για την υπονόμευση του σοσιαλισμού από τα πρώτα στάδια εφαρμογής του μοντέλου αυτού που είδαμε στην ΕΣΣΔ. Μη ψάχνουμε τις αιτίες στο τελευταίο στάδιο ανατροπής και φυσικά στην Κούβα και στο Βιετνάμ, αλλά στο πρώτο γενεσιουργό.

Αυτό είναι το πρόβλημα των απανταχού κομμουνιστών και μαρξιστών:
Μια μαρξιστική κριτική του παρελθόντος και το νέο οικοδόμημα, ο νέος σοσιαλισμός, η νέα ανάγνωση του μαρξισμού – λενινισμού για ένα κόμμα και ένα σύστημα που δεν θα οδηγεί στην αναπαραγωγή και παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Η συζήτηση άνοιξε έστω και χωρίς να φαίνονται στον παγκόσμιο ορίζοντα κάποιες σπουδαίες θεωρητικές και πολιτικές θέσεις. Όπως όμως εκτυλίσσεται η κρίση του καπιταλισμού, η παραγωγή του νέου νεκροθάφτη του είναι εκ των ων ουκ άνευ αναγκαιότητα.

 

 

Σχετικό: Ψηφιακή τεχνολογία. Στην υπηρεσία ποιών;

Κεφ. 22-23

 http://aristeripolitiki.blogspot.com/2021/01/blog-post.html

Μνημόνιο πέμπτο

Ένας «Οδικός Χάρτης» της καταστροφής, της πτώχευσης και της υποδούλωσης


Εν όσο τους ανεχόμαστε, εν όσο δεν τους ανατρέπουμε, το ένα μνημόνιο θα διαδέχεται το άλλο και το επόμενο θα αφαιρεί όλα όσα υπόσχονταν να διατηρήσει το προηγούμενο με αντάλλαγμα την αποδοχή. Ο ένας μονόδρομος θα διαδέχεται τον άλλο χωρίς τέλος, όπως χωρίς τέλος θα είναι η λιτότητα και η αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Στο βάθος πτώχευση, καταστροφή, πόλεμος…


Η ελεγχόμενη πτώχευση του κεφαλαίου προχωράει κανονικά μέσα από την ανεξέλεγκτη πτώχευση των λαών. Το μέτρο το δίνει το μνημόνιο. Για κάθε 10 που χάνει ο λαός το κεφάλαιο θα κερδίζει 9 και θα χάνει ένα!


Εμμονή στα ληστρικά αδιέξοδα

Το καινούριο, 5ο μνημόνιο, «Οδικό Χάρτη» το είπε ο κ Παπανδρέου, φέρνει νέα αφαίμαξη 23+3 δισεκατομμυρίων σε δυο χρόνια. Σε λίγο θα έρθει το 6^ο μνημόνιο με άλλα τόσα, και άλλα τόσα, ατελείωτα καθώς και ξεπούλημα και της ζωής μας.

Όλοι θυμούνται την αλαζονική ερώτηση των κυβερνόντων όταν ψήφιζαν το 1ο μνημόνιο προς την Αριστερά: "Έχετε πρόταση πως θα σωθούμε; Εμείς έχουμε το μνημόνιο και είναι μονόδρομος! Αυτό θα μας βγάλει από τη κρίση"!!!

Τελικά δεν είχαν ούτε πρόταση εξόδου από τη κρίση, ούτε το μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Μονόδρομος και λύση ήταν πάντα το επόμενο μνημόνιο και ο επόμενος μονόδρομος πολύ χειρότερος από τον προηγούμενο. Αυτή είναι η μόνη πολιτική που εφαρμόζουν και θα εφαρμόζουν αν δεν τους ανατρέψουμε.

Ατέρμονη λιτότητα

Το τραγικό είναι το περίσσιο θράσος του Πρωθυπουργού που είπε ανερυθρίαστα ότι αν δεν πετύχουν τα μέτρα θα πάρουμε και άλλα, και άλλα, και άλλα ατέρμονα! Δηλαδή δεν θα αλλάξουμε πολιτική αλλά θα αλλάξουμε (ανασκολοπίσουμε) τη χώρα! Και μάλιστα αν τα μέτρα δεν πετύχουν θα φταίει ο λαός ο οποίος βέβαια θα κληθεί να τα πληρώσει!!! Καμία ντροπή!
Ο κ. Παπανδρέου ανέφερε ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία εξόδου από την κρίση, αλλά είναι στο χέρι μας να βγούμε νωρίτερα ή αργότερα... Ποιο χέρι μας; Το μακρύ χέρι των αγορών, των τραπεζών και των δανειστών - τοκογλύφων κατακλέβει ασύστολα και διαχρονικά το λαό με εισπράκτορα τη κυβέρνηση, τώρα «στο χέρι μας» είναι;

Συνταγματικός φασισμός!

Ειδική αναφορά έκανε ο κ. Παπανδρέου και στην αναθεώρηση του Συντάγματος, η οποία, όπως τόνισε, βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης: «Αυτή τη φορά ανέφερε δεν θα προχωρήσουμε σε μια τεχνική αναθεώρηση αλλά ύστερα από διάλογο η χώρα θα αποκτήσει ένα νέο καταστατικό Χάρτη από τον οποίο θα απουσιάζουν ρυθμίσεις όπως εκείνες του άρθρου 86 για το νόμο περί ευθύνης υπουργών με τον οποίο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη και συντηρείται το αίσθημα αδικίας στους πολίτες».

Σιγά μη το κάνει για τους υπουργούς! Κατάπιε τα νέα Σύμφωνα αιώνιας λιτότητας της ΕΕ και της κατάργησης δημοκρατικών και εργασιακών δικαιωμάτων που θα συνταγματοποιηθούν και περί άλλων τυρβάζει. Ό,τι αντιδραστικό και αντιλαϊκό έχει εφεύρει μέχρι τώρα η άρχουσα τάξη ευρωπαϊκά και παγκόσμια, θα το χώσει στο δικό μας Σύνταγμα!

Και... Χάρτα!

Μέσα στη καταιγίδα καρατόμησης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων μας είπε ότι «προτεραιότητα για την κυβέρνηση αποτελεί η “Χάρτα Κοινωνικών Δικαιωμάτων” για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης….». Με άλλα λόγια έλεγε ότι στο Σύνταγμα θα κατοχυρώσει και τις συντάξεις των 360 ευρώ για όλους!!! Για τέτοια «Χάρτα» μιλάμε!

Δεν είναι ψέμα. Είναι θράσος εξουσιαστή που σφαγιάζει ανεξέλεγκτα το λαό.

Προσκύνημα και «δικαίωση» από το παγκόσμιο κεφάλαιο

Υπεραμύνθηκε της αναγκαιότητας του μνημονίου τονίζοντας ότι πόσο αναγκαία και αναπόδραστη ήταν η προσφυγή σε αυτό αποδεικνύεται από τις προσφυγές της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.

Αυτό και αν είναι απόδειξη! Αν μπει και η Ισπανία θα πανηγυρίζουμε!

Τα Πάθη

Όπως είπε ο  Γ. Παπανδρέου τα μέτρα θα εξειδικευτούν και θα παρουσιαστούν με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα μετά το Πάσχα. Δηλαδή μας σημαδεύουν τώρα με κόκκινο, μας βασανίζουν όλη τη Μεγάλη βδομάδα, και μας γδέρνουν μετά το Πάσχα. Κανονική σφαγή που κρατάει τριπλάσια από τη Βδομάδα των Παθών.

Μέτρα επί μέτρων

Μέτρα ύψους 23+3 δισ. ευρώ θα λάβει η κυβέρνηση έως το 2015, σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Τα +3 δισ. είναι τα πρόσθετα μέτρα που θα ληφθούν εφέτος!

Τα ποσά θα βρεθούν κατά 2/3 από μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και κατά 1/3 από νέους φόρους.

Μέσα στα μέτρα αλλά σε ξεχωριστό λογαριασμό εισπράξεων είναι και το ξεπούλημα, στο πολυεθνικό κεφάλαιο κοψοχρονιά, της δημόσιας περιουσίας και των κρατικών συμμετοχών στις ΔΕΚΟ.

Θα πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι

Όλη η προσπάθεια, λένε, θα στηριχθεί σχεδόν αποκλειστικά στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, στην αύξηση της εισπραξιμότητας των τελών, των φόρων και των εισφορών, στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, και την δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών.

Όταν λένε τέτοια σημαίνει ότι θα κάνουν τα ίδια που έκαναν κάθε φορά που τα εξαγγέλλουν. Θα φορολογήσουν πάλι τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους.

Τέλος, με τα μέτρα αυτά δεν δίστασαν να ομολογήσουν ότι το χρέος που ξεπερνά ήδη το 150% του ΑΕΠ αναμένεται να φτάσει έως το 157% του ΑΕΠ το 2012! Κανείς δεν γνωρίζει σε τι αριθμό μνημονίου θα είμαστε τότε.


Εκτός.. εκτός και αν τους ανατρέψουμε και ξεπλύνουμε την ως τώρα ντροπή της ανοχής μας και τη ντροπή της υποταγής της χώρας στους τοκογλύφους δανειστές, ντόπιους και ξένους.

Μερικές αλήθειες απο το ΚΚΕ

.
Ας πούμε ότι πολλοί είναι εκείνοι οι αριστεροί που διαφωνούν με τις πρακτικές και τις πολιτικές του ΚΚΕ. Κάποιοι μάλιστα το μηδενίζουν εφ’ όλης της ύλης. Κάποιοι το θεωρούν «ανεγκέφαλο», καθυστερημένο, «στον κόσμο του», δογματικό και πάνω απ’ όλα «Τροχοπέδη στην Επανάσταση» για την οποία ίσως πιστεύουν ότι όλα είναι έτοιμα αλλά τη…. καθυστερεί το ΚΚΕ ή ακόμη χειρότερα αρνείται πεισματικά να τη κάνει για… λογαριασμό τους! Φυσικά μέσα στις κριτικές είναι και γιατί δεν κάνει το «άνοιγμα στις μάζες», οι συμμαχίες, το μέτωπο κλπ, για τα οποία γίνεται έντονη συζήτηση.


Δεν είναι τίποτα έξω από τις συζητήσεις και τον ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα. Για να γίνει όμως αυτός ο αγώνας ουσιαστικός και να δώσει αποτέλεσμα για εμάς τους αριστερούς καλό είναι να ξέρουμε και τι λέει το ΚΚΕ.


Αντί σχολίων και κριτικών που μπορεί να ακολουθούσουν για τη σχέση λόγων και έργων, θα παραθέσω αυτή τη φορά κάποια αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Αλ. Παπαρρήγα στις 13/4/2011. Ορισμένα από αυτά αποτελούν αυτοτελώς απάντηση σε πολλά ερωτήματα που τίθενται για το ΚΚΕ και τις θέσεις του. Ανεξαρτήτως πως τα αντιλαμβάνεται αυτά ο καθένας κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν έχουν ειπωθεί έτσι ακριβώς.

"Ο λαός μέσα από τον καθημερινό του αγώνα αρχίζει να προσβλέπει στη ριζική ανατροπή της πολιτικής εξουσίας, στη ριζική αλλαγή, να βλέπει το στόχο για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία…


Δε χάνουν καθόλου οι αγώνες την αξία τους. Απλώς πρέπει να πάρουν ένα άλλο νόημα. Οι αγώνες που χρειάζονται σήμερα δεν μπορεί να είναι οι συνηθισμένοι αγώνες που ζήσαμε τη μεταπολίτευση ή και πριν τη μεταπολίτευση. Αυτοί δε φτάνουν…. Οι αγώνες για να μπορέσουν να παίξουν το ρόλο τους πρέπει να έχουν άλλο στόχο και διαφορετική προοπτική. Αλλιώς, πραγματικά αυτοί οι αγώνες θα έχουν αναποτελεσματικότητα.


Κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Δεν πέσαμε έξω σε τίποτα.


1999: Με πρόταση του ΚΚΕ γίνεται Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων στην Αθήνα, με θέμα την καπιταλιστική κρίση. Γιατί το κάναμε αυτό; Έτσι μας ήρθε να βρούμε ένα θέμα της μόδας; 1999. Λέμε, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία οδεύει προς την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Λέμε, θα ενταθεί η πολιτική ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης - είναι γραμμένα αυτά - η πολιτική διαχείρισης του συστήματος θα τεντώσει στα άκρα της την προσέλκυση κεφαλαίων και ταυτόχρονα την εξαγωγή κεφαλαίων που θα οδηγήσουν σε μια επόμενη φάση στην ύφεση. Η Ελλάδα βάδιζε προς την κρίση.

Δεν μπορούσες να προβλέψεις, αν θα ήταν το 2005, το '06, το '07. Την ώρα που μιλούσαν όλα τα άλλα κόμματα για τη σωτήρια ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, για τη σύγκλιση, για την Ελλάδα στο "σκληρό πυρήνα".


Το καλοκαίρι του '97 έχουμε το μεγάλο σεισμό των τίγρεων της Νοτιοανατολικής Ασίας. Το '98 έχουμε τη Ρωσία. Και μιλάμε τώρα για σεισμούς, οι οποίοι χτύπησαν τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, μέχρι και των ΗΠΑ. Και μετά, στη συνέχεια έχουμε την τρίτη στη Λατινική Αμερική. Ηταν φανερό πού θα πήγαιναν τα πράγματα στην Ευρώπη αργά ή γρήγορα.


Ποιο κόμμα μίλησε, λοιπόν, για την επερχόμενη κρίση; Ποιο κόμμα μίλησε για την ετοιμασία του λαού να αντιπαλέψει αυτήν την κατάσταση;


Η κρίση βρίσκεται στο σύστημα


Τι θα πει δηλαδή "κρίση"; Εδώ, στην Ελλάδα λένε, λένε, λένε. Ποια είναι η αιτία της κρίσης; Είναι καίριο ζήτημα. Γιατί ανάλογα με την αιτία είναι και η διέξοδος. Και αρχίζουν: Η κακή διαχείριση, φταίνε τα σκάνδαλα, φταίνε οι υπουργοί, φταίνε οι λογιστάδες και λογιστάκοι. Μετά προχωρούν και λίγο παραπέρα: Φταίει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και φταίνε και οι κερδοσκόποι. Τι είναι οι κερδοσκόποι; Αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι οι κερδοσκόποι στο χώρο της χρηματαγοράς. Επιχειρήσεις είναι και αυτές. Και τράπεζες είναι, και βιομήχανοι είναι που μέχρι να ξαναρχίσουν την παραγωγή από την αρχή δίνουν τα λεφτά τους στις τράπεζες για να τα τοποθετήσουν σε μετοχές, σε ομόλογα, τα "τοξικά", τα μη "τοξικά" κ.λπ.


Η κρίση ακριβώς βρίσκεται στην καπιταλιστική παραγωγή και στο απόλυτο κίνητρό της, το καπιταλιστικό κέρδος. Παράγουν, παράγουν, παράγουν με κίνητρο το κέρδος. Με συνθήκες αναρχίας, με ανταγωνισμό, με υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων... Ε, από ένα σημείο και μετά η αλυσίδα σπάει. Και εκφράζονται, βεβαίως, και στη χρηματαγορά, στη σφαίρα της κυκλοφορίας όλες αυτές οι αντιφάσεις, αγοράζουν μετοχές, αγοράζουν ομόλογα, σπάει κάποια στιγμή ο κρίκος της αλυσίδας και αρχίζει: Απούλητα εμπορεύματα, απαξιώνουν τα μηχανήματα, κλείνουν επιχειρήσεις μεγάλες - μικρές δε συζητάμε, και μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις, πρώτες ύλες μένουν αναξιοποίητες.


Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων


Διέξοδος από την κρίση την καπιταλιστική πρώτον, εμείς θα το πούμε επιστημονικά, είναι καταστροφή, απαξίωση, των παραγωγικών δυνάμεων. Η βασική παραγωγική δύναμη που είναι η εργατική δύναμη καταστρέφεται. Πώς καταστρέφεται; Με την ανεργία, με τις εργασιακές σχέσεις, με την εντατικοποίηση, με τη μείωση των μισθών. Και καταστρέφεται και μένουν αυτά που την περίοδο της κρίσης παθαίνει και μετά την ανάκαμψη, είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη η καταστροφή της παραγωγικής δύναμης. …


Και η μεγαλύτερη καταστροφή που παθαίνουν οι εργαζόμενοι είναι ότι καταστρέφονται και αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Και αυτές οι αναπτυξιακές δυνατότητες που απαξιώνονται, τις έχουμε γράψει από τη σελίδα 12 και μετά. Εκεί δίνουμε λίστα τι έχουμε σε ορυκτό πλούτο, τι έχουμε σε εγχώριες ενεργειακές πηγές, όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες. Αυτές υπονομεύονται. Είτε δεν αξιοποιούνται καθόλου, είτε αξιοποιούνται όπως ο χρυσός, ας πούμε, πάνω στη Χαλκιδική, από ιδιώτες κ.λπ.


Αναπόφευκτη η καταστροφή κεφαλαίου


Δε φτάνει αυτό. Θα καταστραφεί και ένα μέρος του κεφαλαίου. Θα υποτιμηθεί, θα απαξιωθεί. Αυτή είναι η χρεοκοπία, η οποία έχει ξεκινήσει. Βεβαίως, δεν έχει ολοκληρωθεί και πρέπει να ολοκληρωθεί. Δε βγαίνει αλλιώς η Ελλάδα από την κρίση.


Αντικειμενικά ένα μέρος του κεφαλαίου πρέπει να υποτιμηθεί, έχει ξεκινήσει η υποτίμηση. Θέλουν όμως να το κάνουν προγραμματισμένα για να δουν πώς θα επιμερίσουν το κόστος. Γιατί δεν γίνεται υποτίμηση μέσα στην Ελλάδα μόνο. Η υποτίμηση στην Ελλάδα θα έχει συνέπειες, είναι διεθνοποιημένη, είναι σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι διασυνδεδεμένες οι οικονομίες.


Ανάπτυξη


Λένε να κάνουμε ανάπτυξη. Τι ανάπτυξη; Δεν πρόκειται κανείς να επενδύσει αν δεν ολοκληρωθεί η ελεγχόμενη, για το λαό είναι ανεξέλεγκτη η χειροτέρευση, για το κεφάλαιο θα είναι ελεγχόμενη, γιατί εκεί πρέπει να επιμεριστεί η ζημιά.


Εμείς ακριβώς λέμε το εξής: Έχει αυτές τις αναπτυξιακές δυνατότητες η Ελλάδα, αλλά αυτές όταν ανήκουν στα μονοπώλια, στους επιχειρηματίες, άλλες δε θα αναπτυχθούν καθόλου, γιατί τους συμφέρει να κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό, γιατί συγκεντρώνουν τις επενδύσεις εκεί που υπάρχει μεγάλη κερδοφορία, αυτό είναι το κίνητρο.

Πόλεμος


Και, τέλος, να μην ξεχάσω το εξής πράγμα, η διέξοδος απ' την κρίση υπέρ του καπιταλισμού είναι άμεσα και σίγουρα συνδεδεμένη με τον πόλεμο. Πρώτος παγκόσμιος, μεσοπόλεμος, κρίση, δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, όλοι αυτοί οι πόλεμοι που γίνονται αυτήν την περίοδο σχετίζονται με την κρίση, με τον ανταγωνισμό. Δεν μπορεί, δηλαδή, να εκλείψει ο πόλεμος και η κρατική καταστολή και βία.

Βουλευτές

Και πρέπει να σας πως χωρίς να το αναλύσω τώρα, έχουμε διαφορά και στη μορφή του πολιτικού συστήματος.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι οι αντιπρόσωποι του λαού, αυτό που λέμε σήμερα βουλευτές, πρέπει να βγαίνουν μέσα απ' τις παραγωγικές μονάδες. …. Θα είναι ανακλητοί, θα βγαίνουν από μικρό χώρο και θα ανακαλούνται από τα κάτω, δεν θα είναι ούτε αιώνιοι ούτε στα όρια της θητείας τους. Θα ελέγχονται σε πολύ μικρή κλίμακα, από κάτω. Αγγελούδια ποτέ δεν θα είμαστε όλοι, κάπου θα στραβώνει, κάποιοι άνθρωποι θα υστερούν ας πούμε σε ηθική, σε συνείδηση, αυτά τώρα δεν μπορείς να κάνεις κυνήγι μαγισσών πρέπει να έχεις τέτοιους θεσμούς, δηλαδή είναι η διαφορετική αντίληψή μας για τους θεσμούς.


Και φυσικά οι αντιπρόσωποι του λαού, θα δουλεύουν το πρωί στη δουλειά τους, αυτοί που θα είναι υπουργοί είναι διαφορετικά, χρόνος ελεύθερος το απόγευμα να ασκούν τον εργατικό έλεγχο. Εδώ, όλο εκσυγχρονίζουν το σύστημα, αλλά προτείνουμε την κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων και δεν το δέχονται. Θα κάνουν λέει πόθεν έσχες των βουλευτών μα άμα δεν ονομαστικοποιούνται οι μετοχές τι πόθεν έσχες; Και μπορώ να έχω μετοχές και να είναι ανώνυμες».


Μέτωπα


Για την ΕΔΑ... Και εδώ έγινε σοβαρό λάθος. Διότι ο συνασπισμός κομμάτων έγινε κόμμα και όταν ένας συνασπισμός κομμάτων γίνεται κόμμα, τότε βεβαίως θεωρεί ασυμβίβαστη τη συμμαχία του με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές. Και τα ίδια έγιναν και το 1989. Φτιάξαμε ένα συνασπισμό και μόλις ανέτειλε ο ήλιος άντε να τον κάνουμε κόμμα. Τα ίδια έχουν γίνει τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έφτιαξε ο Συνασπισμός το ΣΥΡΙΖΑ, πρωτοστάτησε... να γίνουμε κόμμα...


Λόγια και έργα


…όποιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ είναι αντίθετος με αυτή την πολιτική, παραιτείται και από τη βουλευτική του ιδιότητα και περνάει με το λαό ανοιχτά. Ας πάει στο λαϊκό κίνημα και να ξεκινήσει μαζί με το λαό.


Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε λέει να αναπέμψει. Βεβαίως έπρεπε. Αλλά, με συγχωρείτε, η διαφάνεια και η αναπομπή θα έλυνε το ζήτημα; Και οι έντιμοι και καλοί πολιτικοί; Γιατί πάλι θα σας θυμίσω ότι το 1989-1991 ήταν στην κορύφωσή της η συζήτηση για τους δεινόσαυρους της πολιτικής. Σήμερα βλέπεις μια σειρά νεότατους ανθρώπους. Ένα μεγάλο μέρος της Βουλής έχει ανανεωθεί. Λοιπόν; Η ηλικιακή ανανέωση είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε και η πολιτική αλλαγή.

Εκχωρήσεις


Εμείς είμαστε αντίθετοι στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εφόσον υπάρχει η εθνοκρατική οργάνωση, υπάρχει το ξεχωριστό κράτος μέσα στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, πρέπει να έχεις σύνορα και πρέπει να έχεις κυριαρχικά δικαιώματα, ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδα και όλα.


Τεχνοκράτες


Τώρα υπάρχουν και σχολές σκέψης που λένε: Τεχνοκράτες. Δηλαδή οι τεχνοκράτες δεν θα έπαιρναν πολιτικά μέτρα; Τι είναι οι τεχνοκράτες, τεχνοκρατικό είναι το πρόβλημα; Τα ίδια μέτρα που θα πάρει ο πολιτικός θα πάρουν και οι τεχνοκράτες".

Ο "ηθικός" καπιταλισμός….

• Ένα βίντεο - εκπομπή της «Χρεοκρατίας» με κατάληξη την Ε.Λ.Ε.

Μπορεί να πικράνω μερικούς αλλά δεν σκοπεύω να μη πω τη γνώμη μου. Άλλωστε την έλεγα και σε χαλεπούς καιρούς όταν χλευάζονταν η γνώμη ενός μαρξιστή για τον αμετάλλακτο καπιταλισμό, την κρίση που «δεν υπήρχε» αλλά θα έρχονταν και το χρηματιστήριο που δεν καταλάβαινα ότι «φέρνει μόνο κέρδη» και δεν παγιδεύει τη φτώχεια.

Βλέποντας κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι, το βίντεο – εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου http://debtocracy.gr/ θα περίμενα μια πραγματικά εναλλακτική ενημέρωση. Για να πω την αλήθεια απογοητεύθηκα. Σχεδόν τίποτα δεν ήταν καινούριο. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο.

Σε όλη την εκπομπή ήταν ολοφάνερη η προσπάθεια να κατευθνεί ο ακροατής στη λύση του «καλού και ηθικού καπιταλισμού» ο οποίος επιβάλλεται ΚΑΙ με την πίεση - εξέγερση του λαού και ο οποίος με «καλούς και ηθικούς» ηγέτες εξοβελίζει τον κακό τοκογλυφικό καπιταλισμό και λύνεται το πρόβλημα.


Για έναν απλό άνθρωπο που αγωνιά και πνίγεται στην κρίση δεν ήταν κακή η εκπομπή. Ήταν όμως το «μικρότερο κακό» μέσα σε ένα σύστημα που έχει στο DNA του την εκμετάλλευση, την κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων και των λαών. Ένας πραγματικός βρικόλακας για τον οποίο ετοιμάζουμε ηθικές λύσεις!


Το χειρότερο ήταν ότι τόσοι άνθρωποι, τόσες δηλώσεις και τόσα γεγονότα παρουσιάστηκαν για να καταλήξουν σαν μοναδική λύση για το χρέος στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου! Το σύστημα μένει στη θέση του, απείραχτο. Το διορθώνουμε και μετά… έτοιμο και πάλι να επαναλάβει τον εαυτό του και να κατασπαράξει τους λαούς με νέα προβιά.


Παρά τους ύμνους στη λαϊκή αντίσταση απέναντι στο χρέος σε διάφορες χώρες, παρά τις στάσεις πληρωμών, παρά την άρνηση και το «κούρεμα», οι ειδήμονες δεν ανέλυσαν ποια είναι η κατάσταση αυτών των λαών. Μήπως σήμερα είναι καλύτερα από ότι πριν καταχρεωθούν και κατόπιν αρνηθούν το χρέος; Όχι! Οι Φαβέλες της φτώχειας βασιλεύουν. Την ανάπτυξη, του ΑΕΠ όπου επιτεύχθηκε, την καρπώνεται η νέα τάξη καπιταλιστών που σταδιακά θα μοιάσει με αυτή που αντικατέστησε ("νέα τζάκια"...). Δειλά - δειλά θα ξανα-προβάλλουν οι καλοθελητές ντόπιοι και διεθνείς τοκογλύφοι - δανειστές. Ο εθνικός πλούτος θα γίνει και πάλι αντικείμενο ξεπουλήματος και γιατί να μη γίνει αν καταφέρουν και κοιμίσουν το λαό με τα νέα μέσα ενημέρωσης του διαδικτύου και του μεσσιανισμού που στο μεταξύ θα δημιουργήσουν;


Ένα από τα επικίνδυνα σημεία της εκπομπής ήταν η υπεπροβολή των προσώπων – κυβερνητών που ανέλαβαν να ξελασπώσουν τις χώρες τους από το χρέος. Προετοιμασία μεσσιανισμού για εδώ; Και τι θα σώσουν αυτοί οι κυβερνήτες πρώτα, το σύστημα ή τον λαό; Γιατί στο τέλος, εκ των πραγμάτων φαίνεται να σώζουν το σύστημα από τις ανεξέλεγκτες λειτουργίες και την αυτοκτονία του.

Κάποιες από τις αλήθειες που ακούστηκαν, όπως ότι καπιταλισμός δεν γίνεται χωρίς κρίσεις και ότι το χρέος είναι πολιτικό πρόβλημα και πεδίο ταξικής πάλης, δεν άλλαζαν την όλη εικόνα της εκπομπής αφού και αυτοί που το έλεγαν, το έλεγαν σαν τσόντα αλήθειας σε άλλες τοποθετήσεις τους. Περιττεύει φυσικά να πω ότι έλεγαν αυτό που ο Μαρξ είπε πριν 160 χρόνια.

Κάποιες άλλες κορώνες ελληνοκεντρικές και πατριωτικές που έμπλεκαν το ταξικό με το εθνικοαπελευθερωτικό, τύπου «Σπίθας», μάλλον τροφή για σύγχυση έδιναν, παρά για λύση του προβλήματος. Γιατί το θέμα είναι η κατάληψη της εδώ εξουσίας που κατέχει η μονοπωλιακή αστική τάξη ως συγκοινωνούν δοχείο με τη παγκόσμια κεφαλαιοκρατική τάξη και όχι ο (οικονομικός και όχι μόνο) πόλεμος κατά των άλλων κρατών και λαών.

Γενικά απογοητεύθηκα. Σε μια εποχή που το σύστημα πρέπει να δεχτεί το σύνολο της κριτικής σε μια κατεύθυνση ανατροπής του, με τη βαριά κατηγορία ότι είναι αθεράπευτος βρικόλακας και όποια θεραπεία και αν του κάνεις πάλι βρικόλακας θα είναι, ακούμε λύσεις για τον ηθικό καπιταλισμό που θα εκτοπίσει τον ανήθικο!


Σήμερα, αν η λύση δεν περιέχει σαν τελική πρόταση την ανατροπή του καπιταλισμού, είναι λύση θεραπείας του καπιταλισμού. Έχουν περάσει οι εποχές των αυταπατών που οδήγησαν σε τραγικά αποτελέσματα με τους πολέμους μεταξύ λαών και κρατών, ως τελική λύση εξόδου από τη κρίση. Ας μην αφήσουμε τους λαούς να ξαναπάνε σε τέτοιες λύσεις – σφαγεία όπως ήδη το βλέπουμε να γίνεται στους περιφερειακούς πολέμους ανατροπών των παγκόσμιων επιρροών και συσχετισμών. Το χρέος είναι τμήμα και αποτέλεσμα της γενικής κρίσης του συστήματος, δεν είναι αυτοτελές πρόβλημα να το λύνεις με τεχνικοπολιτικές μεθόδους.

Η κρίση είναι ταξική και η λύση αριστερή (ΙΙ)*

• Η περίπτωση της «Σπίθας»


Η όξυνση της κρίσης εντείνει αναπόφευκτα τις ταξικές και πολιτικές αντιθέσεις του καπιταλισμού. Παράλληλα αναβιώνουν σειρά από φαινόμενα που είχαν ατονήσει όσο καιρό το σύστημα περνούσε εποχές απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας και σχετικά ομαλής οικονομικής λειτουργίας. Η κρίση επαναφέρει στην επιφάνεια όχι μόνο βασικά θέματα πολιτικής αλλά καθαρότερα από κάθε άλλη φορά το ζήτημα της εξουσίας από την πλευρά της εργατικής τάξης ως ριζική λύση στην κρίση και στο αδιέξοδο του καπιταλισμού.


Η άρχουσα τάξη, προκειμένου να αποφύγει την αναβίωση παρόμοιων θεμάτων, ασκεί με όλα τα μέσα που διαθέτει ισχυρότατη ιδεολογική και πολιτική πίεση σε όλα τα στρώματα του ελληνικού λαού και ιδίως στην εργατική τάξη.


Εφεδρικές λύσεις του συστήματος

Η πίεση της αστικής τάξης δεν μένει χωρίς αποτέλεσμα. Ορισμένα από τα φαινόμενα της πίεσης είναι και η παραγωγή νέων πολιτικοϊδεολογικών ρευμάτων στα πλευρά του συστήματος ως ενδιάμεσων εφεδρικών λύσεων για την περίπτωση αποτυχίας των τυπικών πολιτικών εκπροσώπων του.


Τα ρεύματα αυτά παίρνουν διάφορες μορφές, αλλά έχουν δύο βασικές ομοιότητες. Από τη μια δεν θίγουν την ύπαρξη του συστήματος και από την άλλη κινούνται σε λύσεις μέσα από το οπλοστάσιο του καπιταλισμού. Αυτό οδηγεί στη γέννηση νέων θολών πολιτικών φορέων, οι οποίοι κάνουν αγώνα δρόμου για να κλείσουν την αντίθεση ανάμεσα στο σύστημα και στον λαό, ειδικά δε στην εργατική τάξη.


Ο λαός βομβαρδίζεται με «τεχνοκρατικές» αναλύσεις της κρίσης και του χρέους, με τεχνικές λύσεις που θα μας βγάλουν από την κρίση «χωρίς να χάσουμε πολλά», ακόμη και δήθεν «επαναστατικές τεχνικές λύσεις», όπως ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, το «κούρεμα», η ελεγχόμενη πτώχευση, η «πετυχημένη αναδιαπραγμάτευση, η «επιμήκυνση», κλπ.


Από τη στιγμή που η όποια λύση δεν συνδέεται με την ανατροπή του καπιταλισμού αλλά με την επίληση της κρίσης στα πλαίσια του συστήματος και με δικά του εργαλεία, στην ουσία γίνεται εφεδρική λύση του συστήματος.


Σε αυτές τις εφεδρικές λύσεις περιλαμβάνονται και κινήσεις που παίζουν το χαρτί της «σωτηρίας της πατρίδας» κάτω από το οποίο κρύβεται η σωτηρία του συστήματος.

Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών – Σπίθα

Μια τέτοια κίνηση είναι η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών – Σπίθα την οποία εξήγγειλε ο Μίκης Θεοδωράκης. Η κίνηση αυτή στελεχώθηκε ταχύτατα από ορισμένους αριστερούς σε μια περίεργη ιδεολογικοπολιτική συνεύρεση με ανθρώπους του «πατριωτικού» εθνικιστικού φάσματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η μείξη δεν ήταν τυχαία, αφού για μεν τους αριστερούς πρόσφερε μια ανώδυνη «αριστερή» ή «αριστερούτσικη» λύση αντίστασης στο σύστημα, για δε τους «πατριώτες» μια λύση «σωτηρίας της Ελλάδος» από τους ξένους με ταυτόχρονη σωτηρία του συστήματος με το οποίο και την ταυτίζουν. Η κίνηση στην ουσία τόσο από τις θέσεις όσο και από τις πρακτικές της ακυρώνει κάθε αριστερό ή προοδευτικό προσανατολισμό και τον αντικαθιστά με αταξικό «εθνικό» περιεχόμενο.


Η Κίνηση αντιλαμβάνεται την κρίση και το δημόσιο χρέος ως εθνικοαπελευθερωτικό ζήτημα και όχι ως ταξικό, με αποτέλεσμα να προτείνει «εθνική απελευθέρωση» από τους δανειστές. Στη διακήρυξη αναφέρεται καθαρά ότι «η ουσιαστική εξάρτηση που μας έχει επιβληθεί, προσδίδει (…) τα χαρακτηριστικά ενός απελευθερωτικού αγώνα».


Σε αυτή τη βάση συγκροτείται η κίνηση. Όμως η αντιπαράθεση είναι ταξική, όχι εθνική. «Εθνική» θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει εμμέσως μόνο στον βαθμό που ταυτίζει το εθνικό με το ταξικό συμφέρον της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, εξαιρώντας τη μεγάλη και τη μονοπωλιακή αστική τάξη, τον κρατικό μηχανισμό και τους υπηρέτες της, που δυστυχώς είναι ακόμη πάρα πολλοί. Η οικονομική ολιγαρχία του τόπου με σύσσωμη την πολιτική της εκπροσώπηση ταυτίζεται με τους ξένους δανειστές και το μνημόνιο, συμμετέχει στη ληστεία του λαού και ιδίως της εργατικής τάξης και συμμαχεί εναντίον της με το ΔΝΤ. Η Ελλάδα της πλουτοκρατίας που κυβερνά διαχωρίζεται ταξικά από την Ελλάδα που αγωνίζεται εναντίον της.


Η ίδια η αναφορά του Μίκη στη διακήρυξή του ότι με τις αμυντικές δαπάνες «κόβουμε κάθε χρόνο δισεκατομμύρια από το υστέρημά μας και φτωχαίνουμε, για να κάνουμε πιο πλούσιους τους πλούσιους λαούς» (!) μας μετατρέπει σε εχθρούς όχι του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου αλλά των άλλων λαών, προκειμένου να παρουσιάζει το πρόβλημα ως εθνικό! Παραβλέπει ότι οι άλλοι λαοί εξίσου με μας βιώνουν την κρίση και τους ονομάζει εκμεταλλευτές μας, ενώ από τα τεράστια κονδύλια των αμυντικών δαπανών μόνο το κεφάλαιο των χωρών αυτών κερδίζει. Οι λαοί τους κερδίζουν μόνο κρίση, λιτότητα, αυταρχισμό. Είναι συνεπώς εξ αρχής λάθος η τοποθέτηση για τον χαρακτήρα των αντιθέσεων τις οποίες παράγει η κρίση.


Δεν περνάει απαρατήρητη η υιοθέτηση από την κίνηση της γνωστής από παλιά θέσης της άρχουσας τάξης ότι «τρώμε περισσότερα από όσα καταναλώνουμε»! Έτσι προτείνει «να αλλάξει σε εθνικό επίπεδο η νοοτροπία μας. Το να ζούμε πάνω απ' τις δυνάμεις μας, να καταναλώνουμε περισσότερο από όσα παράγουμε, αυτή η τακτική δεν πάει άλλο»! Και συμπεραίνει το απίστευτο, ότι αυτό «μας οδηγεί σταθερά σε μεγαλύτερη εθνική και επομένως ατομική εξάρτηση και τελικά γενικευμένη πτώχευση, παρακμή, δυστυχία, ντροπή». Η απαλλαγή της άρχουσας τάξης για την κρίση και το χρέος και η καταδίκη του λαού ως υπαίτιου γι’ αυτή είναι πασιφανείς. Με τέτοια επιχειρήματα όμως μόνο η άρχουσα τάξη βγαίνει κερδισμένη.


Η κίνηση δεν παραλείπει να δίνει τα διαπιστευτήριά της στην αστική τάξη και στους ιμπεριαλιστές αναφέροντας στο πρόγραμμά της ότι «όσα προτείνουμε σήμερα θα πρέπει να είναι όχι μόνο καίρια αλλά και ρεαλιστικά και προ παντός δεν θα πρέπει να προκαλέσουν επικίνδυνους κραδασμούς σε μια εποχή εξαιρετικά λεπτή ως προς τους χειρισμούς και ευαίσθητη ως προς την ετοιμότητα τόσο του λαού όσο προ παντός και της χώρας μας να δεχθεί μεταβολές πάνω από το όριο των δυνατοτήτων της, μας υποχρεώνει να είμαστε προσεκτικοί και όσα προτείνουμε να είναι μέσα στα όρια του δυνατού λαμβάνοντας φυσικά υπ' όψιν τις διεθνείς ισορροπίες δυνάμεων, τις εθνικές δεσμεύσεις και την εξαιρετικά δύσκολη θέση της χώρας μας». Η προστασία του συστήματος και η αδιατάρακτη υποταγή στον ιμπεριαλισμό είναι πάνω απ΄ όλα!


Έτσι είναι χωρίς περιεχόμενο η παρακάτω φράση της διακήρυξης ότι «Για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας θα πρέπει η χώρα μας να αποχωρήσει από τον μηχανισμό στήριξης Ε.Ε. - ΔΝΤ και από το ΝΑΤΟ». Για λόγους αξιοπρέπειας! Όχι για τα εθνικά συμφέροντα τα οποία υποτίθεται βάζει πάνω απ όλα. Υποκρισία! Όταν λαμβάνεις υπόψη τις «εθνικές δεσμεύσεις», ακυρώνεις κάθε άρνησή τους. Για να μην έχουμε αυταπάτες, παρακάτω δεν προτείνει έξοδο από το ΝΑΤΟ, αλλά απάλειψη από τις συμφωνίες με αυτό μόνο «όσων θίγουν τα εθνικά μας συμφέροντα». Τα σχόλια περιττεύουν.

Αντιφάσεις

Παρότι στην αρχή της διακήρυξης ο Μίκης Θεοδωράκης λέει ότι «Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικο-κομματικό κατεστημένο», στις προτάσεις του για την έξοδο από την κρίση αναφέρει ότι «θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία να κυβερνούσε έχοντας την ευρύτατη συναίνεση του εκλογικού σώματος»! Είναι να απορεί κανείς τι ακριβώς προτείνει και τι απορρίπτει!

Επιπλέον η παράγραφος της διακήρυξης που λέει «Ποιος έχει συμφέρον να εξαλείψει τη λέξη και την έννοια «Έθνος», που αποτελεί την κύρια συγκολλητική δύναμη που μας ενώνει όλους, Δεξιούς, Κεντρώους, Αριστερούς, πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους, αμόρφωτους, όλους ανεξαιρέτως τους Έλληνες, που αν τύχει να ενωθούν όλοι μαζί και σχηματίσουν μια γροθιά, όπως έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940, αποτελούν δύναμη που μπορεί όχι μόνο να αντισταθεί αλλά και να νικήσει;» αποτελεί αδιαμφισβήτητη άρνηση της ταξικής φύσης τη κρίσης και υπερ-υιοθέτηση της «εθνικής» θέσης. Εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, θύματα και θύτες, τραπεζίτες, κυβερνήτες και λαός που έχει πτωχεύσει εξαιτίας τους λαός, όλοι μαζί σε ενιαίο εθνικό συμφέρον!!! Αυτό δεν απέχει και πολύ από το «Μαζί τα φάγαμε» - εσείς θα τα πληρώσετε του Πάγκαλου!


Τέλος ενώ στη διακήρυξη υιοθετείται η «άμεση δημοκρατία» των κινήσεων «Σπίθα» δήθεν σαν αντίδοτο στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία που παραπαίει, χωρίς όμως να θίγεται η οικονομική βάση του συστήματος, εκ των πραγμάτων η θέση αυτή βρέθηκε σε πλήρες αδιέξοδο μόλις επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί. Το αποτέλεσμα ήταν να ανατραπεί από τον ίδιο τον Μίκη Θεοδωράκη χωρίς καμιά δημοκρατική διαδικασία, όταν στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, στις 27/2/2011, αναφέρθηκε στην «ανάγκη της ύπαρξης ενός εθνικού κέντρου (…) Κάποιες Σπίθες (…) θεωρούν ότι οι αποφάσεις που πήραν στην Γενική τους Συνέλευση είναι ανώτερες από τις οδηγίες της Συμβουλευτικής. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας εγώ το θεωρώ Αναρχία». Η αναίρεση της αρχικής θέσης είναι φανερή.


Ένας νεολογισμός που προκαλεί εντύπωση είναι η υποστήριξη της θέσης στην κοινωνία για «Δίκαιη Ανισότητα». Και μόνο η αναφορά προκαλεί ανατριχίλα για τη νομιμοποίηση της ληστείας του λαού από το κεφάλαιο. Γιατί θα ήταν γελοίο να αναφέρεται κανείς σε συνθήκες καπιταλισμού στη διαλεκτική ερμηνεία του όρου στον οποίο παραπέμπει η βασική κομμουνιστική παραγωγική σχέση «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».

Οι εθνοκεντρικές θέσεις στην υπηρεσία του συστήματος

Η σκόπιμη απουσία αναφοράς της «Σπίθας» στην ταξική φύση της κρίσης γίνεται για να δέσει με τα μέτρα «εθνικής» εξόδου από την κρίση που προτείνει χωρίς να θιγεί το υπάρχον καθεστώς. Δεν είναι χωρίς νόημα οι προτάσεις του για καπιταλιστικού χαρακτήρα συνεργασία με άλλους ιμπεριαλιστές, όπως η Κίνα και η Ρωσία, για να αποδεσμευτεί η χώρα από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές! Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη μας προτείνει ως λύση.


Ως προς το εσωτερικό της «Σπίθας» είναι φανερή η αταξικότητα αλλά και η εχθρική στάση προς την Αριστερά. Στο «τι μας ενώνει» απαντάει: «Η κοινή μας θέση απέναντι στην ξένη εξάρτηση και τα όργανά της. (…) Είμαστε Ριζοσπάστες Πατριώτες Προοδευτικοί. Και στόχος μας είναι η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η ευτυχία του Ελληνικού Λαού. Όλα τα άλλα, Αριστερά, Δεξιά, Κεντρώοι, έρχονται μετά. Και ας τα κρατήσει καθένας μέσα του. Όχι μέσα στις Σπίθες». Εδώ στην πράξη ζητάει δήλωση απάρνησης της ιδεολογίας. Όταν όμως η Αριστερά καλεί τον λαό σε συσπείρωση και μάχη ανεξαρτήτως ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης, δεν υπονοεί ότι συγκροτεί μέτωπο ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής αλλά ακριβώς το αντίθετο.

Αταξικές λύσεις σε ταξικά προβλήματα δεν υπάρχουν

Όποιος προσπαθεί να μετατρέψει τα ταξικά προβλήματα σε «εθνικά» και τα ζητήματα εξουσίας σε ζητήματα μεταξύ εθνών και λαών διολισθαίνει αντικειμενικά στις εφεδρείες του συστήματος. Η αυταπάτη ότι μέσα από την «εθνικοποίηση» της ταξικής αντίθεσης θα προέλθει η συσπείρωση του λαού και κατόπιν αντικειμενικά ο λαός θα υιοθετήσει από την πείρα του αριστερές θέσεις είναι μια παγίδα που νομίζουν ότι στήνουν για το σύστημα, στην οποία όμως θα ρίξουν τον λαό.


Άλλωστε ο θαυμασμός του Μίκη μέσα στη διακήρυξη για την πρακτική της δεξιάς-ακροδεξιάς κυβέρνησης της Ουγγαρίας έναντι του ΔΝΤ και για την «εργατικότητά» της(!) κλπ. είναι δείγμα μιας ολισθηρής τοποθέτησης αλλά και εκχώρηση εδάφους σε επικίνδυνους εχθρούς του λαού.


Οι προτάσεις της «Σπίθας»

Το σύνολο των προτάσεων της κίνησης κινούνται μέσα στα πλαίσια του συστήματος και μας προβάλλουν έναν «καλό καπιταλισμό» με ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς διαφθορά και εξαρτήσεις. Θυμίζει έντονα διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη του ΠΑΣΟΚ που, παρότι προχωρούσε πολύ παραπέρα από τη «Σπίθα», αποτέλεσε το κύριο όπλο ποδηγέτησης και ευνουχισμού του λαϊκού κινήματος. Ακόμη και το σύνθημα με το οποίο κλείνει η διακήρυξη της «Σπίθας» ότι «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» είναι γνωστό τι θυμίζει και προπαντός πόσο παραπλάνησε και εγκλώβισε τον λαό. Και τότε διαστρεφόταν ο ταξικός χαρακτήρας των προβλημάτων σε εθνικά μέσα από τον «ελληνικό δρόμο» για τον σοσιαλισμό. Αυτό που κραυγαλέα απουσιάζει πάντα είναι το θέμα της ταξικής εξουσίας.


Θέσεις για την κρίση και το χρέος όπως να μπουν «όλα τα κόμματα σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας», «εκμετάλλευση» κρατικής περιουσίας, «δίκαιο» φορολογικό σύστημα, πάταξη της φοροδιαφυγής, αναζήτηση άλλων πηγών με μικρό επιτόκιο, συμψηφισμό χρεών με τη δημιουργία κοινοπραξιών, σύναψη νέων συμφωνιών με τους ιμπεριαλιστές της Ρωσίας και Κίνας κλπ δεν είναι παρά οι εφεδρικές και αποδεκτές θέσεις του συστήματος, αρκεί να κρατηθεί ο λαός υπόδουλος. Όσο η κρίση και οι ταξικές αντιθέσεις θα οξύνονται τόσο οι θέσεις αυτές θα προβάλλονται ως σωτήριες για το «έθνος» και το λαό!

Το θέμα είναι τι προτείνει ο καθένας. Διόρθωση του καπιταλισμού ή ανατροπή του;


Η λύση για κάθε αριστερό κόμμα, κίνηση ή άτομο δεν είναι να επιλύσει τεχνικά το θέμα της κρίσης και του χρέους αφήνοντας άθικτη την εξουσία του κεφαλαίου. Μόνη διέξοδος είναι οι αριστερές λύσεις που ξεκινούν από την ποδηγέτηση του κεφαλαίου και την απόκρουση των πολιτικών του και φτάνουν μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ταξική εργατική λύση και όχι για απολίτικη ή αταξική.

(*) Με τον ίδιο τίτλο δημοσιεύτηκε και ένα σχόλιο στις 5/12/2011 στο παρόν blog
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εργατική εφημεριδα "ΕΜΠΡΟΣ", τ. Μαρτίου 2011