Αστική δημοκρατία και φασισμός. Αντίθεση στο εποικοδόμημα ομοιότητα στη βάση

 Απ αφορμή σχόλια ότι οι κομμουνιστές εξισώνουν φασίστες και αστούς δημοκράτες.

Οι κομμουνιστές ποτέ δεν έχασαν το μέτρο και την ορθή κρίση για τις μορφές της πολιτικής εξουσίας του καπιταλιστικού συστήματος.  Ξέρουν καλά να ιεραρχούν τους πολιτικούς και ταξικούς αντιπάλους, καθώς και τον ρόλο που παίζει ο καθένας. Δεν ισοπεδώνουν αλλά και δεν κρύβουν συγγένειες και γεγονότα.

Οι κομμουνιστές έδωσαν το αίμα τους για να κατακτήσει ο λαός αστικά (εργασιακά, πολιτικά, κοινωνικά) δικαιώματα και να τα κατοχυρώσει σε αστικά συντάγματα. Ποτέ δεν υποτίμησαν αυτά τα δικαιώματα. Οι αστοί τα υποτίμησαν και τα μίσησαν (πχ συνδικαλισμό, απεργία, διαδήλωση, επίσχεση εργασίας, συλλογικές συμβάσεις…).

Γιατί όμως πολλές φορές οι κομμουνιστές εκθέτουν τους αστούς πολιτικούς για τις φανερές ή κρυφές σχέσεις τους με τον φασισμό; Η απάντηση δεν βρίσκεται στο αν χαιρετιούνται ή αν βγήκαν μια φωτογραφία μαζί. Βρίσκεται πολύ βαθύτερα, στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και στους κινδύνους που παράγει συνεχώς για το λαό.

Βάση και εποικοδόμημα, «παρονομαστές» και «αριθμητές»

Στο καπιταλισμό η βάση της ύπαρξής του είναι πάντα η δικτατορία του κεφαλαίου (ταξική εξουσία). Αυτή όμως ποτέ δεν εμφανίζεται στο πολιτικό προσκήνιο γιατί είναι κανόνας δικτατορικός που επιβάλλεται στην κοινωνία, στην εργατική τάξη και στον λαό, χωρίς εκλογές κλπ, και σημαίνει το «απλό»: ό,τι παράγει η εργατική τάξη (εμπορεύματα, μέσα παραγωγής) ανήκει στον ιδιώτη καπιταλιστή κλπ, κλπ (παραγωγικές σχέσεις).

Την πολιτική διαχείριση αυτού του κανόνα την αναλαμβάνει η αστική τάξη που κατέχει το κεφάλαιο και τα μέσα παραγωγής και για να τα καταφέρει, δημιουργεί τις πολιτικές μορφές διαχείρισης (διακυβέρνησης) της ταξικής εξουσίας της. Πολλές οι μορφές διαχείρισης με τα δύο άκρα να είναι η ολοκληρωμένη αστική δημοκρατία, αν υπάρχει και ο φασισμός – αυτός υπήρξε και υπάρχει, έγραψε και γράφει τη μαύρη ιστορία του με το αίμα των λαών.   

Η δικτατορία του κεφαλαίου είναι πάντα ο «παρονομαστής» (βάση του συστήματος) και το πολιτικό σύστημα είναι ο «αριθμητής».  Οι αριθμητές (πολιτικές μορφές) διαφέρουν, ο παρονομαστής (παραγωγικές σχέσεις) παραμένει πάντα ίδιος από τη γέννηση του καπιταλισμού μέχρι το θάνατό του.

Στα πολύ βασικά ζητήματα, όλοι οι αριθμητές (κόμματα, πολιτικό σύστημα, μηχανισμοί, πρόσωπα) εναρμονίζονται πλήρως με τις ανάγκες λειτουργίας του κεφαλαίου.  Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, αστικοδημοκρατικές και φασιστικές, καλούνται πάντα να διαχειριστούν με τον αποδοτικότερο (πιο κερδοφόρο) τρόπο τη βάση του συστήματος.

Ας μη ψάχνουμε τώρα τί κάνουν οι δικτάτορες και τι οι αστικές δημοκρατίες. Όλοι έτσι ή αλλιώς έκαναν πόλεμο, υποδούλωναν άλλους λαούς ή επέβαλαν μέτρα κατά του λαού και των εργαζομένων… Και σήμερα, ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος, εξακολουθούν να βομβαρδίζουν, να διαλύουν χώρες και λαούς να συντρίβουν εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα... Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο, είτε είναι φασισμός είτε αστική δημοκρατία, το ίδιο ακριβώς κάνουν στα βασικά. Για να το κατανοήσουμε: η δικτατορία του Σαντάμ Χουσεΐν συνέτριβε τα δικαιώματα του ιρακινού λαού και οι ιμπεριαλιστικές αστικές δημοκρατίες της Δύσης, συνέτριψαν, όχι τον Σαντάμ, αλλά το Ιράκ και τον ιρακινό λαό στο δεκαπλάσιο!!! Σε αυτό, στο βασικό δηλαδή, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε επιλογή ποιος είναι καλύτερος σφαγέας του λαού.

Σε κάποια ζητήματα διαχείρισης, φασισμός και αστική δημοκρατία διαφέρουν σημαντικά. Στην εσωτερική πολιτική ο πρώτος καταργεί όλα τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα της δεύτερης τα οποία με αίμα και αγώνες οι εργαζόμενοι επέβαλαν στην αστική δημοκρατία. Πότε όμως γίνεται αυτό; Μόνο όταν η αστική δημοκρατία για να διατηρήσει τα κέρδη (και τη ζωή) του κεφαλαίου αναγκάζεται να παίρνει συνεχώς αντιλαϊκά μέτρα αλλά στο τέλος και αυτά δεν φτάνουν για το αδηφάγο κεφάλαιο. Τότε έρχεται ο φασισμός, με διάφορες μορφές, από την «πειθαρχημένη δημοκρατία» μέχρι το ναζισμό, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Κι όμως… είναι συγκοινωνούντα δοχεία!

Ο φασισμός εκτρέφεται στην/και με την αστική δημοκρατία. Δείτε λίγο Ιστορία. Ο Μεταξάς ψηφίστηκε από το αστικό κοινοβούλιο, ο Χίτλερ ψηφίστηκε από το αστικό κοινοβούλιο, ο Μουσολίνι ψηφίστηκε από το αστικό κοινοβούλιο!

Κάποιες φορές η αστική τάξη δεν περιμένει το κοινοβούλιο και διατάζει τα ένοπλα σώματα ασφαλείας του καθεστώτος, να κάνουν δικτατορία. Καμιά διαφορά στη βάση του σκοπού. Κάνουν και αυτοί αυτά που απαιτεί η δικτατορία του κεφαλαίου με πολύ πιο βίαιο τρόπο. Μετά, επειδή οι δικτατορίες έχουν όρια, σαν «καλά παιδιά» της αστικής τάξης παραχωρούν με μικροκαβγάδες, αντιθέσεις, βραβεύσεις, καταδίκες, αμνηστίες κλπ, την εξουσία στην αστική δημοκρατία από όπου την πήραν. Ανατρέπουν δηλαδή τη διαδικασία και αντί να μεταβούν ομαλά από την αστική δημοκρατία στη δικτατορία, μεταβαίνουν ομαλά ή σχεδόν από τη δικτατορία στην αστική δημοκρατία! ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΜΕΘΟΔΟΥ!   Αυτό το θέατρο του παραλόγου το έχουμε δει σε όλες σχεδόν τις δικτατορίες (Χιλή, Ελλάδα, Ισπανία, Τουρκία…). Κάποιες εξαιρέσεις (Νικαράγουα, Πορτογαλία κ.α. ) υπήρξαν, λόγω της εμπλοκής του λαϊκού παράγοντα που εξεγέρθηκε.

Συμπέρασμα

Φασισμός και αστική δημοκρατία είναι μορφές πολιτικής διαχείρισης (πολιτική εξουσία) της δικτατορίας του κεφαλαίου (ταξική εξουσία).

Στον αριθμητή διαφέρουν, στον παρονομαστή είναι ίδιοι. Υπηρετούν το ίδιο ακριβώς σύστημα. Με τον παρονομαστή είναι ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΟΥΝΤΑ ΔΟΧΕΙΑ. Μ’ αυτό τον τρόπο πρέπει να ερμηνεύονται πράξεις, σχέσεις και φωτογραφίες των ναζί μαζί με αστούς κοινοβουλευτικούς. Τους ενώνει η βάση της δικτατορίας του κεφαλαίου και τα πολύ βασικά («εθνικά») πολιτικά συμφέροντα της αστικής τάξης και τους χωρίζει η μορφή των διακηρύξεων και πρακτικών υποστήριξης αυτών των συμφερόντων. Εκεί ναι, σε αυτά σφάζονται - διαφέρουν!!! Κι όπως σφάζονται, πρώτα σφάζουν τις λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα.

Η διαφορά δεν είναι αμελητέα και για υποτίμηση. Αν ήταν δεν θα έχυναν οι λαοί αίμα και για αυτά τα αστικά δικαιώματα, έστω και αν δεν τους απελευθερώνουν και δεν καταργούν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Άρα, ποτέ δεν ταυτίζουμε αστική δημοκρατία και φασισμό τουλάχιστον στις κλασσικές τους μορφές γιατί υπάρχουν και οι μεταλλαγμένες.

Για να ικανοποιήσω λοιπόν τους αστούς δημοκράτες που διαμαρτύρονται για ισοπέδωση με τους φασίστες από τους κομμουνιστές,  λέω ότι, ποτέ οι κομμουνιστές δεν ταυτίζουν τους αστούς δημοκράτες με τους φασίστες, πλην προσώπων που πέρασαν και από τα δύο άνετα (πχ Μεταξάς, Πιπινέλης, Μαρκεζίνης, Μανιαδάκης...).  Αυτό που οι κομμουνιστές λένε, είναι ότι διαφέρουν στη μέθοδο αλλά είναι ίδιοι στην αφοσίωση επίτευξης των σκοπών του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Εδώ είναι όλη η ουσία της κριτικής. Εκτός και αν αποδείξει κάποιος αστός ότι κάποιοι από αυτούς τους πολιτικούς, και ιστορικά και τώρα, δεν υπηρέτησαν τον καπιταλισμό  αλλά τον… κομμουνισμό!!!