Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι πόνους και τι λαχτάρες τραβάνε οι πραγματικές μάνες…
Ίδια και η δικιά μου που τη σκέφτομαι με νοσταλγία και με έκφραση θαυμασμού.
Για όταν με γέννησε κάτω από ριπές πολυβόλων,
Για όταν άρπαξαν το μεγάλο της για τα αναμορφωτήρια της Φρι(δερί)κης,
Για όταν άρπαξαν το στερνοπούλι της για τα ίδια αναμορφωτήρια, ως στρατόπεδα συγκέντρωσης της χούντας.
Για όταν διέλυαν την οικογένεια οι φασίστες,
Για όταν με έβλεπε κι έκλεγε χωρίς να λέει το γιατί…
Για τα χρόνια αγωνίας που με περίμενε…
Θυμόνταν ότι στο δρόμο που γύριζε να πουλήσει κανένα αυγό την πλησίαζαν άγνωστοι και της έλεγαν «μπράβο» κυρ’ Αγγελική ή Βαγγελιώ όπως την ήξεραν και κάτι τις έδιναν, παράξενοι άνθρωποι γιατί δεν ήθελαν αυγά και εξαφανίζονταν μη τους πάρει μάτι χαφιέ… θυμόταν κι έναν δεξιό πλούσιο που της είπε τα ίδια και της έδωσε ένα ποσό… εκεί στη φωλιά της αντίδρασης, στις Σέρρες… και δεν καταλάβαινε τίποτα γιατί ο γιος της είναι στα κολαστήρια της χούντας...
Θεοσεβούμενη, παρακαλούσε τον Θεό…
Αγράμματη, μερόνυχτα στη δουλειά για να ζήσουμε... Έμαθε να γράφει με μια γραφή που άξιζε σαν αρχαία επιγραφή, για να επικοινωνεί μαζί μας και με τα αδέλφια της που εξανδραποδίστηκαν ως… ανθέλληνες.
Μέρα που είναι, ας την τιμήσω κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου