Λαϊκές συγκεντρώσεις και άρχουσα τάξη

Προφανώς πολλοί είναι αυτοί που αδυνατούν να ερμηνεύσουν και να διαγνώσουν την πολιτική ευφορία της άρχουσας τάξης που πατάει σε μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις όπως αυτή της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία (21/1/2018) και οι γιγάντιες λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των «αγανακτισμένων» κατά των μνημονίων το 2010-2011.

Οι συνήθεις ερμηνείες είναι οι επιφαινόμενες από τα συνθήματα και τη σύνθεση της «λαϊκής θέλησης». Έτσι και στις δύο περιπτώσεις ο λαός επιλέγει την πολιτική που προβάλλουν οι διοργανωτές και από κει και πέρα αρχίζουν και οι πολιτικές διεργασίες για να «ικανοποιηθεί» το λαϊκό αίτημα.

Γίνονται και πολλές αναλύσεις ότι, και τότε και τώρα οι συγκεντρωθέντες δεν ήταν κάποιου πολιτικού φάσματος, ήταν «όλος ο λαός», και είναι ανεπίτρεπτο να τον χαρίζουμε στην δεξιά, ακροδεξιά ή «αριστερά». Είναι λένε «Απολίτικες» και αταξικές λαϊκές συγκεντρώσεις, οι οποίες όμως δυστυχώς δίνουν το δικαίωμα σε κάθε επίδοξο νέο κυβερνήτη να τις επικαλείται.

Και τότε και τώρα οι λαϊκές κινητοποιήσεις «ξεκίνησαν από κάτω», έξω από κόμματα και πολιτικές οργανώσεις.  «Έτσι απλά», με συνεννόηση του απλού λαού μέσω των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης και την «εντελώς τυχαία» στήριξη από τεράστιο αριθμό μέσων ενημέρωσης της άρχουσας τάξης και πολλών παλιών και νέων αστικών κομμάτων. Η σύνθεση των συγκεντρώσεων αποτελούσε πάντα το προσφιλές επιχείρημα πολλών να τη θεωρούν ως γνήσια λαϊκή. Φυσικά οι συμμετέχοντες ήταν απλός λαός στη συντριπτικής πλειοψηφία, με τα δικά του προβλήματα και προβληματισμούς, δεν ανήκαν σε ένα κόμμα, δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί ή ακροαριστεροί κλπ.

Αυτό όμως που φαίνεται σαν λαϊκή σφραγίδα δεν ήταν παρά η κολυμβήθρα του Σιλωάμ όσων σχεδίασαν να εκμεταλλευτούν τις μεγάλες συγκεντρώσεις για να περάσουν την πολιτική της άρχουσας τάξης με άλλη μορφή, απαλλαγμένη από βαρίδια αντιλαϊκών θέσεων σε συγκεκριμένα ζητήματα εφαρμογής πολιτικών.

Η άρχουσα τάξη πάντα σε αυτές τις ασαφείς, αταξικές, «αυθόρμητες», ακομμάτιστες, συνθηματολογικές κινητοποιήσεις, έκτιζε τις δικές της πολιτικές κινήσεις, εντελώς ανεξάρτητα από το τι σκέφτονταν οι συγκεντρωθέντες. Ετοίμαζε τις διάδοχες κυβερνήσεις για να εφαρμόσουν τις ίδιες αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές της τόσο στην εσωτερική πολιτική και στην οικονομία όσο και στα εθνικά και διεθνή θέματα.

Από το κίνημα των αντιμνημονιακών αγανακτισμένων βγήκε τελικά μια νέα γενιά προπαγανδιστών και πολιτικών που έπιασε από τα δεξιά Ζάππεια μέχρι τα «αριστερά» αντιμνημόνια των αυταπατών του ενός και μόνο νόμου και τα ΟΧΙ/ΝΑΙτου δημοψηφίσματος.

Παρότι οι «αγανακτισμένοι» είχαν τις ακριβώς αντίθετες θέσεις και απαιτήσεις, η άρχουσα τάξη κατάφερε με αυτούς ως όχημα να επιβάλει τις δικές της θελήσεις με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις οποιοδήποτε φάσματος να εφαρμόσουν τις δικές της αντιλαϊκές πολιτικές. Δεν χρειάζονται αναλύσεις εδώ.

Η συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης, ασαφής, αταξική, «αυθόρμητη», ακομμάτιστη, συνθηματολογική όπως ήταν, αποτελεί το νέο έδαφος με όχημα την δήθεν υπεράσπιση  εθνικών δικαίων, αποτελεί τη νέα επιλογή της άρχουσας τάξης να περάσει την δική της «μεταμνημονιακή» πολιτική. Μια πολιτική βαθιά αντιλαϊκή που θα διατηρήσει όλα τα κεκτημένα του κεφαλαίου άθικτα στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας για τη Μακεδονία. Η συγκέντρωση/σεις αυτή θα αποτελέσει το νέο όχημα μετακίνησης της πολιτικής προς τα δεξιά, αδάπανα και στις πλάτες των αγνών πολιτών που συμμετέχουν.

Είναι βέβαιο ότι εφόσον η πολιτική σκηνή με τις νέες εκλογές μετακινηθεί δεξιότερα με κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση, όλα όσα υπόσχονται για υπεράσπιση των εθνικών δικαίων περί Μακεδονίας θα περάσουν στο περιθώριο και στο όνομα των συμμαχιών του ΝΑΤΟ, της προστασίας από την τουρκική επιθετικότητα κλπ, κλπ, θα υπογράψουν αυτό που επιβάλει ο διεθνής ιμπεριαλισμός, το οποίο θα το ονομάσουν "εθνικό σύμφέρον" και τα ΟΧΙ θα  γίνουν ΝΑΙ!. Στο μεταξύ η εσωτερική πολιτική θα γίνει ακόμη πιο σκληρή και τα παλιά μέτρα θα συμπληρώνονται από νέα. Επί πλέον δεν θα υπάρχει ανάγκη να απολογηθούν για στροφή στα εσωτερικά θέματα αφού δεν θα έχουν υποσχεθεί τίποτα συγκεκριμένο όπως π.χ. «θα καταργήσω με ένα νόμο τα μέτρα Τσίπρα».

Συμπερασματικά θα λέγαμε τα εξής:

Όποια μορφή και αιτήματα αν δίνονται σε τέτοιες μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις, όταν ο λαός και ιδίως η εργατική τάξη, δεν έχουν ένα ισχυρό δικό τους κέντρο πολιτικής, με δικό τους πρόγραμμα εξουσίας και δικές του δυνάμεις επιβολής στην αστική τάξη, τότε μοιραία αυτές οι συγκεντρώσεις μετατρέπονται σε όχημα αναβάπτισης και επαναφοράς της άρχουσας τάξης στην πολιτική σκηνή με άλλη μορφή πολιτικών σχημάτων και κομμάτων για να εφαρμοστεί ή ίδια αντιλαϊκή πολιτική.

Ίδωμεν