Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΕΜΠΡΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ…


Μια συζήτηση πάνω "στη βράση που κολλάει το σίδερο"!

Ένας φίλος, καλλιτέχνης, αναγνωρισμένος με σπουδαία καριέρα, με ρώτησε στο περιθώριο της διαδήλωσης αλληλεγγύης για τους χαλυβουργούς στις 17/7/2012: «Μπορούμε να κάνουμε εμείς οι κομμουνιστές και οι πραγματικοί ριζοσπάστες αριστεροί πολιτιστική επανάσταση;» 

Τον κοίταξα έκπληκτος και σιώπησα για δευτερόλεπτα. Ένας καλλιτέχνης που από μένα ξέρει μύρια όσα πιο πολλά για την τέχνη, με ρωτάει! Άρα το ερώτημα δεν είναι καλλιτεχνικό, είναι πολιτικό.

Σαν να περίμενα από καιρό αυτή την ερώτηση. 

Σιωπή και μετά σαν χείμαρρος ξέσπασα: «Έχουμε βαθιά οικονομική κρίση, έχουμε σκληρό ταξικό - αντιλαϊκό πόλεμο, απεργίες ηρωικές που τις λοιδορεί η άρχουσα τάξη, μάζες υποτιμημένων και εξευτελιζόμενων ανθρώπων, στρατιές απαξιωμένων εργαζομένων, ανέργων, αστέγων, απόκληρων από μια κοινωνία που έκτισαν με τον ιδρώτα τους και όμως…. και όμως τους σκοτώνει κάθε μέρα… Και όμως σε αυτές τις στιγμές δεν έχουμε νέα ποίηση, νέα μουσική, νέα ζωγραφική, νέα θεατρικά έργα, νέα λογοτεχνία, νέα πολιτιστικά κύματα που θα σαρώσουν σαν καταρρακτώδη βροχή τον κόπρο του σύγχρονου Αυγεία από τη σκεπή του κόσμου! Δεν έχουμε πολιτιστική επανάσταση φίλε μου και καμία τάξη δεν νίκησε ποτέ αν πρώτα δεν έκανε την πολιτιστική της επανάσταση».

Και πως αρχίζουμε; Δεν πρέπει να αρχίσουμε από αυτά τα παιδιά που βλέπουμε γύρω μας βγαλμένα από την καθημερινή μάχη που είναι, κοίταξε, γεμάτα φλόγα, παλμό και απόφαση; Πού να πάμε, στους αστούς και μικροαστούς διανοούμενους που όλοι σταδιακά πέρασαν στην εξουσία με εξαγορασμένες συνειδήσεις;


Άκου, αν οι εργάτες δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους σε όλα τα επίπεδα, δεν θα είναι άξιοι ούτε εξουσία να διεκδικούν, ούτε τύχη να έχουν» του απάντησα και έμεινα μετά βαθιά συλλογισμένος.

Ήταν πράγματι μια σύντομη συζήτηση φωτιάς. Από αυτές που κολλάνε το σίδερο πάνω στη βράση. Το πρόβλημα επί τάπητος και η λύση το δίλημμά μας.

Αναρωτήθηκα σε μια στιγμή βουβαμάρας: Γιατί δεν τραγουδάει η πορεία αλλά λέει μόνο συνθήματα; Γιατί διαφέρουν τόσο οι σημερινές πορείες μας από τις πορείες της επαναστατικής ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που κάναμε πριν δεκαετίες και ήταν γεμάτες τραγούδι, αισιοδοξία, ελπίδα παρά τις δυσκολίες;  Γιατί οι αντάρτες πολεμούσαν και τραγουδούσαν; Γιατί οι φυλακισμένοι την ώρα της εκτέλεσης τραγουδούσαν με στεντόρεια επαναστατική δύναμη και έκαναν τον εχθρό να τρελαίνεται; Γιατί μπορούσαν μέσα σε φυλακές και εξορίες να γράφονται σπουδαία  τραγούδια, ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα; Γιατί οι εξόριστοι νέοι μέσα στο αρματαγωγό από τον Ωροπό στη Γιούρα το 1968, άστραψαν και βρόντηξαν στο επαναστατικό και αντάρτικο τραγούδι ενώ δεν ήξεραν αν την επόμενη στιγμή θα ζούνε, αφήνοντας αποσβολωμένους τους φρουρούς της χούντας; 

Γιατί τότε ο κόσμος μας έσφυζε από ποίηση, λογοτεχνία, τραγούδι, θέατρο;  Θέατρο της σκηνής, θέατρο του δρόμου και της γειτονιάς, τραγούδι του πάλκου, τραγούδι της παρέας, της μπουάτ και του καφέ; Φτωχύναμε άραγε τόσο πολύ; Νικηθήκαμε; Νικήθηκε το όραμα και το  όνειρο; 


Όχι! Το όραμα της εργατικής τάξης για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, για έναν κόσμο που θα σχεδιάζει και θα γράφει την ιστορία του και δεν θα τον γράφει η ιστορία, είναι το ανώτερο όραμα που παρήγαγε ποτέ η ανθρωπότητα. Αν δεν το υμνούμε και δεν το εξυψώνουμε πολιτιστικά, είναι δικό μας ελάττωμα. Εμείς φταίμε και εμείς πρέπει να το διορθώσουμε. Είναι ανάγκη να καλύψουμε αμέσως αυτό το έλλειμμα που μας κάνει να χανόμαστε από την κοινωνία του πολιτισμού και της διαμόρφωσης των συνειδήσεων.

Ώρα για νέο ξεσήκωμα

Δεν μπόρεσα να μη ξεσπάσω μέσα μου:
Φίλοι και σύντροφοι σηκωθείτε. Δεν θα σας προσφέρει κανένας νέα ποίηση, νέα λογοτεχνία και νέα μουσική. Νέο μουσικό κύμα - τσουνάμι δεν σηκώνεται αν δεν το σηκώσουμε εμείς. Νέα πολιτιστική επανάσταση του λαού δεν γίνεται αν δεν την κάνουμε εμείς που δένουμε το ατσάλι στους δρόμους του αγώνα. Ας μη περιμένουμε κανέναν αστό και μικροαστό διανοούμενο απ έξω να μας σώσει. Εμείς όμως μπορούμε να τον σώσουμε από την καταθλιπτική και απάνθρωπη  τάξη του αν έρθει να υπηρετήσει αγνά και ταπεινά τα οράματα της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού για να γίνει και αυτός ένα με μας, ένας άνθρωπος του μέλλοντος. 

Αυτό είναι! Οι νέοι κομμουνιστές, ριζοσπάστες αριστεροί, ανυπότακτοι εργάτες, μαχητές της καθημερινής ζωής πρέπει να πάρουν την υπόθεση του πολιτισμού στα χέρια τους. Τέρμα πια η κυριαρχία της αστικής υποκουλτούρας, των ριάλιτι, της αποχαύνωσης και της νάρκωσης. Τέρμα το έλλειμμα νέας λαϊκής και πανανθρώπινης κουλτούρας σε λογοτεχνία, ποίηση, μουσική, θέατρο… 

Μπορεί να φανεί στην αρχή σαν αστείο να πιάσουν οι εργαζόμενοι και οι επαναστατημένοι νέοι την πέννα, την κιθάρα, το μπουζούκι, τις παλέτες, το πινέλο, τα σκηνικά. Όμως όταν υπάρχει η φλόγα, τίποτα δεν είναι αστείο. Ας απλώσουμε στον μικρόκοσμο που ζούμε την νέα μας απόπειρα τέχνης. Ας γεμίσουμε όλη την κοινωνία με μικρά και μεγάλα νέα έργα, πρωτοπόρα και άγνωστα σε αυτήν, ας μιλήσουμε στην καρδιά του λαού με τα νέα έργα μας, με το τραγούδι στη παρέα και την γειτονιά, με το θέατρο στους φίλους και στο εργοστάσιο, με την ποίηση που θα αναστήσει τις χαμένες μας μνήμες… 


Αν το κάνουμε να είστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα ξεπεταχτούν θαυμάσια έργα από ταλέντα που τώρα μαραίνονται και χάνονται γιατί δεν τολμάμε, γιατί η πίεση της αστικής υποκουλτούρας επέβαλε τη δική της οικονομική και τεχνική λογοκρισία σε κάθε πνευματική παραγωγή. Εμείς θα σπάσουμε τα φράγματα όπως τα σπάσαμε τόσες φορές. Θυμηθείτε τον Βάρναλη, τον Λειβαδίτη, τον Ρίτσο, τον Μίκη στα νιάτα του, τον Θέμο Κορνάρο, τον Μενέλαο Λουντέμη… Δεν θα υπήρχαν αν δεν τολμούσαν σε δύσκολες συνθήκες, αν δεν υπήρχε από κάτω πραγματική πολιτιστική επανάσταση που τους ανέδειξε. Οι νέοι Μαγιακόφκι γίνονται στις μάχες δεν γεννιούνται έξω από αυτές!  

ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΗΘΙΑ ΜΑΣ  

Για όσους ρωτούν «με ποια μέσα;», η απάντηση είναι, με ό,τι μας έχει απομείνει: ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΗΘΙΑ ΜΑΣ! Αυτό είναι το όπλο μας με αυτό θα πολεμήσουμε. Και όσοι ρωτούν με «ποιες αρχές» θα γίνει η καλλιτεχνική δημιουργία, τους λέω ότι, όταν έχεις μέσα σου τις αρχές του λαϊκού κινήματος, της διαλεκτικής φιλοσοφίας και της ιστορίας των αγώνων του, δεν περιμένεις καμία καθοδήγηση, καμία εντολή κανέναν «κανόνα» τέχνης. Δημιουργείς διαλεκτικά, παλεύεις, κάνεις λάθη, διορθώνεσαι και γίνεσαι πραγματικός καλλιτέχνης του λαού. 




Όποιος κατανοεί τις νομοτέλειες εξέλιξης και την ανάγκη να κάνουμε πράξη την αλλαγή του κόσμου με τους αγώνες μας, δημιουργεί, δεν περιμένει συνταγές. Μιλάει για τα απλά προβλήματα των ανθρώπων της αγωνίας και της δημιουργίας που είναι και τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου. Μιλάει για το μικρό όνειρο του απλού εργαζόμενου ή του άνεργου, την αγάπη, τον πόνο το ιδανικό, που είναι ιδανικό και όραμα του μεγάλου κόσμου.  Όλα ενταγμένα στους σκοπούς του εργαζόμενου λαού, αυτό είναι τώρα το κριτήριο. Τώρα που η επίθεση σε κάθε λαϊκό και εργατικό δικαίωμα γιγαντώνεται και σε λίγο θα επιχειρηθεί η πλήρη εξαφάνιση τους, είναι καιρός να μετατρέψουμε την τέχνη σε όπλο στα χέρια του εργαζόμενου λαού. 

Στου Παύλου και του Νικολού…  

Τι να πω σε αυτά τα παιδιά δηλαδή; Ο φίλος μου είχε μια ιδέα: «Ξεκινάμε όπως είμαστε! Όπως είμαστε με τις παρέες, τις φιλίες και τον περίγυρο, κάνουμε τις «πολιτιστικές παρέες» όπου βρεθούμε και σταθούμε. Δεν υπάρχει καλύτερο υλικό από αυτούς τους αγωνιστές του δρόμου και των διαδηλώσεων. Κάνουμε ομάδες δημιουργίας, συνδεόμαστε μεταξύ μας και να ανταλλάσσουμε δημιουργίες ώστε να ανεβαίνει το επίπεδο όλων και να αναδεικνύονται τα καλύτερα έργα. Θα ήθελα πολύ να δω μια παρέα στη γειτονιά μου ή κάπου αλλού να διαλαλεί: «σήμερα θα έχουμε συναυλία με απαγγελία ποίησης και σκετς για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Ελεύθερη είσοδος για όλους στο καφέ του Άρη, του Παύλου και του Νικολού…» Είναι κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που ο κόσμος «πεινάει» να ακούσει.  

Έμεινε η συζήτηση εκεί. Όμως έδωσε ένα μεγάλο σάλτο στην αναζήτηση της νέας πολιτιστικής επανάστασης που έχουμε ανάγκη.

Το μήνυμα που βγήκε ήταν σαφές: Εμπρός νέοι και νέες, στον πολιτισμό για νίκες λαμπρές, εμπρός επαναστάτες, εμπρός κομμουνιστές….
Συνδεθείτε, οργανωθείτε, δημιουργείστε.

11 σχόλια:

  1. «Γιατί δεν τραγουδάει η πορεία αλλά λέει μόνο συνθήματα; Γιατί διαφέρουν τόσο οι σημερινές πορείες μας από τις πορείες της επαναστατικής ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς που κάναμε πριν δεκαετίες και ήταν γεμάτες τραγούδι, αισιοδοξία, ελπίδα παρά τις δυσκολίες;»

    Εγώ είμαι τόσο ρομποτοποιημένη που ούτε καν τα συνθήματα μπορώ να φωνάξω στις πορείες.

    Μετά από αυτή την ανάρτηση όμως, αύριο το απόγευμα λέω να εκτονωθώ τουλάχιστον με τα συνθήματα, γιατί αν πιάσω τραγούδια μπορώ να διαλύσω μεγάλα πλήθη και δε λέει, ο σκοπός είναι ιερός.

    Κατά τα άλλα έχουμε/έχουν καταφέρει ο πολιτισμός όλα αυτά τα χρόνια της δανεικής ευμάρειας να έχει εξελιχθεί σε μια φούσκα χειρότερη κι απ’ της οικονομίας και τώρα πλέον να έχει γίνει πολυτέλεια όταν πρέπει να σκεφτείς την επιβίωσή σου.

    Έχεις δίκιο όμως είναι ένα δυνατό μέσον που μπορεί να σου δώσει κουράγιο και ταυτόχρονα μπορεί να περάσει τα κομμουνιστικά ιδεώδη χωρίς οι άνθρωποι να φρικάρουν-γιατί έτσι τους έχουν πει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. EG,
    Έτσι είναι... Με κατατρώει από χρόνια το πρόβλημα γιατί έβλεπα απο νωρίς την πτώση της παραγωγής πολιτισμού απο την Αριστερά. Το έβλεπα και έλεγα πως είναι ο ανεμοδείκτης της κακής κατάστασής μας. Χωρίς παραγωγή πολιτισμού η μάχη είναι χαμένη γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό ο τρόπος υλοποίησης των ιδανικών στον αγωνιστή και τον απλό κόσμο. είναι ένας ακατάλυτος δεσμός που ενώνει τεράστιες δυνάμεις...

    άντε να δουμε τι θα κάνουμε και κατά πόσο θα ανατρέψουμε συενειδητά πλέον την κατάσταση γιατί αυθόρμητα δεν γίνεται τίποτα.

    σήμερα, Δευτέρα όλη στη διαδήλωση. απο το πρωί η ένταση στην Ελλ. Χαλυβουργία είναι φανερή. η εργοδοσία με τα ΜΑΤ θέλουν να πουν ποιός είναι εξουσία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να πω οτι θεωρώ λίγο μονομερές διαλεκτικά το κείμενο, μιας και δεν αναλύει καθόλου τις αντικειμενικές δημιουργικές δυνατότητες της εποχής μας (λχ πως επηρεάζει το ίντερνετ, τα φτηνά και δυνατά pc της εποχής μας, τα social networks κτλ την δημιουργία; Ποιά η σύνδεση τους με το υποκείμενο της νεαρης εργατικής τάξης; κτλ) παρόλα αυτά θα ήθελα να το αναδημοσιεύσω στο blog μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι δε θα χρειαστεί να πιεστούμε καθόλου για να δημιουργήσουμε νέα έργα που θα ξεσηκώσουν το λαό ή θα τον συντροφεύσουν στον αγώνα, απλά διότι ήδη φαίνεται και η ανάγκη και η διάθεση για κάτι τέτοιο. Θεωρώ, λοιπόν, φυσικό επακόλουθο, όπως όλες οι μεγάλες δημιουργίες προέκυψαν από αγώνες του παρελθόντος, και ο σημερινός, "δικός μας" αγώνας, να δώσει αφορμή για τη νέα γενιά του Μίκη και του Ρίτσου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://www.youtube.com/watch?v=mMH9RyyfqLY&feature=mfu_in_order&list=UL

    K.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. drugitiz
    Πρώτα σε ευχαριστώ. Φυσικά δεν γίνεται λόγος, μπορείς να αναδημοσιεύσεις το κείμενο.

    Όπως καταλαβαίνεις το κείμενο είναι βασικό πολιτικό κείμενο παρακίνησης συνειδήσεων για την κάλυψη πραγματικών πολιτιστικών αναγκών. Θα ήταν υπερβολή να μπω σε λεπτομέρειες που θα αποδυνάμωναν τον κεντρικό στόχο. Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά επί μέρους θεμάτων που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν σαν πτυχές του ιδίου θέματος. Δεν ξέρω αν μπορέσω να ασχοληθώ με μερικά. Με άλλα απλώς δεν έχω τις δυνατότητες όπως οι μορφές τέχνης, οι τεχνοτροπίες, τα ρεύματα, η ιστορία της τέχνης κλπ.

    Για τις δημιουργικές ικανότητες δεν έχω μεγάλη ανησυχία. Αυτό που λέει ο Σεβέκ το ασπάζομαι με την προσθήκη ότι ο υποκειμενικός παράγοντας μπορεί να το κάνει αντικειμενικά (εν δυνάμει) αλλά για αν γίνει πρέπει να το κάνει και υποκειμενικά. Άλλο δυνατότητα άλλο πραγματικότητα.

    Πιστεύω ότι τα τεχνικά μέσα δεν μειώνουν αλλά αυξάνουν τις δημιουργικές δυνατότητες σε μεγάλο βαθμό. Η ανάλυση της σχέσης τεχνικών μέσων και δημιουργικών ικανοτήτων είναι σοβαρό θέμα αλλά εδώ λαμβάνεται ως αυτονόητο ότι αυτός που δημιουργεί αξιοποιεί ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα.

    Πάντως αν έχεις κάτι υπόψη που να αναλύει τη σχέση αυτή ώστε ένας νέος να έχει έναν μπούσουλα αξιολόγησης των μέσων που μπορεί να αξιοποιήσει θα είναι πολύ καλό να το δημοσιεύσεις. Πχ αν κάποιος μπορεί να βρει έτοιμες λύσεις από άλλους σε τεχνικά, διαδικαστικά ή μαθησιακά θέματα ώστε να μην ανακαλύπτει ξανά τον τροχό και να αρχίσει να δημιουργεί από κει και πέρα, θα ήταν πολύ θετικό.

    Νομίζω πως αυτό το θέμα, της αλληλομάθησης, το κάλυψα με την πολιτική έννοια όταν καλώ την κάθε ομάδα να συνδεθεί και να ανταλλάξει, υλικά, δημιουργία, πείρα κλπ. Όπως όμως προβάλει το θέμα που θέτεις έτσι προβάλει αμέσως και το οργανωτικό θέμα. Δεν γίνεται χωρίς στοιχειώδη οργάνωση αυτών των δημιουργών να προχωρήσει τίποτα γιατί μιλάμε για λαϊκό πολιτισμό από τον οποίο θα ξεπεταχτούν και προσωπικότητες και όχι και πολιτισμό εγκεφάλων κλεισμένων σε δωμάτια μουσικής ή παράδεισους δημιουργίας.

    Δεν ξέρω πως θα δημιουργηθεί ένας πραγματικός οργανωτικός και όχι ηλεκτρονικός σύνδεσμος για να αρχίσει η διασύνδεση όλων των υποψήφιων δημιουργών. Παλιά θυμάμαι στο ΚΜΕ κάναμε ομάδες ερευνών και γέμισαν από νέους φοιτητές και εργαζόμενους πολλοί από τους οποίους έγιναν πραγματικοί ερευνητές με μεγάλες ικανότητες. Υπάρχουν άνθρωποι που τους καίει το θέμα, ίσως αναλάβουν, δεν είμαι άνθρωπος της τέχνης για να μπορώ να οργανώσω τεχνικά ένα τέτοιο κίνημα. Θα το προτείνω σε φίλους και νομίζω τον Σεπτέμβρη θα έχουμε ένα τέτοιο έδαφος επαφής, επικοινωνίας και δημιουργίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σεβέκ

    Πράγματι «ήδη φαίνεται και η ανάγκη και η διάθεση για κάτι τέτοιο». Αυτός είναι ο λόγος της ανάρτησης, παρότι εμένα με κατατρώει πολλά χρόνια και όχι μόνο τώρα αφού έχω γνωρίσει από κοντά τις απίστευτες επιδράσεις της αγωνιστικής λαϊκής πολιτιστικής δημιουργίας στη συνείδηση.

    Όλοι ξέρουμε ότι η ανάγκη είναι η μεγαλύτερη δύναμη της δημιουργίας. Θα πρέπει να ξέρουμε όμως ότι ο υποκειμενικός παράγοντας άλλοτε προηγείται και άλλοτε υστερεί έναντι των αντικειμενικών αναγκών δημιουργίας. Το κείμενό μου, αν το κατάφερα, βαράει καμπάνες προς τον υποκειμενικό παράγοντα και του λέει ότι έμεινε πολύ πίσω από τις ανάγκες.

    Για να υλοποιηθεί μια νομοτέλεια στην κοινωνική εξέλιξη, ο υποκειμενικός παράγοντας δεν είναι παθητικός όπως στη φύση αλλά ενεργητικός. Καμιά κοινωνική νομοτέλεια δεν υλοποιείται αν ο υποκειμενικός παράγοντας δεν παίξει τον ρόλο του. Παρότι οι νομοτέλειες ισχύουν και στην ενεργοποίηση του υποκειμενικού παράγοντα είναι γνωστό ότι το αναγκαίο υλοποιείται με το τυχαίο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνουμε χίλιες προσπάθειες για να βρούμε μία σωστή. Χωρίς κινητοποίηση των πνευματικών δυνατοτήτων αυτό δεν γίνεται. Αυτό ήθελα να πω γιατί αλλιώς, όσο αργούμε, τόσο οι νομοτέλειες της εξέλιξης καθυστερούν και αυτές κατά το μέτρο που επηρεάζονται από την πολιτιστική δημιουργία. Αυτή είναι η διαλεκτική σύνδεση αναγκαιότητας και τυχαίου, αντικειμενικού και υποκειμενικού παράγοντα.

    Γι αυτό καλύτερα να ανησυχούμε για την τόση καθυστέρηση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κ.
    Ευχαριστώ. Το άκουσα και το χάρηκα. Δεν κάθομαι να κρίνω καλλιτεχνικά τίποτα, άσε που δεν έχω τέτοια ικανότητα, μου αρκεί η δημιουργική προσπάθεια. Αυτές είναι οι μικρές αφανείς προσπάθειες που λέμε. Αν αυτές όλες μπουν σε ένα καζάνι που βράζει από παρόμοιες δημιουργίες στο τέλος ένας μεγάλος αριθμός δημιουργών που τώρα δημιουργεί μόνο και πρωτόλεια σαν «πρωτάκι» θα περάσει σε ανώτερο επίπεδο και κάθε επόμενη δημιουργία θα είναι ανώτερη. Διαφορετικά θα χαθεί στο χάος και στις μαύρες τρύπες που ανοίγει η αστική κυριαρχία στην κουλτούρα. Άρα ένα κίνημα λαϊκής πολιτιστικής δημιουργίας που θα στηρίξει το νέο πολιτισμό είναι αναγκαίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η ποίηση στα «κάτω» που είναι «άνω»

    Το ποίημα της “Τρικαλινής” δασκάλας για τους απεργούς της Χαλυβουργίας (φωτό – βίντεο)


    http://www.trikalaola.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=16456%3A%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%E2%80%9C%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82%E2%80%9D-%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%B1%CE%BB%CF%85%CE%B2%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C-%E2%80%93-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF&Itemid=57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ καλό κείμενο. Σπάνια τίθεται μ' αυτό τον τρόπο το ζήτημα. Για να εμπλουτίσω τη συζήτηση παραθέτω έναν πολύ, κατά τη γνώμη μου, ενδιαφέροντα σύνδεσμο: http://seisaxthia.wordpress.com/2012/07/15/η-αναγκαιοτητα-του-μετωπικου-αγωνα-κα/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. MindInTheGap
    ευχαριστώ, πολύ καλο κείμενο. Το "μαζεύω" γιατί μπορεί να χρειαστεί όχι σαν μια κάποια διάλεξη αλλά σαν υλικό δουλειάς αν γίνει κάποια στιγμή δυνατό να σχηματισθούν ομάδες τέχνης. ΚΚΕ είμαι αλλά δογματισμούς και ιδίως στην τέχνη δεν έχω, γιατί συχνά το κατηγορύν για δογματικη αντίληψη. εγώ δεν έμαθα ποτέ τη δογματικη αντίληψη.

    Κρατώ το απόσπασμα:
    "Η τέχνη, ως η εμπράγματη μορφή αισθητικής συνείδησης, καθίσταται σε καιρούς κρίσης ένα μοναδικό όπλο. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος, ο άνθρωπος που αναρωτιέται για το “τις ή τι πταίει”, ανοίγει τις πόρτες της σκέψης του και αναζητά απαντήσεις. Μελετά, ψάχνει, ρωτά, κοινωνικοποιείται, στρέφει την προσοχή του: στο “γιατί” έχουν έτσι τα πράγματα, και στο “πώς” μπορεί να τα μετασχηματίσει προς όφελός του, να τα αλλάξει, να τα αναδιαμορφώσει…

    Η τέχνη έρχεται για να αφουγκραστεί την συγκυρία. Προσέρχεται για να μελετήσει, να περιγράψει, ν’ αναδείξει, εκείνες τις πτυχές της ζωής των ανθρώπων και της κοινωνίας οι οποίες καθίστανται άμεσα ασθενείς. Προσέρχεται για να δώσει πνοή, για να εμπνεύσει θάρρος, να πελεκήσει δύναμη…"

    Όσο για τα μέτωπα είναι ζητούμενο αλλά και μια σκληρή διαδικασία... έχω κάνει πολλές σημειώσεις στο θέμα όσον αφορά το ΚΚΕ με τελευταία την κριτική στο εκλογικό αποτέλεσμα: "Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17 Ιούνη και το ΚΚΕ (μέρος 4ο τελευταίο)" http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/17-4.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή