ΜΝΗΜΕς… Σπονδή για ένα μνημείο του Αγνώστου Αγωνιστή...

Σύντροφοι, σύντροφοι…

Κάπου το 1968-69

Κει που προχωρούσαμε από το στρατόπεδο κρατουμένων της χούντας, στο Λακκί της Λέρου, προς τα ιατρεία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου του νησιού, κουβαλώντας διάφορες αρρώστιες και προβλήματα υγείας, μόλις περνάμε τα πρώτα σύρματα ακούμε μια σπαραχτική κραυγή:

-Σύντροφοι, σύντροφοι… σύντροφοι εδώ, εδώ …δεν είμαι τρελός…

Παγώσαμε. Ποιος ήταν αυτός που μιλούσε μέσα από τα σύρματα; Κάναμε λίγο πίσω και τον είδαμε ρακένδυτο, βρόμικο, μισό άνθρωπο, μισό ζόμπι ανάμεσα σε άλλους ζωντανούς - νεκρούς του τρελοκομείου.

-Ποιος είσαι τι θέλεις;

Ρώτησε κάποιος συγκρατούμενος σαν τρομοκρατημένος ένοχος αφού ούτε υποψιαστήκαμε ότι θα συναντούσαμε έναν σύντροφο, εγκαταλειμμένο τόσα χρόνια εκεί.

Και μας είπε ότι τον βασάνισαν και τον τρέλαναν στη Μακρόνησο, τον έστειλαν σε τρελοκομεία και τελικά εδώ στο θανατερό που πεθαίνουν μέσα, αφού κανένας ποτέ από τους δικούς του δεν τον αναζήτησε για να υπογράψει να τον πάρει και τότε δεν λευτέρωναν άνθρωπο χωρίς υπογραφή άμεσου συγγενή.

Κάποιοι έδωσαν τσιγάρα σε αυτόν και στους άλλους.

Οι δεσμοφύλακες μας φώναζαν.

Φεύγαμε με την καρδιά σφιγμένη και κει πάνω ακούμε να καρφώνεται το τελευταίο καρφί για εμάς τους «ελεύθερους δεσμώτες» ευθέως στην καρδιά μας:

-Αχ σύντροφοι, εσείς κάποια μέρα θα βγείτε, εγώ ποτέ, εδώ θα πεθάνω! Κάντε κάτι…

Κατεβάσαμε τα κεφάλια. Τι να λέγαμε αφού τίποτα δεν μπορούσαμε να κάνουμε; Μετά από κάποιο καιρό δεν ξανακούστηκε πια…

Και τα λόγια του μένουν ακόμη καρφωμένα στο μυαλό και στην καρδιά μας: «εσείς κάποια μέρα θα βγείτε, εγώ ποτέ, εδώ θα πεθάνω». Και πέθανε!

Πόσοι και πόσοι άγνωστοι και ανώνυμοι έδωσαν τη ζωή τους για μεγάλα ιδανικά και δεν μπορούμε ούτε να απολογηθούμε σ’ αυτούς, ούτε να τους τιμήσουμε…

 

****

Κάποια στιγμή, χρόνια μετά, τα σύρματα έπεσαν από το ψυχιατρείο, οι ασθενείς κρατούμενοι ντύθηκαν αλλά η θανατερή φύση του έμεινε, ως ντροπή του πολιτισμού.

Τόσα χρόνια μετά κι έρχονται πάλι δάκρυα στα μάτια μου…

Ήρθε στον ύπνο μου πάλι χθες...

Ας μη ξεχάσουμε ποτέ!