Μπορεί ένας πραγματικά καλός άνθρωπος και πραγματικά καλός κομμουνιστής, να είναι και ένας πραγματικά καλός καπιταλιστής;
Ό,τι κατανοήσαμε από την μαρξιστική πολιτική οικονομία και από τη ζωή…
-Πες μου παππού Κάρολε, μπορεί ένας καπιταλιστής που είναι πραγματικά καλός άνθρωπος και μέσα από τη πράξη του καταλήγει να γίνει πραγματικός κομμουνιστής, να είναι και ένας πραγματικά καλός καπιταλιστής;
-Φυσικά! Ως καλός καπιταλιστής θα προσπαθεί να αυξήσει το κεφάλαιο αυξάνοντας την εκμετάλλευση των προλετάριων. Αλλιώς δεν θα υπάρχει. Ως καλός άνθρωπος θα…
-θα αυξήσει τα μεροκάματα..
-όχι…
-θα κάνει ευεργεσίες
-όχι
-θα βοηθάει τους φτωχούς…
Όχι…
-θα δώσει για την πατρίδα
-όχι
-θα κτίσει εκκλησίες
-όχι, όχι..
-θα κτίσει σχολεία…
-όχι…
-Μα τέλος πάντων παππού, πως θα είναι πραγματικά καλός άνθρωπος και πραγματικά καλός κομμουνιστής ένας πραγματικά καλός καπιταλιστής;;;
-Όλα όσα είπες, αν τα κάνει, θα είναι υποκριτής με κλεμμένο ιδρώτα προλετάριων. Για να το πω αλλιώς, δεν θα είναι ένας πραγματικά καλός κομμουνιστής αλλά το αντίθετό του, ένας πραγματικά καλός ρεφορμιστής! Θα συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα σκορπώντας κλεμμένη υπεραξία από τους προλετάριους που εκμεταλλεύεται για να ξορκίσει το έγκλημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο που τον κατατρέχει. Έτσι όμως το αποτέλεσμα θα είναι να αυξήσει το κεφάλαιό του λόγω κοινωνικής δύναμης και αποδοχής που θα αποκτήσει. Για τους αστούς αυτός είναι ένας «καλός κομμουνιστής» για τους κομμουνιστές ένας καλός ρεφορμιστής! Στην πραγματικότητα θα είναι μόνο ένας πραγματικά καλός καπιταλιστής και σκληρός εκμεταλλευτής που αυγατίζει το κεφάλαιο.
-Μας μπερδεύεις… τι πρέπει να κάνει;
-Το πράγμα είναι απλό! Ως πραγματικά καλός άνθρωπος και κομμουνιστής, θα οργανωθεί με τους προλετάριους και όσο το σύστημα λειτουργεί και η επιχείρηση κερδίζει από την υπεραξία που αποσπά, θα διαθέτει τα πάντα, τον προσωπικό του πλούτο, την κλεμμένη υπεραξία, ακόμη και τη ζωή του, για να ανατρέψει η εργατική τάξη τον καπιταλισμό. Γιατί θα το κάνει αυτό; Γιατί ο καπιταλισμός τον μετατρέπει νομοτελειακά, μέσα στην επιχείρηση, σε «καλό καπιταλιστή» δηλαδή σε εκμεταλλευτή, κάτι που θέλει να καταργηθεί. Ο δικός του αγώνας θα είναι να απελευθερωθεί και ο ίδιος από έναν ρόλο που τον κάνει απάνθρωπο και εκμεταλλευτή… να ξεφύγει δηλαδή από τη δική του σκλαβιά στις επιταγές του κεφαλαίου του!!!
-ποια σκλαβιά;
-τον συνεχή εξαναγκασμό του να αυξάνει την εκμετάλλευση αν θέλει να μη τιναχτεί στον αέρα το κεφάλαιο. Είναι νομοτέλεια του κεφαλαίου του αυτό.
-Να απελευθερωθεί ο καπιταλιστής από το κεφάλαιο του;
-Ακριβώς. Αλλά όχι μόνο από το κεφάλαιό του αλλά όλη η κοινωνία από όλα τα κεφάλαια! Αλλιώς δεν είναι κομμουνιστής. Όταν ένας άνθρωπος είναι καλός και για οποιοδήποτε λόγο βρέθηκε στη θέση του καπιταλιστή, αποκτώντας συνείδηση του θεσμικού εκμεταλλευτικού ρόλου του θα θέλει να τον αρνηθεί και να απελευθερωθεί από αυτό το έγκλημα. Πώς όμως;
-με καλοσύνες στον κόσμο…
-Δεν είναι ατομικό ζήτημα αλλά ταξικό – κοινωνικό. Υπερισχύει η αρχή ότι η απελευθέρωση όλων είναι προϋπόθεση απελευθέρωσης του ενός! Δεν μπορεί να απελευθερωθεί ατομικά με γιατροσόφια όπως δωρεές, αύξηση μισθών, χορηγίες, ούτε με το να αφήσει τη θέση του σε άλλους καπιταλιστές. Ούτε αν τα μοιράσει. Το κεφάλαιο είναι σχέση, δεν είναι γη και ύλη που μοιράζεται. Άρα, το μόνο που του μένει είναι η πάλη για την ανατροπή του συστήματος που παράγει εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Ποιος καλός κομμουνιστής, όποια και αν είναι η θέση του στην παραγωγή και στο σύστημα, δεν θα οργανωθεί με την εργατική τάξη για να απελευθερωθεί και ο ίδιος;
-Είναι αυτό ποτέ δυνατόν;
-ρώτα τον παππού Έγκελς!
**********
Μια συζήτηση που είναι πραγματική και έγινε σε ανύποπτο χρόνο απέναντι στην κατηγορία ότι «οι κομμουνιστές εργοδότες είναι εξ ίσου αν και όχι σκληρότεροι καπιταλιστές από τους δεξιούς»!
Ο θεσμικός ρόλος του καπιταλιστή δεν είναι ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Είναι μόνο παραγωγός υπεραξίας όπως το επιβάλουν οι νομοτέλειες ύπαρξης και ανάπτυξης του κεφαλαίου. Οι καπιταλιστές δεν γεννιούνται εκμεταλλευτές. Εκμεταλλευτές τους μετατρέπει το κεφάλαιο, τους κάνει όργανά του και επιβάλει, πάνω απ όλα, να απαλλαγούν από κάθε ανθρώπινη ιδιότητα, όταν το αυτό αποσπά υπεραξία. Αλλιώς το κεφάλαιο καταστρέφεται. Αν κάποιος καπιταλιστής είναι, ως άνθρωπος, αντίθετος με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο μόνος δρόμος είναι ο κοινός αγώνας με τους εργαζόμενους, με την εργατική τάξη για την ανατροπή του συστήματος και όχι οι υποκριτικές πρακτικές που κουκουλώνουν την εκμετάλλευση και δίνουν συγχωροχάρτι και άφεση αμαρτιών. Δεν υπάρχει ατομική σωτηρία.
*Όσοι κομμουνιστές έτυχε να γίνουν εργοδότες, θα θυμούνται πάντα τις τραγικές ψυχολογικές στιγμές, όταν έπρεπε να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα και να λειτουργούν κοινωνικοπολιτικά ως κομμουνιστές και θεσμικά ως καπιταλιστές απέναντι σε εργάτες, γιατί διαφορετικά θα έχαναν την επιχείρηση. Το πρόβλημα ήταν πως δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τους εντελώς διακριτούς ρόλους ως κομμουνιστών και ως καπιταλιστών. Η συνύπαρξή τους σε ένα άτομο είναι μια οδυνηρή εμπειρία. Γι αυτό και σπανίζουν τουλάχιστον σε μεγάλους επιχειρηματίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου