Γιατί ο λαός δεν εξεγείρεται;

Αφορμή για το σχόλιο είναι οι πολλές κριτικές που διαβάζω στο διαδίκτυο για το πόσο ώριμες είναι οι καταστάσεις για μαζικές κινητοποιήσεις του λαού αλλά αυτές δεν γίνονται. Κατά κανόνα δε οι κριτικές στρέφονται προς το ΚΚΕ το οποίο θεωρούν ότι «δεν κάνει τίποτα» ή δεν κάνει αυτό που πρέπει, γι αυτό ο λαός δεν εξεγείρεται. Το σχόλιο δεν γίνεται για να απαλλάξει το ΚΚΕ απο τις ευθύνες του που και το ίδιο αναλαμβάνει και έχει απέναντι στο λαό, κάνει και την αυτοκριτική του για τις αδυναμίες αυτές. Αφορά διευκρινίσεις και κάποιες πτυχές της ωρίμανσης της κοινωνικής συνείδησης που πολλοί δεν λαμβάνουν υπόψη όταν κάνουν κριτική.

 

Η ανθρώπινη συνείδηση δεν ωριμάζει ούτε κατά βούληση, ούτε με ωραίες και επαναστατικές διακηρύξεις. Διακηρύξεις «επαναστατικές» υπάρχουν πληθώρα στην κοινωνία και στην πολιτική. Ωστόσο, η ωρίμανση έχει αντικειμενικές νομοτέλειες και υποκειμενικές διαδικασίες που δεν ορίζονται από όποιον το διαπιστώνει ή έχει προτάσεις. 

Φυσικά όλοι αναγνωρίζουμε ότι οι αντικειμενικές κοινωνικές και ταξικές συνθήκες είναι ώριμες. Είναι όμως και οι υποκειμενικές;

Κάποια πραγματικά γεγονότα

Πηγαίνει ομάδα του ΠΑΜΕ στις ουρές ΔΕΗ του Παγκρατίου επί 2-3 μέρες συνέχεια και μοιράζει προκηρύξεις και φυλλάδια για το τι πρέπει να κάνει κάθε άνεργος και φτωχός που υποφέρει. Και φυσικά το πρώτο που έβλεπε ο λήπτης ήταν το κάλεσμα σε οργάνωση στα σωματεία, στη γειτονιά, στο ΠΑΜΕ.

Οι περισσότεροι έδειξαν προβληματισμό ή αδιαφορία ή ακόμη μια στάση «ίδιοι είστε όλοι». Κάποιοι το δέχτηκαν αλλά μόνο όσο αφορά το συναισθηματικό μέρος που αφορούσε το δράμα τους και πως κάποιοι μπορούν να επανασυνδέσουν το ρεύμα. Κάποιοι άλλοι, δυστυχώς, έβγαλαν γλώσσα του στυλ «ήρθατε να κάνετε την κομμουνιστική σας πολιτική; Άντε από δω»! Φυσικά υπήρχαν και αρκετοί θετικοί αποδέκτες αλλά μέχρι εκεί.

Εδώ πέσαμε πάνω στα στερεότυπα  φράγματα αντικομουνισμού και απέχθειας στην πολιτική και στο συνδικαλισμό που δεκαετίες καλλιεργεί το σύστημα με τα μέσα που έχει, από την Παιδεία μέχρι τα μέσα ενημέρωσης.

Όμως ο μοναδικός δρόμος για να αντιδράσει πραγματικά ο λαός, είναι να κατανοήσει και συναποφασίσει ο ίδιος ότι δεν υπάρχει διέξοδος ούτε ατομική, ούτε από «σωτήρες» και μόνο η οργάνωση και η μαχητική αντίσταση μπορεί να παίξει ρόλο στο μέλλον του.

Αυτό όμως δεν γίνεται κατά παραγγελία. Ούτε ισχύει η φράση «Πάντα υπήρχε κάποιος που τους ξεσήκωνε», υπονοώντας ότι σήμερα «δεν υπάρχει». Θα το αντιστρέψω. Πάντα υπάρχει κάποιος για να τους ξεσηκώσει. Αλλά δεν μπορεί να τους το επιβάλει. Χρειάζεται ωρίμανση που δεν εξαρτάται μόνο από αυτόν.

Ούτε γίνεται κάποιος να κάνει ηρωικές ενέργειες, όπως συμβουλεύουν κάποιοι για να πείσει δήθεν τον λαό, καλλιεργώντας όμως έναν αποστασιοποιημένο, στιγμιαίο ενθουσιασμό μέσα στην κοινωνία. Προαπαιτείται η διαρκής λαϊκή συμμετοχή.

Ποιες είναι σήμερα οι «ηρωικές ενέργειες» που μας λένε ότι δεν υπάρχουν;;; Ας πούμε, όχι για τις διαδηλώσεις και απεργίες αλλά όταν το ΠΑΜΕ καλεί τον κόσμο να αποκλείσει το υπουργείο Εργασίας ή των Οικονομικών κλπ και τα αποκλείει, αυτή την ενέργεια πως την αποτιμά η πλειοψηφία; Ως ηρωική; Να σας το πω εγώ κάποιες αντιδράσεις: «Ε, και το ΠΑΜΕ κάνει τα κομμουνιστικά του, με επιδείξεις και ακτιβισμούς»! Κάποιοι άλλοι, ίσως η πλειοψηφία, ικανοποιούνται συναισθηματικά. Όμως σχεδόν κανένας απ έξω δεν μπαίνει μαζί του στους αποκλεισμούς.  Αν κάνουν και όταν κάνουν «ντου» τα ΜΑΤ αυτοί οι πρωτοπόροι είναι μόνοι, οι άλλοι βλέπουν χωρίς να μπαίνουν στη μάχη ή φεύγουν, κάποιοι ευκαιρίας δοθείσης, βρίζουν τους διαδηλωτές, γιατί «παρακωλύουν» την κυκλοφορία και τους καταναλωτές... Οι δε φίλα προσκείμενοι δεν είναι έτοιμοι να αποτελέσουν την εφεδρεία των μαχητών. Πως δεν υπάρχουν πρωτοπορίες λοιπόν; Όμως με πρωτοπορίες δεν γίνεται μαζική λαϊκή κινητοποίηση, πολύ περισσότερο μαζική εξέγερση. Αυτά τα κάνει ο λαός. Οι πρωτοπορίες, οργανώνουν, δίνουν μάχες, τραβούν μπροστά αλλά με τον λαό οργανωμένο από πίσω που αναπληρώνει τις απώλειες και μεγαλώνει τη μάχη. Δεν ξεκόβουν επαινώντας τον εαυτό τους.

 

Και για να μη παρεξηγηθεί κάποιος για άλλες κινητοποιήσεις άλλων φορέων, κυρίως εργατικών, θα έλεγα ότι την ίδια αντιμετώπιση έχουν.

Ιδού λοιπόν για όσους λένε ότι δεν υπάρχει κάποιος να οργανώσει, να πρωτοπορήσει και να κάνει το προσκλητήριο, ιδού και η πρωτοποριακή μαχητική ενέργεια για λογαριασμό όσων υποφέρουν. Όμως δυστυχώς δεν οργανώνονται ακόμη. Η ωρίμανση δεν εκβιάζεται.

Οι κοινωνικές και ταξικές συνειδήσεις φίλοι μου δεν ωριμάζουν κατά βούληση. Ωριμάζουν με δικούς τους όρους και οι πρωτοπόρες οργανώσεις συμβάλουν αποφασιστικά στην ωρίμανση αλλά δεν την παράγουν κατά βούληση. Ο κανόνας είναι οργάνωση και αγώνας και ξανά αγώνας και οργάνωση. Μια διαλεκτική σχέση αλληεξάρτησης όπου το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου και η εκκίνηση γίνεται από τα κάτω, απο το σημείο που βρίσκεται αυτή η σχέση και όχι απο μεταφυσιικές ή εγκεφαλικές υποκειμενικές κατασκευές. Μόνο έτσι ωριμάζει η συνείδηση, με την οργάνωση, την εμπειρία και τη μάχη.

Και οι ζητούμενοι ηρωισμοί δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων Δον Κιχώτηδων. Είναι αποτέλεσμα ωρίμανσης ολόκληρης της κοινωνίας από την οποία όταν ένα τμήμα της, κύρια της εργατικής τάξης,  μπαίνει στη μάχη, παράγει τους ήρωες, τους πρωτοπόρους, τους μαχητές, τους ηγέτες. Οι ηγέτες δεν πέφτουν από τον ουρανό, ούτε είναι «καπέλα» των λαϊκών κινητοποιήσεων. Είναι προϊόντα της πραγματικής μάχης που δίνεται κάθε φορά.

Αυτή τη διαδικασία όποιος την παραβιάζει μετατρέπεται σε αριστεριστής υπερεπαναστάτης που νομίζει ότι όλα είναι έτοιμα για εξέγερση, επανάσταση κλπ και το μόνο που λείπει είναι η δική του έφοδος στην εξουσία και στον ουρανό. Λάθος, τραγικό λάθος.

Ωστόσο, όποιος δεν πείθεται, μπορεί να το δοκιμάσει και να μη παραγγέλλει σε άλλους εξεγέρσεις. Και δεν ισχύει ότι «είμαι ένας». Εκατοντάδες μπορεί να βρει και στο διαδίκτυο, όπως μπορώ να έχω γνώση, κυκλοφορούν χιλιάδες παρόμοιοι «έτοιμοι επαναστάτες». Μπορούν να οργανωθούν και να το κάνουν. Δεν το κάνουν όμως. Το παραγγέλλουν, συνήθως, στο ΚΚΕ! Και μετά του κάνουν κριτική!!!

Όσοι θέλετε ατράνταχτο παράδειγμα, θα επικαλεστώ τον Φιντέλ. Μόνο με 82 άτομα ξεκίνησε την επανάσταση και δεν ρώτησε κανέναν τρίτο, ούτε την παρήγγειλε σε άλλους. «Ρώτησε» μόνο τον κουβανέζικο λαό. Ή αλλιώς, είχε διαπιστώσει ότι οι συνθήκες ωρίμασαν, ο λαός ήταν έτοιμος να στηρίξει την επανάσταση και την ξεκίνησε.

 

Όταν όμως εδώ δίνονται καθημερινά δυνατότητες στο λαό να συμμετάσχει, έστω σε διαδηλώσεις, σε καταλήψεις, σε σωματεία, σε απεργίες και η προσέλευση ή στήριξη είναι μικρή, αυτό που προέχει δεν είναι να κάνεις κάποιες ηρωικές ενέργειες αλλά τη δουλειά του μυρμηγκιού: να οργανώσεις τουλάχιστον μια κρίσιμη μάζα αγωνιστών, πρωτοπόρων της εργατικής τάξης και του λαού που θα μπορούν να επιδράσουν μαζικά στην κοινωνία, ώστε οι συνειδήσεις σταδιακά να μεταβάλλονται μαζί με την όξυνση της κρίσης. Τότε ναι, θα έχεις το εφαλτήριο να οργανώσεις μαζικές κινητοποιήσεις του λαού που θα μεταβάλει τους πολιτικούς και ταξικούς συσχετισμούς δυνάμεων.

Αυτό είναι που ακόμη δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αν κάποιος έχει αμφιβολίες για τη θέληση ή την δυνατότητα του ΚΚΕ να οργανώσει τον κόσμο σε κινητοποιήσεις, δεν έχει παρά να ακολουθήσει τον δικό του δρόμο και να αποδείξει τι είναι σωστό.

Ποιο είναι το καθήκον μας; Και οργάνωση και κινητοποιήσεις, στο κάθε στιγμή επίπεδο των λαϊκών δυνάμεων. Ούτε υποτίμηση, ούτε υπερεκτίμηση. Μόνο έτσι οργάνωση και αγώνας μπορούν να συμβαδίσουν διαλεκτικά και να έχουν αποτέλεσμα. Αυτή είναι η διαλεκτική του λαϊκού ξεσηκωμού.