ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΦΟΥΣΚΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟ 1999

Στις 17 Σεπτεμβρίου  1999 ο γενικός δείκτης του χρηματιστηρίου «κτύπησε ταβάνι» στις 6.355 μονάδες! Ενάμιση χρόνο πριν, τον Μάρτιο του 1998 βρισκόταν στις 1400 μονάδες. Ξαφνικά οι κάτοχοι μετοχών ανακάλυψαν ότι με τα καθημερινά χρηματιστηριακά παιχνίδια αύξησαν τον πλούτο τους, χωρίς κανένα κόπο, κατά 354%!

Η φούσκα του χρηματιστηρίου ήταν το "μεγάλο κόλπο" καταλήστευσης χιλιάδων μικροεπενδυτών που πίστεψαν σε άφθονο και άκοπο πλούτο. Με τα μέσα ενημέρωσης να παίζουν σε ρυθμούς χρηματιστηρίου και να εκθειάζουν ιστορίες καθημερνού πλουτισμού, παρασύρθηκαν χιλιάδες απλοί και άσχετοι άνθρωποι και κατέθεσαν τις οικονομίες τους σε όποιες μετοχές τους έλεγαν οι «ειδικοί». Ξαφνικά μετά τις 17/9/1999 άρχισε η κατακόρυφη πτώση και ο εγκλωβισμός τεράστιου αριθμού μικροεπενδυτών που δεν μπορούσαν να πουλήσουν τις μετοχές τους γιατί ήταν άνευ αξίας! Έχασαν για άλλη μια φορά!

Σημειώνουμε ότι στο τέλος του 1998 η συνολική χρηματιστηριακή αξία των εισηγμένων εταιριών αντιστοιχούσε σε 64,3% του ΑΕΠ της χώρας, έναντι 31,7% το 1997 και 20% το 1996. Τον Σεπτέμβρη του 1999 όμως αντιστοιχούσε στο 192% του ΑΕΠ ή σε ποσά περί τα 77 τρισ. δραχμές. Άλματα εικονικού πλούτου που όμως επιβάλλονταν στην κοινωνία από το σύστημα. Η πραγματική αξία των εταιριών του χρηματιστηρίου ήταν μόλις το 1/8 της χρηματιστηριακής!  Δηλαδή οι κάτοχοι μετοχών για να εξοφληθούν θα έπρεπε η κοινωνία να τους δώσει το δυο φορές το ΑΕΠ εκ των οποίων τα 7/8 θα ήταν σκέτη κλοπή!

Αυτή η απίστευτη ονομαστική αύξηση του πλούτου που επιβλήθηκε αυθαίρετα στην κοινωνία μέσω των καπιταλιστικών μηχανισμών, από τη στιγμή που δεν ανακλούσε πραγματική παραγωγή πλούτου ήταν μοιραίο να ξεσπάσει σαν κρίση. Και ξέσπασε το 1999. Ένα χρόνο πριν το σκάσιμο της φούσκας, τον Οκτώβριο του 1998, έγραψα ένα άρθρο στο περιοδικό του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθήνας «Βιοτεχνικά Θέματα» για τον ρόλο του χρηματιστηρίου προδιαγράφοντας δραματικές εξελίξεις οι οποίες διαρκούν μέχρι σήμερα.

Σήμερα (17/9/2012) εκείνη η κατρακύλα έκλεισε τον Γενικό Δείκτη στις 735 μονάδες, ή στο 11,56% του 1999, πράγμα που αντανακλά και την γενική κρίση του συστήματος ίσως και την πραγματικη αξία των επιχειρήσεων.

Ορισμένα αποσπάσματα από εκείνο το άρθρο παραθέτω παρακάτω. 

Χρηματιστηριακή κρίση και συνέπειες 

Από τα μέσα Ιουλίου του 1998 έχει ξεσπάσει μια έντονη κρίση στο ελληνικό χρηματιστήριο, που εκφράζεται με τη συνεχή πτώση του γενικού δείκτη του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ).

 (….)

Η χρηματιστηριακή κρίση δεν έχει ακόμη αισθητές συνέπειες στην οικονομία της Χώρας, εκτός της σκλήρυνσης της κυβερνητικής πολιτικής.  Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η κρίση θα ξεπεραστεί χωρίς άλλες προεκτάσεις ή αν τελικώς θα μετεξελιχθεί και σε οικονομική κρίση, συμβοηθούντων και των διεθνών εξελίξεων, οπότε οι συνέπειες θα είναι δραματικές.

Σχετικά δε με τις απώλειες των μετόχων και ιδίως των μικρομετόχων στο ΧΑΑ, πρέπει να πούμε ότι αυτό ήταν αναμενόμενο να συμβεί, αφού όλοι γνώριζαν την υπερτίμηση των μετοχών.  Ωστόσο, δεν έφτασαν σε δραματικά χαμηλά επίπεδα, αντίθετα αφήνουν ακόμη κέρδη σε σχέση με την αρχή του έτους.

Επιπλέον, πρέπει να πούμε ότι οι μικρομέτοχοι είναι ενσυνείδητοι ‘παίκτες’ που ρισκάρουν για απόκτηση κέρδους και δε διαφέρουν από κάθε επιχειρηματία που ρισκάρει.  Φυσικά, σε περίπτωση γενικευμένης κρίσης οι ζημιές δε θα αφορούν μόνο τους μικρομετόχους, αλλά θα επεκταθούν σε όλη την οικονομία και στο λαό.  Εδώ, βέβαια, πρέπει να τονίσουμε ότι όταν ‘παίζονται’ χρηματιστηριακά παιχνίδια, οι μικρομέτοχοι βγαίνουν κατά κανόνα χαμένοι.

(…)

Μέσω της διαδικασίας των κρίσεων στο χρηματιστήριο πραγματοποιείται συγκέντρωση μετοχών σε λίγα χέρια, ενώ παράλληλα επέρχεται μια νέα ισορροπία της πραγματικής οικονομίας με το χρηματιστήριο.

Όσον αφορά τις μικρομεσαίες, από γενικής πλευράς εκείνο που ενδιαφέρει, είναι η λήψη οικονομικών μέτρων θωράκισης της οικονομίας, ώστε να μη μετατραπεί η χρηματιστηριακή κρίση σε οικονομική, γιατί τότε είναι γνωστό ότι οι συνέπειες θα είναι βαριές.

Ωστόσο, η θεοποίηση της αγοράς και του Χρηματιστηρίου σε μια εποχή που οι παραγωγικές δυνάμεις μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σχεδιασμένα, κάτω από τον έλεγχο των λαών, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε συνεχείς κρίσεις.  Όχι βέβαια σε απλές χρηματιστηριακές κρίσεις, όπου ο μεγαλομέτοχος τρώει το μικρομέτοχο και όλοι μαζί οι μεγαλομέτοχοι τρώνε τον πλούτο των λαών. Αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Μιλάμε για το γεγονός ότι πίσω από τη χρηματιστηριακή κρίση κρύβεται η πραγματική οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, δηλαδή μια συνολική (γενική) κρίση του συστήματος, που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ιστορικά ανίκανο να διευθύνει την ανάπτυξη του κόσμου χωρίς κρίσεις, φτώχεια, πολέμους και καταστροφές.

Στο σημείο αυτό, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε τους δύο παγκοσμίους πολέμους και την κρίση (κραχ) του 1929, που έδειξαν ότι το τελικό αποτέλεσμα των αδιέξοδων του συστήματος είναι η καταστροφή και εξόντωση αυτών που καμιά ευθύνη δεν έχουν γι’ αυτά τα αδιέξοδα.

Σήμερα, οι πολυεθνικές ερίζουν μεταξύ τους για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου.  Άλλοτε κρύβονται πίσω από «εθνικά» κέντρα όπως η Ε.Ε., οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία, και άλλοτε δρουν «υπερεθνικά» με το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ, τον ΟΗΕ (πλέον) κ.λπ.

Επιδιώκουν να επιβάλουν το δικό τους «Παγκόσμιο Σύνταγμα» προστασίας και ανεξέλεγκτης κίνησης των κεφαλαίων, με τη μυστική, αλλά γνωστή πλέον, «πολυμερή συμφωνία» για τις επενδύσεις.  Έχουν τη δύναμη γι’ αυτό.  Οι συνολικές συναλλαγές μεταξύ τους κάθε μέρα, ανέρχονται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και πολλές από αυτές πραγματοποιούν τζίρο μεγαλύτερο από το προϋπολογισμό της Ελλάδας. Δεν αγοράζουν δηλαδή μόνο κυβερνήσεις, αλλά και ολόκληρα κράτη με τόσο χρήμα! 

Όσο βέβαια η κρίση ελέγχεται, οι πολυεθνικές κάνουν μόνον οικονομικό πόλεμο.  Όταν όμως οξυνθεί, κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει.  Κανείς δεν ξέρει ποιους λαούς θα βάλουν να σφαχτούν - μήπως δεν το κάνουν ήδη σε μικροκλίμακα; - για να αυξήσουν τα κέρδη ή να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους.  Τα ζάρια του Χρηματιστηρίου, τότε, δε ρίχνονται στους ναούς του χρήματος, αλλά στα ποτάμια του ανθρώπινου αίματος.

Για το κρατούν (καπιταλιστικό) σύστημα της άγρια αγοράς, όλα αυτά βέβαια είναι «πταίσματα», αφού τα διαπράττει καθημερινά και ατιμώρητα.  Ο μόνος φόβος είναι μήπως η μεγάλη κρίση ξυπνήσει τους λαούς και ζητήσουν να πάρουν πίσω τον κλεμμένο πλούτο.  Τότε, όσοι νόμισαν ότι τελείωσαν με τέτοιου τύπου «εκρήξεις», θα διαψευσθούν οικτρά. Και φυσικά, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Κανείς δεν ανέχεται να τον κλέβουν και να τον εκμεταλλεύονται διαρκώς, χωρίς ν’ αντιδράσει δυναμικά.

Τότε, όλα θα ανατραπούν και στα Χρηματιστήρια του κόσμου θα παιχτεί η τύχη του συστήματος και όχι των λαών. Φυσικά, αν φτάσουν εκεί τα πράγματα, εκείνο που θα χαθεί είναι τα Χρηματιστήρια και όχι οι λαοί. 

***

Σε άλλη σελίδα στο ίδιο περιοδικό σημείωνα: «Ο πλούτος των Χρηματιστηρίων συνεχώς αυξάνει και είναι ευθέως ανάλογος με την εξάπλωση της φτώχειας στον κόσμο. Όσες κρίσεις κι αν έρχονται, αυτοί που παίζουν θα κερδίζουν κι αυτοί που δεν παίζουν, αλλά ούτε θέλουν να παίζουν, θα χάνουν. Κάποιοι πάντα πρέπει να πληρώνουν το μάρμαρο των κρίσεων και των κερδών των δυνατών και αυτοί είναι μόνο οι λαοί.»