Ο μεσσιανισμός του Σεπτέμβρη και η σκληρή πραγματικότητα

.

Φτάσαμε σχεδόν στα μέσα Σεπτέμβρη. Ο ΓΑΠ εξαγγέλλει Μνημόνιο - 2, μνημόνιο - 3 κλπ και κάνει πολύ "δούλεμα" από θέση ισχύος. Όλα τα μέσα ενημέρωσης «είδαν» στη ΔΕΘ, την μεγάλη ευαισθησία του στους φτωχούς που, αν ο Παπακωνσταντίνου έχει θα δώσει αν όχι, έχει ο θεός! Το «ψητό» είναι ότι εξάγγειλε μια ακόμη, μείωση της φορολογίας των ΑΕ και το πλήρες ξεπούλημα της χώρας με ταχύτητα αστραπής μέσα από τον μεσάζοντα του πολυεθνικού κεφαλαίου κο Παμπούκη.

Από την άλλη η εργατική τάξη, ο λαός, οι δυνάμεις που παλεύουν κατά του Μνημονίου, ίσως ήταν πολύ κατώτερες του αναμενομένου. Αφήσαμε στη δυναμική μάχη της ΔΕΘ να κλέψουν τη παράσταση, (μαζί με το παπούτσι), βοηθούντων των ΜΜΕ, τα υπολείμματα του προμονοπωλιακού καπιταλισμού, οι μικροαστοί του μικρού συντεχνιακού κεφαλαίου, δλδ οι ιδιοκτήτες φορτηγών ( δε λέω, και μαζί τους αύριο θα αγωνιστούμε σαν άνθρωποι και πολιτες), να εκφράσουν μια αντίθεση που έπρεπε να εκφράσουν πρώτα οι εργαζόμενοι. Ακόμη και τον Μίχαλο και τον άλλον, των μεγαλο- εμπόρων, οι φορτηγατζήδες τους γιούχαραν στα ίσα. Μάλλον κατώτερες, σε σχέση με τις ανάγκες, ήταν οι διαδηλώσεις των οργανώσεων και κομμάτων.

Πολλοί ήταν αυτοί που προφήτευαν ότι ο Σεπτέμβρης θα ήταν μια λαϊκή θύελλα κατά της κυβέρνησης και του μνημονίου. Ο Σεπτέμβρης της ανατροπής! Σταδιακά ο Σεπτέμβρης λάμβανε μεσσιανικές διαστάσεις. Μικροαστικές - ιδεαλιστικές αντιλήψεις αντικατέστησαν τις διαλεκτικές λογικές για τις κοινωνικές αλλαγές με δυναμικές οργανώσεις και κινητοποιήσεις που και η ιστορία διδάσκει αφειδώς. Περίπου πέρασε η ιδέα να καθίσουμε στο καναπέ ή στην αμμουδιά των διακοπών και να δουν ο ΓΑΠ, η ΕΕ και το ΔΝΤ τι θα τους κάνει ο… Σεπτέμβρης. Πολλοί υπολόγισαν ότι ένας θεϊκός Σεπτέμβρης δουλεύει γι αυτούς και θα έρθει να τους ελευθερώσει από τον κατηρραμένο όφι του Μνημονίου! Οποία αυταπάτη!

Έχω από καιρό επισημάνει τον κίνδυνο μιας μεσσιανικής αντίληψης για τις κοινωνικές εξελίξεις του τύπου: «Οι άλλοι θα μας σώσουν»! Εξίσου έχω τονίσει πολλές φορές τη φράση «κανείς δεν θα μας σώσει αν δεν σώσουμε τον εαυτό μας». Αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο για το λαό, την εργατική τάξη και την Αριστερά.

Δυστυχώς η πολύχρονη «αγρανάπαυση» από πραγματικές ταξικές μάχες, η απόλυτη κυριαρχία του παγκοσμιοποιημένου πολυεθνικού κεφαλαίου, η μεγάλη ήττα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, της Αριστεράς και των σοσιαλιστικών ιδεών, οδήγησαν τον λαό σε τέτοια θέση αδυναμίας ώστε, μεγάλο μέρος από αυτόν να απαξιώσει τις δικές του δυνάμεις και να αναζητά σωτηρία στον από μηχανής θεό.

Θυμίζει λίγο η κατάσταση, τους Έλληνες της βαθιάς τουρκοκρατίας που ανέμεναν τον θεό ή τον «Μόσκοβα» να τους ελευθερώσει και έκαναν σχέδια επί σχεδίων εκδίκησης με τη φαντασία τους, αφήνοντας άθικτη τη σκλαβιά τους. Τελικά έμαθαν καλά ότι αν οι ίδιοι δεν ελευθερωθούν δεν θα τους ελευθέρωνε κανείς. Πήρε χρόνο όμως ώσπου να το καταλάβουν και να πιάσουν την οργάνωση του αγώνα και το τουφέκι. Αυτό με ανησυχεί αλλά με κάνει και σοφότερο για το σήμερα.

Μου θύμισε και λίγο μια ανάρτηση της Κατερίνας «Περιμένοντας το Γκοντό».

Κάποιος σχολιαστής των μπλογκ, μάλλον ο celin ήταν, δεν θυμάμαι σε ποια ανάρτηση, επεσήμανε έγκαιρα να μη περιμένουμε θαύματα τον Σεπτέμβρη, μια από τα ίδια θα είναι ή αλλιώς μεταφραζόμενο, θα ρίξουμε και πάλι κάποιες τουφεκιές στον αέρα.

Μια σχετικά διαφορετική άποψη εξέφρασε η «Πεντανόστιμη» που, παρότι πίστευε στη δύναμή μας, άφηνε κάποιον μεσσιανισμό στον Σεπτέμβρη. Τον άφηνε γιατί ξέχασε να μετρήσει το τι κάναμε για να έρθει ο Σεπτέμβρης αυτός. Έτσι έγραφε: «Μπορούμε όμως και αλλιώς. Να γίνει ο δικός τους μπαμπούλας ο Σεπτέμβρης με τη δική μας αντίδραση, να γίνει ο θυμός και ο φόβος κινητήριος δύναμη για γενικό ξεσηκωμό των εργαζομένων και των νέων. Ας τους τρομοκρατήσουμε εμείς ,που πληρώσαμε το μάρμαρο για τα κέρδη των τραπεζών και τις άδικες πολιτικές, σοσιαληστων και δεξιών.

Ας ρίξουμε λοιπόν από τώρα το σύνθημα πες αλεύρι. Ο Σεπτέμβρης σε γυρεύει!»

Ναι αλλά πως θα γυρέψει τον ΓΑΠ και το ΔΝΤ ο Σεπτέμβρης αν δεν έχει πόδια να διαβεί τους δρόμους, τα εργοστάσια τις γειτονιές, τα πανεπιστήμια;

Ξέρουμε, ο Σεπτέμβρης δεν περπατά. Περπατούν οι άνθρωποι την ιστορία και πρέπει να δούμε την κοινωνία μας και ιδίως την εργατική τάξη και την Αριστερά, που περιέργως ασχολείται πού με τις εκλογές της άρχουσας τάξης για την αποκεντρωμένη διάλυση της χώρας μέσω Καλλικράτη, να γυρίζει τον ήλιο της ιστορίας. Με οργάνωση σε βάθος, όχι απλώς με καλέσματα και λόγους.

Σωτήρες δεν υπάρχουν. Έτσι για να πω τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη, απάντησα για τις ανάγκες των καιρών και τη στασιμότητα της δράσης, στις 23/8/10 με την ανάρτηση: «Πες αλεύρι; Ο Σεπτέμβρης σε… γυρεύει»!!! Έγραφα τότε:

«Από πείρα λέω πως ό,τι έσπειρες θα θερίσεις… Τα από τον ουρανό θαύματα διάσωσης λαών όχι μόνο τελείωσαν αλλά δεν υπήρξαν ποτέ. Η θεολογία του Σεπτέμβρη με προβληματίζει.

Όλο αυτό το διάστημα γίνεται με τεράστια προπαγανδιστική πάλη για το κέρδισα των συνειδήσεων. Τα μέσα της άρχουσας τάξης με μαεστρία πέρασαν όλα τα μέτρα σαν φυσικό επακόλουθο των ένοχων αμαρτιών μας. Πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι καλά τους κάνουν και τους κόβουν τους μισθούς και τις συντάξεις….!!!! Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, κυρίως όταν πρόκειται για μέτρα σε βάρος των «άλλων»!

Σε αυτή τη μάχη είδαμε καλά την Αριστερά; Την είδαμε να αντιπαρατάσσει στην προπαγανδιστική επίθεση της ολιγαρχίας, της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και των καναλιών του κεφαλαίου, την οργανωτική μάχη και τη γνωστή σε όλους πρακτική γειτονιά τη γειτονιά, πόρτα-πόρτα, μαγαζί το μαγαζί, τόπους δουλειάς; Είδαμε μεγάλες πρωτοβουλίες απελευθέρωσης των μαζών από μια κακόμοιρη καταγγελιολογία;

Νομίζουμε ότι το πολιτικό και οργανωτικό κενό της Αριστεράς θα καλυφθεί από τον αυθορμητισμό των μαζών έτσι ως από μηχανής θεός; Δεν ξέρουμε ότι ο αυθορμητισμός γιγαντώνεται και βρίσκει έδαφος να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη αλλαγής μόνο όταν υπάρχει η οργανωμένη δύναμη αλλαγής, αλλιώς καταλήγει σε ένδοξο αδιέξοδο, όπως ο Δεκέμβρης του’08;

Όπως στρώσαμε έτσι θα κοιμηθούμε! Και αν δεν καταλάβουμε ότι μπροστά μας έχουμε όχι έναν Σεπτέμβρη αλλά πολλούς Σεπτεμβρίους και δουλειά βάθους με εντελώς νέα δεδομένα, ο Σεπτέμβρης που έρχεται θα είναι ένας θρίαμβος της άρχουσας τάξης και της προπαγάνδας της. Ας μην έχουμε αυταπάτες.

Αν δεν σώσουμε εμείς με αγώνες τον εαυτό μας κανείς δεν θα μας σώσει, ούτε ο… θεός «Σεπτέμβρης»!

Η επαναφορά του θέματος δεν γίνεται για να επιβεβαιωθώ, άλλωστε ο Σεπτέμβρης πολλά μπορεί να φέρει ακόμη, αλλά για να υποσημειώσω ότι κατά την αντίληψή μου, από οργανωτικής πλευράς, των δυνάμεων που αντιτίθενται στο Μνημόνιο, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. Αυτή είναι η υποκειμενική μου εκτίμηση και πολύ θα ήθελα να διαψευστώ. Πως όμως θα διαψευστώ αν δεν δω νέες δυνάμεις να ρίχνονται στη μάχη φέρνοντας αμέτρητες εφεδρείες πίσω του για να αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί και τα πολιτικά πράγματα.

Αυτό που τώρα προέχει είναι να αντιληφθούμε τη σκληρή πραγματικότητα όπως την αντιλήφθηκαν οι Έλληνες το ’21. Ο Σεπτέμβρης της ανατροπής δεν θα έρθει ποτέ αν δεν τον φέρουμε εμείς. Και μπορούμε να τον φέρουμε μόνο με την σε βάθος οργάνωση των μαχητικών δυνάμεων με νέες δυνάμεις, με νέες γενιές αγωνιστών, άφθαρτες από τα λάθη του παρελθόντος και έτοιμες να ξεπεράσουν σε ηρωισμό το παρελθόν.

Οργάνωση λοιπόν στη βάση, στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στο τόπο δουλειάς, στο δρόμο, ακόμη και στο καφενείο που πρέπει επί τέλους να ξαναγίνει τόπος πολιτικής και όχι πρέφας. Η ιστορία μας δίνει και την ευκαιρία και το χρόνο. Εμείς θα τον αξιοποιήσουμε;

Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα αυτά και τα καθήκοντά μας.