Τραγούδια και στιγμές. Ή, όταν τα γεγονότα «δεν μας ξεχνούν»

Είναι κάτι στιγμές χαράς ή λύπης που μια φωτογραφία, ένα γράμμα, ένας στίχος, ένα τραγούδι κατσικώνονται πάνω σε στιγμές και γεγονότα της ζωής μας και μαζί με τη σκοτεινή συνείδηση κατοικοεδρεύουν στα κατάβαθα της μνήμης.

Ενίοτε πετάγονται απρόσκλητα και άναρχα, όταν ένα εξωτερικό στοιχείο τα προσκαλεί να καταλάβουν την ύπαρξή μας, σαν εκείνη η ώρα και η «στιγμή» να μην είναι παρελθόν.

 

  Κάποιες φορές είναι τραγικό να έρχεται η μνήμη, σαν να θέλει να βγει στο ξέφωτο, ή να ξεπετάγεται σαν λυγμός και να σε στήνει στον τοίχο με τέτοιες θύμισες.

 Όπως…

 Σεπτέμβριος 1967, Γυάρος. Αφού τραγουδήσαμε στη γιορτή - γενέθλια συγκρατούμενης, σε μια αχτίδα της φυλακής, το «Κάποιος γιορτάζει πού να ξέρω…» είπαμε να στείλουμε χαιρετίσματα στους δικούς μας με το «Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί…»!

Ξαφνικά ακούστηκε μια τραγική φωνή: «Σταματήστε…. Σταματήστε…», παγώσαμε…  «Σκότωσαν τον Γιάννη τον Χαλκίδη, τον φίλο, τον λεβέντη, τον Λαμπράκη…»! Θρήνος στιγμής. Και μέσα στον θρήνο σαν αυτόματα απαντήσαμε με τραγική ίσως, αλλά σαρωτική φωνή «Το Γελαστό Παιδί... ανάθεμα την ώρα κατάρα τη στιγμή...»! Και το πουλί δεν το έστειλε ποτέ ο ουρανός και το παιδί από την Ιρλανδία έγινε και δικό μας παιδί. Και από τα κατάβαθα μας ξεπετάγονται κατά καιρούς μαζί με τον εισαγγελέα της συνείδησή μας που λέει με περίεργο χρώμα φωνής: «Ναι αλλά εσύ έζησες…»!

 Χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου σαν κάτι να μην έκανες σωστά στη ζωή σου και νιώθεις μισός, αφού η μισή ψυχή δεν σου ανήκει πλέον…

 Θυμάμαι περιπτώσεις από κρατητήρια ή από θολές «στιγμές απειλής θανάτου» που τα σύνδεσα με τραγούδια όπως το «Αυτούς που βλέπεις πάλι θα τους ξαναδείς» γιατί νόμιζα ότι θα με σκοτώσουν μικρό, όταν με συνέλαβε η χούντα, ή, εκ των υστέρων, το «Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά… για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά…» γιατί σταμάτησαν τα φορτηγά που μας μετέφεραν αλυσοδεμένους, σε γήπεδο με τα πολυβόλα έτοιμα στημένα… και με την Κατερίνα να φωνάζει: «Αχ μανούλα μου εδώ θα μας σκοτώσουν…». Τι να περίμενα να γίνει μέσα μου άραγε;

  Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξεπεταχτούν οι μνήμες σαν να σου λένε ότι «Εδώ κάτι χρωστάς…»

 Πάντα θα χρωστώ σε αυτούς που δεν ήμουν στη θέση τους… και θα λέω πάντα ότι «αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας…»

 Πόσες τέτοιες περιπτώσεις από τραγούδια και στιγμές έχουν αποθηκευτεί μέσα μας και επανέρχονται απρόσκλητα στον ύπνο, στον ξύπνιο, στον λήθαργο, στη χαρά, στη λύπη… δεν μετράω πια.

 Υπόμνηση μετά από σχετικό «επεισόδιο» σε γενέθλια φίλης. Προσπαθώ τόσα χρόνια να ηρεμήσω αλλά…

 

 Δεν ξεχνάμε. Λίγα λουλούδια στον τόπο της δολοφονίας του Γιάννη Χαλκίδη, (4 προς 5/9/1967), στις 5 Σεπτεμβρίου 1974, πρώτη ελεύθερη επέτειο, μετά την πτώση της Χούντας

 

Οι εκτελέσεις που δεν έγιναν…

Αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας του ΄67

http://aristeripolitiki.blogspot.com/2010/04/blog-post.html

 

 Γιάννης Χαλκίδης – Το χρονικό της δολοφονίας του

https://www.katiousa.gr/istoria/prosopa-istoria/giannis-chalkidis-chroniko-tis-dolofonias-tou-o-papas-pou-milise-kata-ton-kommouniston-stin-kideia-parasimoforisi-ton-dolofonon/

 

ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ-ΚΛΕΙΩ ΔΕΝΑΡΔΟΥ

https://www.youtube.com/watch?v=miZ6C_qamQs

 

ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΑΓΙΑ ΜΟΥ 'ΚΑΝΕΣ - Γρ.Μπιθικώτσης - Μίκης Θεοδωράκης

https://www.youtube.com/watch?v=Td4o0Fm1RqQ

 

ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ & ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - Το γελαστό παιδί

https://www.youtube.com/watch?v=svinLIidxK0

 

ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ - ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

https://www.youtube.com/watch?v=Wp-tftcJKEs

 

Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Αυτούς που βλέπεις.

https://www.youtube.com/watch?v=jeU0RbuIQok