Στοιχεία από την ιστορία του γυναικείου κινήματος

Με αφορμή απόψεις που απομονώνουν το ζήτημα στα σημερινά φεμινιστικά όρια και στη "Γυναικοκτονία"
http://aristeripolitiki.blogspot.com/2021/12/blog-post_18.html

  Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν για το Γυναικείο Ζήτημα

 Το γυναικείο ζήτημα ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο είναι ένα σύμπλεγμα οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων των δύο φύλων και πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης.

 

Απ' αυτή τη σκοπιά προσεγγίζουμε το περιεχόμενο της ειδικής δουλειάς με τις γυναίκες του λαού, αυτή είναι και η ρίζα της ανισοτιμίας.

Το γυναικείο ζήτημα, η αστική πολιτική και ιδεολογία, αλλά και οι οπορτουνιστές, το εμφανίζουν ως πρόβλημα των σχέσεων και αντιθέσεων των δύο φύλων, στην πραγματικότητα όμως αυτό το φυλετικό ζήτημα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Αρα και αναπόσπαστο στοιχείο της ταξικής πάλης.

Οι Μαρξ και Ενγκελς ανέδειξαν τη μεγάλη σημασία της συμμετοχής των γυναικών στην επαναστατική πάλη. Τόνισαν πως χωρίς τη συμμετοχή αυτή δεν είναι δυνατόν ούτε οι μεγάλες κοινωνικές ανατροπές να συντελεστούν, ούτε η ισοτιμία των δύο φύλων να επιτευχθεί. Υποστήριξαν τις απόψεις αυτές για τη συμβολή των γυναικών στο εργατικό κίνημα, σε μια εποχή που οι κυρίαρχες αντιλήψεις και προκαταλήψεις περιόριζαν τη θέση και το ρόλο των γυναικών στην οικογένεια και το νοικοκυριό.

Ο Λένιν, μετά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, έθεσε ανάμεσα στα βασικά καθήκοντα του σοβιετικού κράτους τη χειραφέτηση των γυναικών, την προσέλκυση των γυναικείων μαζών στην ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνική δραστηριότητα, στη σοσιαλιστική παραγωγή, στην εργατική εξουσία.

Μέσα από το έργο των κλασικών αναδεικνύεται, επίσης, το πραγματικό περιεχόμενο της ισοτιμίας, σε αντίθεση με ισοπεδωτικές και εξισωτικές αστικές και οπορτουνιστικές θεωρίες για την ισότητα των δύο φύλων. Σήμερα, παρουσιάζουμε αποσπάσματα από έργα των Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν για το Γυναικείο Ζήτημα.

 «...Οταν έρθουμε στην εξουσία, οι γυναίκες θα πρέπει όχι μόνο να εκλέγουν, αλλά και να εκλέγονται και να εκφωνούν λόγους». Από το γράμμα του Φρ. Ενγκελς προς την Ιντα Πάουλι, 14 του Φλεβάρη 1877.Κ. Μαρξ και Φ. Ενγκελς, «Απαντα», τόμ. 34, σελ. 196-197

 

….Ο Φουριέ συνόψισε…: «Η διερεύνηση των δικαιωμάτων των γυναικών αποτελεί θεμελιακή αρχή κάθε κοινωνικής προόδου» (Ch. Fourier. Oeuvres completes, t.1, Paris, 1841, p. 196 - 196).

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7327435

 

 

«Διαδήλωση των γυναικών - 3 Απριλίου 1871- στην Κομμούνα των Παρισίων! Κέρδισαν μεταξύ άλλων και μισθολογική ισότητα. (χαρακτικό, Φ. Ρικεμπούς, 1871)

 Ο Φεμινισμός, Διαφωτισμός, Γαλλική επανάσταση

 Ο φεμινισμός ως φιλοσοφία και κίνημα με την σύγχρονη έννοια μπορεί να χρονολογηθεί από τον Διαφωτισμό με στοχαστές όπως οι Λαίδη Mary Wortley Montagu και Μαρκήσιος de Condorcet, υπέρμαχοι της γυναικείας εκπαίδευσης. Η πρώτη επιστημονική κοινότητα για γυναίκες ιδρύθηκε στο Μίντελμπουρχ, μια πόλη στα νότια της Ολλανδικής Δημοκρατίας, το 1785. Την ίδια περίοδο έγιναν επίσης δημοφιλείς εφημερίδες για γυναίκες που εστίαζαν σε θέματα όπως η επιστήμη. Η “Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας” (A Vindiacation of the Rights of Woman) της Μαίρης Γουόλστονκραφτ του 1792, είναι ένα από τα πρώτα έργα που μπορούν αναμφίβολα να αποκληθούν φεμινιστικά.

Ο φεμινισμός έγινε ένα οργανωμένο κίνημα τον 19ο αιώνα

 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

 Ο φιλελεύθερος φεμινισμός του μεσοπολέμου - Ελλάδα

 Η ίδρυση του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας στα 1920 σηματοδοτεί τη συγκρότηση του ελληνικού φεμινιστικού κινήματος. Μέσα από τη δράση του Συν­δέσμου από τις επεξεργασίες του εντύπου που εξέδιδε («Ο Αγώνας της Γυναίκας», 1923-36) διαμορφώνεται ένα συνολικό και σαφές πρόγραμμα για την έξοδο των γυ­ναικών σε όλες τις πτυχές του δημόσιου χώρου. Στις προηγούμενες τρεις δεκαετίες είχε ήδη συγκροτηθεί ένας διακριτός δημόσιος χώρος γυναικών με επίκεντρο την Καλλιρρόη Παρρέν (1859-1940) και το έντυπό της «Η Εφημερίς των Κυριών» (1888-1918) και είχε προβληθεί συστηματικά το αίτημα για εκπαίδευση των γυναικών και (κάπως πιο διστακτικά) το αίτημα για εργασία των γυναικών. Η όλη επιχειρηματολο­γία, όμως, αντλούσε πρωτίστως από τις πηγές της παράδοσης, της φιλανθρωπίας και του εθνικισμού.

 http://phedps.uoi.gr/prosopiko/CVs/athanasiades/docs/FeministikoKinima.pdf

 Η 8^η Μάρτη Ημέρα της Γυναίκας

 Η 8^η Μάρτη, Ημέρα της Γυναίκας με αίμα καθιερώθηκε. Από τη μάχη των γυναικών του 19^ου αι., 8 Μαρτίου του 1857, η απαίτηση της Ημέρας προωθήθηκε το 1909  -  αρχικά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΗΠΑ, όπως λεγόταν τότε το Κομμουνιστικό και καθιερώθηκε από τη Σοσιαλιστική (κομμουνιστή) Διεθνή ως παγκόσμια.

Η επιλογή της ημερομηνίας της 8ης Μαρτίου δεν είναι τυχαία. Στις 8 Μαρτίου του 1857 οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη βγήκαν στους δρόμους σε μια μεγάλη διαδήλωση, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η αστυνομία τότε επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτησή τους.

 https://www.bovary.gr/faces/oramatistes/i-istoria-toy-feministikoy-kinimatos

 Το ΕΑΜ καθιερώνει την θέση του ΚΚΕ για πλήρη ισότητα ανδρών - γυναικών

 

Ελλάδα. Το ΕΑΜ καθιερώνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την θέση του ΚΚΕ για πλήρη δικαιώματα και  ισότητα ανδρών - γυναικών

 

Το ΕΑΜ καθιερώνει την θέση του ΚΚΕ για πλήρη ισότητα ανδρών γυναικών και το δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι με καθολική, μυστική ψηφοφορία με ψηφοδέλτιο η οποία θα ήταν άμεση για όλους, γυναίκες και άνδρες.

 

 

 

 1944. Οι γυναίκες ψηφίζουν είτε κάτω από τη μύτη των κατακτητών είτε  στις περιοχές που απελευθέρωσε το ΕΑΜ.

 

Η ΠΕΕΑ (κυβέρνηση του Βουνού) προκήρυξε εκλογές τον Απρίλιο του 1944 και υπολογίζεται ότι ψήφισαν συνολικά πάνω από 1.500.000 γυναίκες και άνδρες. Γυναίκες εκλέχθηκα σε όλα τα όργανα από τις κοινότητες και Δήμους μέχρι τους εθνικοσυμβούλους (με 5 Βουλευτίνες).

Κορυφαία στιγμή υπήρξε η επικύρωση του ιστορικού ψηφίσματος του Εθνικού Συμβουλίου όπου μεταξύ άλλων δηλωνόταν ξεκάθαρα στο άρθρο 5 ότι: «Ολοι οι Έλληνες, άντρες και γυναίκες, έχουν ίσα πολιτικά και αστικά δικαιώματα».

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/298517_i-symmetohi-ton-gynaikon-stin-panellinia-enosi-ethnikis-apeleytherosis-peea

 Το αιματηρό κίνημα στην Αγγλία - Σουφραζέτες

 Η λέξη σουφραζέτα προήλθε από ένα χλευαστικό σχόλιο της εφημερίδας Daily Mail το 1906 για τις ακτιβίστριες της οργάνωσης "Women' s social and political union" (Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών), που συγκροτήθηκε το 1903 από την 'Εμελιν Πάνκχερστ στο Μάντσεστερ στη βόρεια Αγγλία. Οργανώσεις που αγωνίζονταν υπέρ αυτού του θεμελιώδους δικαιώματος από τη δεκαετία του 1870 ονομάζονταν τότε "suffragists" ("υπέρμαχες της γυναικείας ψήφου").

Οι σουφραζέτες, που οικειοποιούνται το υποκοριστικό αυτό, θεωρούνται πολεμίστριες που καθοδηγούνται από το σύνθημα: "πράξεις, όχι λόγια".

Οι μέθοδοι τους

Οι σουφραζέτες σπάζουν βιτρίνες, βάζουν βόμβες και κάνουν δολιοφθορές στα δίκτυα ηλεκτροδότησης. Η ριζοσπαστικότητα των ενεργειών τους συγκλόνισε τη Βρετανία που δεν ήταν συνηθισμένη σε αυτές τις ριζοσπαστικές μεθόδους. Η πιο θεαματική δράση τους είναι η βομβιστική επίθεση στην κατοικία του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ το 1913.

Την ίδια χρονιά, η 'Εμιλι Ντέιβιντσον γίνεται η πρώτη ακτιβίστρια που χάνει τη ζωή της ως "μάρτυρας". Αυτοκτόνησε πέφτοντας κάτω από τις οπλές του αλόγου που έτρεχε για τον βασιλιά Γεώργιο Ε' σε κούρσα στο ιπποδρόμιο Epsom

 Εκατοντάδες ακτιβίστριες ρίχθηκαν στη φυλακή και άρχισαν απεργία πείνας, πριν τελικά λάβουν τροφή δια της βίας. Πολλές ταΐστηκαν με το ζόρι, βάσει μιας πρακτικής που απαγορεύτηκε το 1913 με νόμο που ανάγκασε τι αρχές να απελευθερώσουν τις φυλακισμένες ε που ήταν υπερβολικά αδύνατες. Οι γυναίκες αυτές, ωστόσο, οδηγούνταν εκ νέου στη φυλακή όταν η κατάσταση της υγείας τους το επέτρεπε. Η Πάνκχερστ είχε φυλακιστεί και αφεθεί ελεύθερη 11 φορές. 

 Στις σοσιαλιστικές χώρες

 Στις σοσιαλιστικές χώρες επετεύχθητε πλήρης νομική, συνταγματική, εργασιακή, μισθολογική ισότητα ανδρών – γυναικών. Ωστόσο σε αφανές επίπεδο επιβίωναν οι παθογένειες της πατριαρχίας και της κοινωνικής ανισότητας, μαζί με μεταφυσικές, θρησκοληπτικές και θεοκρατικές αντιλήψεις. Όταν το σύστημα ανατράπηκε όλες αυτές αναβίωσαν απότομα με αποτέλεσμα όχι μόνο να χάσουν γυναίκες και άνδρες τα δικαιώματα που είχαν κατακτήσει, αλλά και να παρατηρηθούν μεγάλες μαφιόζικες επιχειρήσεις απαγωγής γυναικών για εμπόριο λευκής σαρκός και δούλες του έρωτα σε δουλοπάζαρα της Δύσης, ιδίως λιμάνια όπως το Άμστερνταμ. Κάποιες κατέληξαν σε εμπόριο οργάνων όπως και παιδιά. Ο καπιταλισμός εκδικούνταν χυδαία έναν λαό που για 70 χρόνια δεν τον προσκυνούσε.