Συζήτηση για την εξουσία

Ένα κείμενο, σε δύο μέρη, του Γιώργου Σαρρή από τα καλύτερα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Διαθέστε λίγο χρόνο να τα διαβάσετε, θα βγείτε σοφότεροι.

 Το κείμενο δίνει με σοβαρή πολιτική τεκμηρίωση ποιο είναι το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ που αρχίζει να αναδεικνύεται θαρρετά από το ΚΚΕ, κόντρα σε απλοϊκές προτάσεις - παγίδες περί εκλογικίστικης συνεργασίας και «αριστερής» κυβέρνησης για να σώσει ό,τι σώζεται στο σύστημα του καπιταλισμού: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Όχι της όποιας κυβερνητικής εξουσίας αλλά της ΤΑΞΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, της εξουσίας της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τα εργαζόμενα στρώματα του λαού. Προφανώς κάποιοι αγνοούν, αποκρύπτουν ή δεν ξέρουν ότι τώρα έχουμε ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και αυτή πρέπει να ανατραπεί όχι να αλλάξει η όποια κυβέρνηση αφήνοντάς τη άθικτη. Όμως για τους κομμουνιστές ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ δεν είναι οι εκλογές ούτε οι κυβερνήσεις του συστήματος διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι πάντα το πρόβλημα της εξουσίας: ΠΟΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

 Για όσους δεν καταλαβαίνουν τι είναι ταξική εξουσία σήμερα, είναι η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ αλλά να μη νομίσουν ότι μιλάω για κάποια πολιτική φασιστική, βασιλική ή κοινοβουλευτική δικτατορία. Η αστική δικτατορία υπάρχει πάντα στον καπιταλισμό ανεξαρτήτως αν έχουμε κοινοβουλευτισμό, βασιλεία ή χούντα.

Συνοπτικά θα έλεγα ότι το θέμα ανάγεται στο ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ του καπιταλιστικού συστήματος πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει στον καπιταλιστή, ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής» Αυτό δεν αλλάζει με καμιά αλλαγή κυβέρνησης κομμάτων, χούντας ή βασιλιά. Αυτή είναι η «ΕΞΟΥΣΙΑ» για την οποία μιλάνε οι κομμουνιστές. Και προτείνουν τη δική τους εξουσία ως ΒΑΣΙΚΟ ΝΟΜΟ που λέει πως «ό,τι παράγει ο εργαζόμενος ανήκει σε αυτόν που είναι και ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής που ο ίδιος δημιουργεί, μέσα από κοινωνικές μορφές δημοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας και δημοκρατικής διεύθυνσης των παραγωγικών δυνάμεων (οικονομίας)».

 Αυτοί οι δύο ΝΟΜΟΙ είναι οι δύο ταξικές δικτατορίας ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ και δεν εξαρτώνται ακριβώς από κυβερνητικές μορφές. Οι κυβερνητικές μορφές αντίθετα είναι έκφραση της ταξικής δικτατορίας που καλούνται να διαχειριστούν.

 Αν κάποιος θέλει το ΚΚΕ διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου στο όνομα του «μικρότερου κακού» και για τη… "σωτηρία της πατρίδος" μαζί και των καπιταλιστών, τότε ας κάνει προτάσεις… γενναίας υποταγής και υπηρέτησης στο σύστημα!!!

 Μπορείτε να το διαβάσετε:

Συζήτηση για την εξουσία - Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (1ο)

http://giorgossarris.blogspot.com/2012/04/blog-post_28.html

Έχω ζήσει πολλές εκλογικές μάχες από τη μεταπολίτευση και μετά.
Ο αέρας της πτώσης της χούντας το '74 αλλά και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη φορά που βίωνα έστω και σαν παιδί εκλογές, έδινε ένα τόνο μοναδικό που δεν ξεχνιέται εύκολα. Η ατμόσφαιρα της αλλαγής το '81 ήταν το ίδιο ή και περισσότερο εντυπωσιακή, τόσο που αν ήσουν και μια στάλα σοσιαλδημοκράτης μπορεί να νόμιζες ότι ήσουν από τους τυχερούς που ζούσαν ιστορικές επαναστατικές στιγμές.

Ύστερα πέρασαν μια σειρά από εκλογές που οι περισσότερες έμοιαζαν φυσιολογικές, τόσο φυσιολογικές που στο τέλος γινόντουσαν εντελώς βαρετές, αφού τίποτα δεν αλλαζε και τίποτα καινούργιο δεν λεγόταν. Η δρόμος για την Ευρώπη είχε χαραχτεί από νωρίς, και είχε γίνει στη συνείδηση των πολλών κάτι σαν αξίωμα που ήταν αδύνατο να αμφισβητηθεί ό,τι κι αν έλεγε το "βαρετό" ΚΚΕ που είχε μείνει μόνο του να φωνάζει σε αυτιά που δεν άκουγαν σε σημείο που να καταντάει ενοχλητικό, για την "Ευρώπη των μονοπωλίων" και άλλα τέτοια γραφικά. Ετσι το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε ανενόχλητο μέσα στα χρόνια, η ΝΔ το διαδεχόταν σε σύντομα διαλείμματα, η τηλεόραση ΄πολτοποιούσε τα μυαλά, ο καπιταλισμός όργωνε τις συνειδήσεις με τα καινούργια του εργαλεία μοιράζοντας υποσχέσεις, φλασάτα περιτυλίγματα χωρίς περιεχόμενο, δανεικά και μελοντικά χρέη, η Ελλάδα περπατούσε σε λήθαργο με τα μάτια δεμένα κι εμείς μαθαίναμε να γινόμαστε θεατές στην ίδια μας τη ζωή που πια δεν ήταν δική μας, δεν μας αφορούσε όπως άλλοτε, ήταν κάτι ανάμεσα σε ζωή και σειρά της τηλεόρασης που απλά παρακολουθούσαμε ανελλιπώς τη συνέχεια.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτές οι εκλογές έχουν κάτι διαφορετικό. Οι άνθρωποι θέλοντας και μή ξυπνάνε από μια βαθιά νάρκωση και φαίνεται να τεντώνουν ξανά αυτιά για να ακούσουν προσεκτικά από την αρχή. Όλα αυτά που μέχρι τώρα μπορεί να είχαν απλά και μόνο θεωρητική ή και καθόλου σημασία τώρα έχουν αποκτήσει κυριολεκτικα σάρκα και οστά, έχουν γίνει χωρίς υπερβολή "ζητήματα ζωής και θανάτου" Ετσι μάθαμε από την αρχή και συζητάμε για την Ευρώπη, για το ευρώ, για το Μάαστριχτ, για το χρέος, το έλλειμμα (σιγά να μην ήξερε έστω κι 1 στους 10000 το 2008 τί είναι χρέος και τί έλλειμμα) για τον καπιταλισμό (τι απαγορευμένη λέξη μέχρι πριν λίγο) και εσχάτως και για το σοσιαλισμό μετά από τόσα χρόνια.

Η ποιότητα του πολιτικού διαλόγου φτάνει μερικές φορές σε πραγματικά μεγάλα ύψη, αρκεί να υπάρχουν βέβαια στους συνομιλητές υποψήφιοι ή αναλυτές της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τόσο που πραγματικά μέσα στο τόσο σκοτάδι της κρίσης να αρχίζει να αχνοφαίνεται κάποιο φώς. Δικό μας φώς βέβαια. Μικρά φαναράκια αυτών που φαίνεται σιγά-σιγά να καταλαβαίνουν πως είναι ώρα να νοιαστούν και να πάρουν τη ζωή τους στα χερια τους γιατί δε γίνεται αλλιώς..

Την περασμένη Δευτέρα στο enikos.gr είχαμε τους 3 αρχηγούς της Αριστεράς. Και τότε ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι όλο το "ζουμί" αυτών των εκλογών δεν είναι πια στο δίπολο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά στην Αριστερά! Και μάλιστα όχι το ίδιο μοιρασμένο στα 3 κόμματα αλλά στο τι διάολο συμβαίνει με τους κομμουνιστές. Θα συνεργαστούν; Δε θα συνεργαστούν; Γιατί τέλος πάντων το ΚΚΕ με το παρελθόν του ΕΑΜ και της ΕΔΑ, της λογικής των συνεργασιών των αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, που χωρίς αμφιβολία στάθηκε στο πλάι του λαού όλα αυτά τα άγονα χρόνια και νοιάστηκε για τα καθημερινά λαϊκά προβλήματα, τώρα στυλώνει τα πόδια και λέει ΟΧΙ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για έναν συνασπισμό εξουσίας με κέντρο την Αριστερά που να ανακουφίζει το λαό από τα όσα απίστευτα έχει υποστεί τα 2 τελευταία χρόνια. Μια πρόταση που σε πρώτη επαφή και παρατήρηση φαίνεται να "περνάει" με ευκολία στις μάζες και να αρέσει  στους περισσότερους.

Ακολούθησαν κι άλλες συνεντεύξεις, παρουσιάσεις των θέσεων των 2 ειδικά κομμάτων, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό που ήταν στο κέντρο της συζήτησης ήταν αυτή η ερώτηση που έγινε και από τον Ν.Χατζηνικολάου που έλεγε. "Γραμματέα πες μας. Τι θα κάνετε αν την επόμενη των εκλογών σας δώσει ο λαός εντολή κυβέρνησης;"

Εντυπωσιακή και απίστευτη ερώτηση, λογική όμως μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί. Οχι γιατί υπάρχει τέτοια πιθανότητα βέβαια, αλλά γιατί επιτέλους μετά από τόσες δεκαετίες ο δικομματισμός σπάει και καταρρέει και ο λαός αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του έξω από τα διλημματικά τείχη που τον εγκλώβιζαν τόσον καιρό.

Κι έτσι επιτέλους η πολιτική συζήτηση για πρώτη φορά ανεβαίνει σε ένα άλλο ποιοτικό επίπεδο που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε μπορέσει να αγγίξει. Ο απλός κόσμος αρχίζει να συζητάει το ζήτημα της εξουσίας!

Κοινοβουλευτική εξουσία, πραγματική εξουσία, εξουσία του λαού και των εργαζόμενων, εργατική εξουσία είναι έννοιες που πηδάνε από τα μαρξιστικά βιβλία στις οθόνες κι απλώνουν ξαφνικά σαν επικίνδυνος λεκές στο γυαλί της τηλεόρασης. Κι οι φίλοι , οι γείτονες, οι συγγενείς κι εμείς οι ίδιοι που περίπου τυπικά συμμετείχαμε στις περισσότερες εκλογές εκφράζοντας πολιτικές απόψεις με έναν τρόπο όμως περισσότερο οπαδικό, αρχίσαμε να συζητάμε και να συνειδητοποιούμε οτι τα 2 τελευταία χρόνια με τρόπο σωστό ή λάθος αλλά επίμονο και συνεχή, δεν παλέψαμε απλά για να μην περάσει το μνημόνιο ή το μεσοπρόθεσμο αλλά κάναμε ίσως κάτι πολύ πιο ουσιαστικό. Αρχίσαμε δειλά μεν αλλά συστηματικά να αμφισβητούμε το μέχρι τώρα αναμφισβήτητο. Την αστική εξουσία.
Κάτι που βέβαια όχι μόνο δεν πρέπει να σταματήσει στις 7 Μάη αλλά πρέπει να συνεχιστεί και μάλιστα με τρόπο καταιγιστικό.

"Συζήτηση για την εξουσία- Ενας επικίνδυνος λεκές που απλώνεται (2ο)"

http://giorgossarris.blogspot.com/2012/04/1_29.html

Σε συνθήκες ακμάζοντος καπιταλισμού είναι μάταιο κανείς να ψάχνει για εξεγέρσεις κι επαναστάτες και να πέφτει μάλιστα σε θλίψη βαθιά όταν δεν τους βρίσκει. Ειναι η στιγμή που το σύστημα αυτοεπιβεβαιώνεται  και με τους αυξημένους "ρυθμούς ανάπτυξης" ή τα φουσκωμένα ΑΕΠ, αλλά και με τα κέρδη που μοιράζονται σε μεγαλομετόχους και μικρομετόχους μεγάλων επιχειρήσεων, τα μικρότερα κέρδη που προκύπτουν από την εσωτερική αγορά για τους μικρομεσαίους, και τελικά τις στοιχειώδεις εξασφαλίσεις που δίνονται στους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους προκειμένου να είναι σε ένα ελάχιστο ή σχετικό βαθμό ικανοποιημένοι και να μη δημιουργούν πρόβλημα στο σύστημα. Σε τέτοιους καιρούς ακόμη και η δημοκρατία "λειτουργεί" στοιχειωδώς έτσι ώστε να δημιουργούνται οι γνωστές αυταπάτες και μύθοι για την αστική δημοκρατία. Όχι ότι δεν υπάρχουν φαινόμενα αυταρχισμού βέβαια,  σαφώς υπάρχουν, αλλά είναι σε περιορισμένο βαθμό, αφού ο πραγματικός αυταρχισμός είναι όπλο που η εξουσία το κρατάει για τα δύσκολα όπως ήδη έχουμε αισθανθεί τελευταία. Ο αυταρχισμός των προηγούμενων δεκαετιών δεν θα έχει σχέση με αυτόν που θα νοιώσουμε στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Αυτές  οι "εποχές ακμής" λοιπόν είναι οι εποχές όπου η αστική εξουσία δεν αμφισβητείται. Δεν μπορεί δηλαδή στα σοβαρά να τεθεί και να πείσει μεγάλες μάζες το ζήτημα της ανατροπής της πραγματικής εξουσίας του καπιταλισμού. Τότε ο καπιταλισμός κοιμάται ήσυχος αφού το μόνο που συζητείται είναι οι καλύτεροι τρόποι διαχείρισης από αυτούς που έχουν αυτό το ρόλο.

Όταν κάτω από τέτοιες συνθήκες γίνονται εκλογές προφανώς τα αστικά  και τα σοσιαλδημοκρατικά "διαχειριστικά" κόμματα έχουν τον πρώτο λόγο. Τότε είναι η στιγμή όπου όταν οι κομμουνιστές μιλάνε για τον απώτερο στόχο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, πέφτουν θύματα ειρωνείας και χλευασμού με το γνωστό "και πως θα φτάσετε εκεί  δηλαδή; Θα κάνετε επανάσταση;". 
Το μόνο που συμβαίνει τότε είναι  τα μεν αστικά ή "διαχειριστικά" ακόμα και "Αριστερά" κόμματα να διαγωνίζονται σε δήθεν "βελτιώσεις" προς όφελος "όλου του λαού" και σε προτάσεις εναλλαγών προσώπων, ενώ οι κομμουνιστές απλά παλεύουν με υπομονή για αλλαγή των συσχετισμών ενώ παράλληλα παλεύουν στο πλάι του λαού για την πραγματική βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, για την επίλυση καθημερινών προβλημάτων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων, βάζοντας βέβαια ως μακροπρόθεσμο στόχο το όραμά τους για ριζική αλλαγή της κοινωνίας ξέροντας ότι λίγοι μόνον θα τους ακολουθήσουν. Είναι γνωστό ότι σε αυτή τη φάση ο  διαχωρισμός και το ξεκαθάρισμα του "ποιός είναι τί" ανάμεσα σε αστικά δημοκρατικά, σοσιαλδημοκρατικά, Αριστερά αλλά και κομμουνιστικά ή αυτοπροσδιοριζόμενα ώς κομμουνιστικά και Αριστερά κόμματα είναι μια δύσκολη δουλειά. Είναι η στιγμή που η πολιτική απατεωνιά βρίσκει έδαφος και ανθίζει αφού λίγοι ψάχνουν τις λεπτομέρειες κι ακόμη λιγότεροι είναι ικανοί να διακρίνουν.

Σε βαθιά κρίση
Όταν το σύστημα όμως μπαίνει σε βαθιά κρίση όπως συμβαίνει τώρα, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Τα αστικά κόμματα στριμώχνονται στη γωνία κι αρχίζουν να έχουν μεγάλα προβλήματα διαβρώσεων αφού δεν μπορούν πειστικά να δικαιολογήσουν και να στηρίξουν τις αλλεπάλληλες αντιφάσεις των πολιτικών που ακολουθούνται. Εκείνη τη στιγμή ο ρόλος τους αποκαλύπτεται και ο λαός αρχίζει αργά αλλά σταθερά να κατανοεί ότι τα κόμματα αυτά δεν ήταν κόμματα "όλου του λαού" όπως του έλεγαν αλλά απλά μηχανισμοί που δούλευαν για λογαριασμό του καπιταλισμού καλυμμένοι με παραπλανητικά  συννεφάκια εντυπωσιακού φιλολαϊκού μπλα-μπλά.

Τότε τα αστικά κόμματα μέσα στην αυξανόμενη ένταση της κρίσης χάνουν σιγά-σιγά την εμπιστοσύνη του λαού και μαζί τον πρώτο λόγο και τα βλέμματα μεγάλων λαϊκών μαζών στρέφονται αλλού αναζητώντας διέξοδο. Ο καπιταλισμός αμέσως προσπαθεί να καλύψει το κενό πολιτικής εκπροσώπησης με εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να μην κινδυνέψει να χάσει κεντρικά πλεονεκτήματα της εξουσίες του, όχι μόνο της πραγματικής αλλά και της κυβερνητικής.  Όμως εδώ τα ψέματα αρχίζουν να έχουν κοντά πόδια και τα περιθώρια πολιτικάντικων ελιγμών περιορίζονται αφού τώρα μέσα στο λαό, αυτοί που ψάχνουν πραγματικά λύση γίνονται όλο και περισσότεροι.

Δεν υπάρχει νομίζω κανείς που να μην αναγνωρίζει αυτό που ζούμε μέσα στην παραπάνω περιγραφή. Είμαστε ακριβώς στο σημείο όπου το ίδιο το σύστημα έχοντας βρεθεί στην βαθύτερη ίσως κρίση της ιστορίας του, έχει αρχίσει να αμφισβητείται σοβαρά. Οι συζητήσεις για το μέλλον του καπιταλισμού δίνουν και παίρνουν, όταν μόλις 2 χρόνια πριν, στις προηγούμενες εκλογές π.χ.  κανείς δεν τολμούσε να ανοίξει κουβέντα για κάτι τέτοιο χωρίς να χαρακτηριστεί γραφικός και χωρίς να εισπράξει ειρωνικά γέλια από τους γνωστούς σταρ  ενημερωτικών εκπομπών.

Σ' αυτή τη φάση λοιπόν ο ρόλος των Αριστερών κομμάτων και των κομμουνιστών αλλάζει αφού όλοι έχουν τα βλέμματα καρφωμένα επάνω τους.  Τι πρέπει να κάνουν λοιπόν;
Το τι θα κάνουν τα γενικά Αριστερά 'σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι περίπου γνωστό. Θα προσπαθήσουν να βρουν ενδιάμεσες λογικές, "ρεαλιστικές λύσεις" που να μη θίγουν πραγματικά το σύστημα, αλλά που κυρίως θα επιχειρήσουν να κάνουν αυτά τα κόμματα "χαλίφηδες στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων" που έχασαν τη μπάλα. Αυτή είναι η τακτική που όπως παλιά πιστεύουν πως θα οδηγήσει απ' ευθείας στην αγκαλιά τους το μεγάλο κοινό. Το target group δηλαδή που φυσικά δεν θέλει ταλαιπωρίες, ρήξεις και αίματα (ποιος θέλει θα μου πείτε τα δύσκολα) είναι το μεγαλύτερο δυνατόν. Ως εδώ εύκολα.

Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ όμως είναι το τι θα κάνουν οι κομμουνιστές γιατί από την ικανότητα της πρωτοπορίας θα κριθεί και το τελικό αποτέλεσμα.
Οι κομμουνιστές ως το κομμάτι εκείνο του πολιτικού φάσματος που πραγματικά βρίσκεται στο πλάι του λαού ως σάρκα από τη σάρκα του έχουν χωρίς αμφιβολία τα εξής καθήκοντα.

·         1. Να αναλύσουν με επιστημονική ακρίβεια και σοβαρότητα την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, και να πουν την απόλυτη αλήθεια ακόμη κι αν είναι δυσάρεστη, για να βοηθήσουν το λαό στην όσο πιο ξεκάθαρη  κατανόηση της κρίσιμης κατάστασης, πράγμα που και προστασία μπορεί να προσφέρει σε μια σειρά από ζητήματα αλλά κυρίως θα γίνει στη συνέχεια και εφαλτήριο συνειδητής δράσης που φυσικά είναι εντελώς αναγκαία στις συνθήκες που βρισκόμαστε.

·         2. Με βάση αυτή την ανάλυση, να δώσουν στο λαό τους κατάλληλους τρόπους διεξόδου όποιοι κι αν είναι αυτοί, αποφεύγοντας οπωσδήποτε την πατέντα των εύκολων "λύσεων" που είναι προϊόντα που θα πουλιούνται στα σοσιαλδημοκρατικά μαγαζιά σε αφθονία.

·         3. Να δείξει εμπιστοσύνη στο λαό και στις δυνατότητές του.

·         4.Να σταθεί στο πλάι του λαού πρωτοπόρα και χωρίς να υπολογίζει τις θυσίες, όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, στους αγώνες και τις συγκρούσεις που θα ακολουθήσουν.

Πριν προχωρήσουμε πιο κάτω θα κάνουμε μια χονδρική αλλά όχι χονδροειδή παρατήρηση. Από τα κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές με κάποιες αξιώσεις, όλα προτείνουν σαν λύση την κατάκτηση από αυτά της κυβερνητικής εξουσίας. Όλα εκτός από ένα. Το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ δεν προτείνει στους ψηφοφόρους να το ψηφίσουν για να γίνει χαλίφης στη θέση των προηγούμενων χαλίφηδων με άθικτο το σύστημα εξουσίας. Προτείνει το ξερίζωμα του προηγούμενου "χαλιφάτου", και το πέρασμα της εξουσιας στα  χέρια του λαού. Τότε μόνο μπορεί να αναλάβει μαζί με το λαό ευθύνες διακυβέρνησης μέσα σε μια εντελώς νέα, ριζικά διαφορετική κατάσταση.

·          Ειναι λοιπόν δειλό κόμμα το ΚΚΕ ή μήπως ακριβώς το αντίθετο; 

·         Φοβάται και δεν βάζει ζήτημα εξουσίας όπως λένε οι αστοί και μικροαστοί "αναλυτές" ή είναι το μόνο κόμμα που βάζει πραγματικά ζήτημα εξουσίας; 

·         Δεν τολμάει και δεν προτείνει λύση διεξόδου  ή είναι το μόνο κόμμα που τολμάει να θέσει μια πρόταση πραγματικής και ριζικής διεξόδου προς όφελος του καταπιεζόμενου λαού και των εργαζόμενων τη στιγμή που άλλοι αριστεροί σχηματισμοί όπως ο "αισιόδοξος" ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτουν αυτή τη λύση στο απώτερο μέλλον;

·         Δεν δείχνει εμπιστοσύνη στο λαό ή είναι το μόνο κόμμα που εμπιστεύεται τη δυνατότητα του λαού να σηκωθεί και να ανατρέψει τους καταπιεστές του;

Για όποιον δεν φοράει παρωπίδες και αντι ΚΚΕ γυαλιά είναι νομίζω τουλάχιστον γελοίο να δώσει  με ελαφριά καρδιά τα χαρακτηριστικά της γενναιότητας, της πολιτικής τόλμης κλπ. σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, οι ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, η ΔΗΜΑΡ(!) κλπ επειδή διεκδικούν την κυβέρνηση και της δειλίας και ατολμίας στο ΚΚΕ επειδή διεκδικεί την εξουσία. Όταν μάλιστα αυτός που  κάνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στα Αριστερά τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Μια κρίση που δε μοιάζει με τις άλλες

Είναι όχι μόνο κατά τη δική μου γνώμη  φανερό ότι ο  καπιταλισμός περνάει  μια πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κρίση. Μια κρίση που είναι αδύνατον να ξεπεραστεί όπως όλες οι προηγούμενες και να βαδίσει το σύστημα ακάθεκτο προς το μέλλον. Ακόμη και με την τρομερή κρίση του '29 συγκρινόμενη η τωρινή παρουσιάζει σοβαρά μειονεκτήματα. Η κρίση του 1929 ας μην ξεχνάμε ότι παρουσιάστηκε μια δεκαετία μετά από έναν δολοφονικό Παγκόσμιο πόλεμο και μετά από το ξέσπασμα μιας προλεταριακής επανάστασης που έπαιρνε τα μυαλά των λαών δίνοντας καινούργιο όραμα. Τότε ο καπιταλισμός εκτός των άλλων χαρακτηριστικών του που δεν είχαν φτάσει όπως βλέπουμε τώρα σε σημείο ολοκλήρωσης(π.χ. παγκοσμιοποίηση, Χρηματοπιστωτικό σύστημα συγκοινωνούντων δοχείων που αποτελει το μεγαλύτερο κομμάτι του παγκόσμιου ΑΕΠ κ.α.) αναγκάστηκε κατω από την πίεση των λαικών κινημάτων να ακολουθήσει σαν λύση τη γραμμή ενός συμβιβασμού και μιας μεταρρύθμισης που είχε φιλολαικά χαρακτηριστικά( Κευνσιανισμός και New Deal).
 Σήμερα δείχνει να έχει ανοίξει μόνος του μια τεράστια μαύρη τρύπα, που σε συνδυασμό με άλλα χαρακτηριστικά και αντιφάσεις του(όπως η ανισόμετρη ανάπτυξη και επομένως η αδυναμία να ελεγχθεί ο χωρίς όρια ανταγωνισμός), τον τραβάει μέσα της χωρίς να δείχνει καμιά δυνατότητα αντίδρασης. Καταρρέοντας απειλεί με κατάρρευση και ολοκληρωτική καταστροφή τα πάντα. Παραγωγικές δυνάμεις, οικονομίες, χώρες και λαούς.

Για κάποιους που δεν θέλουν να αντικρύσουν αυτή την πραγματικότητα η  λύση βρίσκεται στη λεγόμενη ρύθμιση ή αυτορύθμιση του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα δείχνει πως έχει προκρίνει ως λύση την επιστροφή στη φεουδαρχία και την επανείσοδο στον καπιταλισμό σαν να μην έγινε τίποτα. Κάτι τέτοιο βέβαια είναι εντελώς αδύνατο να συμβεί αφού θα σήμαινε και επιστροφή σε επίπεδο παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων πολλών εκατονταετιών πίσω.

Για τους κομμουνιστές η λύση βρίσκεται στην ανατροπή αυτού του συστήματος εξουσίας και την αντικατάστασή του από μια εξουσια του λαού και των εργαζόμενων και το πέρασμα στο σοσιαλισμό και την εξουσία της εργατικής ταξης.
Είναι κατά τη γνώμη μου τραγικά ανώριμο να πιστεύει κανείς ότι μέσα σε μια τέτοια κρίση όπου ο καπιταλισμός παίζει κορώνα γράμματα την ίδια του την ύπαρξη, και σε ένα περιβάλλον απόλυτου ανταγωνισμού στο εσωτερικό του, θα μπορούσε το σύστημα να κάνει παραχωρήσεις και βελτιώσεις στο επίπεδο ζωής του λαού.(Δεν μιλάμε για διεκδικήσεις ξεχωριστών κλάδων εργαζομένων αλλά για μια γενική ρύθμιση τύπου New Deal). Μιλάμε λοιπόν για μια κρίση καταστροφική και χωρίς δυνατότητα επιστροφής  σε κανονικότητες και "κοινωνική γαλήνη" άλλων εποχών.

Μετα από όλα αυτά είναι  φανερό ότι κάθε καθυστέρηση στην προετοιμασία των λαών για το αδιέξοδο που πλησιάζει  με ταχύτητα και για ό,τι πρόκειται να συμβεί είναι όχι μόνο λάθος αλλά κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Δεν είναι λοιπόν η στάση του ΚΚΕ "εγκληματική" όπως λένε κάποιοι γιατί δεν δίνει "αισιοδοξία και προοπτική" στο λαό αποδεχόμενο την πρόταση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αντίθετα επικίνδυνη η στάση αυτών που σωπαίνουν και κρύβουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων από το λαό και τον καλούν  να αποφασίσει παρουσιάζοντάς του μιαν άλλη πραγματικότητα.

Είναι λοιπόν καθαρό ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να τεθεί εδώ και τώρα από τους κομμουνιστές το ζήτημα της διεκδίκησης της πραγματικής εξουσίας σαν άμεσης προοπτικής. Η στιγμή να κληθεί ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες  προς τον εαυτό του και το μέλλον του διεκδικώντας αυτό που είναι εντελώς αυτονόητο και απαραίτητο. Την δική του εξουσία πάνω στην ίδια του τη ζωή και στον πλούτο που παράγει. Καθε τι λιγότερο θα έδειχνε για τους κομμουνιστές  δειλία, οπισθοχώρηση και σημάδι ότι δεν πιστεύουν ούτε στο λαό ούτε στον εαυτό τους, ούτε τελικά και στό όραμα που ακολούθησαν σα φάρο τόσες βασανιστικές δεκαετίες θυσιών που δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθούν.

 Δύο διαφορετικές προοπτικές

Ας κάνουμε κάτι καθαρό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει οτι το ΚΚΕ δεν έχει πρόταση για την "επόμενη μέρα" θα πω το εξής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως αυτός έχει μια λύση για την επόμενη μέρα. Λέει φυσικά ψέματα αφού είναι παντελώς αδύνατον να αναδειχτεί πρώτο κόμμα και να πάρει το +50. Άρα το ζήτημα του "συνασπισμού εξουσίας με κέντρο την Αριστερά" μπαίνει ως προοπτική και όχι ως άμεσος στόχος για την 7η Μαΐου. Εκτός αν μιλάνε για μια κυβέρνηση με κέντρο κάποια Αριστερά, και μάλιστα επικίνδυνα "πολυδιάστατη",  αλλά και κάποια περιφέρεια αγνώστων ακόμη χαρακτηριστικών που θα ζητήσει επίσης άγνωστες παραχωρήσεις για να συνδράμει στο σχηματισμό μιας "Αριστερής κυβέρνησης πάση θυσία" όπως λένε. Πρόκειται βέβαια για μια "μή πρόταση" με απόλυτα σαφή ασάφεια και μάλιστα μέσα σε συνθήκες μιας σοβαρής κρίσης που διασύρει ώς τώρα με ευκολία όσους παίζουν μαζί της. Μια πρόταση που μοιάζει να έχει σα στόχο όχι τόσο την έξοδο από την κρίση αλλά το να δημιουργήσει πρόβλημα στο ΚΚΕ όταν και αν έρθει η ώρα να πάρει εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ για σχηματισμό κυβέρνησης.

Από την άλλη στην πρόταση του ΚΚΕ το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια του λαού επίσης πρέπει πρώτα να γίνει κτήμα, επιθυμία και στόχος αγώνα από τον ίδιο το λαό. Χωρίς αυτόν κανένας δεν μπορεί να κατακτήσει την εξουσία για λογαριασμό του. Αυτό λέει πως επιτέλους , μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, κάποιος έπρεπε κόντρα στο ρεύμα να αναδείξει το ζήτημα της πραγματικής εξουσίας, τη δυνατότητα δηλαδή να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του μέσα από μια σειρά από σκληρούς και δύσκολους αγώνες που όμως έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να αποφευχθούν.
Και τη στιγμή που το ΚΚΕ το τολμάει, και μάλιστα με φανερό άμεσο κόστος, εμφανίζονται αυτοί που επίσης θα έπρεπε να θέσουν με παρόμοιο τρόπο το ζήτημα και κατηγορούν το ΚΚΕ όχι μόνο για ατολμία αλλά λένε ακόμα πως βουλιάζει το λαό στην απαισιοδοξία.
Ομως τι είναι αισιοδοξία; Προφανώς δεν μπορεί να είναι αισιοδοξία η παραμονή της πραγματικής εξουσίας στα ίδια χέρια δηλαδή στα χέρια μιας Παγκόσμιας συμμορίας κεφαλαιοκρατών και συνεργατών τους. Τι το αισιόδοξο μπορεί να έχει ένας τέτοιος ταπεινωτικός συμβιβασμός;

Έχουμε λοιπόν 2 διαφορετικές προοπτικές:
Η μια αυτή που λέει πως πρέπει ο λαός να παλέψει επιτέλους για τη δική του εξουσία έξω από τα πλαίσια αυτού του βρώμικου συστήματος, και η άλλη αυτή που λέει πως πρέπει να παίξει ο λαός για άλλη μια φορά στα πλαίσια του καπιταλισμού ένα παιχνίδι από το οποίο πάντα μα πάντα βγαίνει χαμένος.

Σε αυτή τη δεύτερη  εντάσσεται και η πρόταση-προοπτικη του ΣΥΡΙΖΑ.
Το παράξενο είναι πως αυτή η  πρόταση-προοπτική θεωρεί πως σφύζει από αισιοδοξία και ριζοσπαστισμό.
Μόνο που πρέπει να προσπαθήσει κανείς πολύ για να δεχτεί ως "ριζοσπαστισμό" την επανάληψη του γνωστού μοντέλου εναλλαγής Δεξιών-"Αριστεροειδών" κυβερνήσεων με το λαό διαρκώς απασφαλισμένο στη θέση του παρατηρητή ή του ανίκανου να αναλάβει τις ευθύνες του με τελική κατάληξη αυτό που ζούμε τώρα.
Κι ακόμη περισσότερο πρέπει να προσπαθήσει για να δεχτεί ώς αισιοδοξία και  τόλμη την μοιρολατρική αποδοχή ότι το παιχνίδι δεν μπορεί να αλλάξει κανόνες κι ότι ο λαός θα πάρει την εξουσία σε μιαν άλλη ζωή αφού πρώτα κάποιοι βγάλουν τα κυβερνητικά τους απωθημένα τσαλαβουτώντας σε θολά νερά.

Τόλμη όμως δεν είναι  να αρπάζεις απελπισμένα στον αέρα ότι σου πετάξουν.
Τόλμη δεν είναι ο συμβιβασμός με το λίγο και η αποδοχή του μικρότερου κακού.
Τόλμη δεν είναι η με όποιο τίμημα "ψυχολογική" ανακούφιση της πίεσης που δέχεται ο λαός.

Ας πετάξουμε επιτέλους τα υποκατάστατα και ας κοιτάξουμε το αύριο βαθιά μέσα  στα μάτια.
Αυτός ο κόσμος είναι δικός μας και θα τον κερδίσουμε με νύχια και με δόντια.
Τόλμη είναι να παλεύεις ακόμη και χωρίς αύριο για το δίκιο σου.
Τόλμη είναι να βλέπεις μέσα σ' αυτό που για ευνόητους λόγους σου λένε πως είναι δύσκολο ή αδύνατο τη δική σου θέση.
Τόλμη είναι να απλώνεις επιτέλους χέρι και να αγγίζεις αυτό που σου ανήκει κι αυτό που πραγματικά σου αξίζει.


Τη δική σου εξουσία πάνω στη δική σου ζωή.