Αφού ύμνησε τη «Λισαβόνα», αφού έτρεχε στα ευρωπαϊκά φόρουμ για να προωθήσει τη «χάρτα των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων» της ΕΕ, αφού λάτρεψε τα ευρωπαϊκά «προγράμματα», την παγκοσμιοποίηση και τον «ανταγωνισμό» στον οποίο έβλεπε το μέλλον των μικρομεσαίων, τώρα θρηνεί για τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής! Ποια είναι; Η ηγεσία της ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ πλειοψηφίας της ΓΣΕΒΕΕ!
Μόνη της ανακάλυψε τα αποτελέσματα της πολιτικής που στήριξε με πάθος και κόντρα στις «δογματικές», «καθυστερημένες» και «αναχρονιστικές» πολιτικές "άλλης ανάπτυξης", που πρότειναν οι συνεπείς συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΠΑΣΕΒΕ.
Νά τα αποτελέσματα της πολιτικής που ύμνησε η ΓΣΕΒΕΕ τα διαπίστωσε το ινστιτούτο της, το ΙΜΕ/ΓΣΕΒΕΕ - φυσικά ούτε λόγος για αλλαγή της πολιτικής που οδήγησε εδώ! Να μερικά από αυτά:
-Περίπου 180.000 επιχειρήσεις δηλώνουν ότι αντιμετωπίζουν κίνδυνο κλεισίματος το επόμενο δωδεκάμηνο. Αν συνυπολογίσουμε το συντελεστή βιωσιμότητας, εκτιμάται ότι 61.200 θα είναι η καθαρή μείωση επιχειρήσεων τους επόμενους δώδεκα μήνες – εκ των οποίων περίπου 12.000 μέσα στο επόμενο τρίμηνο .
-Κίνδυνος για απώλεια 240.000 θέσεων απασχόλησης (εργοδότες, αυτοαπασχολούμενοι, μισθωτοί) στο επόμενο δωδεκάμηνο.
- Το 42,1% των επιχειρήσεων έκλεισε το 2011 με ζημιές – μόνο το 20,1% με κέρδη.
-Σε κάθε 1 πρόσληψη στον ιδιωτικό τομέα αντιστοιχούν 7 απολύσεις, στοιχείο που είχε καταγραφεί και στην έρευνα του Ιουλίου 2011
-Προβλέπεται απώλεια επιπλέον 106.000 θέσεων μισθωτής εργασίας έως τον Ιούλιο του 2012 και περαιτέρω επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Εκτιμάται ότι ήδη χάθηκαν τουλάχιστον 65.000 θέσεις μισθωτής εργασίας το 2ο εξάμηνο του 2011.
-Μείωση τζίρου κατά μέσο όρο 33% - Στις εμπορικές επιχειρήσεις το Δεκέμβριο του 2011 η μείωση του τζίρου ήταν 31,2% σε σχέση με το Δεκέμβρη του 2010.
-Αύξηση των επιχειρήσεων που μείωσαν ώρες και ημέρες εργασίας (37,4%), ενώ το 28,6% μείωσε αποδοχές στο προσωπικό του. Προβλέπεται δε ότι για το 1ο εξάμηνο του 2012, το 43% θα μειώσει με μεγάλη βεβαιότητα μισθούς και ώρες εργασίας.
-Το 46,5% θεωρεί ως σημαντικότερο εμπόδιο τα λειτουργικά έξοδα, το 36,5% τις ασφαλιστικές εισφορές, ενώ μόλις το 5% τους μισθούς. Πάνω από 8 στις 10 επιχειρήσεις προτιμούν τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ενώ μόλις το 2,5% επιθυμεί τη μείωση του κατώτατου μισθού.
-1 στις 3 επιχειρήσεις με καθυστερημένες οφειλές και υποχρεώσεις (ΙΚΑ, ΟΑΕΕ, ΔΕΚΟ, Δημόσια Ταμεία, Προμηθευτές) – Το ποσοστό των επιχειρήσεων που οφείλει στον ΟΑΕΕ ξεπερνά το 38%.
-Το 73,5% των μικρών επιχειρηματιών αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει προσωπικές καταθέσεις για την κάλυψη αναγκών της επιχείρησης.
-Μεγάλος κίνδυνος για τις καταθέσεις στις τράπεζες. Μόνο το 22% θεωρεί ότι τα χρήματά τους είναι ασφαλή στην τράπεζα, το 29,2% στο εξωτερικό, ενώ το 37,1% ΑΛΛΟΥ.
-Μείωση ρευστότητας και επενδύσεων (μόνο το 5,8% προχώρησε σε αύξηση επενδύσεων έναντι 37,6% που μείωσε).
-Σημαντικό παραμένει το πρόβλημα των ακάλυπτων επιταγών. Το διάστημα μεταχρονολόγησης που επιθυμεί η πλειοψηφία των επιχειρηματιών είναι 2 μήνες. Οι ακάλυπτες επιταγές, που κατέχουν επιχειρηματίες και δεν τις έχουν σφραγίσει πλησιάζουν τον αριθμό των ήδη σφραγισμένων.
-Αρχίζουν να κάμπτονται οι αντιστάσεις των μικρών επιχειρήσεων στις απολύσεις.
-Η πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων (55%) θεωρεί ότι δεν θα αποφύγουμε την χρεοκοπία. Και μόνο αυτό το γεγονός έχει άμεσες δυσμενείς επιπτώσεις στον οικονομικό κύκλο.
Αν καμιά φορά δείτε "πύρινες" ανακοινώσεις της ΓΣΕΒΕΕ κατά της τρόικας, μην πάρετε λαθεμένα το μήνυμα. Την πολεμάει γιατί δεν εφαρμόζει σωστά την «ευρωπαϊκή πολιτική ανάπτυξης» δηλ. του ελεγχόμενου αφανισμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και γιατί τις αφανίζει με της δική της… «ανάλγητη πολιτική»! Ας μην έχουμε αυταπάτες.Τι να πούμε, ότι μοιάζουν τους ομογάλακτους «κοινωνικούς εταίρους» της ΓΣΕΕ. Τα λόγια μας θα χάσουμε.
Η ΓΣΒΕΕ από χρόνια έχει μία σχετική μεταστροφή. Το θέμα είναι ότι μονίμως κι αυτή έβλεπε την ανάπτυξη ως στροφή στην κατανάλωση. Δεν είδε την ανάπτυξη σε μία κοινωνική προοπτική ούτε καν σε λογική επένδυσης στην επιχείρηση. Έχει σοβαρές ευθύνες που δεν κατάφερε να αντιπροτείνει μεθόδους στους μεσοαστούς για να ανταγωνιστούν σε χαρακτηριστικά ποιότητας, εγγύτητας στον καταναλωτή και διαπροσωπικής σχέσης τις πολυεθνικές (με τις χαμηλές τιμές και την πληθώρα των εμπορευμάτων).
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν πάντα πρόβλημα πολιτικής που επέλεξε να ακολουθεί. Ουρά των πασοκικών επιλογών από το 2005, δεν υπήρχε περίπτωση να ακολουθήσει άλλη πολιτική από την σοσιλνεοφιλελεύθερη δηλαδή την καλυμμένη νεοφιλελεύθερη. Θέσεις που σεβάστηκαν ή και υπεράσπισαν ακόμη και δεξιές ηγεσίες στη ΓΣΕΒΕ, η τελευταία διοίκηση τις ξέσκισε ενώ στα λόγια πουλούσε συντεχνιακή μαχητικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ήταν τεχνικό θέμα η πολιτική της. Δεν γίνεται όταν αποδέχεσαι το άρθρο της Συνθήκης του Μάαστριχτ που επιβεβαιώθηκε μετά σε όλες τις Συνθήκες και λέει ότι τα κράτη ακολουθούν υποχρεωτικά την «άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς» και να πουλάς μετά υποκριτικά πολιτικές προστασίας των μικρομεσαίων.
Καλά δε συμφωνώ απολύτως. Η ΓΣΕΒΕΕ επιμένω ότι δεν κατάφερε να βρει τους τρόπους που οι μεσοαστικές επιχειρήσεις μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις ελίτ. Το Μάαστριχτ και γενικώς οι κανόνες βιοτεχνίας κι εμπορίου ενισχύουν τις ελίτ, αλλά πάντα υπάρχουν σημεία που έδιναν δυνατότητες σε μεσοαστούς για μικρές ή μεσαίες επενδύσεις και για καινοτομία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠλά στην Ελλάδα οι μεσοαστοί επένδυαν μόνο στην κατανάλωση κι όχι στη βελτίωση της επιχείρησης ή την εμφάνιση καινοτόμων σράδεων. Και η ΓΣΕΒΕΕ δεν μπόρεσε να διώξει αυτή τη συνήθεια της κατανάλωσης και της εφήμερης λογικής κέρδους.
Δείμο θα πρέπει να ξέρουμε τις δυνατότητες που έχει κάθε φορέας για να μιλάμε για αλλαγές που μπορούσε να κάνει αλλά δεν έκανε. Τηρουμένων των αναλογιών, στον χώρο που ξέρεις καλά θα θεωρούσα υπερβολικό να ισχυριστεί κανείς ότι οι συνδικαλιστικοί φορείς των εργαζομένων στους ΟΤΑ δεν κατάφεραν να… αναμορφώσουν την ΚΕΔΕ ή να αλλάξουν τον Καποδίστρια ή τον Καλλικράτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να λάβεις υπόψη ότι την παραγωγική δομή της χώρας δεν την καθόρισε η ΓΣΕΒΕΕ ή κάποιο συνδικαλιστικό όργανο. Ούτε καν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Σε μια πλήρως εξαρτημένη οικονομία και χώρα, άλλοι καθόρισαν τις δομές της. Χωρίς βαριά παραγωγική δομή πως είναι δυνατόν να ζητάς παραγωγικό μοντέλο στις μικρές επιχειρήσεις; Ωστόσο έγιναν μεγάλες προσπάθειες και υπήρξαν επιτυχίες σε κάποιους τομείς όπως παπούτσι, δέρμα, ένδυμα, κλωστοϋφαντουργία κλπ αλλά ήρθαν οι πολιτικές συμφωνίες με ΕΕ και τις κατέστρεψαν πλήρως. Τι θα έκανε εδώ η ΓΣΕΒΕΕ;
Όταν μάλιστα επικράτησαν σε αυτή δυνάμεις, λάτρεις της ελεύθερης αγοράς και του «εκσυγχρονισμού» μετατράπηκε σε σφουγγοκωλάριο αυτών των πολιτικών
Πάντως για να πούμε και μια κουβέντα, από το 1988 μέχρι και το 1997 η ΓΣΕΒΕΕ είχε ένα πλήρες μοντέλο ανάπτυξης των ΜΜΕ που συνοψίζονταν στο σχέδιο «Προγραμματισμένης ανάπτυξης των ΜΜΕ» στην χώρα και στην εφαρμογή «διαφοροποιημένων πολιτικών» σε επίπεδο ΕΕ. Και τα δύο είχαν ως βασικό μοχλό την σχεδιασμένη οικονομική πολιτική που περίπου έλεγε ότι καμία παραγωγική δύναμη δεν περισσεύει αρκεί να ασκήσουμε την ανάλογη πολιτική ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό με το «1992», την ΟΝΕ και την ευρωζώνη. Καμιά τύχη σε τέτοιες πολιτικές. Άλλωστε είναι γνωστό το άρθρο της Συνθήκης του Μάαστριχτ που επαναλαμβάνεται σε όλες τις Συνθήκες και λέει ότι οι χώρες – μέλη ακολουθούν υποχρεωτικά την «άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς».
Όταν άρχισε η αποβιομηχάνιση της χώρας η ΓΣΕΒΕΕ δεν έκανε τίποτα (αν και ειδικά το '80-90 ήμουν μικρός). Μόνο λογύδρια και κροκοδείλια δάκρυα θυμάμαι τις δύο τελευταίες δεκαετίες, που κρύβονταν κάτω από την καταναλωτική αυταπάτη και τη μεταφορά μονάδων σε γειτονικές χώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να ομολογήσω ότι τον ανταγωνισμό δεν το βλέπω απαράιτητα με κακό μάτι. όσο δηλαδή κάποιος μπορέι να εργαστεί πάνω στην πρωτοτυπία, την καινοτομία, την ποιότητα ή τη διαφορετικότητα, τότε δεν έχει να φοβάται τον ανταγωνισμό. Έχω μία θέση που γενικώς απομακρύνεται από τη λενινιστική αρχή της εργασίας, που θεοποίησαν οι κομμουνιστές (σταθερότητα εργασίας με την έννοια του ες αεί που γεννά μορφές νωθρότητας κι αδιαφορίας). Ο ανταγωνισμός (πχ θυμήσου τη βιομηχανική ανάπτυξη της μεσοπολεμικής ΕΣΣΔ με τα πενταετή προγράμματα και τον ανταγωνισμό των μονάδων). Ο ανταγωνισμός δεν είναι πάντα κακός. Κακός γίνεται όταν κάποιος δεν προσπαθεί να βελτιώσει το προϊόν του ή να κάνει επενδύσεις πάνω σε αυτό που παράγει.
Τα μεσοαστικά στρώματα με άυλο κεφάλαιο (ΔΥ και πτυχιούχοι γενικώς) θα μπορούσαν να επενδύουν συνεχώς πάνω στη μόρφωσή τους και να έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα (εγώ δηλαδή κι εσύ γιατί γαμιόμαστε στο διάβασμα και ήδη βγήκα από την ανεργία χάρη σε τούτο το συγκριτικό πλεονέκτημα που γέννησα). Οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν να επενδύσουν τα κέρδη τους στην ανάπτυξή τους, την επαφή με τον πελάτη, την ποιότητα του αγαθού και την επικοινωνία (αντίθετα επένδυαν σε καταναλωτικά αγαθά και κλαυθμούς για τα μεγάλα καταστήματα που αδυνατούσαν να χτυπήσουν -κι ήταν λογικό όπως έμαθαν να πουλούν ή παράγουν σκάρτα αγαθά με υψηλές τιμές).
Ο ανταγωνισμός δεν είναι κακός για τη μεσαία τάξη. Αντίθετα την κρατά σε εγρήγορση και βελτιώνει όχι μόνο την οικονομική και κοινωνική της θέση, αλλά και την ίδια την κοινωνία. Ο ανταγωνισμός είναι κακός μόνο για τους μισθωτούς (εκτός κι αν η εταιρεία βελτιώνει τη θέση της συνεχώς, οπότε το συζητάμε ανά περίπτωση).
σ.σ. κανένας μεσοαστός δε θέλει να γίνει καπιταλιστής...