Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Τα «κίτρινα γιλέκα» και ο Λένιν

Πίσω από «απολίτικες» κινήσεις και κινήματα, βάση είναι η όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και η αδυναμία των εργαζομένων να ενταχθούν και να εκφραστούν με ένα γνήσιο ταξικό κίνημα.

Η ήττα και υποχώρηση της εργατικής τάξης, η διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος με ταυτόχρονη όξυνση της επίθεσης του κεφαλαίου και των ταξικών αντιθέσεων, έφερε ένα τμήμα το πληθυσμού να έχει χάσει τελείως τον προσανατολισμό του. Αυτό το αντικαθιστά με τον αυθορμητισμό, την άρνηση οργάνωσης και βαθύτερης ανάγνωσης της κατάστασης, την αποιδεολογικοποίηση και την απόκρυψη μιας ενοχής για τις προηγούμενες πολιτικές επιλογές.

Τα "κίτρινα γιλέκα" δεν διαφέρουν πολύ από τους εδώ «αγανακτισμένους». Όταν ξεθυμάνει η «επαναστατικότητα» τότε εξαιτίας της έλλειψης προοπτικής μιας οργάνωσης που θα τους οδηγήσει σε συνειδητή ταξική πάλη με μακροπρόθεσμο στόχο, θα διαλυθούν σε εξ ων συντίθενται ή θα σχηματίσουν ένα μικροαστικό μόρφωμα από τα πολλά που είδαμε στους Ποδέμους, στους μπέπε γκρίλο και ως ένα μέρος ο ΣΥΡΙΖΑ που μεταλλάχθηκε σε χρόνο ρεκόρ σε νέο-μικροαστικό κόμμα. Εκτός αυτού υπάρχει πάντα ο χειρότερος κίνδυνος να τους αξιοποιήσει ο φασισμός και ως ένα μέρος το πετυχαίνει.

Σταδιακά η ταξική πάλη, όταν «καθαρίσει» με την ήττα της και αρχίσει μέσα από πολύ σκληρούς αγώνες να οργανώνεται, θα θέσει και σε αυτά τα κινήματα το δίλημμα με ποιους θα πάνε και ποιους θ’ αφήσουν. Τότε θα δούμε πόσο απολίτικοι είναι. Ταυτόχρονη όμως πρέπει να είναι και η κίνηση των οργανώσεων της εργατικής τάξης.

Πάντα να μη ξεχνάμε πόσο ευάλωτα είναι πάντως στη διάβρωση και χειραγώγηση από προβοκάτορες τέτοια κινήματα. Οι άνθρωποι που τα απαρτίζουν δεν ήταν χωρίς πολιτική ένταξη ως τώρα. Έχουν δεσμούς, ενοχές και στερεότυπα που μετά τον πρώτο καιρό θα εμφανιστούν.

Για τα πραγματικά λαϊκά κινήματα όμως που απλώς τα μέλη τους δεν έχουν ώριμο ταξικό προσανατολισμό ισχύει για τα κομμουνιστικά κινήματα, όπου υπάρχουν, η τακτική της σταδιακής προσέγγισης.

Τι έλεγε ο Λένιν στον καιρό του για τέτοια κινήματα;

Να ορισμένες θέσεις του:

Πρώτο. Ο μαρξισμός διαφέρει απ' όλες τις πρωτόγονες μορφές σοσιαλισμού κατά το ότι δεν δεσμεύει το κίνημα με μια οποιαδήποτε καθορισμένη μορφή πάλης. Παραδέχεται τις πιο διαφορετικές μορφές πάλης, όμως δεν τις «επινοεί», αλλά μόνο γενικεύει, οργανώνει, προσδίνει συνειδητότητα σε εκείνες τις μορφές πάλης των επαναστατικών τάξεων που εμφανίζονται μόνες τους στην πορεία του κινήματος. Ο μαρξισμός, που είναι αναμφισβήτητα εχθρός κάθε αφηρημένης διατύπωσης, κάθε δογματικής συνταγής, απαιτεί να μελετάμε προσεκτικά τη διεξαγόμενη μαζική πάλη, που με την ανάπτυξη του κινήματος, με το ανέβασμα της συνειδητότητας των μαζών, με την όξυνση των οικονομικών και πολιτικών κρίσεων γεννά συνεχώς όλο και νέους, όλο και πιο ποικίλους τρόπους άμυνας και επίθεσης. Γι' αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της δοσμένης περιόδου. Απ' αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες. Ξέρουμε, - έλεγε, λογουχάρη, ο Κάουτσκι, εξετάζοντας τις μορφές της κοινωνικής επανάστασης, - ότι η επερχόμενη κρίση θα μας δώσει νέες μορφές πάλης, που δεν μπορούμε τώρα να τις προβλέψουμε.

Δεύτερο, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. Το να βάζει κανείς το ζήτημα αυτό έξω από την ιστορικά-συγκεκριμένη κατάσταση σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει το αλφάβητο του διαλεκτικού υλισμού. Στις διαφορετικές στιγμές της οικονομικής εξέλιξης, σε εξάρτηση από τους διαφορετικούς όρους πολιτικούς, εθνικοπολιτιστικούς, βιοτικούς κτλ., οι διαφορετικές μορφές πάλης προωθούνται στην πρώτη γραμμή, γίνονται κύριες μορφές πάλης, και σε συνάρτηση μ' αυτό, αλλάζουν με τη σειρά τους και οι δευτερεύουσες, οι επικουρικές μορφές πάλης. Το να προσπαθεί κανείς ν' απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στο ζήτημα που άφορα ένα ορισμένο μέσο πάλης, χωρίς να εξετάσει λεπτομερειακά τη συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου κινήματος στο δοσμένο βαθμό ανάπτυξής του, σημαίνει ότι εγκαταλείπει εντελώς το έδαφος του μαρξισμού.

Οι μορφές της πάλης του λαού, η Αριστερά και ο Λένιν



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου