Οι σύντροφοι

...Και ο κόσμος άλλαξε! Και αι γενναιέ πάσαι άλλαξαν στοίχο!

Ήρθε η Ανάσταση!

…..

Πέθανε ο Λένιν και πήγε στον άγιο Πέτρο*.

-τι θες εσύ εδώ βρε άθεε;

-δεν είμαι άθεος, διαλεκτικός υλιστής είμαι και για το δίκαιο των εργαζομένων παλεύω.

-τι λες βρε ακαμάτη, εσύ δεν δολοφόνησες τον Άγιο Τσάρο και τα παιδιά του;

-αυτός δολοφόνησε τα παιδιά της Ρωσίας και θα συνέχιζε να τα δολοφονεί...

-στην Κόλαση, στην Κόλαση!

Πήγε στην Κόλαση ο Λένιν και βρήκε μια κατάσταση τραγική.

-τι κάνετε εδώ βρε κολασμένοι; Δεν ντρεπόσαστε να σκύβετε κεφάλι σε κάθε διάβολο και διαβολάκο στα καζάνια;

-και τι να κάνουμε δάσκαλε;

-να οργανωθούμε όλοι, να τινάξουμε την Κόλαση στον αέρα! Ζήτω η εξουσία των κολασμένων!

Βλέποντας ο διάβολος ότι τρίζει το βασίλειό του, και τι θα απολογηθεί στον Θεό που θα του βάλει πρόστιμα και βασανιστήρια, κατεβαίνει στην Κόλαση και τί βλέπει; Επανάσταση! οι κολασμένοι με αξίνες και φτυάρια στους ώμους, απεργούσαν και τραγουδούσαν:

Εμπρός του Άδη οι κολασμένοι,
της πείνας σκλάβοι εμπρός - εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
σαν βροντή σαν κεραυνός!

Τα χάνει ο Διάβολος, μαθαίνει ότι ο ηγέτης είναι κάποιος Λένιν, τον καλεί στο ηφαιστιογενές γραφείο του και του λέει:

-Τι ζητάς εδώ ρε Λένιν; Εσύ είσαι καλός άνθρωπος γιατί σε έφεραν εδώ, να χαλάσεις την Κόλαση; Ξέρεις τι συνέπειες θα έχω αν εσύ πετύχεις;

-παντού όπου υπάρχουν αδικημένοι πηγαίνω.

-στον Παράδεισο είναι η θέση σου!

-Εδώ πάντως είναι αργά για σένα, επιβλήθηκε η Δικτατορία του Κολασμένου Προλεταριάτου, τέλος η Κόλαση και η βασιλεία σου!

 

Απελπισμένος ο Διάβολος, ανοίγει τα κιτάπια του να δει τι θα κάνει. Ξαφνικά φωτίζεται το πρόσωπό του. Βρίσκει έναν ευλογημένο νόμο για τις περιπτώσεις αυτές. «Ιδιώνυμο» τον έλεγαν και τον ψήφισε κάποιος εθνάρχης, καλή του ώρα στον Παράδεισο.  Ενεργοποιεί το νόμο και στέλνει αυθημερόν τον Λένιν εξορία, στον Παράδεισο!

 

Η κατάσταση που βρήκε ο Λένιν στον παράδεισο ήταν, εξ ίσου με την Κόλαση, τραγική. Ταξικές διαφορές μέχρι τον αναβαλλόμενο! Πάνω ο Θεός, και δίπλα του η δυάδα που συμπλήρωνε την τριάδα. Πιο κάτω οι Άγιοι Πρώτης τάξης, μετά της Δεύτερης, της Τρίτης κ.ο.κ. Μετά πιο κάτω οι Όσιοι, μετά οι Πάπες, οι Πατριάρχες, μετά οι άγιοι Πατέρες των Ιερατείων, οι βασιλιάδες, οι πρίγκιπες, οι τσιφλικάδες, οι κεφαλαιοκράτες με ομόλογα μετοχές και συγχωροχάρτια, οι μικροαστοί με το πονηρό βλέμμα…. Τέλος, πιο κάτω εργάτες, δουλοπάροικοι και δούλοι. Αυτοί οι τελευταίοι ήρθαν από καραμπόλα αλλά κινούσαν όλο τον Παράδεισο για να μη λείψει τίποτα από τους αποπάνω. Τους είχαν πάρει μαζί τους οι άρχοντες που απαίτησαν από τον Θεό να έχουν και τους εκμεταλλευόμενους μαζί, γιατί δεν ήταν διατεθειμένοι να δουλέψουν ποτέ, δεν δουλεύαμε στη γη, σου λέει, θα δουλέψουμε στον Παράδεισο; Τους δούλους τι τους είχαμε;

Τραγικά πράγματα!

Τα είδε όλα, κι έπιασε και πάλι την «γνωστή δουλειά του» ο Λένιν…

……..

Εκατό χρόνια μετά, ο Διάβολος, που στο μεταξύ είχε καθαιρεθεί και κάτω από τον εργατικό έλεγχο των κολασμένων κρατούσε μόνο τα λογιστικά της Κόλασης (αλλιώς δεν θα είχε ούτε βελανίδια για να φάει), αλλά, που στο μεταξύ, άρχισε και να του αρέσει που τον απάλλαξαν από τον άχαρο ρόλο που του είχαν επιβάλει ο Θεός και τα Ιερατεία, ανακάλυψε ότι είχε στείλει εξορία στον Παράδεισο κάποιον Λένιν!

-κανένα χέρι δεν περισσεύει για να μπορούμε να έχουμε όλοι αυτό που πρέπει, συλλογίζεται σαν καλός λογιστής.

 

Παίρνει τηλέφωνο στον Παράδεισο.

-έλα Παράδεισος εκεί. Δώστε μου τον Θεό.

-δεν υπάρχει Θεός, όλοι είμαστε σύντροφοι, του απαντάει η φωνή του πρώην Θεού!

…..

-σύντροφε Θεέ, είμαστε επιτέλους όλοι σύντροφοι, όλοι ίσοι, όλοι αδελφωμένοι, όλοι χωρίς μίση, χωρίς ατομικά και ταξικά πάθη χωρίς ιδιοτελή συμφέροντα… σύντροφε, να ενωθούμε επιτέλους σε κόσμο ένα, κόσμο των συντρόφων, κόσμο των ανθρώπων και όχι των κτηνών και των εξουσιαστών. Είμαστε ίσοι σύντροφε θεέ!!! Άντε επιτέλους να περάσουμε από την άγρια προϊστορία του κόσμου στην ιστορία των ανθρώπων. Κάτω η Κόλαση, κάτω ο Παράδεισος, ζήτω ο κόσμος ο μέγας, ο ευτυχισμένος, ο πραγματικός!

Και ο κόσμος άλλαξε! Και αι γενναιέ πάσαι άλλαξαν στοίχο!

Ήρθε η Ανάσταση!

*Πάνω σε ένα ανέκδοτο που λέγαμε στην εξορία τις μέρες του Πάσχα.