Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, υπάρχουν άνθρωποι που δεν
θέλουν να δουν τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία, ως κανονική ιμπεριαλιστική
χώρα. Για κάποιους, παλιές συναισθηματικές, πολιτικές και ιδεολογικές σχέσεις
με τη Σοβιετική Ένωση μετατράπηκαν μέσα από αυτόματους συναισθηματικούς μηχανισμούς
σε «συμπάθεια» και για τη νέα Ρωσία του καπιταλισμού. Κάποιοι άλλοι,
μεταφράζοντας με εθνικιστικό και μεταφυσικό τρόπο τις θρησκευτικές ομοιότητες
του Ρωσικού και Ελληνικού λαού, αναζητούν νέους σωτήρες στη Ρωσία και έδαφος συμμαχίας
Ρωσίας - Ελλάδας κατά την «κακών» δυτικών ιμπεριαλιστών, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ κ.λ.π.
Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί, θα πρέπει να
κρίνουμε τις χώρες και τις πολιτικές τους από το κοινωνικοοικονομικό σύστημα
που επικρατεί, από το επίπεδο που έχει εξελιχθεί και τις εκάστοτε πολιτικές που
ασκούν.
Η Ρωσία, από το 1991, με την ανατροπή του
σοσιαλισμού, μετασχηματίστηκε ταχύτατα σε καπιταλιστική χώρα με έντονα
ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία στην αρχή καλύπτονταν με τον μανδύα της
«φιλίας» των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών που έγιναν ανεξάρτητα κράτη (ΚΑΚ). Στη
συνέχεια, μόλις η τεράστια κλοπή του
πλούτου του σοβιετικού λαού από τους νέους καπιταλιστές ολιγάρχες «νομιμοποιήθηκε»
και στερεώθηκε με αίμα και βία (κατάργηση Ανωτάτου Σοβιέτ, εξόντωση των
εξεγερμένων τον Οκτώβρη του 1993[1])
, ανέπτυξε σε όλο της το μεγαλείο την ιμπεριαλιστική φύση της, αξιοποιώντας
μάλιστα το πολεμικό και πολιτικό οπλοστάσιο της ΕΣΣΔ που κληρονόμησε αδάπανα. Κανένα
ιμπεριαλιστικό χαρακτηριστικό δεν άφησε χωρίς να το εκδηλώσει. Από την
μονοπώληση και την εξαγωγή κεφαλαίων, μέχρι τις προσαρτήσεις και τους πολέμους.
Σήμερα δείχνει τα δόντια της σε παγκόσμιο επίπεδο,
με τις συμμαχίες και τις αντιπαραθέσεις με τους άλλους ιμπεριαλιστές, στη μάχη
για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και του πλούτου του κόσμου
Αποκαλυπτικό είναι το παρακάτω άρθρο από τον
Ριζοσπάστη της 6/4/2018
"Σύνθετοι ανταγωνισμοί»[2]
Ένα ακόμα επεισόδιο του σύνθετου γεωστρατηγικού
παζαριού, που εξελίσσεται με επίκεντρο τη Συρία, ήταν η προχτεσινή Συνάντηση
Κορυφής των Προέδρων Τουρκίας, Ρωσίας, Ιράν στην Αγκυρα.
Επιδίωξή τους ήταν να δείξουν ότι αποτελούν εγγυητές
της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας και της ασφάλειας του λαού. Ωστόσο, τόσο
αυτές οι δυνάμεις, όσο και εκείνες που ξεκίνησαν το μακελειό στη Συρία, οι ΗΠΑ
και οι σύμμαχοί τους, αυτό που πραγματικά επιδιώκουν είναι η κατοχύρωση των
συμφερόντων τους σε ό,τι αφορά τις σφαίρες επιρροής, τις ενεργειακές πηγές και
τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Στη βάση αυτή, εκδηλώνεται μεταξύ τους σφοδρός
ανταγωνισμός και διαμορφώνονται άξονες και αντι-άξονες. Σ' αυτό το μπλεγμένο
κουβάρι εμπλέκεται ενεργά και η ελληνική κυβέρνηση, για λογαριασμό της αστικής
τάξης, που διεκδικεί τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση στην περιοχή, παίζοντας
ρόλο σημαιοφόρου στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Οι
όποιες συμμαχίες διαμορφώνονται έχουν το στοιχείο της αντιφατικότητας και της
ρευστότητας. Η όξυνση των ανταγωνισμών επιδρά καθοριστικά στην κινητικότητα και
την αναδιάταξη δυνάμεων, στη διαμόρφωση νέων και στο «σπάσιμο» παλιών
συμμαχιών.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι μόλις πριν από
ενάμιση σχεδόν χρόνο, μετά την κατάρριψη τον Νοέμβρη του 2015 ρωσικού
βομβαρδιστικού από τουρκικό μαχητικό στη μεθόριο της Συρίας, Ρωσία και Τουρκία
είχαν πολύ ψυχρές σχέσεις.
Θυμόμαστε, επίσης, ότι όταν ξεκινούσε η ιμπεριαλιστική
επέμβαση στη Συρία, με πρόσχημα το «αυταρχικό καθεστώς Ασαντ» και τη λεγόμενη
«αραβική άνοιξη», η Τουρκία συντασσόταν με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ισραήλ και τις
πετρελαιομοναρχίες του Περσικού Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Κατάρ κ.λπ.) που
εκπαίδευαν, χρηματοδοτούσαν και βοηθούσαν να θεριέψουν οι «δημοκράτες» και
«ιεροί πολεμιστές» (τζιχαντιστές), οι εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους», που
σήμερα υποτίθεται ότι τους πολεμούν ως τρομοκράτες.
Βεβαίως, και η σημερινή συμμαχία των τριών δεν μπορεί
να κρύψει τις μεταξύ τους διαφορές οι οποίες εκφράστηκαν και στη Συνάντηση
Κορυφής. Η Τουρκία επιδιώκει να ελέγχει τις περιοχές όπου ζουν Κούρδοι
περιορίζοντας την επιρροή του PKK, δηλώνοντας έτοιμη να δεχτεί και ρωσική
παρουσία σε αυτές. Το Ιράν ζητά την άμεση απόσυρση των ξένων δυνάμεων από τη
Συρία που δεν προσκλήθηκαν από την κυβέρνηση Ασαντ, μαζί και των τουρκικών,
επιδιώκοντας την κατοχύρωση των θέσεών του στον ανταγωνισμό με άλλα κράτη της
περιοχής, κυρίως Ισραήλ και Σαουδική Αραβία. Η Ρωσία επιδιώκει να διατηρήσει
και να αναβαθμίσει τις θέσεις της στη Συρία αλλά και να πετύχει πλήγμα στη
συνοχή του ΝΑΤΟικού στρατοπέδου, επιδιώκοντας τον προσεταιρισμό ή την
ουδετεροποίηση της Τουρκίας.
Πάνω σ' αυτό το υπόβαθρο, οξύνονται η αντιπαράθεση της
Ρωσίας με ΗΠΑ - ΕΕ, που θέλουν να διατηρήσουν την Τουρκία στο δυτικό στρατόπεδο
και να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή, αλλά και οι αντιθέσεις
στο εσωτερικό της τριμερούς συνεργασίας με Ιράν - Τουρκία.
Αν κάτι φανερώνουν όλες αυτές οι εξελίξεις,
είναι το σύνθετο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που μόνο καλά δεν
προμηνύουν για τους λαούς. Το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου έχει ανάψει
για τα καλά στη γειτονιά μας και ο κίνδυνος να γενικευτεί είναι μεγάλος. Καμιά
επανάπαυση δεν δικαιολογείται. Ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνά, εντείνοντας την
πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την εμπλοκή της Ελλάδας σε
ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς που καμιά σχέση δεν έχουν με τα δικά του
συμφέροντα, αλλά υπηρετούν τους στόχους και τα «οράματα» των μονοπωλίων και
μόνο."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου