Είχαμε πει πολλές φορές για αδιέξοδα της «Αραβική Ανοιξης». Η τελευταία πράξη του «εκλεγμένου δημοκρατικά προέδρου» Mohammed Mursi να γίνει Μουμπάρακ στη θέση του Μουμπάρακ, δηλαδή ένας νέο δικτάτορας, έδειξε καθαρά ότι αν δεν πάρει ο λαός την εξουσία όταν εξεγείρεται, τότε η ίδια εξουσία της ίδια κυρίαρχης τάξης επανέρχεται με άλλο ίσως προσωπείο αλλά ίδια στην ουσία.
Αυτό είναι φανερό από το τι έγινε και στην Αίγυπτο. Ο αμερικανοτραφής πρόεδρος της αντιαμερικανικής (ντεμεκ) «Μουσουλμανικής Αδελφότητας», που ιστορικά ήταν ο κύριος μοχλός εξόντωσης των κομμουνιστών στην Αίγυπτο, μόλις πάτησε στην πολιτική εξουσία τα βρήκε με την άρχουσα τάξη και αποφάσισε να μετατρέψει τις (προσωρινές) αστικές δημοκρατικές κατακτήσεις της πλατείας Ταχρίρ σε κατακτήσεις των ιμπεριαλιστών και της μονοπωλιακής αστικής τάξης της Αιγύπτου!
Αυτό θα πει επαναφορά της ίδιας εξουσίας με χειρότερο πρόσωπο. Γιατί ο νέος πρόεδρος ήθελε να έχει απόλυτη εξουσία να εκδίδει ανεξέλεγκτα διατάγματα όπως κάθε δικτάτορας; Ποιόν φοβάται; Μα είναι απλό: τον λαό φοβάται. Υπερεξουσίες για να υπερασπιστεί τον λαό δεν χρειάζεται, αρκεί να τον έχει στο πλάι του. Για να τον δέσει όμως και να του αφαιρέσει δικαιώματα με τη βία, τις χρειάζεται.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πόσες αυταπάτες είχαν αυτοί που υμνούσαν χωρίς αρχές την «Αραβική Άνοιξη», χωρίς να θέτουν το ζήτημα της ταξικής εξουσίας. Στην Αίγυπτο, την Λιβύη, την Τυνησία κ.α. τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου για τον λαό. Η «δημοκρατία νίκησε», εκλογές έγιναν και στην εξουσία βρέθηκε και πάλι η ίδια τάξη με τους ίδιους εκμεταλλευτές του λαού να κυριαρχούν και τους ιμπεριαλιστές να επικυριαρχούν. Ο λαός κέρδισε το δικαίωμα να εκλέγει τον δυνάστη και εκμεταλλευτή του, κέρδισε την (ιμπεριαλιστικής έμπνευσης) δημοκρατία και χάνει τα δικαιώματα και τον πλούτο του με το άνοιγμα της δημοκρατίας αυτής σε κάθε λογίς ξεπούλημα (και αρπαγή) του εθνικού πλούτου στους ξένους.
Τι να πούμε για τους ντόπιους «αριστερούς» και «αριστερούτσικους» που υμνούσαν χωρίς αρχές τις εξεγέρσεις, οι οποίες βέβαια ήταν γνήσιες πλην Λιβύης, χωρίς να βλέπουν πως αυτές υποδαυλίζονταν καθοδηγούνταν από ξένα κέντρα που είχαν τους ακριβώς αντίθετους σκοπούς απ τούς λαούς; Χωρίς να επισημαίνουν τον κίνδυνο να φαλκιδευτούν από την ίδια εξουσία που θέλουν να ανατρέψουν.
Τι να πούμε για εκείνους που ύμνησαν τους… «απελευθερωτικούς» βομβαρδισμούς της Λιβύης και τώρα δήθεν νοιώθουν φρίκη με το καθεστώς του δικτάτορα Άσσαντ και δεν θα έλεγαν όχι σε ένα βομβαρδισμό της Συρίας όπως παλιά δεν είπαν όχι στους βομβαρδισμούς του Ιράκ του δικτάτορα Σ. Χουσεΐν και της Γιουγκοσλαβίας του επίσης… «δικτάτορα» Σ. Μιλόσεβιτς; Κακό πράγμα να είσαι στα λόγια με την εξουσία του λαού και στην πράξη με την εξουσία των καπιταλιστών.
Η αυταπάτη αυτών των δυνάμεων για την «Αραβική Άνοιξη» ήταν ίδια με την αυταπάτη που κυριάρχησε και με τη μεταφορά δήθεν εξεγερτικού μηνύματος χωρίς κανένα DNA ταξικής ανατροπής, στις πλατείες της Ισπανίας και σε συνέχεια της Ελλάδας. Δεν κατάλαβαν(;;;) τίποτα από την ιμπεριαλιστική επιβράβευση τέτοιων κινήσεων; Δεν κατάλαβαν ότι αυτό ήταν το άνοιγμα του δρόμου σε άνετη διαχείριση της κρίσης από την άρχουσα τάξη, ανεξαρτήτως πολιτικής μορφής διακυβέρνησης.
Το δίδαγμα είναι πάντα ένα: αν σε μια λαϊκή εξέγερση, διαδήλωση, κινητοποίηση δεν έχεις ορατό μπροστά σου και σαν όραμα την κατάκτηση της ταξικής εξουσίας, η υπάρχουσα ταξική εξουσία σε βλέπει πάντα σαν εναλλακτική πολιτική εξουσία για λογαριασμό της. Κάποιοι που στη χώρα μας μιλούν πολύ για "δημοκρατική κυβέρνηση" χωρίς καμιά ταξική μεταβολή, ας πάρουν το μήνυμα. Και ο κόσμος ας μην έχει άλλες αυταπάτες.
Από το κείμενο:
«Εξέγερση χωρίς Αριστερά είναι αδιέξοδο»
(21/2/2011)
«Να σημειώσουμε ότι σε κάθε περίπτωση όλα αυτά τα υπό κατάρρευση καθεστώτα, ενώνονταν, σε αγαστή συνεργασία με τη Δύση, στη βάση ότι κοινός εχθρός και σκοπός τους ήταν η εξόντωση της Αριστερά και των ιδεών της στον αραβικό κόσμο. Από φυσική και (προσωρινά) πολιτική άποψη, πέτυχαν την εξόντωσή της Αριστεράς.
Αυτό είναι και το μεγάλο πολιτικό κενό της εξέγερσης. Εξέγερση χωρίς οργάνωση, στόχο, υποκείμενο της διοίκησης, πρόγραμμα και σταθερή ταξική αναφορά στην εργατική τάξη, είναι εξέγερση με ημερομηνία λήξης σε μια πορεία επαναφοράς της ίδιας ταξικής εξουσίας με άλλη μορφή. Όσο και αν υμνούμε σήμερα τους αγώνες του Αργεντίνικου λαού θα ήταν λάθος να μη βλέπαμε ότι το ιδεολογικό αδιέξοδο εκείνης της εξέγερσης οδηγεί σταδιακά σε πολιτικό αδιέξοδο την εξέγερση και στο ίδιο αποτέλεσμα μιας εξουσίας του κεφαλαίου με μεταλλαγμένη μορφή και με ελάχιστα προσωρινά κέρδη για τον λαό.
Σήμερα λοιπόν το ζητούμενο των εξελίξεων σε αυτές τις χώρες είναι προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα και πως θα εκφραστεί ο λαϊκός πόθος σε επίπεδο εξουσίας. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι εξεγέρσεις να μεταβληθούν σε όχημα εγκαθίδρυσης νεοφιλελευθέρων δημοκρατιών που θα μεταβάλουν τις χώρες, στο όνομα της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών, σε νέο πεδίο ξεπουλήματος στου εθνικού τους πλούτου. Όταν η Αριστερά λείπει από το ιστορικό γίγνεσθαι τότε η στροφή προς τον ακραίο νεοφιλελεύθερο συντηρητισμό είναι η «λύση». Ενίοτε δε και ο νεοφιλελεύθερος φασισμός.
Ηθικό και πολιτικό δίδαγμα για την Ελλάδα: Αν λείπει η Αριστερά από το ιστορικό καθήκον και δεν παίξει τον ιστορικό της ρόλο η εξέγερση θα οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Χωρίς εναλλακτική εξουσία επανέρχεται αενάως η ίδια εξουσία.
Όσο και αν κάποιοι υμνούν την «αυτόνομη, χωρίς ηγεσίες και κόμματα» εξέγερση του λαού, αν αυτός δεν αποκτήσει πραγματική ηγεσία, η οποιαδήποτε εξέγερση θα μεταβληθεί αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδο. Και σήμερα η φυσική ηγεσία του λαού δεν μπορεί παρά να είναι η Αριστερά. Αν κανείς έχει αντίρρηση για την υπάρχουσα Αριστερά μπορεί να ελπίζει ότι το λαϊκό κίνημα θα κτίσει μια νέα οργάνωση της Αριστεράς με ανανεωμένα τα ίδια πάντα ιδανικά του σοσιαλισμού, της ανατροπής, της λαϊκής εξουσίας και δημοκρατίας. Αυτό που δεν μπορεί να ελπίζει είναι μια λαϊκή εξουσία χωρίς Αριστερά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου