Ο ρόλος της οργάνωσης στους ταξικούς και πολιτικούς συσχετισμούς δυνάμεων
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17/6/2012 ήταν στην ουσία ένας θρίαμβος του συστήματος της ταξικής και πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης. Σε παραπλανητικά αλλά σοβαρά διλήμματα που κατάφερε και έθεσε το κατεστημένο στον ελληνικό λαό όπως η ΕΕ και το ευρώ, το 95% τάχθηκε υπέρ της ΕΕ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα και της προηγούμενης προσχώρησης όλων των κομμάτων πλην ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ (μ-λ)-Μ-Λ ΚΚΕ στο φιλοευρωαπαϊκό μέτωπο.
Συνέπεια αυτού ήταν το αντιμνημονιακό μέτωπο σταδιακά να μετατραπεί σε ιδιότυπο φιλομνημονιακό μέσα από «μαγικές» λέξεις όπως «πολιτική καταγγελία», «αναθεώρηση» «αναδιαπραγμάτευση» κλπ. Στην πραγματικότητα και κάτω από τις ετικέτες και εδώ τα ποσοστά ήταν 95% - 5%!
Αυτή η τεράστια επίδειξη δύναμης του συστήματος που επιβεβαίωσε στην πράξη ότι σε όλες τις κρίσιμες στιγμές δεν μπορεί παρά να έχουμε πολλά κόμματα αλλά πάντα δύο (ταξικού χαρακτήρα) πολιτικές, στην ουσία αποκάλυψε:
• Τις αυταπάτες ότι υπάρχει έδαφος ανατροπών των βασικών επιλόγων του συστήματος για τη διασφάλιση των κερδών του κεφαλαίου και την επίρριψη της κρίσης στον λαό.
• Την αφέλεια ότι με εκλογές μπορεί ο εργαζόμενος να ελπίζει σε ριζικές αλλαγές
• Την επιβεβαίωση της μαρξιστικής θέσης ότι μόνο με την μεταβολή των συσχετισμών δυνάμεων σε ταξικό – κοινωνικό επίπεδο επέρχεται η μεταβολή των πολιτικών συσχετισμών
• Την επιβεβαίωση ότι οι ταξικοί και πολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν υπέρ του λαού και της εργατικής τάξης μόνο με την οργάνωσή τους σε βάθος με ακατάλυτους οργανωτικούς δεσμούς και με άπλωμα πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων μη ελεγχόμενων από την άρχουσα τάξη.
Το ΚΚΕ και οι αντιφάσεις ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής των μαζών
Σε αυτά τα πεδία το ΚΚΕ έχασε τη μάχη των ταξικών συγκρούσεων που αναπτύχθηκε από την έναρξη της κρίσης. Τα αποτελέσματα στο συνδικαλιστικό πεδίο των εργαζομένων και των μικρομεσαίων καθώς και αυτά της Αυτοδιοίκησης έδειξαν αδυναμία διείσδυσης στις ευρύτερες μάζες του εργαζόμενου λαού. Τα στοιχεία από τις εκλογές σε αυτούς τους χώρους έδειξαν συρρίκνωση των δυνάμεων. Την εικόνα διασώζουν εν μέρει οι απεργίες και κινητοποιήσεις που οργανώνονταν σε συνεχή βάση από τις μετωπικές οργανώσεις.
Υπήρξε μια αντίφαση μεταξύ σωστών γενικά θέσεων που πρόβαλε το ΚΚΕ σε αυτούς τους χώρους (που σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να επιβεβαιώνονται) με το αποτέλεσμα της επίδρασής τους πάνω στις εργαζόμενες μάζες. Αυτό το πρόβλημα της μεγάλης αντίφασης μεταξύ ταξικής θέσης και πολιτικής επιλογής είναι ανάγκη να μελετηθεί και να λυθεί άμεσα («Αντιφάσεις εκλογικής επιλογής και ταξικής θέσης» http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html )
Πρέπει να εντοπιστεί ο κρίκος εκείνος που αδυνατεί να μετατρέψει σωστές γενικά πολιτικές επιλογές σε ειδικές πολιτικές πρακτικές οι οποίες επιδρούν στις συνειδήσεις των μαζών και τις μεταβάλλουν.
Ο υποκειμενικός παράγοντας και οι αδυναμίες του
Στην ουσία μιλάμε για μεγάλη απόσταση μεταξύ των ικανοτήτων που έχουν τα στελέχη και τα μέλη να υλοποιούν αυτή την πολιτική με τις απαιτήσεις που έχει η εποχή μας. Αρχίζοντας από το επίπεδο θεωρητικής κατάρτισης και πηγαίνοντας στα επίπεδα πρακτικής αντίληψης, διαλεκτικής προσαρμογής της δράσης, επαφής με τις μάζες καθώς και του τρόπου συμπεριφοράς, θα πρέπει να αναλυθούν όλα και να γίνουν οι ανάλογες μεταβολές.
Πολλές φορές γίναμε μάρτυρες μια αλαζονείας και άρνησης στελεχών να κατανοήσουν τις ειδικές συνθήκες του χώρου δράσης τους με πρόταξη της ορθότητας των γενικών επιλογών του κόμματος πίσω από τις οποίες καλύπτονταν. Στην ουσία υποτιμούσαν την λενινιστική θέση να αναπαράγουμε μαρξιστικά – διαλεκτικά την γενική πολιτική ως ειδική κομμουνιστική πολιτική σε κάθε χώρο τηρώντας τις γενικές πολιτικές κατευθύνεις (θέλει πολύ μελέτη και πολύ κούραση αυτό…).
Αντικαθιστούσαν την ανάγκη ειδικής πολιτικής θέσης με την γενική πολιτική πράγμα που όχι μόνο απέτρεπε να γίνει κατανοητή η θέση του ΚΚΕ αλλά βοηθούσε τους αντιπάλους να στερεώνουν την κατηγορία ότι το ΚΚΕ «ζει στον κόσμο του» και δεν ενδιαφέρεται για τα καθημερινά προβλήματα του λαού. Κάποια στελέχη φαίνεται ότι φοβόταν ότι οι ειδικές πολιτικές μπορεί να οδηγήσουν σε ρεφορμισμό(!) και δεν αξιοποιούσαν ούτε το πρόγραμμα του κόμματος που πολύ καθαρά περιγράφει και ειδικές τρέχουσες συγκυριακές θέσεις δένοντάς τες διαλεκτικά με το αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα χωρίς πρόβλημα.
Η διαλεκτική εξειδίκευση θέσεων σε κάθε χώρο και η προβολή τους όχι μόνο δεν είναι άρνηση της γενικής πολιτικής του κόμματος αλλά είναι η ο μόνος τρόπος επιβεβαίωσής της σε μικροεπίπεδο.
Οι Λαϊκές Επιτροπές
Μέρος της οργανωτικής αδυναμίας εμφανίστηκε και στη συγκρότηση των Λαϊκών Επιτροπών. Οι Λαϊκές Επιτροπές είναι μια σπουδαία σύλληψη μετωπικού χαρακτήρα οργάνωσης η οποία θα ασχολείται με πολλά τοπικά και γενικά προβλήματα του εργαζόμενου λαού. Αυτό που γενικά φάνηκε ήταν ότι οι επιτροπές αυτές έμειναν κλειστές επιτροπές κάποιων επώνυμων στελεχών του κόμματος ενώ θα έπρεπε να είναι κυριολεκτικά το μελίσσι, το κέντρο οργάνωσης όλου του πληθυσμού πάνω σε ορισμένες γενικές κατευθύνσεις και στόχους με πρωτοπορία τους κομμουνιστές.
Η σωστή συγκρότηση, διάθρωση και δομή, συνοδευόμενη με το ανάλογο περιεχόμενο αντιμονοπωλιακών μετωπικών δράσεων και τη συνένωση της λαϊκής εφευρετικότητας με την κομμουνιστική εμπειρία, μπορούν δώσουν άλλον αέρα στη διεύρυνση και λειτουργία αυτών των επιτροπών. Οι επιτροπές αυτές μπορούν να αποτελέσουν το μέσο με οποίο θα αλλάξουν σημαντικά οι σχέσεις του ΚΚΕ με τον εργαζόμενο λαό στη γειτονιά ενώ μπορούν να μετατραπούν σε φυτώρια αγωνιστών αλλά και σε πρόπλασμα οργάνων λαϊκής εξουσίας.
Είναι λοιπόν αναγκαίο να γίνει ένα πρώτο βήμα και να δούμε μια ανανεωμένη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στις οποίες πρέπει να τραβηχτούν όλες εκείνες οι δυνάμεις που για διάφορους λόγους εγκατέλειψαν τις όποιες σχέσεις είχαν κατά καιρούς με το ΚΚΕ (από μέλη μέχρι ψηφοφόροι), να αναγεννήσουν την αισιοδοξία τους με αυτή τη σχέση, να μπουν ξανά στον αγώνα και παράλληλα να τραβήξουν νέες μάζες και κυρίως νεολαία, η οποία και πρέπει να αναλάβει σοβαρό τοπικό έργο στην υλοποίηση των δράσεων των επιτροπών.
Προβλήματα θεωρητικής κατάρτισης
Σοβαρά ήταν τα προβλήματα θεωρητικής κατάρτισης των στελεχών των μαζικών χώρων. Ο κομμουνιστής οφείλει να διακρίνεται όχι μόνο για την καλή γνώση των δικών του πολιτικών αλλά και των πολιτικών των αντιπάλων του ώστε να μη βρίσκεται ποτέ σε αμηχανία από έλλειμμα γνώσεων. Οφείλει μάλιστα να κατέχει στοιχειωδώς τη συνολική μαρξιστική θεωρία ώστε να έχει κατακτήσει τον μηχανισμό της διαλεκτικής ανάλυσης των φαινομένων και να μπορεί αστραπιαία να απαντάει στους αντιπάλους του σε όποια πολιτική θέση εκθέτουν. Αν η γνώση είναι στατική και φωτογραφική τότε σε κάθε νέο φαινόμενο θα αναμένει κεντρικά την απάντηση για να τη δώσει πράγμα που σημαίνει μια μικρή καταστροφή. Η ανάδειξη νέων στελεχών εδώ με ικανότητες διαλεκτικής ανάλυσης και σύνθεσης της πραγματικότητας είναι αναγκαία συνθήκη για την άρση των υστερήσεων.
Στο σημείο αυτό καλό είναι να ειδωθεί ξανά η ανασύσταση του ΚΜΕ για θεωρητική έρευνα και έρευνα πεδίου καθώς και η λειτουργία νέων ομάδων μελέτης ώστε να παράγεται και έρευνα και μαρξιστική παιδεία πάνω στον τρόπο διαλεκτικής ανάγνωσης της πραγματικότητας στην κίνησή της. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από την υποτίμηση παραγωγής ιδεολογίας όταν η πρακτική αδυνατεί να ανοίξει νέους δρόμους μέσα σε νέες συνθήκες χωρίς τη θεωρία.
Εν αρχή ειν’ η οργάνωση
Συμπερασματικά σε επίπεδο οργάνωσης στους μαζικούς χώρους υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για τις δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ. Όμως η λύση αυτού του προβλήματος είναι προϋπόθεση ανατροπής των ταξικών και πολιτικών συσχετισμών δυνάμεων άρα και της εμφάνισης θετικών εκλογικών αποτελεσμάτων. Σε αυτές τις συνθήκες αποδείχτηκε ότι το κλειδί της μεταβολής που επιδιώκει το ΚΚΕ βρίσκεται στην οργάνωση σε βάθος του εργαζόμενου λαού.
Σε κάθε περίπτωση δηλαδή όταν σκεφτόμαστε από πού ν’ αρχίσουμε για να ανατρέψουμε την αρνητική κατάσταση, πρέπει να εμπεδώσουμε μέσα μας το αξίωμα ότι «εν αρχή ειν’ η οργάνωση». Γνώμη μου είναι ότι οι φίλοι του ΚΚΕ πάνω σε αυτό πρέπει να αρχίσουν να δουλεύουν με πολύ μεράκι και μεγάλη υπομονή. Καμιά άλλη διέξοδος δεν υπάρχει.
Το αξίωμα «εν αρχή ειν’ η οργάνωση» δεν ισχύει μόνο για τους μαζικούς χώρους αλλά ισχύει πολύ περισσότερο για την ανασυγκρότηση του ίδιου του κόμματος. Όμως αυτό είναι ένα εσωτερικό πρόβλημα που αφορά τα μέλη του τα οποία και γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα την κατάσταση.
(*)Σημείωση. Ο συγγραφέας του κειμένου δεν έχει καμία οργανωτικού χαρακτήρα σύνδεση με το ΚΚΕ και οι απόψεις του είναι προσωπικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου