Εκ προμελέτης-Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ;

Του Γ. Σαρρή


Ένα καλογραμμένο και τεκμηριωμένο κείμενο του Γ. Σαρρή με τίτλο «Εκ προμελέτης-Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ;» (1ο μέρος) http://giorgossarris.blogspot.com/2012/05/1.html  μου έφερε μνήμες για το τότε, άμεσα συνδεμένες με το σήμερα. Έτσι πριν βάλω το κείμενο σκέφτηκα να παραθέσω μερικές δικές μου σκέψεις.


Τότε και τώρα περί ΕΕ


«Πέντε κόμματα - δύο πολιτικές»


Αυτό ήταν ένα παλιό σύνθημα του ΚΚΕ που εμπεριείχε και την αντίθεση πάνω στην ΕΕ και δέχονταν χλευαστικές κριτικές. Νομίζει κάποιος ότι σήμερα μπορεί να το χλευάσει ξανά;


Στις νέες εκλογές του Ιουνίου ’12 θα έχουμε όπως φαίνεται «30 κόμματα - 2 πολιτικές». Αυτή θα είναι η μάχη. Είναι κάποιος που έχει αντίρρηση ως προς τις πολιτικές; Βιάζεται κάποιος μήπως να χλευάσει τις πολιτικές του ΚΚΕ; Ας προσέχει πάντως, αν δεν είχε προσέξει επί Μάαστριχτ, ΟΝΕ και ευρώ…


Περί της Συνθήκης του Μάαστριχτ.


Δεν ξεχνώ.


Το 1993 το βασικό θέμα πολιτικής αντιπαράθεσης στις εκλογές ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η Λευκή Βίβλος, και η «Ενιαία Αγορά» του 1992. Τότε το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που υποστήριζε το «ΟΧΙ» και στα τρία, μαζί με τη θέση για αποδέσμευση από την ΕΕ. Πόσο πήρε τότε το ΚΚΕ; Πήρε 4,54%! Ναι 4,54%! Τα άλλα κόμματα που ήταν υπέρ του «ΝΑΙ» πήραν τα υπόλοιπα! Ποιος είχε δίκαιο; Έλα μου ντε, ποιος είχε δίκαιο;


Να θυμηθώ ότι στις εκλογές του 2000 το κεντρικό ζήτημα ήταν η ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ; Να θυμηθώ και πάλι το «ΟΧΙ» του ΚΚΕ και το σύσσωμο «ΝΑΙ» όλων των άλλων; Και πόσο πήρε το 2000 το ΚΚΕ; Πήρε 5,52%! Ναι μόνο 5,52%!!!


Μια βασική αλήθεια: Η αλήθεια δεν υπάγεται σε πλειοψηφίες ούτε σήμερα, ούτε ποτέ.


Να θυμηθώ ότι στις αναλυτικές περιγραφές του το ΚΚΕ περιέγραψε για κάθε τομέα την καταστροφή του θα έρθει και κάποιοι το χλεύαζαν ως δήθεν «μαντικές» αναχρονιστικές ιδεοληψίες της θεοκρατικής μαρξιστικής ιδεολογίας που... «πέθανε» και ότι δήθεν ο καπιταλισμός άλλαξε και το ΚΚΕ δεν το κατάλαβε;


Πόσοι και πόσοι τότε χλεύαζαν το ΚΚΕ για τις «αναχρονιστικές» θέσεις του; Πού είναι σήμερα και τι λένε; Σήμερα τολμούν να ισχυριστούν τα ίδια για τότε; Οι περισσότεροι όχι. Κάνουν όμως κάτι «καλύτερο». Τα «ξεχνούν» όλα σαν τον ένοχο που κάνει πως δεν ξέρει τίποτα για το φόνο και εφορμούν για νέες δόξες αντικομουνισμού κατά του ΚΚΕ γιατί (σήμερα και όχι παλιά) δεν υποτάσσεται στο συρμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια κι απαράλλακτα δηλαδή! Παλιά μικροαστική πρακτική των βολεμένων.


Αν θέλει κάποιος να μου πει σήμερα ότι το ΚΚΕ έχει άδικο με τα «στείρα» και «απολιθωμένα» «ΟΧΙ» του έναντι των «ευέλικτων» (και εύκαμπτων) «ΝΑΙ» του ΣΥΡΙΖΑ και τον κομμάτων του συστήματος, ας μη προτρέχει, ας δει την ιστορία για να δει, όχι τι θα πάθει ο ίδιος αλλά τι θα πάθει ο λαός. Και εδώ θα έχει ευθύνες.


Δεν έχω δηλώσει ποτέ προφήτης ή έξυπνος μάντης. Όμως από τότε είχα γράψει τι θα συμβεί πχ με την Συμφωνία του Μάαστριχτ. Να κάποια απόσπασμα για να μη ξεχνιόμαστε που περιγράφουν αυτό που έγινε τελικά:


Η προαναγγελθείσα πτώχευση και τα μνημόνιά της

Οικονομική Πολιτική μέσα από την Συνθήκη του Μάαστριχτ

(Απρίλιος 1992)


«Όσοι όμως νόμισαν ότι το κακό τελειώνει με την εκχώρηση εθνικών αρμοδιοτήτων γελάστηκαν, γιατί "το Συμβούλιο παρακολουθεί τις οικονομικές εξελίξεις σε κάθε κράτος - μέλος ... και προβαίνει τακτικά σε συνολική αξιολόγηση" και "όταν διαπιστώνεται ... ότι η οικονομική πολιτική ενός κράτους- μέλους αντιβαίνει προς τους γενικούς προσανατολισμούς ... αποφασίζοντας με ειδική πλειοψηφία (πάλι) μπορεί να απευθύνει τις αναγκαίες συστάσεις ..." τις οποίες "με ειδική πλειοψηφία μπορεί να ανακοινώσει δημόσια" (άρθρο 103).

Με απλά λόγια τα παραπάνω σημαίνουν αυστηρός οικονομικός έλεγχος και αστυνόμευση της χώρας μας από το Συμβούλιο, το οποίο έχει εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΑΠΛΗ ΦΡΑΣΗ "ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ" ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, ΤΟΤΕ ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ Η ΘΑ ΚΟΒΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ Η ΘΑ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΦΕΡΕΓΓΥΟ, Η ΡΟΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΤΑΙ, ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΘΑ ΦΕΡΝΕΙ ΒΟΥΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ Η ΧΩΡΑ ΘΑ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ.


(…)


Τι εθνικός διασυρμός, τι υποτέλεια! Ποιός ως σήμερα (1992) οπαδός του Μάαστριχτ την προσυπογράφει με οποιοδήποτε αντάλλαγμα;»


Για τη Συνθήκη του ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ


(10.11.1996)


«Η Ε.Ε. είναι κίνηση συμφερόντων και όχι κίνηση ιδεών. Οι ιδέες, οι συμφωνίες και οι συνθήκες απλά επικαλύπτουν αυτή την κίνηση συμφερόντων. Το ίδιο ακριβώς κάνει και η Συνθήκη του Μααστριχτ. Ενώ φαίνεται σαν κίνηση ιδεών και διατύπωση της θέλησης των λαών, στην πραγματικότητα είναι μια λεπτομερής καταγραφή των στόχων του πολυεθνικού κεφαλαίου της Ευρώπης


(…..)


«Έτσι, στην πράξη βλέποντας την συνθήκη του Μααστριχτ ανακαλύπτουμε όχι ιδέες αλλά τα συμφέροντα των πολυεθνικών και η οποιαδήποτε συζήτηση για αναθεώρηση η βελτίωσή της δεν είναι δυνατόν να ανατρέπει αυτή τη βασική αλήθεια.


(…..)


Αν δούμε τι σημαίνει ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων όλοι το ξέρουμε αμέσως. Αφελληνισμός της οικονομίας, εξαγορές, πολυκαταστήματα, αφανισμός της τοπικής οικονομίας.


Αν δούμε τι σημαίνει κοινή οικονομική πολιτική, θα δούμε μόνο την επιβολή της οικονομικής άποψης των πολυεθνικών επί ποινή οικονομικού στραγγαλισμού για τους παραβάτες.


Αν δούμε τι σημαίνει δημοκρατική Ευρώπη, θα δούμε όργανα ανεξέλεγκτα που αποφασίζουν για μας, θα δούμε μια πλειοψηφία των ισχυρών που αποφασίζει για τα πάντα, θα δούμε μετατροπή των εθνικών κοινοβουλίων και των εθνικών κυβερνήσεων να καταντούν πρωτοκολλητές των αποφάσεων των διευθυντηρίων.


Αν δούμε την κίνηση του πλούτου τους, φανερώνεται μια ταχύτατη συσσώρευση κεφαλαίου και κερδών στις πολυεθνικές από τη μία όψη και φτώχειας από την άλλη.»


(…)


Τι είναι η ΕΕ;


«Η Ε.Ε. συνολικά επιβάλλει ένα μοντέλο οικονομικής κίνησης προς την ταχεία συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου για να αντιμετωπίσει τις πολυεθνικές των άλλων ανταγωνιστικών κέντρων. Για τον σκοπό αυτό ενώ παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας της φιλελεύθερης πολιτικής, της αποκρατικοποίησης της οικονομίας κ.τ.λ., στην πράξη κάνει ακριβώς τα αντίθετα όταν συμφέρει τις πολυεθνικές. Εκατοντάδες οδηγίες, συστάσεις, αποφάσεις κ.τ.λ. αποτελούν στην ουσία μια καθημερινή πολιτική παρέμβασης και εναρμονισμού της οικονομίας. Από όργανο φιλελεύθερης πολιτικής μετατρέπεται σ’ ένα γραφειοκρατικό τέρας που θέλει να ρυθμίσει τα πάντα: κέρδη, μισθούς, επιτόκια, δημόσιο χρέος, δίκαιο, εργασιακές σχέσεις, τον όγκο παραγωγής στην γεωργία, τον όγκο κρατικού τομέα κ.τ.λ. κ.τ.λ.»
***
Αμφιβάλει κανείς σήμερα ότι το ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό «γραφειοκρατικό τέρας» της ΕΕ ρυθμίζει τα πάντα, «κέρδη, μισθούς, επιτόκια, δημόσιο χρέος, δίκαιο, εργασιακές σχέσεις, τον όγκο παραγωγής στην γεωργία, τον όγκο κρατικού τομέα κ.τ.λ. κ.τ.λ.»; Τότε όμως μόνο χλευασμό εισέπρατταν τέτοια κείμενα.


Όποιος θέλει να είναι συνεπής με τον εαυτό του διαβάζοντας αυτά που γράφονταν τότε, θα πρέπει να σκεφτεί πολύ περισσότερο αυτά που του λέει σήμερα το ΚΚΕ από το να το λοιδορεί για άλλη μία φορά, στέλνοντας το λαό στην κόλαση της ΕΕ.



Η ανάρτηση του Γ. Σαρρή

Εκ προμελέτης-Τι είναι επιτέλους το Μάαστριχτ; (1ο)


http://giorgossarris.blogspot.com/2012/05/1.html 


Βρισκόμαστε "αισίως" στα τέλη του 2ου χρόνου μνημονίου με τις συνέπειες πια γνωστές, ορατότατες και αισθητότατες από την τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού. Το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το 2008 επιτάχυνε την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και έφερε στο προσκήνιο και στην καθημερινή συζήτηση, ζητήματα που πριν ήταν βαρετά και ανούσια για το μέσο πολίτη και εργαζόμενο.


Πως φτύσαμε όμως εδώ;


Η κρίση


Λόγω της τεράστιας έκθεσης των τραπεζικών κεφαλαίων σε χάρτινες επενδύσεις κρατικών ομολόγων, η καπιταλιστική αυτή συστημική κρίση εμφανίστηκε ως κρίση κρατικών χρεών.



Μετά το σκάσιμο της φούσκας των Αμερικάνικων ακινήτων οι τράπεζες που έπρεπε να προστατέψουν τα ενεργητικά τους από το ρίσκο μιας πιθανής κατάρρευσης,(λόγω του αυξημένου "συντελεστή μόχλευσης" που έδινε το δικαίωμα σε μια τράπεζα με κεφάλαια π.χ. 10 δις να δανείζει(ουσιαστικά να δανείζεται από το μέλλον) 20 ή και 40 φορές τα κεφάλαιά της, με αποτέλεσμα μια τρύπα της τάξης του 3-5% να είναι αρκετή για να την φέρει σε κατάσταση χρεοκοπίας), αναγκάστηκαν να ξεφορτωθούν επισφαλείς "επενδύσεις" που μέχρι εκείνη τη στιγμή θεωρούνταν οι πιο "ασφαλείς" και που δεν ήταν άλλες από τα κρατικά ομόλογα.


Όποια χώρα είχε υψηλό-έστω και εντός αποδεκτών ως τότε ορίων- χρέος ήταν υποψήφια να δημιουργήσει πρόβλημα στα ενεργητικά των τραπεζών, που όμως ήταν χτισμένα πάνω σε λεπτό στρώμα πάγου, και επομένως αυτές άρχισαν να ξεπουλάνε τα ομόλογά της. Ανάλογα σε άλλες χώρες όπως π.χ. η Ιρλανδία ή η Ισπανία το πρόβλημα ήταν από την αρχή στις τράπεζες που είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκτεθεί σε επενδύσεις ρίσκου, σε άγριο τζόγο δηλαδή, που ήταν ή οι μοχλευμένες (επί 30 ή 40 φορές)επενδύσεις σε οικιστικά ομόλογα των ΗΠΑ ή επενδύσεις σε γιγαντιαία επενδυτικά πλάνα κατασκευαστικων εταιρειών που είχαν να κάνουν με την κατασκευή κατοικιών που όμως ήταν αδύνατον να βρούν αγοραστές(περίπτωση Ισπανίας).


Αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε ξαναπεί προσπαθώντας να αποδείξουμε το ψέμα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των 'ειδικών' τους που προσπαθούσαν εδω και 2 χρόνια να φορτώσουν το φταίξιμο στο λαό με το "μαζί τα φάγαμε" , το "δεν παράγουμε τίποτα" κλπ.


Αν δεν προχωρήσουμε όμως μέχρι το τελευταίο βήμα την τελευταία κουρτίνα, η αλήθεια θα μένει μισή και θα δίνεται περιθώριο για νεα ψέματα, νέες πλάνες και καινούργιες αυταπάτες.


Κεραυνός εν αιθρία;


Όλα τα παραπάνω που μας οδήγησαν εδώ δεν ήταν ένας ξαφνικός κεραυνός εν αιθρία, δεν ήταν ένα τυχαίο λάθος που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ηταν η λογική συνέχεια μιας σειράς από πολιτικές και "μεταρρυθμίσεις" που επιλέχθηκαν χρόνια πριν και που είχαν σα στόχο, αφου στον καπιταλισμό ζούμε, τι άλλο, την αύξηση της κερδοφορίας εταιρειών, μονοπωλίων και φυσικά τραπεζικών ομίλων κλπ. Δεν στάθηκαν δηλαδή στη μέση του πουθενά αλλά "χτίστηκαν" πάνω σε ένα υπόβαθρο, σε μια βάση που είχε δημιουργηθεί μεθοδικά από πριν.


Ειναι πιο πολύ από φανερό οτι αυτή η κρίση-του χρηματοπιστωτικού τομέα- που στην αρχή θυμόμαστε οτι αποδόθηκε στην απληστία, τη μανία του τζόγου των golden boys κλπ. δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί, κι ακόμη περισσότερο δεν θα μπορούσε τόσο απίστευτα εύκολα να μεταδοθεί, αν δεν είχε "πατήσει" πανό στην περίφημη απόλυτη "ελευθερία" της κίνησης κεφαλαίων η οποία ήταν το κλειδί για την αύξηση των κερδών αυτών που έπαιζαν σ'αυτό το παιχνίδι. Όμως επειδή ο καπιταλισμός δεν έχει όρια ειδικά όταν ο ανταγωνισμός το επιβάλλει, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα οδηγούσε σε τραγικό ατύχημα και αλυσιδωτή αντίδραση. Επίσης φανερό βέβαια είναι ότι αν δεν είχε ανακαλυφθεί αυτός ο τρόπος κερδοφορίας, αυτή η διέξοδος, το καπιταλιστικό σύστημα θα είχε βυθιστεί σε κρίση αρκετά χρόνια πριν.


Αυτή η κρίσιμη μεταρρύθμιση, αυτή η «ελευθερία» όπως πονηρά την ονομάζει το σύστημα, μαζί με άλλες αποτελεί κομμάτι της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ.


Η Συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ένα σύνολο από συμφωνίες, ένα νομικό πλαίσιο δηλαδή, που αν και κρυβόταν πίσω από τα λαικίστικα, παραπλανητικά και πιασάρικα «ενωμένη Ευρώπη», «οι Ευρωπαίοι ενώνουν τις δυνάμεις τους» κλπ. δεν είχε καμμιά σχέση με το συμφέρον των «ευρωπαίων πολιτών» όπως μας ονομάζουν αυτοί που προσπαθούν να αποφύγουν την ενοχλητική έννοια λαός.


Ήταν η συνθήκη που ενοποιούσε οικονομικά και πολιτικά την Ευρώπη(ανάθεμα κι αν καταλάβαμε ποτέ τι σήμαινε στην ουσία αυτό) και έβαζε στην τελική ευθεία τη δημιουργία του ευρώ, αλλά με απλά λόγια ήταν μια καλοσχεδιασμένη σειρά από κρίσιμες ρυθμίσεις και διευκολύνσεις προς το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο προκειμένου να ισχυροποιηθεί και να βρεθεί σε καλύτερη θέση μάχης στο μεγάλο και άγριο πόλεμο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού.


Η συνθήκη του Μάαστριχτ χτίστηκε πέτρα-πέτρα μεσα σε μια διάρκεια δεκαετιών από το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο. Δική τους είναι η εξουσία και για το δικό τους συμφέρον φυσικά τη χειρίστηκαν και την χρησιμοποίησαν.


Αν κάποιος -ειδικά μαρξιστής- νομίζει οτι η εξουσία ανήκει αλλού, ή ότι παρότι ανήκει στους καπιταλιστές αυτοί, ενώ ετοιμαζόντουσαν για σκληρό πόλεμο ανταγωνισμού, χάρισαν αυτή την κορυφαία συνθήκη στους λαούς παρακαλώ ας το δηλώσει.


Παρ’ όλα αυτά στην Ελλάδα μόνο το ΚΚΕ στάθηκε απέναντι και την καταψήφισε. Η φωτισμένη «ευρωπαϊκή Αριστερά», και εδώ ο ΣΥΝ, την είδε με θετικό μάτι και πανηγύρισε την Ευρωπαϊκή ενοποίηση παρέα με τους ευτυχείς Ευρωπαίους πλουτοκράτες! Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τα όσα ζούμε σήμερα, έτσι τα δις των διάφορων funds σάρωσαν τις αγορές, έτσι δρομολογήθηκε και διευκολύνθηκε το μεγάλο χρηματιστηριακό παιχνίδι του ’97-2000 -με κορυφή τη φούσκα που κι εμείς ζήσαμε- που στήθηκε πάνω στο θετικό κλίμα και την προσδοκία της αύξησης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου λόγω της ενοποίησης και του κοινού νομίσματος.

Ετσι ξαναστήθηκε μεσα στο πλαίσιο της «ελεύθερης» από όρια οικονομίας μέ τις ελευθερίες κίνησης κεφαλαίων, προιόντων, εργαζόμενων και υπηρεσιών  ( http://edoketora.blogspot.com/2012/05/blog-post_3044.html ) και η νέα ανάκαμψη μεχρι το 2007, έτσι τα Lidl και τα Carrefour σάρωσαν τα μικρομάγαζα κι έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην εγχώρια παραγωγή κάθε είδους, έτσι φτάσαμε να εισάγουμε ακόμη και χαμομήλι στη χώρα που δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι σου και να το μαζέψεις. Έτσι τέλος τα κέρδη ξανατοποθετήθηκαν ζεστά στις αγορές και με τα μοντέρνα εργαλεία της μόχλευσης εκτόξευσαν την κερδοφορία τους δημιουργώντας τη νέα φούσκα, και κυκλοφορώντας ελεύθερα όπως τους επέτρεπε η «ελευθερία της κίνησης κεφαλαίων» μόλυναν όλη την Ήπειρο. Κι όταν πια οι φούσκες έσκασαν και το σύστημα βρέθηκε μετά από όλα αυτά σε κατάσταση χρεοκοπίας, πάσαραν το λογαριασμό στους λαούς.


Αυτή είναι με λίγα λόγια μια πρώτη σκιαγράφηση αυτού του προμελετημένου εγκλήματος της περίφημης συνθήκης του Μάαστριχτ που μόνο το ΚΚΕ τόλμησε να καταδικάσει και να προειδοποιήσει. Όμως και τότε κάποιοι φρόντισαν τα αυτιά να έχουν τοίχους, το ΚΚΕ να κατηγορηθεί ως οπισθοδρομικό, ξεπερασμένο από τις συνθήκες, κολλημένο στα παλιά, ενώ περίσσεψαν τα καλά λόγια για την εκσυγχρονισμένη ευρωπαϊκή Αριστερά την ώρα που άνοιγαν οι σαμπάνιες και στρωνόταν από τον καπιταλισμό για τον καπιταλισμό το κόκκινο χαλί για τη σημερινή έφοδο ενάντια στην ίδια μας τη ζωή.

(περισσότερα στο 2ο μερος)